Σύγχρονοι Πατέρες περί των Μυστηρίων των ακρίτων σχισματικών και αιρετικών (A΄)

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Κύριλλος του Καζάν (+1937)

για τα Μυστήρια των Σεργιανιστών

"Τό ἄν ὑπάρχῃ ἤ ὄχι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σ’ αὐτήν τήν προσπάθεια τοῦ Σεργίου ἐμεῖς δέν θά τολμήσουμε νά τό κρίνουμε μέχρις ὅτου μία νόμιμη Σύνοδος μέ τήν ἀπόφασίν της ἐκφράσει τήν κρίσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γι’ αὐτόν. Ὡστόσον, ὅπως συμβαίνει καί μέ κάθε τι παρόμοιον μέ τήν Ἀνανέωσιν, δέν δυνάμεθα ν’ ἀναγνωρίσουμε τήν διοίκησιν τῆς ἐκκλησίας πού ἔχει ἀνανεωθῆ ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου ὡς τήν Ὀρθόδοξον διοίκησιν πού προῆλθεν ἀπό τήν μάχην τῆς διαδοχῆς τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος, τοῦ Πατριάρχου Τύχωνος. Κατά συνέπειαν, παραμένοντας εἰς κανονικήν ἑνότητα μέ τόν Μητροπολίτην Πέτρον, Πατριαρχικόν Τοποτηρητήν, ἐφόσον ἐπί τοῦ παρόντος δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπικοινωνήσουμε μαζί του, ἀναγνωρίζουμε τήν ὀργάνωσιν τῆς διοικήσεως τῆς ἐκκλησίας ὡς τό μόνον νόμιμον πρᾶγμα ἐπί τῇ βάσει τοῦ Διατάγματος τοῦ Τσάρου τῆς 7/20 Νοεμβρίου 1920. Πιστεύω ἀκραδάντως ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, μέ ἀδελφικήν ἑνότητα καί ἀλληλοϋποστήριξιν, θά κρατήσουν τήν Ρωσσικήν Ἐκκλησίαν, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, στήν παραδοσιακήν Ὀρθοδοξίαν τῆς ἐν ἰσχύι Πατριαρχικῆς Διαθήκης, καί θά τήν ὁδηγήσουν εἰς νόμιμον Σύνοδον. Ἔχω τήν ἐντύπωσιν ὅτι τόσον ἐσεῖς ὅσον καί ὁ ἀνταποκριτής σας δέν διακρίνετε τίς ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτου Σεργίου καί τῶν ὀπαδῶν του πού γίνονται κατά τήν πρέπουσαν τάξιν μέ τήν δύναμιν τῶν δικαιωμάτων τῆς Χάριτος, ἡ ὁποία λαμβάνεται διά τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης, ἀπό ἐκεῖνες τίς ἄλλες ἐνέργειες πού γίνονται καθ’ ὑπέρβασιν τῶν δικαιωμάτων τῶν μυστηρίων καί μέ ἀνθρωπίνην πονηρίαν, ὡς μέσα προστασίας καί ὑποστηρίξεως τῶν αὐτο-εφευρεθέντων δικαιωμάτων τους στήν Ἐκκλησία. Σέ τέτοιες ἐνέργειες ἔχουν προβεῖ ὁ Ἐπίσκοπος Ζαχαρίας καί ὁ ἱερεύς Παταπώβ γιά τούς ὁποίους ὁμιλεῖς. Αὐτές εἶναι μυστηριακές πράξεις στήν ἐξωτερικήν μόνον μορφήν των, ἐνῷ στήν οὐσίαν εἶναι πράξεις ὑφαρπαγῆς τῆς μυστηριακῆς δραστηριότητος, ὁπότε εἶναι βλάσφημες, χωρίς χάριν, μή ἐκκλησιαστικές. Τά Μυστήρια, ὅμως, τά ὁποῖα τελοῦνται ἀπό τούς Σεργιανιστάς πού εἶναι ὀρθῶς χειροτονημένοι καί στούς ὁποίους δέν ἀπαγορεύεται νά ὑπηρετοῦν ὡς ἱερεῖς, εἶναι ἀναμφιβόλως σωστικά Μυστήρια γι’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι τά λαμβάνουν μέ πίστιν, μέ ἁπλότητα, χωρίς διαβουλεύσεις καί ἀμφιβολίες γιά τήν ἀποτελεσματικότητά των, καί οἱ ὁποῖοι οὔτε κἄν ὑποπτεύονται τίποτε τό ἐσφαλμένον στήν Σεργιανιστικήν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ταυτοχρόνως, ὅμως, τά ἐν λόγῳ μυστήρια εἶναι πρός κρίσιν καί καταδίκην αὐτῶν πού τά τελοῦν, καθώς καί αὐτῶν πού συμμετέχουν σ’ αὐτά, παρά τό γεγονός ὅτι γνωρίζουν πολύ καλῶς ὅτι στόν Σεργιανισμόν ὑπάρχει ἀναλήθεια, καί παρά ταῦτα δέν ἀντιτίθενται εἰς αὐτόν, γεγονός πού φανερώνει μίαν κακουργηματικήν ἀδιαφορίαν γιά τήν διακωμώδησιν τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτόν τόν λόγον, εἶναι οὐσιαστικόν γιά ἕνα Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον ἤ ἱερέα ν’ ἀπέχῃ ἀπό τήν κοινωνίαν μέ τούς Σεργιανιστάς στήν προσευχήν. Τό αὐτό εἶναι ἐξ ἴσου οὐσιαστικόν καί γιά τούς λαϊκούς πού ἔχουν συνειδητήν συμπεριφοράν εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς".

(Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς πρὸς ἄδηλο Ἱεράρχη, Φεβρουάριος 1934 - 
το πρωτότυπο εδώ, και η αγγλική μετάφραση εδώ, εκ της οποίας μετέφρασε το απόσπασμα στην ελληνική, κατά παράκλησή μας, ο Αν. Καθηγητής του Παν/μίου Ιωαννίνων κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, τον οποίον και ευχαριστούμε θερμώς).

Ο Άγιος Ομολογητής πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος (+1955)

για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών

«Κατὰ τὴν θεμελιώδη ταύτην  τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀρχήν, μία Ἐκκλησία τότε μόνον ἔχει κῦρος καὶ τὰ μυστήρια αὐτῆς ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν, ὅταν αὕτη συστηθῇ ἢ ἀναγνωρισθῇ ὑπὸ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ  τότε μόνον αὕτη ἀπόλλυσι τὸ κῦρος αὐτῆς καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τὰ Μυστήρια Αὐτῆς, ὅταν Αὕτη διὰ μίαν κακοδοξίαν κηρυχθῇ αἱρετικὴ ἢ Σχισματικὴ ὑπὸ  τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἧς τὴν ἔγκυρον γνώμην καὶ τελεσίδικον ἀπόφασιν διερμηνεύει ἡ Οἰκουμενικὴ καὶ Πανορθόδοξος Σύνοδος. …Ἂν δὲ ἡμεῖς ἀπερχόμενοι εἰς ἐξορίαν ὠνομάσαμεν τὸν ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος σχισματικήν, τὴν λέξιν σχίσμα μετεχειρίσθημεν  οὐχὶ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὑφ’ ἣν μεταχειρίζεται ταύτην ἡ Ἐκκλησία ἵνα σημάνῃ τὴν ἀπόσχισιν ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν συνεπείᾳ ταύτης ἀποξένωσιν τῆς χάριτος τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν μυστηρίων, ἀλλ’ ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν διὰ τῆς ἑορτολογικὴς καινοτομίας ἀπέσχισε ἑαυτὸν καὶ τὴν ἀκολουθοῦσαν αὐτῷ Ἱεραρχίαν τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν.  …τότε μόνον θὰ καταστῶσιν καὶ ἐνεργείᾳ ἔκπτωτοι τῆς θείας χάριτος καὶ ἀλλότριοι τοῦ ὀρθοδόξου πνεύματος τῶν μυστηρίων, ὅταν οὕτοι κηρυχθῶσι τοιοῦτοι καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικοὶ ὑπὸ πανορθοδόξου Συνόδου».

   (Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς πρὸς τὸν Θεοφιλέστατον ἐπίσκοπον Κυκλάδων κυρὸν Γερμανὸν Βαρυκόπουλον  – Ἀθῆναι 9/11/1937)

   «Τοιαύτην γνώμην ἀκυρώσεως Μυστηρίων καὶ ἐπαναλήψεων τούτων δὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχωσι καὶ ἀποφαίνωνται, οὐ μόνον μεμονωμένα ἄτομα ᾿Επισκόπων, μηδεμίαν ἁρμοδιότητα καὶ μηδὲν κῦρος ἐχόντων πρὸς τοῦτο, ἀλλ᾿ ἀκόμη καὶ μία ἐπὶ μέρους ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρῇ τὴν ἐγκυρότητα τῶν Μυστηρίων ἄνευ τῆς γνώμης τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας, ῟Ης καὶ μόνον ἀποκλειστικὸν δικαίωμα εἶναι νὰ ἀφαιρῇ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, τοὺς περιπίπτοντας εἰς αἵρεσιν καὶ μὴ μετανοοῦντας καὶ ἀποπτύοντας αὐτήν, τὸ δικαίωμα τοῦ ἐγκύρως καὶ ἀνυσίμως τελεῖν τὰ Μυστήρια· διότι, ὅστις δὲν ἔχει τὴν δύναμιν νὰ δίδῃ μίαν θείαν δωρεάν, δὲν ἔχει συνεπῶς καὶ τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρῇ ταύτην. …Καὶ ἂν οἱ Κανόνες θεωροῦν ἱεροσυλίαν τὸν ὑποβιβασμὸν τοῦ Μυστηρίου τῆς ῾Ιερωσύνης, πόσῳ μᾶλλον θεωροῦνται ἱερόσυλοι οἱ τολμῶντες ἄνευ οὐδεμιᾶς ἁρμοδιότητος καὶ ἐκκλησιαστικοῦ κύρους νὰ κηρύττωσιν ἄκυρα τὰ Μυστήρια μιᾶς ἀνεγνωρισμένης ᾿Εκκλησίας, ἔστω καὶ ὑποδίκου ἀπέναντι τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας διὰ τὴν αὐθαίρετον εἰσαγωγὴν μιᾶς καινοτομίας; ᾿Ιδοὺ ὁ λόγος, δι᾿ ὅν ἡμεῖς ἀπέχομεν νὰ ἀποφανθῶμεν περὶ κύρους Μυστηρίων, ὁμολογοῦντες, ὅτι πρὸς τοῦτο οὐδεμίαν ἁρμοδιότητα καὶ δικαίωμα ἔχομεν ὑπὸ τῶν θείων καὶ ῾Ιερῶν Κανόνων, συναισθανόμενοι δὲ τὴν μηδαμινότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλὸν ἡμῶν κατάστασιν ἀπέναντι τῆς ἱερότητος καὶ τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος καὶ δυνάμεως τῶν θείων καὶ ἱερῶν Μυστηρίων, ἐπαφίεμεν τοῦτο εἰς τὴν γνώμην καὶ τὴν κρίσιν τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας. …ἡμεῖς, γνῶσται τοῦ πνεύματος τῶν θείων Κανόνων καὶ τῶν σεπτῶν Δογμάτων καὶ παραδόσεων τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἠρνήθημεν νὰ θεωρήσωμεν τὴν ῾Ιεραρχίαν τῆς ῾Ελλάδος καὶ ἐνεργείᾳ σχισματικήν, ἀλλὰ δυνάμει μόνον, ἕως οὗ συνέλθῃ μία Σύνοδος ἔγκυρος, ἵνα δικάσῃ τοὺς καινοτόμους ᾿Αρχιερεῖς, ἀρνουμένους δὲ τούτους μετὰ τὸν ἐπαρκῇ διαφωτισμὸν νὰ ἐπιστρέψωσιν εἰς τὴν Παράδοσιν τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου, καθαιρέσῃ καὶ ἀποσχίσῃ καὶ σχισματικοὺς ἐν ἐνεργείᾳ νὰ διακηρύξῃ, ὁπότε θὰ ἀναγνωρίσῃ τοὺς ὀλίγους ὀρθοδοξοῦντας ᾿Αρχιερεῖς ὡς μόνους ἐκπροσώπους τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας».

(Ἐκ τῆς Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου, Ἀθῆναι 1-6-1944)

   «Ἐντεῦθεν συνάγομεν τὸ συμπέρασμα, ὅτι μία ἀνεγνωρισμένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τότε μόνον ἀπόλλυσι τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν καὶ τὸ κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων, ὅταν ἀναγνωρισθῇ καὶ αὕτη αἱρετικὴ ἢ σχισματικὴ ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης νὰ ἀφαιρέσῃ ἐξ αὐτῆς τὴν Χάριν καὶ τὸ Θεῖον κῦρος τῶν Μυστηρίων, διότι καὶ μόνη Αὕτη δικαιοῦται νὰ παρέχῃ ταῦτα εἰς Αὐτήν. Κατὰ ταῦτα, ἐπειδὴ τὴν ἁγιαστικὴν Χάριν καὶ τὸ κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων δὲν παρέχει ὁ τελῶν ταῦτα ᾿Επίσκοπος ἢ ὁ ῾Ιερεύς, ὅστις εἶναι μόνον ἁπλοῦν μέσον καὶ ὄργανον μεταδοτικὸν τῆς Χάριτος, ἀλλ᾿ ἡ ὀρθόδοξος ἔννοια τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας τελοῦνται ταῦτα, ἡ τυχὸν ἀντορθόδοξος ἀντίληψις εἴς τινα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἰάσιμα κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐφ᾿ ὅσον αὕτη δὲν κρίνεται καὶ δὲν καταδικάζεται ὑπὸ ἐγκύρου Συνόδου, δὲν δύναται νὰ μειώσῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ ἀφαιρέσῃ, τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τὸ κῦρος τῶν ἐν ὀνόματι ταύτης τελουμένων μυστηριακῶν πράξεων. …Τὸ δὲ δημοκοπικὸν καὶ ἐκμεταλλευτικὸν τῆς ἀντιθέτου γνώμης ἔγκειται, ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὴν ἐλπίδα νὰ προσηλυτίσωσι καὶ ἄλλους ὀπαδοὺς εἰς τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, ἐπισείοντες ὡς φόβητρον τὴν ἀκυρότητα τῶν Μυστηρίων τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀφ’ ἐτέρου δὲ εἰς τὴν συγκράτησιν τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, καὶ δὴ τῶν εὐπίστων καὶ χλιαρῶν εἰς τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα ἡμῶν».
(Ἐκ τῆς Διασαφήσεως Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου, Ἀθῆναι, 18-1-1945)

Ο μακαριστός Πατήρ Θεοδώρητος ο Αγιορείτης (+2007) 

για τα Μυστήρια των εξ Ορθοδόξων Οικουμενιστών

"Ἡ ὕπαρξις Χάριτος δὲν ἐξασφαλίζει τὴν σωτηρίαν· εὐκολώτατα δύναταί τις νὰ μεταλαμβάνη ὑποστατικῶς "Σῶμα καὶ Aἶμα Xριστoῦ" καὶ παρὰ ταῦτα νά... κολάζεται! Ἀπόδειξις τούτου, οἱ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ λόγοι τοῦ Κυρίου, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ οἱ ἐργαζόμενοι θαύματα καὶ δυνάμεις καὶ προφητείας, ἐὰν δὲν ἔχουν ἰδίαν ἀρετὴν θά... κολασθοῦν! (Μτθ. ζ' 21 -23)"
(Β΄ Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν πρωθιερέα κ. Εὐγένιον Τόμπρον, 1972)

"Ἡ θεωρία σας περὶ ἀπωλείας τῆς Χάριτος τῶν πρὸ συνοδικῆς κρίσεως ἐν γνὠσει αἱρετικῶν δὲν εὐσταθεῖ. Καὶ κάτι ἄλλο. Ποιὸς θὰ μᾶς πληροφορήσει ὅτι ὁ α΄ κληρικὸς σήμερον ἢ ὁ β΄ αὔριον καὶ γ΄μεθαύριον ἐγένοντο συνειδητὰ αἱρετικοί; Σεῖς ἢ ἐγῶ; Ἰσχυρίζεσθε ὅτι τὸ δείχνουν αἱ πράξεις των. Ναὶ, ἀλλὰ πιθανὸν νὰ γίνωνται αὗται οὐχὶ ἐκ πεποιθήσεως, ὁπότε κρινόμενοι ἐν συνόδῳ νὰ εὐρεθοῦν οὐχὶ συνειδητὰ αἱρετικοί. Συνεπῶς πρέπει νὰ ὑπάρχει κάποιο ἐπίσημο καὶ τελεσίδικον ὄργανον ποὺ θὰ μᾶς δίνη τὴν ἀνωτέρω πληροφορίαν καὶ τέτοιο εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ σύνοδος".
(Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς πρὸς Ἀ. Κ., 6 Μαΐου 1979)

"Στὴν ἀπεγνωσμένη του προσπάθεια (σ. ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος) νὰ αποδείξη τοὺς Παλαιοημερολογίτας σχισματικούς καταφεύγει στὸ ἐξὴς σοφιστικὸν ἐπιχείρημα: «Ἂν οἱ Νεοημερολογίται ἔχωσιν ἔγκυρα Μυστήρια, ἂν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδoς ἔχῃ Χάριν, τότε εἶναι πράγματι Ἐκκλησία Ὀρθόδοξος, Ἐκκλησία Χριστοῦ, καὶ πᾶς ἀποχωρῶν ἐξ αὐτῆς καθίσταται σχισματικός» (Δύο άκρα, σ. 204). Τὸ ἐπιχείρημα εἶναι ἐκ θεμελίων ἀπατηλὸν καὶ πονηρόν! Καὶ τοῦτο, διότι εἶναι δυνατὸν εἷς ἐπίσκοπος, ἢ μία Ἐκκλησία νὰ ἔχῃ Χάριν, ἀλλὰ δυνάμει νὰ εἶναι σχισματική, ἢ αἱρετική, διδαχὴν τὴν ὁποίαν ἀποδέχεται καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος! Ὁ πιστὸς δὲ ποὺ θὰ μετέχη τοῦ Ποτηρίου μιᾶς τέτoιας Ἐκκλησίας, λαμβάνει μὲν Χριστόν, ἀλλὰ πρὸς κατάκρισιν καὶ ὄχι πρὸς φωτισμὸv καὶ θέωσιν, ώς συμβαίνει πάντοτε με τοὺς ἀναξίως κοινωνοῦντας. Ἡ ἀνωτέρω κατάκρισις θὰ εἶναι ποικίλη, ἐξαρτωμένη πάντοτε ἀπὸ τὸν βαθμὸν ἐπιγνώσεως τῆς κακοδοξίας. Συνεπῶς ἀπὸ μιὰ τέτοια δυνάμει σχισματική, ἢ αἱρετικὴ Ἐκκλησία, ὅταν ὁ ὀρθόδοξος πιστός, λαϊκὸς ἢ κληρικός, ἀπομακρυνθῇ καὶ διακόψη πᾶσαν μετ᾿ αὐτῆς κοινωνίαν, δὲν καθίσταται, σχισματικός, ἀλλὰ συμφώνως πρὸς τὴν διδαχὴν τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐπαίνου άξιος! Ἰδοὺ ποῦ ἔγκειται ἡ διαστροφὴ τῆς ἀληθείας ὑπὸ τοῦ π. Ἐπιφαvίου. Οὕτως ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας κατέστη δυνάμει σχισματική, καὶ λόγῳ τῆς οἰκουμενιστικῆς της συμπλεύσεως μὲ τὸ Φανάρι, δυνάμει αἱρετική. Διὰ τοῦτο καὶ πᾶς πιστὸς ὑποχρεοῦται νὰ μὴ κοινωνῆ μὲ τετοιους ποιμένας, οἱ ὁποῖοι συλλειτουργοῦν καὶ συμπορεύονται μὲ Ἀθηναγόραν καὶ Ἰάκωβoν Ἀμερικῆς (σ. Βαρθολομαῖον σήμερα καὶ λοιποὺς οἰκουμενιστάς), οἱ ὁποῖοι «ἀπέδειξαν ἑαυτοὺς ὡς μηδένα ἐσωτερικὸv καὶ βαθύτερoν δεσμὸν ἔχοντας πρὸς τὴν ἀκήρατον καὶ ἀμώμητον ὀρθoδoξίαv»".
(Τὸ Ἀντίδοτον, 1990)