Η Παναγία μας κλαίει

Προχθές, προπαραμονή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου με το παλαιό ημερολόγιο, αποφάσισα να κάνω μία "παρανομία" και να μεταβώ από την περιοχή μου στη Νέα Ελβετία Βύρωνα και συγκεκριμένα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας της Παρηγορήτριας, η οποία δακρύζει εδώ και δύο μήνες περίπου.

Αν και οι ψευδοχριστιανοί κυβερνώντες δεν έχουν προβλέψει ως λόγο μετακινήσεως την μετάβαση σε Ιερό Ναό (ενώ έχουν προβλέψει την μετάβαση σε "ναούς του κέρδους" ή "για βόλτα ζώου"...) αποφάσισα να μεταβώ "παρανόμως", αποφασισμένος να δώσω και τα 300 ευρώ του προστίμου για χάρη της Παναγίας μας. Και το αποφάσισα επειδή αυτήν την περίοδο, με αφορμή ένα βιβλίο που γράφω, ενημερώθηκα για μια άλλη δακρυρροούσα εικόνα της Παναγίας, η οποία δάκρυζε στην Αμερική την δεκαετία του 1960. Και σκέφτηκα: τί ευλογία να έχεις στην πόλη σου μια τέτοια εικόνα; Αν δεν πας να την προσκυνήσεις, είναι τουλάχιστον αγένεια.

Με τη Χάρη της Θεοτόκου κατάφερα και έφθασα αισίως στο ναό και προσκύνησα την Αγία Εικόνα Της. Όταν την αντίκρισα, διαπίστωσα κάτι για τα δάκρυά Της: ότι έρεαν και αυτά με αργό - ταπεινό και ήσυχο - ρυθμό.  Όμως όχι μόνο τα δάκρυα, αλλά και το συναίσθημα που ένιωθα ήταν ανάλογο με τον τρόπο που έζησε η Παναγιά μας: ΗΣΥΧΑ, ΤΑΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΘΟΡΥΒΑ. Εμπειρία, όχι ενθουσιαστική και ψευδοπνευματική, αλλά ταπεινή και καρδιακή σε μεγάλο βάθος.

Ήσυχα κλαίει η Παναγία μας, όπως ήσυχα έζησε.

Κλαίει, γιατί δεν έχουμε μετάνοια.

Κλαίει, γιατί οι Έλληνες συνεχίζουν να την βλασφημούν με μένος και να γεμίζουν δαιμονικά το στόμα τους με την -φευ!- "Μπαναγία", όχι προς επίκληση, αλλά προς λοιδωρία....

Κλαίει, γιατί η ανάξια (λόγω Πίστης και Έργων) Ιερωσύνη έχει μολύνει τα, έμπροσθεν της Πλατυτέρας εικόνος Της, Θυσιαστήρια.

Κλαίει, γιατί δεν έχουμε αγάπη και δεν Την εμπιστευόμαστε όπως τα παιδιά θα έπρεπε να εμπιστεύονται τη Μητέρα τους.

Κλαίει, γιατί παραστρατήσαμε και δεν θέλουμε να επιστρέψουμε.

Κλαίει, γιατί η Αποστασία κορυφώνεται και εμείς αλλού βασίζουμε τις ελπίδες μας και περιμένουμε λύσεις.   

Κλαίει, γιατί δεν προστρέχουμε στην αγκαλιά Της, αλλά φοβόμαστε τους περαστικούς θνητούς που Εκείνη την περιφρονούν και εμάς καταδυναστεύουν.

Κλαίει, γιατί αρνηθήκαμε τον Σωτήρα των ψυχών μας, τον Οποίο Εκείνη έτεκε, και ψάχνουμε άλλους "σωτήρες"...

Παναγία μας γλυκιά, κλαίμε σιωπηλά και εμείς μαζί Σου, μιας και δεν μπορούμε να σου πούμε "σώπασε και μη πολυδακρύζεις", όσο δεν υπάρχει γενική μετάνοια.

Μακάρι, αδέρφια μου, να χύσουμε ένα δάκρυ μετανοίας σήμερα, των Εισοδίων Της, στο βωμό της μετανοίας, μαζί με τα δάκρυα Εκείνης, που χύνονται καθημερινώς εξ αιτίας μας...

Ένας "παράνομος"