Ἑλλάδα πατρίδα

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1982 (ΧΟΡΩΔΙΑ Ι. Μ. ΑΓ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ)

Ηχογράφηση από την εκδήλωση για την Κυριακή της Ορθοδοξίας της Ελληνικής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. (Κορινθίας Καλλίστου) που έγινε στις 22 Μαρτίου 1982 (π.η.) στην αίθουσα της "Εταιρείας Φίλων του Λαού" (από το Αρχείο του κ. Επαμεινώνδα Πριμάλη).

Η ''ΕΝ ΑΠΟΛΥΤΩ ΗΣΥΧΙΑ'' ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΑΙΩΝΩΝ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ...

(ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗ)

Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ, ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΩΝ -ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, ΩΣ ''ΣΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ'', ΤΩΝ ''ΕΣΧΑΤΩΝ''...

Κάποτε, όχι κάποια παλαιά μακρινή εποχή, η Κυριακή για τους Χριστιανούς, ενθέρμους και ψυχρούς, ζηλωτές και μετρίους , Γνησίους -πολύ περισσότερο- , και ''Χλιαρούς'', ήταν η ημέρα καταπαύσεως.. Ήταν η ημέρα που ο Θεός κατάπαυσε, απο την δημιουργία και όρισε και για τον άνθρωπο την ημέρα την εβδόμη, να καταπαύει απο τις εργασίες του , να ΗΡΕΜΕΙ να ησυχάζει.

Από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, μέχρι σχεδόν πρίν..2,(3) δεκαετίες.. δηλαδή ελάχιστα χρόνια πρίν, η Κυριακή για τον Ορθόδοξο, ήταν η ανάπαυσή του στον Ναό. Με ηρεμία.. Ησυχία.. Όχι ταραχή.. Όχι ανησυχία.. Όχι σύγχυση.. Όχι βιασύνη..

Όλα αυτά διότι Κλήρος και Λαός, είχαν την στοιχειώδη συναίσθηση, της Ορθόδοξης πρακτικής στην Θεία Λατρεία.. όχι ότι ήταν όλοι Ευσεβείς ή Άγιοι .. Αλλά είχαν την '' στοιχειώδη συναίσθηση '' !

Η Κυριακή συμβολίζει τον Μέλλοντα αιώνα, μετά την δευτέρα παρουσία. Απο δημιουργίας συμβολίζει την ημέρα αναπαύσεως, αφιερωμένη στο Θεό, προεικονίζοντας την μετά Χριστόν πληρότητα, αφού είναι η ημέρα ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, και αρχή του Μέλλοντος αιώνος.. Εκεί δεν υπάρχει το ''άγχος της καθημερινότητας'' .. Κίνηση , Ταραχή και Βιασύνη.. Οι Χριστιανοί, Κληρικοί και Λαϊκοί, γνώριζαν ''Συνειδητά'' πως να ''καταπαύουν '' τις αισθήσεις τους την ημέρα του Κυρίου, για να ''Μυσταγωγηθούν'', με ηρεμία..έξω απο το χρόνο και το άγχος του χρόνου.. Να αναχθούν για μιά στιγμή στον μέλλοντα αιώνα .. ( και όχι να φέρουν το άγχος του ''παρόντος'' στον ναό..) Αυτόν ακριβώς τον σκόπο, εξυπηρετεί απο την παράδοση, το Βυζαντινό Μέλος..
Στην παράδοση του Ορθοδόξου λαού, το φαγητό και οι εργασίες, προετοιμάζονταν, απο την προηγούμενη ημέρα. Και όλα αυτά όπως είπαμε διότι ''Κλήρος και Λαός'', είχαν την στοιχειώδη συναίσθηση, και ηρεμία σώματος και πνεύματος .. Η στοιχειώδης ''Ευλάβεια'', την οποία εξωτερίκευαν με τις κινήσεις τους.

Όχι φυσικά απο κάποιο καθήκον, αλλά διότι Κλήρος και λαός, είχαν ΠΑΙΔΕΙΑ .. όχι απαραίτητα γραμματική. ΠΑΙΔΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ. ΖΥΜΩΣΗ ''ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ''.. Σαν τους παλαιούς ευλαβείς Λευίτες, και τους παλαιούς, απλούς πιστούς, οι οποίοι όλο και μένουν λιγότεροι σήμερα, μετρημένοι στα δάκτυλα, σε αυτούς τους τραγικούς χρόνους..
Οι παλαιότεροι ιεροψάλτες είχαν επίσης την στοιχειώδη παιδεία και συναίσθηση, ακόμη και άν δεν γνώριζαν τα μουσικά που θα έπρεπε να γνωρίζουν. Δεν ''τρεχάλιζαν'' Καταβασίες, Προσόμοια, ιδιόμελα, Δοξολογίες, Χερουβικά, Τρισάγια, Λειτουργικά, Κοινωνικά... ( Δεν συζητάμε δέ, για τους μουσικούς. Αυτοί είναι εντελώς απαράδεκτοι όταν το κάνουν !)

Λαϊκοί, δεν είχαν ''επι σκοπόν'' το μάτι στο ρολόι. Πότε θα πεί το ''δι'ευχών'', για να ανακαθίσουν ταχέως στο '' γνήσιο ορθόδοξο κουτσομπολιό'' ..του καφέ.. ( Θεμιτός ο καφές) Αλλά πρωτίστως , η προσοχή ήταν τεταμένη στο ''Κυρίως γεύμα''. : Στην μετοχή, στην ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ που συνεπάγεται στην προσοχή στην μελωδικότερη και καλλίτερη απόδοση των ύμνων της Θ. Λατρείας. Καθώς και στον λόγο του Ιερέως. Για να ''πάρουν'' απο την Θ. Μυσταγωγία, να ''γεμίσει'' η ψυχή, να ''γεμίσουν οι μπαταρίες'' ..

Ιερείς και Επίσκοποι δέν ''Εβιάζοντο'' στις αιτήσεις ! Δέν '' Αγχώνονταν'' και δέν '' Άγχωναν '' να τελειώσουν γρήγορα.. ''10 η ώρα'' τις Κυριακές !! .. Δέν ανάγκαζαν ψάλτες να ''προχειρολογήσουν'' να ''ξεπετάξουν'' τη Θεία μυσταγωγία... προκειμένου να είναι << εντός ωραρίου>>!.... Μήτε η εκφώνηση του Λόγου στο τέλος, επηρέαζε τον Λειτουργικό χρόνο.. Όλα είναι τοποθετημένα αρμονικά χωρίς βία χρόνου..

Επίσκοποι, δέν είχαν ''μέριμνα '' στο να δίνουν οδηγίες ή να βγάζουν Εγκυκλίους, για το πώς θα περιορίσουν τον χρόνο των Κυριακών ''στρατιωτικά'' ή να τελειώνει 10 η ώρα ! Αντίθετα είχαν μέριμνα για το πώς θα διαφυλάξουν τον Λειτουργικό χρόνο που μας έχει παραδοθεί, και πώς θα ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ τον θησαυρό της Θείας Μυσταγωγίας και την Ποιότητά της !!! η οποία έχει περάσει απο γενιά σε γενιά, και μας έχει παραδοθεί σήμερα..

Διότι είχαν πνεύμα Θεού. Και γνώριζαν πολύ καλλίτερα, πώς αυτή η Λειτουργική παράδοση ΕΙΝΑΙ, εκείνη που ''τρέφει'' τους Χριστιανούς σε αυτόν τον κόσμο, πέρα απο τα << λόγια..λόγια.>> . Αυτή είναι η μόνη διέξοδος πρός τον Ουρανό, και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα για τους Ορθοδόξους, είναι δευτερεύουσα! .. Οποιαδήποτε άλλη, δραστηριότητα, ''Κοινωνική'', ή ''Πολιτιστική'' ακόμα ακόμα και Φιλανθρωπική ! όσο σημαντική και αν είναι, είναι ''Δευτερευούσης σημασίας''!! ( Πρωτευούσης είναι μόνο για την ''εκκοσμικευμένη'' Εκκλησία.. )

Για τους Ορθοδόξους, Πρωτευούσης, είναι η ''Αγαθή Μερίδα'' .. είναι η Θεία Μυσταγωγία !! .. Αυτή, την οποία τον 10ο αιώνα, ο Άγιος Βλαδίμηρος των Ρώσων, ψάχνοντας Πού λατρεύεται ο Αληθινός Θεός, ανά τον κόσμο και στα έθνη, έφτασε και στην Κωνσταντινούπολη.. Απλά μπήκε στην Αγία Σοφία.. και ακούγοντας την Ορθόδοξη ακολουθία, την Μεγαλοπρεπή Ψαλμωδία, τις ήρεμες κινήσεις και συμπεριφορές, σκίρτησε μέσα του η Αλήθεια απο την Θεία Μυσταγωγία και επιβεβαιώθηκε : '' ΕΔΩ ΛΑΤΡΕΥΕΤΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ'' !! .. και έτσι εκχριστιανίστηκαν οι Ρώσοι .. Δεν πείστηκε με ''διαλεκτική'' ..

Ώστε λοιπόν κανένας ''Δυτικού τύπου'', προσηλυτισμός και καμία ''πειθώ'', δεν προσείλκυσε, και μετέστρεψε τους Ρώσους, παρά η Μυσταγωγία της Θεία Λατρεία της Ορθόδοξης Λειτουργικότητας ήταν που έκανε τον Άγιο Βλαδίμηρο να αναφωνήσει << Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στον ουρανό ή στην γή !!>> ; ... Και εμείς σήμερα .. ειδικά οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, που αξιώνουμε τον ρόλο, του θεματοφύλακα της παραδόσεως, όχι κάποιας στείρας, αλλά ΤΗΣ ΖΩΝΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΖΩΣΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΩΦΕΛΟΥΣ !, απαξιώνουμε , και αφήνουμε σε ''δεύτερη μοίρα'' την Θεία μυσταγωγία ;;; ....

Ο Διάβολος δεν πολεμάει τυχαία το Βυζαντινό μέλος .. Το Βυζαντινό μέλος είναι <<Θεόσδοτο >>, διότι καλλιεργήθηκε απο τους Αγίους , ''ζυμωμένο'' στην Θεία Λατρεία, ενίοτε και με απευθείας αποκαλύψεις ! Διότι είναι ''ζωτική'' , της Θείας Λατρείας ενέργεια..

Οι Παλαιοί, Επίσκοποι, Ιερείς και Λαϊκοί ( αν αντιθέσει με το σήμερα ) είχαν μεγάλο Σεβασμό στο Βυζαντινό Μέλος.
Ότι είναι το αίμα για την κίνηση της καρδιάς, και την λειτουργία του οργανισμού, είναι και το Βυζαντινό Μέλος για την Λατρεία.. Ορθόδοξη ακολουθία, χωρίς Βυζαντινό μέλος, δεν μπορεί να γίνει.. Γι' αυτό το Μέλος, ντύθηκε με Μεγαλοπρέπεια, ΗΡΕΜΙΑ, ..ΑΡΧΟΝΤΙΑ, απο την Ιερά Παράδοση !

Για αυτούς και περισσότερους λόγους, η Απαξίωση, Προχειρολόγηση, έως και ''Εκφαίδρυνση'', του Βυζαντινού Μέλους, δεν είναι τίποτε άλλο, απο ΑΠΑΞΙΩΣΗ, ΕΚΦΑΙΔΡΥΝΣΗ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ! ...

Ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι ακριβώς Είναι ..
Στην Ορθόδοξη Λειτουργική παράδοση, υπάρχει η φράση : ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '' για ορισμένους ύμνους και περιστάσεις.

Το ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ'' είναι χαρακτηριστικό στοιχείο της Ορθόδοξης Μυσταγωγίας ..
Σε Εσπερινούς, Όρθρους, Θ. Λειτουργία, εκτός απο τους ύμνους του Αργού -Παπαδικού - μέλους ( Χερουβικά, Λειτουργικά, Κοινωνικά, ) και του Αργοσυντόμου - Στιχηραρικού- ( Αργές Καταβασίες, Αργές Δοξολογίες, Ιδιόμελα, Πανηγύρεων προσόμοια ) , η Λειτουργική παράδοση, ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ, '' Αργώς και μετά Μέλους'' να ψάλλονται ύμνοι, και σε κάποιες Ειδικές Ημέρες.

Π,χ '' Τη Υπερμάχω'' Αργόν Δίχορον, επιτάσσει ρητώς η Λειτουργική Παράδοση να ψάλλεται, στις 4 Ακολουθίες των Χαιρετισμών και του Ακαθίστου ύμνου.. Όπως επίσης Αργώς ''Στιχηραρικώς'' το '' Το Προσταχθέν'' '' Την Ωραιότητα'' , το '' Ιδού ο Νυμφίος'' και το ''Μέγα Αλληλουάριον του Νυμφώνος '' στις Ακολουθίες του Νυμφίου, όπως και τα Καθίσματα της Μ. Εβδομάδας..

Μέλη τα οποία ενώ στο Νέο Ημερολόγιο βέβαια με τις ''πετσοκομμένες'' ακολουθίες, και τις καινοτομίες να εναλλάσσονται, έχουν ''χαθεί κάπου στο πέλαγος'', στο Παλαιό στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων, που ρόλος και Σκοπός είναι η διαφύλαξη ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΖΩΣΑΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ ! ΚΑΙ ΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ ΠΟΥ ΕΝΣΤΑΛΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ... τα Μέλη αυτά έχουν σχεδόν ...Εξαφανιστεί !!!!.....

Ποιά παράδοση και ποιά '' Κεραία'' ανέπαφη επικαλούνται πολλοί ;;;;; ! ... Οι ακολουθίες Κυριακών και Ειδικών Ημερών, που επιβάλλεται να υπάρχει μεγαλύτερη ''Προσοχή'' και ευλάβεια, κυρίως απο τους ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ... '' Προχειρολογούνται'' σχεδόν προκλητικά .. ! Η πρώτη δικαιολογία που έρχεται στο στόμα '' Ταγών και ενεργούντων'' ( Επισκόπων, Ιερέων, Λαϊκών ) είναι : << Ποιός ξέρει τώρα να τα πεί αυτά έτσι.. ;>>

Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει και μοιάζει τραγικά και απογοητευτικά για την Ορθοδοξία διαφορετική ! Καθώς εάν υπάρξουν άνθρωποι που να γνωρίζουν και να θέλουν να ακούσουν . Καθώς και Ψάλτες, χωρίς καμία βοήθεια ή κίνητρο, ( εκτός απο την ψυχωφέλεια ) , να γνωρίζουν και να επιχειρούν να εξασκούν την '' ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ'', αμέσως τότε πάντες στον καιρό των εσχάτων εξεγείρονται !!..
Λαϊκοί ''Ευσεβείς'' σχεδόν να ''δαιμονίζονται'' !... Κληρικοί δέ.. να '' αγχώνονται '' !

Ξεχωριστά τις ειδικές ημέρες του ενιαυτού, οι Άγιοι Πατέρες, μέσω τις παραδόσεως, όρισαν το ''ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '', για να μυσταγωγούνται οι ψυχές... Και οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι, που είμαστε ''θεματοφύλακες'' της Πατρώας Ευσέβειας, της Λειτουργικής Παράδοσης , της οποίας ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΖΩΤΙΚΟΣ , ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ, όχι απλά το έχουμε ξεχάσει !!! αλλά -σε ορισμένες περιπτώσεις - μοιάζουμε να μην το έχουν ακούσει ποτέ !!! Επίσκοποι ! Ιερείς ! και Λαϊκοί ! .. ( Σαφώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια απο συνειδητοποιημένους στην Ιερά Παράδοση, Μή '' αγχωμένους'', Κληρικούς και λαϊκούς.. Αλλά δυστυχώς, πλέον, δεν είναι ο Κανόνας, αλλά οι Εξαιρέσεις... ),

και εξεγείρονται σχεδόν ''μαινόμενοι'' σε οτιδήποτε '' ΑΡΓΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕΛΟΥΣ '' ..Μέλος, επιχειρηθεί !! Και χωρίς καν να το έχουν αντιληφθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΠΡΕΠΕΙΑ , ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.. ΤΟ ''ΑΛΑΣ'' . ! Δίχως να το αντιλαμβάνονται, έχει ''ενσταλαχτεί'' μέσα τους η Δυτική αντίληψη , ( κατά το ίδιο πνεύμα, ορισμένων Νεοημερολογιτών, που ζητούν μετάφραση του Ευαγγελίου στην νεοελληνική.. ) των σύντομων ύμνων ώς μόνων κατάλληλων !!!... ασπαζόμενοι ΕΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ τους , την '' νεωτερική διδασκαλία'' των Θεολόγων της <<Ζωής>>, και παρομοίων οργανώσεων, οι οποίοι, εδώ και έναν περίπου αιώνα, ''ενέσπειραν'' στην Ελλάδα αυτήν την ''Προτεσταντική νοοτροπία''.. χτυπώντας ''εκ των έσω'' και βάναυσα την Ιερά Λειτουργική Παράδοση ! .. - Τους οποίους βάζει στην θέση τους βεβαίως εν πολλοίς ο Φωτισμένος Ορθόδοξος Διδάσκαλος Φώτης Κόντογλου - .

( Αρκεί κανείς να διαβάσει, τον πρόλογο, των Θεολόγων της ''Ζωής'', στον Μουσικό Πανδέκτη, του 1932.. Βιβλία τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον σήμερα σε όλες τις Εκκλησίες, Παλαιού και νέου εορτολογίου. Στα οποία, έχουν ''πετσοκόψει'' ή έχουν αφαιρέσει, αργά μέλη και κρατήματα, ώς ΔΗΘΕΝ ΠΕΡΙΤΤΑ !!!.... ΘΕΣΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, στον πρόλογο, με απαράδεκτες ''διδαχές'' προτροπές ''και κατευθύνσεις, για το πώς πρέπει να είναι το ''ψάλλειν'' !! Θέσεις τις οποίες, δυστυχώς και δικοί μας σήμερα έχουν πάρει και αναπαράγουν '' copy paste'' !.. για να υπάρχουν οι απαράδεκτες συνθήκες που υπάρχουν ! )

Σκληρός ο λόγος .. αλλά Τραγικά για την Ορθοδοξία Αληθινός.. για να μπαίνει κάτω απ το χαλί.. Δείγμα σαφώς των ''εσχάτων'' .. των Εσχάτων .. !

Δεν αντιλαμβάνονται άπαντες πώς, ενώ νομίζεις πώς πολεμάς τον Οικουμενισμό, εξωτερικώς, ένα ''κύμα'' μεγαλύτερο της ''εκκοσμίκευσης'', έχει εισβάλει και συνεχίζει με ένταση, να σαρώνει τα πάντα εσωτερικώς ! και δεν ''κινείται φύλλο''.... Παινεύεσαι πώς ''Κρατάς τη Πίστη Ανόθευτη απο την Αίρεση του Οικουμενισμού'', η οποία έχει εισβάλει απο την εποχή της Παράνομης αλλαγής του Εορτολογίου, και αλώνει όλες τις γραμμές μία πρός μία χωρίς αντίσταση .

Ως Γ.Ο.Χ, Κρατάς ! .. Όμως, μή δίνοντας αξία, και δείχνοντας αδιαφορία για την ποιότητα της θείας λατρείας, που μας παρέδωσαν ο Πατέρες, δεν καταλαβαίνεις πως ΔΙΑΒΡΩΝΕΙΣ, ΑΦΑΙΡΕΙΣ και ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΝΕΙΣ, λίγο- λίγο εκ των έσω τις Άμυνες και ''Νοθεύεις και Αραιώνεις'' το ''ΑΛΑΣ'' ... Και δεν θα είναι μακριά η ώρα που θα χάσεις και την Αλήθεια..

Θλιβερή έως ''ανατριχιαστική'' η διαπίστωση, αυτής της πραγματικότητας, είναι οι '' Μεικτοί χοροί'' ''διακωμώδησης'' του Βυζαντινού Μέλους ! Έχει χαθεί, κάθε μέτρο, κάθε έννοια.. Το ''Αρχαιοπρεπές'' το ''Ιεροπρεπές'' και ''Σοβαρόν'' του Βυζαντινού Μέλους, καταπατείται βάναυσα και ''χλευάζεται'', απο τους μεικτούς χορούς γυναικών ανδρών, ''διαπομπεύοντας'' κάθε έννοια Ιεράς Παράδοσης ενσυνειδήτως.. Το Φοβερό, είναι πώς ακόμα και Κληρικοί και λαϊκοί, όχι μόνο δεν βρίσκουν ''τί το μεμπτό '' σε αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές, αλλά επιπλέον τις επικροτούν ώς επαινετές !

Το ακόμη φοβερότερο, είναι ότι έχουν γίνει σχεδόν νόμος και όλο και περισσότερο εξαπλώνονται, αφού αντί να υπάρχει διαμαρτυρία, δεν ''πέφτει κάν τουφεκιά'' .. Αντίθετα, ενεργούνται σε εκδηλώσεις μετ΄εγκρίσεως, επικροτούμεναι και χειροκροτούμεναι ακόμη και απο Ιερείς και Επισκόπους, οι οποίοι , Όλως δι' όλου αντίστροφα, θα έπρεπε να βάλουν ΣΤΟΠ σε αυτήν τις πρακτική εν τη γενέσει της !!!

Είναι τρομερό να βλέπεις στο Παλαιό ημερολόγιο, Χοράρχες και - Ώ του απιστεύτου - '' Χοράρχησσες '', να διευθύνουν ''γυναικο-ανδρικούς'' χορούς, εκφαιδρύνοντας <<μετ' αποδόσεως και ύφους>> την Ιερά παράδοση του Βυζαντινού μέλους !

Το σημείο δέ που λέει κανείς ''τελείωσαν όλα'', είναι να βλέπεις πάλαι ποτέ θεματοφύλακες του Βυζαντινού μέλους, στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, να έχουν μεταστραφεί και αυτοί πρός την ίδια αντορθόδοξη, απαράδεκτη πρακτική, που μόνο.. '' Κληρονομιά '' μας δεν είναι ..

Ο Απόστολος Παύλος έλεγε '' αισχρον γαρ εστιν γυναιξιν εν εκκλησια λαλειν ''... εννοώντας κατά βάσιν το ''Κυρήττειν ''. Το Ψάλλειν, είναι το ''Εμελλώς Κυρήττειν '' !! Απο το οποίο έρχεται αιώνες, η Ορθόδοξη Παράδοση του Ψάλλειν !!

Φωνάζουμε για τον Οικουμενισμό, που έχει ''ξεφαρβαλώσει'' και ''διαβρώσει '' τα πάντα. Τί γίνεται όμως με εμάς ; Που εκ των έσω αρχίζουμε σιγά αλλά ΣΤΑΘΕΡΑ, να χάνουμε το ''Άλας'' ; ! ... και αν χάσουμε το '' Άλας'', με τί θα Αλατιστούμε ; !! ...

Μήπως η ''δικαιολογία'' ότι αυτή η πρακτική γίνεται μόνο σε εκδηλώσεις, ( ακόμα..) και όχι σε ακολουθία, ευσταθεί ; ! Είναι ίδιο κατά το παράδειγμα και κατά αντιπαραβολή με το : '' το νέο ημερολόγιο δεν πείραξε τον Πασχάλιο κανόνα.. άρα δεν υπάρχει τί το μεμπτό !!! '' .. ( Και θα έπρεπε, κατά κάποιους, να μένουμε ήσυχοι με ''τέτοια μικρά πράγματα'', εφόσον ο λύκος έχει αρχίσει να τρώει μόνο τα πόδια ...και μέχρι να φτάσει στο κεφάλι έχουμε καιρό; ''!! )

Μήπως ο ''Εξευτελισμός'' και η ''Διακωμώδηση'' που υφίσταται το Βυζαντινό Μέλος με τις μεικτές χορωδίες, σε <<Εκδηλώσεις>>, μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιοδήποτε τρόπο ;; ...

Απο το ''συνεχώς αλλοιούμενο'' απο την παναίρεση του Οικουμενισμού, νεοημερολογιτισμό, δεν περιμένει κανείς σοβαρές αντιστάσεις ( ..''ψάλτριες '' ήδη αναλαμβάνουν ''σωρηδόν'' αναλόγια επισήμως..) Απο τους Γνησίους Ορθοδόξους, όμως που κρατούμε ώς φύλακες, σε αυτές τις θλιβερές μέρες, πώς είναι δυνατόν, σε ''στοιχειώδη και ζωτικά'' να κοιμούμεθα ''ύπνον βαθύν και αμέριμνον'' ;;!... Αυτές είναι απο τις αιτίες για τα δεινά που συμβαίνουν και έπονται ..

Απλά η διαπίστωση είναι πώς ''Δυστυχώς'' όσο πάει, θα πρέπει να αρχίσουμε να φωνάζουμε πάλι : ''ΦΡΑΓΓΕΨΑΜΕ '' .....''ΦΡΑΓΓΕΨΑΜΕ''...εκ των έσω ! Αφ' ενός μέν, με την ''προχειρολόγηση και βιασύνη'' της Θείας Μυσταγωγίας, απο ΚΛΗΡΟ και ΛΑΟ.. Αφ' ετέρου δέ, μιμούμενοι τους ΠΑΠΙΚΟΥΣ, με τις μεικτές χορωδίες ( κοροϊδίες) να ''γυναικίζουν'' το Βυζαντινό Μελός, χωρίς να πέφτει ...''μπαταριά'' !!!

Η Αρχαιοπρέπεια , η Ιεροπρέπεια, η Σοβαρότητα του Βυζαντινού Μέλους , απαξιώνεται .. Αυτό σημαίνει : η Αρχαιοπρέπεια, η Ιεροπρέπεια, η Σοβαρότητα της Θ. Λατρείας, απαξιώνεται..

...Τρέμει κανείς στην σκέψη, τί θα γίνει, όταν φύγουν και οι τελευταίοι μετρημένοι στα δάχτυλα, Ευλαβείς Λευίτες της Παλαιάς γενιάς, με την Παλαιά βαθιά ''Συναίσθηση'' και ευλάβεια, οι οποίοι με την προσευχή τους ''κρατούν'' την Ελλάδα.. το γένος.. και την Εκκλησία...

Τρέμει κανείς στην ιδέα, τί θα γίνει όταν επικρατήσουν τα <<Καινούργια ήθη, έθιμα και Νοοτροπίες>> που ήδη ενεργούνται... Η εποχή που το ''Τρελό Νερό'' , έχει εισρεύσει και εντός των τοιχών, είναι ήδη εδώ...

Αθανάσιος Ιωακειμίδης

'' Πατριαρχική Μουσική Οδοιπορία ''

ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ-Π. ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ

ΘΕΡΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ)

Όσοι ενδιαφέρεστε μπορείτε να αντιγράψετε και να επικολλήσετε συμπληρωμένη την παρακάτω αίτηση και να την αποστείλετε στο email: 

krufosxoleio@yahoo.gr  

(ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 31 ΜΑΪΟΥ)

______

ΑΙΤΗΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥ
(ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ)

Α. ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:

Β. ΗΛΙΚΙΑ:

Γ. ΠΕΡΙΟΧΗ:

Δ. ΕΝΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΜΑΙ (ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ):

Ε. ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ:

ΣΤ. ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ:

Ζ. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ ΓΙΑ (ΕΠΙΛΕΞΤΕ):

1. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

2. ΟΜΑΔΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ (ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΜΗΜΑ)

Η. ΣΚΟΠΟΣ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ (ΕΠΙΛΕΞΤΕ):

1. ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ/ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΝΑΛΟΓΙΟΥ (ΔΕΞΙΟΥ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ)
2. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΕΝΤΑΞΗ ΣΕ ΤΑΞΗ ΩΔΕΙΟΥ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΚΤΗΣΗ ΤΙΤΛΟΥ
3. ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ
4. ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΗΧΩΝ - ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΕΚΦΩΝΗΣΕΩΝ (ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ)

Θ. EMAIL Ή ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ:

______

Με εκτίμηση και ευχές

Το Διδακτικό Προσωπικό 

του Ψαλτικού Φροντιστηρίου

"Γέρων Δοσίθεος ο τυφλός"

ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ 2018 (ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ)

Κυκλοφόρησε πρόσφατα, και για πέμπτη συνεχή χρονιά, από τις εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος, το "Εγκόλπιον Εκκλησιαστικής Τάξεως των Ιερών Ακολουθιών" για το έτος 2018, κατά το παλαιό ημερολόγιο.

Το συνιστούμε σε όλους τους Ιερείς μας και τους Ιεροψάλτες μας! 

Πληροφορίες: 210 3224819 (Βιβλιοπωλείο κ. Παναγόπουλου, Χαβρίου 3, Αθήνα).

Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Η πρώτη πηγή της βυζαντινής μουσικής

Ο Βίος και το έργο του

Στην ιστορία της καθ’ημάς  εκκλησιαστικής μουσικής βλέπουμε έξοχους υμνογράφους  και μουσικώτατους άνδρες, που έχουν αποκρυσταλλώσει  στην θεία τέχνη την προσωπικότητα τους, γιατί η  ιστορία αυτών είναι και ιστορία της ιεράς μουσικής. Σ΄αυτούς συγκαταλέγεται και ο  Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μέγας  αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο οποίος ήταν κατά την μαρτυρία του Σουΐδα «ανήρ ελλογιμώτατος και ουδενός δεύτερος των κατ’αυτόν επί παιδεία λαμψάντων», διακρίθηκε ως βαθύς και διάσημος θεολόγος και ο οποίος έθεσε τις βάσεις της δογματικής θεολογίας, και ως έξοχος υμνογράφος, κυρίως δε ως κορυφαίος των εκκλησιαστικών ιερών μελωδιών και ασματογράφων.

Θεωρείται το μεταίχμιο της αρχαίας και νεώτερης εκκλησιαστικής μας μουσικής, έχοντας διαρρυθμίσει και ανακαινίσει την ιερά μουσική και την παρασημαντική  αυτής και θέτοντας φραγμό στην όλο και αυξανόμενη από τον Δ’ μ.Χ. αιώνα, μουσική κατάχρηση. Απεκάθαρε το εκκλησιαστικό άσμα από τα απρεπή και ανάρμοστα μέλη της θυμελικής μουσικής που είχαν εισαχθεί στην Εκκλησία, χωρίς όμως  να απορρίψει τα προγενέστερα εκκλησιαστικά άσματα, τα οποία ήταν καθιερωμένα από την αρχαιότητα. Και όπως oι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν την μoυσική τους εν μέρει από άλλους λαούς,  τους Φρύγιους και Λύδιους (Φρύγιος και Λύδιος τρόπος ή ήχος), φρόντισαν όμως ν’αναπτύξουν και να προαγάγουν αυτήν και να ενατυπώσουν  στην ξένη μουσική τον ίδιο χαρακτήρα αναδείξαντες αυτήν όντως ελληνική. Έτσι και ο Χριστιανισμός μη αρκεσθείς σε ό,τι παρέλαβε από την εθνική μουσική των Ελλήνων, φρόντισε να μεθαρμώση την μoυσική αυτών στις  ανάγκες της θείας λατρείας αυτού, να καλλιεργήσει και να προαγάγει αυτήν συν τω χρόνω σε βαθμό που κινούσε τον θαυμασμό. Έτσι διαμορφώθηκε η λεγόμενη «Βυζαντινή» μουσική, τροποποιημένη από τους Πατέρες της Εκκλησίας και κυρίως από τον Δαμασκηνό, σύμφωνα προς τις απαιτήσεις της αγίας ημών πίστεως και τον χαρακτήρα της εκκλησιαστικής ποιήσεως και υμνωδίας.

Με τον Δαμασκηνό αρχίζει η δεύτερη περίοδος της μελοποιΐας, κατά την οποία το ενωμένο έργο του συγγραφέα και μουσικού άρχισε να διακρίνεται, γι΄αυτό και οι ποιητές λέγονταν υμνογράφοι και όχι μελωδοί.  Και η μεν Α΄ περίοδος  της μελοποιΐας που άρχισε από τους πρώτους αιώνες  και συνεχίζοντας  μέχρι του Η’ αιώνα περιλαμβάνει  το Ειρμολογικό  και Στιχηραρικό μέλος, κατά το οποίο  οι μελωδίες ήταν μάλλον λιτές και σύμμετρες, η δε Β΄ περίοδος περιλαμβάνει διάφορα είδη ψαλτικής, όπως χερουβικά, κοινωνικά, αλληλουάρια, κρατήματα, πολυελέους, που ανήκουν στο ΙΙαπαδικό μέλος, που είναι και το διεξοδικότερο των άλλων.

Ο Δαμασκηνός, κατά τους βιογράφους του, Θεοφάνη τον Ομολογητή, τον  πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, τον Μ. Λογοθέτη Κωνσταντίνο τον Ακροπολίτη, τον Σουΐδα και τον Κεδρηνό, γεννήθηκε το 676 μ.Χ. και απέθανε το 756 μ.Χ.  Πατρίδα είχε την Δαμασκό, γι΄αυτό και λέγεται Δαμασκηνός. Προερχόταν από γένος επιφανέστατου οίκου. Ο πατέρας αυτού Σέργιος, ήταν διοικητής της Δαμασκού, που ήταν τότε υποταγμένη στους Σαρακηνούς, κατ’άλλους δε ήταν θησαυροφύλακας του Καλίφου Αβδούλ Μελίκ του Α’. Ο πατέρας του λοιπόν εξαγόρασε τον αιχμάλωτο Κοσμά από την Καλαβρία της Ιταλίας, τον οποίο έλεγαν «Ξένο», «Ικέτη» και «Ασύγκριτο», και ο οποίος εκπαίδευσε τον Ιωάννη, καθώς και τον ασματογράφο και μετέπειτα ιεράρχη της επισκοπής Γάζης,  Μαϊουμά  Κοσμά τον Μελωδό.

Με προτροπή και παράκληση  του πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννου, ο Δαμασκηνός ενδύεται το  μοναχικό τριβώνιο και χειροτονείται, απ΄ αυτόν πρεσβύτερος. Διάλεξε δε ως ερημητήριο την  μονή  του αγίου Σάββα που βρίσκονταν  όχι μακριά από τα  Ιεροσόλυμα,  γι΄αυτό και λέγεται και Ιεροσολυμίτης. Εδώ πέρασε τη ζωή του συγγράφοντας και μελετώντας. Πολέμησε ισχυρά τους εικονομάχους αυτοκράτορες Λέοντα τον Γ’ τον ΄Ισαυρο και τον Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο.  Με επιστολές του  παραινών τους κατοίκους της  Κωνσταντινούπολης, προασπίζονταν την τιμήν και προσκύνηση των εικόνων. Ιστορείται μάλιστα ότι ο Λέων οργισμένος διέταξε να μιμηθούν την γραφή του Δαμασκηνού και να αποστείλουν  στον Καλίφη πλαστή επιστολή αυτού, με την οποία αυτός φαίνεται ότι προσέφερε την Δαμασκό στους Βυζαντινούς. Ο δε Καλίφης έκοψε το δεξί χέρι αυτού, το οποίο όμως ιάθη ως εκ θαύματος. Τότε δε ο ιερός ψαλμωδός ανέμελψε τον Α΄ Ειρμόν του Κανόνος του Α’ ήχου «Σου η τροπαιούχος δεξιά,  θεοπρεπώς εν ισχύϊ δεδόξασται».  Ένεκα  της  ευγλωττίας του επωνομάσθηκε και «Χρυσορρόας» ή «Χρυσόστομος» από δε τους μελωδούς «Μαΐστωρ της μουσικής». Από τον Κοπρώνυμο εκλήθη «Μανσούρ», και από άλλους πολέμιους του επωνυμικά «Σαραβαΐτης» και «Αρκλάς» για χλευασμό. Η Ανατολική Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του την 4 Δεκεμβρίου, η δε Δυτική την 6 Μαΐoυ.

Τα ποιητικά και ασματικά έργα  του Δαμασκηνού.

Τα έργα του Δαμασκηνoύ ανάγονται σε πέντε τάξεις, σε καθαρώς φιλοσοφικά ή διαλεκτικά, σε θεολογικά,  σε ερμηνευτικά ή κριτικά, σε ποιητικά, και σε άσματα ήτοι μουσικά.  Ο Δαμασκηνός, ως υμνογράφος και μουσικός, παρατηρούμε ότι μετέφερε σε απλούστερο είδος την ψαλμωδία της πριν από αυτόν εποχής, και επελήφθη του κανονισμού  και της διαρρύθμισης της ψαλμωδίας, συντάσσοντας για τον λόγο αυτό την Οκτώηχο κατά τους οκτώ ήχους, τους παραγόμενους κατά τινα τροποποίηση και μεταβολή από τα πολυάριθμα είδη των μελών της ελληνικής Μουσικής, των οποίων ο χαρακτήρας συμβιβάζονταν προς τα σεμνά και ιερά της Εκκλησίας  αισθήματα  και συνεργούσε σε δοξολογία του Θεού και κατάνυξη, παρακωλύσας δε όλα τα μέλη των οποίων τα αισθήματα ήσαν άσεμνα και απρεπή, ενθουσιαστικά, θούρια και πολεμιστήρια. Ο Δαμασκηνός συμπεριέλαβε την απλότητα των μελών των οκτώ ήχων στην Οκτώηχο αυτού.

Επενόησε επίσης για τους οκτώ ήχους και δική του αγκιστροειδή παρασημαντική. Kαι είναι αλήθεια ότι τα αγκιστροειδή μουσικά σημεία, με τα οποία έγραψε  τις μελωδίες που έφτιαξε και μελοποίησε, έχουν την αρχή τους στους προ αυτού τρεις αιώνες. Οι χαρακτήρες του Δαμασκηνού ήταν γριφώδεις και συμβολικοί, όμοιοι προς τους ιερογλυφικούς εκείνους των αρχαίων Αιγυπτιακών γραμμάτων. Κάθε  χαρακτήρας παριστάνει  πολλάκις ένα φθόγγο αλλά και πολλούς.

Ο Δαμασκηνός ως γνώστης της  θεωρίας της Μουσικής παρατήρησε ότι η γνώση της μελωδίας των ήχων περιορίζονταν μόνο στην πράξη, η δε θεωρητική διάταξη της μελωδίας και η αμοιβαία σχέση των ήχων διατελούσαν παρημελημένα. Πρώτος εσυστηματοποίησε την αρχαία οκτωηχία, συγγράφοντας θεωρία για την πράξη της ιερής μουσικής στη βάση του ελληνικού Πεντάχορδου ή Τροχού. Της μουσικής θεωρίας των εκκλησιαστικών ήχων η πρακτική  εφαρμογή είναι η Οκτώηχος.

Υπό το όνομα του Δαμασκηνού σώζεται σε περγαμηνή  «εν τοις παλαιοίς Στιχηραρίοις τοις επί μεμβράνης γεγραμμένοις»  Γραμματική  Μουσικής ή Κανόνιον κατά τους ορισμούς και κανόνας των αρχαίων Ελλήνων, όπου πραγματεύεται περί διαιρέσεως των οκτώ ήχων, περί παραγωγής των πλαγίων ήχων από τους κύριους, και περί των ονομασιών των οκτώ ήχων και των αντιστοίχων αυτών στην αρχαία ελληνική μουσική. Επιγράφεται δε «Αρχή των σημείων της ψαλτικής τέχνης των ανιόντων και κατιόντων  σωμάτων τε και πνευμάτων και πάσης χειρονομίας». Πραγματείες περί θεωρίας της Μουσικής μετά τον φωστήρα Δαμασκηνό έγραψαν Μανουήλ ο Βρυέννιος, Ιωάννης ιερεύς Πλουσιαδηνός, Ιωάννης Μαΐστωρ ο Κουκκουζέλης,  Ιωάννης ο Κλαδάς, Μανουήλ ο Χρυσάφης, Δημήτριος ο Καντεμίρης, Κύριλλος ο αρχιεπίσκοπος Τήνου, Βασίλειος Στεφανίδης ο Βυζάντιος, Χρύσανθος ο μητοοπολίτης Δυρραχίου, Χουρμούζιος ο Χαρτοφύλαξ, Θεόδωρος Φωκαεύς,  Μαργαρίτης  ο Δοβριανίτης,  Γεώργιος ο Λέσβιος,  Παναγιώτης  Αγαθοκλέους,  Κυριακός Φιλοξένης ο Εφεσιομάγνης  και άλλοι σύγχρονοι μας. Θεωρητικό εξέδωσε και η Επιτροπή του 1881  που είχε συσταθεί από το Οικ. Πατριαρχείο.

Το πρώτο ποιητικό και ασματικό προϊόν του Δαμασκηνού τυγχάνει η Οκτώηχος,  την οποία εμέλισε στη βάση της οκταήχου αυτού υμνωδίας. Από τα διάφορα Τροπαρία που απαρτίζουν την Οκτάηχο στον Δαμασκηνό αποδίδονται μόνον οι ακολουθίες του Εσπερινού των Σαββάτων και τoυ Όρθρου των Κυριακών, καθότι τα Ανατολικά λεγόμενα στιχηρά ανήκουν στον Ανατόλιο μοναχό τον Στουδίτη που έζησε μετά τον Δαμασκηνό, τα Απόστιχα  στον Παύλο τον Αμμορίου η της Ευεργέτιδος, oι Τριαδικοί Κανόνες  στον  Μητροφάνη τον Σμύρνης,  τα ένδεκα Εωθινά στον Λέοντα τον Σοφό, τα  ένδεκα  Εξαποστειλάρια  στον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο και oι Αναβαθμοί  στον Θεόδωρο τον Στουδίτη. Την Οκτάηχο, στην οποία βρίσκεται  άπασα η χριστιανική δογματική διδασκαλία, παραδέχονται στην εκκλησιαστική χρήση όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής και Δύσης,  κελεύσει του Φράγκου Ρήγα Καρλομάγνου, ζώντος έτι τoυ Δαμασκηνού.

Ο θείος μουσουργός, πλην των Κανόνων της Οκτωήχου  εποίησε και τον λαμπρότατο Κανόνα της εορτής της λαμπροφόρου Αναστάσεως «Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί», τον οποίο όταν άκουσε ο Κοσμάς ο Μελωδός, που επίσης είχε γράψει Κανόνα για την ίδια εορτή σε ήχο Β’, «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», ανεφώνησε «Kαι συ αδελφέ Ιωάννη, το παν όλον εν τοις τρισί τούτοις συμπεριέλαβες, και oυδέν αφήκας έξωθεν· ήττημαι  γουν εγώ και την ήτταν ομολογώ· όθεν ο μεν σός κανών εχέτω τα πρωτεία και αριστεία, και ψαλλέσθω δημοσίως  εν ταις του Χριστού Εκκλησίαις, ο δε εμός  εν σκότει και γωνία  γενέσθω ως μη εν φωτί άξιος διά τε τα νοήματα και δια τε τον πενθικόν και κλαυθμηρόν ήχον,  καθ’ον εμελοποίηθη,  ανάρμοστον πάντη όντα εν τη λαμπροτάτη και κοσμοχαρμοσύνω ημέρα της του Κυρίου Αναστάσεως». Ο Δαμασκηνός συνέταξε πάνω από εξήντα Κανόνες για τις κυριότερες εορτές της Εκκλησίας, οι οποίοι  είναι ανθολογία εύρυθμος από τους Πανηγυρικούς Λόγους του Γρηγορίου του Θεολόγου  και άλλων.

Εκ των Κανόνων τoυ θείου Ιωάννoυ αναφέρουμε:

«Έσωσε λαόν θαυματουργών Δεσπότης», «Στείβει θαλάσσης κυματούμενον σάλω», «Θείω καλυφθείς ο βραδύγλωσσος γνόφω», φτιαγμένοι σε ιαμβικούς τρίμετρους, κατ’ απομίμησιν Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, τον οποίο είχε και αυτός πρότυπο, όπως και ο Κοσμάς ο Μελωδός. Ο Δαμασκηνός μουσούργησε και τον κατ’ Αλφάβητο Κανόνα της εορτής του Ευαγγελισμού «Ανοίξω το στόμα μου», ποιήσας για την Δ’ ωδή δύο Ειρμούς «Την ανεξιχνίαστον θείαν βουλήν και  «Ο καθήμενος εν δόξη». Επίσης τους Κανόνες «Παρθένοι νεάνιδες συν Μαριάμ τη Προφήτιδι»,  «Τώ Σωτήρι Θεώ τω εν θαλάσση λαόν», εις την Υπαπαντήν, εις την Ύψωσιν του Σταυρού, εις το Γενέσιον της Θεοτόκου, στους Προφήτας, στους Αποστόλους,  στους ιεράρχας,  στους μάρτυρες, στους οσίους, στα εγκαίνια του ναού της Αναστάσεως, στην ανάμνηση του επιφανέντος σημείου του Σταυρού στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, κλπ. Υπομνήματα δε και ερμηνείες στους ασματικούς Κανόνες τoυ θείου  μελωδού έγραψαν ο Ζωναράς, ο Γρηγόριος ο Πάρδος επίσκοπος Κορίνθου, Ευστάθιος ο Θεσσαλονίκης, Μάρκος ο Εφέσου και  Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Στον ιερό Δαμασκηνό αποδίδονται και οι εξής εκκλησιαστικοί ύμνοι «Υπερένδοξε αειπάρθενε ευλογημένη Θεοτόκε προσάγαγε»,  «Επί σοι χαίρει κεχαριτωμένη πάσα η κτίσις»,  «Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ», «Ελέησον ημάς Κύριε ελέησον ημάς», «Κύριε ελέησον ημας επί σoι γαρ πεποίθαμεν», «Της ευσπλαγχνίας την πύλην άνοιξον ημίν ευλογημένη Θεοτόκε»,  «Πολλά τα πλήθη των εμών Θεοτόκε πταισμάτων», «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι», «Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγε», τα Τροπάρια στις Ώρες και τα Στιχηρά  του Πάσχα, τα 26 νεκρώσιμα ιδιόμελα και στιχηρά τα ποιηθέντα στην μονή  του αγίoυ Σάββα. Αυτά τα έξοχα και λαμπρά έργα του Δαμασκηνού,  χρησίμευσαν σαν υπόδειγμα στους μεταγενέστερους μελωδούς της Εκκλησίας, και τα οποία διαδόθηκαν παντού  και συνετέλεσαν στο να περιπέσουν σε αχρηστία τα πολλά Κοντάκια του Ρωμανού, με εξαίρεση  ολίγων.

Στον θείο μουσουργό αποδίδονται και τα εξής μουσουργήματα, τα οκτώ μέγιστα Κεκραγάρια, τα προωδικά του Ακαθίστου ύμνου, το Αργό «Θεός Κύριος» του Ακαθίστου,  «Το προσταχθέν μυστικώς», το δίχορο αργό «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», το «Ότε oι ένδοξοι μαθηταί», το εις ήχο Α΄ Κοινωνικό «Γεύσασθε και ίδετε», το εις ήχον Πλ. Β΄ Χερουβικό των ΙΙροηγιασμένων «Νυν αι δυνάμεις» και άλλα πολλά μαθήματα,  ως Χερουβικά και Κοινωνικά.  Τα μεγάλα μαθήματα του Δαμασκηνού μετέφερε στην αναλυτική μoυσικήν γραφή του, ο Πέτρος ο Πελοποννήσιος, και οι διδάσκαλοι Γρηγόριος Πρωτοψάλτης και Χουρμούζιος  Χαρτοφύλαξ.

Προσθέτουμε δε εδώ ότι το πλήθος  των νέων ασμάτων, τα οποία παρέδωσαν  στην Εκκλησία ο Δαμασκηνός και ο Κοσμάς ο Μελωδός, ουσιαστικά διεύρυναν  τον κύκλο της εκκλησιαστικής λατρείας, διό και εδέησε να αναθεωρηθεί παρά του θείου φωστήρα της Δαμασκού το τέως στοιχειώδες Ιεροσολυμιτικόν Τυπικόν Σάββα του ηγιασμένου, στο οποίο περιελήφθησαν  και τα καθιερωμένα άσματα από την αρχαιότητα. Επειδή δε προ του Δαμασκηνού κάθε τοπική Εκκλησία και κάθε μονή είχε δικό της Τυπικό,  αυτό του Δαμασκηνού συνετέλεσε στην εκκλησιαστική ενότητα.

Γεώργιος Παπαδόπουλος – Εκδόσεις «Τέρτιος», Κατερίνη

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: http://www.pemptousia.gr/2016/12/ag-ioannis-o-damaskinos-i-proti-pigi-tis-vizantinis-mousikis/

Κ. Πρίγγος - Θρ. Στανίτσας - «Όσοι εις Χριστόν»

Σεμινάριο εκκλησιαστικού τυπικού (από τον διακεκριμένο Βυζαντινομουσικολόγο-Τυπικολόγο κ. Δ. Ανατολικιώτη)

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΗΣ ΒΡΕΣΤΗΣ

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ

(ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΕΔΩ:
http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/08/5-1648.html )

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΡΕΣΤΗΣ.pdf

Ο σπίνος (ψαλτοτράγουδο) -Ψάλλει ο αείμνηστος Λεωνίδας Σφήκας

Σίγησε «το αηδόνι της Ηπείρου»

 

Σίγησε για πάντα «το αηδόνι της Ηπείρου». Ο Αλέκος Κιτσάκης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, ενώ νοσηλευόταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Ο αγαπημένος των Ηπειρωτών Αλέκος Κιτσάκης -γνωστός με το παρωνύμιο «Το αηδόνι της Ηπείρου»- είχε μία μυθιστορηματική ζωή. Άφησε 2.500 ηχογραφημένα τραγούδια και μια μεγάλη ιστορία στο δημοτικό τραγούδι. 

 

Από την ορφάνια στο παλάτι με τη Φρειδερίκη

Γεννημένος στο Ριζοβούνι του νομού Πρέβεζας το 1934, ορφανεύει μικρός και εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου και αρχίζει να συμμετέχει σε εκδηλώσεις της Ηπειρώτικης Ομοσπονδίας. 

Ο Αλέκος Κιτσάκης τα χρόνια εκείνα συμμετείχε και σε φιλανθρωπική εκδήλωση στο θέατρο Reχ, με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Ήταν τότε που η πριγκίπισσα Φρειδερίκη, ενθουσιασμένη, τον πήρε μαζί της στο παλάτι, όπου και διέμεινε για μικρό χρονικό διάστημα.

Γεωπονική Σχολή και Ωδείο

Στη συνέχεια τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Οικοτροφείο Κέρκυρας (Αχίλλειο Ίδρυμα) και τον Σεπτέμβριο 1949 στάλθηκε στη Μέση Γεωπονική σχολή Πατρών (Σκαγιοπούλειο Ορφανοτροφείο), όπου παράλληλα σπούδασε στο Ωδείο Πατρών, έψελνε στην εκκλησία και παρουσιάζονταν σε εκπομπές Δημοτικού τραγουδιού στο ραδιόφωνο.

Με τη βοήθεια του Μανόλη Καλομοίρη

Με την επιστροφή του στην Αθήνα συμμετείχε σε εκπομπές της ΕΡΤ ενώ εξασφάλισε, με τη βοήθεια του Μανόλη Καλομοίρη, υποτροφία στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Αν και ξεκίνησε τις σπουδές, δεν τελείωσε λόγω στράτευσης. Συνεργάστηκε με την Odeon του Μίνωα Μάτσα και ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη μουσική βιομηχανία. Υπολογίζεται ότι έχει ηχογραφήσει 2.500 τραγούδια.

Είχε συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού όπως την Καίτη Γκρέι, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρινέλλα, τη Ρίτα Σακελαρίου, τη Τζένη Βάνου, τον Περικλή Περράκη, τον Βασίλη Σούκα, τον Στάθη Κάβουρα, και πολλούς άλλους.

Τα χιλιάδες τραγούδια του, δικά του και άλλων, εξυμνούν συνήθως την Ήπειρο, τη φυσική ομορφιά του τοπίου, την ποιμενική ζωή, την ξενιτιά, τον έρωτα, αλλά και τους αγώνες του ελληνικού έθνους.

Τον είχαν πει «Στέλιο Καζαντζίδη του δημοτικού τραγουδιού», κάτι που είχε αποδεχτεί και ο ίδιος ο Καζαντζίδης. 

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων, στα Γιάννενα.

 

ΠΗΓΗ

 



 

 

ΑΝΕΒΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! (ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ: ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ & ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ)

 

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

 Ο ΑΝΑΣΤΗΘΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΧΑΡΙΖΕΙ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ 

ΤΟ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ ΤΟΥ!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

 

 

 

 



  

Τὸ τροπάριον τῆς Κασσιανῆς

Βυζαντινή μουσική με σύστημα Μπράιγ!

Ψάλλει ο πρωτοψάλτης Αγρινίου Χρήστος Σερέτης
ΠΗΓΗ: http://www.pemptousia.gr/video/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83/
 

Ιδιόμελα Μεγάλου Αγιασμού

Με αφορμή την σημερινή εορτή ηχογραφήσαμε τα ιδιόμελα του Μεγάλου Αγιασμού και τα προσφέρουμε ως κέρασμα στους αγαπητούς αναγνώστες και φίλους μας. Έτη πολλά!

Ο δάσκαλος του Κρυφού Σχολειού

 

 

Ύμνοι Χριστουγέννων - Χορωδία Αθανασίου Παναγιωτίδη

«ΒΗΘΛΕΕΜ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥ»

Γράφει ο εφημέριος του Ιερού Ναού Τιμίου Προδρόμου Βόλου π. Νικηφόρος Νάσσος

 Τήν παραμονή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, τῆς Μητροπόλεως τῶν ἑορτῶν κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἀκοῦμε στούς Ναούς νά ψάλλεται μεταξύ ἄλλων, ἕνας θαυμάσιος ὕμνος, ἕνα ἰδιόμελο τῶν Μεγάλων Ὡρῶν (Α΄ Ὥρας), τό ἑξῆς: «Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ᾿ ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν».

Πρόκειται περί ποιήματος, Σωφρονίου, Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων καί ψάλλεται σέ ἦχο πλ. τοῦ Δ΄.

Ὁ ὕμνος αὐτός εἶναι θεολογικώτατος καί ἐμπερικλείει ὅλο τό νόημα τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ!

Στά πλαίσια τῆς πνευματικῆς μας προετοιμασίας γιά τήν Μεγίστη ἑορτή, ἄς δοῦμε δι᾿ ὀλίγων ἑρμηνευτικῶν σχολίων τό ἱερό αὐτό ὑμνολόγημα.

«Βηθλεέμ ἑτοιμάζου»…

Ὁ ἱερός ὑμνωδός, προτρέπει τήν μικρή Βηθλεέμ, τήν πολίχνη, νά ἑτοιμαστεῖ πρός ὑποδοχήν Ἐκείνου πού ἔρχεται, μᾶλλον κατέρχεται ἀπό τά δυσθεώρητα ὕψη τοῦ οὐρανίου κόσμου, γιά νά κατοικήσει ὡς ἄνθρωπος στόν μικρό πλανήτη μας… «Βηθλεέμ ἑτοιμάζου», διότι ἦρθε ἡ προκαθορισμένη ἀπό τήν ἀΐδιο βουλή ὥρα καί στιγμή, κατά τήν ὁποία ἑνώνεται ἡ γῆ μέ τό οὐρανό, ἀφοῦ «ὁ ἄκτιστος κτίζεται καί ὁ ἀχώρητος χωρεῖται καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει καί ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γάρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἵν᾿ ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως».1

Ὁ πνευματέμφορος ποιητής, κατόπιν, συνιστᾶ νά εὐτρεπισθεῖ ἡ φάτνη τῶν ἀλόγων, προκειμένου νά ἀναπαυθεῖ τό Θεῖον Βρέφος, ὁ Παντέλειος Θεός. «Εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη», διότι ἔρχεται νά ἀνακλιθεῖ Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος - ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες - ἐγεννήθη στήν φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων, γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀλογία τῶν παθῶν…

Προτρέπει ἀκόμη ὁ μελωδός τό Σπήλαιο νά εἶναι καί αὐτό ἕτοιμο, γιά νά δεχθεῖ καί νά οἰκήσει τόν οἰκήτορα καί οἰκοφύλακα τοῦ σύμπαντος, τόν «μηδαμοῦ χωρούμενον Θεόν»…

Καί στή συνέχεια, ὁ θεολογικός κάλαμος τοῦ Σωφρονίου, ἀφήνει τά ὑλικά, ἀφοῦ τά χρησιμοποίησε ὡς προϋπόθεση τῆς συμμετοχῆς στήν θεία Ἐνανθρώπηση καί ἐπικεντρώνεται στό ὑπέρ πᾶν πνευματικόν γεγονός, τό Μέγα μυστήριον, ὑπογραμμίζοντας τόν σκοπό τῆς φανερώσεως τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, διά τῆς Σαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ. «Ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιά παρέδραμε»! Ἡ Ἀλήθεια τοῦ φωτίζοντος τόν κόσμο Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἦλθε, προκειμένου νά φωτίσει καί νά λάμψει τόν κόσμο. Πραγματοποιήθηκε ἡ λυτρωτική εἰσβολή τοῦ Ἀκτίστου μέσα στόν κτιστό κόσμο, ἡ εἴσοδος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί μέσα στόν χώρο καί τόν χρόνο τῆς δημιουργίας, μέ σκοπό τήν ἐπανάκτηση τοῦ ἀνθρώπου «εἰς τό ἀρχαῖον ἀξίωμα διά τῆς συγκράσεως»2, τήν παλιγγενεσία καί τήν ἀπελευθέρωση συμπᾶσης τῆς δημιουργίας ἀπό το φθοροποιό καί διαβρωτικό ἔργο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου. Σαφέστατα καί ρεαλιστικά εἶναι τά ὅσα λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας ἐπί τούτου: «ὁ τῆς κενώσεως σκοπός, εἰς τό διασώσαι τούς ἐπί γῆς».3 Ὁ ἀσάρκως ἐνεργών στήν Παλαιά Διαθήκη Θεός Λόγος, ἔρχεται «ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου»4 καί γίνεται ἔνσαρκος· «καί γέγονεν ὁ Ὤν, ὅ οὐκ ἦν δι᾿ ἡμᾶς».5 Ἔρχεται φιλανθρώπως καί ὑπερφυῶς6, γιά νά φανερωθεῖ ὡς Ἔνσαρκη Ἀλήθεια ἡ ὁποία σώζει καί ἐλευθερώνει τόν ὑπόδουλο στήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο ταλαίπωρο ἄνθρωπο. Ἔρχεται ὁ Προαιώνιος καί «μορφήν δούλου λαμβάνει ἐξ Ἀπειρογάμου Μητρός προελθών, οὐ τροπήν ὑπομείνας»7…

Διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, «εὕρομεν τήν ἀλήθειαν». Ἀναζητεῖ ὁ κόσμος τήν ἀλήθεια, διαχρονικῶς, ἀλλά, βεβαίως, ἡ ἀλήθεια εἶναι Πρόσωπο, εἶναι ἡ ἔνσαρκη Παναλήθεια, ὁ Ἴδιος ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἀποκαλύπτει στό Πρόσωπό Του τόν Πατέρα καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο πρός Αὐτόν. Δέν εἶναι ἡ ἀλήθεια κάποια ἰδέα, νόημα, ἤ ἰδεολόγημα, ἀλλά εἶναι Πρόσωπο. Δέν ἔχει νά κάνει μέ αὐτό, τό ὁποῖο λανθασμένα ρώτησε τόν Ἰησοῦ ὁ Πιλάτος, τό «τί» («τί ἐστίν ἀλήθεια»), ἀλλά εἶναι τό «τίς», ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ ἀλήθεια ὑποστασιάζεται στο Πρόσωπο τοῦ Θεναθρώπου Λυτρωτοῦ. Καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὅπως ψάλλουμε στόν Ὄρθρο τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, «εὕρομεν τήν ἀλήθειαν»8, στό Πρόσωπο τοῦ Ἐνσαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Ἀλήθεια ἦλθε· ἡ σκιά παρέδραμε». Ἡ σκιάζουσα τό σπήλαιο τῶν ἀλόγων ὁμίχλη παρέρχεται ἤδη καί διαλύεται, φωτιζομένη ἀπό τό Θεῖο Φῶς, δηλαδή ἀπό τή Σοφία καί Χάρη, τήν ἐκπορευομένη ἀπό τό Θεῖο βρέφος, τόν τεχθέντα Χριστό, ὁ Ὁποίος, ἐγχωρεῖται, ἐγχρονίζεται καί ἐνανθρωπίζει, «ἄγων ἅπαντας πρός σέλας ζωηφόρον».

Ἔκτοτε, ἡ πρώην ἐσκοτισμένη Οἰκουμένη, ὁδηγεῖται ἀπό τό Θεῖο Φῶς τοῦ ταπεινοῦ σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ. Καί ὅσοι πιστεύουν στόν ἐνανθρωπήσαντα Θεάνθρωπο Χριστό καί προσπαθοῦν νά ζοῦν κατά τόν θεῖο Νόμο Του, ὑπό κατάλληλες προϋποθέσεις γίνονται θεαταί αὐτοῦ τοῦ ἐνυποστάτου Φωτός, θεαταί τῆς Δόξης τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ἀξία καί τό πνευματικό «δοχεῖο» πού διαθέτουν9. Αὐτοί ἑορτάζουν πραγματικά Χριστούγεννα! Αὐτοί γεύονται «ἐν πᾶσῃ αἰσθήσει» τούς καρπούς τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως καί βλέπουν, μᾶλλον ἐντάσσονται στήν «καινή κτίση» πού ἔφερε ὁ Θεός στόν κόσμο μέ τή Σάρκωσή Του. Καί προπάντων, αὐτοί μετέχουν τοῦ Φωτός! Αὐτοί μποροῦν νά διαβεβαιώσουν, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους τούς θεασαμένους τό Φῶς, ὅπως λ. χ. εἶναι ὁ φωτοφόρος καί θεόπτης Συμεών ὁ Ν. Θεολόγος, ὅτι «ὁ Θεός φῶς ἐστι καί οἱ αὐτόν καταξιωθέντες ἰδεῖν πάντες ὡς φῶς ἐθεάσαντο καί οἱ λαβόντες αὐτόν, ὡς φῶς αὐτόν ἔλαβον, ὅτι προπορεύεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ τό φῶς τῆς δόξης αὐτοῦ καί δίχα φωτός ἀμήχανον ἐστι φανῆναι αὐτόν. Καί οἱ μή ἰδόντες τό φῶς αὐτοῦ, οὐδέ ἐκεῖνον εἶδον, ὅτι ἐκεῖνος τό φῶς ἐστι».10

Ἄς εὐχηθοῦμε, τό ἀνατείλαν Φῶς τῆς Βηθλεέμ, τό «φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον», νά διαυγάζει τίς ψυχές ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποίοι, προσπαθοῦν νά προευτρεπίσουν τήν μυστική Βηθλεέμ τῆς καρδίας τους, ὥστε νά ἀναπαυθεῖ ὁ Σαρκωθείς Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτός, γεννηθείς «ἐν τῷ σπηλαίῳ» ἅπαξ ὡς ἄνθρωπος, «ἀεί γεννᾶται θέλων κατά πνεῦμα διά φιλανθρωπίαν τοῖς θέλουσιν», ὅπως γράφει ὁ Ὁμολογητής Μάξιμος11, στή μυστική Βηθλεέμ τῆς ὑπάρξεώς μας, μορφοποιώντας τόν ἑαυτό Του ἐντός μας μέ τίς θεοειδεῖς ἀρετές. Και μή λησμονοῦμε ὅτι διά τῶν ἀρετῶν (σέ συνδιασμό μέ τή μυστηριακή καί τήν ὅλη ἐκκλησιαστική –πνευματική ζωή), ἀποκτοῦμε ἐμπειρία τοῦ ἀκτίστου, ὑπαρξιακή γνώση τοῦ Θεοῦ, στά ὅρια ἀκόμη τῆς παρούσης ζωῆς. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐκπληρώνεται ἡ σωτηριώδης στοχοθεσία τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου, ὅπως διατυπώνεται στή γνωστή περιεκτική ρῆση τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».12

1 Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγος ΜΕ΄, ΕΠΕ, 5, 170
2 Βλ. Προσόμοια ἐσπερινοῦ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, «Βουλήν προαιώνιον».
3 Γλαφυρά, Εἰς τήν Γέννεσιν, MPG. 69, 368Α
4 Γαλ. 4, 4. Τό «πλήρωμα τοῦ χρόνου», πού ἀναφέρεται ἀπό τόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν, συν­δέ­εται α) μέ τήν ἐξά­πλω­ση καὶ τὴν πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία τῆς ρω­μα­ΐκῆς αὐτο­κρα­το­ρί­ας, β) μέ τήν κα­θολι­κή ἐπι­κρά­τη­ση τῆς «κοινῆς» ἑλλη­νι­στικῆς γλώσ­σας, ἡ ὁποί­α ὄντως τὴν περίοδο ἐκείνη πρυ­τά­νευε σὲ ὅλο σχε­δόν τόν γνωστό τό­τε κό­σμο ὡς μί­α οἰκου­μενι­κή γλώσσα τοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, τῆς Φι­λο­σοφί­ας, ἀλλά καί τῆς ἐμπο­ρικῆς καὶ οἰκο­νο­μικῆς ἐπικοινωνίας τῶν λαῶν καί γ) μὲ τὸ πρό­σω­πο τῆς Ἀει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας, ἐκεί­νης ἡ ὁποί­α ἔγι­νε «ἡ χώ­ρα τοῦ ἀχω­ρήτου, ὁ θρό­νος τοῦ ἐπου­ρα­νί­ου βα­σι­λέ­ως», ἡ Μη­τέ­ρα τοῦ Θε­οῦ. (Βλ. ὑμέτερον πόνημα, «Τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον», Βόλος 2011, Κεφ. Β΄, «Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ»).
5 Βλ. Καθίσματα τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἑορτῆς.
6 Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας θά σημειώσει ὅτι «παράδοξος δέ καί ὑπέρ νοῦν καί λόγον τῆς μετά σαρκός οἰκονομίας ὁ τρόπος. Καί τό μέγα τοῦτο καί σεπτόν ὡς ἀληθῶς μυστήριον, οὐκ ἀρτιφανές οὐ νέον οὔτε μήν ἐκ φιλονείκου γνώμης ἐξευρημένον, ἀρχαιότατον δέ καί πρό τῆς τοῦ κόσμου καταβολῆς, ἐν Θεῷ κατά πρόγνωσιν». MPG. 76, 929C.
7 Βλ. Ἐσπέρια τῶν Χριστουγέννων, Α΄, «Δεῦτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, τό παρόν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι».
8 Βλ. Ἐξαποστειλάριον Χριστουγέννων, «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς».
9 «Καί τό μέν θεῖον τοῦτο φῶς, μέτρῳ δίδοται, καί τό μᾶλλον καί ἧττον ἐπιδέχεται, κατά τήν ἀξίαν τῶν ὑποδεχομένων». Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, «Ὀμιλία εἰς τήν Μεταμόρφωσιν», MPG. 151, 448 Β.
10 Βλ. Συγγράμματα ἁγίου Συμεών Νέου Θεολόγου, Κατήχησις ΚΗ΄.
11 Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια διάφορα, MPG. 1181A.
12 MPG. 26, 192Β

ΠΗΓΗ: http://intpvolou.weebly.com/3/post/2014/01/12.html