Σιωπᾶ τὸ Φανάρι διὰ τὴν βάπτισιν, τὴν ὁποίαν ἐτέλεσεν ὁ Σεβ. Ἀμερικῆς. Μήπως μὲ τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα θὰ ἀποστέλη εἰς τὸ ἑξῆς ἡ Ἀρχ. Ἀμερικῆς νὰ ἀναμένωμεν καὶ ἕτερα ἀνοίγματα; Ἤδη τὸ ποσὸν διὰ «Οἰκουμενιστικὲς Δραστηριότητες» ὑπερβαίνει ἐκεῖνο διὰ τὴν «Κατήχησιν»! Ὡς κατέστη γνωστὸν ἀπὸ τὴν ἱστοσελίδα «ekirikas.com» τῆς 9ης Ἰουλίου 2022:
«Ὁ οἰκονομικὸς προϋπολογισμὸς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς γιὰ μὲν τὸ ἔτος 2023 ἀνέρχεται στὰ $25.370.00 γιὰ δὲ τὸ ἔτος 2024 στὰ $25.779.000. Σημειώνεται ὅτι ὁ προϋπολογισμὸς γιὰ τὰ ἀντίστοιχα δύο προηγούμενα ἔτη 2021 καὶ 2022 ἦταν $24.282.900 καὶ $24.634.000 ἑκατομμύρια, ὅπως ἐμπεριέχεται σὲ ἐπίσημο ἔγγραφο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς. Ὁ προϋπολογισμὸς ὑπερψηφίσθηκε ἀπὸ τοὺς συνέδρους κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς διὰ βοῆς τὸ ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης 7 Ἀπριλίου, ἡ ὁποία ἦταν καὶ ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς 46ης Κληρικολαϊκῆς Συνέλευσης, παρόντων τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἐλπιδοφόρου, τοῦ ἀντιπροέδρου τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Συμβουλίου Τζὸν Κατσιματίδη, Μητροπολιτῶν καὶ Ἐπισκόπων.
Ὑπογραμμίζεται ὅτι τὰ κεφάλαια αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὶς ὑποχρεωτικὲς συνεισφορὲς τῶν κοινοτήτων πρὸς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ καὶ κατ’ ἐπέκταση οἱ κοινότητες συγκεντρώνουν τὰ χρήματα αὐτὰ ἀπὸ τοὺς πιστούς.
Δειγματοληπτικὰ ἀναφέρουμε μερικὲς ἀπὸ τὶς διακονίες, τμήματα καὶ ὑπηρεσίες ποὺ στηρίζονται ἀπὸ τὸν προϋπολογισμό: Στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο γιὰ κάθε ἔτος (τὰ δύο ἑπόμενα ἔτη) θὰ δοθεῖ τὸ ποσὸ τοῦ $1.500.000 ἑκατομμυρίων.
Γιὰ τὸ Γραφεῖο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἐλπιδοφόρου τὸ ποσὸ τῶν $800.000 χιλιάδων γιὰ τὸ ἔτος 2023 καὶ $850.000 γιὰ τὸ ἔτος 2024. Γιὰ τὸν Τομέα Ἀλληλογραφίας τὸ ποσὸ τῶν $200.000 ἀνὰ ἔτος. Γιὰ τὸ Γραφεῖο τοῦ πρωτοσυγκέλλου Νεκταρίου Παπαζαφειρόπουλου γιὰ τὸ 2023 τὸ ποσὸ τῶν $580.000 καὶ γιὰ τὸ 2024 τὸ ποσὸ τῶν $600.000.
Στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης θὰ δοθοῦν $3.500.000 ἑκατομμύρια. Γιὰ τὰ μισθολόγια, φόρους μισθολογίων καὶ εὐεργετήματα τῶν Μητροπόλεων γιὰ τὸ 2023 τὸ ποσὸ τῶν $6.570.000 καὶ γιὰ τὸ 2024 τὸ ποσὸ τῶν $6.660.000 ἑκατομμυρίων. Διοίκηση Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ Γενικὲς Ὑπηρεσίες γιὰ τὸ 2023 τὸ ποσὸ τῶν $665.000 χιλιάδων καὶ γιὰ τὸ 2024 τὸ ποσὸ τῶν $665,000.
Γιὰ τὸ Τμῆμα τῶν Ἐπικοινωνιῶν τὸ ποσὸ τῶν $600.000 γιὰ ἕκαστο τῶν ἑπόμενων δύο ἐτῶν. Γιὰ τὸ Κέντρο Γάμου καὶ Οἰκογένειας τὸ ποσὸ τῶν $375.000 γιὰ ἕκαστο τῶν ἑπόμενων δύο ἐτῶν. Γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Παιδεία τὸ ποσὸ τῶν $260.000 γιὰ ἕκαστο τῶν ἑπόμενων δύο ἐτῶν. Γιὰ τὸ Τμῆμα Δημοσίων Σχέσεων τὸ ποσὸ τῶν $200.000 γιὰ κάθε ἔτος. Γιὰ τὴν Κατηχητικὴ Παιδεία τὸ ποσὸ τῶν $450.000 γιὰ ἕκαστο ἔτος. Γιὰ τὶς Οἰκουμενικὲς Δραστηριότητες τὸ ποσὸ τῶν $500.000 γιὰ κάθε ἔτος. Γιὰ τὸν Τομέα τῶν Οἰκονομικῶν τὸ ποσὸ τῶν $799.000 γιὰ κάθε ἔτος. Γιὰ τοὺς Συνταξιούχους Ἐπισκόπους γιὰ τὸ 2023 τὸ ποσὸ τῶν $400.000 καὶ γιὰ τὸ 2024 τὸ ποσὸ τῶν $450.000. Γιὰ τὴ Νεολαία τὸ ποσὸ τῶν $250.000 γιὰ ἕκαστο ἔτος. Γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς Νεολαίας γιὰ πρόληψη περιστατικῶν ἀπὸ διαστροφικοὺς ἱερεῖς τὸ ποσὸ τῶν $170.000 γιὰ ἕκαστο ἔτος. Γιὰ Μισθολόγιο Σχετιζόμενων (Affiliates) καὶ ἄλλους μισθοὺς στὴν Ἀρχιεπισκοπή, φόρους τῆς μισθοδοσίας καὶ εὐεργετήματα τὸ ποσὸ τῶν $800.000 γιὰ ἕκαστο ἔτος. Γιὰ τὸ Συνταξιοδοτικὸ Πρόγραμμα τῶν Ἱερέων γιὰ τὸ 2023 ποσὸ ὕψους $1.200.000 καὶ γιὰ τὸ 2024 τὸ ποσὸ τοῦ $1.300.000. Γιὰ τόκους σὲ δάνεια τὸ ποσὸ τῶν $225.000 γιὰ κάθε ἔτος».
Μας εστάλη χθες η απάντηση του π. Ευγενίου για το άρθρο αυτό: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/12/blog-post_52.html και την δημοσιεύουμε παρακάτω.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει εύκολα οποιοσδήποτε διαβάσει και τα δύο κείμενα θα καταλάβει ότι ο π. Ευγένιος, παρόλη την τιτάνια προσπάθεια που κάνει, δεν καταφέρνει να μας πείσει (μάλιστα όπως θα δείτε μας προσφέρει και νέα επιχειρήματα, τα οποία όμως δεν θα αξιοποιήσω διότι, όπως αντιλήφθηκα, θα πρόκειται για έναν ακόμη μάταιο κόπο, μιας και ο π. Ευγένιος είναι πεπεισμένος ότι έχει το αλάθητο).
Βεβαίως όμως είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να πιστεύει αυτό που επιθυμεί, ενόψει μάλιστα της εκδόσεως του βιβλίου του. Εμείς, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν επιθυμούμε να σαμποτάρουμε το βιβλίο, το οποίο με εξαίρεση το σοβαρότατο σφάλμα στο συγκεκριμένο θέμα, είναι πολύ καλό και αξίζει να το προμηθευτείτε.
Ντάρκο Ντζόγκο, σταυροφόρος πρωθιερέας, Δρ. Θεολογίας, καθηγητής της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής «Ο Άγιος Βασίλειος του Οστρόγκ» του Πανεπιστημίου Ανατολικού Σαράγεβο
Σε άρθρο μου, που δημοσίευσα πρόσφατα στα σερβικά, διατύπωσα μια απλούστατη σκέψη, η οποία φάνηκε σε πολλούς ενδιαφέρουσα: «Πρέπει σήμερα να προσεγγίζουμε το Φανάρι περισσότερο ωσάν να είναι ένα γραφείο του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, παρά ως μια Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία». Ορισμένοι εκ των φίλων και γνωστών μου, όμως, μου επέστησαν την προσοχή στην ευδιάκριτη δριμύτητα της θέσεως, που εξέφρασα.
«Άραγε δεν είναι υπερβολικά αυστηρή τέτοια κρίση για μια μαρτυρική Εκκλησία, η οποία και τώρα επιβιώνει σε όχι και πολύ ευμενείς συνθήκες;». Ζούμε στην εποχή των μεταμοντέρνων αντιφάσεων. Στον πολιτισμό της σύγχρονης επικοινωνίας συχνά απαιτείται από τους συνομιλητές ορισμένη «ευαισθησία», ροπή στους ευφημισμούς και τις αμφιλεγόμενες διατυπώσεις, ενώ την ίδια στιγμή στον δημόσιο διάλογο όλο και συχνότερα ηχεί ένα αφάνταστα άσεμνο λεξιλόγιο. Ως εκ τούτου, προτιμώ τη διαχρονική στάση έναντι της αλήθειας, σύμφωνα με το αριστοτελικό: να λέγεις ότι το ον είναι, και το μη ον δεν είναι. Έτσι και λέγω. Επομένως το ζήτημα της ορθότητας της διατύπωσής μου έγκειται όχι στην «ομαλότητα» και τις «συμβάσεις», αλλά στην καταλληλότητα του λεχθέντος σε πείσμα εκείνου, το οποίο αποτελεί αλήθεια.
Πώς παρουσιάζεται σήμερα η Κωνσταντινούπολη; Βεβαίως, οι φίλοι και οι γνωστοί μου, τους οποίους ενδιαφέρουν ακόμη οι γνώμες και οι ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και άλλων Φαναριωτών αξιωματούχων, θα προτιμήσουν να υποδείξουν εκείνη την εικόνα, με την οποία και σήμερα το Φανάρι παρουσιάζεται από τους άλλους συνηθέστερα. Είναι η ιστορία για τον αρχαίο θρόνο του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα, μιας τοπικής Εκκλησίας, η οποία μοιάζει να υφίσταται αδιαλείπτως εδώ και δύο χιλιετίες. Καθένας φυσικά, ακόμη και κάποιος με ελάχιστες γνώσεις της εκκλησιαστικής ιστορίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα μπορούσε με αφορμή αυτή τη θέση να αναρωτηθεί πολύ εύλογα: ουδέποτε δεν κατέστη πλήρως κατανοητό πώς ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως αντιμετωπίζει τις εξαιρετικά σκοτεινές σελίδες της ίδιας του της ιστορίας, τις περιόδους, που στον θρόνο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου κάθονταν αιρεσιάρχες;
Εάν η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι, ας πούμε, απλώς αρνητική, εάν εννοούμε τον Νεστόριο ή τον Πύρρο, πώς τότε το σημερινό Φανάρι βλέπει, λ.χ., τους Πατριάρχες, οι οποίοι κατείχαν τον θρόνο Κωνσταντινουπόλεως την περίοδο μεταξύ της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας το 1439 και την Άλωση της Πόλεως το 1453; Μια ενδιαφέρουσα ιστορική προοπτική μάς προτείνει το ακόλουθο γεγονός: παρόλο που ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος μετά την Άλωση της Πόλεως διέκοψε οριστικά την ενωτική πολιτική των προκατόχων του, ο ίδιος ο θρόνος δεν αναγνώρισε ως νόμιμη την απόφαση της Ρωσικής Εκκλησίας της Μόσχας να απομακρυνθεί από την πλανημένη ιεραρχία κατά την ενωτική διοίκηση της Κωνσταντινουπόλεως. Είναι οι σημερινοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως κληρονόμοι άραγε εκείνων, οι οποίοι πέθαναν σε ενότητα με τη Ρώμη; Στην πραγματικότητα, ίσως η σημερινή εκκλησιαστική-πολιτική γραμμή του Φαναρίου να συμμορφώνεται πλήρως με εκείνη τη θέση, κατά την οποία σήμερα ο θρόνος είναι νόμιμος κληρονόμος και των ενωτικών Πατριαρχών.
Υπάρχει επίσης και ένας ακόμη παράγοντας, που συνδέεται με την ουσία και την αποστολή του Φαναρίου σήμερα. Περί αυτού ομιλούν οι ίδιοι οι Έλληνες. Αυτή είναι η αποστολή της προώθησης και διαφύλαξης της ενότητας του ελληνικού πολιτισμού και γένους. Ακόμη και όταν ρωτώ τους Έλληνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολύ κριτικά τις σημερινές θέσεις και ενέργειες του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, γιατί δεν διακόπτουν την κοινωνία με τους ανθρώπους, οι οποίοι αντιφάσκουν με τα ίδια τους τα λόγια, απαντούν συχνά ότι γνωρίζουν την εσφαλμένη πολιτική του Φαναρίου, αλλά θεωρούν ότι η διακοπή της κοινωνίας μαζί του θα σήμαινε την αποσύνθεση εκείνου του ελληνικού κόσμου, για τον οποίο το Φανάρι είναι ένα από τα γνωρίσματα της ταυτότητάς του, ένα, αλλά ίσως και το σπουδαιότερο κέντρο αυτοπροσδιορισμού των Ελλήνων.
Αυτή η θέση είναι φυσικά πλήρως κατανοητή, όμως τότε είναι επίσης οφθαλμοφανές ότι δεν μπορεί να υπάρχει κανένα «Οικουμενικό Πατριαρχείο», αλλά υπάρχει ένα «πανελληνικό Πατριαρχείο». Η προθυμία του Φαναρίου να καταργήσει την ελευθερία δύο σλαβικών Εκκλησιών, του Σερβικού Πατριαρχείου Πεκίου και της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος το 1766-1767 υπό την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποδεικνύει ότι αυτό το στρώμα της ταυτότητάς του κατά τη διάρκεια αρκετών αιώνων αποτελεί εξαιρετικά σπουδαίο κλειδί για την ερμηνεία ορισμένων εξελίξεων και διαδικασιών. Βεβαίως, το σημερινό Φανάρι τείνει όχι μόνον στην επιλεκτική μνεία των γεγονότων (σχετικά με την ιστορία απονομής του αυτοκεφάλου σε σλαβικές Εκκλησίες, λησμονώντας ότι το ίδιο προσπάθησε να καταργήσει πλήρως αυτές τις Εκκλησίες), αλλά και σε συγκεκριμένη γλώσσα («μήτηρ Εκκλησία», «θυγατέρα Εκκλησία»). Επομένως, αυτή η πανελληνική ταυτότητα του Φαναρίου σημαίνει ότι έχουμε ιστορικά ήδη διαπιστώσει τα παραδείγματα αντισλαβικών διαθέσεων και ενεργειών, γι᾽ αυτό και δεν θα εκπλαγούμε, εάν τις αντικρύσουμε εκ νέου.
Οι επίσημοι ιστορικοί του Φαναρίου χαρακτηρίζονται σήμερα από μια κυνική προσέγγιση της ίδιας τους της ιστορίας και προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλες οι συμφορές, που έπληξαν τον ιστορικό θρόνο των Αποστόλων την εποχή του οθωμανικού ζυγού, όπως και η πλουσιοπάροχη βοήθεια των τσάρων της Μοσχοβίας, παρείχαν επαρκή και αξιοσέβαστη αιτία για την παραχώρηση, ή ακριβέστερα, την ενοικίαση του θρόνου του Κιέβου στη Μόσχα κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας και της μοναρχίας.
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή της δικής τους ιστορίας, η οποία εμφανίσθηκε στο ίδιο το Φανάρι, ήταν απολύτως φυσιολογικό από ηθική άποψη να επιτρέψουν στη Μόσχα την «παραβίαση των ιερών κανόνων» υπό τον όρο ότι διέθετε τα χρηματικά μέσα προς τούτο. Μπορεί άραγε ο λόγος οποιουδήποτε άλλου να είναι πειστικότερος για το Φανάρι; Μπορεί άραγε κάτι άλλο να μας περιγράψει σαφέστερα την έλλειψη οποιασδήποτε αισχύνης και ηθικού κριτηρίου στο Φανάρι σήμερα και την ομίχλη που κυριαρχεί εκεί; Αμφιβάλλω. Μάλιστα, το Φανάρι συμπεριφέρεται ακριβώς όπως το «μοναδικό σημείο αναφοράς» στην παγκόσμια Ορθοδοξία σήμερα, όταν λόγος γίνεται περί «δικτυακών», δηλαδή παγκοσμίων δομών. Ίσως πρόκειται όχι για το Οικουμενικό, αλλά για το «Παγκοσμιοποιημένο Πατριαρχείο». Οι αιτίες αυτής της συμβιώσεως κείνται σε πολλές πτυχές. Ως και η Πρώτη Ρώμη, η Δεύτερη αποφάσισε να μετατρέψει το πρωτείο τιμής και αγάπης σε πρωτείο εξουσίας. Και δικαιολόγηση αυτού κανείς δεν μπορεί να βρει ούτε στην ύπαρξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας (η οποία εξαιτίας της συνοδικής ουσίας της αντιτάσσεται σε οποιαδήποτε εκδήλωση «παπισμού» εντός της), ούτε στους ιερούς κανόνες, οι οποίοι πηγάζουν από αυτή τη συνοδική ουσία της. Επομένως, η εξουσία, την οποία αντλεί το Φανάρι από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα επιρροής, είναι «δανεική», δηλαδή τέτοια, που σου παραχωρεί κάποιος άλλος έναντι συγκεκριμένου αντιτίμου. Και το αντίτιμο αυτής της εξουσίας το βλέπουμε ήδη στην Ουκρανία. Εξοφλείται με τα βάσανα της γνήσιας Εκκλησίας του Χριστού.
Δεν πρέπει φυσικά να λησμονούμε ότι τεράστια μερίδα του πραγματικού ποιμνίου του Φαναρίου αποτελείται από την ευκατάστατη ελληνική Διασπορά, ιδίως από την πλουτοκρατία της, η οποία ήδη εδώ και μερικούς αιώνες ζει και ενεργεί πλήρως ενσωματωμένη σε όλους τους δυτικούς σχεδιασμούς. Από την εποχή του Διαφωτισμού και της Μασονίας έως την «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων», οι ποικίλοι εφοπλιστές και έμποροι, οι «ορθόδοξοι» ευεργέτες και χορηγοί του Φαναρίου συμμετέχουν, κατά τη διατύπωση του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στην «Ευρώπη χωρίς τον Χριστό, στον αρειανικό πολιτισμό». Συνεπώς, αυτή η συμβίωση του ΝΑΤΟ και της Ορθοδοξίας μπορεί να οδηγήσει μόνον σε καταστροφή: τόσο για εμάς, που υφιστάμεθα την επίθεση, όσο και για το Φανάρι το ίδιο.
Το Φανάρι έχει πλήρως ξεγυμνώσει τη θεολογία του, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε ιδεολογία, στην οποία καθένα εκ των κοινωνικών και ταυτοτικών προγραμμάτων της «νέας τάξης πραγμάτων» βρίσκει «θεολογική» θεμελίωση και δικαίωση. Είτε πρόκειται για τη μεταβαλλόμενη στάση έναντι των φύλων και της ταυτοποίησής τους, είτε είναι τα περίπλοκα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνικής πολιτικής, είτε η προβολή του «πράσινου Πατριάρχη» – παρόλο που το θέμα της κλιματικής αλλαγής παραμένει ακόμη επίμαχο και μη εφαρμόσιμο τόσο γεωπολιτικά, όσο και εντός της αμερικανικής πολιτικής σκηνής – το Φανάρι πάντοτε ευρισκόταν στην ίδια γραμμή με το «βαθύ κράτος». Συνειδητά και υπερήφανα. Τούτο σημαίνει ότι το γεγονός πως το Φανάρι είναι ιδεολογικό παράρτημα τού υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, περισσότερο προσβάλλει τους ανθρώπους, τους οποίους κατάρτισε το Φανάρι στις δικές μας τοπικές Εκκλησίες, παρά τους Έλληνες μητροπολίτες, οι οποίοι συμμορφώνουν τις δηλώσεις και τη «θεολογία» τους σε αντιστοιχία προς την τρέχουσα ιδεολογική και πολιτική γραμμή, που πηγάζει από την Ουάσιγκτον.
Πώς τέλος πάντων να αντιμετωπίζουμε το Φανάρι σήμερα; Πρέπει άραγε να βλέπουμε σε αυτό το αρχαίο Πατριαρχείο, ένα πανελληνικό καθίδρυμα ή το γραφείο για την εξαφάνιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό απευθείας έλεγχο από το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ;
Σήμερα το Φανάρι είναι ό,τι το ίδιο δηλώνει με τις πράξεις του. Αυτή τη στιγμή ενεργεί αποκλειστικά ως γραφείο του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, υλοποιεί αυτή την ημερήσια διάταξη στις ελληνόφωνες εκκλησίες χάριν του κύρους του ως πανελλήνιου θεσμού και καμουφλάρει το παν υπό την κάλυψη του αρχαίου Πατριαρχείου. Και αυτή είναι όλη η αλήθεια. Όταν ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ αρνηθούν αυτή τη συμπεριφορά και μας πείσουν ότι εκείνοι είναι πρωτίστως οι φύλακες της Ορθοδοξίας, μάρτυρες των Παθών και της Αναστάσεως του Χριστού, αντάξιοι κληρονόμοι του Ιερού Χρυσοστόμου, του Μεγάλου Φωτίου ή τουλάχιστον, των μεγάλων Πατριαρχών, θα βρουν εντός μας αδελφούς τέτοιους, όπως εκείνους, που εγκατέλειψαν, όταν άρχισαν να βαδίζουν την οδό, στην οποία πορεύονται σήμερα.
Ἁγίου Μητροπολίτου Φιλαρέτου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς
6. Ανθρώπινες Ευθύνες
Καθήκοντα προς τον εαυτό μας: η ανάπτυξη πνευματικής προσωπικότητα
(σε αντίθεση με τον εγωισμό). Σταδιακή εξέλιξη αυτής της ανάπτυξης.
Ζώντας σε αυτόν τον κόσμο, ένας Χριστιανός βρίσκεται σε συνεχή, ζωντανή κοινωνία με τον Θεό και με τον πλησίον του – τους ανθρώπους γύρω του. Ταυτόχρονα, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του, φροντίζει τον εαυτό του – την σωματική του ευεξία και την πνευματική του σωτηρία. Επομένως τα ηθικά του καθήκοντα μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες: 1) σε αυτά που έχουν σχέση με τον εαυτό του, 2) σε αυτά που έχουν σχέση με τον πλησίον του και 3) τα υψηλότερα καθήκοντα που έχουν σχέση με τον Θεό.
Το πρώτο και σημαντικότερο καθήκον ενός ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του είναι να αναπτύξει μέσα του μια πνευματική προσωπικότητα – το αληθινό, χριστιανικό μας «εγώ». Η πνευματική προσωπικότητα του χριστιανού δεν είναι κάτι που του δόθηκε εξαρχής, όχι, είναι κάτι που αναζητείται, αποκτάται και αναπτύσσεται με τους προσωπικούς του κόπους και προσπάθειες. Ούτε το σώμα ενός χριστιανού, με τις ικανότητες, τις δυνάμεις και τις προσδοκίες του, ούτε η ίδια η ψυχή του ως έμφυτο κέντρο των συνειδητών του εμπειριών, ως ζωτική αρχή, είναι η πνευματική του προσωπικότητα, το πνευματικό «εγώ». Αυτή η πνευματική προσωπικότητα σε έναν Χριστιανό είναι που τον διακρίνει έντονα από κάθε μη Χριστιανό, και στην Αγία Γραφή δεν ονομάζεται ψυχή, αλλά πνεύμα. Αυτό το πνεύμα είναι ακριβώς το κέντρο, το επίκεντρο της πνευματικής ζωής, που αγωνίζεται για τον Θεό και την αθάνατη, μακάρια και αιώνια ζωή. Ορίζουμε το καθήκον ολόκληρης της ζωής ενός ανθρώπου ως την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί η επίγεια προσωρινή ζωή προκειμένου να προετοιμαστεί η αιώνια, πνευματική ζωή. Αυτή η περίπτωση, μπορεί να ειπωθεί και με άλλα λόγια: Το καθήκον της επίγειας ζωής ενός ανθρώπου είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της ζωής μπορεί να δημιουργήσει και να αναπτύξει την πνευματική του προσωπικότητα, το αληθινό ζωντανό, αιώνιο «εγώ» του.
Μπορείτε να φροντίσετε το «εγώ» σας με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν άνθρωποι που ονομάζονται εγωιστές και νοιάζονται πολύ για το «εγώ» τους και το λατρεύουν. Αλλά ο εγωιστής σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλον. Στον εγωισμό του, προσπαθεί να επιτύχει την προσωπική του ευημερία και ευτυχία με κάθε τρόπο – ακόμη και με τίμημα τα βάσανα και την κακοτυχία των συνανθρώπων του. Και μέσα στην τύφλωσή του, δεν παρατηρεί ότι από την αληθινή σκοπιά – με την έννοια της χριστιανικής κατανόησης της ζωής – βλάπτει μόνο τον εαυτό του, το αθάνατο «εγώ» του.
Έτσι ο Χριστιανισμός, καλώντας έναν άνθρωπο στη δημιουργία της πνευματικής του προσωπικότητας, τον προστάζει εδώ, με τους τρόπους αυτής της δημιουργίας, να διακρίνει μεταξύ του καλού και του κακού, και του αληθινά χρήσιμου από το δήθεν χρήσιμο, αλλά επιβλαβές. Μας διδάσκει ότι πρέπει οτιδήποτε μας δόθηκε από τον Θεό – υγεία, δύναμη, ικανότητες, φυσικές ιδιότητες και χαρακτηριστικά – να τα θεωρούμε όλα αυτά όχι ως το «εγώ» μας, αλλά ακριβώς ως δώρα προς εμάς από τον Θεό, τα οποία πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε (όπως τα υλικά στην κατασκευή ενός κτιρίου) για την δημιουργία του πνεύματος. Και γι’ αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά τα «ταλέντα» που έδωσε ο Θεός, όχι μόνο για τον εαυτό μας – εγωιστικά -, αλλά και για τους άλλους. Διότι οι νόμοι της Ουράνιας Αλήθειας είναι αντίθετοι με τους νόμους του επίγειου κέρδους. Σύμφωνα με τις επίγειες έννοιες, αυτός που συλλέγει για τον εαυτό του, αποκτά κέρδος στη γη. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της ουράνιας αλήθειας του Θεού αυτός ο οποίος στην επίγεια ζωή μοιράζει στους άλλους και κάνει το καλό, κερδίζει στην αιωνιότητα. Στην γνωστή παραβολή για τον άδικο οικονόμο (Λουκ. κεφ. ιϛ΄) η κύρια ιδέα και το κλειδί για τη σωστή κατανόησή της είναι η αρχή της αντίθεσης μεταξύ των εννοιών του επίγειου εγωισμού και της αλήθειας του Θεού. Σε αυτή την παραβολή, ο Κύριος αποκάλεσε ευθέως τον επίγειο πλούτο, που συλλέχθηκε εγωιστικά, «άδικο πλούτο» και διέταξε να τον χρησιμοποιεί κάποιος όχι για τον εαυτό του, αλλά για τους άλλους, προκειμένου να γίνει δεκτός στις αιώνιες μονές.
Το ιδανικό της χριστιανικής τελειότητας είναι ασύλληπτα υψηλό. «Να είστε τέλειοι όπως είναι τέλειος ο Επουράνιος Πατέρας σας»[1], είπε ο Σωτήρας Χριστός. Και επομένως στο έργο ενός ανθρώπου πάνω στον εαυτό του για την ανάπτυξη της πνευματικής του προσωπικότητας δεν μπορεί να υπάρξει τέλος. Όλη η επίγεια ζωή του Χριστιανού είναι ένα αδιάκοπο κατόρθωμα ηθικής αυτοτελειοποίησης. Και φυσικά η χριστιανική τελειότητα δεν δίνεται στον άνθρωπο αμέσως, αλλά σταδιακά. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ σε έναν Χριστιανό που, λόγω της απειρίας του, σκέφτηκε να επιτύχει αμέσως την αγιότητα, είπε: «Κάνε τα πάντα αργά και όχι βιαστικά, η αρετή δεν είναι αχλάδι, δεν θα το φας μονομιάς…». Και ο Απόστολος Παύλος, με όλο το πνευματικό του ύψος και την δύναμη, δεν θεωρούσε ότι είχε φτάσει στην τελειότητα, αλλά είπε μόνο ότι εξακολουθούσε να αγωνίζεται για τέτοια τελειότητα «για το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού…»[2].
[1]«Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄ 48).
[2] «Οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ᾿ ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἕν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. γ΄ 12-14).
Ἀγαπητοὶ κληρικοὶ καὶ πιστοὶ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας,
Χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη, ἀπὸ Θεοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι!
Στὸ βιβλίο τοῦ Ἁγίου Προφήτη Ἰωνᾶ, διαβάζουμε ὅτι, ὡς ἀπάντηση στὰ λόγια τοῦ Προφήτη τοῦ Θεοῦ, "ὁ λαὸς τῆς Νινευῆ πίστεψε στὸν Θεὸ καὶ κήρυξε νηστεία καὶ φόρεσε σάκο, ἀπὸ τὸν μεγαλύτερο ἀπ᾽ αὐτοὺς μέχρι καὶ τὸν μικρότερο ἀπ᾽ αὐτοὺς ... Καὶ ὁ Θεὸς εἶδε τὰ ἔργα τους, ὅτι στράφηκαν ἀπὸ τὸν κακό τους δρόμο- καὶ ὁ Θεὸς μετανόησε γιὰ τὸ κακὸ ποὺ εἶχε πεῖ ὅτι θὰ τοὺς ἔκανε- καὶ δὲν τὸ ἔκανε". (Ἰωνᾶς 3: 5, 10).
Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2020, οἱ πιστοὶ τῆς θεοφρούρητης Μητρόπολής μας ἀνέλαβαν εἰδικὴ τριήμερη νηστεία μετανοίας - ἕνα «τριήμερον» - ἀνταποκρινόμενοι στὴν ἱεραρχικὴ ἔκκλησή μου, γιὰ νὰ προστατεύσει ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησία μας, τὶς Οἰκογένειες καὶ τὸ Ἔθνος μας καὶ νὰ ἀπομακρύνει καὶ νὰ διαλύσει τὴν ὀργὴ ποὺ ἔχει ἐπιπέσει ἐναντίον μας καὶ τῶν γειτόνων μας, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας.
Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα μετὰ τὴν νηστεία τῆς μετανοίας, ὁ Κύριός μας προέβλεψε γιὰ τὴν μελλοντικὴ ἀνατροπὴ τῆς διαβόητης ἀπόφασης "Roe κατὰ Wade" μὲ τὴν ἐκλογὴ καὶ τὸν ἐπακόλουθο διορισμὸ ἑνὸς ἀκόμη δικαστὴ ὑπὲρ τῆς ζωῆς στὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς.
Στὶς 11/24 Ἰουνίου 2022, ἑορτὴ τῆς Παναγίας "Ἄξιόν Ἐστι", τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο ἀκύρωσε τελικὰ τὸ πεντηκονταετὲς νομικὸ προηγούμενο ποὺ εἶχε ἐπιτρέψει τὴν δολοφονία δεκάδων ἑκατομμυρίων ἀθώων βρεφῶν κατὰ τὴ διάρκεια τῶν δεκαετιῶν.
Ἡ ἀνατροπὴ τοῦ βδελύγματος ποὺ ἦταν τὸ "Roe κατὰ Wade" εἶναι ἕνα γεγονὸς μεγάλης σημασίας. Γιὰ ἐμᾶς, αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα πολιτικὸ ζήτημα, ἀλλὰ μᾶλλον ἕνα πνευματικὸ ζήτημα. Ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος. Τὸ νὰ τὴν ἐπιτρέπεις εἶναι σὰν νὰ εἶσαι συνένοχος στὸν φόνο. Τὸ νὰ τὴν ἐπιδοκιμάζεις εἶναι σὰν νὰ ἐπιδοκιμάζεις τὴν δολοφονία ἀθώων - στὸν βαθμὸ ποὺ τὸ νὰ εἶσαι "ὑπὲρ τῆς ἐπιλογῆς" [ἐκτρώσεως] εἶναι ἐντελῶς ἀσυμβίβαστο μὲ τὸ νὰ εἶσαι Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἡ κατάργηση τῆς ἀπόφασης ποὺ ἐπέτρεψε καὶ ἐνέκρινε τὶς ἀμβλώσεις σὲ ὅλη τὴν χώρα εἶναι μιὰ νίκη γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν δικαιοσύνη.
Ἀλλὰ τὸ πιὸ σημαντικό, εἶναι μιὰ ἐπίδειξη θεϊκῆς παρέμβασης. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ οἱ ἐλευθερίες μας ὁλοένα καὶ περισσότερο ἐγκλωβίζονται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ τεχνοκρατικοῦ δεσποτισμοῦ καί, εὐρύτερα, καθὼς τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας λειτουργεῖ ἀνεξέλεγκτα, ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ προβλέψει ὅτι ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία καὶ οἱ ἀρχὲς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θὰ ὑποστηρίζονταν ἀπὸ τὰ κοσμικὰ δικαστήρια;
Οἱ ἁπλοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ δὲν ἔχουν πρόσβαση στοὺς διαδρόμους τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας γιὰ νὰ ἔχουν ἀκρόαση ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἢ νὰ ἐπηρεάσουν τὴν πολιτικὴ καὶ τὴ νομοθεσία. Οἱ εὐσεβεῖς, ὡστόσο, ἔχουν πρόσβαση στὸν Κύριο τῶν πάντων, ὁ ὁποῖος καθοδηγεῖ τὴν ἱστορία καὶ φροντίζει γιὰ τὴν σωτηρία μας. Δὲν ἐμπιστεύονται τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, διότι, πράγματι, σ᾽ αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Ἀντίθετα, παραδίδουν ὁλόκληρη τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα τους μόνον στὸν Θεό· καὶ ὁ Κύριος μας, ὅταν βλέπει τοὺς γνήσιους καρποὺς τῆς μετάνοιας, ἀκούει τὶς προσευχὲς τοῦ λαοῦ Του καὶ τοὺς ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματά τους ποὺ εἶναι γιὰ τὴν σωτηρία. Κατὰ συνέπειαν, ἡ πρόσφατη ἀπόφαση γιὰ τὴν ἀνατροπὴ [τῆς προηγούμενης ἀπόφασης] καταδεικνύει τὴν δύναμη τῆς μετάνοιας καὶ τῆς προσευχῆς στὸ νὰ προσελκύουν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀνατρέπουν τὰ σχέδια τοῦ πονηροῦ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, συχνὰ λέω στοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ὑποτιμοῦν ποτὲ τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἱερῆς ἱστορίας, ὅποτε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ μετανοοῦσε, ἀφοῦ ἀντιμετώπιζε τὴν καταστροφὴ λόγω τῶν ἁμαρτιῶν του, ὁ Θεὸς ἔδειχνε ἔλεος καὶ τὸν ἔσωζε ἀπὸ τὴν δίκαιη τιμωρία. Στὶς ζωὲς τῶν ἁγίων, βλέπουμε πὼς ὁ Θεός, ἀνταποκρινόμενος στὴν προσευχὴ καὶ τὴν μετάνοια, ἀνέτρεπε τὰ σχέδια τοῦ πονηροῦ. Ἔτσι καὶ στὴν δική μας ἐποχή, βλέπουμε τὰ σχέδια τῶν δαιμόνων νὰ ἀνατρέπονται καὶ νὰ ἀκυρώνονται, καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἔχουμε τὴν σταθερὴ ἐλπίδα ὅτι τὸ ἔλεός Του θὰ ἐπικρατήσει. Σὲ αὐτὸ βρίσκουμε μεγάλη παρηγοριά, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας.
Ἂς συνεχίσουμε, λοιπόν, τὴν μετάνοιά μας καὶ ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Κύριο, ὥστε νὰ συνεχίσει νὰ μᾶς βοηθεῖ στὸν ἀγῶνα γιὰ νὰ ξεπεράσουμε πλήρως τὸ μεγάλο κακὸ τῆς ἔκτρωσης. Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος διδάσκει ὅτι ἡ εὐγνωμοσύνη ἀπὸ τὸν δέκτη ὑποκινεῖ τὸν Δότη νὰ χαρίζει δῶρα μεγαλύτερα ἀπὸ πρίν. Σὲ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριό μας γιὰ τὴν ἔκδηλη εὐεργεσία καὶ τὸ ἔλεός Του, ἂς ψάλλουν ὅλες οἱ ἐνορίες τῆς Θεοφρούρητης Ἱερᾶς Μητρόπολής μας Εὐχαριστήρια Δοξολογία μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς, 13/26 Ἰουνίου 2022.
Τέλος, ἂς συνεχίσουμε νὰ μετανοοῦμε, διότι οἱ ἡμέρες εἶναι πονηρές. Ὁ πονηρὸς δὲν θὰ πάψει ποτὲ νὰ πολεμᾶ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἂς θυμόμαστε: ἂν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι ἐναντίον μας;
Ἔνθερμος ἱκέτης σας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,
+ Μητροπολίτης Ἀμερικῆς Δημήτριος
Ἀγγλικὸ πρωτότυπο:
http://www.hotca.org/documents/encyclicals/1080-encyclical-on-the-abrogation-of-“roe-vs-wade”
