Τεθολωμένα καὶ δηλητηριώδη ὕδατα Περὶ Ψυχολογίας Συνέχεια κβ΄

ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ 

τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη, Καθηγητοῦ 

Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν 

«Ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ»

(Ἀποστόλου Ἰακώβου). 

[Σημείωσι τοῦ συντάκτου τῆς ἐργασίας, Ἀ. Ἀ.: Παρενθετικῶς πάλι, παραθέτουμε ἕνα κείμενο τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη, δι’ οὗ ἀποδεικνύεται τὸ σφαλερὸ καὶ ἐπικίνδυνο νὰ συνδυάζῃ ἕνας κληρικὸς ἢ λαϊκὸς τὴν ταυτότητα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ καὶ αὐτὴν τοῦ «ψυχοθεραπευτοῦ» (ψυχολόγου, ψυχιάτρου κ.λπ.). Διαβάζοντας τὰ κάτωθι θὰ γίνῃ κατανοητὸ ὅτι ἡ χρῆσι τῆς ψυχολογίας ἀπὸ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς μας, γίνεται πρὸς ζημίαν δική τους (τὸ κάτωθι κείμενο ἐπικεντρώνεται στὶς ἐπισυμβαίνουσες ἐσωτερικὲς συγκρούσεις, καθὼς οἱ ἰδιότητες χριστιανοῦ καὶ «ψυχοθεραπευτοῦ» εἶναι, ἐν πολλοῖς, ἀσυμβίβαστες), καθὼς καὶ τοῦ ποιμνίου (γιατί, ἀγαπητοί μου, νὰ βάζουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ τέτοια ταλαιπωρία;!).
 Ἐπειδὴ στὸν τίτλο τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου χρησιμοποιεῖται ὁ σύγχρονος κοινωνιολογικὸς ὅρος «μετανεωτερικότητα», ἂς σημειώσουμε ὀλίγα τινὰ περὶ τούτου, τονίζοντας ὅτι δὲν ὑπάρχει διεθνῶς ἀκριβὴς καὶ κοινῶς ἀποδεκτὸς ὁρισμός. «Μετανεωτερικότητα», λοιπόν, εἶναι, σὺν τοὶς ἄλλοις: ὁ ἔκδηλος μετασχηματισμὸς τοῦ πολιτισμοῦ μας (κυρίως ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970), ποὺ ἐντοπίζεται «τόσο σὲ πολιτισμικές, κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς πρακτικές, ὅσο καὶ σὲ μία νέα κουλτούρα σκέψης» (βλ. «οἱ ἔννοιες τῆς νεωτερικότητας καὶ τῆς μετανεωτερικότητας καὶ ἡ σχέση τους μὲ τὴ γνώση: μία κοινωνιολογικὴ προσέγγισι», σελ. 103). Κατὰ κάποιους, διὰ τῆς μετανεωτερικότητος «ἀπονομιμοποιοῦνται» οἱ «μεγάλες ἀφηγήσεις» (δηλαδὴ οἱ φιλοσοφικὲς ἀπόπειρες συνολικῆς ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, ὅπως εἶναι ὁ θετικισμὸς ἢ ὁ μαρξισμός, ἀλλὰ καὶ οἱ θρησκεῖες). Ἐπίσης «ἡ μετανεωτερικότητα συνδέεται μὲ τὸν περιορισμὸ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, μὲ τὴν παγκοσμιοποίησι τῆς κουλτούρας καὶ μὲ τοὺς εὐέλικτους τρόπους συσσώρευσης κεφαλαίου (ὅπ, π. σελ. 104). Σὲ πνευματικὸ-θρησκευτικὸ δὲ ἐπίπεδο ἔχει διαμορφωθῆ μία «νέα θρησκευτικὴ συνείδηση», διὰ τῆς ὁποίας ἀμφισβητεῖται «ἡ αὐθεντία τῶν θεσμικῶν φορέων τῆς πίστεως», ἡ δὲ θρησκεία μεταβάλλεται «σὲ αὐστηρὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση» «μυστικῆς ἐμπειρίας» μὲ «συγκρητιστικὸ περιεχόμενο» (βλ. «Μετανεωτερικότητα, θρησκεία καὶ ὀρθόδοξη θεολογία», Δ. Μπεκριδάκη). Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε ὅτι γιὰ τὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἐπίπεδο ἡ μετανεωτερικότητα εἶναι ἡ, ἐντονώτερη πλέον, εἰσβολὴ τῶν μηνυμάτων-τεχνικῶν-νοοτροπίας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι.
 Οἱ βιαστικοί, παρακαλοῦμε πολύ, ἂς διαβάσουν μόνον τὶς προτάσεις μὲ ἕντονα γράμματα. Ὑπ’ ὅψιν ὅτι ἐμᾶς προσωπικῶς δὲν μᾶς ἀναπαύουν οἱ ὅροι «ὑποσυνείδητο» καὶ «ἀσυνείδητο», ὅπως χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχιάτρους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ στὸ κατωτέρω ἄρθρο. Διαβάζοντας τὴν ἑπομένη μας συνέχεια, ὅταν δημοσιευθῇ, σὺν Θεῷ, ἴσως θὰ συμφωνήσετε καὶ σεῖς.]
 Γράφει, λοιπόν, ὁ ἀείμνηστος καθηγητής:
 «Ἡ πληροφορία τοῦ πρώτου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ (Ἰούνιος 2011, τεῦχος 1, σελ. 156 ἑξ.), ὅτι «Ἡ τελευταία δεκαετία εἶδε νὰ ἀνατέλλει μιὰ καινούργια πρωτοβουλία στὸ στάδιο τῆς συνάντησης ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν Ἐπιστημῶν», εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἐκ πρώτης ὄψεως.
 Συγκεκριμένα, ἡ ἐν λόγῳ πληροφορία δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν συζυγία Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν ἐπιστημῶν, καλεῖται ἡ πρώτη ‒ μὲ τὴν παρουσία της σὲ διεθνεῖς χώρους καὶ περιβάλλοντα ἐπιστημονικὰ ‒ νὰ δώσει τὰ δικά της μηνύματα στοὺς σχετικοὺς ἀνθρώπινους προβληματισμούς, μέσῳ ἑνὸς μεγάλου πλήθους ἐκπροσώπων της, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκφράζουν ‒ ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο ‒ τὰ θεολογικὰ αὐτὰ μηνύματα καί, μάλιστα, ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς βιούμενης προσωπικῆς ὀρθόδοξης πίστης τους, ἀλλὰ καὶ ἀνάλογα, βεβαίως, καὶ μὲ τὴν θεολογική τους κατάρτιση.
 Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ εἶναι ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, ἡ δυνατότητα προσφορᾶς θεολογικοῦ μηνύματος ἀπὸ ὀρθοδόξους ψυχοθεραπευτές κινδυνεύει νὰ ἐμπλακεῖ στὸ πρόβλημα τοῦ κάθε ψυχοθεραπευτῆ νὰ χειρίζεται καὶ νὰ διαχειρίζεται ἐποικοδομητικὰ δύο ταυτότητες: τοῦ ὀρθόδοξου πιστοῦ (κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ) καὶ τοῦ ἐπαγγελματία ἐπιστήμονα.
 Οἱ δυὸ αὐτὲς ταυτότητες, ὑφιστάμενες σὲ ἕνα ἄτομο, διακρίνονται ἐμφανῶς γιὰ τὶς οὐσιαστικὲς λειτουργικὲς καὶ ἄλλες διαφορές τους, ὅπως αὐτὲς γίνονται διακριτὲς ἀπὸ τοὺς διαφορετικοὺς κοινωνικούς τους ρόλους. Δὲν εἶναι, συνεπῶς, δυνατὸν νὰ ταυτίζονται λειτουργικῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἰσοζυγίζονται ἀξιολογικῶς.
 Πέραν, ὅμως, αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ‒ ὡς ἐνυπάρχοντος στὸ ἴδιο ἄτομο, στὸν ἴδιο φορέα ‒ οἱ δύο αὐτὲς ταυτότητες βρίσκονται ὑποχρεωτικῶς ὑπὸ τὴν κηδεμονία ἑνὸς ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ. Βρίσκονται, δηλαδή, ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν, ὄχι μόνον τοῦ συνειδητοῦ, ἀλλὰ ‒ τὸ χειρότερο ‒ καὶ ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν τοῦ ἀσυνειδήτου ψυχισμοῦ. Ἰδιαίτερα ἐμπλέκονται, οὕτως ἢ ἄλλως, σὲ ὑποσυνείδητες ἐνδοψυχικὲς συναρτήσεις, οἱ ὁποῖες διαταράσσουν τὴν σχέση τοῦ φορέα τους μὲ τὴν ὀφειλομένη θεραπευτικὴ πρακτική!
 Τὰ ἀκόλουθα δύο παραδείγματα στηρίζουν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.
 1. Κληρικὸς ψυχίατρος πρότεινε ‒ ὡς θέμα πρὸς συζήτηση ἀπὸ ὁμάδα ψυχιάτρων, ψυχολόγων καὶ θεολόγων ‒ προσωπικό του πρόβλημα, τὸ ὁποῖο συνειδητοποίησε κατὰ τὴν συμβουλευτική του συζήτηση μὲ τοὺς γονεῖς ἑνὸς ἀλλόθρησκου παιδιοῦ, τὴν θεραπευτικὴ φροντίδα τοῦ ὁποίου εἶχε ὁ ἴδιος ἀναλάβει: ἐνῶ ἤθελε νὰ μιλήσει στοὺς γονεῖς αὐτούς, ὡς κληρικός, γιὰ τὴν θρησκευτικὴ πλευρὰ τῆς συγκεκριμένης περιπτώσεως, κάποια ἐσωτερικὴ ἀναστολὴ τὸν ἐμπόδισε νὰ ἀρθρώσει τὸν λόγο ποὺ ἐπιθυμοῦσε. Τὴν ἑπόμενη Κυριακή, ὡστόσο, στὸ κήρυγμά του, μίλησε ἐλεύθερα ἐπὶ τοῦ θρησκευτικοῦ αὐτοῦ θέματος.
 Ἐξετάζοντας τὸ ζήτημα, ἡ ὁμάδα κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐν προκειμένῳ, ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς ψυχίατρος ἐνήργησε μὲ δύο ταυτότητες, ἡ μία ἐκ τῶν ὁποίων ‒ ἡ ψυχιατρικὴ ταυτότητα ‒ ἀπώθησε τὴν ἄλλη ‒ τὴν ἱερατικὴ ταυτότητα ‒ ἡ ὁποία θὰ μείωνε πιθανῶς, στὰ μάτια τῶν γονέων, τὸ κῦρος τῆς ἰατρικῆς του εἰκόνας. (Σημειωτέον ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια ἀπώθηση, δὲν ἀπουσιάζει μιὰ νύξη ἐσωτερικῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴν ἀπώθηση τῆς ἱερατικῆς του συνειδήσεως).
 2. Ἀντίθετο περισταστικὸ ἐντοπίσθηκε σὲ αἴθουσα ἀναμονῆς ψυχιατρικοῦ ἰατρείου: ὁ ψυχίατρος (λαϊκὸς μὲ θεολογικὸ πτυχίο) ὑποχρέωνε τοὺς ἀναμένοντας ἀσθενεῖς νὰ κρατοῦν κομποσχοίνι μέχρις ὅτου νὰ ἔλθει ἡ σειρά τους νὰ ἐξετασθοῦν. Ὁ παθὼν ποὺ ἔδωσε τὴν πληροφορία, ἐκράτησε τὸ κομποσχοίνι ἐπὶ δύο ὧρες!!!
 Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος ‒ μὲ ἔντονη θρησκευτικὴ συνείδηση (καὶ ἱεραποστολικὴ δράση) ‒ συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν θρησκευτική του αὐτοσυνειδησία, ἀπώθησε τὴν ψυχιατρική του ταυτότητα.
 Τὰ δύο αὐτὰ παραδείγματα δείχνουν τὸ πόσο προβληματικός ἢ ἐπικίνδυνος μπορεῖ νὰ ἀποδεικνύεται, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, ὁ ὅρος ἢ ὁ τίτλος ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτής, σὲ κάποιες περιπτώσεις πρακτικῆς θεραπευτικῆς.
 Ἀλλά, στὸ ἴδιο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ καὶ στὴν ἴδια σελ. 156, ὁ συντάκτης του ‒ ἐξαίροντας τὰ «νέα ἀνοίγματα» ποὺ ἐπιτυγχάνει ἡ μετανεωτερικότητα ‒ ἐπισημαίνει μὲ ἱκανοποίηση ὅτι: «ἡ ἐν γένει καθυστέρηση στὴ συνάντηση Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ μετανεωτερικότητας δὲν εἶχε ἀποδώσει στὸν ὀρθόδοξο κόσμο παρόμοιους καρπούς».
 Κατὰ τὸν συντάκτη, δηλαδή, ἡ ἐμφάνιση τοπικῶν καὶ διεθνῶν συνεδρίων ὀρθόδοξων ψυχοθεραπευτῶν ὀφείλεται στὴν συνάντηση τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας μὲ τὴν μετανεωτερικότητα, ἡ ὁποία «ἀπέδωσε καρπούς». Ἀλλά, ποιούς ἀκριβῶς «καρπούς»; Ἂς δοῦμε τοὺς «καρποὺς» αὐτοὺς στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, μέσῳ τῶν παρακάτω στοιχείων ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα μας.
Α. Λαϊκὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς δημοσιεύει, στὸ περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Ψυχανάλυση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
 Θεολογικῶς, αὐτὸ σημαίνει ψυχανάλυση τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς στὸ Μυστήριο αὐτὸ εἶναι ζῶν ὁ Χριστός!!!
Β. Λαϊκός, ἐπίσης, ὀρθόδοξος ψυχίατρος δημοσιεύει, σὲ περιοδικὸ Μητροπόλεως, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Εὐλογία τῆς Παγκοσμιοποίησης». Τὸ ἐν λόγῳ κείμενο ἔχει σαφῶς θριαμβικὸ χαρακτῆρα καὶ δείχνει τὴν εὐφροσύνη τοῦ συντάκτη του, ὁ ὁποῖος χαίρεται γιατὶ θὰ ἔλθει ἡ Παγκοσμιοποίηση ὡς λαίλαπα καὶ θὰ καύσει ὅλες τὶς παραδόσεις (καί, φυσικά, τὴν χριστιανικὴ παράδοση), γιὰ νὰ προέλθει, τελικῶς, «κάτι νέον»!!! 
Γ. Κληρικὸς ψυχοθεραπευτὴς ‒ ἑταῖρος σὲ ἡμερίδα μὲ θέμα «Ποιμαντικὴ Ψυχολογία καὶ Ἐξομολογητική» ‒ ὅταν καλεῖται σὲ κάποια στιγμή νὰ ἐκφράσει τὴν θέση του ὡς ἐξομολόγος, διαρρηγνύει τὰ ράσα του ὅτι δὲν εἶναι ἐξομολόγος, ἀλλὰ ψυχοθεραπευτής!!! 
Δ. Κληρικὸς ψυχίατρος εἶχε ἐγκαταστήσει στὸν ἐνοριακὸ Ναό, στὸν ὁποῖο ὑπηρετοῦσε, ψυχιατρικὸ ἰατρεῖο. Ὅταν μιὰ κυρία ἀπὸ τὴν Σερβία τηλεφώνησε γιὰ νὰ πάει νὰ ἐξομολογηθεῖ, στὸ τηλέφωνο βγῆκε ἡ ψυχιατρικὴ βοηθός του, ἡ ὁποία εἶπε στὴν κυρία ὅτι, γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ περάσει ἀπὸ ἰατρικὴ ἐξέταση ‒ πού τότε στοίχιζε 20.000 δραχμὲς ‒ καὶ μετὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ. 
Ε. Ὁ ἴδιος κληρικὸς ψυχίατρος, μέτοχος σὲ τηλεοπτικὴ συζήτηση γιὰ τὸν διάβολο, δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του νὰ μιλήσει καὶ νὰ εἰπεῖ τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας πάνω στὸ θέμα αὐτό. Ἦταν μὲν παρών, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικῶς ἀπών. Σχολιάστηκε δυσμενῶς ἀπὸ πολλοὺς τηλεθεατές!
ΣΤ. Ὁ ὑποφαινόμενος ἐγγυήθηκα σὲ φιλικὸ ζευγάρι τὸ χριστιανικὸ ἦθος λαϊκοῦ ψυχιάτρου, ἐραστῆ τῶν μοναστηριῶν, προκειμένου αὐτὸς νὰ ἀναλάβει τὴν ψυχοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς θυγατέρας τους. Ὕστερα ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, πληροφορήθηκα ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος προέτρεψε τὴν θυγατέρα τους νὰ δοκιμάσει μιὰ παθολογικὴ ἐκτόνωση μὲ ἐλεύθερες σχέσεις, προτροπὴ ποὺ τὴν ταλαιπώρησε καὶ ποὺ ἐνέπλεξε ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια σὲ μακροχρόνια προβλήματα.
 Καὶ μόνον αὐτὰ τὰ περιστατικὰ εἶναι ἐνδεικτικὰ τῶν «καρπῶν» ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψουν ἀπὸ ὀρθόδοξους ψυχοθεραπευτές οἱ ὁποῖοι εἶναι φορεῖς ἑνὸς διπλοῦ τίτλου, τὸ ἀξιολογικὸ βάρος τοῦ ὁποίου πέφτει κυρίως στὴν πρώτη ταυτότητα. Ἀσυνεπεῖς καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν χριστιανική τους ταυτότητα, εὐτελίζουν μαζὶ καὶ τὸ ἐπαγγελματικό τους ἦθος.
 Τὸ πρόβλημα, δηλαδή, ποὺ προκαλεῖ ἡ συνύπαρξη δύο ταυτοτήτων σὲ ἕνα ἄτομο εἶναι φανερὸ καὶ αὐτονόητο! Διότι κάθε ταυτότητα ἔχει τὶς δικές της ἀξιώσεις λειτουργίας καὶ συνεπαίρνει, μὲ τὴν δική της ψυχοδυναμική, ὁλόκληρο τὸν φορέα ποὺ τὴν ἐνστερνίζεται. Μοιάζει μὲ μιὰ ψυχή στὴν ὁποίαν, ὅμως, συνυπάρχουν δύο ταυτότητες, δηλαδή δύο ψυχές. Ἐδῶ βγαίνει ἀληθινὸς ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ὅταν ἐπισημαίνει: «Ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ».
 Ἡ μεγαλύτερη, ὅμως, σύγχυση καὶ διαταραχὴ τῆς προσωπικότητας παρατηρεῖται στὴν περίπτωση τοῦ ὀρθόδοξου ψυχοθεραπευτῆ ὁ ὁποῖος ἔχει περιπτυχθεῖ τρυφερὰ τὴν μετανεωτερικότητα (σ.σ. ἢ ἂν εἶναι ἐκκοσμικευμένοι καὶ ἔχουν ἀπωλέσει τὸ ἀσκητικὸ-ἡσυχαστικὸ φρόνημα). Καὶ τοῦτο διότι, ἀπὸ δεκαετίας καὶ πλέον, ἡ μετανεωτερικότητα μάχεται τὴν ὀρθοδοξία τῆς χριστιανικῆς μας παραδόσεως, εἰδικώτερα δὲ τὴν πατερικὴ θεολογία.
 Ἐν προκειμένῳ, ὑπενθυμίζουμε ὅτι, ἤδη τὸ 2003, ἡ μετανεωτερικότητα εἰσέβαλε στὸν χῶρο τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, μὲ κείμενο στὸ περιοδικὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μὲ τίτλο «Τὸ Θεολογικὸ Ὑπόβαθρο τῆς Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης». Στὸ κείμενο αὐτό, ἡ μετανεωτερικότητα ἀξίωνε διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς ταυτότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μὲ κριτήριο τὶς ἐξελίξεις τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς τεχνολογίας!!! Ἂν ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Μυστήριον εἶναι ὁ ζῶν Χριστός, ἀξίωναν ‒ λίγο-πολὺ ‒ τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ Χριστοῦ! Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, εἶχε καταγγελθεῖ ἐπισήμως στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ὡς διανοίγουσα δρόμο «ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ἁγιωτάτης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν σαρωτικὴ τῶν ἀξιῶν λαίλαπα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στὴν ζωὴ τοῦ κόσμου!».
 Κατὰ συνέπεια, ὅταν θεοποιεῖ τὴν μετανεωτερικότητα, ὁ μετανεωτερικὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀντιφάσκει ἔναντι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ, διότι ἀντιφάσκει ἔναντι τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς του. Πρόκειται ἐδῶ γιὰ ἕνα εἶδος ἐνδοψυχικῆς συγκρούσεως καὶ ἀντιφάσεως, ποὺ ἐγγίζει τὰ ὅρια μιᾶς σχιζοφρένειας!!!
 Ὀρθόδοξος, ἐναντίον τοῦ ὀρθόδοξου(;) ἑαυτοῦ του!
 Μὲ τὴν εὐλογία τῆς μετανεωτερικότητας, ὁ ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀρνεῖται τὸ ἁγιοπνευματικὸ κῦρος τῆς θρησκευτικῆς του ταυτότητας. Καὶ μὲ τὶς θεωρίες καὶ τὶς θέσεις του ἐπιδιώκει τὴν κατασκευὴ μιᾶς «ὀρθόδοξης θεολογίας», ἡ ὁποία καταντᾶ φάντασμα τῆς ὑπολανθάνουσας, στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του, ἀνορθοδοξίας!!!
 Ἂς ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὰ τοπικὰ καὶ διεθνῆ συνέδρια τῶν ὀρθοδόξων ψυχοθεραπευτῶν ὁ πρῶτος χαρακτηρισμὸς τῶν συνέδρων: «ὀρθόδοξος». Καὶ τότε, ἂς γράφουν κι ἂς κηρύττουν ὅ,τι θέλουν.
 Ἂς μὴ διαπομπεύεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν ὅρον αὐτόν!
 Τοὺς «ἀγλαοὺς καρποὺς» τῶν μετανεωτερικῶν αὐτῶν συνεδρίων ἂς τοὺς κρατήσουν γιὰ τὴ δική τους ἀνορθοδοξία! Ἰδίως οἱ παροικοῦντες ἐν Ἑλλάδι ψυχοθεραπευτὲς ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπαρκῶς ἀποδείξει τὴν δική τους ἀνορθοδοξία!!! 
 (Πηγή: Περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τχ. 10, 2011). Βλ. καὶ: ἰστοσελίδα «Ἀκτῖνες». 

 Σὲ ἑπομένη συνέχεια, σὺν Θεῷ, θὰ παραθέσουμε διάφορες περίεργες μέχρι ἀνορθόδοξες θέσεις-σκέψεις καὶ ἀπὸ ἕνα τέτοιο «ὀρθόδοξο ψυχοθεραπευτή» (σὰν αὐτοὺς ποὺ περιγράφονται στὸ ἀνωτέρω ἄρθρο), τοῦ ὁποίου ἄρθρο φιλοξενεῖται ἀκόμη καὶ σὲ ἰστοσελίδα τοῦ χώρου τοῦ Πατρίου (!). 

Συνεχίζεται...

 

Αφήστε με να ζήσω! Όχι στους φασίστες και ρατσιστές δολοφόνους και νοσταλγούς του Ηρώδη!

Μετά την απαγόρευση των αφισών, που αναρτήθηκαν ενάντια στη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων αγέννητων συνανθρώπων μας, οφείλουμε όλα τα ιστολόγια που σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή και τους δολοφονηθέντες συνανθρώπους μας να αναρτήσουμε την εν λόγω αφίσα και να δηλώσουμε την συμπαράστασή μας στο ανθρωπιστικό Κίνημα "Αφήστε με να ζήσω", ενάντια στο Μεσαίωνα των δολοφόνων νοσταλγών του Ηρώδη!

Σ᾿ ένα μικρό αγοράκι που επιθυμεί να ακούσει μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Θα σου διηγηθώ την ιστορία που σ’ εμένα διηγήθηκαν οι ορθόδοξοι Άραβες από το χωριό Μπετδζάλα κοντά στη Βηθλεέμ. Στα παλαιά, πολύ παλαιά χρόνια, μακριά, πριν τη γέννηση του Χριστού, υπήρχε στη Βηθλεέμ ένας άνθρωπος που τον λέγανε Ιεσσαί, υιός του Ωβήδ, εγγονός του Βοόζ και της Ρουθ.[1] Και αυτός ο Ιεσσαί είχε οκτώ γιούς. Ο πιο μικρός γιός του Ιεσσαί λεγόταν Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήταν ποιμένας, και ποίμαινε τα πρόβατα γύρω από τη Βηθλεέμ. Η Αγία Γραφή περιγράφει τον Δαβίδ σαν νεαρό ανεπτυγμένο, με καστανά μαλλιά και όμορφο πρόσωπο. Μαζί μ’ αυτό ήταν αυτός ο όμορφος ποιμένας ασυνήθιστα δυνατός και θαρραλέος. Όποτε το λιοντάρι ή η αρκούδα του έπιανε το πρόβατο, αυτός προλάβανε το αρπακτικό ζώο τρέχοντας, άρπαζε το πρόβατο από το στόμα του θηρίου, και σκότωνε το θηρίο. Έτσι, λοιπόν, ήταν ο Δαβίδ όντως καλός και έμπιστος ποιμένας του άσπρου ποιμνίου του. Και εκτιμούσε πολύ τον πατέρα του, σαν Θεό. Συχνά ο Δαβίδ κοιμόταν στο λιβάδι, στην ευρεία κλίνη της γης σκεπασμένος με το χρυσοκέντητο χαλί του έναστρου ουρανού. Όμως αυτό που θα σού διηγηθώ τώρα δεν έγινε σε ανοιχτό λιβάδι κάτω από τα άστρα αλλά σε μια πέτρινη σπηλιά δίπλα στη Βηθλεέμ.

Ήταν μία ζεστή μέρα, όπως είναι συχνά οι μέρες σ’ αυτήν την ανατολική χώρα. Τα πρόβατα του Δαβίδ είχαν ξαπλώσει στη σκιά κάτω από τα ελαιόδεντρα. Ο ήλιος έκαιγε μ’ όλη τη δύναμή του, και τα πρόβατα ξεφυσούσαν από τη ζέστη. Και στον Δαβίδ έγινε η ζέστη εντελώς κουραστική. Γι’ αυτό μπήκε σ’ εκείνο το σπήλαιο, για να προφυλαχθεί απ’ τη ζέστη και να ξεκουραστεί. Στο σπήλαιο είναι δροσερά τις καλοκαιρινές μέρες, και ζεστά τις χειμωνιάτικες. Μπαίνοντας στο σπήλαιο ο νεαρός ποιμένας αμέσως αισθάνθηκε ευχάριστα, οπότε κάθισε, σε λίγο νύσταξε, ξάπλωσε και κοιμήθηκε. Αλλά δεν πέρασε πολλή ώρα και ο Δαβίδ αισθάνθηκε κάτι κρύο στα χέρια του, και τραβήχτηκε από τον ύπνο. Όταν άνοιξε τα μάτια, είδε ένα φρικιαστικό φίδι πως κουλουριάστηκε στα στήθη του και τυλίχθηκε γύρω από τα χέρια του! Ακόμα είχε σηκώσει το επίπεδο κεφάλι του πάνω από το πρόσωπό του και έβγαζε τη γλώσσα του. Με μάτια μοχθηρά και συγκεντρωμένα κοιτά στο πρόσωπο του νεαρού, με μάτια που λάμπουν σαν ανθρακιά. Στο σπήλαιο σκοτάδι, και στο σκοτάδι τα μάτια εκείνου του τέρατος σαν δυο σπίθες! Ο Δαβίδ τινάχθηκε ολόκληρος από το φόβο. Η θέση του ήταν απελπιστική, χωρίς σωτηρία. Μόνο να κουνήσει το χέρι ή το κεφάλι, το φίδι σίγουρα θα τον δαγκώσει, και θα χύσει το δηλητήριό του στο αίμα του. Ω πόσο πιο εύκολο ήταν να παλέψει με το βρυχώμενο λιοντάρι και την αρκούδα που ουρλιάζει παρά με αυτό το σερνάμενο άλαλο φίδι! Τι να κάνει; Ξαφνικά θυμάται ο Δαβίδ τον παλαιό του βοηθό στις δυσκολίες, τον Κύριο του, και φώναξε μέσα από την καρδιά, γεμάτη πόνο και δάκρυα: Μην με αφήνεις, Κύριε Θεέ μου, μην απομακρυνθείς από μένα! Σπεύσε να με βοηθήσεις, λυτρωτή μου από τον βαρύ καημό! Μόλις λάλησε αυτά τα λόγια, και ιδού έλαμψε κάποιο περίεργο φως στη μία γωνία της σπηλιάς. Ήταν φως με μορφή μεγάλου κύκλου στο ύψος του ανθρώπου. Στη μέση αυτού του κύκλου φωτός ο Δαβίδ είδε μία όμορφη κοπέλα, απαλή και σοβαρή ταυτόχρονα. Η κοπέλα καθόταν με το κεφάλι σκυμμένο προς τα εμπρός, και κρατούσε στα χέρια της ένα παιδί. Ήταν τόσο υπέροχο το παιδί που ο γιός του Ιεσσαί ποτέ δεν είχε δει τόσο όμορφο παιδί με τα μάτια του. Ξαφνικά ορθώθηκε το παιδί στην ποδιά της μητέρας του και αυστηρά κοίταξε το φίδι με μάτια σαν δυο αστραπές. Και άπλωσε το παιδί το δάχτυλο προς την πόρτα της σπηλιάς διατάζοντας το φίδι να βγει. Στη στιγμή ξετυλίχθηκε από τα χέρια του Δαβίδ, απλώθηκε και σύρθηκε έξω. Ο Δαβίδ πήδησε και ξάπλωσε στο χώμα μπροστά από την κοπέλα και το παιδί στο φως. Ήθελε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για την απροσδόκητη σωτηρία, και μόλις του ήρθε λόγος στη γλώσσα, άνοιξε τα μάτια του, αλλά δεν είδε τίποτα. Και τότε ολόκληρο το σπήλαιο γέμισε από κάποια γλυκιά μυρωδιά σαν από ακριβό λιβάνι και σμύρνα.

Έως τον θάνατό του δεν μπορούσε ο Δαβίδ να ξεχάσει αυτό το παράξενο γεγονός. Από ποιμένας αξιώθηκε να γίνει βασιλιάς, αλλά αυτό ήταν συνέχεια στο μυαλό του. Ως βασιλιάς αυτός συνέθεσε δυο υπέροχα τραγούδια. «Στον ομορφότατο μεταξύ γιών του ανθρώπου» και «Στη Βασίλισσα με επίχρυσα ρούχα». Και τούτα τα τραγούδια τραγουδούσε σαν βασιλιάς με άρπα στον ψηλό πύργο του στα Ιεροσόλυμα.

Κι εσύ, αγοράκι, μάντεψε τώρα: Ποιο είναι εκείνο το σπήλαιο; Τι σημαίνει εκείνο το φοβερό φίδι; Ποια ήταν εκείνη η κοπέλα, ποιο το παιδί; Για να σε βοηθήσω να τα μαντέψεις όλα σε χαιρετώ με τον χαιρετισμό:

Ο Χριστός γεννήθηκε!

[1] «… Καί Σαλμάν ἐγέννησε τόν Βοόζ, καί Βοόζ ἐγέννησε τόν Ὠβήδ, καί Ὠβήδ ἐγέννησε τόν Ἰεσσαί, καί Ἰεσσαί ἐγέννησε τόν Δαβίδ» (Ρουθ. 4, 21 -22).

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται…: Ιεραποστολικές επιστολές Α΄, μετάφραση Σβετλάνα Πέτσιν, Ηλίας Σαραγούδας, Νεφέλη Σαραγούδα – Πέτσιν, 1η έκδ., Εν πλω, Αθήνα

ΠΗΓΗ: http://agiosthomas.gr/index.php/agios-nikolaos-velimirovic-s-ena-mikro-agori-poy-epithymei-na-akoysei-mia-xristoygenniatiki-istoria/

Τα Χριστούγεννα με νέο τρόπο ως βήμα προς νέα ένωση

•  7 Ιανουαρίου 2020, 20:50
 
•  Κωνσταντίν Σεμλιούκ
• 27
• 6

Ο Επιφάνιος Ντουμένκο και ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ θέλουν να κάνουν μεταρρύθμιση του ημερολογίου συγχρόνως. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Ποια είναι τα αληθινά κίνητρα των σύγχρονων προσπαθειών της αλλαγής ημερομηνίας του εορτασμού της Γέννησης του Χριστού από το «παλιό» στο «νέο» ημερολόγιο.

Πέρυσι στην Ουκρανία έχουν ενεργοποιηθεί οι συνομιλίες περί αναγκαιότητας αλλαγής του εκκλησιαστικού ημερολόγιου. Τις περισσότερες φορές τέτοιες δηλώσεις γίνονται από εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και τον τελευταίο καιρό από την Ουκρανική Ελληνόρυθμοι Εκκλησία (ουνίτες).

Σε πολλές σχισματικές «επισκοπές» οι τοπικοί «επίσκοποι» και «κληρικοί» έχουν ήδη αποφασίσει να μεταβούν από λόγια στην πράξη.

Για παράδειγμα, στις 25 Δεκεμβρίου, ο διαβόητος «μητροπολίτης» Λούτσκ και Βολίν Μιχαήλ Ζινκέβιτς τέλεσε «Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία» για όσους το επιθυμούν.

Την ίδια μέρα τελέστηκε για πρώτη φορά στις «επαρχίες» του Μουκάτσεβο και Καρπάθια, του Χέρσωνα και του Ζιτόμιρ και Πολέσιε της OCU.

Ο Βασίλι Σλαπάκ δημοσίευσε συγχαρητήρια ομιλία στη σελίδα του στο Facebook

Τα επιχειρήματα υπέρ αυτών των εορτασμών, που εκφράστηκαν από τους πρωτεργάτες τους, ξεπερνούν πολύ τα καθαρά εκκλησιαστικά προβλήματα. Για παράδειγμα ο Ζινκέβιτς είπε ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων με το παλιό στυλ, δηλαδή, στις 7 Ιανουαρίου, είναι απλώς η «δύναμη της συνήθειας» και «ζυγός της Μόσχας», που είναι καιρός να πετάξουμε. Είναι σίγουρος ότι ακριβώς αυτό υποστήριζαν στο «Μαϊντάν».

Ο επικεφαλής της «επισκοπής» Μουκάτσεβο και Καρπάθια ονόμασε το «διπλό» εορτασμό «μεταβατική φάση» στο δρόμο για το κοινό εορτασμό με το «νέο ημερολόγιο» στις 25 Δεκεμβρίου.

Και άλλοι «επίσκοποι» και «ιερείς» της OCU, που τέλεσαν τις «λειτουργίες» των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, διακρίθηκαν επίσης στην επιθυμία τους να ξεχωρίσουν για τα ΜΜΕ. Σύμφωνα με τον «Μητροπολίτη» Τσερκάσι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας Ιωάννη, ο εορτασμός των Χριστουγέννων τον Δεκέμβριο «θα είναι ένα βήμα προς και αποτελεσματική ευγνωμοσύνη στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και θα βοηθήσει στο διαχωρισμό της OCU με την Εκκλησία της Μόσχας».

Τι κρύβεται πίσω από αυτό το βήμα, πέρα από αυτό το διαχωρισμό; Με άλλα λόγια, με ποιους θέλουν να ταυτιστούν οι Ουκρανοί σχισματικοί;

Προετοιμασία εδάφους

Το «ημερολογιακό ζήτημα» συνοδεύεται από μαζική υστερία, που τροφοδοτείται από τα ουκρανικά ΜΜΕ. Πολύ πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία, κάποιοι «πιστοί» του Βολίν έγραψαν επιστολή στον «μητροπολίτη» Μιχαήλ, όπου τον παρακαλούσαν νε τελέσει τη Χριστουγεννιάτικη «Θεία Λειτουργία» στις 25 Δεκεμβρίου. Ο Ζινκέβιτς υποστήριξε την ιδέα αυτή. Όπως και άλλοι «ιεράρχες» της OCU – ο Βίκτωρ Μπεντ, ο Αντριάν Κουλίκ, ο Ιωάνν Γιαρέμενκο και ο ίδιος επικεφαλής της οργάνωσης, Επιφάνιος Ντουμένκο.

Οι πολιτικές δυνάμεις προσχώρησαν στις συζητήσεις για την αλλαγή του ημερολογίου. Το λεγόμενο «κόμμα της Γαλικίας», το οποίο συνδέεται άμεσα με την Ουκρανική Ελληνόρυθμη Καθολική Εκκλησία (ουνίτες), πιστεύει ότι το θέμα των «ευρωπαϊκών» Χριστουγέννων είναι σχεδόν το κύριο θέμα της ημερήσιας διάταξης της σύγχρονης Ουκρανίας. Εκπρόσωποι αυτού του κόμματος διοργάνωσαν κιόλας συλλογή υπογραφών για τη «νέα ημερομηνία» κοντά στα τείχη της Αγίας Λάβρας του Κιέβου.

Οι μαζικές δημοσκοπήσεις, ενεργή διαφημιστική καμπάνια και το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης θα πρέπει να δημιουργήσουν την εμφάνιση ότι ήρθε η ώρα αλλαγής του ημερολογίου. Εξάλλου, όπως δήλωσε ο Ντουμένκο, η OCU θα συμφωνήσει για τη μετάβαση από το παλιό στο νέο ημερολόγιο μόνο εάν το επιθυμούν οι Ουκρανοί.

Ωστόσο, οι Ουκρανοί δεν το θέλουν ακόμα.

Οι προσπάθειες των ΜΜΕ να προκαλέσουν δημόσια κατακραυγή οφείλονται στην επιθυμία ορισμένων δυνάμεων όχι μόνο να ερευνήσουν το έδαφος αλλά και να προετοιμάσουν τον λαό για το αναπόφευκτο της «ημερολογιακής μεταρρύθμισης».

Οι μαζικές δημοσκοπήσεις, ενεργή διαφημιστική καμπάνια και το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης θα πρέπει να δημιουργήσουν την εμφάνιση ότι ήρθε η ώρα αλλαγής του ημερολογίου.

Μέχρι στιγμής, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες της OCU και των αρχών (ειδικά των πρώην), δεν κατάφεραν πολλά. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της κοινωνιολογικής ομάδας «Αξιολόγηση», μόνο το 25% των Ουκρανών υποστηρίζει την ιδέα της μεταφοράς των εορτασμών των Χριστουγέννων από τις 7 Ιανουαρίου στις 25 Δεκεμβρίου. Το 64% των ερωτηθέντων τάσσεται κατά μιας τέτοιας ιδέας. Άλλο 7% δήλωσαν ότι δεν ενδιαφέρονται για αυτό το θέμα και το 4% δυσκολεύτηκε να απαντήσει. Σύμφωνα με την «Αξιολόγηση», σε διάστημα τριών ετών ο αριθμός των υποστηρικτών της μετάβασης αυξήθηκε κατά 10% (από 15 σε 25), ενώ οι αντίπαλοι μειώθηκαν μόνο κατά 5% (από 69 σε 64).

Ο Ντουμένκο πιστεύει ότι δεν έχει φτάσει ακόμη η ώρα για ριζοσπαστικές πράξεις για το ημερολόγιο. Μέχρι στιγμής επειδή «οι περισσότεροι Ορθόδοξοι, και όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και οι Ουκρανοί γενικώς, δυστυχώς, δεν αποδέχονται αυτή τη μεταρρύθμιση».

Στον αέρα του «UA: Rivne» είπε ότι η OCU θα εξετάσει συνοδικά το ζήτημα της μετάβασης στο νέο ημερολόγιο, όταν οι δημοσκοπήσεις δείξουν τα αντίστοιχα αριθμητικά στοιχεία: «Τώρα βλέπουμε ότι το 64% είναι αντίθετο, το 25% είναι υπέρ. Αν τουλάχιστον το ίδιο ποσοστό ακουστεί ότι η πλειοψηφία, το 64%, έστω πάνω από το 50% θα υποστηρίζουν, τότε θα εξετάσουμε αυτό το ζήτημα».

Έτσι, για την OCU, η μετάβαση στο νέο ημερολόγιο είναι μόνο θέμα χρόνου.

Θα έρθει η ώρα;

Ταυτόχρονα, μέσα στην OCU δημιουργούν την εμφάνιση αντιπολίτευσης στην αλλαγή ημερολογίου. Αλλά ακόμη και όσοι είναι «κατά» είναι στην πραγματικότητα «υπέρ». Απλά όχι τώρα.

Ο πιο ενεργός υποστηρικτής της άποψης ότι η μεταφορά δεν είναι έγκαιρη είναι ο Ευστράτιος Ζοριά. Στη σελίδα του στο Facebook έγραψε ότι «η βιαστική μεταρρύθμιση του ημερολογίου (και μάλιστα κακώς μελετημένες προσπάθειες να διαφημιστεί με προτάσεις "διπλού εορτασμού") δυνητικά θα "κλειδώσουν" στο Πατριαρχείο Μόσχας χιλιάδες ενορίες με εκατομμύρια πιστούς και θα φέρουν σύγχυση στην Ουκρανική Ορθοδοξία για τις επόμενες δεκαετίες».

«Κρίνουν» την πρακτική του διπλού εορτασμού κατά τόπους. Ο «ιερέας» της OCU από Βολίν (λιποτάκτης από την UOC) Βίκτωρ Μαρτύνενκο πιστεύει ότι όλες οι τελευταίες «ημερολογιακές» δηλώσεις του Μιχαήλ Ζινκέβιτς είναι συνηθισμένος λαϊκισμός και επιθυμία να εμφανιστούν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. «Το θέμα των πυρομαχικών και κεριών έχει τελειώσει, έχει ξεκινήσει το θέμα των "προχωρημένων" Χριστουγέννων;» – ρωτά τον «επίσκοπο».

Μέσα στην OCU δημιουργούν την εμφάνιση αντιπολίτευσης στην αλλαγή ημερολογίου. Αλλά ακόμη και όσοι είναι «κατά» είναι στην πραγματικότητα «υπέρ». Απλά όχι τώρα.

ο Μαρτύνενκο είναι σίγουρος ότι η λύση του ημερολογιακού προβλήματος θα πρέπει να είναι πλήρης και να περιλαμβάνει όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά και άλλες γιορτές: «Αναρωτιέμαι, ο ιερέας από Βολίν που τελεί σήμερα την λειτουργία των Χριστουγέννων θα είναι συνεπής: θα αγιάσει τα ύδατα στις 6 Ιανουαρίου, θα γιορτάσει την Υπαπαντή στις 2 Φεβρουαρίου, τον Ευαγγελισμό στις 25 Μαρτίου, και του Σωτήρος στις 6 Αυγούστου;»

Ο ίδιος ο Μαρτύνενκο, νιώθοντας επιδέξια τη διάθεση μεταξύ της ηγεσίας της OCU, υποστηρίζει την ιδέα της αλλαγής του ημερολογίου, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η εισαγωγή νέου εκκλησιαστικού ημερολογίου πρέπει να «προηγείται από διαφωτιστικό έργο μεταξύ του πιστού λαού και αυτό μπορεί να διαρκέσει δεκαετίες».

Ένας άλλος «ιερέας» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, Αλέξανδρος Ντεντιούχιν, επαναλαμβάνει τα λόγια του, γράφοντας στη σελίδα του στο Facebook ότι «έχει ήδη αρχίσει η εργασία μετάβασης στο νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Η διαδικασία δεν θα είναι απλή, αλλά ο καθένας από εμάς μπορεί να συμμετάσχει σε αυτήν, να βοηθήσει να διαφωτίζει τις ψυχές που μένουν στο σκοτάδι και τη σκιά του Μοσχοβικού Μεσαίωνα και να συνεργαστεί με μέλη των εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Πιστεύω πρέπει να υπάρξει μια ορισμένη μεταβατική περίοδος, πέντε-δέκα χρόνια, και μετά όλα θα φτιάξουν». 

Συγχρονισμένος εορτασμός για την OCU  και τους ουνίτες (UGCC)

Μαζί με την OCU και η UGCC άρχισε να μιλάει για την ανάγκη μετάβασης στο νέο ημερολόγιο. Πολλοί Ουνίτες (καθώς και πολλοί εκπρόσωποι της OCU), που πιστεύουν ότι η ημερολογιακή μεταρρύθμιση είναι απαραίτητη, δεν παρέχουν κανένα εκκλησιαστικό επιχείρημα προς υποστήριξή της. Το κύριο θέμα για αυτούς είναι να ξεφύγουν από το «ημερολόγιο της Μόσχας».

Ταυτόχρονα, θεωρούν ότι ο σαφής συγχρονισμός με την OCU είναι εξαιρετικά σημαντικός. Σύμφωνα με τον Ταράς Αντοσέβσκι, αρχισυντάκτη της ιστοσελίδας των Ουνιτών RISU, «χωρίς συγχρονισμό, δεν έχει νόημα να το κάνουμε αυτό. Τώρα για την OCU το ζήτημα της ημερομηνίας του εορτασμού των Χριστουγέννων θα ήταν ένα βήμα προς τον προσδιορισμό εάν είμαστε ανεξάρτητοι. Η Μητέρα-Εκκλησία για την OCU είναι η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, η οποία γιορτάζει τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά εμείς συνεχίζουμε να πηγαίνουμε με το "ημερολόγιο της Μόσχας". Ενώ για την UGCC (ουνίτες) είναι απλώς θέμα ορθολογισμού, διότι στη διασπορά οι άνθρωποι ζουν σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο και θα ήταν φυσιολογικό αν αυτό συνέβαινε σε ολόκληρο τον ελληνόρυθμο καθολικό κόσμο. Θα ήταν καλύτερα αυτό να συμβεί συγχρόνως, τόσο στην OCU, την UGCC, όσο και σε άλλες Εκκλησίες της Ουκρανίας».

Τέλος, και ο επικεφαλής της UGCC, Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ, μίλησε για την ανάγκη μεταρρύθμισης: «Πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους μετάβασης στο Γρηγοριανό ημερολόγιο».

Αλλά ας δώσουμε προσοχή στην κύρια έμφαση στη δήλωσή του: η UGCC θα πάει στο «νέο ημερολόγιο» μόνο μαζί με άλλες Εκκλησίες: «Όταν το κάνουμε αυτό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να κινηθούμε μαζί έτσι ώστε η αλλαγή του ημερολογίου να μην καταστρέψει την εσωτερική ενότητα καμιάς από τις εκκλησίες». Ο Σεβτσούκ, αναμφισβήτητα, εννοούσε την OCU, καθώς για καμία άλλη ομολογία της Ουκρανίας το ζήτημα αυτό δεν έχει σημασία.

Γρηγοριανό ή Νέο Ιουλιανό;

Ο Επιφάνιος Ντουμένκο, ο οποίος έχει «ντοκτορά θεολογίας», δεν γνωρίζει ότι ένα μέρος των Τοπικών Εκκλησιών δεν ζει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, αλλά με το Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο: «Οι περισσότερες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες γιορτάζουν τα Χριστούγεννα σύμφωνα με το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο».

Στην πραγματικότητα, το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, για να μην δεχτεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο ως «τέτοιο που προέρχεται από τον καθολικό πάπα», αποφάσισε το 1923 να εισαγάγει ημερολόγιο που ανέπτυξε ο Σέρβος αστρονόμος, καθηγητής μαθηματικών και ουράνιας μηχανικής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου Μιλουτίνος Μιλάνκοβιτς.

Σε αυτό το ημερολόγιο, που ονομάστηκε Νέο Ιουλιανό, σε αντίθεση με το Γρηγοριανό, διαγράφονται όχι 3 ημέρες σε 400 χρόνια, αλλά 7 ημέρες σε 900 χρόνια. Έτσι, αυτή τη στιγμή συμπίπτει με το Γρηγοριανό, αλλά μόνο μέχρι το έτος 2800, όταν η διαφορά μεταξύ τους θα γίνει πολύ αισθητή.

Ο Επιφάνιος Ντουμένκο, ο οποίος έχει «ντοκτορά θεολογίας», δεν γνωρίζει ότι ένα μέρος των Τοπικών Εκκλησιών δεν ζει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, αλλά με το Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο.

Το 1924,το Νέο Ιουλιανό ημερολόγιο εγκρίθηκε από τις Εκκλησίες Κωνσταντινούπολης και Ρουμανίας, το 1928 – από την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια και αργότερα από κάποιες άλλες. Οι Εκκλησίες της Ρωσίας, της Σερβίας και της Ιερουσαλήμ και το Άγιο Όρος χρησιμοποιούν το παλιό Ιουλιανό ημερολόγιο. Όχι μόνο λόγω της παράδοσης, αλλά και επειδή, όπως είπε ο Μητροπολίτης του Ζαπορίζια Λουκά (Κοβαλένκο), «για την Εκκλησία είναι κατηγορηματικά απαράδεκτη η Πασχάλια του νέου ημερολογίου, η οποία παραβιάζει άμεσα τους κανόνες Της (τον 7ο Αποστολικό Κανόνα των ορισμών της Συνόδου της Νίκαιας και τον Πρώτο Κανόνα της Τοπικής Συνόδου Αντιοχείας), με την οποία συνδέονται τόσο οι κινούμενες γιορτές όσο και η Νηστεία του Πέτρου και Παύλου, που μπορεί να λείπει εντελώς στο Γρηγοριανό υπολογισμό».

Ωστόσο, για εκείνους που θέλουν να μεταρρυθμίσουν ριζικά την Εκκλησία, να την καταστήσουν πιο κοντά στην Ευρώπη και τελικά σε μη Ορθόδοξους Χριστιανούς, το ερώτημα της αλλαγής του ημερολογίου έχει πρωτεύοντα ρόλο.

Ημερολογιακή μεταρρύθμιση και το θέμα ενοποίησης των Εκκλησιών

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρωτοσύγκελος της κανονικής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς), πιστεύει ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος πιθανότατα επιμένει στην μεταρρύθμιση του ημερολογίου. Ερώτηση – για ποιο λόγο;

Στις αρχές του 20ού αιώνα στο Φανάρι στη μεταρρύθμιση του ημερολογίου έβλεπαν ένα εργαλείο που θα μπορούσε να βοηθήσει στην ένωση των Ορθοδόξων Εκκλησιών με ετερόδοξα χριστιανικλα δόγματα – Καθολικούς και Προτεστάντες.

Το 1920 το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με επικεφαλής τον τοποτηρητή Μητροπολίτη Βρυξελλών Δωρόθεο, εξέδωσε ειδικό εγκύκλιο με τίτλο «Προς τις χριστιανικές εκκλησίες που βρίσκονται σε όλο τον κόσμο». Το έγγραφο εξέφραζε ιδιαίτερη ελπίδα για τον παραγωγικό οικουμενικό διάλογο που στοχεύει στην επίλυση των αντιφάσεων στις σχέσεις διάσπαρτων χριστιανικών δογμάτων προκειμένου να «προετοιμαστεί και να διευκολυνθεί το πλήρες έργο, με τη βοήθεια του Θεού, της ευλογημένης επανένωσης όλων των Εκκλησιών».

Το Φανάρι ονόμασε τους Προτεστάντες και τους Καθολικούς «συγκληρονόμους και συνκοινωνούς στον Χριστό» και ένα από τα σημαντικότερα μέσα για την επίτευξη της διαχριστιανικής ενοποίησης είναι «η υιοθέτηση κοινού ημερολογίου για το ταυτόχρονο εορτασμό των μεγάλων χριστιανικών εορτών από όλες τις Εκκλησίες».

Σε ένα ή το άλλο επίπεδο η μεταρρύθμιση του ημερολογίου κατάφερε να πραγματοποιήσει ο πατριάρχης Μελέτιος (Μεταξάκης), γνωστός μασόνος και μεταρρυθμιστής, ο οποίος συγκάλεσε τη λεγόμενη «Πανορθόδοξη Διάσκεψη» το 1923 (10 Μαΐου – 8 Ιουνίου 1923). Εκτός από τους διοργανωτές, στην εκδήλωση δεν συμμετείχε καμία Ανατολική Εκκλησία. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τον πατριάρχη να επιτύχει ότι το λεγόμενο «νέο στυλ» πρώτα ενέκρινε «Πανορθόδοξη Διάσκεψη» και στη συνέχεια το επέβαλαν σε ορισμένες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες που βρίσκονται στην τροχιά της επιρροής του Φαναρίου.

Το Φανάρι ονόμασε τους Προτεστάντες και τους Καθολικούς «συγκληρονόμους και συνκοινωνούς στον Χριστό» και ένα από τα σημαντικότερα μέσα για την επίτευξη της διαχριστιανικής ενοποίησης είναι «η υιοθέτηση κοινού ημερολογίου για το ταυτόχρονο εορτασμό των μεγάλων χριστιανικών εορτών από όλες τις Εκκλησίες».

Αλλά σε αυτές τις εκκλησίες, η ημερολογιακή μεταρρύθμιση αντιμετώπισε τόσο δυνατή αντίθεση από τους κληρικούς και λαϊκούς που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς. Ο Μητροπολίτης Ζαπορίζια Λουκάς σωστά σημειώνει: «Πολλοί από τους μοναχούς της μονής Βαλαάμ τη δεκαετία του '20 και του '30 έγιναν μάρτυρες και εξομολόγοι. Βρισκόμενοι στην κατοχή της Φιλανδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία, κατακτημένη από την Κωνσταντινούπολη, άρχισε να εισάγει λειτουργίες με το νέο ημερολόγιο, επηρεάζοντας, μεταξύ άλλων, τον κύκλο των λειτουργιών του Πάσχα, οι αληθινοί ζηλωτές της πίστης αρνήθηκαν να δεχτούν αυτήν την καινοτομία και εκδιώχθηκαν ή βασανίστηκαν... Σε πολλές Εκκλησίες που υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο, έγινε σχίσμα λόγω αυτής της παραχώρησης στον κόσμο. Στην Ελλάδα, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Αμερική έμειναν ενορίες που αρνούνταν να μεταβούν στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Ωστόσο ανακύπτει μια λογική ερώτηση: άξιζε αυτή η μεταρρύθμιση να αποπλανηθούν με αυτό το τρόπο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι;»

Η θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως έθεσε πολλά ερωτήματα από εκείνους που τηρούσαν «παλιό ημερολόγιο». Ένας από αυτούς, που πήγε στο «παλαιοημερολογίτικο» ελληνικό σχίσμα, ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έγραψε: «Πράγματι, οι πράξεις του Συνεδρίου, όπως του Εγκύκλιου του 1920, αποτελούν ένα είδος βίας ενάντια στη συνείδηση της Μίας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτές οι αποφάσεις απομάκρυναν περαιτέρω το θρόνο της Κωνσταντινούπολης από την ενότητα με άλλες Τοπικές Εκκλησίες. Έτσι, το διάταγμα για το νέο ημερολόγιο ήταν αντίθετο με την ομόφωνη απόφαση των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, που εκφράστηκε κατά την ανταλλαγή απόψεων το 1902–1904. Με το ημερολογιακό, καθόλου δευτερεύουσας σημασίας, ζήτημα, απόφαση στο οποίο θα μπορούσε να υιοθετηθεί μόνο υπό υπόθεση παντορθόδοξης ομοφωνίας, η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης χώρισε ουσιαστικά την παγκόσμια ενότητα των Αυτοκέφαλων Εκκλησιών».

Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ενότητας με τους καθολικούς, καθώς και η δημιουργία και προώθηση της OCU, είναι πιο σημαντικό για το Φανάρι από το ζήτημα της ενότητας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

* * *

Σχεδόν αμέσως μετά το λεγόμενο «Συμβούλιο Ενοποίησης» της OCU ο Επιφάνιος Ντουμένκο δήλωσε ότι είχε αναπτύξει έναν χάρτη πορείας για την ανάπτυξη συνεργασίας με την UGCC.

Ο επικεφαλής των Ουκρανών Ουνιτών, Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ, απάντησε ότι βλέπει ήδη τη χαρούμενη προοπτική της ευχαριστιακής κοινωνίας με την OCU.

Οι απαρχές της από καιρό σε καιρό διασπώνται στον δημόσιο χώρο, όπως ήταν στα «εγκαίνια» του ναού στην πόλη Βάρας. Όταν, μαζί με τους εκπροσώπους της OCU, στην «λειτουργία» συμμετείχε ο καθολικός ιερέας Βασίλι Πλαχότκα.

Και το πιο σημαντικό είναι ότι αυτή η προοπτική υποστηρίζεται και από το Φανάρι. Ο Αρχιεπίσκοπος του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης Παμφυλίας Δανιήλ τόνισε σε συνέντευξή του στο ВВС: «Είμαι βέβαιος ότι είναι πολύ πιθανή (η ενοποίηση της OCU και της UGCC – συντ.). Ακόμα οι πνευματικοί πατέρες-προκάτοχοί τους: ο Δεσπότης Αντρέι Σεπτίτσκι, ο Ιωσήφ Τυφλός και άλλοι ιεράρχες, έχουν επανειλημμένα δηλώσει ότι όταν η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας έχει τη δική της ταυτότητα, οι Ελληνόρυθμοι Καθολικοί θα πρέπει να βρουν τρόπο προς την ενότητα με αυτήν την Εκκλησία».

Προφανώς, η Ουκρανία επελέγη πράγματι ως δοκιμαστικό έδαφος για την επεξεργασία της ένωσης των Ορθοδόξων με τους Καθολικούς. Σύμφωνα με τον Σεβτσούκ, «σήμερα η Ουκρανία έχει ακόμη περισσότερους λόγους να ονομαστεί το εργαστήριο του οικουμενισμού», και η UGCC δεν θέλει να είναι το εμπόδιο, αλλά ο καταλύτης του.

Έτσι, δημιουργώντας την OCU, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είχε, εκτός από τον έλεγχο επί των χιλιάδων ενοριών στην Ουκρανία, και άλλους στόχους. Συγκεκριμένα να προετοιμάσει μια δομή που θα μπορέσει να γίνει μια πειραματική τοποθεσία για την «αδελφική» ένωση με τη Ρώμη. Αλλά προς ένα τέτοιο στόχο πρέπει να προχωράνε σταδιακά. Η μεταρρύθμιση του ημερολογίου φαίνεται να είναι μία από αυτές. Και το πιθανότερο είναι ότι οι ουνίτες και η OCU θα κάνουν ταυτόχρονα αυτό το βήμα.

ΠΗΓΗ: https://spzh.news/gr/zashhita-very/67623-rozhdestvo-po-novomu-kak-shag-k-novoj-unii

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΠΑΠΙΣΜΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

"Ο σύγχρονός μας παπισμός της Κωνσταντινουπόλεως ευρίσκεται ακόμη σε εμβρυώδη κατάσταση. Στο σύντομο χρονικό διάστημα των τελευταίων δύο τριών δεκαετιών ασφαλώς και αναζητεί το έδαφός του. Αναπτυσσόμενος εξαιρετικά γοργά, σε αντίθεση με την βραδεία μακραίωνη ανάπτυξη του παπισμού της Ρώμης, ο οποίος έφθασε στο τελευταίο του στάδιο μόνον προσφάτως (1870), ο παπισμός της Κωνσταντινουπόλεως πολλές φορές άλλαξε ήδη το πρόσωπό του και γι᾽ αυτό δεν κρίνεται ακόμη εφικτός ο σαφής χαρακτηρισμός του. Οι Ρώσοι θιασώτες του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν όλοι γεωγραφικά ευρίσκονται εντός των ορίων της Γαλλίας. Μέχρι το 1948 δεν είδαμε σε αυτούς ούτε τη θεολογική, αλλά ούτε και την κανονική επίγνωση της θέσεώς τους. Κατά την ιδική αυτών ομολογία, ευρίσκονταν σε αναζήτηση και αναζητούσαν μάλιστα πρωτίστως την «κανονική θεμελίωση», προκειμένου να μην αποκοπούν από το σώμα της Οικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά την αποκοπή από την Μητέρα Ρωσική Εκκλησία. Με αυτόν τον σκοπό πρώτα αποδέχθηκαν την πρωτοκαθεδρία της δικαιοδοσίας του Κωνσταντινουπόλεως, «διότι έχει πρωτεία στην Οικουμενική Εκκλησία» (;). Στη συνέχεια άρχισαν να κατοχυρώνουν στην Κωνσταντινούπολη το δικαίωμα να λειτουργεί ως ανώτατο εφετείο επί της Οικουμενικής Εκκλησίας, λησμονώντας τον μακραίωνα αγώνα της τελευταίας κατά των διεκδικήσεων του δικαιώματος αυτού από τον Ρώμης. Λησμονώντας ότι ακριβώς αυτές οι διεκδικήσεις του Ρώμης οδήγησαν στη μεγάλη και τελική διαίρεση των Εκκλησιών (1054). Λησμονώντας ότι στη Σύνοδο της Φλωρεντίας η Ρώμη περισσότερο όλων διεκδικούσε από την Ανατολή την αποδοχή αυτής ως ανώτατου εφετείου στην Οικουμενική Εκκλησία. Λησμονώντας πολλούς κανόνες των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, που αρνούνται τέτοιο δικαίωμα σε οποιαδήποτε Τοπική Εκκλησία. Λησμονώντας τον αγώνα της ίδιας της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία μονίμως υπερασπιζόταν την Ορθόδοξη θέση, όταν χρειαζόταν να αποκρούσει τις διεκδικήσεις της Ρώμης...

Ας περάσουμε τώρα στην τελευταία και πλέον σημαντική έκφραση του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως, την Εγκύκλιο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, που εκδόθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1950. Εδώ διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερη προσομοίωση με την Πρώτη Ρώμη. Κατ᾽ ουσία τη σκέψη ότι εάν εξέπεσε η Πρώτη Ρώμη, τη θέση της καταλαμβάνει η Δευτέρα με τα ίδια δικαιώματα και την ίδια τεκμηρίωση. Στην προαναφερθείσα Εγκύκλιο ο Πατριάρχης Αθηναγόρας χαρακτηρίζει το θρόνο του, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, «στύλο φωταυγή», «λαμπρό προμαχώνα της Ορθοδοξίας και θεόκτιστο βράχο», «κρίκο, που συνδέει όλη την ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας», «Οικουμενικό Θρόνο και Κέντρο, στο οποίο είναι στραμμένα τα όμματα όλου του καθοδηγουμένου από τον Θεό κύκλου Εκκλησιών, ένα κέντρο, το οποίο συγκεντρώνει και συνέχει όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες αυτοδιοικούνται σύμφωνα με την εκκλησιαστική κανονική άδεια… «οι οποίες μόνον μέσω αυτής της Μητρός Εκκλησίας, δηλαδή μέσω της κοινωνίας και επαφής με αυτήν… ενώνονται με το σώμα της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας»… «Η Μητέρα Εκκλησία, όλη η ύπαρξη της οποίας ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας για την διαφύλαξη της πίστεως και της αρετής των προγόνων, για την ευστάθεια των Αγίων του Θεού Εκκλησιών και τη σωτηρία κάθε χριστιανικής κοινότητας, έχει πλήρες δικαίωμα να απαιτεί έναντί της την πρέπουσα ευλάβεια των τέκνων της και να αναμένει την εκούσια και ολόκληρη εκτέλεση των καθηκόντων τους έναντί της». Προσδίδοντας θεολογικό τύπο σ᾽ αυτήν την νεώτατη φάση του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως, μπορούμε να την κατατάξουμε ως παράλληλη με τον υιοθετισμό του Τερτυλλιανού. Ο Τερτυλλιανός δεν αρνείται το ομοούσιο του Πατέρα και του Υιού, αλλά στην στωική αντίληψή του για την ουσία την νοεί διαιρετή και μάλιστα κατά άνισο τρόπο: ο Πατήρ είναι το παν, ενώ ο Υιός είναι μέρος. Έτσι και η Κωνσταντινούπολη. Δεν προβάλλει ακόμη το ετεροούσιό του έναντι των άλλων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά τις νοεί πλέον ως ελλιπείς έναντί της: η Κωνσταντινούπολη είναι το πάν, είναι η Οικουμενική Εκκλησία, ενώ ο υπόλοιπες είναι μερίδες και ανήκουν στην Οικουμενική Εκκλησία μόνον και μόνον επειδή συνδέονται με την Κωνσταντινούπολη. Χρειάζεται άραγε να αναφερθεί ότι και αυτή η μορφή παπισμού, είναι επίσης μια εκκλησιολογική αίρεση, όπως και ο παπισμός της Ρώμης; Χρειάζεται ακόμη να αναφερθεί ότι όταν εφαρμόζεται στη ζωή της Εκκλησίας αναποφεύκτως θα οδηγήσει στην αλλοίωση όλης της πνευματικής εικόνας της υπάρξεώς μας; Συνδέοντας όπως η Πρώτη Ρώμη με την τοπικότητα (ως προς την Κωνσταντινούπολη πρέπει να προστεθεί και με την εθνικότητα, την ελληνική φυλή) τα αποκλειστικά δικαιώματα εξουσίας και διδασκαλίας στην Εκκλησία, μας επαναφέρει στους χρόνους, για τους οποίους διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο: «Οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν ῾Ιεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν» (Ιω. 4. 20). Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας θέτει την ιδιότητα του μέλους της Οικουμενικής Εκκλησίας σε εξάρτηση από το σύνδεσμο με την Κωνσταντινούπολη...

Αγωνιζόμενοι κατά του εμφανισθέντος στους κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας νεοπαπισμού, αγωνιζόμαστε μόνον υπέρ της αληθείας με την εκκλησιαστική και διαχρονική έννοια της λέξεως. Απορρίπτουμε κάθε «Ρώμη», και την Πρώτη, και τη Δεύτερη, και την Τρίτη, εάν πρόκειται για την καθιέρωση της αρχής της υποταγής στην ύπαρξη της Εκκλησίας μας. Απορρίπτουμε ως εκκλησιολογική αίρεση, που αλλοιώνει το χριστιανισμό, και εκείνον της Ρώμης, και της Κωνσταντινουπόλεως, και της Μόσχας, και του Λονδίνου, και των Παρισίων, και της Νέας Υόρκης και κάθε άλλο παπισμό.

Εάν στην παρούσα Εγκύκλιό του ο Παναγιώτατος Πατριάρχης της Δεύτερης Ρώμης Αθηναγόρας πραγματεύεται τη σχέση με το θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και την υποταγή σε αυτόν ως απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής στην Οικουμενική Εκκλησία, τότε ποιος από τους γνήσιους χριστιανούς, οι οποίοι προσκυνούν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», θα δεχθεί αυτόν τον λόγο; Και εάν υποθέσουμε ότι εξαιτίας α´ ή β´ καταστροφής εξαφανισθούν από προσώπου γης η Πρώτη και η Δεύτερη Ρώμη, δηλαδή τί, ο κόσμος θα μείνει χωρίς αληθινή σχέση με τον Θεό, διότι εξαφανίσθηκαν οι κρίκοι που μας συνδέουν με Εκείνον; Όχι, είναι «τῶν ἀλλοτρίων ἡ φωνή» (Ιω. 10. 5). Δεν είναι η χριστιανική μας πίστη".

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:

https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34322-i-enotita-tis-ekklisias-kata-to-protupo-tis-enotitas-tis-agias-triados

Το θάρρος των προγόνων μας και η «απονεύρωση» των σημερινών «Ορθοδόξων»

(ΠΗΓΗ: https://katanixi.gr/2020/01/02/%cf%84%ce%bf-%ce%b8%ce%ac%cf%81%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b3%cf%8c%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%bd%ce%b5/)

Βασιλίτσα Γρεβενών

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο μας κανάλι You Tube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2DDpQ7Q

…επικρατεί ένα νέο δόγμα. Το δόγμα της καταργήσεως κάθε εκκλησιαστικής παραδόσεως, θεσμού και κανόνος…

Σχετικό με το άρθρο που ακολουθεί είναι το απόσπασμα αυτό από λόγο του μακαριστού Φώτη Κόντογλου με τίτλο: «Η μοναδικότητα της παραδόσεως της Ορθοδοξίας». Μπορούμε να πούμε πως είναι στοιχείο κάθε χριστιανού να υποφέρει η ψυχή του για την κατάντια του κόσμου αλλά, αλίμονο, για την κατάντια επίσης των ορθοδόξων ρασοφόρων και θεολόγων. Η ψυχή όμως η πονεμένη εισακούεται από τον Κύριο, που την παρηγορεί με μυστικό τρόπο…

ΗΟρθοδοξία είναι η εκκλησία των απλών ψυχών κι όχι των σοφών και των επιστημόνων, δηλ. εκκλησία όπως τη θέλησε ο Χριστός. Ο Ορθόδοξος λαός μας δεν χρειάζεται σπουδασμένους θεολόγους, αλλά ιερείς που να υπηρετούνε τον Θεό «εν αφελότητι καρδίας». Πριν από χρόνια έγραφα σ  ἕνα βιβλίο μου τα παρακάτω λόγια: «Τούτο το γραΐδιο που κάνει τον σταυρό του και στέκεται σαν κουρούνα μπροστά στα εικονίσματα, είναι ψυχή χιλιάδων χρονών και ξέρει από που βαστά και που πάει, καλίτερα από τον κάθε λιμοκοντόρο που σπουδάζει στα Παρίσια» (Ταξίδια, ΜΗΛΟΣ). Ο ευσεβής λαός μας διψά για αγιότητα, κι όχι για επιστημονικές θεολογίες.

ΗΟρθοδοξία έζησε πάντα μέσα στην απλότητα που δίδαξε ο Χριστός, ενώ οι ευρωπαϊκές οργανώσεις που λέγουνται Εκκλησίες, ξεπέσανε στα πολύπλοκα συστήματα της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Ιδού τι έγραφε για τους παπιστές ένας Πατριάρχης, που σκοτώθηκε από τους κακούργους δυτικούς: «Αν δεν έχομεν σοφίαν εξωτέραν (δηλαδή κοσμική, θύραθεν), έχομεν, χάριτι Χριστού, σοφίαν εσωτέραν και πνευματικήν, η οποία στολίζει την Ορθόδοξόν μας πίστιν, και εις τούτο πάντοτε είμεσθεν ανώτεροι από τους λατίνους, εις τους κόπους, εις τας σκληραγωγίας και εις το να σηκώνωμεν τον σταυρόν μας και να χύνωμεν το αίμα μας δια την πίστιν και αγάπην, την προς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.

Αν είχε βασιλεύση ο Τούρκος εις την Φραγκίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς εκεί δεν εύρισκες. Και εις την Ελλάδα τώρα τριακόσιους χρόνους ευρίσκεται, και κακοπαθούσιν οι άνθρωποι και βασανίζονται δια να στέκουν εις την πίστιν των, και λάμπει η πίστις του Χριστού και το μυστήριον της ευσεβείας, και εσείς μου λέγετε ότι δεν έχομεν σοφίαν; Την σοφίαν σου δεν εθέλω ομπρός εις τον σταυρόν του Χριστού». (Φώτη Κόντογλου)

---

Το θάρρος των προγόνων μας και η «απονεύρωση» των σημερινών «Ορθοδόξων»

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

«Ὁ χρόνος δέν θέλει μέ φθάσει εἰς τό νά ἀπαριθμῶ μύρια παραδείγματα τόσων καί τόσων ἁγίων οἵτινες ἐκακοπάθησαν καί ἀπέθανον διά τούς ἐκκλησιαστικούς θεσμούς καί κανόνας» (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

   Ζούμε σε μια εποχή που στην Εκκλησία μας επικρατεί ένα νέο δόγμα. Το δόγμα της καταργήσεως κάθε εκκλησιαστικής παραδόσεως, θεσμού και κανόνος, με την αιτιολογία ότι «δεν αποτελούν δόγμα»! Σε μια τέτοια εποχή, κατά την οποία οι ίδιοι οι αυτοαποκαλούμενοι Χριστιανοί, και μάλιστα «Ορθόδοξοι», περιφρονούν τη νηστεία, δικαιολογούν την πορνεία, αποδέχονται ως φυσιολογική τη μοιχεία και γενικώς έχουν απολέσει τον καλό ζήλο για την τήρηση των εντολών του Θεού,  πρέπει να προβάλλονται κάποιες άγιες μορφές, ως παραδείγματα προς μίμηση, ώστε να μαθαίνουμε όλοι μας τι σημαίνει να είναι κανείς αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός.

ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΕΝΗ ΜΥΤΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΓΕΝΙΑ

   Το 1465, έτος κατά το οποίο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Ιωάσαφ ο Α΄ ο Κόκκας, ο διαβόητος Γεώργιος Αμιρούτζης, ισχυρός Έλληνας συνεργάτης του Μωάμεθ του Πορθητή, θέλησε να διαζευχθεί την νόμιμη σύζυγό του και να παντρευτεί την χήρα του Δούκα των Αθηνών, την περίφημη Μουχλιώτισσα, την οποία είχε φέρει αιχμάλωτη ο Σουλτάνος μετά την κατάληψη των Αθηνών. Ζήτησε λοιπόν από τον Πατριάρχη να επιτρέψει τον γάμο αυτόν, αλλά ο τελευταίος αρνήθηκε. Ο Αμιρούτζης έβαλε μεσάζοντα και τον πανίσχυρο μεγάλο Βεζίρη Μαχμούτ Πασά Αντζέλοβιτς, ο οποίος ήταν ξάδερφός του εξισλαμισμένος, αλλά ο Πατριάρχης Ιωάσαφ δεν υπέκυψε. 

   Ο Πατριάρχης είχε έμπιστο συνεργάτη και σύμβουλο τον λογιώτατο Εκκλησιάρχη Μανουήλ. Ο Αμιρούτζης βλέποντας ότι δεν εισακούστηκε, έστειλε κρυφά, πολλά δώρα στον Μανουήλ και την υπόσχεση ότι θα τον κάνει Πατριάρχη, αν πείσει τον Ιωάσαφ να δεχθεί να γίνει ο γάμος. Ο Μανουήλ έστειλε τα δώρα πίσω και με οργή έδιωξε τους αντιπροσώπους του Αμιρούτζη λέγοντάς τους: «ἡμεῖς δὲν παρασαλεύομεν ἀπὸ τὴν ἀπόφασιν τῶν θείων νόμων, ἀμὴ κρατοῦμεν αὐτοὺς καὶ διαφενδεύομεν νὰ εἶναι ἀσάλευτοι καὶ ἀμετάτρεπτοι εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ ὅποιος παραβαίνει αὐτοὺς καὶ τοὺς καταπατεῖ, θέλει πέσει εἰς τὴν ὀργὴν καὶ κατάραν τοῦ Θεοῦ, καὶ θέλει κολασθῆ αἰωνίως»[1]. Ο Αμιρούτζης τότε μήνυσε στον Πασά, ότι ο Εκκλησιάρχης Μανουήλ ήταν η αιτία που δεν γινόταν ο παράνομος γάμος, και ο Πασάς διέταξε να τον συλλάβουν και να του κόψουν τη μύτη. Αργότερα, στα 1472,ο Μανουήλ εκάρη μοναχός και εξελέγη Πατριάρχης, γνωστός ως Μάξιμος ο Γ΄ ο Χριστώνυμος· τιμάται δε ως άγιος.

   Αλλά και ο τότε Πατριάρχης Ιωάσαφ δεν γλύτωσε από τον φθόνο του Αμιρούτζη. Ο Σουλτάνος διέταξε να του κόψουν την γενειάδα και τον έπαυσε από Πατριάρχη. Την ώρα δε που του έκοβαν τα γένια φώναζε: «οὐχὶ μόνο τὰ γένεια, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας καὶ τὴν κεφαλὴν δύνανται νὰ μὲ κόψωσιν ἔνεκεν τῆς ἀληθείας, οὐδὲ θέλω ποτὲ παραβῆ τοὺς νόμους ὧν διατελῶ φύλαξ καὶ προστάτης»[2]!

Πόσους λόγους «Οικονομίας» θα είχαν εφεύρει σήμερα οι τωρινοί «Πατριάρχες» για να υπηρετήσουν τους πολιτικά ισχυρούς του κόσμου τούτου, και μάλιστα για εγκλήματα πολύ χειρότερα της μοιχοζευξίας, μιας και έχουν αντίκτυπο πάνω σε ολόκληρο το πλήρωμα της Εκκλησίας;

Ο «ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ» ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ …«ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ»

   Στο χωριό Γεράκι της Λακωνίας ζούσε ένας ιερέας με την οικογένειά του. Το 1770 μετά τα αποτυχημένα «Ορλωφικά», κατέβηκαν οι Τουρκαλβανοί στην Πελοπόννησο για να «συνετίσουν» τους Ελληνορθόδοξους. Ήρθαν και στο Γεράκι, όπου έσφαξαν τον ιερέα και πήραν την πρεσβυτέρα και τον δεκαπεντάχρονο γιο του Ιωάννη αιχμάλωτους, τους οποίους πούλησαν στη Λάρισα δούλους σε έναν πλούσιο Τούρκο. Ο Τούρκος αυτός ήταν άτεκνος και θέλησε να υιοθετήσει τον Ιωάννη και να τον κάνει κληρονόμο της περιουσίας του. Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε πρώτα να τον κάνει να απαρνηθεί την Πίστη του. Όμως παρά τις υποσχέσεις και τις κολακείες, αλλά ακόμη και τις φοβέρες και τις απειλές ότι θα θανατωθεί, ο Ιωάννης παρέμενε αμετακίνητος. Μόλις έφθασε ο Αύγουστος και ξεκίνησε η Νηστεία της Παναγίας μας ο Τούρκος προσπάθησε να κάνει τον Ιωάννη να αρτυθεί, επειδή όμως ο γενναίος νέος αρνήθηκε, τον κλείδωσε στον στάβλο με τα άλογα καθ᾿ όλη την διάρκεια της νηστείας. Και πότε τον κρέμαγε και άναβε από κάτω φωτιά απειλώντας ότι θα τον κάψει, πότε τον μαχαίρωνε με το σπαθί του σε όλο του το κορμί, πιέζοντάς τον να φάει τα αρτύσιμα φαγητά. Ο Ιωάννης όμως καθόταν εντελώς νηστικός και επικαλούμενος το όνομα της Θεοτόκου άντεχε τα μαρτύρια.

   Ο πονηρός Τούρκος κάποια στιγμή έστειλε την μάνα του Ιωάννη για να δει τον γιο της σε τι κατάσταση ήταν και εκείνη κλαίγοντας του είπε: «Φάγε υἱέ μου ἀπὸ τὰ φαγητὰ αὐτά, διὰ νὰ μὴν ἀποθάνης· καὶ ὁ Θεὸς, καὶ ἡ Παναγία σοὶ συγχωροῦν, διὰ τὶ δὲν τὸ κάμνῃς μὲ τὸ θέλημά σου, ἀλλ᾿ ἐξ ἀνάγκης[3]· λυπήσου καὶ ἐμένα τὴν πτωχὴν μητέρα σου, καὶ μὴ θελήσῃς νὰ ἀποθάνῃς παράκαιρα, νὰ μὲ ἀφήσῃς ἀπαρηγόρητον εἰς τὴν σκλαβίαν ταύτη, καὶ ξενιτείαν, ἐπειδὴ ἐσένα ἔχουσα, δέν μοι φαίνεται πῶς εὐρίσκομαι εἰς σκλαβίαν»[4].

   Ο Ιωάννης όμως της απάντησε: «Διὰ τί κάμνεις ἔτζη μητέρα μου; Διὰ τί δὲν μιμῆσαι καὶ ἐσὺ τὸν Πατριάρχην Ἁβραὰμ, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Πλάστου του, ἠθέλησε νὰ θυσιάσῃ τὸν μονογενῆ του υἱόν; Μόνον κλαίεις, καὶ θρηνεῖς διὰ λόγου μου; Ἐγὼ εἶμαι Παππᾶ υἱός, καὶ πρέπει νὰ φυλάττω καλλήτερα ἀπὸ τοὺς υἱοὺς τῶν λαϊκῶν τοὺς νόμους, καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας· διὰ τὶ ὅταν τὰ μικρὰ δὲν φυλάττωμεν, πῶς ἠμποροῦμεν νὰ φυλάξωμεν τὰ μεγάλα;»[5].

   Τελικώς ο Τούρκος θανάτωσε τον Νεομάρτυρα αυτόν και σήμερα εμείς τον τιμούμε (21 Οκτωβρίου) και προσκυνούμε τα άγια λείψανά του, τα οποία υπάρχουν σήμερα, όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος, όχι μόνο για στήριξη της ευσέβειας, αλλά και «διὰ καταισχύνην, καὶ ἔλεγχον ἐκείνων τῶν κοιλιοδούλων Χριστιανῶν, ὁποῦ δὲν φυλάττουσι τὰς παραδεδομένας νηστείας τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»[6].

Η ΠΑΡΘΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΒΙΑΣΤΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ

   Κατά τα μέσα του 7ου μ. Χ. αιώνα οι, νεοφώτιστοι μωαμεθανοί, Άραβες κατέκτησαν την Αίγυπτο και προέβησαν σε μεγάλες βιαιότητες κατά των Χριστιανών. Κατέστρεφαν τα Μοναστήρια, ενώ τους μεν Μοναχούς έσφαζαν, τις δε Μοναχές ατίμαζαν και πούλαγαν σκλάβες. Σε ένα γυναικείο μοναστήρι ο αρχηγός των βαρβάρων παρέδωσε μία νεαρή Μοναχή σε έναν ωμό και σκληρό στρατιώτη για να διαφθείρει την παρθενία της. Η Μοναχή προτιμώντας τον έντιμο θάνατο από την ατίμωση, μηχανεύτηκε το εξής. Μόλις την πλησίασε ο στρατιώτης, τον παρακάλεσε πριν την αγγίζει πριν αυτή του δώσει ένα βότανο, το οποίο θα τον κάνει άτρωτο στις μάχες, καθώς δεν θα μπορεί κανένα σπαθί να διαπερνάει το σώμα του! Δεισιδαίμονας όπως ήταν ο στρατιώτης δέχθηκε διστακτικά, αλλά η Μοναχή του λέει πως για να τον πείσει ότι είναι αλήθεια, μπορεί να το δοκιμάσει σε αυτήν. Άλειψε τότε με λίγο νερό τον σβέρκο της και του είπε να την χτυπήσει με το σπαθί του με δύναμη, ώστε να του αποδείξει ότι δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Ο δε στρατιώτης «μὲ δύναμιν πολλὴν κατεβάσας τὸ σπαθί του, ἐβάρεσε τὴν κόρην, καὶ ἀπεκεφάλισέ την. Τότε ὁ μάταιος ἐγνώρισεν, ὅτι ἠπατήθη. Καὶ οὕτως ἡ παρθένος διεφυλάχθη άμίαντος»[7].

   Είθε κατά το νέο πολιτικό[8] έτος 2020 να βρούμε το χαμένο μας θάρρος ώστε να τηρούμε απαρέγκλιτα όσα παραλάβαμε από τους ευσεβείς προγόνους μας!

---

[1] Μανουήλ Μαλαξού, Πατριαρχική Κωνσταντινουπόλεως Ιστορία στο Μαρτίνου Κρουσίου, Turcograecia, Βασιλεία, 1584, σελ. 122.

[2] Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, Τα διδακτικώτερα πορίσματα της ιστορίας του ελληνικού έθνους, Αθήνα, 1899, σελ. 358.

[3] Μήπως αν έτρωγε, ο Θεός δεν θα του συγχωρούσε την οικονομία αυτή; Ναι, αλλά δεν θα γινόταν ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης και πρότυπο για τους Ορθοδόξους, αλλά θα ήταν ένας ακόμη, έστω και σεσωσμένος, άγνωστος Ιωάννης, ανάμεσα στους χιλιάδες, ανάξιο όμως πρότυπο για μίμηση.  

[4] Αγίου Νικοδήμου, Νέον Μαρτυρολόγιον, β΄ έκδ., Αθήνα, 1856, σελ. 192.

[5] Στο ίδιο, σελ. 192-193.

[6] Στο ίδιο.

[7] Νεκταρίου Ιεροσολύμων, Επιτομή της ιεροκοσμικής ιστορίας, Βενετία, 1783, σελ. 276.

[8] Εκκλησιαστικώς η αρχή του έτους είναι την 1η Σεπτεμβρίου.

Η ''ΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩ ΗΣΥΧΙΑ'' ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΑΙΩΝΩΝ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ...

(ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗ)

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ, ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΩΝ -ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΩΣ ''ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ'', ΤΩΝ ''ΕΣΧΑΤΩΝ''...

Κάποτε, όχι κάποια παλαιά μακρινή εποχή, η Κυριακή για τους Χριστιανούς, ενθέρμους και ψυχρούς, ζηλωτές και μετρίους , Γνησίους -πολύ περισσότερο- , και ''Χλιαρούς'', ήταν η ημέρα καταπαύσεως.. Ήταν η ημέρα που ο Θεός κατάπαυσε, απο την δημιουργία και όρισε και για τον άνθρωπο την ημέρα την εβδόμη, να καταπαύει απο τις εργασίες του , να ΗΡΕΜΕΙ να ησυχάζει.

Από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, μέχρι σχεδόν πρίν..2,(3) δεκαετίες.. δηλαδή ελάχιστα χρόνια πρίν, η Κυριακή για τον Ορθόδοξο, ήταν η ανάπαυσή του στον Ναό. Με ηρεμία.. Ησυχία.. Όχι ταραχή.. Όχι ανησυχία.. Όχι σύγχυση.. Όχι βιασύνη..

Όλα αυτά διότι Κλήρος και Λαός, είχαν την στοιχειώδη συναίσθηση, της Ορθόδοξης πρακτικής στην Θεία Λατρεία.. όχι ότι ήταν όλοι Ευσεβείς ή Άγιοι .. Αλλά είχαν την '' στοιχειώδη συναίσθηση '' !

Η Κυριακή συμβολίζει τον Μέλλοντα αιώνα, μετά την δευτέρα παρουσία. Απο δημιουργίας συμβολίζει την ημέρα αναπαύσεως, αφιερωμένη στο Θεό, προεικονίζοντας την μετά Χριστόν πληρότητα, αφού είναι η ημέρα ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, και αρχή του Μέλλοντος αιώνος.. Εκεί δεν υπάρχει το ''άγχος της καθημερινότητας'' .. Κίνηση , Ταραχή και Βιασύνη.. Οι Χριστιανοί, Κληρικοί και Λαϊκοί, γνώριζαν ''Συνειδητά'' πως να ''καταπαύουν '' τις αισθήσεις τους την ημέρα του Κυρίου, για να ''Μυσταγωγηθούν'', με ηρεμία..έξω απο το χρόνο και το άγχος του χρόνου.. Να αναχθούν για μιά στιγμή στον μέλλοντα αιώνα .. ( και όχι να φέρουν το άγχος του ''παρόντος'' στον ναό..) Αυτόν ακριβώς τον σκόπο, εξυπηρετεί απο την παράδοση, το Βυζαντινό Μέλος..
Στην παράδοση του Ορθοδόξου λαού, το φαγητό και οι εργασίες, προετοιμάζονταν, απο την προηγούμενη ημέρα. Και όλα αυτά όπως είπαμε διότι ''Κλήρος και Λαός'', είχαν την στοιχειώδη συναίσθηση, και ηρεμία σώματος και πνεύματος .. Η στοιχειώδης ''Ευλάβεια'', την οποία εξωτερίκευαν με τις κινήσεις τους.

Όχι φυσικά απο κάποιο καθήκον, αλλά διότι Κλήρος και λαός, είχαν ΠΑΙΔΕΙΑ .. όχι απαραίτητα γραμματική. ΠΑΙΔΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ. ΖΥΜΩΣΗ ''ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ''.. Σαν τους παλαιούς ευλαβείς Λευίτες, και τους παλαιούς, απλούς πιστούς, οι οποίοι όλο και μένουν λιγότεροι σήμερα, μετρημένοι στα δάκτυλα, σε αυτούς τους τραγικούς χρόνους..
Οι παλαιότεροι ιεροψάλτες είχαν επίσης την στοιχειώδη παιδεία και συναίσθηση, ακόμη και άν δεν γνώριζαν τα μουσικά που θα έπρεπε να γνωρίζουν. Δεν ''τρεχάλιζαν'' Καταβασίες, Προσόμοια, ιδιόμελα, Δοξολογίες, Χερουβικά, Τρισάγια, Λειτουργικά, Κοινωνικά... ( Δεν συζητάμε δέ, για τους μουσικούς. Αυτοί είναι εντελώς απαράδεκτοι όταν το κάνουν !)

Λαϊκοί, δεν είχαν ''επι σκοπόν'' το μάτι στο ρολόι. Πότε θα πεί το ''δι'ευχών'', για να ανακαθίσουν ταχέως στο '' γνήσιο ορθόδοξο κουτσομπολιό'' ..του καφέ.. ( Θεμιτός ο καφές) Αλλά πρωτίστως , η προσοχή ήταν τεταμένη στο ''Κυρίως γεύμα''. : Στην μετοχή, στην ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ που συνεπάγεται στην προσοχή στην μελωδικότερη και καλλίτερη απόδοση των ύμνων της Θ. Λατρείας. Καθώς και στον λόγο του Ιερέως. Για να ''πάρουν'' απο την Θ. Μυσταγωγία, να ''γεμίσει'' η ψυχή, να ''γεμίσουν οι μπαταρίες'' ..

Ιερείς και Επίσκοποι δέν ''Εβιάζοντο'' στις αιτήσεις ! Δέν '' Αγχώνονταν'' και δέν '' Άγχωναν '' να τελειώσουν γρήγορα.. ''10 η ώρα'' τις Κυριακές !! .. Δέν ανάγκαζαν ψάλτες να ''προχειρολογήσουν'' να ''ξεπετάξουν'' τη Θεία μυσταγωγία... προκειμένου να είναι << εντός ωραρίου>>!.... Μήτε η εκφώνηση του Λόγου στο τέλος, επηρέαζε τον Λειτουργικό χρόνο.. Όλα είναι τοποθετημένα αρμονικά χωρίς βία χρόνου..

Επίσκοποι, δέν είχαν ''μέριμνα '' στο να δίνουν οδηγίες ή να βγάζουν Εγκυκλίους, για το πώς θα περιορίσουν τον χρόνο των Κυριακών ''στρατιωτικά'' ή να τελειώνει 10 η ώρα ! Αντίθετα είχαν μέριμνα για το πώς θα διαφυλάξουν τον Λειτουργικό χρόνο που μας έχει παραδοθεί, και πώς θα ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ τον θησαυρό της Θείας Μυσταγωγίας και την Ποιότητά της !!! η οποία έχει περάσει απο γενιά σε γενιά, και μας έχει παραδοθεί σήμερα..

Διότι είχαν πνεύμα Θεού. Και γνώριζαν πολύ καλλίτερα, πώς αυτή η Λειτουργική παράδοση ΕΙΝΑΙ, εκείνη που ''τρέφει'' τους Χριστιανούς σε αυτόν τον κόσμο, πέρα απο τα << λόγια..λόγια.>> . Αυτή είναι η μόνη διέξοδος πρός τον Ουρανό, και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα για τους Ορθοδόξους, είναι δευτερεύουσα! .. Οποιαδήποτε άλλη, δραστηριότητα, ''Κοινωνική'', ή ''Πολιτιστική'' ακόμα ακόμα και Φιλανθρωπική ! όσο σημαντική και αν είναι, είναι ''Δευτερευούσης σημασίας''!! ( Πρωτευούσης είναι μόνο για την ''εκκοσμικευμένη'' Εκκλησία.. )

Για τους Ορθοδόξους, Πρωτευούσης, είναι η ''Αγαθή Μερίδα'' .. είναι η Θεία Μυσταγωγία !! .. Αυτή, την οποία τον 10ο αιώνα, ο Άγιος Βλαδίμηρος των Ρώσων, ψάχνοντας Πού λατρεύεται ο Αληθινός Θεός, ανά τον κόσμο και στα έθνη, έφτασε και στην Κωνσταντινούπολη.. Απλά μπήκε στην Αγία Σοφία.. και ακούγοντας την Ορθόδοξη ακολουθία, την Μεγαλοπρεπή Ψαλμωδία, τις ήρεμες κινήσεις και συμπεριφορές, σκίρτησε μέσα του η Αλήθεια απο την Θεία Μυσταγωγία και επιβεβαιώθηκε : '' ΕΔΩ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ'' !! .. και έτσι εκχριστιανίστηκαν οι Ρώσοι .. Δεν πείστηκε με ''διαλεκτική'' ..

Ώστε λοιπόν κανένας ''Δυτικού τύπου'', προσηλυτισμός και καμία ''πειθώ'', δεν προσείλκυσε, και μετέστρεψε τους Ρώσους, παρά η Μυσταγωγία της Θεία Λατρεία της Ορθόδοξης Λειτουργικότητας ήταν που έκανε τον Άγιο Βλαδίμηρο να αναφωνήσει << Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στον ουρανό ή στην γή !!>> ; ... Και εμείς σήμερα .. ειδικά οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, που αξιώνουμε τον ρόλο, του θεματοφύλακα της παραδόσεως, όχι κάποιας στείρας, αλλά ΤΗΣ ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΖΩΣΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΩΦΕΛΟΥΣ !, απαξιώνουμε , και αφήνουμε σε ''δεύτερη μοίρα'' την Θεία μυσταγωγία ;;; ....

Ο Διάβολος δεν πολεμάει τυχαία το Βυζαντινό μέλος .. Το Βυζαντινό μέλος είναι <<Θεόσδοτο >>, διότι καλλιεργήθηκε απο τους Αγίους , ''ζυμωμένο'' στην Θεία Λατρεία, ενίοτε και με απευθείας αποκαλύψεις ! Διότι είναι ''ζωτική'' , της Θείας Λατρείας ενέργεια..

Οι Παλαιοί, Επίσκοποι, Ιερείς και Λαϊκοί ( αν αντιθέσει με το σήμερα ) είχαν μεγάλο Σεβασμό στο Βυζαντινό Μέλος.
Ότι είναι το αίμα για την κίνηση της καρδιάς, και την λειτουργία του οργανισμού, είναι και το Βυζαντινό Μέλος για την Λατρεία.. Ορθόδοξη ακολουθία, χωρίς Βυζαντινό μέλος, δεν μπορεί να γίνει.. Γι' αυτό το Μέλος, ντύθηκε με Μεγαλοπρέπεια, ΗΡΕΜΙΑ, ..ΑΡΧΟΝΤΙΑ, απο την Ιερά Παράδοση !

Για αυτούς και περισσότερους λόγους, η Απαξίωση, Προχειρολόγηση, έως και ''Εκφαίδρυνση'', του Βυζαντινού Μέλους, δεν είναι τίποτε άλλο, απο ΑΠΑΞΙΩΣΗ, ΕΚΦΑΙΔΡΥΝΣΗ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ! ...

Ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι ακριβώς Είναι ..
Στην Ορθόδοξη Λειτουργική παράδοση, υπάρχει η φράση : ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '' για ορισμένους ύμνους και περιστάσεις.

Το ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ'' είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της Ορθόδοξης Μυσταγωγίας ..
Σε Εσπερινούς, Όρθρους, Θ. Λειτουργία, εκτός απο τους ύμνους του Αργού -Παπαδικού - μέλους ( Χερουβικά, Λειτουργικά, Κοινωνικά, ) και του Αργοσυντόμου - Στιχηραρικού- ( Αργές Καταβασίες, Αργές Δοξολογίες, Ιδιόμελα, Πανηγύρεων προσόμοια ) , η Λειτουργική παράδοση, ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ, '' Αργώς και μετά Μέλους'' να ψάλλονται ύμνοι, και σε κάποιες Ειδικές Ημέρες.

Π,χ '' Τη Υπερμάχω'' Αργόν Δίχορον, επιτάσσει ρητώς η Λειτουργική Παράδοση να ψάλλεται, στις 4 Ακολουθίες των Χαιρετισμών και του Ακαθίστου ύμνου.. Όπως επίσης Αργώς ''Στιχηραρικώς'' το '' Το Προσταχθέν'' '' Την Ωραιότητα'' , το '' Ιδού ο Νυμφίος'' και το ''Μέγα Αλληλουάριον του Νυμφώνος '' στις Ακολουθίες του Νυμφίου, όπως και τα Καθίσματα της Μ. Εβδομάδας..

Μέλη τα οποία ενώ στο Νέο Ημερολόγιο βέβαια με τις ''πετσοκομμένες'' ακολουθίες, και τις καινοτομίες να εναλλάσσονται, έχουν ''χαθεί κάπου στο πέλαγος'', στο Παλαιό στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων, που ρόλος και Σκοπός είναι η διαφύλαξη ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΖΩΣΑΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ ! ΚΑΙ ΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΝΣΤΑΛΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ... τα Μέλη αυτά έχουν σχεδόν ...Εξαφανιστεί !!!!.....

Ποιά παράδοση και ποιά '' Κεραία'' ανέπαφη επικαλούνται πολλοί ;;;;; ! ... Οι ακολουθίες Κυριακών και Ειδικών Ημερών, που επιβάλλεται να υπάρχει μεγαλύτερη ''Προσοχή'' και ευλάβεια, κυρίως απο τους ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ... '' Προχειρολογούνται'' σχεδόν προκλητικά .. ! Η πρώτη δικαιολογία που έρχεται στο στόμα '' Ταγών και ενεργούντων'' ( Επισκόπων, Ιερέων, Λαϊκών ) είναι : << Ποιός ξέρει τώρα να τα πεί αυτά έτσι.. ;>>

Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει και μοιάζει τραγικά και απογοητευτικά για την Ορθοδοξία διαφορετική ! Καθώς εάν υπάρξουν άνθρωποι που να γνωρίζουν και να θέλουν να ακούσουν . Καθώς και Ψάλτες, χωρίς καμία βοήθεια ή κίνητρο, ( εκτός απο την ψυχωφέλεια ) , να γνωρίζουν και να επιχειρούν να εξασκούν την '' ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ'', αμέσως τότε πάντες στον καιρό των εσχάτων εξεγείρονται !!..
Λαϊκοί ''Ευσεβείς'' σχεδόν να ''δαιμονίζονται'' !... Κληρικοί δέ.. να '' αγχώνονται '' !

Ξεχωριστά τις ειδικές ημέρες του ενιαυτού, οι Άγιοι Πατέρες, μέσω τις παραδόσεως, όρισαν το ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '', για να μυσταγωγούνται οι ψυχές... Και οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, που είμαστε ''θεματοφύλακες'' της Πατρώας Ευσέβειας, της Λειτουργικής Παράδοσης , της οποίας ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΖΩΤΙΚΟΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ, όχι απλά το έχουμε ξεχάσει !!! αλλά -σε ορισμένες περιπτώσεις - μοιάζουμε να μην το έχουν ακούσει ποτέ !!! Επίσκοποι ! Ιερείς ! και Λαϊκοί ! .. ( Σαφώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια απο συνειδητοποιημένους στην Ιερά Παράδοση, Μή '' αγχωμένους'', Κληρικούς και λαϊκούς.. Αλλά δυστυχώς, πλέον, δεν είναι ο Κανόνας, αλλά οι Εξαιρέσεις... ),

και εξεγείρονται σχεδόν ''μαινόμενοι'' σε οτιδήποτε '' ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '' ..Μέλος, επιχειρηθεί !! Και χωρίς καν να το έχουν αντιληφθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΕΙΑ , ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.. ΤΟ ''ΑΛΑΣ'' . ! Δίχως να το αντιλαμβάνονται, έχει ''ενσταλαχτεί'' μέσα τους η Δυτική αντίληψη , ( κατά το ίδιο πνεύμα, ορισμένων Νεοημερολογιτών, που ζητούν μετάφραση του Ευαγγελίου στην νεοελληνική.. ) των σύντομων ύμνων ώς μόνων κατάλληλων !!!... ασπαζόμενοι ΕΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ τους , την '' νεωτερική διδασκαλία'' των Θεολόγων της <<Ζωής>>, και παρομοίων οργανώσεων, οι οποίοι, εδώ και έναν περίπου αιώνα, ''ενέσπειραν'' στην Ελλάδα αυτήν την ''Προτεσταντική νοοτροπία''.. χτυπώντας ''εκ των έσω'' και βάναυσα την Ιερά Λειτουργική Παράδοση ! .. - Τους οποίους βάζει στην θέση τους βεβαίως εν πολλοίς ο Φωτισμένος Ορθόδοξος Διδάσκαλος Φώτης Κόντογλου - .

( Αρκεί κανείς να διαβάσει, τον πρόλογο, των Θεολόγων της ''Ζωής'', στον Μουσικό Πανδέκτη, του 1932.. Βιβλία τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον σήμερα σε όλες τις Εκκλησίες, Παλαιού και νέου εορτολογίου. Στα οποία, έχουν ''πετσοκόψει'' ή έχουν αφαιρέσει, αργά μέλη και κρατήματα, ώς ΔΗΘΕΝ ΠΕΡΙΤΤΑ !!!.... ΘΕΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, στον πρόλογο, με απαράδεκτες ''διδαχές'' προτροπές ''και κατευθύνσεις, για το πώς πρέπει να είναι το ''ψάλλειν'' !! Θέσεις τις οποίες, δυστυχώς και δικοί μας σήμερα έχουν πάρει και αναπαράγουν '' copy paste'' !.. για να υπάρχουν οι απαράδεκτες συνθήκες που υπάρχουν ! )

Σκληρός ο λόγος .. αλλά Τραγικά για την Ορθοδοξία Αληθινός.. για να μπαίνει κάτω απ το χαλί.. Δείγμα σαφώς των ''εσχάτων'' .. των Εσχάτων .. !

Δεν αντιλαμβάνονται άπαντες πώς, ενώ νομίζεις πώς πολεμάς τον Οικουμενισμό, εξωτερικώς, ένα ''κύμα'' μεγαλύτερο της ''εκκοσμίκευσης'', έχει εισβάλει και συνεχίζει με ένταση, να σαρώνει τα πάντα εσωτερικώς ! και δεν ''κινείται φύλλο''.... Παινεύεσαι πώς ''Κρατάς τη Πίστη Ανόθευτη απο την Αίρεση του Οικουμενισμού'', η οποία έχει εισβάλει απο την εποχή της Παράνομης αλλαγής του Εορτολογίου, και αλώνει όλες τις γραμμές μία πρός μία χωρίς αντίσταση .

Ως Γ.Ο.Χ, Κρατάς ! .. Όμως, μή δίνοντας αξία, και δείχνοντας αδιαφορία για την ποιότητα της θείας λατρείας, που μας παρέδωσαν ο Πατέρες, δεν καταλαβαίνεις πως ΔΙΑΒΡΩΝΕΙΣ, ΑΦΑΙΡΕΙΣ και ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΝΕΙΣ, λίγο- λίγο εκ των έσω τις Άμυνες και ''Νοθεύεις και Αραιώνεις'' το ''ΑΛΑΣ'' ... Και δεν θα είναι μακριά η ώρα που θα χάσεις και την Αλήθεια..

Θλιβερή έως ''ανατριχιαστική'' η διαπίστωση, αυτής της πραγματικότητας, είναι οι '' Μεικτοί χοροί'' ''διακωμώδησης'' του Βυζαντινού Μέλους ! Έχει χαθεί, κάθε μέτρο, κάθε έννοια.. Το ''Αρχαιοπρεπές'' το ''Ιεροπρεπές'' και ''Σοβαρόν'' του Βυζαντινού Μέλους, καταπατείται βάναυσα και ''χλευάζεται'', απο τους μεικτούς χορούς γυναικών ανδρών, ''διαπομπεύοντας'' κάθε έννοια Ιεράς Παράδοσης ενσυνειδήτως.. Το Φοβερό, είναι πώς ακόμα και Κληρικοί και λαϊκοί, όχι μόνο δεν βρίσκουν ''τί το μεμπτό '' σε αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές, αλλά επιπλέον τις επικροτούν ώς επαινετές !

Το ακόμη φοβερότερο, είναι ότι έχουν γίνει σχεδόν νόμος και όλο και περισσότερο εξαπλώνονται, αφού αντί να υπάρχει διαμαρτυρία, δεν ''πέφτει κάν τουφεκιά'' .. Αντίθετα, ενεργούνται σε εκδηλώσεις μετ΄εγκρίσεως, επικροτούμεναι και χειροκροτούμεναι ακόμη και απο Ιερείς και Επισκόπους, οι οποίοι , Όλως δι' όλου αντίστροφα, θα έπρεπε να βάλουν ΣΤΟΠ σε αυτήν τις πρακτική εν τη γενέσει της !!!

Είναι τρομερό να βλέπεις στο Παλαιό ημερολόγιο, Χοράρχες και - Ώ του απιστεύτου - '' Χοράρχησσες '', να διευθύνουν ''γυναικο-ανδρικούς'' χορούς, εκφαιδρύνοντας <<μετ' αποδόσεως και ύφους>> την Ιερά παράδοση του Βυζαντινού μέλους !

Το σημείο δέ που λέει κανείς ''τελείωσαν όλα'', είναι να βλέπεις πάλαι ποτέ θεματοφύλακες του Βυζαντινού μέλους, στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, να έχουν μεταστραφεί και αυτοί πρός την ίδια αντορθόδοξη, απαράδεκτη πρακτική, που μόνο.. '' Κληρονομιά '' μας δεν είναι ..

Ο Απόστολος Παύλος έλεγε '' αισχρον γαρ εστιν γυναιξιν εν εκκλησια λαλειν ''... εννοώντας κατά βάσιν το ''Κυρήττειν ''. Το Ψάλλειν, είναι το ''Εμελλώς Κυρήττειν '' !! Απο το οποίο έρχεται αιώνες, η Ορθόδοξη Παράδοση του Ψάλλειν !!

Φωνάζουμε για τον Οικουμενισμό, που έχει ''ξεφαρβαλώσει'' και ''διαβρώσει '' τα πάντα. Τί γίνεται όμως με εμάς ; Που εκ των έσω αρχίζουμε σιγά αλλά ΣΤΑΘΕΡΑ, να χάνουμε το ''Άλας'' ; ! ... και αν χάσουμε το '' Άλας'', με τί θα Αλατιστούμε ; !! ...

Μήπως η ''δικαιολογία'' ότι αυτή η πρακτική γίνεται μόνο σε εκδηλώσεις, ( ακόμα..) και όχι σε ακολουθία, ευσταθεί ; ! Είναι ίδιο κατά το παράδειγμα και κατά αντιπαραβολή με το : '' το νέο ημερολόγιο δεν πείραξε τον Πασχάλιο κανόνα.. άρα δεν υπάρχει τί το μεμπτό !!! '' .. ( Και θα έπρεπε, κατά κάποιους, να μένουμε ήσυχοι με ''τέτοια μικρά πράγματα'', εφόσον ο λύκος έχει αρχίσει να τρώει μόνο τα πόδια ...και μέχρι να φτάσει στο κεφάλι έχουμε καιρό; ''!! )

Μήπως ο ''Εξευτελισμός'' και η ''Διακωμώδηση'' που υφίσταται το Βυζαντινό Μέλος με τις μεικτές χορωδίες, σε <<Εκδηλώσεις>>, μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιοδήποτε τρόπο ;; ...

Απο το ''συνεχώς αλλοιούμενο'' απο την παναίρεση του Οικουμενισμού, νεοημερολογιτισμό, δεν περιμένει κανείς σοβαρές αντιστάσεις ( ..''ψάλτριες '' ήδη αναλαμβάνουν ''σωρηδόν'' αναλόγια επισήμως..) Απο τους Γνησίους Ορθοδόξους, όμως που κρατούμε ώς φύλακες, σε αυτές τις θλιβερές μέρες, πώς είναι δυνατόν, σε ''στοιχειώδη και ζωτικά'' να κοιμούμεθα ''ύπνον βαθύν και αμέριμνον'' ;;!... Αυτές είναι απο τις αιτίες για τα δεινά που συμβαίνουν και έπονται ..

Απλά η διαπίστωση είναι πώς ''Δυστυχώς'' όσο πάει, θα πρέπει να αρχίσουμε να φωνάζουμε πάλι : ''ΦΡΑΓΓΕΨΑΜΕ '' .....''ΦΡΑΓΓΕΨΑΜΕ''...εκ των έσω ! Αφ' ενός μέν, με την ''προχειρολόγηση και βιασύνη'' της Θείας Μυσταγωγίας, απο ΚΛΗΡΟ και ΛΑΟ.. Αφ' ετέρου δέ, μιμούμενοι τους ΠΑΠΙΚΟΥΣ, με τις μεικτές χορωδίες ( κοροϊδίες) να ''γυναικίζουν'' το Βυζαντινό Μελός, χωρίς να πέφτει ...''μπαταριά'' !!!

Η Αρχαιοπρέπεια , η Ιεροπρέπεια, η Σοβαρότητα του Βυζαντινού Μέλους , απαξιώνεται .. Αυτό σημαίνει : η Αρχαιοπρέπεια, η Ιεροπρέπεια, η Σοβαρότητα της Θ. Λατρείας, απαξιώνεται..

...Τρέμει κανείς στην σκέψη, τί θα γίνει, όταν φύγουν και οι τελευταίοι μετρημένοι στα δάχτυλα, Ευλαβείς Λευίτες της Παλαιάς γενιάς, με την Παλαιά βαθιά ''Συναίσθηση'' και ευλάβεια, οι οποίοι με την προσευχή τους ''κρατούν'' την Ελλάδα.. το γένος.. και την Εκκλησία...

Τρέμει κανείς στην ιδέα, τί θα γίνει όταν επικρατήσουν τα <<Καινούργια ήθη, έθιμα και Νοοτροπίες>> που ήδη ενεργούνται... Η εποχή που το ''Τρελό Νερό'' , έχει εισρεύσει και εντός των τοιχών, είναι ήδη εδώ...

Αθανάσιος Ιωακειμίδης

'' Πατριαρχική Μουσική Οδοιπορία ''