Τὸ «χαστούκι»!
Στὴν δεκαετία τοῦ ’80, ἐὰν δὲν κάνω λάθος, ὁ συγχωρεμένος ἱεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος ἀνέφερε σὲ κάποια ὁμιλία του ὁρισμένους ἐναρέτους Γεροντάδες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ποὺ εἶχαν κοιμηθῆ τότε. Ἄρα, συνεπέρανε, μᾶς περιμένει «χαστούκι». Διότι, ἐὰν ζοῦσαν ἐκεῖνοι οἱ Γεροντάδες, εἶπε, θὰ προσεύχονταν καὶ ὁ Θεὸς θὰ ἔδιδε παράτασι τοῦ ἐπερχομένου κακοῦ.
Ἔκλεισαν οἱ Ἐκκλησίες...
Πρέπει νὰ δοῦμε τί πταίει. Ἂς μὴ ἀναλωθοῦμε στὴν μέμψι κάποιων ἄλλων, ἀθέων, ἀντιθέων καὶ λοιπῶν οὐσιαστικῶς ὁμοίων τους. Ἂς στραφοῦμε στὸν ἑαυτό μας (μὲ τὸ κίνδυνο, σαφῶς, νὰ θεωρηθῇ τὸ ἄρθρο μας δυσάρεστο ἀπὸ ὅλους, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶναι αὐτοκριτικό).
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν παναίρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἐπέλασι τῆς Νέα Ἐποχῆς καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν Ἱερά της Παράδοσι, ποὺ ὁ Ἀρχηγός της, ἡ γλυκύτατος Ἰησοῦς, διδάσκει ὅτι μόνον Αὐτὸς εἶναι «ἡ Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια, καὶ ἡ Ζωή». Καὶ πόσοι ἐνάρετοι καὶ ἅγιοι σύγχρονοί μας μίλησαν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς!
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν ὁμοφυλοφιλία και παιδεραστία καὶ κάθε ἄλλη σαρκικὴ ἁμαρτία, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Εκκλησία, ποὺ βδελύττεται τέτοιες ἁμαρτίες καὶ διδάσκει νὰ ἐνδιαφερώμαστε γιὰ τὴν πνευματικὴ κατάστασι τοῦ πλησίον καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ Κλήρου.
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν ἀταξία (στὸ Ἱερό, στὸ ἀναλόγιο, στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἐπιτροπὲς κ.λπ., κ.λπ.), τὶς ἀντικανονικότητες (ἀνάξιοι καὶ ἀδιάφοροι Ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, ψάλτες κ.λπ., κ.λπ.), τὴν διχόνοια στὶς ἐνορίες καὶ τὶς Ἱερὲς Μονές, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ θέλει τὰ πάντα «εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν» νὰ γίνωνται, καὶ νὰ πρυτανεύῃ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια.
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν εἰσβολὴ τῆς Ψυχολογίας στὴν Ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Εκκλησία! Ἔχουμε ἀλλοῦ παρηγοριά τώρα, ἔχουμε ἄλλο ἀποκούμπι, κοσμικό!
Ἐμεῖς βλέπαμε τὸν κοσμικὸ τρόπο ἐμφανίσεώς μας (ἐξεζητημένη καὶ ἀκατάλληλη γιὰ τὰ φύλα ἔνδυσι, καλλωπισμὸς σώματος καὶ προσώπου, γύμνια κ.λπ.) καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία! Δὲν μελετοῦμε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ δὲν μιμούμεθα τὸν ἁπλὸ καὶ ταπεινὸ καὶ ἀσκητικὸ τρόπο ἐξωτερικῆς ἐμφανίσεώς τους, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐσωτερικῆς τοιαύτης (καθαρότητα καρδίας, σύνεσι νοός). Δὲν θέλουμε νὰ κατηχηθοῦμε. Προτιμοῦμε τὸν ἀμερικανικὸ τρόπο ζωῆς...
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν καταρράκωσι τῆς Παιδείας μας μέχρι τοῦ σημείου νὰ διδάσκουν στὰ παιδιά μας πανθρησκειακὰ (δηλαδὴ ἀντίχριστα) θρησκευτικά, ἀπαγορευθέντα ἀκόμη καὶ ἀπὸ κοσμικὰ δικαστήρια, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία! Πλανηθήκαμε ἀπὸ τὴν ἀγαπολογία καὶ τὴν συνθηματολογία τῶν προωθούντων τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Πανθρησκεία!
Ἐμεῖς βλέπαμε νὰ ἀλλάζουν ἢ νὰ σκέπτωνται νὰ ἀλλάξουν, καὶ ἄλλο πλέον, τὴν Ἱερά μας Παράδοσι, ὅπως τώρα τὸν τρόπο μεταδόσεως τῆς θείας κοινωνίας, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Εκκλησία! Καὶ ὅσοι τὰ πράττουν καὶ τὰ σκέπτονται αὐτά, τὸ κάνουν γιὰ νὰ παραμείνῃ κόσμος στὴν Ἐκκλησία. Ἐκκοσμίκευσι λοιπόν...
Ἐμεῖς βλέπαμε μεγαλοσχήμονες κληρικοὺς νὰ ζητοῦν ἢ νὰ ἀπαιτοῦν φίμωσι τῶν ὅποιων διαφωνούντων σὲ ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα (ἀκόμη καὶ στὸ θέμα τοῦ κορονωϊοῦ καὶ τὴν ἀντιμετώπισι τῆς καταστάσεως αὐτῆς ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία), καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία! Τὴν θεωροῦμε φαίνεται ὡς ἕνα ἐγκόσμιο αὐταρχικὸ ὀργανισμό, στὸν ὁποῖον ἀπατεῖται τυφλή, ἄκριτη ὑποταγὴ. Μὰ νὰ φοβάσαι νὰ μιλήσῃς; Νὰ πῇς τὴν γνώμη σου; Νὰ ἐκθέσῃς τὰ ἐπιχειρήματά σου; Καὶ τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι κάποιες φορὲς δὲν ἀπαντοῦν στὰ ἐπιχειρήματά σου, ἀλλὰ σοῦ θυμίζουν τὴν προτέρα σου ἁμαρτωλὴ ζωὴ ἢ ὅτι δὲν εἶσαι ἱκανὸς ἢ ἁρμόδιος νὰ ὁμιλῇς.
Ἐμεῖς βλέπαμε σχεδὸν ὅλους τοὺς πολιτικοὺς νὰ εἶναι ἀδιάφοροι ὡς πρὸς τὴν Πίστι, ἀκόμη καὶ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας, καὶ πάλι τοὺς ψηφίζαμε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία! Μήπως ἄκουσε κανεὶς τώρα ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες νὰ ζητοῦν νὰ προσευχώμαστε γιὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς βρῆκαν; Διαφαίνεται μήπως ἀπὸ τὴν συμπεριφορά τους καὶ τὴν ἐν γένει ζωή τους ὅτι ἀναγνωρίζουν τὴν ὑπάρξι Παντοδυνάμου Θεοῦ, ποὺ ἐπεμβαίνει στὴν ζωή μας, ποὺ κυβερνᾷ τὰ πάντα, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς σώσῃ ἀπὸ κάθε ἀσθένεια, σωματικὴ καὶ ψυχική, καὶ ποὺ ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς μετάνοια, ἐπιστροφὴ σὲ Αὐτόν; Θὰ τοὺς ξαναψηφίσουμε; Ἔ, δὲν θέλουμε τὴν Ἐκκλησία!
Ἐμεῖς βλέπαμε ὅτι η τηλεόρασι καὶ τὸ διαδίκτυο εἶναι ἕνας κακὸς δάσκαλος καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Ἀφήσαμε τοὺς ἑαυτοὺς μας καὶ τὰ παιδιά μας νὰ γευθοῦν καὶ νὰ ἐμποτισθοῦν ἀπὸ ὅλον αὐτὸν τὸν βόρβορο τοῦ κοσμικοῦ, ἐφαμάρτου πνεύματος, ποὺ πηγάζει ἀπὸ αὐτά. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ μᾶς ζητεῖ νὰ σταυρωθοῦμε γιὰ τὸν κόσμο.
Ἐμεῖς βλέπαμε τὶς κατακρίσεις μας καὶ τὶς κατακρίσεις τῶν ἀλλων, τὶς κατακρίσεις μας καὶ τὶς κατακρίσεις τῶν ἄλλων, ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ μεγαλοφωνεῖ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε».
Ἐμεῖς (οἱ ἀδιάφοροι) βλέπαμε ὅτι θέλαμε μιὰ Ἐκκλησία στὰ ἁμαρτωλά μας μέτρα, δηλαδὴ χωρὶς ἢ μὲ χαλαρὲς νηστεῖες, χωρὶς ἢ μὲ ἐλάχιστες ἀπαγορεύσεις στὶς ἁμαρτίες (π.χ. θυμηθῆτε πόσοι κηρύττουν τὰ τελευταία χρόνια ὅτι δὲν πειράζουν οἱ προγαμιαῖες σχέσεις!), μὲ κοσμικὲς συναυλίες στὸν χῶρο τῶν ναῶν ἢ ἐκτὸς αυτῶν, χωρὶς ἱεροκανονικὲς προϋποθέσεις στὶς χειροτονίες κληρικῶν, κ.λπ., κ.λπ. Ἐμεῖς (οἱ ἐνδιαφερόμενοι καὶ οἱ ἀγωνιζόμενοι) βλέπαμε ὅτι θέλαμε τὴν Ἐκκλησία ὅπως τὴν θέλαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, κατὰ τὸ δικό μας θολό, ἐσκοτισμένο ἐκ τῶν παθῶν πρίσμα, δίχως νὰ ἔχουμε θεία πληροφορία ὅτι ἔτσι (ὅπως θέλουμε ἐμεῖς) τὴν θέλει ὁ Θεός. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία, ὅπως τὴν θέλει ὁ Οὐράνιος Ἱδρυτής Της!
Εμεῖς βλέπαμε τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀσωτία νὰ κατακλύζῃ τὰ πάντα, τὴν πορνεία, τὴν μοιχεία, τὶς ἐκτρώσεις, τὰ ξεφαντώματα, τὸ κυνήγι τῶν ἀνέσεων, τὴν πονηριά, τὸ ψέμα, τὴν ἀναξιοκρατία ἀκόμη καὶ στὴν Ἐκκλησία, τὴν ὑποκρισία, τὴν βλασφημία, τὰ κοσμικὰ καὶ ἐφάμαρτα θεάματα καὶ ἀκούσματα, τὰ κηφηνεῖα (ποὺ ἔλεγε ὁ μακαρίτης ὁ Καργάκος, ἐννοῶντας τὰ καφενεῖα καὶ τὶς καφετέριες), τὴν φιλαυτία καὶ τόσα ἄλλα, καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ διδάσκει ἐγκράτεια, ἀπάθεια, θέωσι.
Ἐμεῖς βλέπαμε τὴν ἔλλειψι ἀρετῆς μας καὶ δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καί ὅπως θὰ ἔπρεπε. Παραμέναμε στὴν ἀδιαφορία, τὴν χλιαρότητα, τὴν σκληρότητα, τὴν ἀναισθησία. Κοινωνούσαμε ἄλλοι ἀδιάφορα, ἄλλοι ἀπὸ συνήθεια, ἄλλοι ὄντες ἀκατήχητοι, ἄλλοι ὑπερήφανα. Καὶ πολλοὶ κληρικοὶ μᾶς κοινωνούσαν ἀδιακρίτως, χωρὶς νὰ τηροῦνται οἱ ὀρθόδοξες προϋποθέσεις τῆς μετανοίας, ἐξομολογήσεως, ἐγκρατείας, κατὰ δύναμιν νηστείας, συγχωρητικότητος, ταπεινώσεως, ἐνδιαφέροντος γιὰ τὶς κατηχητικὲς καὶ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς συνάξεις κ.λπ. Ἀκόμη καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς κληρικοὺς δὲν τηροῦν αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, προκειμένου νὰ ἱερουργοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν ἀξίως. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν θεία κοινωνία!
Ἐμεῖς βλέπαμε...
Ἐμεῖς βλέπαμε...
Ἐμεῖς βλέπαμε...
Ἐμεῖς τώρα βλέπουμε τὸν τάδε Ἀρχιερέα νὰ μᾶς διδάσκῃ σὲ ἐγκύκλιό του ὅτι «ἡ ὑποταγὴ στὴν ἐξουσία εἶναι ὑποταγὴ στὸν Θεό» καὶ τὸν τάδε ἱερέα ὅτι (ὅπως γράφει) «ο Όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης», ἐπειδὴ κάποτε τοῦ ἀπαγόρευσαν νὰ κοινωνῇ κάθε ἑβδομάδα, ἀλλὰ τοῦ ἐπέβαλαν νὰ κοινωνῂ μία φορὰ τὸ μῆνα καὶ τὸ δέχτηκε, καὶ ὡς ἐκ τούτου «πιο μεγάλη χάρη ένιωθε, όταν δεν κοινωνούσε (!) παρά όταν κοινωνούσε...!», δὲν ἀντιδράσαμε ὅσο καὶ ὅπως θὰ ἔπρεπε. Συνδυάζοντάς τα, εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέγουν ὅτι ἐφόσον ὑποταχθήκαμε τώρα στὴν ἐξουσία (καὶ ἄρα στὸν Θεό!), ποὺ μᾶς ἀπαγόρευσε κάθε λειτουργία καὶ ἱεροπραξία, ὅταν δὲν κοινωνοῦμε πρέπει νὰ νιώθουμε πιὸ μεγάλη χάρι. Συγχωρέστε με ποὺ παραθέτω ἕνα ἴσως αὐθαίρετο συμπέρασμα, ἀλλὰ μὲ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε δὲν ξέρουμε τί νὰ σκεφτοῦμε. Δὲν θέλουμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν Θεό! Ἔχουμε τὴν εξουσία γιὰ νὰ ὑποταχθοῦμε...
Ἐμεῖς τώρα βλέπουμε τὴν ἀσυνέπεια, ἀκαταστασία, διπλωματία, δειλία μας καθ’ ἣν στιγμὴν ἄλλα κηρύττουμε καὶ γράφουμε (π.χ. σὲ ἐγκυκλίους) τὴν μία μέρα καὶ ἄλλα πράττουμε τὴν ἑπομένη. Δὲν θέλουμε λοιπόν τὴν Ἐκκλησία! Δὲν ξέρουμε (;) τί ζητεῖ ἀπὸ ἐμᾶς. Δὲν ξέρουμε (;) ὅτι ἐπαιρόμενοι συντριβόμεθα. Δὲν ξέρουμε (;) ὅτι ἡ ἁπλότης, ἡ παραδοχὴ τοῦ σφάλματος καὶ τῆς δειλίας μας, ἡ ταπείνωσι μᾶς ἐξυψώνουν, ἐὰν συνδυάζεται μὲ μετάνοια.
Ἐμεῖς τώρα βλέπουμε τὴν καχυποψία καὶ τὸ «κάρφωμα» νὰ κυριαρχῇ, πόσο μᾶλλον ἐὰν βλέπουμε κάποιον νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία ἢ κάποιον ἱερέα νὰ λειτουργῇ καὶ νὰ κοινωνῇ πιστούς. Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία! Καὶ ἐὰν συνεχισθῇ ἀυτὴ ἡ κατάστασι, ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ φόβου καὶ τῆς τρομολαγνείας ποὺ διασπείρεται ἄφθονη ἀπὸ τὰ κρατικὰ ὄργανα καὶ τὰ Μ.Μ.Ε., ὁ ἤδη, ἰδιότυπος μὲν ἐν ἀρχῇ, αὐτὸς ἐμφύλιος πόλεμος, θὰ ἐξελιχθῇ σὲ ἔνοπλο, εἴτε ἐμφύλιο ἐντὸς τῶν κρατῶν, εἴτε παγκόσμιο.
Δὲν θέλαμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία ὅπως τὴν θέλει, ὅπως τὴν ἵδρυσε ὁ Θεός μας. Μὲ θεῖες ἐντολές, δόγματα, ἱεροὺς κανόνες καὶ ἀρετές, ποὺ ὁδηγοῦν στὸν Παράδεισο. Ἀφοῦ λοιπὸν δὲν τὴν θέλαμε τὴν Εκκλησία, ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ κλείσουν οἱ ναοί, νὰ παύσῃ ἡ κοινὴ λατρεία, νὰ παύσῃ ἡ θεία Εὐχαριστία, αὐτὰ ποὺ τόσο καῖνε τὸν Διάβολο καὶ τὰ πειθήνια ὄργανά του. Ἰδοὺ τὸ «χαστούκι»... Νὰ θυμόμαστε ὅμως· ἄλλοι μὲν ἔκλεισαν τοὺς ναούς, ἐμεῖς δέ, δώσαμε τὴν ἐντολή... Τώρα, ποὺ δὲν διεφάνη κάποια μεταστροφὴ τοῦ λαοῦ (ἂς δῇ ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του πόσο ἄλλαξε· ἐὰν ἔβαλε ἀρχὴ μετανοίας), ἀναμένουμε τὸ ἑπόμενο «χαστούκι»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου