Ὀλίγα τινὰ περὶ ἐκκοσμικεύσεως (μέρος ε΄ - τελευταῖον)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ) 

   Ἔλεγε καὶ ὁ Γέρων Σωφρόνιος: «Ἕνας μοναχὸς ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν κουλτούρα δείχνει ὅτι δὲν βιώνει τὴν μετάνοια». Τί νὰ ποῦμε τώρα, ποὺ κληρικοὶ (καὶ λαϊκοὶ ἐννοεῖται) βλέπουν κοσμικὲς ταινίες, ἀκοῦν κοσμικὰ τραγούδια, παίζουν ἠλεκτρονικὰ παιγνίδια καὶ ἄλλα παρόμοια; Τὸ πρόβλημα, βεβαίως, δὲν ἐντοπίζεται τόσο στὸ ὅτι τὰ κάνουμε (ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει νὰ ἀγωνισθῇ μὲ τὰ πάθη του – καὶ πρέπει αὐτὰ νὰ τὰ ξεπεράσουμε γιὰ νὰ προχωρήσουμε στὴν πνευματικὴ ζωή) ὅσο στὸ ὅτι αὐτὰ θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς ἐκκοσμικευθέντες αὐτοὺς κληρικούς (καὶ λαϊκούς) ὡς φυσιολογικά, ἀθῶα, ἀκίνδυνα, μὴ ἐφάμαρτα.

   Ἐκήρυττε καὶ ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης: «Ὑπάρχει μιὰ τρομερὰ προφητεία, ποὺ τὴν εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, καὶ στὶς μέρες μας ἐκπληρώνεται. Τὸν ρώτησαν· Ποιὰ εἶνε τὰ σημάδια ὅτι ἔρχεται ἡ καταστροφὴ τοῦ κόσμου;

   Καὶ ἀπήντησε· Ἦταν ἐποχὴ ποὺ οἱ κληρικοὶ ζοῦσαν σὰν ἄγγελοι· δὲν ἀγαποῦσαν τὰ λεφτά, δὲν ἀγαποῦσαν τὴ δόξα, δὲν εἶχαν πάθη, στέκονταν ψηλὰ μέσα στὴν κοινωνία· καὶ τότε οἱ λαϊκοὶ ζοῦσαν σὰν ἄνθρωποι. Θὰ ἔρθουν ὅμως, λέει, χρόνια κατηραμένα, ποὺ θὰ πέσῃ καὶ θὰ ἐξευτελισθῇ ὁ κλῆρος. Καὶ τότε, ὅταν οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς, οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν σὰν τὰ κτήνη· καὶ τότε θὰ ἔρθῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου.

   Τί ἐννοεῖ ὅταν λέει, ὅτι οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς; Δηλαδή· πάει στὸ καφενεῖο ὁ λαϊκός, θὰ πάῃ καὶ ὁ κληρικός. Πάει στὸν κινηματογράφο ὁ λαϊκός, θὰ πάῃ καὶ ὁ κληρικός. Κουρεύει τὰ μαλλιά του ὁ λαϊκός, θὰ τὰ κουρέψῃ καὶ ὁ κληρικός. Παίζει φουτ – μπὼλ ὁ λαϊκός, θὰ παίξῃ καὶ αὐτός. Παίζει χαρτιὰ ὁ λαϊκός, θὰ παίξῃ καὶ αὐτός. Καὶ στὸ χορὸ ἀκόμα πᾶνε. Βγάζουν τὸ ῥάσο καὶ τὸ καλυμμαύχι τους καὶ χορεύουν. Αὐτοὶ εἶνε οἱ μοντέρνοι παπᾶδες, ποὺ θέλουν νὰ πνεύσῃ ἕνα νέο ῥεῦμα στὴν Ἐκκλησία. Ἀλλ᾿ ὁ ὀρθόδοξος κόσμος τοὺς ἔχει σιχαθῆ.

   Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς λέει· Ὅταν οἱ παπᾶδες θὰ ζοῦν σὰν τοὺς λαϊκούς, τότε οἱ λαϊκοὶ θὰ γίνουν σὰν τὰ κτήνη, καὶ τότε θὰ ἔρθῃ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Καὶ τώρα ἀκοῦς πλέον τοὺς λαϊκοὺς νὰ λένε· Ἔ, κι ὁ παπᾶς τὸ κάνει αὐτό… Ὁ παπᾶς πάει στὸ θέατρο, ὁ παπᾶς πάει στὸν κινηματογράφο, ὁ παπᾶς πάει στὸ γήπεδο, ὁ παπᾶς πάει ἐδῶ, ὁ παπᾶς πάει ἐκεῖ. Ἡ παπαδιά του φοράει μίνι, τὰ κορίτσια του γυρίζουν δεξιὰ κι ἀριστερά, τὰ ἀγόρια του ἔχουν γίνει τεντυμπόηδες. Τί διαφέρει, σοῦ λέει, ὁ παπᾶς ἀπὸ τὸ λαϊκό; Ἐπάγγελμα καὶ μαγαζὶ εἶνε ἡ ἐκκλησία… Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λαὸς ἔχει ἀποκτηνωθῆ.

   Λέγοντας βέβαια αὐτὰ γιὰ τὸν κλῆρο δὲν παίρνουμε σβάρνα ὅλους τοὺς κληρικούς. Ξέρουμε πολὺ καλά, ὅτι ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ ποὺ εἶνε καλοὶ γεωργοὶ καὶ τηροῦν τὴν ἀξιοπρέπειά τους. Μπορεῖ οἱ περισσότεροι νὰ ἔχουν ξεφύγει, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἕνα μικρὸ ποσοστὸ εὐλαβῶν ἱερέων».

   Ἂς προσέξουμε, λοιπόν, ὀρθόδοξοι ἀδελφοί (τοῦ Πατρίου, νεοαποτειχισμένοι, καὶ εὐλαβεῖς ἀντιοικουμενιστὲς ποὺ ἀκόμη κοινωνεῖτε μὲ τοὺς οἰκουμενιστὲς) νὰ μὴ ἀφεθοῦμε στὴν δίνη τῆς ἐκκοσμικεύσεως μέσῳ διαφόρων καταστάσεων (ἀμελείας, ἀγνοίας τοῦ θείου Νόμου, πλημμελοῦς ποιμαντικῆς φροντίδος καὶ ἐφαμάρτων «οἰκονομιῶν», ὑπόπτων κρατικῶν νόμων κ.λ.π.), διότι δὲν ἀρκεῖ μόνον ὁ ἀντιοικουμενιστικὸς ἀγώνας. Ὁ κίνδυνος δὲ νὰ ἀφεθοῦμε στὴν ἐκκοσμίκευσι προκειμένου, καὶ μόνον, νὰ διατηρήσουμε τὰ κεκτημένα (εἴτε τοὺς «πιστοὺς», ποὺ μᾶς συντηροῦν, εἴτε τοὺς ναοὺς – κτίρια, ἐγκαταστάσεις κ.λ.π, ποὺ δῆθεν αὐξάνουν τὸ κύρος μας) φαίνεται ὅτι εἶναι ὁρατός. Ὑπὸ διωγμὸν εὑρισκόμεθα· πότε θὰ τὸ κατανοήσουμε;

   Ἂς κλείσουμε μὲ δυὸ ὡραῖες κουβέντες ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Φώτιο Κόντογλου (ἀπὸ τὰ «Μυστικὰ Ἄνθη» του, στὰ μέσα τοῦ 20^ου αἰῶνος):

   «…Σήμερα οἰ ἄνθρωποι εἶναι τέτοιοι, ποὺ μήτε τὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ δὲν θάκανε τίποτα.

   Λοιπόν, ἂς τὸ πάρουμε ἀπόφαση. Τὸ κακὸ δὲν περιορίζεται πιὰ μὲ τίποτα, μὲ κανένα τρόπο, μὲ καμμιὰ δύναμη. Ὅσοι μιλοῦνε καὶ γράφουνε γιὰ νὰ φέρουνε στὸν ἴσιο δρόμο τοὺς πολλοὺς ποὺ ξεστρατίσανε, ἂς ξέρουμε πὼς δέρνουνε τὸν ἀγέρα, εἶναι «ἀέρα δέροντες», ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καὶ ἅγιος νὰ εἶναι αὐτός, ποὺ συμβουλεύει, πάλι δὲν θάβρει αὐτιὰ γιὰ ν' ἀκούσουνε τὴ φωνή του, ὄχι ἄνθρωποι σὰν ἐμᾶς, ποὺ ἔχουμε οἱ ἴδιοι ἀνάγκη ἀπὸ δασκάλεμα.

   Ναί, ὁ κόσμος δὲν ἀλλάζει πορεία. Ἂς μὴν περιμένουμε πιὰ τίποτα καλύτερο, θὰ πηγαίνουμε ὁλοένα στὰ χειρότερα. Ἀνήφορος πιὰ δὲν ὑπάρχει. Μοναχὰ κατήφορος. Ὅσοι ἔχουνε μέσα τους τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ οἱ λίγοι θ' ἀπομείνουνε, «τὸ μικρὸν ποίμνιον» ποὺ εἶπε ὁ Χριστός…».

Ν. Β.

Τέλος καὶ τῷ Θεῷ δόξα!