Οἰκουμενιστικές "βόμβες"

Ἡ ἔντεχνος διδασκαλία τῆς Αἰρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν

Προκειμένου οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά εἶναι γρήγοροι καί ἕτοιμοι εἰς τό ν’ ἀνατρέπουν τά σαθρά ἐπιχειρήματα τῶν Οἰκουμενιστῶν, εἶναι ἀπαραίτητον νά τά γνωρίζουν ἐκ τῶν προτέρων. Διά τόν σκοπόν αὐτόν, παραθέτομεν τό ἀκόλουθον κείμενον, τό ὁποῖον ἀποτελεῖται ἀπό κάποια (αὐτούσια) ἀποσπάσματα ἀπό μίαν πρόσφατον ὁμιλίαν τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ κ. Παναγιώτου Ὑφαντῆ εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Ἀκαδημίαν Κρήτης» μέ θέμα: «Ὀρθοδοξία καί Δεκτική Οἰκουμενικότητα». Ἡ ὁμιλία ὑπάρχει καί σέ βίντεο (βλ. https://goo.gl/Jiz0Pk). Τά ἀποσπάσματα αὐτά δείχνουν πῶς ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡραιοποιεῖται καί διδάσκεται ἀπροκαλύπτως, ἐνῷ οἱ Ὀρθόδοξοι πού ἀντιδροῦν χαρακτηρίζονται ἀπαξιωτικῶς ὡς «θορυβώδεις κύκλοι»!

Ὁ κ. Ὑφαντής εἶπε, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς:

Ἀκόμη καί σήμερα, μετά ἀπό τόσες δεκαετίες οἰκουμενικῶν διαλόγων, ἡ Ὀρθοδοξία στά μάτια πολλῶν συνομιλητῶν της, μή ὀρθοδόξων, κατανοεῖται ἤ φαντάζει σχεδόν ὡς μία ἐξωτική ἐκδοχή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἀγκιστρωμένη στή διδασκαλία καί τήν ἐμπειρία τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων καί τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τήν ὁποία ἡ Ὀρθόδοξη θεσμική Ἐκκλησία καί ἡ θεολογία της μοιάζουν καταδικασμένες νά διατηροῦν ἀνέγγιχτες σάν ἕνα πολύτιμο, πλήν νεκρό ἔκθεμα στίς εἰδικές συνθῆκες ἑνός μουσείου εὐσεβοῦς ἀρχαιολογίας. Ὡστόσο, αὐτή ἡ παραμορφωμένη καί παραμορφωτική εἰκόνα τῆς Ὀρθοδοξίας δέν ὀφείλεται στήν προκατάληψι τῶν μή Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀπέναντί της, ἤ δέν ὀφείλεται μόνο σ’ αὐτό. Ὀφείλεται ἐν πολλοῖς καί σέ ὡρισμένους στενούς, ἀλλά δυστυχῶς θορυβώδεις κύκλους Ὀρθοδόξων πού ἀναπαράγουν αὐτή τήν εἰκόνα. Ἐπειδή ἀκριβῶς ταυτίζουν, ἀπό ἄγνοια ἤ σκοπιμότητα, τήν παραδοσιαρχία μέ τήν παράδοσι, ὅπου ἡ πρώτη, ἡ παραδοσιαρχία, δέν εἶναι παρά ἡ ἀπολυτοποίησι ἤ καί εἰδωλοποίησι τῆς κληρονομιᾶς τοῦ παρελθόντος, δηλαδή ἑνός ἀκίνητου καί στατικοῦ μεγέθους. Ἐνῷ, ἡ δεύτερη, ἡ παράδοσι, συνιστᾶ μία διαρκῆ κίνησι. Τό ὑποκείμενο αὐτῆς τῆς κίνησης εἶναι ἡ κοινότητα τῶν πιστῶν μιᾶς ἐποχῆς πού δέχεται ἀπό τήν προηγούμενη ἕνα πλέγμα λόγου καί πράξης, πίστης καί λατρείας, δόγματος καί πνευματικότητας, καί ἀφοῦ τό ἀφομοιώσει καί τό ἐμπλουτίσει μέ τίς δικές της ἀναζητήσεις καί εὑρέσεις, τό παραδίδει στήν ἑπόμενη γενιά. Αὐτό σημαίνει στήν πρᾶξι ὅτι ἡ παραδοσιακότητα συνεπάγεται, ἐνέχει μέσα της, μία διαρκῆ κινητικότητα καί μία ἀσταμάτητη διαδικασία πρόσληψης ...

Κάθε εἴδους πρόσληψι τοῦ ἄλλου ἔχει ὡρισμένες προϋποθέσεις. Ἀναφέρω ὡρισμένες ἀπό αὐτές πού θεωρῶ πιό σημαντικές. Πρῶτον, τήν ἐγκατάληψι τῶν προκαταλήψεων, δηλαδή τῶν στερεοτύπων, πού ἀκόμη καί σήμερα ἐπιβιώνουν σέ ἐπίπεδο διομολογιακό, ἐγκλωβίζοντας κάθε πλευρά στή δική της αὐτάρκεια ἤ καί τόν ἀπομονωτισμό. Δεύτερον, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἀλαζονεία τῆς ἐκκλησιολογικῆς ἀποκλειστικότητας καί συνεκδοχικά τοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ ἄλλου, ὁ ὁποῖος σέ αὐτή τήν προοπτική μπορεῖ νά σταθῇ πλάϊ μας μόνον ὡς ἀκροατής, μαθητής ἤ προσήλυτος καί ὄχι ὡς ἰσότιμος συζητητής ἤ ἀναζητητής τῆς κοινῆς ἀλήθειας. Καί, τρίτον, τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό ἀναστολές καί καχυποψία ἀπέναντι στό διαφορετικό. Δηλαδή, τήν ἀπελευθέρωσί μας ἀπό ἐκεῖνα τά ἐμπόδια πού μεταμορφώνουν ἤ διαστρέφουν τόν φιλοξενούμενο εἴτε σέ ἐχθρό τῆς δικῆς μας αὐθεντίας εἴτε σέ αἰχμάλωτο τῆς δικῆς μας ὑπεροχῆς. ...

Σέ συλλογικό ἐπίπεδο, αὐτός ὁ πνευματικός προορισμός [σ.σ. δηλαδή ὁ Οἰκουμενισμός] ἀνταποκρίνεται σέ μία Ἐκκλησία καί σέ μία ἐκκλησιολογία πού βρίσκονται ἐν τῷ γίγνεσθαι, μέ τήν ἔννοια ὅτι εἶναι κάτι πού συνεχῶς καί ἀνά πᾶσα στιγμή κατορθώνεται καί συντελεῖται. Καί ἀπόλυτο κριτήριο γι’ αὐτή τήν διαρκῆ αὐτοπραγμάτωσι εἶναι τό ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐκκλησιολογίας πρός τόν ἄλλον. Ὅλα αὐτά σ’ ἐπίπεδο οἰκουμενικό διαμορφώνουν μία στάσι πού μπορεῖ νά σπάσῃ τούς τοίχους τῆς ἀποκλειστικότητας καί τῆς ἐσωστρέφειας, πού συχνά ματαιώνουν τήν πραγματική συνάντησι μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν πιστῶν καί τήν ἴδια τήν ἑνότητα. Θά πρέπῃ νά ὁμολογήσουμε ὅτι αὐτή τήν στάσι δέν μοιάζουν πρόθυμες νά τήν υἱοθετήσουν πλήρως ἤ ἐπίσημα ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Πρᾶγμα πού ἐπιμαρτυροῦν καί οἱ δυσκολίες, οἱ ἐπιφυλάξεις ἤ καί οἱ ἐμμονές πού σκίασαν τήν διεξαγωγή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, δίχως ὅμως ἐν τέλει νά ματαιώσουν τήν διεξαγωγή ἤ νά στιγματίσουν τά συμπεράσματά της.

Ὡστόσο, ἀξίζει νά θυμήσουμε καί νά θυμηθοῦμε ὅτι αὐτή ἡ ρωμαλέα στάσι εἶχε ἤδη διατυπωθῆ μέ σαφήνεια ἤ καί ριζοσπαστικότητα σ’ ἕνα κείμενο πού συνέταξε στό ἤδη μακρινό 1975 ἡ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Διάσκεψη ἐν ὄψει τῆς 5ης Γενικῆς Συνέλευσης τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν [σ.σ. διάβαζε αἱρέσεων] στό Ναϊρόμπι. Στό κείμενο αὐτό τονίζεται ὅτι:

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν περιμένει νά μεταστραφοῦν οἱ ἄλλοι Χριστιανοί στήν Ὀρθοδοξία καί νά γίνουν μέλη της. Ἡ ἐπιθυμία της εἶναι νά ἀγωνιστοῦν ὅλοι στίς δικές τους ἐκκλησίες καί παραδόσεις ὥστε νά κατανοήσουν σέ βάθος τήν πληρότητα τῆς ἀποστολικῆς πίστης, ἡ ὁποία ἐνυπάρχει στήν πληρότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Δέν ἀπαιτεῖται ἀπό καμία Ἐκκλησία νά ἐκριζωθῇ, νά ἀποκοπῇ ἀπό τήν πολιτιστική της κληρονομιά, ἤ νά ἐγκαταλείψῃ τόν ἰδιαίτερο χαρακτῆρά της. Κάθε ἐκκλησία θά μποροῦσε νά συμβάλλῃ στόν ἐμπλουτισμό ὅλων.

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ":Περί του Οικουμενιστού κ. Υφαντή δείτε και εδώ (από όπου και η φωτογραφία). Επομένως κατανοεί κανείς τί είδους "θεολογία" θα μάθουν οι φοιτητές του. Ο Θεός να του δώσει μετάνοια!!