Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης Γκολούμπεφ (+25 Μαρτίου 1978 π.η.): Ατρόμητος Ποιμένας εν μέσω λύκων

 

Νικολάου Μάννη

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης Γκολούμπεφ (κατά κόσμον Αλέξιος) γεννήθηκε το 1896 στο Κίεβο. Πατέρας του ήταν ο Στέφανος Γκολούμπεφ (+1920, Καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας του Κιέβου, γιος του Πρωτοπρεσβυτέρου Τιμοθέου Γκολούμπεφ και γαμπρός του Καθηγητού της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας Φιλίππου Τερνόφσκι [+1884]) και αδελφός του ο Βλαδίμηρος Γκολούμπεφ (+1914,  Πρόεδρος της πατριωτικής οργάνωσης "Δικέφαλος Αετός").

Απόφοιτος της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, έγινε μοναχός το 1919 από τον μετέπειτα Ιερομάρτυρα Θεόδωρο Ποζντιέφσκι (+1937, ηγέτης της λεγόμενης ομάδας "Ντανίλοφ", δηλαδή των μη-μνημονευτών της Μονής Αγίου Δανιήλ Μόσχας, Ιερομαρτύρων Παρθενίου Μπριάνσκ, Δαμασκηνού Τσέντρικ και άλλων, μαρτυρησάντων το 1937, που διέκοψαν το μνημόσυνο του Μητροπολίτου Σεργίου, λόγω του συμβιβασμού του με το άθεο Σοβιετικό Κράτος) και το 1921 χειροτονήθηκε ιερομόναχος από τον ίδιο τον Πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα (+1925).

Ο π. Ερμογένης (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος) με τον δόκιμο Βασίλειο - μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Χιλής Λεόντιο - στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου το 1923.

Υπήρξε ο πρώτος πνευματικός πατέρας του Αρχιεπισκόπου Χιλής Λεοντίου (ο οποίος συμμετείχε στις χειροτονίες των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών Επισκόπων το 1962), τότε δόκιμου Βασιλείου, ο οποίος γράφει για τον π. Ερμογένη στα Απομνημονεύματά του: "Ήταν τόσο λεπτός που φαινόταν ότι το δέρμα κρατούσε τα κόκαλα του. Ήταν σαν ένας σκελετός. Αλλά τα μάτια του ήταν ασυνήθιστα διαπεραστικά, σαν να μπορούσαν να δουν απευθείας μέσα στην ψυχή σου". 

Ο π. Ερμογένης είχε ιδρύσει και την "Αδελφότητα του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου", με στόχο την πνευματική ενίσχυση του μοναχισμού. Συνελήφθη για πρώτη φορά τη Μεγάλη Πέμπτη του 1923 και παρέμεινε εξόριστος μέχρι τον Δεκέμβριο του 1924, ενώ το 1926 εκλέχθηκε (παμψηφεί!) ηγούμενος των 600 διωχθέντων μοναχών της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου (η οποία είχε παραδοθεί από τους Μπολσεβίκους στους νεοημερολογίτες "Ανακαινιστές" της "Ζωντανής Εκκλησίας") μέχρι το 1931, έτος το οποίο συνελήφθη ξανά από τους Κομμουνιστές και καταδικάστηκε ως μέλος της "εν Κιέβω αντεπαναστατικής οργανώσεως "Αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία"" σε θανατική ποινή, η οποία μετεβλήθη σε δεκαετή κάθειρξη (απελευθερώθηκε στα οκτώ έτη, λόγω σοβαρής πνευμονικής νόσου που εμφάνισε).

Μετά την απελευθέρωσή του υπηρέτησε στην πόλη Αστραχάν και μετέπειτα στην Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν μέχρι και το 1953, έτος κατά το οποίο χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τασκένδης (Καζακστάν) και Κεντρικής Ασίας. 

Έκτοτε εγκαινιάζει ένα νέο είδος αντιστάσεως κατά της αθεϊστικής δικτατορίας, πρωτοφανές και εντυπωσιακό! Χρησιμοποιεί τα ίδια τα κείμενα και τους νόμους των Κομμουνιστών και τα στρέφει εναντίον τους. Εδώ πρέπει να σημειωθεί το εξής πολύ σημαντικό: το Σοβιετικό Κράτος δεν είχε ποινικοποιήσει επίσημα την πίστη στον Χριστό, αλλά δίωκε τους Χριστιανούς χρησιμοποιώντας άλλου είδους κατηγορίες, όπως: «αντισημιτισμός», «συμμετοχή σε αντεπαναστατική οργάνωση», «δυσφήμηση του σοβιετικού κράτους» και άλλες, ενώ ταυτόχρονα επέτρεπε την ηθική τους δολοφονία μέσω των Μέσων Ενημέρωσης (δηλαδή ότι περίπου γίνεται σήμερα και στα δεξιά αθεϊστικά Κράτη). Θεωρητικά λοιπόν εμφανιζόταν ως ένα απλά ανεξίθρησκο κράτος. Βλέποντας αυτήν την υποκρισία ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης, αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει με τα ίδια τους τα όπλα.

Όταν προσπάθησαν να σφραγίσουν τους ναούς της επαρχίας του επισκέφθηκε τους αρμόδιους εκπροσώπους των αρχών και άρχισε να τους κατηγορεί για ...αντισοβιετισμό και σαμποτάζ εναντίον του σοβιετικού καθεστώτος, παρουσιάζοντάς τους αποσπάσματα από έργα του Λένιν, που είχε γράψει πως «οι άνθρωποι πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από επαίσχυντες αστυνομικές διώξεις για την πίστη τους»! Ο Επίτροπος για τις Θρησκευτικές Υποθέσεις έγραψε στην έκθεσή του ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης ήρθε σε αυτόν και άρχισε να παραθέτει από το περιοδικό "Κομμουνιστής" αρ. 5 του 1962, αποσπάσματα από το άρθρο "Φιλοσοφικές αρχές του Βλαδιμήρου Λένιν" απαιτώντας την αυστηρή εφαρμογή τους! Η παράδοξη και επιθετική τακτική του Αρχιεπισκόπου έκανε τους αθέους να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια, χωρίς να ξέρουν πώς να αντιδράσουν!

Το 1956 εξαπάτησε το Σοβιετικό Κράτος ζητώντας άδεια για την αναστήλωση τάχα παλαιού ιστορικού ναού του Αγίου Παντελεήμονος, την οποία χρησιμοποίησε για την ανέγερση του νέου εντυπωσιακού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, χωρητικότητας 4.000 πιστών. Με την ίδια τακτική αναστήλωσε και έκτισε και άλλους ναούς.

Ο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Τασκένδη.  

Για τις παραπάνω ενέργειες το 1960 εκδιώχθηκε από την έδρα ανεπισήμως (το Κράτος του έδωσε "υποχρεωτική άδεια" για ...ενάμιση χρόνο!). Το 1963 ανέλαβε την Αρχιεπισκοπή Καλούγκα και Μπορόφσκ μέχρι την αποπομπή του το 1965, εξαιτίας της συνεχούς αντιδράσεώς του στις ενέργειες του Σοβιετικού Κράτους. Ήδη από το 1959, ο Κρατικός Επίτροπος Θρησκευτικών Υποθέσεων του Ουζμπεκιστάν έγραφε: "Παρατηρώντας τις δραστηριότητες του Αρχιεπισκόπου Ερμογένη με έπεισε ότι είναι πολύ εχθρικός προς τη Σοβιετική πραγματικότητα. Χωρίς να ικανοποιείται από τον ρόλο της Εκκλησίας που καθορίστηκε από τη Σοβιετική Πολιτεία, ο Ερμογένης με τις δραστηριότητές του καταπατά κατάφωρα τη σοσιαλιστική νομιμότητα, όντας οπαδός του εχθρού του σοβιετικού συστήματος - του πρώην Πατριάρχη Tύχωνα".

Ο υπ᾿ αυτού χειροτονηθείς π. Παύλος Αντίλγκιμ (+2013, επίσης φυλακισθείς επί τριετία για "συκοφαντική δυσφήμιση του σοβιετικού συστήματος" και δολοφονηθείς από έναν δαιμονισμένο, ο οποίος μαχαιρώνοντάς τον φώναξε: "Αυτό διατάζει ο Σατανάς!") θυμάται για τον Αρχιεπίσκοπο Ερμογένη: "Στα σοβιετικά χρόνια, υπήρχε μια αυστηρή διαδικασία για τη χειροτονία του κληρικού. Ο επίσκοπος έπρεπε να "συμφωνήσει" με την Κυβέρνηση για την υποψηφιότητα του ιερέα πριν από το χειροτονία και το διορισμό του (σημ. ημ. έτσι μέσω της Δεσποτοκρατίας ελέγχουν τα άθεα Κράτη την επίσημη Εκκλησία). Φαίνεται απίστευτο, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης δεν τήρησε αυτήν την εντολή... Επίσης με Διάταγμά του απαγόρευε στους κατώτερους κληρικούς να δίνουν δώρα σε όσους βρίσκονται σε ανώτερες θέσεις και μόνο οι ανώτεροι επιτρεπόταν να δίνουν δώρα στους νεότερους. Αυτή η απόφαση κατέστησε αδύνατη τη Σιμωνία και τη διαφθορά. Τέλος, για τη σταθερότητα και την πίστη του στο καθήκον του Επισκόπου, ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης έχασε τη θέση του".

Εκείνη την εποχή, ετοιμαζόταν μια ριζική μεταρρύθμιση της ενοριακής διοίκησης, σύμφωνα με την οποία ο ιερέας στερούταν κάθε δικαίωμα στην ενορία. Ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης ήταν ένθερμος αντίπαλος αυτής της μεταρρύθμισης. Για αυτόν τον λόγο, δεν προσκλήθηκε στην Αρχιερατική Σύνοδο. Εν συνεχεία, έγραψε επιστολές διαμαρτυρίες προς τον Χρουστσόφ και σε άλλους υψηλόβαθμους Κομμουνιστές, όπου αναφέρει λεπτομερώς άρθρα του Συντάγματος, διατάγματα του Λένιν και αποφάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, που καταπατούνται από τις τοπικές αρχές. Η επιχειρηματολογία της καταπάτησης των ίδιων αποφάσεων της ηγεσίας του κόμματος ήταν τόσο τεκμηριωμένη που προκάλεσε πανικό στους διώκτες. Ταυτόχρονα, ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης ανέφερε πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα για το παράνομο κλείσιμο εκκλησιών και την παραβίαση των δικαιωμάτων των πιστών, ενώ αρνήθηκε απότομα να συμμορφωθεί με την εντολή του Επιτρόπου Θρησκευμάτων για να του δώσει λίστες με εκείνους τους ανθρώπους που έρχονται να βαπτίσουν τα παιδιά τους! Ταυτόχρονα, η αθεϊστική προπαγάνδα εντάθηκε επειγόντως στην επαρχία του Αρχιεπισκόπου Ερμογένους· μόνο το 1965, έγιναν 2.768 αθεϊστικές διαλέξεις, δηλαδή 7 διαλέξεις ανά ημέρα, ενώ το όνομα του ηρωϊκού Αρχιεπισκόπου δυσφημούταν καθημερινά στα τοπικά μέσα ενημέρωσης με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτό όμως δεν είχε αποτέλεσμα, αφού ο Επίτροπος αναγκάστηκε να αναφέρει στις αρχές ότι ο αριθμός των βαπτισμένων αυξήθηκε στις περιοχές αυτές από 60 σε 87%, ενώ αυξήθηκε κατακόρυφα και ο αριθμός των ενοριτών.

Οι αρχές συνειδητοποίησαν ότι στο πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου Ερμογένη είχαν έναν πολύ δύσκολο και αποφασισμένο αντίπαλο, με τον οποίο δεν μπορούσαν να αναμετρηθούν. Επιπλέον, οι επιστολές διαμαρτυρίες του έγιναν γνωστές και στο εξωτερικό. Αυτό το γεγονός ληταν αρκετό για να κατηγορηθεί για αντικρατικές δραστηριότητες και υποστήριξη του ...ιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου καπιταλισμού! Το  1965 το υποταγμένο στο Σοβιετικό Κράτος Πατριαρχείο τον έθεσε σε αργία και ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης τέθηκε σε περιορισμό στην ιστορική Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Ζιροβίτσκι της Λευκορωσίας, στην οποία έζησε τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής του.

Σε αυτήν τον προσέγγισε, κατόπιν συστάσεως του Αρχιεπισκόπου Χιλής Λεοντίου και ένας μοναχός για να χειροτονηθεί ιερέας για την Εκκλησία των Κατακομβών, αλλά ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης τον ενημέρωσε πως ακόμη και στην απομόνωση που βρίσκεται παρακολουθείται στενά από κομμουνιστές πράκτορες και αν τον χειροτονήσει ίσως θέσει σε κίνδυνο τους πιστούς των Κατακομβών, που θα αποκαλύπτονταν.

Το 1967, από την απομόνωση, ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης απέστειλε μία φοβερή Επιστολή με την οποία δήλωσε πως παρά την παρουσία Χάρης στο Πατριαρχείο Μόσχας, η Ιεραρχία του δεν είναι νόμιμη, επειδή οι Αρχιερείς δεν εκλέγονται από τον πιστό κλήρο και λαό, αλλά διορίζονται από το άθεο Κράτος. Πρέσβευε πως πρέπει να επέλθει πραγματικός διαχωρισμός Εκκλησίας - Κράτους, ώστε η πρώτη να καταστεί, ως οργανισμός, πραγματικά ανεξάρτητη από το δεύτερο,  και μάλιστα βάσει της ίδιας της νομοθεσίας που αυτό δημιούργησε για την ταπείνωση και τη φθορά της.

Ακόμη και κατά τον 13ετή εγκλεισμό του στο μοναστήρι δεν αφέθηκε ήσυχος. Του απαγορεύτηκε αρχικά να λειτουργεί, μετά να κηρύττει, έπειτα να ψάλλει και στο τέλος ακόμη και απλά να παρευρίσκεται μέχρι το τέλος των Ακολουθιών, επειδή πλήθος ανθρώπων τον περιέβαλε και ζητούσε την ευλογία του!  

Ο Αρχιεπίσκοπος Ερμογένης κοιμήθηκε περιφρονημένος το 1978, στις 25 Μαρτίου, με το παλαιό ημερολόγιο, ημέρα του Ευαγγελισμού (την ίδια ημέρα με τον Πατριάρχη Μόσχας Άγιο Τύχωνα, 53 χρόνια μετά) και προβλέποντας την κοίμησή του ζήτησε να ταφεί στο αγαπημένο του Κίεβο, στο οποίο άρχισε τους, υπέρ της Ορθοδοξίας, αγώνες του. Σε δύο γυναίκες που τον είχαν συναντήσει λίγες μέρες πριν την κοίμησή του είχε πει: "Ελάτε στο Κίεβο, θα σας δω σύντομα". Η σοβιετική κυβέρνηση που τον φοβόταν ακόμη και νεκρό, επί δύο εβδομάδες δεν έδινε άδεια για την ταφή του. Όμως, παρά μια τέτοια καθυστέρηση, και σύμφωνα με μααρτυρίες αρκετών αυτοπτών, το σώμα του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά και μέχρι την ταφή του (στο νεκροταφείο Κορτσεβάτσκι στο Κίεβο), όχι μόνο δεν υπέστη φθορά, αλλά άρχισε και να ευωδιάζει πιστοποιώντας την αγιότητα του. 

Υπάρχει ένας θρύλος ότι το σώμα του Αρχιεπισκόπου Ερμογένους δεν βρίσκεται τώρα στον τάφο. Μεταφέρθηκε κρυφά από κάποιους πιστούς για να μη συληθεί από τους Μπολσεβίκους. Ένας μικρός κύκλος ανθρώπων γνωρίζει που βρίσκονται τα λείψανα και διαβεβαιώνουν πως είναι άφθαρτα.

Να έχουμε την ευχή του!

ΠΗΓΕΣ:

https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D1%80%D0%BC%D0%BE%D0%B3%D0%B5%D0%BD_(%D0%93%D0%BE%D0%BB%D1%83%D0%B1%D0%B5%D0%B2)

https://spzh.news/ru/istorija-i-kulytrua/70209-kak-arkhijepiskop-jermogen-uchil-kommunistov-sledovaty-zavetam-lenina

http://volgeparhia.ru/2020/05/19/arxiepiskop-ermogen-golubev-i-arximandrit-mixej-xarxarov-kak-zhilos-v-zhirovickom-monastyre-gonimym-vlastyu/

https://psmb.ru/a/sorabotnik-boga.html

http://www.regels.org/Hermogen-Yakunin.htm

https://www.pravmir.ru/byt-svobodnym-vo-xriste-arxiepiskop-ermogen-golubev/

Νικολάου Μάννη, Ο Λέων της Ορθοδοξίας: Ο Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεόντιος (1904-1971) και η προσφορά του στην Αληθινή Ορθοδοξία (υπό έκδοση).

Ἑλλάδα πατρίδα

Συνοδικὴ προσευχητικὴ προτροπὴ

 Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, ὑπὸ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ. Καλλίνικο, συμμετέχουσα στὴν ὀδύνη ἀπὸ τὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα στὴν ζωὴ τοῦ Ποιμνίου της καὶ γενικὰ ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιδημίας ποὺ μαστίζει τὸν κόσμο, προβαίνει στὴν ἑξῆς προτροπή:

Καλεῖ ὅλο τὸ θεοφιλὲς Αὐτῆς Ποίμνιο, Κλῆρο καὶ Λαό, σὲ συστράτευση προσευχῆς τὴν Τετάρτη, 25-3/7-4-2021, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, καὶ ὥρα 19:00΄, πρὸς ἐκζήτησιν τοῦ θείου Ἐλέους καὶ τῆς ἄνωθεν βοηθείας καὶ παρηγορίας. Οἱ Κληρικοὶ παρακαλοῦνται μετὰ τὸν Μεθέορτο Ἑσπερινὸ τῆς ἡμέρας νὰ τελέσουν Παράκληση στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, οἱ δὲ λαϊκοί, ὅπου καὶ ἄν εὑρίσκονται, νὰ προσπέσουν γονυκλινῶς, ἐν μετανοίᾳ, κατανύξει καὶ κλαυθμῷ στὸν Πανάγαθο Θεό μας, ὥστε νὰ ἐκζητηθεῖ ἡ θεία Χάρις στὸν κάθε ἕναν καὶ σὲ ὅλους μας, πρὸς ἀποτροπὴν τῶν περαιτέρω δεινῶν καὶ ἐξάλειψη τῶν ὑπαρχόντων.

Ἡ ἀληθινὴ καὶ ἐγκάρδια προσευχή, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, ὡς κορυφαιότατο ἀγαθό, συνιστᾶ συνομιλία καὶ ἕνωση μὲ τὸν Θεό, καὶ παρέχει ἰατρεία καὶ γαλήνη ψυχῆς, προφυλάσσει ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ διανοίγει τὶς πῦλες τῶν ἀρετῶν. Γι’ αὐτό, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νέοι καὶ γέροντες, ἀκόμη καὶ τὰ ἀθῶα παιδιά, νὰ προσπέσουμε στὸν Πανοικτίρμονα Κύριο καὶ Θεό μας, γιὰ νὰ γίνει ἵλεως καὶ νὰ παύσει ἡ δοκιμασία ποὺ διερχόμεθα.

Εἴθε ὁ Φιλάνθρωπος Χριστός μας, μὲ τὶς ἱκεσίες τῆς Παναγίας Μητρὸς Αὐτοῦ, νὰ ἐπικαμφθεῖ ἀπὸ τὶς δεήσεις τῶν δούλων Του καὶ νὰ καταπέμψει σὲ ὅλους μας, στὴν πατρίδα μας καὶ γενικῶς στὴν ἀνθρωπότητα τὴν ἰαματικὴ εὐλογία, δωρεὰ καὶ ἀναψυχὴ τῆς ἀνεκφράστου θείας Εὐσπλαγχνίας Του!

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου
Ἀθῆναι, 21-3/3-4-2021

Πηγή: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%E1%BC%80%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/1758-synodiki-protropi

Ὁ Κορωνοϊός, ὁ Υἱός τῆς Ἀπωλείας καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ - Ἱερομονάχου Μελετίου

 

«Τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν»

Στὸ Μέγα Ἀπόδειπνον,  τὸ ὁποῖον τελεῖται καθημερινῶς αὐτὲς τὶς ἡμέρες τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὑπάρχει ὁ γνωστὸς ὕμνος «Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός». Τὸν ὕμνον αὐτὸν κάποιοι ψάλλουμε σὲ ἦχο πλάγιο τοῦ δευτέρου, ἐνῶ κάποιοι ἄλλοι ἁπλὰ τὸν ἀναγινώσκουμε. Πόσοι ὅμως τὸν κατανοοῦμε σὲ βάθος;

Σὲ αὐτὸν ὑπάρχει καὶ ἕνας στίχος ὁ ὁποῖος λέει: «Τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν». Τί νὰ ἐννοεῖ ἄραγε; Σὲ ποιὸν φόβο ἀναφέρεται ὁ ποιητής; Ὁ στίχος αὐτὸς βασίζεται στὸν Προφήτη Ἠσαΐα («τὸν δὲ φόβον αὐτοῦ οὐ μὴ φοβηθῆτε»[1]) - τὸν ὁποῖο ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος («τὸν δὲ φόβον αὐτῶν μὴ φοβηθῆτε»[2]) καὶ ὁ φόβος αὐτὸς ἑρμηνεύεται ποικιλοτρόπως ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Ἄλλοι τὸν ἑρμηνεύουν ὡς φόβο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ἐπιβουλὲς εἴτε τῶν ἐθνῶν (Μέγας Βασίλειος), εἴτε τῶν Ἰουδαίων διὰ τὶς τάχα παραβάσεις - διὰ τῆς τηρήσεως τοῦ χριστιανικοῦ βίου - τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου (Κύριλλος Ἀλεξανδρείας), ἄλλοι δὲ ὡς φόβο γιὰ τὶς ἐπιβουλὲς τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ θανάτου (Κλήμης Ἀλεξανδρεύς). Γενικῶς ὁ φόβος αὐτὸς θὰ λέγαμε πὼς περιλαμβάνει κάθε εἴδους κατακριτέας φοβίας (δηλαδὴ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, τὸν φόβο τῆς ἀσθενείας, τοῦ διωγμοῦ, τῆς αἰχμαλωσίας, τῆς πείνας, τῆς λοιδορίας κ.τ.λ.), καὶ λέμε κατακριτέας, διότι στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο ὁ Προφήτης ἀναφέρει ποιὸς εἶναι ὁ μόνος ἐπαινετὸς καὶ ἀποδεκτὸς φόβος: «Κύριον αὐτὸν ἁγιάσατε, καὶ αὐτὸς ἔσται σου φόβος»[3]. Μόνον ὁ φόβος Θεοῦ, δηλαδή ὁ φόβος νὰ ἀπωλέσουμε, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό, εἶναι ὁ φόβος ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Κανέναν ἄλλον. Δύσκολο; Ἀναμφισβήτητα. Ἀκατόρθωτο; «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»[4] καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπιζητοῦμε τὴν βοήθεια τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος τόνισε: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»[5].

Στὶς ἡμέρες μας, μὲ ἀφορμὴ μία ἐπιδημία, βιώνουμε ἕνα τέτοιον φόβο - ὁ ὁποῖος εἶναι «φόβος ἐφήμερος καὶ παροδικός»[6] - μία φοβία ἄνευ προηγουμένου. Τὸ θλιβερὸ ὅμως εἶναι ὅτι τῆς φοβίας αὐτῆς μετέχουν καὶ Χριστιανοί. Καὶ τὸ λυπηρότερο; Καὶ θεολόγοι καὶ πνευματικοὶ καὶ Ἀρχιερεῖς ἀκόμη! Τί τραγικὸ νὰ βλέπεις νέους καὶ ἁπλοϊκοὺς οἰκογενειάρχες νὰ βρίσκουν τρόπους νὰ ἐκκλησιάζονται καὶ νὰ κοινωνοῦν κρυφά, χωρὶς νὰ φοβοῦνται μήπως ἀφήσουν τὰ παιδιά τους - ἄραγε εἶναι δικά τους ἢ τοῦ Θεοῦ; - ὀρφανά, ἐνῶ ἄτεκνους καὶ μοναχικοὺς γεννάδες νὰ τρέμουν μήπως πεθάνουν ἢ μήπως χάσουν τοὺς ὑποτακτικοὺς καὶ τοὺς φίλους τους ἢ μήπως τοὺς διώξει τὸ ἄθεο Κράτος καὶ «χαλάσουν» τὴν καλὴ εἰκόνα γιὰ τὴν ὁποία κοπίασαν τόσο (τὴν ὁποία εἰκόνα ὅσο κοπίαζαν νὰ φτιάξουν, γιὰ νὰ ἀρέσουν στοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, πέτυχαν νὰ γκρεμίσουν γιὰ τοὺς ἐντὸς Αὐτῆς ἀδελφούς τους)! Λὲς καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ μιὰ συνεχῆ προετοιμασία γιὰ ἐκεῖνο ποὺ ὁ κόσμος ὀνομάζει «θάνατο», ἀλλὰ οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ «αἰώνια ζωή»! 

Καὶ ἂν τὸν φόβο κρατοῦσαν γιὰ τὸν ἐαυτό τους, οὐδεὶς θὰ εἶχε δικαίωμα νὰ τοὺς κρίνει (διότι «ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω»[7]), ἀλλὰ ὅταν ὁ φόβος τους αὐτὸς - μασκοφορεμένος ὡς ἐφαρμογὴ δῆθεν τοῦ «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου»[8] - γίνεται ἀφορμὴ ὄχι ἁπλὰ νὰ καταπατοῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ διώκουν τοὺς τηρητές των, τότε ὁ ἔλεγχος εἶναι ἐπιβεβλημένος. Καὶ ματαίως ἐπισείουν ὡς φόβητρο τὸ ἐπισκοπικὸ ἢ γενικὰ τὸ πνευματικό τους ἀξίωμα· «τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν»! Ἡ Ὀρθοδοξία «ἀλάθητα» καὶ «τυφλὴ ὑπακοὴ» δὲν γνωρίζει, οὔτε ἀναγνωρίζει, διότι πολὺ ἁπλὰ ἂν τὸ ἔκανε δὲν θὰ ὑπῆρχε σήμερα.     

Ὁ μόνος φόβος λοιπὸν ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε εἶναι ὁ φόβος τῆς ἀπωλείας τῆς αἰωνίου καὶ ἀληθινῆς ζωῆς· ὁ ὁποῖος καὶ θὰ πραγματοποιηθεῖ - μὴ γένοιτο! - ἐὰν «φοβηθῶμεν τὸν φόβον αὐτῶν». Εἴθε νὰ μὴ ὑποκύψουμε καὶ νὰ θυμόμαστε «ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ἀλλὰ καὶ πὼς «παντὸς φόβου ἀφαίρεσις ἡ τοῦ Σωτῆρος ἐπιδημία»[9]!   

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1]  Ἠσ. η΄ 12.

[2]  Α΄ Πε. γ΄ 14.

[3]  Ἠσ. η΄ 13.

[4]  Λουκ. ιη΄ 27.

[5]  Ἰω. ιε΄ 5.

[6]  Θεοδώρου Ζωγράφου, Ἑρμηνεία εἰς τὴν πρώτην καθολικὴν ἐπιστολὴν Πέτρου, Βόλος, 1932, σ. 99.

[7] Ἰω. η΄ 7.

[8] Ματθ. δ΄ 7.

[9] Ὠριγένους εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν, P.G. 17, 320.

Ορθόδοξοι στο σήμερα με ομολογιακό φρόνημα - Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος

 

Γέροντος Χρυσάνθου: Πνευματικὴ νουθεσία καὶ θαυμαστὸ περιστατικὸ

 Ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Χρυσάνθου καὶ Δαρείας (19 Γ΄), προβαίνουμε στὴν δημοσίευση πνευματικῶν νουθεσιῶν ἀπὸ ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίου Γέροντος Χρυσάνθου Βρέτταρου (+1981), ὅπως καὶ ἑνὸς θαυμαστοῦ περιστατικοῦ ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ ἔχουν διασωθεῖ καὶ καταγραφθεῖ.

Ὁ Γέροντας Χρύσανθος ἀνεδείχθη μεγάλος Πνευματικὸς Πατέρας, Ἀσκητὴς καὶ συνεπὴς Μοναχός, ὁ ὁποῖος βοήθησε πάρα πολλοὺς ἀνθρώπους στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου. Ἦταν ἐφάμιλλος μὲ τοὺς παλαιοὺς νηπτικοὺς Πατέρες, ἀσκήθηκε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ μετέφερε ἐν συνεχείᾳ τὴν φιλοκαλικὴ παράδοση στὴν Ἀθήνα, ὅπου ὑπηρέτησε ἐπὶ δεκαετίες ὡς Κληρικὸς τῆς Ἐκκλησίας μας, Κτήτορας Μονῶν, καλλιεργητὴς ψυχῶν, στολισμένος ἔκδηλα μὲ θεῖα χαρίσματα ἕως τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του πρὶν ἀπὸ 40 ἀκριβῶς ἔτη. Ἐλπίζουμε ὅτι θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἱερὰ μορφή του, γιὰ τὴν στήριξη καὶ ὠφέλειά μας.

 

Πνευματικὴ Νουθεσία

 

«Ἦλθον ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος ἐδῶ ὅπου μοῦ ἔστειλαν ἐπιστολὰς τὰς ὁποίας εἶχον στείλει πολλοί. Ἐκ τῶν πολλῶν εἶναι καὶ ἡ δική σου εἰς τὴν ὁποίαν ὡς πνευματικός σου πατὴρ εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ σοῦ ἀπαντήσω.

Τὸ ἐξομολογητάριον ἔκανες πολὺ καλὰ ποὺ τὸ ἐδιάβασες. Οἱ Κανόνες εἶναι γραμμένοι εἰς αὐτὸ ἀπὸ τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν νηστευτήν· δὲν δύναται νὰ τοὺς ἐφαρμόσῃ ὁ ἀναγινώσκων αὐτοὺς ἄνευ ἐντολῆς Πνευματικοῦ, διότι θὰ πέσῃ εἰς ὑπερηφάνειαν καὶ κατόπιν εἰς δεινὰς ἀσθενείας μέχρι φυματιώσεως. Διὰ τοῦτο ὀφείλεις νὰ κάνῃς ὑπακοὴν καὶ νὰ ἀκολουθήσῃς τὸν μέσον δρόμον ὅπου ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας ὀνομάζεται βασιλικός. Τὸν βασιλικὸν δρόμον τὸν ἤνοιξε καὶ τὸν ὑπέδειξεν ὁ Θεὸς ὅπου ἔγινεν ἄνθρωπος χωρὶς ἁμαρτίαν νὰ τὸν ἀκολουθῶμεν συμφώνως τῶν πνευματικῶν δυνάμεων.

Ἐσύ, Χριστιανὸς εὐσεβής, εἶσαι ὑποχρεωμένος νὰ ταπεινώνεσαι καὶ ὅ,τι κακὸν γίνεται εἰς ὅλον τὸν κόσμον νὰ πιστεύῃς ὅτι αἱ ἁμαρτίαι σου τὸ ἔκαμαν τὸ κακόν. Ταπεινούμενος θὰ ἔχῃς μέσ’ τὴν καρδιά σου χαρὰν ὑπερβολικὴν ὅπου δὲν δύναται ἄνθρωπος νὰ τὴν ἀφαιρέσῃ, διότι βάσις αὐτῆς εἶναι τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Κατόπιν εἶναι ἡ ἀγάπη, ὅπου εἶναι ὑποχρεωμένος ἐκεῖνος ὅπου θέλει νὰ σωθῇ νὰ θυσιάζῃ τὸν ἑαυτόν του ὅσο μπορεῖ, μίαν τρίχαν εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἀγάπης καὶ ἡ ἀγάπη ὡς θεολογικὴ ἀρετὴ τὸν ἀναβιβάζει εἰς τὴν ἐλπίδα καὶ ἐκείνη εἰς τὴν πίστιν, ἡ ὁποία εἶναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις. Ἀλλὰ τί θὰ πῇ ἐλπιζομένων ὑπόστασις; Δηλ. ἐκεῖνος ὅπου δίδει μιὰν σταλαγματιὰν νερὸν εἰς τὸν ἀδελφόν του διὰ τὴν ἀγάπην ἐδῶ, θὰ τὴν εὕρῃ μυριοπλάσια καὶ ἡ ψυχή του ἀγαλλομένη μὲ ἀνέκφραστον χαρὰν θὰ ἀναχωρήσῃ καὶ θὰ εὕρῃ νερὸν ἀθάνατον, ἐκ τοῦ ὁποίου θὰ πίνῃ ἀχόρταστα δοξάζουσα καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Τρισυπόστατον Θεὸν ὅπου εἰς μίαν τρίχαν εἶσαι πιστὸς καὶ ἡ ψυχή σου εὗρε εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ μυριοπλασίους.

Καλῶς κάνεις σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενά σου ποὺ τρῶς μιὰ φορὰν τὴν ἡμέρα Δευτέραν, Τετράδα καὶ Παρασκευήν, ἀλλὰ διὰ νὰ μὴ ὑπερηφανευθῇς πρέπει τὸ πρωὶ νὰ πίνῃς ρόφημα νηστήσιμον, τὸ μεσημέρι φαγητὸ νηστήσιμον ὡσαύτως καὶ τὸ βράδυ. Τὸ δὲ ἄρτυμα [ἐννοεῖ προφανῶς τὴν ἐλεημοσύνη] κατὰ τοὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ δίδεται εἰς χεῖρας ἀδελφῶν Χριστιανῶν. Ὄχι ὅμως εἰς ἀνθρώπους ὅπου μισοῦν τὴν ἐργασίαν, ὄχι εἰς ἀνθρώπους ὅπου κάθονται εἰς τὰ καφενεῖα, ἀλλὰ εἰς ἀνθρώπους ἀπόρους καὶ φτωχὰ παιδία, τὰ ὁποῖα μὴ ἔχοντα τὰ πρὸς τὸ ζῆν, ἀναγκάζονται νὰ δίδουν τὸν ἑαυτόν τους εἰς διαφθορεῖα καὶ λοιπὰ γενόμενα εἰς τὸν ὑπόκοσμον.

Καλῶς πράττεις ὅπου ἀπέχετε ὡς ἀνδρόγυνον. Ἀπέχοντες ἐὰν δὲν σᾶς ἔχουν βάλει κανόνα, νὰ κοινωνᾶτε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων κάθε ὀκτώ [προφανῶς, ἡμέρες]. Νὰ διαβάζῃς δὲ βιβλία θρησκευτικὰ καὶ πρὸ πάντων τὴν «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρίαν». Τὸ ὁποῖον βιβλίον εἶναι γραμμένον ἀπὸ τὸν Ἀγάπιον τὸν Κρητικὸν καὶ ἀφιερωμένον εἰς τὴν Κυρίαν ἡμῶν Θεοτόκον καὶ διὰ τὴν ἀφιέρωσιν αὐτὴν ὀνομάζεται ἁμαρτωλῶν Σωτηρία, δηλαδὴ Παναγία. Αὐτὸς εἶναι ὁδηγὸς κάθε ψυχῆς ποὺ θέλει νὰ σωθῇ. Εἶναι ὁ καθρέπτης ὅπου παρουσιάζει καὶ τὴν παραμικρὰν τρίχαν τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Πατέρες μας, Σπετσιῶτες, Ὑδραῖοι, Αἰγηνῖτες, εἶχον αὐτὸ τὸ βιβλίον εἰς τὸ μαξιλάριόν των, τὸ ὁποῖον τὸ ἐδιάβαζον καὶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐδιάβαζον τὰ ἐφύλαττον.

Πρόσεχε! Ὅ,τι βιβλίον διαβάζετε ὅλοι σας νὰ πλένετε καλὰ τὰ χέρια σας καὶ νὰ ἀνοίγετε λέγοντες αὐτὴν τὴν εὐχήν, καθὼς λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:
“Χριστέ μου ὅπου ἐνεφανίζεσο εἰς τοὺς πρὸ νόμου Πατέρας ἡμῶν Ἀβραὰμ καὶ λοιποὺς καὶ εἶσαι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ὡμίλεις... εἰς αὐτοὺς τοὺς προπάτορας ἡμῶν καὶ αὐτοὶ Σὲ ἤκουον καὶ ἐπείθοντο εἰς τὰ λεγόμενά σου καὶ ἐσὺ ὁ προφορικὸς Λόγος ἔγινες γραπτὸς διὰ τοῦ Μωϋσέως καὶ ἐνεγράφης εἰς τὴν Παλαιὰν Διαθήκην. Αὐτὸς ἐσαρκώθης καὶ ἔγινες ἄνθρωπος δανεισθεὶς τὴν σάρκα ἐκ τῶν Παναχράντων αἱμάτων τῆς Παναγίας Σου Μητρὸς διὰ νὰ γίνῃς πλησιέστερος καὶ πλέον ἀγαπητὸς εἰς τοὺς εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς διὰ τῆς ἀναγνώσεως [τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου] καὶ συνεχοῦς Μεταλήψεως τῶν φρικτῶν σου καὶ ἁγίων Μυστηρίων, τὰ ὁποῖα μεταδίδεις διὰ τῆς Ἱερωσύνης εἰς τοὺς ἀγαπῶντας σε εὐσεβεῖς Χριστιανούς. Φώτισόν μας νὰ σὲ ἀγαπήσωμεν καθὼς καὶ ὁ χορὸς ὅλων τῶν πρὸ ἡμῶν Πατέρων ὅπου σὲ ἠγάπησαν...”.

Ὅταν αὐτὰ διαβάζῃς μὲ τὴν οἰκογένειάν σου καὶ τὰ ἐργάζεσαι, θὰ σοῦ ἀνοίξῃ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ τὸν νοῦν σου καὶ ὁ νοῦς θὰ κηρύσσῃ διὰ τοῦ λόγου τοῦ προφορικοῦ τὰ μεγαλεῖα τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως, ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ ἀρεταί, αἱ ὁποῖαι εἶναι σκάλα καὶ ἀναβιβάζουν τὴν διψῶσαν ψυχὴν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Σὲ παρακαλῶ πολὺ παρακάλα τὴν Παναγίαν νὰ σώσῃ καὶ μένα τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὴν ψυχήν μου καὶ ἀπολαύσω μικρόν τι τῆς Βασιλείας τοῦ Υἱοῦ Της!».

 

---

 Διδαχαὶ Χρυσάνθου Ἱερομονάχου Ἁγιαναννίτου,

Ἱ. Μονῆς Παναγίας Ὁδηγητρίας, Μῶλος Λοκρίδος, ἄ.χ., σελ. 5-6.

---

 

 Θαυμαστὸ περιστατικό: «Θαῦμα προσευχῆς τοῦ προορατικοῦ Γέροντα»

 

«Εἶμαι ἡ ἀδελφὴ τῆς Αἰκατερίνης Ντ. καὶ ἔζησα ἕνα ζωντανὸ θαῦμα, ὅταν ἐγκυμονοῦσε ἡ ἀδελφή μου.

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ ἀδελφή μου. Πῆγε ἡ μαμμὴ στὸ σπίτι, ἀλλὰ δὲ μποροῦσε νὰ τὴν ξεγεννήσει. Ἀφοῦ πέρασαν τρεῖς μέρες, εἶπε ἡ μαμμὴ στὴ μητέρα μας νὰ πάει τὴν ἀδελφή μου στὸ μαιευτήριο, γιὰ νὰ μὴ πεθάνει μαζὶ μὲ τὸ παιδί της.

Πραγματικὰ τὴν πῆγαν στὸ μαιευτήριο Ἀλεξάνδρας ποὺ τότε ἦταν ἐκεῖ ὁ καλύτερος καθηγητής. Τὴν βάλανε στὸ χειρουργεῖο κι ὅμως γιὰ τρεῖς ἡμέρες δὲν μποροῦσε νὰ ἐλευθερωθεῖ.

Τότε ἡ ἀδελφή μου παρακάλεσε μιὰ νοσοκόμα νὰ δώσει ἕνα σημείωμα στὴ μητέρα μας. Τὸ σημείωμα αὐτὸ ἔγραφε:
– Μαμά, σὲ παρακαλῶ πάρα πολύ, πήγαινε νὰ βρεῖς τὸν Γέροντα Χρύσανθο νὰ κάνει μιὰ Λειτουργία γιὰ νὰ ἐλευθερωθῶ, γιατὶ θὰ πεθάνω.

Ἡ μαμά μου ταράχθηκε πάρα πολὺ καὶ ἀμέσως εἰδοποίησε τὸν Γέροντα Χρύσανθο, ὁ ὁποῖος ἦρθε στὸ ἐκκλησάκι Ἅγιος Αὐγουστῖνος στὸ Μπραχάμι, στὴ γειτονιά μας, ὅπου λειτουργοῦσε.

Ὁ Γέροντας εἶπε τότε στὴ μάνα μου:
– Ἀπόψε θὰ κάνουμε Ἀγρυπνία γιὰ τὸ παιδί σου.
Ἦταν ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου [μὲ τὸ Πάτριο], τὸν ὁποῖον ἀγαποῦσε πολὺ ὁ Γέροντας.

Πραγματικὰ μαζευτήκαμε 20 ἄτομα καὶ κάναμε Ἀγρυπνία. Τὴ νύκτα 2 ἡ ὥρα περίπου, βγαίνει ὁ Γέροντας στὴν Ὡραία Πύλη καὶ λέει:
– Σᾶς παρακαλῶ πάρα πολύ, γονατίστε ὅλοι κάτω καὶ κάντε προσευχὴ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ Αἰκατερίνα.

Πραγματικὰ ὅλοι γονατίσαμε κάτω καὶ ἀρχίσαμε μὲ κομποσχοίνι καὶ δάκρυα νὰ κάνουμε προσευχή!

Μετὰ ἀπὸ μιὰ ὥρα βγαίνει ὁ Γέροντας στὴν Ὡραία Πύλη καὶ φωνάζει:
– Ἑλένη, νὰ σοῦ ζήσουνε. Ἔκανε ἡ Αἰκατερίνα ἀγόρι καὶ κορίτσι!

Ἐμείναμε ἄναυδοι ὅλοι ἐκείνη τὴ στιγμή!
Τέλειωσε ἡ Ἀγρυπνία καὶ ἤρθαμε στὰ σπίτια μας. Τότε ὑπῆρχε μόνο ἕνα τηλέφωνο σὲ περίπτερο κοντὰ στὴν Ἁγία Βαρβάρα, ἕνα χιλιόμετρο μακριά μας. Αὐτὸ τὸ τηλέφωνο εἴχαμε δώσει στὸ μαιευτήριο γιὰ νὰ μᾶς εἰδοποιοῦνε.

Τὸ πρωὶ 7 ἡ ὥρα ἦρθε ὁ περιπτερὰς ἀπέναντι ἀπὸ τὸ ρεῦμα ποὺ μᾶς χώριζε καὶ φώναξε:
– Κυρὰ Ἑλένη, ἡ κόρη σου γέννησε! Ἔκανε δίδυμα! Ἕνα ἀγόρι καὶ ἕνα κορίτσι! Νὰ σᾶς ζήσουν!

Ἦταν ἕνα ζωντανὸ θαῦμα ποὺ ζήσαμε ὅλοι μας!
Ἡ ἀδελφή μου ζήτησε ἐπίμονα ἀπὸ τὸν Γέροντα νὰ βαπτίσει τὰ νεογέννητα δίδυμα καὶ ὁ Γέροντας, ἄν καὶ δὲ συνήθιζε νὰ κάνει βαπτίσια καὶ γάμους, τελικὰ δέχτηκε καὶ τὰ βάπτισε στὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου. Τὸ ἀγόρι τὸ ἔβγαλαν Ἰωάννη καὶ τὸ κορίτσι Ἑλένη καὶ ζοῦν μέχρι σήμερα.

Ἡ ἀδελφή μου ἔλεγε στὰ παιδιά της αὐτά:
– Νὰ ξέρετε ὅτι σᾶς βάπτισε ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος...

 

---

Γέροντας Χρύσανθος 1895-1981 – «Διηγοῦνται γιὰ τὸν Γέροντα»,

Ἱ. Μονὴ Παναγίας Ὁδηγητρίας, Μῶλος Λοκρίδος, ἄ.χ., σελ. 62-64.

ΠΗΓΗ: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%E1%BC%84%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/1755-gerontos-xrysanthou-pneumatiki-nouthesia