ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ: Οἰκουμενισμός καί ἡ Μεγάλη Σύνοδος (Μέρος Α΄)

 

 

Ὁ ἀρχηγός τοῦ σκότους καί τῆς πλάνης, ὁ ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος, κα­τανοήσας τό κατ’ ἐξοχήν καταλυτικό γιά τά πονηρά καί ὀλέθρια βουλεύ­ματά του ἒργο τοῦ συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας, ἒβαλε ἂνομο στόχο στόν σκοτεινό καί πανοῦργο νοῦ του, νά τό ἀντιστρέψει κατά τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπεχείρησε στό παρελθόν μέ τίς ληστρικές συνό­δους, πλήν ὃμως μάταια ἐκοπίασε γιατί προσέκρουσε στούς στερεούς ἐκείνους βράχους τῆς Ὁρθοδοξίας, ἀλλά καί στό ἀρραγές ὀρθόδοξο φρό­νημα τοῦ πιστοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ, τοῦ ἀνύστακτου τούτου θεματοφύ­λακα τῆς παρακατα­θήκης τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

        Ὃμως ἢδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνα ἂρχισε νά ἐκδηλώνεται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μία ἐπίθεση τόσο ὀργανωμένη, ὃσο δέν φαντάζε­ται κα­νείς. Σήμερα εἶναι ὁλοφάνερο ὃτι ὁ δόλιος «κοσμοκράτωρ» ἒχει κατορθώσει νά ἐνορχηστρώσει μαζί μέ τούς ἀξιωματούχους καί «θεολόγους» τῶν ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί ἂλλων θρησκειῶν, πολλούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, προκαθημένους, ἐπισκόπους, ἡγουμένους, θεολό­γους, ἱεροκήρυκες καί πνευματικούς σέ ἓνα κοινό σκοπό. Νά σύρουν τήν ἀκήρατη Ὀρθοδοξία στόν χορό τῆς ἀποστασίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Νά μολύνουν τήν ἀληθῆ καί μοναδική Ἐκκλησία, «ἣν ὁ Κύριος περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἳματος» καί γιά τήν ὁποία μαρτυρεῖ τό Πνεῦμα τό Ἃγιον ὃτι, «ὃλη καλή εἶ πλησίον μου καί μῶμος οὐκ ἒστιν ἐν σοί».

        Οἰκουμενιστικά συνέδρια, ὑποκατάστατα τῶν παραδοσιακῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, γίνονται τό ἓνα κατόπιν τοῦ ἂλλου καί ἀποφασίζουν αὐτοί οἱ «τα­γοί» τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀρχῆς γινομένης ἐπίσημα πλέον μέ τό «διάγγελμα πρός τάς ἁπανταχοῦ ἐκκλησίας» τοῦ συνεδρίου τῆς Κων/πόλεως τό 1920. Παρατηροῦμε τήν Ἐκκλησία νά εἰσέρχεται σέ μία νέα δοκι­μασία, τόσο ὓπουλη, πού τήν καθιστᾶ χειρότερη καί ἀπό τούς Νερώνιους διωγ­μούς. Τότε οἱ ποταμοί αἳματος τῶν ἑκατοντάδων μυριάδων μαρτύρων ἐπότισαν τό δένδρο τῆς Ὀρθοδοξίας τό αὒξησαν καί τό ἐδόξασαν. Οὒτε οἱ μεγάλοι διωγ­μοί τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, οὒτε ὁ Ἀρειανισμός, οὒτε οἱ Νε­στόριοι, Διόσκοροι καί Εὐτυχεῖς, οὒτε οἱ μονοθελῆτες καί οἱ εἰκονομάχοι ἦταν τόσο καταλυ­τικοί γιά τό πανσωστικό ἒργο τῆς Ἐκκλησίας, ὃσο σήμερα ἡ πα­ναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. «Ὁ ἀμετανόητος διάβολος... χρησιμοποιεῖ τόν οἰκουμενισμόν, ὃστις ἀρνεῖται τό θεῖον δόγμα περί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ζητεῖ νά στήσῃ τήν ἰδίαν αὐτοῦ ψευδοδιδασκαλίαν περί τῆς οἰκουμενιστικῆς του «ἐκκλησίας», ἣτις εἶναι ἀντιεκκλησία, διά νά ἀφανίσῃ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυ­ρίου ἐπί τῆς γῆς καί δυνηθῇ νά εἲπει καί πάλιν περί τῶν τῆς οἰκουμένης: «Ἐμοί παραδέδοται!». (Ἀρχ/του Χρυσοστόμου Σπύρου. Ἡ Ἀποτείχισίς μου. σελ.99.)

        Δόλωμα τῆς ψευδοδιδασκαλίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ; Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης. Μία δύναμη πού νοηματοδοτεῖ ὃλες τίς χριστιανικές ἀρετές. Μία παναρετή πού χωρίς αὐτή ὃλες οἱ χριστιανικές ἀρετές παύουν νά εἶναι ἀρετές. Δηλαδή εἶναι ἀνώφελες. Μία καθολική ἀρετή πού περιέχει μέσα της ὃλη τήν ἀλήθεια ἢ γιά νά εἲμαστε ἀκριβέστεροι εἶναι ἓνα καί τό αὐτό μέ τήν ἀλήθεια. Πρᾶγμα πού σημαίνει πώς ὃτι δέν ἒχει σχέση μέ τήν ἀλήθεια, ὃπως τό ψεῦδος, ὁ δό­λος καί ἡ πλάνη, δέν μπορεῖ νά ἒχει σχέση οὒτε καί μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Ἑπομένως τό ζητούμενο γιά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά ἀποκτήσουν μία ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ καί ὂχι ἀφηρημένη καί ἂλογη. Νά ζοῦν «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ» ὃπως λέγει ὁ Παῦλος. Ἡ ἀγάπη πού «εὐαγγελίζεται» ὁ οἰκουμενισμός εἶναι πράγματι ἀφηρημένη καί ἂλογη.

         Ἀφηρημένη γιατί ἀναμιγνύει μαζί μέ τήν ἀλήθεια, τό ψεῦδος τήν ἀπάτη καί τήν πλάνη. Δηλαδή ὀρθοδοξία καί ἑτεροδοξία σέ μία τραγελαφική ἑνότητα. Ἀφηρημένη γιατί διαλέγονται οἱ τῆς ὀρθοδοξίας ταγοί μεθ’ ὃλων τῶν αἱρετικῶν συναγωγῶν σέ ἓνα διάλογο τῆς ἀληθείας μέ τό ψεῦδος. Τοῦ ἁπλοῦ φωτός τῆς ἀληθείας μέ τό πολυδαί­δαλο καί πολυπλόκαμο σκότος τῆς πλάνης, μέ ἀποτέλεσμα νά αλλοτριώνονται (1) οἱ διαλεγόμε­νοι ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς. Τοῦτο γιατί διαλέγονται, ὂχι ἀποστολικῶς νουθετώ­ντας αὐτούς μία ἢ δύο φορές, ἀλλά γιά χιλιοστή φορά, γεγονός πού καθιστᾶ αὐτούς ὂχι ἁπλῶς παραβάτες τῆς ἀποστολικῆς ἐντολῆς, ἀλλά ἀναισχύντους διαπραγματευτές τῶν αἰωνίων ὀρθοδόξων δογματικῶν ἀληθειῶν                

       Ἐπίσης ἡ οἰκουμενιστική ἀγάπη εἶναι ἂλογη γιατί ἡ ἑνότητα τῆς ἀληθείας μέ τήν πλάνη ξεφεύγει πέρα ἀπό κάθε ὃριο λογικῆς. Ἓνωση φωτός καί σκότους δέν εἶναι τίποτα ἂλλο παρά μία ἀλογία. Ἐξάλλου τέ­τοια ἓνωση δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει οὒτε θά ὑπάρξει ποτέ. Καί ἐάν ποτέ ἐξαγγείλουν ἐπίσημα κάτι τέτοιο σέ κάποιο ἀπό αὐτά τά συνέδρια τῆς ἀβροφροσύνης, τοῦτο φυσικά δέν θά εἶναι ἓνωση φωτός καί σκότους ἢ ἀληθείας καί πλάνης, ἀλλά στήν πραγ­ματικότητα ἡ φιλία τοῦ Πόντιου Πιλάτου μέ τόν Ἠρώδη. Διά τῆς ὁποίας γί­νεται αὐτομόληση τῶν πρωτεργατῶν τῆς «ἑνώσεως» αὐτῆς ἀπό τήν ὀρθόδοξη πλευρά στό ἀντίπαλο στρατόπεδο τῶν αἰωνίων ἐχθρῶν τῆς ὀρθοδοξίας. Ἐάν αὐτοί, ὡς προκαθήμενοι ὀρθοδόξων Πατριαρχείων, τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἢ καί ἀντιπρόσωποι αὐτῶν, ὑπογράφουν ἐπίσημα καί ἀνεπίσημα τέτοιες ἑνώσεις στά συνέδρια αὐτά, «παρά πᾶσαν ἒννοιαν Ἐκκλησιαστικοῦ Δι­καίου», καί συναγελάζονται μετά τῶν ἑτεροδόξων σέ συμπροσευχές καί εὐχαριστιακές συνάξεις (κατά Περγάμου Ζηζιούλα), «οὐσιαστικά θέτουν ἑαυτούς ἐκτός τῆς σωτηριώδους ἀποστολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

       Ἑπομένως μέ τήν ἀγάπη πού διαθρυλλεῖται ὁ οἰκουμενισμός, ἁπλούστατα καί βεβαιότατα, ὁ Χριστός, ἡ Ἀλήθεια, πού σταυρώθηκε ἀπό ἀγάπη γιά μᾶς, δέν ἒχει καμμία σχέση μαζί της.

       Αὐτά βέβαια σέ μιά ἐποχή ὃπου ἡ γενική ἀποστασία κορυφώνεται ὃλο καί πιό πολύ καί ἡ συνείδηση τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ κατά συντριπτική πλει­οψηφία, ἒχει ἀμβλυνθεῖ τόσο πολύ ἀπό τήν ἁμαρτία, τήν ὁλιγοπιστία καί τήν ἀμάθεια γύρω ἀπό τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ὣστε νά μυωπάζει ἀκόμη καί στίς πιό καταφανεῖς προδοσίες πού συντελοῦνται ἀπροκάλυπτα πλέον. Σέ μία ἐποχή πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ βάλλεται ἐξ ἀριστερῶν ἀπό ὃλες τίς ἀντίθεες δυνάμεις τοῦ σκότους. Ἐβραῖοι-Σιω­νιστές, μασόνοι, χιλια­στές, πεντηκοστιανοί, καθολικοί καί οὐνῖτες, οὐμανιστές, ὑλιστές, Δαρβινι­στές καί πλῆθος ἂλλοι· καί τέλος αὐτοί τού­τοι οἱ οἰκουμενιστές πού ξεπουλοῦν (2) τήν Ὀρθοδοξία μας γιά νά ἰκανοποιήσουν τούς ξένους ἐντολοδότες, τήν νεωτεριστική μανία τους καί τήν ἂμετρη φιλοδοξία τους, πρός τούς ὁποίους τό Ἃγιον Πνεῦμα λέγει διά τοῦ προφήτου Ἠσαΐου: «Οὐαί τέκνα ἀποστάται, λέγει Κύριος· ἐποιήσατε βουλήν καί οὐ δι᾿  ἐμοῦ, καί συνθή­κας οὐ διά τοῦ πνεύματός μου».  ( Ἠσ. Κεφ. Λ΄,1.)                                

        Ἀλλά τό φοβερό εἶναι ὃτι, ἐνῶ οἱ ἀντίθεες δυνά­μεις πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία ἀπό ἒξω, οἱ τελευταῖοι ἀπό μέσα. Τοῦτο ἀποδυρόμαστε καί τοῦτο καταγγέ­λουμε, ὃτι οἱ ταγοί τῆς Μίας καί Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, μέ τά λεγόμενά τους, μέ τίς συ­μπροσευ­χές τους μέσα στίς αἱρετικές ὁμολογίες, καί ὂχι μόνο, μέ τήν ἀποδοχή αὐτῶν ὡς ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν, μέ τήν θεωρία τῶν δύο πνευμό­νων, τήν βαπτισματική θεολογία, πολεμοῦν τό δόγμα τῆς μοναδι­κότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς κιβωτοῦ σωτηρίας.

        Ἐτσι ἀναφορικά μέ τήν Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης, μέ Πρόεδρο αὐτόν τόν Οἰκουμενικό, ὁ ὁποῖος διακατέχεται κάθε ἂλλο παρά ἀπό πνεῦμα ὀρθοδοξίας, καθώς καί οἱ ἀκόλουθοί του, ἑπόμενο εἶναι νά καταδικασθεῖ ἀπό τήν συνείδηση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ληστρική.

         Τό μόνο καλό ἲσως πού μπορεῖ νά προκύψει εἶναι νά χωρίσει ἡ «ἢρα ἀπ᾿ τό στάρι». Ὃσοι σέβονται τήν ἁγιοπατερική Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι ἲσως ἡ τελευταία τους εὐκαιρία νά ἀρθοῦν στό ὓψος τῶν περιστάσεων, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο εὐχόμεθα ὁλοψύχως. Τό λέμε αὐτό γιατί ἡ συνεχής ὑπαναχώρηση σέ ὓψιστα ζητήματα πίστεως, ἒχει ξεπεράσει ἢδη τήν κόκκινη γραμμή καί ἀσφαλῶς ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως μέ μαθηματική πρόοδο ὃλο καί ἐκμηδενίζεται.                      

   

(1)    Ὑπάρχουν δύο διάλογοι. Ὑπάρχει ὁ διάλογος πού εἶναι εὐλογημένος, νόμιμος, αὐτός πού ἒκαναν οἱ ἃγιοι καί οἱ ἀπόστολοι. Ὑπάρχει καί ὁ ἂλλος πού εἶναι καταραμένος, πού εἶναι τοῦ διαβόλου. Ὁ πρῶτος εἶναι ἡ διασάφηση. Οἱ ἀπόστολοι ἦρθαν στον Χριστό πολλές φορές γιά διασάφηση. Αυτός ὁ διάλογος εἶναι εὐλογημένος. Ἒρχεται κάποιος μέ ταπείνωση καί διάθεση νά μάθει ἀπό τόν Κύριο. Ὃταν ὁ ἑτερόδοξος ἒρχεται στήν Ἐκκλησία ἒτσι, εἲμαστε σέ καλό δρόμο. Ὃταν ἒρχεται γιά τό δεύτερο διάλογο, πού εἶναι ἡ διερεύνηση, ἐδῶ εἶναι ἡ πονηρία. Διερεύνηση θά πεῖ, δηλαδή, ἒρχομαι νά συζητήσουμε. Νά τά ποῦμε μεταξύ μας καί νά βροῦμε μία ἂλλη τρίτη ὁδό, ἂλλη ἀλήθεια, ὂχι αὐτό πού κηρύττετε ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι, ἀλλά μεταξύ μας θά βροῦμε τήν ἱστορική ἐκκλησία, τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ κ.λ.π.  Ἒρχεται ὂχι ὡς ἀναζητητής τῆς ἀληθείας, ὂχι ὡς μαθητής, ἀλλά ἒρχεται ἐπί ἲσοις ὃροις. Καί αὐτή εἶναι ἡ ἒκφραση πού εἶπαν, ὃταν ξεκίνησε ὁ θεολογικός διάλογος μέ τούς παπικούς, ὃτι ἐδῶ ἒρχονται οἱ παπικοί καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπί ἲσοις ὃροις. Ἀκριβῶς μέσα σ’ αὐτό τό κλίμα δέ θά βροῦμε τη σωτηρία. Δέ θά ἒχουμε ἐπιστροφή τῶν ἑτεροδόξων. Σ’ αὐτό τό κλίμα δέν ὑπάρχει μετάνοια καί ὃτι γίνεται εἶναι χωρίς κόστος. Ἂν εἲμαστε σ’ αὐτά τά τέσσερα, δηλαδή ὂχι ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας, ὂχι πνεῦμα μαθητείας, ἒλλειψη μετανοίας καί χωρίς κόστος, τότε αὐτός ὁ διάλογος εἶναι διερεύνηση, εἶναι πονηρός καί ἐκ τοῦ Διαβόλου. Ἀκριβῶς ἐδῶ, ἐπειδή εἲμαστε ἀγαθοί καί ὂχι μαθημένοι στούς τρόπους τῶν πονηρῶν καί τῶν ἑτεροδόξων, θά πέσουμε. Δέν εἶναι ὁ διάλογος πού καταλήγει στή σωτηρία, ἀλλά ὁ διάλογος πού ὁδηγεῖ στήν ἀλλοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας. (Ἡ δαιμονική μέθοδος τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Πρωτ/ρου Πέτρου Heers. Περ. Θεοδρομία τεῦχ. ΙΖ’3, σελ. 467). 

(2)   «Ἀπό τήν ἐποχή πού στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Βασιλεύουσας ἀνέβηκε ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, ἓνας ἑσμός προδοτῶν, μέ ἐξαίρεση τόν πατριάρχην Μάξιμο τόν Ε΄, λυμαί­νεται τό Πατριαρχεῖο. Ὁ Ἀθηναγόρας ἦταν ἐκεῖνος πού ἒβλαψε περισσότερο ἀπό ὃλους τήν Ὀρθοδοξία καί τό Φανάρι. Καί μετά τόν θάνατό του κανένας δέν βρέθηκε νά σταματήσῃ τό δύσμοιρο Πατριαρχεῖο ἀπό τό κατρακύλισμά του. Ἒτσι, σήμερα, τό Πατριαρχεῖο περιστοι­χίζεται ἀπό ἂτομα, πού εἶναι ἐντελῶς ἂγευστα ἀπό Ὀρθοδοξία, πού εἶναι ἀμφίβολο ἂν πιστεύουν καί σ’ αὐτόν τόν Θεόν ἀκόμα, πού δέν παύουν ὃμως νά τόν ἐμπορεύονται καί ἐμπαίζουν σαρκαστικά. Γιατί, ἂν πίστευαν, κανένας τους δέν θά τολμοῦσε νά παριστάνῃ τόν κληρικό ἀπό αὐτούς. Καί γι’ αὐτό... ξεπουλοῦν τήν Ὀρθοδοξία σέ τιμή εὐκαιρίας». (Ὀρθόδοξος Τύπος. 25-6-1982, σελ.1).

(Συνεχίζεται)

                                                                                                                Δ.Μ.