Μετὰ μεγάλης μας λύπης βλέπουμε συνεχῶς νὰ ἐπαναλαμβάνονται τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα τῶν Ματθαϊκῶν ἐδῶ καὶ περίπου 40-50 ἔτη! Συνεχῶς γράφουν καὶ γράφουν κατὰ τῆς ἑνωμένης πλέον Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. διὰ τὶς ''παρανομίες'' τους, ἐνῶ οἱ ἴδιοι παρουσιάζονται ὡς οἱ πλέον νόμιμοι καὶ ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξοι!
Εἶναι ὅμως ἔτσι ὅπως παρουσιάζονται;
Γραφεῖ ὁ Εὐγένιος Τόμπρος τὸν Ἰούλιο τοῦ 1948:
«Ὃ ἀείμνηστος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐδέχθη τὴν ἐπιτροπὴν διὰ τὴν ἕνωσιν καὶ καθωρίσθη ἢ συνάντησις νὰ πραγματοποιηθὴ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ κ. Β. Κηρύκου, εἰς Ψυχικὸν τὴν 6ην 'Ἰουλίου 1948. Πλὴν ὅμως τὴν 5ην 'Ἰουλίου, παραμονὴν τῆς συναντήσεως, ἐλήφθη ἔγγραφον τῶν τριῶν ἀρχιερέων Π. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Χριστοφόρου Χατζὴ καὶ Πολύκαρπου Λιώσn, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐδηλοῦτο νὰ ἐμφανισθὴ ὃ Βρεσθένης ἐνώπιον τῶν ἀρχιερέων καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς διευκρινίσεως καὶ ἐξηγήσεως νὰ δώσωσι τὰς χεῖρας πρὸς ἕνωσιν».
Ἔδω βλέπουμε νὰ συγχωροῦν (Χρυσοστομικοὶ) τὸ πραξικόπημα τοῦ 1937 διὰ τὸ καλόν της Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ ὅμως δὲν τὸ ἠθέλησαν (Ματθαϊκοὶ) καὶ τὸ ἀπέρριψαν! Διατὶ; Τὸ γράφει ὁ ἴδιος ἐμφανίζοντες τὴν αἰτίαν του ἐπαράτου διχασμοῦ: «ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΟΤΑΧΘΗ ΕΙΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥΣ». (ΚΕΟ, Μάρτ. 1961, σ. 14.).
'Ὥστε διὰ τὸν ἅγιον Βρεσθένης Ματθαῖον ἦσαν «κακόδοξοι» ὃ π. Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ οἱ μετ' αὐτὸν τότε συνιστῶντες τὴν 'Ἱερὰν Σύνοδον τῶν ΓΟΧ; Ἒκ ποίας αἰτίας ἐχαρακτηρίζοντο ὣς τοιοῦτοι ὓπ' αὐτοῦ; Διότι δεν ἐπίστευον ὅτι ἢ νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία εἶναι ἄμοιρος θείας Χάριτος, ὣς ἐπρέσβευεν ὃ κῦρος Ματθαῖος! ... Ἢ ἀνωτέρω πεπλανημένη ἀντίληψις ἀπετέλεσεν τὴν κυρίαν αἰτίαν τῆς ἀποσχίσεως τοῦ ἀνωτέρω Ματθαῖου ἐκ τοῦ κορμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῶν ΓΟΧ καὶ τὴν δημιουργίαν ἰδίας Ἐκκλησίας, πρᾶξιν τὴν ὁποίαν σφοδρῶς κατέκρινεν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἡ ὑπὸ τὸν κῦρον Χρυσόστομον διοικουμένη, ὣς ἐμφαινέτω καὶ ἐκ τῆς ὑπ' ἀριθμ. 133) 29-10-48 ἐγκυκλίου αὐτῆς ἐνῶ αὔτη ἐσυνέχισε ὀρθῶς να κηρύττῃ ὅτι ἡ Ἐκκλησία κατέστη «δυνάμει» σχισματική, ὑπόδικος ὑπάρχουσα εἰς μέλλουσαν Σύνοδον καὶ συνεπῶς μὴ ἀπωλέσασα τὴν Χάριν, ἀνεξαρτήτως τῆς μεγίστης εὐθύνης τῶν ποιμένων αὐτῆς καὶ τῶν ἐν γνώσει ὀπαδῶν τῶν.
Ἐνταύθα πρέπει να τονισθὴ πρὸς ἀποφυγήν τινος παρεξηγήσεως, ὅτι τὸ ἀνωτέρω κήρυγμα τοῦ γηραιοῦ ποιμενάρχου οὐδόλως ὑπεβίβαζεν τὸν ἱερὸν ἀγῶνα τῶν ΓΟΧ, τὸν ἀγῶνα διεκδικήσεως τοῦ κύρους τῶν ἱερῶν Παραδόσεων. Ἁπλῶς ἐπεθύμει να τονίσει τὴν δυνατότητα ἡ μάλλον ἀνάγκη τούτων ἀγώνων, ἀνεξαρτήτως τῆς ἀπωλείας ἡ μὴ τῆς θείας Χάριτος ὑπὸ τῆς καινοτομησάσης Ἐκκλησίας, ὡς βλέπομεν πολλάκις ἐν τῷ παρελθόντι να λαμβάνῃ χώρα ἐν τῷ σώματι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ὑπαρξις Χάριτος δεν ἑξασφαλίζει τὴν σωτηρίαν· εὐκολώτατα δύναται τις να μεταλαμβάνῃ ὑποστατικῶς «Σῶμα καὶ Αἷμα» Χριστοῦ καὶ παρὰ ταὐτὰ νά... κολάζεται! Ἀπόδειξις τούτου, οἱ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ λόγοι τοῦ Κυρίου, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ οἱ ἐργαζόμενοι θαύματα καὶ δυνάμεις καὶ προφητείας, ἐὰν δεν ἔχουν ἰδίαν ἀρετὴν θά... κολασθοῦν! (Μτθ. ζ' 21 -23). (Τί θὰ ἔλεγον ἄραγε οἱ ἴδιοι ὅταν ὁ ἅγιος Μάξιμος θὰ τοὺς ἔλεγε: "Ἡ παρὰ τῶν Αἱρετικῶν κοινωνία, οὐ κοινὸς ἄρτος, ἀλλὰ φάρμακον (ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΝ), οὐ σῶμα βλάπτον, ἀλλὰ ψυχὴν μελαινον καὶ σκοτίζον" (24 ἐπιστολὴ Ἰγνατίω τέκνω)
Συνεπῶς ὡς δὲν σημαίνει ἐξασφάλισιν σωτηρίας ἡ ἐπιτέλεσις θαυμάτων, οὕτως καὶ ἢ ὕπαρξις θείας Χάριτος ἐν τῇ νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία οὐδόλως ἐπιβάλλει ἡ μᾶλλον ἐπιτρέπει τὴν μετ' αὐτῆς κοινωνίαν καὶ συνεργασίαν, ἐφ' ὅσον αὕτη κακοδοξεῖ ἡ καινοτομεῖ. «Κατ' ἀκολουθίαν ἢ διαίρεσις ἐπήλθεν απο τοῦ ἔτους 1937 ΔΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ (αἳ ὑπογραμμίσεις ἰδικαί τους) καὶ οὔχι απο τοῦ ἔτους 1948, τοῦ ἔτους τῶν προβαλλομένων χειροτονιῶν Ἀρχιερέων» (ΚΕΟ, Ίαν. 1961, σελ 9).
Καὶ τὸν μὲν κῦρον Χρυσόστομον μετὰ πάθους ἀποστρέφονται, θεωροῦντες ἐν πλάνη ὄντα, καίτοι δὲν ἐκοινώνει μετ' οὐδενός νεοημερολογίτου ἡ κοινωνοῦντι παλαιοημερολογίτου· καὶ ἰδοῦ τώρα χειροθετοῦνται απο Ἐκκλησίαν ἢ ὀποία ἄχρι τῆς ἄρσεως τῶν ἁναθεμάτων σχεδόν, διετήρει πλήρη μετὰ τῶν νεοημερολογιτῶν κοινωνίαν.
Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος εἶχε συλλειτουργήσει μετὰ τοῦ Σέρβου ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέβτιτς μόλις πρὸ δυὸ μηνῶν τῆς χειροθεσίας τῶν Ματθαϊκῶν! Καὶ ἁπαντὰ ὁ Εὐγένιος Τόμπρος σοφιστικῶς:
«Ἀφοῦ ἢ Σχισματικὴ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία κέκτηται κατ' αὐτὸν τὴν Χάριν (πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο) κατα ποίαν λογικὴν καὶ ἔννοιαν ἢ Ὀρθόδοξος Ῥωσικὴ Ἐθνικιστικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς τοῦ κ. Φιλαρέτου, ἡμάρτησε κατα τῆς πίστεως; Ἢ καταδιωκομένη αὔτη Ἐκκλησία... ἀπώλεσε τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος διότι, ἱερεὺς ἧς Σέρβος.. συνελειτούργησεν μετὰ τοῦ εὐλαβεστάτου καὶ Μακαριωτάτου κ.κ .. Φιλαρέτου;» (ΚΕΟ, Μάϊος 1972, σ. 7).
«Ὀρθῶς ἀπεκρίθητε καὶ συμφωνοῦμε ἀπολύτως ὅτι δὲν ἀπώλεσεν τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διατὶ δμῶς ἢ Ἐκκλησία σας ἀπὸ τοῦ 1924 καὶ ἐσείς προσωπικῶς ἀπὸ τοῦ 1937 ἐπιμόνως διακηρύσσετε - ἀποκηρύσσοντες πάντα μὴ συμφωνοῦντα μεθ' ὑμῶν-ὅτι πάντες οἱ Νεoημερoλoγiται ὡς καὶ πάντες οἱ κοινωνοῦντες αὐτοίς Παλαιοημερολογίται ἀπώλεσαν τὴν Χάριν; Διατὶ τόσα ἔτη ἢ Ρωσικὴ Διασπορὰ κοινωνοῦσα ἄνευ οὐδεμιᾶς δυσκολίας μετὰ τῶν νεοημερολογιτῶν, δὲν ἀπώλεσεν ταύτην ἂλλ' ἀντιθέτως τὴν διετήρησεν ἀλώβητον καὶ ἀκεραίαν ὥστε νά... χειροθετήση καὶ ὑμᾶς, ὃ δὲ κύρος Φλωρίνης Χρυσόστομος ἦτο πεπλανημένος καὶ κακόδοξος, πιστεύων τὸ αὐτὸ, καίτοι ΔΕΝ ΕΚΟΙΝΩΝΕΙ ΜΕΤ ΟΥΔΕΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ νεοημερολογιτῶν τὲ καὶ Παλαιοημερολογιτῶν»;
ἁπαντὰ ὀρθὰ ὁ π. Θεοδώρητος!
Ἀντιλαμβάνονται τὴν τραγικὴν ἀντινομίαν λόγων καὶ ἔργων; Πιθανὸν νὰ μᾶς παραπέμψουν ἐiς τὴν ὓπ' ἄριθ. 13 ἐγκύκλιον τοῦ 1950 τοῦ κῦρου Χρυσοστόμου, διὰ τῆς ὁποῖας ἐνεφανίσθη καὶ ἑκείνος κηρύσσων τὴν ἀπώλειαν τῆς θείας Χάριτος ἐκ τῆς νεοημερολογίτικης Ἔκκλησίας. Σᾶς πληροφορῶ, ὅτι ἓξ ὑπαρχῆς ἐστάθη ἐνάντιος, τῆς τοιαύτης διδαχῆς, οἱκονομικῶς, τέλος, συγκαταβᾶς -βεβαίως κακῶς κατελθῶν μέχρι τοιούτου σημείου οἰκονομικής παραχωρήσεως- μήπως καὶ τοὺς ἐπιστρέψη, ὥστε νὰ μὴ συνεχισθῆ ἢ διαιώνισις τοῦ ἐπαράτου διχασμοῦ τῶν Γ.Ο.Χ.
Ὡς γνωστόν, διὰ τοῦ ὓπ' ἄριθμ. 659 Συνοδικοῦ ἑγγράφου της 'Ἐκκλησίας τῶν Ματθαϊκῶν με ἡμερομηνίαν 18 Νοεμβρίου 1970, ἀρνήθηκαν νὰ συναντηθοῦν μετὰ τῆς 'Ἱεραρχίας τοῦ ἁρχ/που κ. Αὐξεντίου, ἢ ὁποία τοὺς προσκαλεῖ πρὸς διευθέτησιν τῆς μεταξὺ διαστάσεως. Μεταξὺ τῶν λόγων τοὺς ὁποίους προέβαλαν, προκειμένου νὰ δεχθοὺν περαιτέρῳ περὶ ἑνώσεως συζήτησιν, ἀνέφεραν τοὺς κάτωθι.
α' «Ζητοῦμεν να ἀποκηρύξετε τὴν πρᾶξιν τοῦ Ῥώσου ἐπισκόπου Λεοντίου, συμπροσευχηθέντος μετὰ Λατίνων εἲς κηδείαν αὐτῶν ἓν Ἀμερική.· (1959) .
β' «Φιλαδέλφως ζητοῦμεν να ἀποδείξητε ὅτι ἢ Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, διέκοψε τὴν ἐπικοινωνίαν τῆς μετὰ τῆς σχισματικής Ἐκκλησίας καὶ να δηλώσητε ἀπεριφράστως καὶ σαφῶς, ποὺ ἀκριβῶς ἀναφέρεται τοῦτο.
γ' «'Ἐπ' εὐκαιρία, καλοῦμεν Ὑμᾶς, να ἀπαντήσητε σχετικῶς εἰς τὸν '''Ἐκκλησιαστικὸν Ἀγώνα'', 'Ὀκτωβρίου 1970, φύλλον 51, διὰ να ἀποσείσητε τὴν κατηγορίαν δὴ ὃ ἐπίσκοπος Θεόφιλος, εἶναι ἀναφανδὸν Νεοημερολογίτης, καὶ δὴ -ὅπερ ἀπίστευτον, ἂλλ' ἀληθέστατον -ἐμνημόνευσεν ἒν τελουμένη ὓπ' αὐτοῦ Θεία Λειτουργία τοῦ πάπα Παύλου τοῦ στ', καίτοι ὃ Θεοφίλος οὖτος ἀνήκει εἲς τὴν ὑπὸ τὸν Φιλάρετον Συνόδου τῶν ἓν διασπορὰ Ῥώσων!! (Κήρυξ Γνησίων 'Ορθοδόξων, Δεκ. 1970, σελ 5 -9).
Μετὰ ἑπτάμηνον σχεδὸν «ἀνήλθαν» εἷς Ἀμερικήν καὶ χωρὶς να ἔχουν λάβει οὐδεμίαν ἀπάντησιν εἲς τὰ ἐρωτηματικὰ τὰ ὁποῖα ἀπηύθυναν πρὸς τὴν 'Ἱεραρχίαν τοῦ κ. Αὐξεντίου, ἀνεγνωρίζονται ὑπὸ τῆς Ῥωσικῆς ἓν Διασπορὰ Συνόδου τὴν ὑπὸ τὸν Μητροπολίτην κ. Φιλάρετον.
Τὴν ἀνωτέρω ἐνέργειαν ἐδικαιολόγησαν ἒκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ ἀνωτέρω Μητροπολίτης, ἁπαντῶν εἲς ἐκφρασθείσαν προφορικὴν ἐπιθυμίαν, ἔγραψε προς τὸν ἐπίσκοπον Κορινθίας κ. Κάλλιστον τὰ κάτωθι:
«Σεβασμιώτατε, διὰ τῆς παρούσης πληροφορῶ καὶ πάλιν Ὑμᾶς, ὅτι ἢ Ρωσικὴ 'Ὀρθοδoξoς 'Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς οὐδέποτε ἐδέχθη τὸ νέον ἡμερολόγιον, εὑροῦσα ὅτι τοῦτο ἀποτελεῖ παραβίασιν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καὶ τὸ πρώτον βῆμα πρὸς τὸν Moνδερνισμόν».
Τὴν ἀπλήν ταύτην ἐπιστολήν, τὴν γραφεῖσαν μετὰ τὴν ἀναγνώρισίν τους, διετυμπανίσαν ὡς «'Ὁμολογία πίστεως τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς πρὸς Ὑμᾶς», ἀγνοοῦντες, ἀσφαλῶς, ὅτι, παρομοίως καὶ μάλιστα πλέον αὐστηρῶς εἰχεν ἀπαντήσει ἡ ἰδία Σύνοδος πρὶν 41 ἔτη! Εἰς ποίους ἀπηύθυνεν τὴν ἀπαντησίν της; εἰς τοὺς ἓν Ἐλλάδι Παλαιοημερολογίτας. Ἰδοὺ τμῆμα τῆς ἀνωτέρω ἀποκρίσεως:
«Ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ὑπὸ τῶν μερικῶν αὐτοκεφαλῶν 'Ἐκκλησιῶν ἄνευ συμφωνίας συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι ἀταξία, σχίσμα, καὶ ἐπανάστασις ἐπὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἔθη καὶ εἲς τὸ 'Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ ἀνόητος συγκατάβaσις τῷ Παπισμῶ καὶ τοῖς Μασώνοις» (~Ίδέ: «Ή Άπολογία των έν 'Αγίω 'Όρει ζηλωτῶν πατέρων ...» σελ 17. Άθῆναι 1934, ώς και περιοδικὸν. «Εκκλησιαστικαι έπαγγελίαι» του έτους l931).
Ἀντιθέτως, εἶχε μεσολαβήσει γεγονὸς ἀρκετὰ σοβαρόν. Ποῖον; Ἢ συλλειτουργία τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου μετὰ τοῦ μνημονεύοvτος τὸν 'Ἀθηναγόραν Σέρβου ἱερομονάχου π. 'Ἀθανασίου Γιέβτιτς, δύο σχεδὸν μῆνας πρὸ τῆς ἀναγνωρίσεώς τούς! (Ίδέ: «Ένορία» μηνος Σεπτεμβρίου 1969, σελ 185)
Κατόπιν τούτου εἶναι ἀπορίας ἄξιον διατὶ εἷς τὸ κήρυγμα τούς, κατὰ τὴν πρώτην Συνοδικήν Λειτουργίαν, μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν, ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου Τζιτζιφιῶν (15 ,Ὀκτ. 1971) ἐπιτέθηκαν κατὰ τοῦ τρόπου χειροτονίας τοῦ κῦρου Ἀκακίου, δημιουργήσαντες εἲς τὸ ἐκκλησίασμα τὴν ἐντύπωσιν ὅτι πρόκειται περὶ Νεοημερολογητικής χειροτονίας; 'Ὅταν διὰ τὸ ἀνωτέρω γεγονός, ἐτήρησαν τήν του ἐνόχου σιγήν;
Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΛΗΞΙΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΕΙΣ ΤΖΙΤΖΙΦΙΕΣ
ΔΙΑΤΙ ἐν συνεχείᾳ, διὰ τοῦ ὓπ' ἄριθμ. 760 ἐγγράφoυ τούς, τῆς 15 Δεκεμβρίου 1971 ἀπηυθύνθηκαν πρὸς τὸν ἄρχιεπ. κ. Αὐξέντιον ἀνακρίνοντες αὐτὸν περὶ Μυστηρίων ὣς καὶ τῆς γενομένης χειροτονίας τοῦ κῦρου Ἀκακίου παρὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ῥωσικής Συνόδου ἢ ὁποία ΤΟΥΣ ΥΠΕΧΡΕΩΝΕ ΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΟΥΝ ΑΠΛΩΣ τὰ ἐν Ἀμερικὴ γενόμενα, ἐκφράζοντες ἅμα ΤΗΝ ΖΩΗΡΑΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑΝ τῆς μετ' αὐτoύ ΕΝΩΣΕΩΣ;
ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Ἐγραφαν οἱ ἴδιοι:
«...ὁ διαβοητὸς οὗτος Σλαῦος Ἐπίσκοπος Λεόντιος... καὶ οἵ της παρατάξεως εἰς ἣν ἀνήκει... παντοίους μετέρχονται τρόπους διὰ νὰ ὑπονομεύσουν τὸ ἔργον καὶ τὸν ἀγώνα τῶν ΓΟΧ Ἑλλάδος....» (Κ.Ε.Ο., Ιουνιος 1963, σ.4).
Καὶ εἰς τὴν σελ 6:
«Διαβεβοημένον τυγχάνει ὅτι οἱ ὑπὸ τὸν συσχηματιζόμενον τοῖς κακοδόξοις Ῥῶσον «'Ἀρχιεπίσκοπον» Ἀναστάσιον τῆς Ἀμερικής λατινόφρονες ἐπίσκοποι, οἱ τὸν 'Ἀκάκιον καὶ τοὺς μετ' αὐτοῦ θεομπαικτικὼς προχειρίσαντες, ὑπερθεματίζουν (_ ὑπερβαίνουν. σ. ἤμ.) καὶ αὐτοῦ τοῦ πάτρωνος τῶν Ἀναστασίου εἷς ἀπροκάλυπτον ἐπκοινωνίαν καὶ συνεργασίαν μετὰ τῶν κακοδόξων, καὶ δὴ τῶν Παπικών, συγκοινωνοῦντες καὶ συμπροσευχόμενοι μετ' αὐτῶν εἷς ναοὺς Παπικοὺς καὶ οἴκους εὐκτηρίους».
Ταὐτὰ ἐν ἔτει 1963· ἰδού τι ἔγραφαν πέντε μόλις μῆνας πρὸ τῆς ἀναγνωρίσεως τούς:
«Πλῆθος ἐρωτημάτων καὶ ἀποριῶν δημιουργεῖ ἢ ἀήθης καὶ λίαν περίεργος στάσις τῶν Ῥώσων κληρικὼν τῆς Διασπορᾶς ἐν σχέσει πρὸς τὴν ἀναγνώρισιν καὶ ἀνύψωσιν εἰς «Μετροπόλια» ὑπὸ τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, τῆς Ῥωσικής 'Ἐκκλησίας Ἀμερικής καὶ Καναδά!! Πῶς ἐδέχθησαν καί πως ἠνέχθησαν τὸ γέγονος τοῦτο, οἱ διακηρύξαντες εἰς τὸ παρελθόν, αὐτογνώμονα γραμμήν, ἀνεξάρτητον ἀπὸ τοῦ Κρεμλίνου καὶ Κ.Κ. Ῥωσίας; Τὶ ἐμεσολάβησεν; ... Διατὶ οἱ ἐν Διασπορᾷ Ῥώσοι κληρικοὶ οἱ ἐπαγγελλόμενοι τοὺς ὀρθοδοξοφρονοῦντας δεν ἀπεκήρυξαν μέχρι σήμερον ἐπιοήμως καὶ κατηγορηματικὼς τὴν Σχισματικήν 'Ἐκκλησίαν;..»
Καὶ στρέφοντες τὸν λόγον πρὸς τοὺς ἐνταύθα πστούς, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν ἡ κοινωνοῦν μετὰ τῆς παρατάξεως τῶν Χρυσοστομικών, γράφουν:
«''Ἂς τὸ ἔχουν, λοιπόν, ὓπ' ὄψιν τῶν οἱ ἀφελεῖς καὶ ἀπληροφόρητοι, οἱ ὁποῖοι ἀνεξετάστως, ἀβάθως καί με ἄκριτον ζῆλον, σπεύδουν να ἐναγκαλισθοῦν καὶ προσκολληθοῦν εἰς πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ἐθνικῶς, ἐκκλησιαστικῶς καὶ ὀρθοδοξοφρόνως, ΣΚΟΤΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΟΥΣ». (Κ.Ε.Ο., Μάρτιος 1971. σελ 9).
Πάντα τὰ ἀνωτέρω, φυσικῶς, διότι δεν εἶχαν ἀκόμη ἀναγνωρισθῇ· εὐθὺς ὅμως κατόπιν ἠκολούθησαν οἱ ὕμνοι καὶ οἱ ἔπαινοι τῆς Ῥωσικῆς Διασπορᾶς!
Ἐρωτῶμεν ἀποτελεῖ τοῦτο ἔκφρασιν καὶ συνέπειαν «γνησίου» ὀρθοδόξου; Πόθεν ἢ τοσούτον ἀστραπιαία ἀλλαγῇ τῶν;
Πῶς ἀνεπαύθηκαν να χειροθετηθοῦν ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι συμφώνως πρὸς τὸ πιστεύω τοὺς προορίζοντο διὰ τὴν κόλασιν; Ἁπλούστατα, διότι δεν ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ πάντοτε καὶ δσα γράφουν!
Διατὶ ἀγνοοῦν ἒν προκειμένῳ τοσούτον κακοπίστως, τὴν ἥδη ἀπὸ τὸν Δεκέμβριον του 1969 γενομένην Συνοδικὴν ἀναγνώρισιν του ἀνδρός, ἥτις καὶ ἐξήλειψεν πᾶσαν ἐνυπάρξασαν κατα τὴν χειροτονίαν τοῦ ἀντικανονικότητα;
Μήπως ἐπιθυμοῦν, να συγκαταλέξωμεν εἰς τὰς ἐντίμους προσπαθείας πρὸς ἐνῶσιν, τὰ εἰσαγγελικὰ ὑμῶν γράμματα πρὸς τοὺς Χρυσοστομικούς, δι' ὧν ἀνέκριναν τούτους περὶ Μυστηρίων καὶ τῆς χειροτονίας τοῦ Ἀκακίου; Δεν ἐγνώριζαν τὴν ἒπ' αὐτῶν θέσιν τῶν, και μετὰ τὴν ἓξ Ἀμερικής ἐπιστροφῆς, ἐγεννήθη ἡ ἐπιθυμία τῆς γνώσεως τῶν; Ἐὰν ὄντως ἐπιθυμοῦσαν να πληροφορηθοῦν ταύτα, δι' ὁδοῦ εἰρηνικῆς καὶ ἐντίμου, ἔπρεπε να ἐρωτήσουν τοὺς ἓν 'Ἀμερικὴ Ῥώσους να τοὺς εἶπουν πὼς καὶ πότε ἐχειροτόνησαν τὸν Ἀκάκιον, και τὶ ἀκριβῶς πιστεύει περὶ Μυστηρίων ἡ κοινωνοῦσα μετ' αὐτῶν Ἐκκλησία τῶν Χρυσοστομικῶν.
Ἂς δούμε ὅμως καὶ παλαιότερες θέσεις τῶν Ματθαϊκῶν! Ἐγραφαν διὰ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Νεοημερολογιτῶν Ἱερώνυμο:
«Ἡ ἐκλογὴ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως ἐξεταζομένη εἶναι ἐπιτυχῆς καὶ ἄμεμπτος. Διότι ὃ νέος ἀρχιεπίσκοπος της Διοικούσης Ἐκκλησίας, κατα γενικὴν ὁμολογίαν συγκεντροὶ ἐξαίρετα προσόντα ἤθους, μορφώσεως, λευϊτικης ἀξιοπρεπείας καὶ ἀνθρωπίνης εὐπρεπείας». (Κ.Ε.Ο., 'Ιούνιος 1967, σελ 17).
Καὶ ἀργότερον, ὅτε ἤρξαντο αἲ κατ' αὐτοῦ ἐπιθέσεις ὑπὸ τῶν ἰδίων αὐτοῦ ἐπισκόπων, παρατηροῦν:
«'Ὀδυνόμεθα καὶ δυσφοροῦμεν, διότι ὃ θόρυβος (τῆς κριτικῆς δηλαδὴ σημ. ἦμετ.) ζημιοὶ τὴν Ἐκκλησίαν του Χριστοῦ κλονίζει τὴν ἐμπιστoσυνήν του λαοῦ ἐπὶ τὴν ὀρθροφροσύνην καὶ δικαιοφροσύνην τῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ποιμένων καὶ τῶν Ὁδηγῶν, τοῦ ἐργαζομένου... εὐγενοῦς λαοῦ ἡμῶν». (Κ.Ε.Ο. Αύγ. 1970, σελ. 19).
Ὥστε, καί οἰ αἱρετικοὶ Νεοημερολογίται διατηροῦν «λευϊτικην ἀξιοπρέπειαν»; Καὶ αὐτοὶ εἶναι «ποιμένες καὶ ὁδηγoί» του «εὐγενοῦς ἑλληνικοῦ λαoῦ;» Ὑπάρχει, λοιπόν, «'Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» ἄνευ Μυστηρίων; Ἀσφαλῶς ὄχι. Συνεπῶς ποίους Ματθαϊκοῦς να πιστεύσωμεν; Τοῦ 1937 ὀποῦ ἀπεκήρρυταν ἀκόμη καὶ τὸν κῦρον π. Φλωρίνης ὣς «κακόδoξoν», τοῦ 1967, ἔνθα ἐπαινοῦν τὸν οἰκουμενιστὴν Ἱερώνυμον, τοῦ 1971, ὅπου καταδικάζει τοῦτον ὣς καὶ πάσας τὰς Ἐκκλησίας με τὰ «Μαρὰν - Ἀθᾶ...» καὶ τὰς καιομένας λίμνας;
Ἐγραφαν διὰ τὴν ἐκλογὴν τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σινὰ κ. Γρηγορίου, λίαν γνωστού διὰ τὰ φιλοοικουμενιστικὰ τοῦ ἀισθήματα:
«Χαίρομεν ὑπερβαλλόντως, διότι θεματοφύλαξ καὶ Φρούραρχος καὶ Ἡγούμενος τοῦ Σινὰ, ἐξελέγη ἀνὴρ δόκιμος, γνωστὸς διὰ τὰ ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξα φρονήματά του, τὴν ἀσκητικήν του βιοτήν, καὶ τὴν βαθεῖαν 'Ἐκκλησιαστικὴν τοῦ μόρφωσιν καὶ κατάρτισιν... Ἀνὴρ ὣς τὸν διαγράφει καὶ τὸν ἐπιτάσσει εἷς τὴν πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολήν του ὃ θεῖος Παῦλος. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπερ καθωδήγησε τοὺς εὐλαβεστάτους πατέρας τῆς Μονῆς εἲς τὴν ἐκλογὴν τοῦ ἄριστου μεταξὺ αὐτῶν, ἂς ἐκχύση πλουσίας τὰς δωρεὰς τοῦ ἐπὶ τὴν συνείδησιν καὶ τῶν ἀξίων ἐκλεκτόρων καὶ τοῦ ἐπαξίου καὶ χριστοπρεποῦς ἐκλεγέντος Ἀρχιεπισκόπου»... (Κ.Ε.Ο. 'Ιαν., 1969, σελ 17).
'Ὥστε καὶ ὁ ἀδιακρίτως κοινωνῶν καὶ συλλειτουργῶν με τὰ Νεοημερολογιτῶν καὶ Οἰκουμενιστῶν ἔχει «ἀκραιφνῶς ὀρθόδοξα φρονήματα»; Και τὸ φοβερόν: πράττων οὖτος τὰ ἀνωτέρω, οὗ μόνον δεν ἐπιτιμᾶται ἡ κατηγορεῖται (ἀπὸ τοὺς Ματθαϊκοῦς), ἂλλ' ἀντιθέτως τὸν θεωροῦν ἄνδρα ὣς τὸν θέλει καὶ τὸν διαγράφει ὃ ... Ἄπ. Παῦλος!! Καὶ τὸ εἰσέτι τραγικώτερον: παρὰ τὰς συλλειτουργίας τούτου μετὰ τῶν ποικίλων Oiκoυμενιστῶν καi τὴν τελείαν ἀδιαφορίαν του πρὸς τοὺς ἱεροὺς ἀγῶνας τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, αὐτοὶ παρακαλοῦν ὅπως «τὸ Ἅγιον Πνεῦμα... ἐκχύση πλουσίας τάς. δωρεὰς τοῦ» ἒπ'αὐτοῦ; ἤτοι τοῦ καθ' ὑμᾶς ἀπὸ τοῦ 1924 ἄνευ θείας Χάριτος, καὶ ἀργότερον ἀνιέρου καὶ σχισματοαιρετικού! Καὶ κατόπιν κατηγοροῦν ἐμᾶς διὰ ἀσυνέπεια!!!
Ἐπὶ τῇ δεκαετίᾳ τῆς ἐπισκοπικὴς δράσεως τοῦ Νεοημερολογίτου ἐπισκόπου τῆς Ἑλλαδικής Ἐκκλησίας κ. Στεφάνου (Τριφυλίας), ἔγραφαν τὰ κάτωθι ἐπαινετικὰ δι' αὐτόν:
«Συγχαίροντες τῷ Σεβασμιωτάτῳ κ. Στεφάνῳ, ἐπικαλούμεθα τὴν συναρωγὴν τοῦ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ διὰ τὴν ὀρθὴν κατεύθυνσιν τῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ εὐαρεστήσει του Θεoῦ». (Κ.Ε.Ο., 'Οκτώβρ. 1970, σελ 9).
Ἐπίσης, εἷς πλεῖστα τεύχη τοῦ περιοδικού, προσκαλοῦσαν νέους καὶ δὴ θεολόγους, να ἐπανδρώσουν τὰς ἱερὰς Μονὰς Ἁγίου 'Ὅρους, Σινὰ καὶ 'Ἱεροσολύμων; 'Ἰδοὺ οι λόγοι τούς:
«Ἐγράφομεν - καὶ ἐπιμένομεν ἐπὶ τούτου ἀνενδότως- ὅτι μοναχοὶ καὶ δὴ θεολόγοι καί οἰ εὐμοφοῦντες παιδείας κατα Θεόν, προεχόντως καὶ ἐξεχόντως οἳ ἐφιέμενοι ἐπισκοπικάς εὐθύνας καὶ ποιμαντορίας, ὀφείλουν να αὐτοστρατεύωνται εἰς τὴν ὑπηρεσίαν Μονῶν αὐστηρῶν, κιβωτῶν 'Ὀρθοδοξίας καὶ ἐπάλξεων τοῦ θειοτάτου καὶ ἀνυποστόλου ἁγίου φρονήματος αὐτῆς». (Κ.Ε.Ο., Νοεμβρ. 1967, σ. 13., Φεβρ. 1968 σ. 10., Νοεμβρ. 1969 σ. 13, 'Ιανουάρ. 1970, σ. 9., Μάϊος 1971, σ. 11., κ.λ.π.).
'Ὥστε, καί οἰ κοινωνοῦντες μετὰ Νεοημερολογιτῶν καὶ μνημονευόντων τὸν Πατριάρχην οικουμενιστῶν τυγχάνουν «φρυκτωροὶ τῆς 'Ὀρθοδοξίας» καὶ αἲ Μοναὶ τῶν «Κιβωτοὶ τῆς Ὀρθοδοξίας»;;
Αὐτοὶ λοιπὸν εἶναι που ἐγραφαν διὰ τὴν ἀπωλείᾳ τῆς Θ. Χάριτος! 'Ἐν τῷ μεταξὺ ὅμως, δεν παύουν να ἀποκαλοῦν προδότην πάντα ἔνα που θὰ τολμήσῃ να ὁμιλήσῃ περὶ μὴ ἀπωλείας τῆς Χάριτος ἒκ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλὰ περὶ ἐνὸς δυνάμει ὑπευθύνου καὶ ἀντικανονικοῦ σχίσματος.
ΔΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΝ, ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ἀπὸ τὴν Σύνοδον τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἢ ὁποία μέχρι πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἐκοινώνει πλήρως μετὰ πάντων τῶν Νεοημερολογιτῶν, τῶν καθ' ὑμᾶς, πάσης Χάριτος ἐστερημένων; 'Ἴσως θὰ μας παραπέμψουν εἷς τὸν πανηγυρικὸν λόγον κατα τὴν Συνοδικήν Λειτουργίαν τῆς 15ης 'Ὀκτώβρίου 1971, ἒν τῷ ὁποίῳ εἴπαν καὶ τὰ ἑξῆς ἀναφερόμενοι εἰς τὴν συγκίνησιν τῶν Ῥώσων, ἐπὶ τῇ ἀρνήσει του Σεβ. Καλλίστου ὅπως συμπροσευχηθὴ μετ' αὐτῶν, κατα τὴν πρώτην αὐτοῦ ἐπίσκεψιν.
«'Ἔδωσαν τὸν λόγον εἰς τὸν ἐπίσκoπoν (Κάλλιστον) ὅπως συμμορφωθοῦν πράγματι, ἀπὸ πέρυσι ἔκοψαν ἐπικοινωνίαν». (Έκ της μαγνητοφωνηθείσης όμιλίας).
Δηλαδὴ τὸ «πέρυσι» δέον να σημαίνη περίπου 'Ὀκτώβριον τοῦ 1970. 'Ἀπὸ τότε λοιπόν, ὣς λέγεται, ἔπρεπε να ἐχoυv διακόψει ἐπικοινωνίαν μετὰ τῶν κακοδόξων. Καὶ πάλιν ὅμως δυστυχῶς... δεν εἶναι ἔτσι! Διατί; Διότι δεν ἔκοψαν ἀπὸ τὸν 'Ὀκτώβριον τοῦ 1970, ἄλλα πολὺ πρὸ τοῦ 'Ἰανουαρίου τοῦ 1970. Πόθεν φανερόν; Ἒκ τῶν ἰδίων λόγων τούς! τοὺς παραθέτω πρὸς ὑπόμνησιν.
«Διότι τὸν διαβεβαιοῦμεν κατηγορηματικῶς καὶ ὑπευθύνως, ὅτι ὃ Μακ. Φιλάρετος καὶ ἢ περὶ Αὐτὸν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος, ἤδη ἀπὸ διετίας περίπου, καὶ πολὺ πρὸ τῆς ἐπαφῆς ἡμῶν μετ' αὐτοῦ, διέκοψε τελείως πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Νεοημερολογίτικης τοῦ ἐξωτερικοῦ Ἐκκλησίας...» (ΚΕΟ, 'Ιανουάρ. 1972, σ. 12.).
Ἐφ' ὅσον λοιπόν, ἔγραφαν τὰ ἀνωτέρω τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1972, καὶ ὃ Φιλάρετος εἶχε διακόψει τὴν μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν κοινωνίαν «πολὺ πρὸ τῆς ἐπαφῆς ὑμῶν μετ' αὐτοῦ», ἥτις ἐπαφῇ ἐγένετο τὸ πρῶτον τὸν Ὀκτώβριον περίπου τοῦ 1970, σημαίνεται διὰ τούτου ὅτι ἢ διακοπὴ κοινωνίας θὰ εἶχεν ἀρχίσει ἀπὸ τοῦ 1969 καὶ ἐνωρίτερον.
Συνεπῶς, διατὶ εἴπαν εἲς τὸ κήρυγμά τοὺς τῆς 15 Ὄκτ. 1971 ὅτι «ἀπὸ πέρυσι ἔκοψαν ἐπικoινωνίαν» ἀσφαλῶς, ἕνεκα τοῦ ὅτι «ἐδωσαν τὸν λόγον τοὺς εἷς τὸν Σεβ. Κάλλιστον ὅτι θὰ συμμορφωθοῦν» μετὰ τὴν ἐπίσκεψίν του, ἀφοῦ ἀνωτέρω ἐδήλωσαν ὅτι εἶχον διακόψει κοινωνίαν μετὰ τῶν Νεοημερολογιτῶν «πολὺ πρὸ τῆς ἐπαφῆς» αὐτῶν μετὰ τοῦ Καλλίστου; Καὶ ἀφοῦ εἶχον διακόψει «πολὺ πρὸ τῆς ἐπαφῆς αὐτῶν μεθ' ἡμῶν» (δηλ τὴν Ἐκκλησίαν τούς), τότε εἷς τι τοὺς «ἐφωτίσατε τοὺς ἀνθρώπους περὶ τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως»; ;!! ...
Βλέπετε ὁποίαν ... ἀσυνέπειαν; Ἁλλά ἔτι καὶ ἔτι. Ἒφ' ὅσον εἶχον διακόψει «πολὺ πρὸ τῆς ἐπαφῆς» μετὰ τοῦ Σεβ. Καλλίστου καὶ τῆς ἐν συνεχείᾳ ὑμετέρας Συνόδου, διατὶ γράφουν τὰ ἀκριβῶς ΕΝΑΝΤΙΑ, κακολογοῦντες τοὺς ἀνθρώπους καὶ παρουσιάζοντες τούτους ὣς διατηροῦντας πλήρη μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν κοινωνίαν μέχρι καὶ τὸν Ἰανουάριον τοῦ 1971!... Ἢ ἀπόδειξις; τὴν παραθέτω εὐθὺς ἀμέσως:
Ἐὰν δὲ σκεφθῇ τις ὅτι πάντα τὰ ἀνωτέρω ἐγράφησαν ἑπτὰ μόλις μῆνας πρὸ τῆς ἀναγνωρίσεως τούς, καὶ ὑπεγράφοντο ὓφ' ὁλοκλήρου τῆς ἰ. Συνόδου τῶν Ματθαϊκῶν, τὶ θὰ ἀποκλαύση πρότερον; τὴν δι' ἀρχιερατικῶν χειλέων ἐκφρασθείσαν κατα τῆς Ῥωσικής Συνόδου ἀήθη κατηγορίαν καὶ διαβολὴν (τῆς ὁποίας κύριος αἴτιος ὃ ψευδῶς βεβαιώσας ταύτα Σεβ. Κάλλιστος), ἡ τὴν προσπάθειαν ναρκοθετήσεως τῆς ἱερᾶς ὑποθέσεως τῆς ἑνώσεως, δεδομένου ὅτι οἱ ἀνωτέρω λόγοι ἀποτελούν τμῆμα τῆς Συνoδικής Ἐγκυκλίου τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ματθαιϊκῶν πρὸς τούς ἐπιθυμοῦντας τὴν ἐνῶσην παλαιοημερολογίτας ἀμφοτέρων τῶν παρατάξεων; πῶς μετεβλήθησαν ἄρδην, μετὰ ἀκριβῶς τὴν ἀναγνώρισιν τούς, οἱ ἀνωτέρω χαρακτηρισμοὶ τῆς πορείας τῆς Ῥωσικῆς Διασπορᾶς, ἐμφανισθέντων τῶν ἐπισκόπων τῆς ὀρθοδοξωτάτων καὶ «πεφωτισμένων»; Ἐπιτρέπονται τοιαῦται ἐνέργειαι ἐκ μέρους ὀρθοδόξων 'Ἀρχιερέων καὶ δὴ «γνησίων»; 'Ἢ τὴν γνησιότητα ἐφαρμόζομεν μόνον όταν ὃ λόγος περὶ Ἡμερολογίου καὶ προκειμένου να στείλωμεν τοὺς ἀντιφρονοῦντας εἲς τὴν κόλασιν;!...
Ἂλλ' ἂς δεχθῶμεν, ἐκ τῆς ... Βαβυλωνίας τῶν γνωμῶν, ὅτι οἱ Ρώσοι εἶχον διακόψει κοινωνίαν πρὸς τοὺς νεοημερολογίτας πολύ πρὸ τῆς ἐπαφῆς τῶν μεθ'ὑμῶν, καὶ ὅτι ἀκόμη, ἢ ἁπλὴ ἐπιστολὴ τῶν τριῶν γραμμῶν, ἢ τελείως προσωπικὴ τοῦ Μητρ. Φιλαρέτου πρὸς τὸν ἐπίσκοπον Κάλλιστον, ἢ ἁπλῶς ἀναφέρουσα ὅτι τὸ νέον ἡμερολόγιον ἀποτελεῖ παραβίασιν τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως, ἢ καὶ γραφεῖσα μετὰ τὴν ἀπόφασιν τῆς διὰ χειροθεσίας ἀναγνωρίσεως ὑμῶν, συνιστᾲ ὁμολογίαν πίστεως τῆς Ῥωσικής Διασπορᾶς πρὸς ὑμᾶς. Ἐρωτῶμεν: Τὶ ἔπρεπε ν' ἀκολουθήσῃ μετὰ ταύτα; Ἁπλούστατα, μετὰ τὸ «φώτισμά» τῶν καὶ τὴν «ὁμολογίαν» τῶν, ὑπελείπετο τὸ τρίτον στάδιον τῆς ἐπιστροφῆς τῶν, ἤτοι ἢ χειροθεσία. Ἐγένετο; Βεβαίως, ΑΛΛ' ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ! Δηλαδὴ ἀντὶ να γίνη ἢ ἰδική τῶν ἀπὸ ὑμᾶς χειροθεσία, ἐγένετο ἢ ἰδική σᾶς ὓπ αὐτῶν!!! ποῦ ἠκούσθη τὸ ἔλαττον να εὐλογῇ τὸ κρεῖττον;... ΣΥΝΕΠΩΣ ΕΣΕΙΣ ΕΚΑΝΑΤΕ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΑΥΤΟΙ ΠΡΟΣ ΥΜΑΣ! ...
Διακήρυσσαν ὅτι «ἐξηπατήθη» ἢ Ρ.Διασπορὰ ἀναγνωρίσασα τὴν χειροτονίαν τοῦ κύρου Ἀκακίου, ὣς τὰς ὑπ αὐτοῦ γενομένας χειροτονίας! ἀφοῦ «ἐξηπατήθη», πῶς ἐδέχθηκαν ἀδιαμαρτυρήτως ἐν Ἀμερική τὴν μετ' αὐτῶν ἐνῶσιν, συμφώνως τῇ ἀποφάσει τῆς ἀναγνωρίσεως τούς;! .. Διατὶ δὲν ἀνεφώνησαν τότε : «Ἠμεῖς oυδέποτε θὰ ὑποταχθῶμεν εἰς τοιούτους κακοδόξους»!
Τὸ ἐπιχείρημα τῆς «ἐξαπατήσεως» ἰσχύει, ἀλλὰ μόνον δὶ ὑμᾶς!
Μποροῦν ἄραγε νὰ μᾶς παρουσιάσουν ΜΙΑΝ ἔστω μαρτυρίαν, παλαιὰν ἡ σύγχρονον της Ρ. Συνόδου, εἰς τὴν ὁποίαν νὰ δηλοῦται ὅτι ἡ Νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία ἀπώλεσε τὴν Χάριν τοῦ 'Ἁγίου Πνεύματος, λόγω τῆς καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερoλoγίoυ κατὰ τὸ 1924; ΑΣΦΑΛΩΣ ΟΧΙ! Καὶ ἒφ' ὅσον ΟΥΔΕΝ ΤΟΙΟΥΤΟΝ ὑπάρχει τεκμήριον, πῶς κοινωνοῦσαν μὲ αὐτὴν τὴν ἐκκλησία;
Διατι ΠΡΟ τῆς ἀναγνωρίσεώς τους, δὲν ἐζήτησαν σχετικὸν κείμενον ἡ ἀνάλογον ὀμολογίαν, δεδομένου ὅτι ἡ τριῶν γραμμῶν ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτη Φιλαρέτου πρὸς τὸν σέβ. κ. Κάλλιστον (ἢ καθ' ὑμᾶς ... ὁμολογία πίστεως τῆς Ρ. Συνόδου !), ἐδόθη ΜΕΤΑ τὴν ἀναγνώρισιν, ΟΥΔΕΝ περιέχουσα περὶ ἀπωλείας Χάριτος!
Ἡ χειροτονία τοῦ κύρου Ἀκακίου ἠτο παράνομος καὶ ἀντικανονική ἡ δὲ μετὰ ταῦτα γενομένη ἀναγνώρισίς τῆς ὑπὸ τῆς Ρ. Διασπορᾶς, εἰς οὐδὲν ἴσχυσεν πρὸς θεραπείαν της!
Διατὶ τότε ἐδέχθησαν κατὰ τὴν ἀναγνώρισή τους, ὅτι θὰ ἐνσωματωθοῦν δεόντως μετὰ τῶν Χρυσοστομικῶν ὑπὸ τὸν Ἄρχ. Αὐξέντιον; Οὐχὶ διότι ἐπληροφορήθησαν ἐν Ἀμερικὴ ὅτι ΔΥΟ ἠσαν οἱ χειροτονήσαντες τὸν Ἀκάκιον, πράγμα τὸ ὁποῖον ἐδήλωσαν οἱ ἴδιοι καὶ ἐπισήμως κατὰ τὸ συλλείτουργον τῆς «Συνόδου» τοὺς τὴ 15 Ὀκτ. 1971;
Ἀλλὰ καὶ εἰς ἐὰν ἧτο ὁ χειροτονήσας ἐδικαιολογείτο οἰανδήποτε ἀμφιβολία κατόπιν τῆς ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ὑπὸ τῆς Ρ. Διασποράς; Ἀσφαλῶς οὐδεμιᾷ! Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐπίσης νὰ πιστεύσωμεν ὅτι αὐτὴν τὴν «ἐξ ἁρχῆς» ἀμφιβολίαν τοὺς περὶ τῆς κανονικότητος τῆς ἀνωτέρω χειροτονίας δὲν διελεύκαναν πλήρως πρὶν ἡ δεχθούν, συμφώνως τῇ ἀποφάσει τῆς ἀναγνωρίσεως τούς, νὰ ἐνωθοὺν μετὰ τῶν Χρυσοστομικῶν; Ἀσφαλῶς θὰ ἐρωτῆσαν ἐπισταμένως καὶ θὰ ἐβεβαιώθησαν πλήρως περὶ τούτου. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀπάντησις τῆς Ρ. Συνόδου εἰς τὰ σχετικὰ ἐρωτήματα τοὺς ἧτο ἰκανοποιητική, ὅτι δηλαδὴ ΔΥΟ ἐχειροτόνησαν τὸν Ἀκάκιον- παρὰ τὴν λῆψιν ὑπὸ τῆς Ρ. Διασπορὰς τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Θεοφίλου τὴν ὁποίαν τελείως ἠγνόησε γνωρίζουσα τὸ ἄστατον του ἀνδρὸς- προχωρῆσαν εἰς τὰ περαιτέρῳ ὑπὸ τὰς γνωστάς συνθήκας καὶ ὑποχρεώσεις τούς.
Ἐφ΄ ὅσον ὅμως οἱ χειροτονίες τῶν ἦσαν ἄμωμοί τι ἐχρειάζετο ἡ ἀπόφασις τῆς Ρ. Συνόδου; Καὶ ἂν σκεφθῇ τις ὅτι διὰ τὴν ἐπιτευχθείσαν τελικώς ἀναγνώρισίς τοὺς ὑπέστησαν καὶ χειροθεσίες καὶ εὐχάς που ἡ συνεπείᾳ τοὺς δεδομένου ὅτι ἡ Ρ. Σύνοδος δεν ἐπίστευε εἰς τὴν ἀπωλείᾳ τῆς Χάριτος ἕνεκα τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας!
«Ἂς μας ἀποδείξουν ὅτι ἡ Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου διέκοψεν τὴν ἐπικοινωνίαν τῆς μετὰ τῆς Σχισματικής Ἐκκλησίας καὶ να δηλώσουν ποὺ ἀκριβῶς ἀναφέρεται τοῦτο». Ἡ ἀνωτέρω πρότασις εἶναι ἰδικὴ τοὺς καὶ ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς Χρυσοστομικούς προκειμένου να ἐπιτευχθή ἡ ποθητὴ ἕνωσις (ΚΕΟ, Δεκ. 1970, σ.8).
Ἀπέρριπταν τὸν ὀρο «δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ» καὶ τὸν ἀποκαλοῦν ἐφεύρημα τοῦ κῦρου Χρυσοστόμου! Ἰδοὺ ὅμως ὅτι εὐθὺς ἀμέσως καὶ οἱ ἴδιοι ἐχρησιμοποίησαν αὐτὸν ἐν ἔτει 1960, προκειμένου να δικαιολογήσουν τὰς χειροτονίας τοῦ κῦρου Βρεσθένης! Ἐπικαλοῦνται τὸν ἱερὸν Νικόδημον ἔν ἔτει 1960 καὶ τὸ Πηδάλιον αὐτοῦ γράφοντες τὰ κάτωθι:
«Οι Κανόνες προστάζουσι τὴν σύνοδον τῶν ζώντων ἐπισκόπων νὰ καθαιροῦν τοὺς ἱερεῖς, ἡ νὰ ἀφορίζουν, ἡ νὰ ἀναθεματίζουν τοὺς λαϊκούς, δποὺ παραβαίνουν τοὺς Κανόνας. Ὅμως ἂν ἢ σύνοδος δὲν ἐνεργήση ἐμπράκτως τὴν καθαίρεσιν τῶν ἱερέων, ἡ τὸν ἀφορισμόν, ἡ ἀναθεματισμὸν τῶν λαϊκῶν, οἳ ἱερεῖς αὐτοὶ καί οἰ λαϊκοί, οὔτε καθηρημένοι εἶναι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφωρισμένοι ἡ ἀναθεματισμένοι, ὑπόδικοι ὅμως ἐδὼ μὲν εἰς τὴν καθαίρεσιν καὶ ἀφορισμόν, ἡ ἀναθεματισμόν, ἐκεῖ δὲ εἰς τὴν θείαν δίκην.
Καθὼς καὶ ὅταν ἔνας βασιλεὺς προστάξῃ τὸν δοῦλον τοῦ νὰ δείρη ἔναν ἄλλον ὀποῦ τοῦ ἔσφαλεν, ἔαv ὁ προσταχθεὶς δοῦλος δὲν ἐνεργήση του βασιλέως τὴν προσταγήν, ἄδαρτος ἔμεινεν ἐκεῖνος ὅπου ἔσφαλεν εἰς τὸν βασιλέα, ὑπόδικος ὅμως εἰς τὸν δαρμόν».
Καὶ σχολιάζοντες προσθέτουν:
«Ὅπως αἱ χειροτονίαι σήμερον ὑπὸ τοῦ Σεβ. Ματθαίου ἔγιναν κατ΄ οἰκονομίαν καὶ συγκατάβασιν ὑπὸ ἐνός... Δεν εἶναι αἱ ὑπὸ ἐνὸς χειροτονίαι ἄκυροι καὶ οἱ ἐπίσκοποι καθηρημένοι ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΣΥΝΗΛΘΕΝ ΣΥΝΟΔΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΗ...»!!!
Καὶ συνεχίζουν πάλι τὴν ἀντιγραφὴν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου:
«Ὅθεν σφάλλουσι μεγάλως ἐκεῖνοι οἰ ἀνόητοι ὀποῦ λέγουσιν, ὅτι εἰς τοὺς παρόντας καιροὺς ὅλοι οἰ παρὰ κανόνας χειροτονηθέντες ἱερωμένοι, εἶναι ἐνεργείᾳ καθηρημένοι. Ἱεροκατήγορος γλῶσσα εἶναι ἐκείνη ὅπου ἀνοήτως τὰ τοιαῦτα λόγια φλυαρεῖ».
Σχολιαζοντες δὲ τὰ ἀνωτέρω γράφουν:
«Ὅθεν ὁ ἴδιος ὁ Ἀποστολικὸς Κανὼν ὀνομάζει τὴν ὑπὸ τὸν πρ. Φλωρίνης παράταξιν ἱεροκατήγορον, Φλύαρον, Ἀνόητον, διότι ὀνομάζει καὶ ἀποκαλεῖ τὰς ὑπὸ τοῦ Σεβ. Ματθαίου χειροτονίας ἀκύρους ΠΡΙΝ ΕΚΔΟΘΗ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΩΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣ»!!... (Εκ του Φυλλαδίου: «ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ, Ο αρνητης της ομολογιας του...»Ιουν. 1960, σελ. 26).
Ἐφ΄ ὅσον λοιπὸν κανόνας Ἀποστολικοὺς καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεωροῦν ὡς μὴ δυναμένους να καταστήσουν τὸν παραβατὴν τῶν ἐνεργείᾳ ἔνοχον πρὶν να συνέλθῃ σύνοδος ζώντων ἐπισκόπων, ἡ ὁποία καὶ θὰ ἐπιβάλη τὴν ἁρμόζουσα ποινήν, πὼς τολμούσαν να θεωροῦν τὰς νεοημερολογίτικας Ἐκκλησίας ἐνεργείᾳ σχισματικᾶς, ἐφαρμόζοντες δι΄ αὐτὰς τοὺς ἱεροὺς Κανόνας Μ. Βασιλείου καὶ λοιπῶν Συνόδων καὶ διακηρύσσοντες ἀπωλείας θ. Μυστηρίων κ.λπ. πρᾶγμα τὸ ὁποῖον εἰχαν δικαίωμα να εἶπουν μόνο διὰ τοὺς ἐνεργείᾳ σχισματικούς;
Εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν χειροτονιῶν τοῦ Βρεσθένης ἐνθυμήθηκαν τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Πηδαλίου τὰ ὁποῖα καὶ ὀρθῶς ἑρμήνευσαν· διὰ τὴν ἡμερολογιακὴ ὅμως καινοτομίαν διατὶ ἀγνοοῦσαν πεισμόνως τὴν σοβαρότητα τοῦ ἀνωτέρου ὅρου, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ μόνον ἑρμηνεύεται ὀρθῶς ἅπαν τὸ Πηδάλιον;
Ἐδήλωσαν εἰς τὸ κήρυγμά τοὺς κατα τὴν πανηγυρικὴν λειτουργίαν τῆς 15ης Ὀκτωβρίου 1971: «ΕΙΔΕΝ Ὁ ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΒΡΑΒΕΥΣΕ ΔΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ». μέ τι; Μέ... ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ!!! Τὶ ἐπιβράβευσις εἶναι αὔτη; Ἡ μήπως ἀρνοῦνται ὅτι τυγχάνει τελείως ὁμοία πρὸς τὴν χειροθεσία τοῦ μετανοοῦντος πιστοῦ ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ τοῦ; Μήπως ὁ ἀνωτέρω πιστὸς ἐξερχόμενος τοῦ ἐξομολογητηρίου δύναται να διαβεβαιώσῃ ὅτι τὸν ἐβραβευσεν ὁ Θεὸς διὰ τὰς ἁμαρτίας τοῦ καὶ τῇ ἕνεκα τούτων ἀναγνωσθεῖσαν συγχωρητικήν εὐχήν;!...
Πῶς εἶναι λοιπὸν δυνατὸν να καλοῦν ΒΡΑΒΕΙΟΝ τῇ δηλώσῃ τῆς μετανοίας που σημαινει ἡ χειροθεσία διὰ τὸν χειροθετούμενον, ὡς συνέβη ἀκριβῶς καί με τὴν ἀναγνώρισίν τούς;
Συνεχῶς ἀπαιτοῦσαν καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τοὺς Χρυσοστομικοῦς να δηλώσουν τὶ πιστεύουν περὶ Μυστηρίων. Δεν μας διευκρίνισαν τὶ πίστευαν οἱ Ῥώσοι οἱ ὁποῖοι καὶ τοὺς χειροθέτησαν! Ἂς μας δειξουν ἐγγράφον ὁμολογίαν τῆς Ρ. Διασποράς, ἀλλὰ καὶ ὅτι ἐφάρμοζε καὶ τὰ γραφόμενά τῆς διὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνην!
Ἐγραφαν (σελ. 25):
«Ἀλλὰ καὶ τὰ ὁμόδοξα ἔθνη, ἤτοι Ἱερουσαλήμ, Ῥωσσία, Σερβία, Βουλγαρία, Πολωνία.... εἶχον καὶ ἔχουν μολυνθή μὲ τὴν ἀναγνώρισιν τοῦ ἀναθεματισμένου σχίσματος τῆς Ἑλλάδος» διότι ὡς ἐξηγοῦν, ᾖλθον εἰς κοινωνίαν «με τοὺς ἀκαθάρτους καὶ ἀβαπτίστους κληρικους τοῦ Νέου...».
Ἐφ΄ ὅσον ἐτύγχανε «μολυσμένη» καὶ ἡ Ρ. Διασπορά, ὡς κοινωνοῦσα μέχρι τὸ 1966 μὲ τοὺς Νεοημερολογίτας καὶ ἀποφεύγουσα τὴν ἰδικὴ τοὺς κοινωνίαν πως ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ἄνευ προηγουμένης ὁμολογίας ὅτι πιστεύει ὅτι καὶ αὐτοί, καὶ μετανοεὶ διὰ τὸ παρελθὸν τῆς;
Τέλος, ἡ ἀσυνέπεια καὶ ἀντινομία τῶν λόγων καὶ πράξεων τοὺς καταφαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν διαμαρτυρία δικοῦ τους μοναχοῦ ἐν ὀνόματι Δαμασκηνοῦ, διὰ τὸν λόγον ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Ματθαϊκοῖ ἐθεώρησαν τὴν ἀπόφαση τῶν Ρώσων ὡς ''ἀντορθόδοξο πράξη'' καὶ ''ληστρική''! Ποιὰ πράξη; Τῆς ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΩΣ ΤΟΥΣ!!!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ
Ἀναφέρει ὁ ἴδιος:
Θαυμάστε τους:
Ἰδοὺ τὰ ἀποτελέσματα τῆς θεολογίας τούς, θεολογία ἡ ὁποία ου μόνον ἐδίχασε τὸν ἀγῶνα τῶν ΓΟΧ ἄλλα καὶ τὸν διατήρει μέχρι σήμερον διχασμένον καὶ τεταπεινωμένον, πρὸς μεγίστην χαρὰν καὶ ἰκανοποίησιν τῶν ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ δεν φτάνει μόνον αὐτό ἀλλὰ συνεχίζουν καὶ διὰ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῶν ''Κυπριανιτῶν'' να ὁμιλοῦν καὶ να ἐρωτοῦν ''ΗΤΑΝ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ Η ΕΝΩΣΗ''; Μὰ οὕτως ἡ ἄλλως διὰ τοὺς ἰδίους δεν κινούμαστε κατα Θεόν, πρός τι ἡ ἀπορία διὰ τὴν ἔνωση;
Ἀσφαλῶς θὰ ἐρωτήσῃ ὁ ἀναγνώστης· μά τι τέλος πάντων, ἐπιθυμούσαν αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι; Ἡ ἀπάντησις εἶναι μια· ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗΝ καὶ μόνον τῶν ''Χρυσοστομικῶν'' καὶ ἐπειδὴ δεν τὴν κατόρθωσαν ἀποκρούουν πάντα διάλογον καὶ ἐνῶσιν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου