Είμαι μια Ορθόδοξη μητέρα. Είμαι Ορθόδοξη τα τελευταία 30 χρόνια και ο σύζυγός μου είναι εκ γενετής Ορθόδοξος, γεννημένος και ανδρωμένος στην OCA (Orthodox Church of America). Έχουμε τέσσερα παιδιά εδώ, και ένα στον Παράδεισο.
Τους τελευταίους τρεις μήνες, δεν έχω ακούσει ούτε έναν Επίσκοπο, ούτε μια οδηγία από έναν Επίσκοπο, η οποία να αφορά τα παιδιά μας. Ούτε μία. Η ΜΟΝΗ αναφορά στα παιδιά ήταν πως εάν δεν μπορούν να κρατήσουν τις αποστάσεις σωστά, θα πρέπει να παραμείνουν στο σπίτι.
Είμαι βαθιά θλιμμένη από αυτό και, ειλικρινά, θυμωμένη και, πιστεύω, δίκαια. Ο σύζυγός μου και εγώ, όπως πολλοί άλλοι Ορθόδοξοι γονείς, αγωνιστήκαμε και εργαστήκαμε σκληρά, βδομάδα με τη βδομάδα, χρόνο με το χρόνο, για δώδεκα έτη τώρα, για να οδηγήσουμε τα παιδιά μας στην εκκλησία και να τα διδάξουμε την πίστη μας.
Και με έναν ιό, που μαθαίνουμε ότι τελικά δεν είναι τόσο θανατηφόρος όσο αναφέρθηκε, έχουν υπονομευθεί όχι μόνο τα δώδεκα χρόνια εργασίας μας, αλλά και χιλιάδες χρόνια εργασίας όλων των Ορθοδόξων γονέων, που επιμελώς εργαστήκαμε για να μεταδώσουμε την πολύτιμη και μοναδική μας πίστη στα παιδιά μας, όπως μας έκαναν οι γονείς και οι παππούδες μας. Όλο αυτό είναι άδικο.
Έπαιρνα τα παιδιά μου μαζί στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών πριν γεννηθούν. Σταύρωνα την κοιλιά μου με το σημείο του σταυρού γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν μόνα τους. Ήταν μαζί μου, καθώς στεκόμουν στη χορωδία και έψαλα. Μέσω εμού, άκουγαν τις προσευχές και μετείχαν της Κοινωνίας, μέχρι που γεννήθηκαν και στη συνέχεια βαπτίστηκαν σε μια Εκκλησία, γεμάτη από πιστούς, που περιβάλλεται από αγάπη.
Αφού γεννήθηκαν, σταμάτησα να ψάλλω στη χορωδία, για να τα φροντίζω. Όταν ήταν ανήσυχα ή κουρασμένα, περπατούσα μαζί τους στην εκκλησία καθώς φιλούσαν τις εικόνες στους τοίχους. Σε αυτές που δεν μπορούσαν να φτάσουν, τους έβαζα να φιλούν το χέρι τους και να σηκώνονται στις μύτες τους για να βάζουν τα φιλιά τους στις εικόνες που ήταν ψηλά. Όταν μεγάλωσαν κάπως, πήγαιναν στα εικονοστάσια και παρόλο που δεν μπορούσαν να φτάσουν τις εικόνες αυτές, φιλούσαν τον ξύλινο σταυρό, στο ύψος τους, αυτόν που ο πατέρας τους δημιούργησε με τα χέρια του πριν ακόμη γεννηθούν.
Παρακολουθώ ακόμα τα παιδιά να το κάνουν επειδή αναγνωρίζουν ενστικτωδώς τα πράγματα που αντιπροσωπεύουν τον Θεό και τα αναγνωρίζουν χωρίς φόβο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, κάθε εβδομάδα, η οικογένειά μας θα σταματούσε αυτό που κάναμε το Σάββατο για να προετοιμαστούμε για τον Εσπερινό. Τους πηγαίναμε να προσκυνήσουν τις εικόνες κάθε φορά. Τους πηγαίναμε να κοινωνήσουν κάθε φορά.
Σηκωνόμασταν νωρίς κάθε Κυριακή με όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τέσσερα παιδιά. Τα ντύναμε με τα γιορτινά ρούχα, τα οδηγούσαμε στην Εκκλησία και επιμέναμε να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, περπατώντας μέσα και έξω από την εκκλησία μαζί τους, σπρώχνοντάς τους για να σταματήσουν να τρέχουν στο Ιερό, πηγαίνοντάς τους στο "γιογιό" όταν χρειαζόταν, επιβάλλοντάς τους ησυχία κατά τη διάρκεια του Ευαγγελίου, και διδάσκοντάς τους πως δεν πρέπει να μιλούν όταν ο Ιερέας μιλάει. Οι παππούδες τους τα κρατούσαν, χωρίς φόβο, για να τα μεταφέρουν να φιλήσουν τις εικόνες, για να με ξεκουράσουν. Έχασα εκατοντάδες κηρύγματα περπατώντας έξω με ένα κουρασμένο μικρό παιδί και αυτό συνέβη εβδομάδες επί εβδομάδων.
Τα πηγαίναμε επίσης να κοινωνήσουν κάθε εβδομάδα, όλο τον χρόνο. Υπομονετικά, με συνέπεια, με πίστη, γιατί ΕΤΣΙ μεταδίδεται η πίστη μας στην επόμενη γενιά μας. Μαθαίνουν από τις ΗΠΑ. Μαθαίνουν από ό,τι βλέπουν και από ό,τι κάνουν, περισσότερο από αυτά που ακούνε, για χρόνια.
Οι γονείς δεν το κάνουν επειδή είναι εύκολο. Κανένας γονέας δεν το κάνει για "διασκέδαση" ή για επίδειξη. Είναι πάρα πολύ κοπιαστικό. Είναι σκληρή, αδιάκοπη, επιμελής εργασία. Έτσι απλά, για να έχουμε τώρα τους επισκόπους και τους ιερείς μας, σε τόσες πολλές δικαιοδοσίες, να δημιουργoύν κάθε αντιφατικό πρωτόκολλο που μπορούμε να φανταστούμε πως είναι καταστροφικό.
Τώρα θέλουν να υπογράψω για να φέρνω τα παιδιά ΜΟΥ στην εκκλησία, όπου όλοι οι ενήλικες φορούν πλέον μάσκες, κάτι που σε ένα παιδί είναι πολύ τρομακτικό. Απαιτείται να απολυμάνουν τα χέρια τους, κατά την άφιξή τους, διότι θεωρούνται ως εργοστάσια κινουμένων μικροβίων όταν, Θεός φυλάξοι, πρέπει να βήξουν ή να φτερνιστούν. Δύο από τα παιδιά μου φορούν μάσκες και δύο δεν το κάνουν λόγω της ηλικίας τους. Κανένα από αυτά δεν επιτρέπεται να φιλήσει τις εικόνες ή να αγκαλιάσει τους αναδόχους τους ή τους παππούδες ή τους φίλους τους, οι οποίοι ίσως φοβούνται τόσο πολύ από αυτά, που μπορεί ακόμη και να απομακρυνόντουσαν αν τα παιδιά μου τους πλησίαζαν.
Στη συνέχεια, τα πηγαίνω να κοινωνήσουν όπου ο ιερέας αλλάζει κουτάλι μετά την μετάληψη, αφού το έχει βυθίσει στο ΣΩΜΑ και το ΑΙΜΑ του Χριστού, που είναι το πιο καθαρό πράγμα που έχουμε πρόσβαση σε αυτόν τον κόσμο. Καθώς αποχωρούμε από την εκκλησία, μη μιλώντας σε κανέναν, αναρωτιέμαι αν αυτό πρέπει να δείξω στα παιδιά μου μετά από δώδεκα χρόνια επιμελούς εργασίας και διδασκαλίας.
Είθε ο Θεός να δείξει έλεος σε όλους εκείνους που λαμβάνουν αυτές τις καταστροφικές αποφάσεις. Η ζημιά που κάνουν στην πίστη των παιδιών μας είναι ανυπολόγιστη.
Αν έχω "παράλογη πίστη", όπως ένας επίσκοπος μου την χαρακτήρισε τον Μάρτιο, ίσως και οι παππούδες και οι γονείς του να είχαν "παράλογη πίστη", επίσης, και ίσως αυτό είναι που τον οδήγησε στην ιεροσύνη και τα έτη υπηρεσίας στην εκκλησία μας.
Γιατί η ΠΙΣΤΗ γίνεται ξαφνικά τόσο παράλογη; Και γιατί επιπλήττουν ευσεβείς Ορθόδοξους και μας αποκαλούν "υπερβολικά ευσεβείς" με υποτιμητικό τρόπο, υπονοώντας ότι δεν νοιαζόμαστε καθόλου για τους αδελφούς ενορίτες μας, εάν δεν ενστερνιστούμε τις νέες οδηγίες τους; Εάν πιστεύουν ότι συμβαίνει αυτό, είναι ξεκάθαρα ψέμα.
Με τα χρόνια, ως μητέρα, έχω χάσει αμέτρητες Ακολουθίες επειδή τα παιδιά μου ήταν άρρωστα και έπρεπε να παραμείνουν στο σπίτι. Τώρα, εμείς που είμαστε υγιείς και δεν φοβόμαστε, μας λένε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πίστη μας για να φιλοξενήσουμε άτομα που φοβούνται. Πρέπει να αλλάξουμε την πίστη μας, ώστε εκείνοι να μπορούν να αισθάνονται "ασφαλείς". Η δική μου πίστη και η πίστη των παιδιών μου είναι διαπραγματεύσιμες και απορριπτέες. Ωστόσο, εγώ επιπλήττομαι, επειδή δεν αγαπώ....
Εάν αυτοί που φοβούνται την πρακτική της πίστης μας θέλουν να πάρουν μέρος, οι ενορίες μας πρέπει να κάνουν καταλύματα για αυτούς, ώστε οι ιερείς μας να μπορούν να τους υπηρετούν όπου είναι άνετοι. Αλλά δεν πρέπει να ξαναγράψουν (επαναδιατυπώσουν) την πίστη λόγω ενός περαστικού ιού. Αυτό δεν είναι αγάπη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά δεν είναι αγάπη.
Είναι λάθος, και ελπίζω ότι περισσότεροι γονείς και καλοί ιερείς και πιστοί θα μιλήσουν και θα υπερασπιστούν τα ορθόδοξα παιδιά μας και την πίστη μας και θα αγωνιστούν για αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι καθαρό και αληθινό και σωστό.
Δεν θα φέρουμε τα παιδιά μας σε καμία εκκλησία όπου θα βλέπουν ενήλικες με μάσκες προσώπου, δεν θα επιτρέπεται να ασπάζονται τις εικόνες ή θα βλέπουν διαφορετικά κουτάλια να χρησιμοποιούνται για την Κοινωνία. Δεν έχω καμία εξήγηση για αυτό στα παιδιά μου. Καμία. Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία. Δεν είναι η Πίστη μας.
Έπαιρνα τα παιδιά μου μαζί στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια των εννέα μηνών πριν γεννηθούν. Σταύρωνα την κοιλιά μου με το σημείο του σταυρού γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν μόνα τους. Ήταν μαζί μου, καθώς στεκόμουν στη χορωδία και έψαλα. Μέσω εμού, άκουγαν τις προσευχές και μετείχαν της Κοινωνίας, μέχρι που γεννήθηκαν και στη συνέχεια βαπτίστηκαν σε μια Εκκλησία, γεμάτη από πιστούς, που περιβάλλεται από αγάπη.
Αφού γεννήθηκαν, σταμάτησα να ψάλλω στη χορωδία, για να τα φροντίζω. Όταν ήταν ανήσυχα ή κουρασμένα, περπατούσα μαζί τους στην εκκλησία καθώς φιλούσαν τις εικόνες στους τοίχους. Σε αυτές που δεν μπορούσαν να φτάσουν, τους έβαζα να φιλούν το χέρι τους και να σηκώνονται στις μύτες τους για να βάζουν τα φιλιά τους στις εικόνες που ήταν ψηλά. Όταν μεγάλωσαν κάπως, πήγαιναν στα εικονοστάσια και παρόλο που δεν μπορούσαν να φτάσουν τις εικόνες αυτές, φιλούσαν τον ξύλινο σταυρό, στο ύψος τους, αυτόν που ο πατέρας τους δημιούργησε με τα χέρια του πριν ακόμη γεννηθούν.
Παρακολουθώ ακόμα τα παιδιά να το κάνουν επειδή αναγνωρίζουν ενστικτωδώς τα πράγματα που αντιπροσωπεύουν τον Θεό και τα αναγνωρίζουν χωρίς φόβο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, κάθε εβδομάδα, η οικογένειά μας θα σταματούσε αυτό που κάναμε το Σάββατο για να προετοιμαστούμε για τον Εσπερινό. Τους πηγαίναμε να προσκυνήσουν τις εικόνες κάθε φορά. Τους πηγαίναμε να κοινωνήσουν κάθε φορά.
Σηκωνόμασταν νωρίς κάθε Κυριακή με όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τέσσερα παιδιά. Τα ντύναμε με τα γιορτινά ρούχα, τα οδηγούσαμε στην Εκκλησία και επιμέναμε να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, περπατώντας μέσα και έξω από την εκκλησία μαζί τους, σπρώχνοντάς τους για να σταματήσουν να τρέχουν στο Ιερό, πηγαίνοντάς τους στο "γιογιό" όταν χρειαζόταν, επιβάλλοντάς τους ησυχία κατά τη διάρκεια του Ευαγγελίου, και διδάσκοντάς τους πως δεν πρέπει να μιλούν όταν ο Ιερέας μιλάει. Οι παππούδες τους τα κρατούσαν, χωρίς φόβο, για να τα μεταφέρουν να φιλήσουν τις εικόνες, για να με ξεκουράσουν. Έχασα εκατοντάδες κηρύγματα περπατώντας έξω με ένα κουρασμένο μικρό παιδί και αυτό συνέβη εβδομάδες επί εβδομάδων.
Τα πηγαίναμε επίσης να κοινωνήσουν κάθε εβδομάδα, όλο τον χρόνο. Υπομονετικά, με συνέπεια, με πίστη, γιατί ΕΤΣΙ μεταδίδεται η πίστη μας στην επόμενη γενιά μας. Μαθαίνουν από τις ΗΠΑ. Μαθαίνουν από ό,τι βλέπουν και από ό,τι κάνουν, περισσότερο από αυτά που ακούνε, για χρόνια.
Οι γονείς δεν το κάνουν επειδή είναι εύκολο. Κανένας γονέας δεν το κάνει για "διασκέδαση" ή για επίδειξη. Είναι πάρα πολύ κοπιαστικό. Είναι σκληρή, αδιάκοπη, επιμελής εργασία. Έτσι απλά, για να έχουμε τώρα τους επισκόπους και τους ιερείς μας, σε τόσες πολλές δικαιοδοσίες, να δημιουργoύν κάθε αντιφατικό πρωτόκολλο που μπορούμε να φανταστούμε πως είναι καταστροφικό.
Τώρα θέλουν να υπογράψω για να φέρνω τα παιδιά ΜΟΥ στην εκκλησία, όπου όλοι οι ενήλικες φορούν πλέον μάσκες, κάτι που σε ένα παιδί είναι πολύ τρομακτικό. Απαιτείται να απολυμάνουν τα χέρια τους, κατά την άφιξή τους, διότι θεωρούνται ως εργοστάσια κινουμένων μικροβίων όταν, Θεός φυλάξοι, πρέπει να βήξουν ή να φτερνιστούν. Δύο από τα παιδιά μου φορούν μάσκες και δύο δεν το κάνουν λόγω της ηλικίας τους. Κανένα από αυτά δεν επιτρέπεται να φιλήσει τις εικόνες ή να αγκαλιάσει τους αναδόχους τους ή τους παππούδες ή τους φίλους τους, οι οποίοι ίσως φοβούνται τόσο πολύ από αυτά, που μπορεί ακόμη και να απομακρυνόντουσαν αν τα παιδιά μου τους πλησίαζαν.
Στη συνέχεια, τα πηγαίνω να κοινωνήσουν όπου ο ιερέας αλλάζει κουτάλι μετά την μετάληψη, αφού το έχει βυθίσει στο ΣΩΜΑ και το ΑΙΜΑ του Χριστού, που είναι το πιο καθαρό πράγμα που έχουμε πρόσβαση σε αυτόν τον κόσμο. Καθώς αποχωρούμε από την εκκλησία, μη μιλώντας σε κανέναν, αναρωτιέμαι αν αυτό πρέπει να δείξω στα παιδιά μου μετά από δώδεκα χρόνια επιμελούς εργασίας και διδασκαλίας.
Είθε ο Θεός να δείξει έλεος σε όλους εκείνους που λαμβάνουν αυτές τις καταστροφικές αποφάσεις. Η ζημιά που κάνουν στην πίστη των παιδιών μας είναι ανυπολόγιστη.
Αν έχω "παράλογη πίστη", όπως ένας επίσκοπος μου την χαρακτήρισε τον Μάρτιο, ίσως και οι παππούδες και οι γονείς του να είχαν "παράλογη πίστη", επίσης, και ίσως αυτό είναι που τον οδήγησε στην ιεροσύνη και τα έτη υπηρεσίας στην εκκλησία μας.
Γιατί η ΠΙΣΤΗ γίνεται ξαφνικά τόσο παράλογη; Και γιατί επιπλήττουν ευσεβείς Ορθόδοξους και μας αποκαλούν "υπερβολικά ευσεβείς" με υποτιμητικό τρόπο, υπονοώντας ότι δεν νοιαζόμαστε καθόλου για τους αδελφούς ενορίτες μας, εάν δεν ενστερνιστούμε τις νέες οδηγίες τους; Εάν πιστεύουν ότι συμβαίνει αυτό, είναι ξεκάθαρα ψέμα.
Με τα χρόνια, ως μητέρα, έχω χάσει αμέτρητες Ακολουθίες επειδή τα παιδιά μου ήταν άρρωστα και έπρεπε να παραμείνουν στο σπίτι. Τώρα, εμείς που είμαστε υγιείς και δεν φοβόμαστε, μας λένε ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πίστη μας για να φιλοξενήσουμε άτομα που φοβούνται. Πρέπει να αλλάξουμε την πίστη μας, ώστε εκείνοι να μπορούν να αισθάνονται "ασφαλείς". Η δική μου πίστη και η πίστη των παιδιών μου είναι διαπραγματεύσιμες και απορριπτέες. Ωστόσο, εγώ επιπλήττομαι, επειδή δεν αγαπώ....
Εάν αυτοί που φοβούνται την πρακτική της πίστης μας θέλουν να πάρουν μέρος, οι ενορίες μας πρέπει να κάνουν καταλύματα για αυτούς, ώστε οι ιερείς μας να μπορούν να τους υπηρετούν όπου είναι άνετοι. Αλλά δεν πρέπει να ξαναγράψουν (επαναδιατυπώσουν) την πίστη λόγω ενός περαστικού ιού. Αυτό δεν είναι αγάπη. Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά δεν είναι αγάπη.
Είναι λάθος, και ελπίζω ότι περισσότεροι γονείς και καλοί ιερείς και πιστοί θα μιλήσουν και θα υπερασπιστούν τα ορθόδοξα παιδιά μας και την πίστη μας και θα αγωνιστούν για αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι καθαρό και αληθινό και σωστό.
Δεν θα φέρουμε τα παιδιά μας σε καμία εκκλησία όπου θα βλέπουν ενήλικες με μάσκες προσώπου, δεν θα επιτρέπεται να ασπάζονται τις εικόνες ή θα βλέπουν διαφορετικά κουτάλια να χρησιμοποιούνται για την Κοινωνία. Δεν έχω καμία εξήγηση για αυτό στα παιδιά μου. Καμία. Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία. Δεν είναι η Πίστη μας.
(ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ "ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ" - ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΔΩ: https://orthodoxethos.com/post/letter-from-an-orthodox-mom?fbclid=IwAR3SS2wpkMvUabWAUMPnBP_wNP2HaGoRCuu6mHztBv_ONkRO6TJUzyfEhIs)
Τί να απαντήσει κανείς σε αυτή την μητέρα που βλέπει τους Ποιμένες, στους οποίους εμπιστεύθηκε την ψυχή της οικογένειάς της, να προδίδουν με τον πιο αισχρό τρόπο την Ορθόδοξη Πίστη ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒ Κορ. 6,16 .....ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.
Β Κορ. 6,17 διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς,
Β Κορ. 6,18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ.