Μια σημαντική τοποθέτηση-διευκρίνιση για την Αποτείχιση - Του κ. Ιωάννη Ρίζου

 

Η Ορθόδοξη διδασκαλία και πράξη νομιμοποιεί το δικαίωμα του (κληρικού, μοναχού, λαϊκού) να αποτειχιστεί. Με αυτό το δικαίωμα όμως, όπως φαίνεται από τα κείμενα των Αγίων μας, δεν του παραχωρεί  το δικαίωμα να ανακηρύξει ακυρότητα  των μυστηρίων της πλευράς που κακοδοξεί ακόμα κι αν η κακοδοξία της άλλης πλευράς οδηγήσει σε κάποια ληστρική σύνοδο. Οι αποτειχισμένοι δεν είναι μια νέα Κανονική Εκκλησία με Συνοδική διαγνώμη και  δεν έχουν δικαιοδοσία να κάνουν τέτοιου είδους διακήρυξη ακόμα κι αν έχουν επισκόπους στις τάξεις τους. Ακόμα και στη Συνοδική καταδίκη του Οικουμενισμού από την Ρ.Ε.Δ. οι Ομολογητές Ρώσοι Πατέρες δήλωσαν ότι μόνο μια μείζων Σύνοδος μπορεί να αποφασίσει για το αν έχασαν την Θ. Χάρη οι Εκκλησίες που εξέπεσαν στον Οικουμενισμό.

Αν εγώ ονομάσω κάποιον «ψευδεπίσκοπο» δεν σημαίνει ότι αυτός ο ψευδεπίσκοπος έχασε την (αρχ)ιεροσύνη του επειδή εγώ ή μια ομάδα πιστών (κληρικών-μοναχών) τον έκρινε έτσι. Κανένας Ιερός Κανόνας δεν δίνει τέτοια εξουσία σε κανέναν που αποτειχίζεται. Δεν αποκτούμε  με την αποτείχιση δικαίωμα συνοδικότητας. Παραμένουμε ως το ακαινοτόμητο τμήμα της ΜΙΑΣ Εκκλησίας. Δεν φτιάχνουμε άλλη εκκλησία. Οι οικουμενιστές στερούνται του προσωπικού αγιασμού όχι όμως της ιεροσύνης. Αυτή, όπως τους δόθηκε, έτσι και αφαιρείται, κι όχι από τον καθένα. Πουθενά δεν συναντήσαμε οι άγιοι Ομολογητές να αποφασίζουν ατομικά για την αμοιρία Χάριτος και Μυστηρίων  κάποιας άλλης μερίδος  της εκκλησίας που εξέπεσε. Κι αν κάποιος το έκανε, το έκανε για τις ανάγκες της διδαχής και  δεν απαίτησε αυτή του η κρίση να ισχύσει άμεσα καθιστώντας  αχρείαστη την Συνοδική διαγνώμη.

 Διακόπτουμε την κοινωνία με τους κακοδόξους για να διατηρήσουμε την Ορθόδοξη μας ιδιότητα και ευσέβεια. «Τοις αποστατήσασι και αφισταμένοις μηδόλως υπόκεισθαι κατά μηδένα τρόπο» [Υπό αυτούς που αποστάτησαν και έφυγαν –από την Πίστη– να μην βρίσκεστε καθόλου και με κανένα τρόπο]^[1]. Αφού λοιπόν προφυλαχθούμε από τον μολυσμό της κακοδοξίας (με την αποτείχιση) δεν έχουμε άλλη εξουσία και αρμοδιότητα να κρίνουμε τα υπόλοιπα.

Αν κάποιος έχει περισσότερα στοιχεία και θέλει να συνεισφέρει με Πατερική πληροφόρηση στο ζήτημα, θα βοηθούσε στην πληρότητα της Πατερικής Ορθόδοξης θέσης.

Ιω. Ρίζος
kapsala@yahoo.com

 

[1] κατά τον Γ΄ Καν. της Γ ΄ Οικουμενικής

 

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": Το παραπάνω εξαιρετικό κείμενο (το οποίο αναγνώσαμε εδώ) αναφέρεται στην κακοδοξία περί απώλειας της θείας Χάριτος και του κύρους των Μυστηρίων των πεσόντων σε αίρεση (προ της συνοδικής κρίσεως αυτών). Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που δημοσιεύθηκε σε ένα ιστολόγιο που ακολουθεί τις απόψεις του π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, οι οποίες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις απόψεις του κ. Ρίζου, μιας και ο πρώτος έχει τοποθετηθεί υπέρ της ακυρότητας των Μυστηρίων των Οικουμενιστών ("ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἦτο σαφέστατος ἔναντι τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς του, μετά τήν ἀποτείχισι τῶν ὁμολογητῶν Ὀρθοδόξων καί ἐδίδασκε ὅτι αὐτά εἶναι ἄκυρα. Τήν ἴδια σαφῆ διδασκαλία εἶχε καί διά τούς ναούς τῶν αἱρετικῶν καί ἐδίδασκε ὅτι μετά τήν ἐπίσημο ἀποδοχή τῆς αἱρέσεως ἀποχωρεῖ ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ ναοῦ καί αὐτός γίνεται ἕνας κοινός οἶκος, χωρίς δηλαδή καμμία ἱερότητα. Προφανῶς λοιπόν, ἡ ἀποτείχισις διά τόν ὅσιο ἐσήμαινε ὅτι ἀπομακρύνεσαι ἀπό κάτι τό ὁποῖο ἔχει ἐκπέσει, ἔχει μεταστραφῆ καί ὄχι ὅτι φεύγεις ἀπό κάτι τό ὁποῖο, ναί μέν ἔχει ἐκπέσει ὡς πρός τήν πίστι, πλήν ὅμως διατηρεῖ τήν σωστική καί ἁγιαστική ἐνέργεια τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος στά μυστήρια. Διότι, ἐάν διασώζεται ἡ ἁγιαστική ἐνέργεια στά μυστήρια, πῶς εἶναι δυνατόν ἐμεῖς νὰ ἀποχωρήσωμε διά τῆς ἀποτειχίσεως, τὴ στιγμή δέ πού τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ἔχει ἀποχωρίσει ἀπό τά μυστήρια καί τούς ναούς καί, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, νά ἀναδειχθοῦμε ἐμεῖς βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως. Ἤ διατί τό ἅγ. Πνεῦμα νά ἀναμένη καί νά μήν ἀπομακρύνεται μέχρι τῆς ἰδικῆς μας συνοδικῆς ἀποφάσεως, ἡ ὁποία μέ τήν ἔννοια αὐτή θά τό διατάξη τρόπον τινά νά ἀποχωρήση;" - Ἱερομονάχου Εύθυμίου Τρικαμηνᾶ, Ἡ Ἀντιμετώπισις τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τόν Ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη, Λάρισα, 2010), αλλά και των Παλαιοημερολογιτών ("Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων καί ἡ σαφεστάτη διακέλευσις τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι τά σχίσματα στεροῦνται τῆς χάριτος τοῦ ἁγ. Πνεύματος, εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας καί βεβαίως τά τελούμενα ἀπό τούς εὑρισκομένους εἰς αὐτά κληρικούς εἶναι ἄκυρα. Στήν περίπτωσι βεβαίως τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἔχουμε κάτι πολύ περισσότερο ἀπό ἁπλά σχίσματα λόγῳ τῆς ἱερατικῆς δομῆς τῶν Συνόδων των καί τῆς θεολογικῆς διδασκαλίας ἑκάστης παρατάξεως πού προαναφέραμε" - πηγή ). Συγχαίρουμε τον κ. Ρίζο για την πατερική του τοποθέτηση στο ζήτημα αυτό και την συμβολή του στην ανάδειξη της ορθής εκκλησιολογικής θέσεως επί του θέματος.