Τηλεοπτικές αλυσίδες και πνευματική λέπρα

ΟΙ ΤΗΛΕΠΡΕΖΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η τηλεόραση είναι ένα μαχαίρι. Μπορείς να κόψεις ψωμί για να φας ή να σκοτώσεις μαχαιρώνοντας κάποιον. Δυστυχώς αυτοί που κρατούν αυτό το μαχαίρι είναι δολοφόνοι. Η τηλεόραση (και κατ’ επέκτασιν όλα τα μέσα ενημέρωσης και θεαμάτων) είναι ένα όργανο χειραγώγησης των ανθρώπων. Τα ναρκωτικά που διοχετεύονται έχουν ισχυρότερη επίδραση στους χρήστες τους και πολύ πιο έντονα στερητικά σύνδρομα από τους δυστυχείς ηρωινομανείς.

Βρέθηκα πριν λίγο καιρό σε ένα συγγενικό σπίτι για μία υποχρέωση και διέκρινα μια κατάθλιψη στα πρόσωπά τους και μια ανησυχία. «Είστε καλά;» ρώτησα για να εισπράξω την απάντηση «όλες οι τηλεοράσεις που έχουμε είναι παλιές και δεν έχουν ενσωματωμένο ψηφιακό δείκτη. Μέχρι αύριο που θα αγοράσουμε τι θα κάνουμε;». Απελπισία!

Όπως και οι ναρκομανείς έτσι και οι τηλεθεατές μόνο με ένα τρόπο μπορούν σταματήσουν την εξάρτηση: διακοπή της δόσης. Ακριβώς όπως όταν κόβει κανείς το τσιγάρο. Αν σκεφτεί «θα κάνω μόνο ένα», όλοι οι καπνιστές, πρώην και νυν, θα γελάσουμε, γιατί ξέρουμε την κατάληξη. Μετά από ένα, ακολουθεί η κατρακύλα και η ολοκληρωτική παράδοση στο πάθος.

ΣΑΒΟΥΡΑ ΜΕ ΤΗ ΣΕΣΟΥΛΑ

Έτσι σκεφτόμαστε: "Δεν θα βλέπω πολύ τηλεόραση. Θα την έχω μόνο για καμμία είδηση. Ή για κανέναν αγώνα της Εθνικής. Ή για κανένα ντοκυμαντέρ με άγρια ζώα. Ή να βλέπουν κανένα παιδικό τα πιτσιρίκια". Στο τέλος καταλήγουμε να εισπνέουμε όλη την σαβούρα που μας προσφέρουν, το μυαλό μας να απασχολείται με άχρηστα πράγματα, μεταξύ μας να έχει χαθεί η επικοινωνία, ενώ κάθε ίχνος κριτικής σκέψης θα έχει πάρει εισητήριο άνευ επιστροφής.

"Μα καλά, θα σκεφτεί κανείς, όλα τα προγράμματα τόσο βλαβερά είναι; Υπάρχουν και ωφέλιμες εκπομπές που εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας". Δεν γνωρίζω τί γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά κρίνοντας  από την ελληνική τηλεόραση, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά, πως υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο κατεύθυνσης της σκέψης των τηλεθεατών. Ο τηλεθεατής βομβαρδίζεται με οπτικοηχητικά μηνύματα, που έχουν σκοπό να τον καταστήσουν ένα άβουλο και χωρίς όρεξη για δράση ον, στρέφοντας την φυσική του διάθεση για σκέψη - δράση προς τα πάθη.



Μια απορία που είχα τα τελευταία χρόνια είναι αν η τηλεόραση περιγράφει συμπεριφορές ή τις δημιουργεί. Δηλαδή αν καθρεφτίζει  την κοινωνία ή την επηρεάζει. Κατέληξα στο εξής: η τηλεόραση παρουσιάζει κάποιες μεμονωμένες συμπεριφορές με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται ότι αντικατοπτρίζουν τις συμπεριφορές της πλειοψηφίας. Μικρό ή μεγάλο μέρος των τηλεθεατών τις υιοθετούν και εν τέλει καταλήγουν να γίνονται αν όχι συμπεριφορές της πλειοψηφίας, τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας.  Έτσι σιγά σιγά επέρχεται η διάβρωση της ψυχής και βλέπουμε το στραβό για ίσιο και το ίσιο για στραβό.

 

ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία έντονη αντίδραση, που προέρχεται κυρίως από πατριωτικούς και χριστιανικούς χώρους, για τις τουρκικές σειρές που τα τελευταία χρόνια, προβάλουν τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια.

Χωρίς να είμαι υπέρ των τουρκικών σειρών - μάλιστα πιο συγκεκριμένα είμαι κατά των σειρών και γενικώς κατά του συνόλου της σαβούρας, που μας ταΐζει η τηλεόραση -, οφείλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις:

1. Φίλοι πατριώτες, που απεχθάνεστε οτιδήποτε τουρκικό, είναι υποκρισία να κατηγορείτε τις τουρκικές σειρές, όταν:

α) υπάρχουν ελληνικές ταινίες σαν αυτή, όπου η διαστροφή του Έλληνα σκηνοθέτη και το θράσος των Ελλήνων ηθοποιών, που τολμούν να παίξουν σε τέτοιο αίσχος δεν έχουν όριο. Με δυο λόγια η υπόθεση: ένα ελληνόπουλο που μεγαλώνει σαν καλόγρια για τον φόβο των Τούρκων, ερωτεύεται έναν πληγωμένο γενίτσαρο... ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΙ! Τύφλα να χουν οι Τούρκοι, όταν έχεις τέτοια φυντάνια...

β) το σύνολο των ελληνικών σειρών έχει μία και μόνο συγκεκριμένη υπόθεση: ΟΛΟΙ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ! Εν ολίγοις η πορνεία και η μοιχεία έχουν εξελιχθεί σε εθνικό άθλημα, για το οποίο μάλιστα υπερηφανεύονται κιόλας.

 

ΤΑ ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 

2. Φίλοι χριστιανοί, που σας ενόχλησαν τα τουρκικά σήριαλ, γνωρίζετε ότι αμαρτάνουμε (μάλιστα και στα θανάσιμα αμαρτήματα) όταν βλέπουμε γενικώς τηλεόραση, είτε ελληνική, είτε τουρκική, είτε ινδιάνικη, διότι πέφτουμε:

α) στο αμάρτημα της πορνείας (Ματθ. 5,28), με όλα αυτά τα πορνοδιαστροφικά που μας βομβαρδίζει,

β) στο αμάρτημα του θυμού, με τα φρικτά πράγματα που βλέπουμε να αποφασίζουν οι αφέντες του κόσμου τούτου ερήμην των αδυνάτων,

γ) στο αμάρτημα της υπερηφάνειας και της κατάκρισης, με όλες εκείνες τις κοσμικές εκπομπές, όπου ανάγεται στο επίπεδο της παραγωγής πολιτιστικού αγαθού, τα κουτσομπολιά αμόρφωτων κυράτσων (μόλις έπεσα στην κατάκριση),

δ) στο αμάρτημα της γαστριμαργίας, με τις νεοεφευρεθείσες δεκάδες εκπομπές και "σόου" μαγειρικής, πόσο μάλλον και σε περιόδους νηστείας,

ε) στο αμάρτημα του φθόνου, βλέποντας τη dolce vita που μας παρουσιάζουν ως σκοπό της ζωής και κάνουν τους ανθρώπους, από μικρά παιδάκια, να ονειρεύονται μια ψεύτικη ζωή που δεν θα έχουν ποτέ,

στ) στο αμάρτημα της φιλαργυρίας, μέσω των ταινιών που παρουσιάζουν ως happy end την απόκτηση αμύθητου πλούτου, έστω και με αθέμιτα μέσα

ζ) στο αμάρτημα της ακηδείας, εφόσον σε αυτήν μας οδηγεί η σχέση μας με την τηλεόραση.

Ακόμη και τα δήθεν αθώα προγράμματα, άγουν την ψυχή, προς την απώλεια.

 

Ιδού τί είναι η τηλεόραση: Μια συνεχή πτώση, μια θεραπαινίδα των επτά θανασίμων αμαρτημάτων.

 

Ιδού η λύση: