Η ΝΕΑ ΡΩΜΗ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ;

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

«σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι,

ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου,

καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βοῤῥᾶν,

ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ»

(Ησ. ιδ΄ 13-14)

H κύρια και μεγαλύτερη αιτία, που οδήγησε σταδιακά την Τοπική Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης στο Σχίσμα και την Αποστασία από την Εκκλησία του Χριστού, και την μετέτρεψε σε αντιχριστιανική συναγωγή[1], ήταν το δόγμα περί «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης»[2].

Μια χαρακτηριστική εκδήλωση της παράλογης αυτής αξίωσης είχαμε και στην περίπτωση του «Βουλγαρικού ζητήματος» (864-879). Ο Ηγεμόνας των Βουλγάρων Βόρις, ο οποίος είχε βαπτισθεί το 864 χριστιανός με το όνομα Μιχαήλ, ζήτησε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (οι ιεραπόστολοι του οποίου είχαν εκχριστιανίσει την Βουλγαρία) την ίδρυση δικού τους Βουλγαρικού Πατριαρχείου, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από τον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μέγα Φώτιο. Έτσι οι Βούλγαροι στράφηκαν προς τον τότε Πάπα Ρώμης Νικόλαο τον Α΄, ο οποίος απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Επισκόπους Ποπουλανίας Παύλο και Πόρτο Φόρμοζο) και θα είχε εγκαθιδρύσει Πατριαρχείο Βουλγαρίας αν δεν προέκυπτε διαφωνία ανάμεσα σε αυτόν και τον Ηγεμόνα Βόρις-Μιχαήλ ως προς το πρόσωπο του νέου Πατριάρχου. Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Βουλγαρίας, η οποία ήταν κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[3], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Βουλγαρία ανήκε στο Ανατολικό Ιλλυρικό (την εποπτεία του οποίου είχε αποσπάσει ξανά ο Πάπας Ρώμης κατά την περίοδο της Εικονομαχίας), ήταν όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Πάπα Ρώμης» σχετικών αντιλήψεων. Η Εκκλησία αντιμετώπισε συνοδικά το «Βουλγαρικό ζήτημα» και αποφάνθηκε πως η Εκκλησία της Βουλγαρίας ανήκει στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως[4].

Στην εποχή μας έμελλε δυστυχώς να ζήσουμε μία όχι απλά παρόμοια, αλλά εντελώς όμοια περίπτωση, με άγνωστη μέχρι στιγμής κατάληξη. Μόνο που σε αυτήν την επανάληψη της Ιστορίας αρνητικός πρωταγωνιστής είναι το τότε θύμα, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως…

Έτσι έχουμε το λεγόμενο «Ουκρανικό ζήτημα», το οποίο έχει εξελιχθεί ως εξής: Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρος Ποροσένκο, χωρίς να απευθυνθεί στο Πατριαρχείο Μόσχας (στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται τους τελευταίους αιώνες η Εκκλησία της Ουκρανίας) ζήτησε από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο την απονομή Αυτοκεφαλίας όχι όμως για την κανονική Εκκλησία της Ουκρανίας, αλλά για σχισματικές ομάδες που σφετερίζονται τον τίτλο της. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως αρχικά απέστειλε δύο Εξάρχους (τους Παμφίλου Δανιήλ και Έντμοντον Ιλαρίωνα) και τελικώς επέδωσε αντικανονικώς «Τόμο Αυτοκεφαλίας». Η εισπήδηση αυτή στην Εκκλησία της Ουκρανίας, η οποία είναι κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας[5], αν και έγινε προσπάθεια να δικαιολογηθεί με το αιτιολογικό ότι η Ουκρανία ανήκε κάποτε (ως Μητρόπολη Κιέβου) στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί όμως ουσιαστικά μία έκφραση των περί του «Πρωτείου του Οικουμενικού Πατριάρχου» νεοφανών, εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία, αντιλήψεων.

Αντιλήψεις σαν και αυτές είχαν εκφρασθεί σποραδικά και στο παρελθόν, από μεμονωμένα πρόσωπα (όπως τον Μακάριο Αγκύρας και τον Νικόλαο Μεθώνης), με σκοπό τότε να πολεμήσουν το «Πρωτείο του Πάπα Ρώμης», ουδέποτε όμως έγιναν από τους Ορθοδόξους αποδεκτές, αλλά κατακρίθηκαν ως υπερβολικές και «μακρὰν τῆς ἀληθείας»[6].

Στην εποχή μας όμως επιχειρείται θεολογική θεμελίωση της κακοδοξίας αυτής. Κύριος εκφραστής της ο, αποκληθείς «δεξιός βραχίων» του Κωνσταντινουπόλεως, Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας. Αυτός ισχυριζόμενος ότι και στην Αγία Τριάδα υπάρχει τάχα «Πρωτείο του Θεού Πατρός» (θέση που ούτε οι παπικοί δεν τόλμησαν να εκφράσουν) προσπάθησε να θεμελιώσει έναν ιδιότυπο επισκοποκεντρισμό, ο οποίος αλλοιώνει τον καθαρά χριστοκεντρικό χαρακτήρα της Εκκλησίας, αφού θεμελιώνει την ενότητα Της «ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἐπισκόπου» και όχι του Χριστού, κακοδοξία που έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων[7]. Η θεωρία αυτή επεκτείνεται ακόμη περισσότερο, αφού εκτός του Πρώτου-Μονάρχη της κάθε Τοπικής Εκκλησίας-Επισκοπής πρέπει να υπάρχει και ένας «Πρώτος ανάμεσα στους πρώτους (και μάλιστα όχι ως μεταξύ ίσων)», όπως επισημαίνει λόγιος Αγιορείτης ιερομόναχος αναλύοντας την κακοδοξία αυτή[8].

Δυστυχώς, η παραπάνω κακοδοξία δεν αποτελεί απλά μια προσωπική γνώμη ενός θεολόγου, αλλά έχει γίνει αποδεκτή όχι μόνο από αρκετούς ορθοδόξους (;) θεολόγους[9], αλλά εκφράζεται επισήμως και από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Ο ίδιος ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εκχώρηση της Αυτοκεφαλίας δήλωσε τα εξής: «Αυτήν την υψίστην ευθύνην την έχει εκ των Θείων και Ιερών Κανόνων μόνον η πρωτόθρονος Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αφού αυτής ο Προκαθήμενος είναι ο Πρώτος εις τους Ορθοδόξους»[10].

Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως απορρίπτει ως αιρετικές τέτοιες θέσεις. Διότι πολεμώντας πάνω από χίλια χρόνια την έννοια του «Πρωτείου» εν τω προσώπω του Πάπα, δεν το έπραξε επειδή έτρεφε αντιπάθεια προς αυτόν[11]· όποιος Επίσκοπος και αν αποφάσιζε (είτε ο Ρώμης, είτε ο Κωνσταντινουπόλεως, είτε ο Ιεροσολύμων, είτε οποιοσδήποτε άλλο) να εξυψώσει τον εαυτό του στην θέση του Πρώτου, θα τον κατέκρινε και θα τον απέρριπτε.

Όταν τον ΙΣΤ΄ αιώνα οι Λουθηρανοί θεολόγοι της Τυβίγγης απευθύνθηκαν για το θέμα στον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία τον Β΄ τον Τρανό, φοβισμένοι μήπως συναντήσουν και στην Ανατολή κάποιον αντίστοιχο Πάπα, ο αοίδιμος Πατριάρχης τους απάντησε καθησυχάζοντάς τους: «Ἔστι δὲ καὶ ἰσότης μεταξὺ τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν, ὡς ἀληθῶς χριστιανικοῖς ποιμέσι προσήκουσα. Οὐδεὶς γὰρ τούτων κατεπαίρεται τῶν ἄλλων, οὐδὲ καθόλου κεφαλὴ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀξιοῖ τις ἐκείνων καλεῖσθαι»[12].

Και ο Άγιος Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, στο περίφημο έργο του «Περὶ τοῦ τὶς ἐστὶν ἡ ἀληθὴς καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ποία ἐστὶν ἡ γνησία καὶ ἀληθὴς κεφαλὴ αὐτῆς καὶ κατὰ τῆς ἀρχῆς τοῦ Πάπα τῆς Ῥώμης» εξηγεί γιατί το Πρωτείο στην Εκκλησία το έχει μόνο ο Χριστός κατακρίνοντας εκείνους που έλεγαν ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος που να υπερέχει έναντι των άλλων[13].  

Όπως δε σημειώνει ο μακαριστός Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Ἡ παραδοχὴ πρωτείου δικαιοδοσίας ἐπὶ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τὸ νὰ εἶναι ἕνας ἐπίσκοπος κεφαλὴ καὶ ἀρχὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω ἐπιφορτισμένος μὲ ἕνα ρόλο διακονίας, εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὡς μοναδικῆς Κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ πρωτεῖο δικαιοδοσίας συνιστᾶ ἀνατροπὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὑπεράνω πάντων τῶν ἐπισκόπων εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Σὲ αὐτὴν προεκάθητο μὲν ἐν ἀγάπῃ ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ὡς ἴσος τῶν συνεπισκόπων του, ἐν τῷ μέσῳ ὅμως τῶν ἐπισκόπων ἐτοποθετεῖτο τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο ὡς σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς μοναδικῆς Κεφαλῆς τῆς καθόλου Ἐκκλησίας»[14].

Δεν χρειάζεται να είναι προφήτης κανείς για να διαπιστώσει που θα οδηγήσει η εμμονή στο «Πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχου». Εκεί που οδήγησε τον Εωσφόρο και τον Πάπα της Ρώμης η ίδια εμμονή: στην πτώση και την απώλεια.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

[1] «Ἡ γὰρ παλαιὰ τῆς Ῥώμης σύναξις ἦτο ἀποστολική, ὀρθόδοξος, καὶ καθολικὴ ἐκκλησία, ἡ δὲ νέα ἐστὶν ἀποστατική, ἑτερόδοξος, αἱρετική, καὶ ἀντιχριστιανική συναγωγή» (Νικολάου Δαμαλά (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Περί αρχών, Λειψία, 1865, σ. 163). «Τὸ σύστημά του ἤτανε ἕνας Χριστιανισμὸς ὄχι ὅπως τὸν δίδαξε ὁ Χριστός, ἀλλὰ παραμορφωμένος κι᾿ ἀγνώριστος ὁλότελα, μέχρι ποὺ νὰ μοιάζη μὲ θρησκεία τοῦ ἀντιχρίστου» (Φώτης Κόντογλου, Ὁ Μέγας Ἱεροεξεταστής [εφ. «Ἐλευθερία», 15-3-1964, σ. 5]).

[2] «Τὸ κύριο αἴτιο τοῦ μεγάλου σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως (1054) πρέπει νὰ ἀναζητηθῆ τόσο στὸ παπικὸ πρωτεῖο, τὸ ὁποῖο ἐνισχύθηκε μὲ τὶς ψευδο-Ἰσιδώρειες Διατάξεις, ὅσο καὶ στὴν παπικὴ ἀξίωση ἐπιβολῆς του σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία» (Βλασίου Φειδά [Καθηγητού Πανεπιστημίου], Εκκλησιαστική Ιστορία Β΄, Αθήνα, 1994, σ. 95).

[3] Μιας και η Βουλγαρία επεκτεινόταν κυρίως στην παλαιά Διοίκηση της Θράκης, η οποία είχε υπαχθεί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον ΚΗ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

[4] Αυτό μάλιστα δεν το αποδέχτηκαν και διακήρυξαν μόνο οι επί Μεγάλου Φωτίου Σύνοδοι (Ενδημούσα του 867, Η΄ Οικουμενική του 879), αλλά και η παράνομη Σύνοδος του 869!

[5] Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης (Καθηγητής Πανεπιστημίου), Η Ουκρανία είναι κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας (https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/24301-i-oukrania-einai-kanoniko-edafos-tis-ekklisias-tis-rosias).

[6] Αγίου Νικοδήμου, Πηδάλιον (Υποσημείωση στον Θ΄ Κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου).

[7] «Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας οὐχὶ ἐν τῷ ένιαίῳ προσώπῳ ἑνὸς τῶν ἀποστόλων θεμελιοῦται καὶ ἑδράζεται, ἀλλ᾿ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας» (Αγίου Νεκταρίου, Μελέτη ιστορική περί των αιτιών του σχίσματος, Αθήνα, 1911, σ. 69).

[8] Ιερομόναχος Χρυσόστομος Κουτλουμουσιανός, Το Πρόσωπο και το Πρωτείο (http://koutloumous.com/el/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF/).

[9] Ο Δρ. Ιατρικής (και μαθητής στα θεολογικά του π. Ιωάννου Ρωμανίδη) κ. Γεώργιος Καραλής, σε σχετικά με το θέμα μας κείμενά του, τους αποκαλεί εύστοχα «πρωτειομανείς» (https://georgioskaralis.com/).

[10] Οικουμενικός Πατριάρχης: ''Η δύναμις της Μεγάλης Εκκλησίας δεν είναι κοσμική'' (https://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/24638-oikoumenikos-patriarxis-i-dunamis-tis-megalis-ekklisias-den-einai-kosmiki).

[11] «Καὶ μηδεὶς κατ᾿ ἀπέχθειαν τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐλῆς ταῦτα λελέχθαι ἡμῖν νομιζέτω. Ἀλλὰ τὰς καινοτομίας καὶ τοὺς ὅσαι ἡμέρας νεωτερισμοὺς μετὰ παρρησίας ἐλέγχομέν τε καὶ ἀποστρεφόμεθα» (Αγίου Μελετίου του Πηγά, «Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος» ΝΖ΄ (1975), σ. 621).

[12] Καρμίρη Ιωάννου (Καθηγητού Πανεπιστημίου), Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία, τόμος ΙΙ, έκδ. β΄(επηυξ.), Αυστρία, 1968, σ. 560.

[13] «Ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν διακόνων καὶ ἐν αυτοῖς τοῖς διακόνοις, ἔνα (φησί) τινὰ ὑπερέχει δεῖ ἀπάντων, καὶ δὴ καὶ διακονικὴν κεφαλὴν καλοῦσιν. Ἀλλὰ καὶ τούτων μόνος Χριστός ἐστι πάντων ἀρχὴ καὶ κεφαλή, ἵνα Χριστὸς κατὰ τὸν Ἀπόστολον ᾖ τὰ πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων» (Τόμος Χαράς, 1705, σ. 577).

[14] Τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα (http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_grhgoriaths/ravenna2007_text_and_papal_primacy.htm).

Ἐπέτειος 50 ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἐπισήμου ἀναγνωρίσως τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν μας

Εἰσαγωγὴ

Τὸ ἔτος 2019 συμπληρώνονται 50 ἔτη ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Συνοδικὴ ἀναγνώριση τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ μέρους τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), ὑπὸ τὸν Ἅγιο Μητροπολίτη Φιλάρετο, τὸ ἔτος 1969.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος, ἀποφάσισε νὰ ἀφιερώσει τὸ Ἡμερολόγιο τοῦ ἔτους 2019 στὸ μεγάλο αὐτὸ ἱστορικὸ γεγονός, προκειμένου νὰ ἐξάρει τὴν σημασία του, ἀφοῦ χωρὶς Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους καὶ Κληρικοὺς «Ἐκκλησία οὐ καλεῖται» (Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας).

Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὴ ἡ πολεμικὴ ἐναντίον τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς μας, καὶ παλαιὰ καὶ σήμερα, γιὰ νὰ πληγεῖ ἡ ἐκκλησιαστικότητα, τὸ κῦρος καὶ ἡ αὐθεντία μας. Οἱ πολέμιοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὁ καθένας τοὺς λόγους τους νὰ πράττουν αὐτό, εἶναι εἴτε οἱ Καινοτόμοι Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἐλέγχονται καὶ καταγγέλλονται καὶ μόνον ἀπὸ τὴν παρουσία μας, εἴτε ὅσοι ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας προφασιζόμενοι λόγους δῆθεν ἀκριβείας Πίστεως ἤ δῆθεν ἀντικανονικοτήτων.

Ἡ Ἐπέτειος τῆς Συνοδικῆς διακηρύξεως τοῦ ἀπολύτως Κανονικοῦ, ἐγκύρου καὶ ὑποστατοῦ τῶν Ἀρχιερατικῶν μας χειροτονιῶν, μᾶς δίδει τὴν ἀφορμὴ νὰ περιγράψουμε μὲ συντομία, ἀντικειμενικότητα, ὅπως καὶ κάθε δυνατὴ ἀκρίβεια, στὸ παρὸν ἀφιέρωμα, ὅλα ὅσα συνέβησαν σχετικὰ μὲ τὶς χειροτονίες τῶν πρώτων Ἐπισκόπων μας τὰ ἔτη 1960 καὶ 1962.

Α. Περίοδος ἀναζητήσεως (1955-1960)

Μετὰ τὴν ὁσιακὴ Κοίμηση τοῦ Ὁμολογητοῦ Πρωθιεράρχου μας Ἁγίου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (Καβουρίδου) τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1955, τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας μας ἀνέλαβε ἐκλεγμένη ἀπὸ τὸν ἱερὸ Κλῆρο προσωρινὴ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπή, ἀποτελούμενη ἀπὸ 12 Κληρικούς, κυρίως ἐπιφανεῖς Ἀρχιμανδρῖτες τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, μὲ Πρόεδρο τὸν Ἀρχιμ. π. Ἀκάκιο Παππᾶ τὸν Γέροντα. Μία ἀπὸ τὶς προτεραιότητες τῆς δραστηριότητός της, ἦταν ἡ ἀναζήτηση καὶ ἐξεύρεση νέου Ἡγέτου, ὁ ὁποῖος θὰ ἀναλάμβανε τὴν ποιμαντορία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ καταβλήθηκαν σύντονες προσπάθειες σὲ ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό.

Ὑπῆρχε ἐλπίδα προσχωρήσεως κάποιου Ἀρχιερέως ἀπὸ τὴν Καινοτομία τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅπως τοῦ Κορυτσᾶς Εὐλογίου (Κουρίλα) Λαυριώτου, μὲ τὸν ὁποῖο ὑπῆρχε ἐπικοινωνία ἐπὶ ἕνα τουλάχιστον ἔτος καὶ πλέον. Κρούσεις σχετικὲς εἶχαν γίνει καὶ σὲ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, φίλα προσκείμενους στὸ Πάτριο, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.

Ἀκόμη, ὑπῆρχε ἐλπίδα ἐπαναφορᾶς τοῦ Πατρίου ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους, ὥστε νὰ ἐπέλθει κατὰ Θεὸν ἑνότης, καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἔγιναν διαβήματα πρὸς αὐτούς, χωρὶς ἐπίσης οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα. Οἱ Νεοημερολογῖτες παρέμεναν ἄκαμπτοι καὶ ἀνυποχώρητοι στὴν παρανομία τους.

Μία κίνηση ἔγινε γιὰ ἔνταξη σὲ ὁμόφρονα Ἐκκλησία τοῦ ἐξωτερικοῦ, μὲ ἐνέργειες πρὸς τὴν πλευρὰ τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων (ὑπὸ τὴν προϋπόθεση τῆς παύσεως ἀπὸ μέρους του τῶν Συλλειτουργιῶν μὲ τοὺς Νεοημερολογῖτες), οἱ ὁποῖες τελικὰ δὲν εὐοδώθηκαν.

Ἀπὸ τὸ Β’ Πανελλήνιο Ἱερατικὸ Συνέδριο τοῦ 1957

Στὸ Β’ Πανελλήνιο Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ἐκκλησίας μας τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1957 στὴν Ἀθήνα, μὲ παρουσία 100 καὶ πλέον Κληρικῶν μας ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ Ζηλωτῶν Πατέρων ἀπὸ τὸ Ἅγιον ῎Ορος, ἔγιναν μεταξὺ ἄλλων καὶ ἀρχαιρεσίες ἐκλογῆς ὑποψηφίων Κληρικῶν γιὰ τὴν Ἀρχιερωσύνη. Ἡ ψηφοφορία ἐκείνη ἔγινε κατ΄ οἰκονομίαν, λόγῳ ἐλλείψεως Ἐπισκόπων, μὲ συμβολικὴ περισσότερο σημασία, γιὰ νὰ θέσει ἐμπόδιο σὲ ὅσους Κληρικοὺς ἐπιζητοῦσαν ἀπὸ μόνοι τους τὴν ἀνάδειξή τους στὴν Ἀρχιερωσύνη, χωρὶς καὶ παρὰ τὴν θέληση τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Ἡ ψηφοφορία ἔδωσε στὸν Ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Νασλίμη 46 ψήφους, στὸν Ἀρχιμανδρίτη Ἀκάκιο Παππᾶ τὸν Γέροντα 42 ψήφους καὶ στὸν Ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Κιούση 24 ψήφους, γι΄ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι θεωρήθηκαν ἔκτοτε οἱ τρεῖς ψηφισθέντες ὑποψήφιοι Ἐπίσκοποι.

Διαβήματα μὲ ἐκκλήσεις βοηθείας ὡς πρὸς τὴν χειροτονία τῶν ὑποψηφίων ἀπευθύνθηκαν σὲ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅπως σὲ Σέρβους Ἀρχιερεῖς στὴν Ἀμερικὴ ἤ στὴν λεγόμενη «Μετροπόλια», χωρὶς ἀποτέλεσμα. Ἡ ἔμφαση ὅμως δόθηκε κυρίως στὴν πιὸ ἀδιάβλητη ἀπὸ τὶς λοιπὲς Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ) μὲ Πρωθιεράρχη τότε τὸν Μητροπολίτη Ἀναστάσιο. Σημειωτέον, ὅτι ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου στὴν Ἀμερική, καὶ ἐπὶ Μιχαὴλ καὶ ἐπὶ Ἰακώβου, ἐπαγρυπνοῦσε, ὥστε νὰ μὴν τελεσθεῖ πιθανὴ χειροτονία Ἕλληνος Παλαιοημερολογίτου Ἐπισκόπου στὴν Ἀμερικὴ ἀπὸ ὁποιαδήποτε Κανονικὴ Δικαιοδοσία, ἄσχετα ἄν διατηροῦσε ἤ ὄχι κοινωνία μαζί της.

Πρὶν νὰ προχωρήσουμε στὴν ἐξιστόρησή μας, θεωροῦμε καλὸ νὰ τονίσουμε, ὅτι κατὰ τὴν δύσκολη ἐκείνη περίοδο ἀνάγκης, ποὺ ὑπῆρχε διωγμὸς καὶ περιοριστικὰ μέτρα ἐναντίον μας στὴν Ἑλλάδα, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸ Ματθαιϊκὸ σχίσμα μὲ τὴν ἀντικανονικὴ ἱεραρχία του, στὴν σκέψη τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπικρατοῦσε ἡ προτεραιότητα νὰ λάβουμε Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ ἀπὸ Ἀρχιερεῖς Ὀρθοδόξου φρονήματος, μὲ ἐκκλησιαστικὴ συγκρότηση καὶ ἀναμφισβήτητη ἀποστολικότητα.

Ὡς πρὸς τὴν ΡΟΕΔ πρέπει νὰ σημειώσουμε, ὅτι ἀκόμη καὶ σύμφωνα μὲ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, αὐτὴ ἀκολούθησε ἀπὸ παλαιά, ἀλλὰ ἰδίως μετὰ τὴν ἐγκατάστασή της στὴν Ἀμερικὴ -ἀπὸ τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ΄50- μία «ἀπομονωτικὴ τακτική», γιὰ λόγους καὶ «ἐκκλησιολογικῆς ὑφῆς», δηλαδὴ καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ μάλιστα αὐτὸ ἐντάθηκε μετὰ τὸ 1959, ὅταν ἐξελέγη ὡς ἀρχιεπίσκοπος στὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἀρχιεπισκοπὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ὁ Ἰάκωβος (Κουκούζης), γνωστὸς μεγάλος Οἰκουμενιστής. Ἡ ΡΟΕΔ διακρινόταν γιὰ ἀντι-οικουμενιστικὸ φρόνημα καὶ γενικὰ γιὰ παραδοσιακὴ καὶ φιλομόναχη γραμμή, μὲ Ἱεράρχες γνωστοὺς γιὰ τὴν ἀρετή, παιδεία καὶ ἱεραποστολικότητά τους. Ἡ ΡΟΕΔ, ὡς τὸ ἐλεύθερο τμῆμα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἀναγνωριζόταν ὡς πρὸς τὴν ἐγκυρότητά της ἀπὸ ὅλες τὶς λοιπὲς ἐπίσημες τοπικὲς ἐκκλησίες, ἐκτὸς φυσικὰ τοῦ ὑπὸ κομμουνιστικὸ ζυγὸ Πατριαρχείου Μόσχας, ἄν καὶ δὲν κλήθηκε νὰ συμμετάσχει γιὰ παράδειγμα στὴν Πρώτη Προσυνοδικὴ Διάσκεψη τῆς Ρόδου τὸ 1961, διότι ἀκριβῶς δὲν μνημόνευε κάποιον ἀπὸ τοὺς Πατριάρχες. Παρὰ ταῦτα, οἱ κρούσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας πρὸς τὸν Πρωθιεράρχη της Μητροπολίτη Ἀναστάσιο δὲν εὕρισκαν ἀπήχηση, διότι ἐκεῖνος διακατεχόταν ἀπὸ πνεῦμα διατηρήσεως ἰσσοροπίας μὲ τὶς ἐπίσημες ἐκκλησίες, παρὰ τὸ ὅτι δὲν διατελοῦσε σὲ ἐπίσημη κοινωνία μὲ αὐτές, ὥστε νὰ μὴν κινδυνεύσει ἡ ΡΟΕΔ ἀπὸ μέτρα ἐναντίον της ἀπὸ ὅσους ἐπιθυμοῦσαν τὴν συρρίκνωση ἤ καὶ διάλυσή της, κάτι ποὺ ἦταν ἰδιαίτερα ἔντονο καὶ ἀναμενόταν νὰ συμβεῖ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη.

Ὁ Ἅγιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς (στὸ κέντρο)

μὲ τοὺς Σεβ. Ἀρχιεπισκόπους Σικάγου Σεραφείμ, Χιλῆς Λεόντιο, Συρακουσῶν Ἀβέρκιο κ.ἄ.

Γι΄ αὐτὸ καὶ ἔγινε κατανοητὸ στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτανθοῦν σὲ μεμονωμένους Ἀρχιερεῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς, οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς βοηθήσουν. Ἤδη ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 1957 ὑπῆρξε ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς), ὁ ὁποῖος ἦταν τότε Ἀρχιερεὺς στὴν Δυτ. Εὐρώπη, μὲ ἔκφραση ἀπὸ μέρους του τῆς ὑποστηρίξεώς μας καὶ τῆς ἑτοιμότητος νὰ προβεῖ ἐν ἀνάγκῃ σὲ χειροτονίες Κληρικῶν μας. Ἀπὸ τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1958, μὲ τὴν μεσολάβηση τοῦ Ρώσου Ἀσκητοῦ Μοναχοῦ Ἀντωνίου Ἁγιοσαββαΐτου, ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας ἦλθαν σὲ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ τῆς αὐτῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἐπέδειξε ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν βοήθειά μας. Ἡ ἀλληλογραφία μαζί του συνεχίσθηκε τὸ 1959, μὲ τὴν συνείδηση ἐπικοινωνίας μὲ Ἀρχιερέα κατὰ πάντα ὁμόδοξο καὶ ὁμόφρονα, κατανοοῦντα τὴν ἀνάγκη τῶν καιρῶν καὶ ἀναλαμβάνοντα τὴν ἐκ τοῦ καθήκοντός του εὐθύνη ὑπὲρ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Κατὰ τὴν συγκυρία ἐκείνη, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ λάβουμε «ἐπίσημη» βοήθεια ἀπὸ κανέναν, παρὰ μόνον ἀπὸ μεμονωμένους Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς, «ἀντισυμβατικούς», ποὺ εἶχαν ζῆλο Πίστεως, γιὰ νὰ ἀναλάβουν τὴν ἐπιτέλεση τῶν πολυποθήτων χειροτονιῶν, οἱ ὁποῖες θὰ τάραζαν πολλοὺς καὶ θὰ προξενοῦσαν σάλο εὐρείας κλίμακος, ὅπως καὶ τελικὰ ἔγινε.

Β. Ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου Ἀκακίου τὸ 1960 

Ἐφ΄ ὅσον οἱ Ρῶσοι Ἐπίσκοποι, καὶ μάλιστα ὁ Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφείμ, διεμήνυαν τότε (1959-1960), ὅτι ἀδυνατοῦσαν νὰ ἔλθουν στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὴν ἐπιτέλεση χειροτονίας Ἐπισκόπου, οἱ ὑποψήφιοι Κληρικοί μας ἔπρεπε νὰ βροῦν μὲ κάθε θυσία τρόπο, ὥστε αὐτοὶ νὰ μεταβοῦν στὴν Ἀμερική, μὲ ὑπέρβαση τῶν φοβερῶν ἐμποδίων ποὺ ὀρθώνονταν (διωγμοί, ἀπαγορεύσεις, παρακολούθηση, ἀσθένειες, πλήρης ὑλικὴ πτωχεία καὶ ἀνέχεια κ.λπ.)!

Τελικά, ὁ μόνος ποὺ κατόρθωσε νὰ μεταβεῖ στὴν Ἀμερικὴ μὲ ἰατρικὴ γνωμάτευση, γιὰ ἀντιμετώπιση σοβαροῦ προβλήματος ὑγείας, ἦταν ὁ γηραιὸς Ἀρχιμ. π. Ἀκάκιος Παππᾶς, ὁ ὁποῖος ταξίδευσε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1960 στὴν Νέα Ὑόρκη μαζὶ μὲ τὸν ἀνηψιό του ἐπίσης Ἀρχιμ. π. Ἀκάκιο, ἀφοῦ προηγουμένως ἐξασφαλίσθηκαν μὲ δυσκολία τὰ χρήματα γιὰ τὰ εἰσιτήρια (τὸ Φιλόπτωχο Ταμεῖο ἦταν ἄδειο!) μὲ συμβολὴ τῆς Γεροντίσσης Μελετίας τῆς Λυκοβρύσεως καὶ τοῦ ἀγωνιστοῦ Κων/νου Τούτουζα ἐκ Θηβῶν.

Ὁ Σεβ. Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ (+1987)

Καὶ ἐφ΄ ὅσον ἡ ἐπίσημη Ἀρχὴ τῆς ΡΟΕΔ (Μητρ. Ἀναστάσιος) δὲν συγκατένευε στὴν ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός μας, γιὰ τοὺς λόγους ποὺ ἐκθέσαμε, ἔγινε προσφυγὴ στὸν Σεβ. Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφείμ, μὲ τὸν ὁποῖο ὑπῆρχε ἀλληλογραφία, καὶ ὁ ὁποῖος ἐπεδείκνυε κατανόηση καὶ διάθεση βοηθείας. Αὐτὸς πράγματι κάμφθηκε μπροστὰ στὴν ἀνάγκη τῶν Ἑλλήνων Ἀδελφῶν, ἀναλογιζόμενος τὴν κρισιμότητα τῆς περιστάσεως καὶ τὴν εὐθύνη του ὡς Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως. Ἄλλωστε, αὐτὸς μαζὶ μὲ τέσσερις ἀκόμη Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου του, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννου (Μαξίμοβιτς), εἶχαν τότε πρόσφατα προβεῖ σὲ διάβημα στὴν Σύνοδό τους ὑπὲρ τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπου γιὰ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Σεβ. Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ λοιπὸν ἔλαβε ὡς συλλειτουργὸ τὸν Ρουμᾶνο Ἐπίσκοπο Σεβρῶν (Γαλλίας) Θεόφιλο (Ἰονέσκου), ὄχι ἰδιαίτερα παραδοσιακὸ Ἱεράρχη, ὁ ὁποῖος ὅμως εἶχε Ἐνορίες καὶ ἐντὸς τῆς Ἐπαρχίας τοῦ Σεβ. Σεραφεὶμ καὶ συνέβη τὸ διάστημα ἐκεῖνο νὰ βρίσκεται στὴν περιοχὴ τοῦ κυριάρχου Ἀρχιεπισκόπου του (Σεραφείμ), ἔναντι τοῦ ὁποίου εἶχε ἐξάρτηση καὶ εὐγνωμοσύνη.

Ἡ χειροτονία τοῦ Ἕλληνος Ἐπισκόπου Ταλαντίου Ἀκακίου τελέσθηκε μὲ μυστικὸ τρόπο, σὲ νυκτερινὴ Θ. Λειτουργία, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Νικολάου στὸ Ντητρόϊτ, τὴν 9/22-12-1960, παρόντων τῶν Ἀρχιμανδριτῶν Πέτρου Ἀστυφίδη καὶ Ἀκακίου Παππᾶ τοῦ νεωτέρου. Πιστοποιητικὸ γιὰ τὴν χειροτονία ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸν Σεβ. Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ μόλις στὶς 23-9/6-10-1964, ὅταν πλέον ἀπὸ τὸν Μάϊο τοῦ ἔτους ἐκείνου (1964) ἀνέλαβε ὡς νέος Πρωθιεράρχης τῆς ΡΟΕΔ ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ὁ ὁποῖος ὡς γνωστὸν δὲν διακατεχόταν ἀπὸ τὸ ἴδιο πνεῦμα τοῦ προκατόχου του, ἀλλὰ ἀκολούθησε μία πιὸ ξεκάθαρη Ὀρθόδοξη γραμμή. Γι΄ αὐτὸ ἄλλωστε ἐν συνεχείᾳ, ὅπως θὰ γράψουμε πιὸ κάτω, προέβη καὶ στὴν ἐπίσημη ἀναγνώριση αὐτῆς καὶ ὅσων χειροτονιῶν γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας ἀκολούθησαν.

Πάντως, εἶχε ἤδη ἀπὸ τότε (1960) συμφωνηθεῖ, ὅτι μετὰ δύο ἔτη ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Ταλαντίου Ἀκάκιος θὰ ἐξεύρει ἄλλον Ἀρχιερέα ἀπὸ τοὺς Ρώσους, ὥστε μαζί του νὰ προβεῖ στὴν χειροτονία καὶ ἄλλων ὑποψηφίων γιὰ σύσταση Ἱεραρχίας.

Οἱ πολέμιοι τῆς χειροτονίας αὐτῆς, παρὰ τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων Συνοδικὴ ἀναγνώρισή της, προβάλλουν τὸ «γράμμα» τῶν Ἱερῶν Κανόνων γιὰ νὰ πλήξουν αὐτήν, παραγνωρίζοντας ὅτι αὐτὸ ἀφορᾶ στὶς εἰρηνικὲς περιόδους στὸν βίο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι σὲ περιόδους διωγμοῦ. Οἱ διῶκτες καὶ ὑπόλογοι γιὰ τὴν διάσπαση στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν ἐντελῶς ἀντικανονικὴ εἰσαγωγὴ τῆς Ἡμερολογιακῆς Μεταρρυθμίσεως, οἱ καταπατητὲς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, μετατρέπονται αἴφνης σὲ κατηγόρους καὶ ἀναζητοῦν ἀπόλυτη ἀκρίβεια στὴν περίπτωση τῶν χειροτονιῶν μας! Εὐτυχῶς ὅμως ποὺ ἔχουμε παρόμοια προηγούμενα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ὅταν ἐξ ἀνάγκης ὑπῆρξαν ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν ἀκρίβεια, σὲ καιροὺς ταραχώδεις ἐξ αἰτίας αἱρετικῆς ἐπιβουλῆς (βλ. Βίους Ἁγίων Εὐσεβίου Σαμοσάτων, Ἰωάννου Γοτθίας κ.ἄ.). Σὲ τέτοιες περιπτώσεις ἀκόμη καὶ τὸ «ὑπερόριον» (ἡ χειροτονία σὲ διαφορετικὴ τοποθεσία καὶ κλῖμα ἀπὸ αὐτὰ τοῦ χειροτονουμένου, ἀπὸ φαινομενικὰ διάφορη ἐκκλησιαστικὴ ἀρχὴ) δικαιολογεῖται πλήρως, ὅπως τονίζει ὁ Ὅσιος Θεόδωρος Στουδίτης (PG τ. 99, στλ. 1645-1648), μὲ ἀναφορὰ στὸ σχετικὸ παράδειγμα τοῦ Μ. Ἀθανασίου.

Κάτω ἀπὸ τὶς τότε συνθῆκες, ἔγινε μὲ θαῦμα Θεοῦ αὐτὸ ποὺ μποροῦσε νὰ γίνει, τὰ δὲ φαινομενικὰ/τυπικὰ ἀδύναμα σημεῖα διορθώθηκαν καὶ ἀναπληρώθηκαν μὲ τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων πλήρη Συνοδικὴ εὐλογία καὶ κάλυψη. Ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου Ἀκακίου, γιὰ νὰ κατανοηθεῖ καὶ ἀξιολογηθεῖ ὀρθά, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθεῖ ὡς ζήτημα μεμονωμένο καὶ προσωπικό, ἀλλὰ μόνον ἐντὸς τοῦ πλαισίου τοῦ δικαίου καὶ τῆς νομιμότητος τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος μας, καὶ τῆς σημασίας του γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅποιος δὲν ἐνστερνίζεται αὐτὴ τὴν ἀρχή, καὶ δὲν λαμβάνει ὑπ΄ ὄψει τὸ ἱστορικὸ ἐπίσης πλαίσιο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ὅπως τὸ περιγράψαμε ἀδρομερῶς, εἶναι φυσικὸ νὰ σκοντάφτει στὸν ξηρὸ ὀρθολογισμό του καὶ νὰ κρίνει καὶ ἐπικρίνει ἀπνευμάτιστα. 

Ὁ Σεβ. Ταλαντίου Ἀκάκιος (+1963)

Ἡ ὑποδοχὴ στὴν Ἀθήνα τοῦ Ποιμενάρχου μας Σεβ. Ταλαντίου Ἀκακίου θεωρήθηκε ἀναστάσιμο γεγονός, παρὰ τὸ ὅτι συνέβη παραμονὲς Χριστουγέννων (!), ὡς ἀπόδειξη τοῦ θεοσυστάτου τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος μας καὶ τῆς θείας ἐπισκιάσεως ἐπ΄ αὐτοῦ. Παρ΄ ὅλον ὅτι ἀμέσως ἐξαπολύθηκε νέο κῦμα διωγμοῦ γιὰ τὴν σύλληψή του ἀπὸ μέρους τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν, γιὰ νὰ ἀποδείξουν ἔτσι τὶς ἐξοντωτικὲς διαθέσεις τους ἐναντίον μας! Ὁ γηραιὸς Ἐπίσκοπός μας ἐκρύπτετο ἐπὶ ἑξάμηνον καὶ ὁ Θεὸς ἀκόμη καὶ διὰ σημείων τὸν ἐφύλασσε ἀπὸ τοὺς διῶκτες του, γιὰ νὰ διασωθεῖ καὶ μεταδοθεῖ ἡ φλόγα τῆς ἁγίας Ἀρχιερωσύνης στὴν μαρτυρικὴ Ἐκκλησία μας! Ἐπιθέσεις χυδαῖες ἐναντίον τοῦ σεβασμίου Ἀρχιερέως μας ἐξαπέλυσαν ἐνορχηστρωμένα πολλοί: ἐκκλησιαστικὸς τύπος Νεοημερολογιτῶν, ἀποστάτες κληρικοί, ἐξαγριωμένοι (ὡς συνήθως) Ματθαιϊκοί. Ὅμως, παρὰ τὸν σάλο, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐξήγαγε τὴν Ἐκκλησία μας εἰς ἀναψυχήν, ἀφοῦ ὅμως πρῶτα διήλθαμε διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος...

Γ. Οἱ χειροτονίες τοῦ 1962

Στὴν κατοπινὴ περίοδο, ἀρχὰς τοῦ 1962, μὲ ὑπόδειξη τοῦ Σεβ. Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος ἐξακολούθησε τὴν ἐποικοδομητική του ἀδελφικὴ ἀλληλογραφία μὲ τὸν Σεβ. Ταλαντίου Ἀκάκιο, ἄρχισε ἀλληλογραφία μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς καὶ Περοῦ Λεόντιο (Φιλίπποβιτς), ἐπίλεκτο μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, θαρραλέο Ὁμολογητὴ καὶ Ζηλωτὴ Ἀρχιερέα, ἐμφορούμενο ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Κατακομβιτικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, συνδεόμενο μὲ ἐγκάρδια φιλία μὲ τὸν Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς). Ὁ Σεβ. Λεόντιος ἐξέφρασε προθυμία νὰ σπεύσει νὰ βοηθήσει τοὺς Ἕλληνες ὁμοπίστους συναγωνιστὲς Ἀδελφοὺς στὴν ἀνάγκη τους καὶ ἐφ΄ ὅσον αὐτοὶ ἀδυνατοῦσαν νὰ ταξιδεύσουν στὴν Νότιο Ἀμερική, προσφέρθηκε νὰ ἔλθει στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ ἱερὸ αὐτὸ σκοπό. Κατεβλήθη καὶ πάλι ἐργώδης προσπάθεια, μὲ κάθε μυστικότητα γιὰ νὰ μὴν γνωστοποιηθεῖ τὸ γεγονὸς εὐρύτερα καὶ ματαιωθεῖ, γιὰ συλλογὴ τῶν ἀπαιτουμένων χρημάτων πρὸς ἐξασφάλισιν τῶν εἰσιτηρίων του γιὰ τὴν ἔλευσή του στὴν Ἑλλάδα, διότι τὸ Φιλόπτωχο Ταμεῖο τῆς Ἐκκλησίας μας παρέμενε ἄδειο...

Ὁ Σεβ. Χιλῆς καὶ Περοῦ Λεόντιος, κατόπιν προσκλήσεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Ἑλλάδος καὶ μὲ προτροπὴ τῶν ὁμοφρόνων Ἀρχιερέων τῆς Συνόδου του, ἦλθε ἀεροπορικῶς στὴν Ἀθήνα στὶς 7/20-5-1962 –μὲ ἐμφάνιση ἁπλοῦ Μοναχοῦ!- καὶ μεταφέρθηκε ἀπὸ ἔμπιστο λαϊκὸ πρόσωπο στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Παιανία, ὅπου ἀνεμένετο. Τὶς δὲ ἑπόμενες ἡμέρες προέβη μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ταλαντίου Ἀκάκιο στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ στὴν ἐν λόγῳ Ἱερὰ Μονή, μὲ κάθε μέτρο προφυλάξεως, στὶς χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων Κυκλάδων Παρθενίου (Σκουρλῆ), Γαρδικίου Αὐξεντίου (Πάστρα) καὶ Μαγνησίας Χρυσοστόμου (Νασλίμη), ἐν συνεχείᾳ δὲ ἐχειροτονήθησαν καὶ οἱ Ἐπίσκοποι Διαυλείας Ἀκάκιος (Παππᾶς, ὁ μόνος ἐπιζῶν μέχρι σήμερα) καὶ Σαλαμῖνος Γερόντιος (Μαριόλης). Γιὰ τοὺς Ἀρχιερεῖς ἐκδόθηκαν ἐν συνεχείᾳ τὰ ὑπάρχοντα κανονικὰ Χειροτονικά τους, ὑπογεγραμμένα καὶ ἀπὸ τὸν Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπο Λεόντιο.

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπὸ τὸν Ταλαντίου Ἀκάκιο (1962)

Στὴν Ρωσικὴ Σύνοδο στὴν Ἀμερική, λίγους μῆνες ἀργότερα, τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1962, ὁ Σεβ. Λεόντιος παρὰ τὴν ἐπικριτικότητα τοῦ Μητροπολίτου Ἀναστασίου, ὑπερασπίσθηκε μὲ σθένος τὶς κανονικὲς αὐτὲς χειροτονίες καὶ σὲ τοῦτο βρῆκε ἄξιους ὑποστηρικτὲς τοὺς πλέον ἐξέχοντες ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου, ὅπως τὸν Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς), τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Συρακουσῶν καὶ Τριάδος Ἀβέρκιο (Τάουσεφ) κ.ἄ. Γι΄ αὐτὸ καὶ ἡ Σύνοδος δὲν ἔλαβε κάποια ἀρνητικὴ ἀπόφαση, παρὰ τὴν ἐκ τῶν πραγμάτων μὴ ἐπίσημη τότε παραδοχὴ αὐτῶν, διότι ἡ πλειονότητα τῶν Ἀρχιερέων τὶς ἐνέκρινε καὶ ἀποδέχθηκε.

 Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (1962)

Στὴν Ἑλλάδα ὅμως, ἡ σφοδρὴ ἐπίθεση κατὰ τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου καὶ τῶν χειροτονιῶν ποὺ ἐπιτελέσθηκαν, ἦταν ἰδιαίτερα μανιώδης ἀπὸ τοὺς ἴδιους ἐκείνους κύκλους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀντιστρατευθεῖ καὶ στὴν χειροτονία τοῦ Σεβ. Ταλαντίου Ἀκακίου. Ἡ Ἐκκλησία μας ἐντελῶς ἀπρόσμενα κατ΄ ἄνθρωπον καὶ παρὰ τὴν ἀσφυκτικὴ πίεση ἐναντίον της, ἀπέκτησε ἤδη Ἱερὰ Σύνοδο Ἀρχιερέων καὶ ἄρχισε ἀνορθωτικὸ εὐλογημένο ἔργο Ποιμαντικὸ καὶ Ὁμολογιακό, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἦταν ἀδύνατον νὰ τὸ χωνέψουν τόσο οἱ διῶκτες Νεοημερολογῖτες, ὅσο καὶ οἱ ἀκανόνιστοι φιλοτάραχοι ἀνεξάρτητοι/ἀποστάτες καὶ Ματθαιϊκοὶ τοῦ Παλαιοῦ.

Κατὰ τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Λεοντίου ἐκτοξεύθηκε ἡ κατηγορία τοῦ «Λατινόφρονος» (!), διότι κυκλοφόρησε μία φωτογραφία του σὲ κηδεία παπικοῦ καρδιναλίου στὸ Καράκας τῆς Βενεζουέλας τοῦ 1959, ὅπου βρέθηκε ἐπ΄ ὀλίγον, διότι ὡς ἐπισκέπτης ὑποχρεώθηκε γιὰ καθαρὰ κοινωνικοὺς καὶ ἐθιμοτυπικοὺς λόγους, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, νὰ μεταβεῖ γιὰ νὰ συλλυπηθεῖ τὶς ἀρχὲς τοῦ Κράτους, κατὰ τὴν ὥρα ποὺ ἐκφωνοῦνταν οἱ ἐπικήδειοι, ἀναχωρήσας, χωρὶς νὰ συμμετάσχει σὲ κάποια θρησκευτικὴ ἱεροτελεστία. Τοῦτο δὲν συνιστοῦσε κάποια Κανονικὴ παράβαση, ἀλλὰ καθῆκον συμμετοχῆς σὲ κοινωνικὴ ἐθιμοταξία καὶ μάλιστα στὴν λατινοκρατούμενη Νότια Ἀμερική. Ὁ Σεβ. Λεόντιος δὲν συμμετεῖχε ποτὲ σὲ Οἰκουμενιστικὴ τελετὴ ἤ Συνέδριο, παρὰ ἀνέπτυσσε σημαντικὴ Ἱεραποστολικὴ δράση μεταξὺ Παπικῶν καὶ Οὐνιτῶν, τοὺς ὁποίους προσερχομένους στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐβάπτιζε, γι΄ αὐτὸ βεβαίωνε ἐπιγραμματικὰ αὐτὸς ὁ ἁγνὸς καὶ εἰλικρινὴς Ἀγωνιστὴς τῆς Πίστεως:

Ὁ Σεβ. Χιλῆς καὶ Περοῦ Λεόντιος (+1971)

«Πάντοτε ὑπῆρξα γνήσιος Ὀρθόδοξος καὶ γνήσιος θὰ ἀποθάνω· δὲν ἐπρόδωσα τὴν πίστη μου κάτω ἀπὸ συνθῆκες τρομερῶν καταδιώξεων στὴν Ρωσία [προπολεμικὰ] καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ τὴν προδώσω οὔτε ἐδῶ»!

Κάποιοι ἀπὸ τοὺς πολεμίους, τότε καὶ ἀργότερα, κατηγόρησαν ἀναίσχυντα τὶς χειροτονίες τῶν Ἀρχιερέων μας ὡς «σιμωνιακές», δηλαδὴ ὅτι ἔγιναν μὲ χρηματικὸ ἀντάλλαγμα, ἀλλὰ ἡ κατηγορία εἶναι ψευδέστατη καὶ ἀστήρικτη, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχαν χρήματα στὴν Ἐκκλησία μας οὔτε γιὰ τὴν ἀγορὰ τῶν ἀναγκαίων ἀεροπορικῶν εἰσιτηρίων γιὰ τὸ ταξίδι ἐλεύσεως καὶ ἀναχωρήσεως τοῦ κατὰ Θεὸν Εὐεργέτου μας! Ἄλλωστε, ἐγράφη ἐκ περισσοῦ ἀπὸ τοὺς ἰθύνοτες τῆς Ἐκκλησίας μας τότε: «Τὰ ἔξοδα τῆς τε ἀφίξεως καὶ ἐπιστροφῆς, καὶ τῆς ἐνταῦθα φιλοξενίας τοῦ Ἀρχ/που Λεοντίου, συντεταγμένα εἰς ἰδιαίτερον λογαριασμόν, εἶναι εἰς τὴν διάθεσιν ἑκάστου ἀμφιβάλλοντος. Ἐν αὐτῷ, οὐδὲ ὀβολὸς ἀναφέρεται, ὅτι ἐδόθη εἰς τὸν Ἀρχ/πον Λεόντιον διὰ τὰς χειροτονίας».

Στὴν ἐφημερίδα «Ἔθνος» τῆς 3-5-1963, γράφθηκε μεταξὺ ἄλλων, ὅτι τὴν «Σύνοδον τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας [τοῦ Νέου Ἡμερολογίου]» «ἀπησχόλησε τὸ θέμα τῶν προσφάτων χειροτονιῶν Μητροπολιτῶν Παλαιοημερολογιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χειροτονηθῆ ἀπὸ τὸν εὑρισκόμενον εἰς Ἀμερικὴν Ρῶσον Ἐπίσκοπον Λεόντιον ἀνήκοντα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Λευκορώσου Ἀναστασίου, τὸν ὁποῖον ἔχει ἀναγνωρίσει τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον [ἐννοεῖ ἀπὸ παλαιά]. Σημειωτέον, ὅτι τὸ κανονικὸν ἀπὸ Ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς τῆς χειροτονίας τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἑλλάδος καθιστᾷ πλέον ἀκανθῶδες τὸ ζήτημα». Ἄρα λοιπόν, εἶναι πολὺ γνωστὸ ἀπὸ τότε στοὺς ἴδιους τοὺς Νεοημερολογῖτες πῶς ἀκριβῶς ἔχουν τὰ πράγματα, ὡς πρὸς τὶς ἐπισκοπικὲς χειροτονίες μας.

Δ. Συνοδικὴ Ἐπικύρωση

Οἱ Καινοτόμοι βέβαια, γιὰ εὐνόητους λόγους ἀρνήσεως τῆς Ἀληθείας, προβαίνουν –παλαιὰ καὶ σύγχρονα- σὲ ὑβριστικὲς τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀπόψεις καὶ πρακτικές, πρὸς ἐπιβεβαίωσιν τοῦ Γραφικοῦ: «ὅταν ἔλθῃ ἀσεβὴς εἰς βάθος κακῶν, καταφρονεῖ» (Παροιμ. 18:3).

Ἐν τούτοις, ἡ ΡΟΕΔ προέβη ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ σὲ ἐπίσημες διαβεβαιώσεις-ἐπικυρώσεις ὅλων τῶν ἀνωτέρω σχετικὰ μὲ τὶς χειροτονίες μας, ὥστε νὰ μὴν ἀφήνει περιθώρια γιὰ τὶς ὁποιεσδήποτε αὐθαιρεσίες καὶ κακοήθειες ὁποιουδήποτε.

Ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο

Ἔτσι, σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας Αὐξέντιο, διάδοχο ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 1963 τοῦ μακαριστοῦ Ταλαντίου Ἀκακίου, ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος στὶς 15/28-12-1967 βεβαιώνει, ὅτι ὁ προκάτοχός του Σεβ. Ἀκάκιος χειροτονήθηκε ἀπὸ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου του, ὀνομαστικὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου καὶ Ντητρόϊτ Σεραφεὶμ καὶ τὸν ὑπεύθυνο τῶν Ρουμανικῶν Κοινοτήτων Ἐπίσκοπο Θεόφιλο, γι΄ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς ΡΟΕΔ δὲν ὑπάρχει καμμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ κῦρος τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Ταλαντίου Ἀκακίου (βλ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 662/25-12-1972, σελ. 5).

Σὲ ἄλλη ἐπιστολή του τῆς 30-5/12-6-1969, ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Φιλάρετος ἀπευθυνόμενος καὶ πάλι πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας Αὐξέντιο, τονίζει ὅτι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς ΡΟΕΔ ἀναγνωρίζει τὸ κῦρος τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου καὶ ὅσων χειροτονιῶν Ἐπισκόπων ἐπακολούθησαν γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας. Ἡ δὲ Ἑλληνικὴ Ἱεραρχία θεωρεῖται Ἀδελφὴ ἐν Χριστῷ ἐν πλήρει κοινωνίᾳ μετὰ τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς (βλ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 569/1-7-1969, σελ. 5).

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ὑπὸ τὸν Ἅγιο Μητροπολίτη Φιλάρετο (περὶ τὸ 1970)

Τὴν δὲ 18/31-12-1969 ἐκδόθηκε ἡ ἐπίσημη Πράξη Συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως τῶν Ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ὅτι ἡ Ἀρχιερατικὴ Σύνοδος τῆς ΡΟΕΔ θεωρεῖ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας ὡς Ἀδελφοὺς ἐν Χριστῷ σὲ πλήρη κοινωνία μεταξὺ ἀλλήλων. Ἡ Συνοδικὴ Πράξη ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ δέκα ἀκόμη Ἀρχιερεῖς τῆς ΡΟΕΔ (βλ. «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.τ. 585-586/1-3-1970, σελ. 8).

    Τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο τῆς Συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Κατόπιν πάντων τούτων, εἶναι πασιφανὲς ὅτι ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἀπόλυτα ὑποστατὴ καὶ ἀποδεδειγμένη, μὲ θεῖα σημεῖα ἐπικυρωμένη, ἰσχυρὴ καὶ ἀναμφισβήτητη.

Ὅσοι πολέμησαν ἤ πολεμοῦν αὐτήν, ἐπιθυμοῦν νὰ ἐθελοτυφλοῦν καὶ νὰ ἁμαρτάνουν ὄντες αὐτοκατάκριτοι.

Σὲ ἐμᾶς τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀναξίους, ἀλλὰ πλουσίως παρὰ Θεοῦ ἐλεημένους, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ἀξιοποιήσουμε τὴν ἀνεκτίμητη θεία δωρεὰ ἐν φόβῳ καὶ τρόμῳ, εὐχαριστοῦντες τὸν Δωρεοδότη Θεό, ἀναδεικνυόμενοι καλοὶ Οἰκονόμοι τῆς ποικίλης Χάριτος Αὐτοῦ, πρὸς ἐξακολούθησιν τοῦ σωτηρίου ἔργου τῆς Ἐκκλησίας: διακρατοῦντες τὴν καθαρότητα τῆς Πίστεως, μεταδίδοντες τὴν θεία εὐλογία καὶ ἀγωνιζόμενοι ἐνάντια σὲ κάθε ἐπιβουλή, πλάνη, σχίσμα καὶ αἵρεση, ἀλλὰ καὶ εὐγνωμονοῦντες ὅσους μᾶς παρέδωσαν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ τὴν ἐτίμησαν, ἐφύλαξαν καὶ μετέδωσαν.

---

Πηγές:

• Ἀρχεῖο Γραφείων Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας,
• Ἀρχεῖο μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Μαγνησίας Χρυσοστόμου Νασλίμη (Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος),
• Ἀρχεῖο Περιοδικοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας «Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας»,
• Σταύρου Καραμήτσου-Γαμβρούλια: Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ κανονικῆς ἀπόψεως, Ἀθήνα 1997,
• Σύντομη Ἱστορία τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος καὶ περὶ τῆς
• Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς, ἔκδ. Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, Ἀθήνα – Μάρτιος 2015.

• Πλήρη ἀναλυτικὴ παρουσίαση καὶ τεκμηρίωση ὅσων μὲ συντομία γράφονται στὸν παρὸν κείμενο, θὰ περιέχεται στὸν Β’ τόμο τοῦ ὑπὸ ἔκδοσιν δίτομου ἔργου τοῦ Ἐπισκόπου Γαρδικίου Κλήμεντος: Ἐπίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος Νασλίμης (1910-1973) - Ἀκατάβλητος Ἀγωνιστὴς Πίστεως καὶ Ὑπομονῆς.

Σημείωσις: Τὸ κείμενο αὐτὸ δημοσιεύεται ὡς ἀφιερωματικὸ στὸ Συνοδικὸ Ἡμερολόγιο τοῦ τρέχοντος ἔτους 2019 τῆς Ἐκκλησίας μας. Λόγῳ δὲ τῆς σημασίας του, δημοσιεύεται αὐτοτελῶς καὶ ἐνταῦθα.

ΠΗΓΗ: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%E1%BC%84%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%E1%BC%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC/1359-epeteios-xeirotonion-gox-diapsoras-2019

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2019

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

(ΠΗΓΗ)

Περί του Πηδαλίου - Οσίου Παχωμίου της Χίου (+1905)

Οι ερμηνείες και οι υποσημειώσεις του Πηδαλίου δεν είναι αλάνθαστες! Αλάνθαστοι είναι οι Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, καθώς και των τοπικών Συνόδων και των Πατέρων, οι οποίοι επικυρώθηκαν από Οικουμενικές Συνόδους. Οι ερμηνείες και οι υποσημειώσεις είναι η προσωπική γνώμη του Αγίου Νικοδήμου ( και μάλιστα σε όσα σημεία δεν έχει νοθευτεί, όπως έχει καταγγελθεί), και ως προσωπική γνώμη ενός Αγίου, δεν διεκδικεί το αλάθητο, διότι ότι ως γνωστόν και οι Άγιοι είναι δυνατόν να σφάλλουν κάπου. 

Ο Άγιος Παχώμιος της Χίου γράφει χαρακτηριστικά:

«Ἐσεῖς ἀδελφοί ὁποῦ λέγετε ταῦτα, δέν γνωρίζετε ἀκόμη ποῖον εἶναι τό Πηδάλι καί διά τοῦτο ἔχετε δίκαιον… Εἰ δέ καί θέλετε νά μοῦ φέρετε μαρτυρίας ἀπό τάς ἐπισημειώσεις τοῦ πατρός Νικοδήμου, ἄλλος ὁ λόγος· πρέπει λοιπόν νά μοῦ εἰπῆτε ἔτσι· ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, δίδει γνώμην καί νά μή λέγετε τό Πηδάλι καί Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἐπειδή καί ἄλλος ὁ Νικόδημος καί ἄλλο τό Πηδάλι… μερικοί ... νομίζουν τοῦ Νικοδήμου τάς ἐπισημειώσεις πῶς εἶναι Πηδάλι… ἄλλοι οἱ Κανόνες φίλοι μου τοῦ Πηδαλίου, καί ἄλλη ἡ ἐξήγησις καί ἐπισημείωσις τοῦ Νικοδήμου» («Ὑπεράσπισις τῆς Ἀληθείας», σελ. 128).

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Χριστός ετέχθη!

Christ is Born!

Христосъ Раждается! 

«Ἀρχεῖον τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος» τ. 8

ΕΔΩ:

https://www.ecclesiagoc.gr/images/stories/pdfs/Arxeion8-S.pdf

ΠΗΓΗ 

+ Βασίλειος Μαρινέας

(9/22-1-1935 – 6/19.11.2018)

Ο αείμνηστος αδελφός Βασίλειος Μαρινέας γεννήθηκε στο χωριό Ρίγκλια της Μεσσηνιακής Μάνης (22-1-1935). Ήταν το τέταρτο παιδί εξαμελούς οικογένειας του Ηλία Μαρινέα και της Όλγας το γένος Μπαζίγου. Τη δεκαετία του 1950 ήλθε στην Αθήνα όπου σπούδασε (εργαζόμενος ταυτόχρονα) και έλαβε Πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού. Άσκησε το επάγγελμα του Πολιτικού Μηχανικού έως το τέλος της ζωής του. Νυμφεύθηκε την Αικατερίνη Βλάχου και απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Γνώρισε και ασπάστηκε το παλαιό ημερολόγιο κατά την περίοδο των διωγμών και έκτοτε υπήρξε πάντα στην πρώτη γραμμή του Ιερού Αγώνα σε όλη την ταραγμένη περίοδο του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Σχεδίασε, επέβλεψε και ανήγειρε Ιερούς Ναούς και Ιερές Μονές.

Σπούδασε Βυζαντινή Μουσική κοντά σε παραδοσιακούςδασκάλους, χειροθετήθηκε Αναγνώστης από τον τότε Μητροπολίτη Μαγνησίας Μάξιμο (μετέπειτα Θεσσαλονίκης) και υπηρέτησε το ιερό Αναλόγιο για πάνω από 50 χρόνια. 

Ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος «Ο Μέγας Αθανάσιος» στις 15 Μαΐου του 1985 και υπήρξε ο Πρώτος Πρόεδρος του Συνδέσμου, θέση την οποία τίμησε έως την ημέρα του θανάτου του. Η ανέγερση και η λειτουργία του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Αθανασίου στην Ν. Φιλαδέλφεια (του μεγαλύτερου έως σήμερα έργου του Συνδέσμου) είναι αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας μελών και φίλων του Συνδέσμου και ιδιαίτερα της άοκνης φροντίδας και προσπάθειας του αειμνήστου Προέδρου. Υπηρέτησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του ως μόνιμος Ψάλτης, προσερχόμενος όρθρου βαθέως τις Κυριακές, τις καθημερινές και τις εορτές ακολουθώντας πιστά το Τυπικό της Μεγάλης Εκκλησίας.

Παρέμεινε έως το τέλος απλός και δοτικός προσφέροντας όπου υπήρχε ανάγκη, συνομιλώντας με όλους, βοηθώντας όπου μπορούσε, προσφέροντας χωρίς αντάλλαγμα. Υπήρξε άνθρωπος ισχυρής γνώμης με υψηλή αίσθηση ευθύνης και ιδιαίτερη αντίληψη περί του δικαίου. Στεκόταν ανυποχώρητος και αταλάντευτος στα πιστεύω του καταβάλλοντας προσωπική προσπάθεια στον ύψιστο βαθμό, για την επίτευξη και την ολοκλήρωση των στόχων που έθετε υπέρ της προάσπισης του Ιερού μας Αγώνος.

Την Κυριακή, 15/28.10.2018, ενώ ένιωθε έντονη αδιαθεσία ολοκλήρωσε την Κυριακάτικη Ακολουθία παρά τις εκκλήσεις συγγενών και φίλων, παρέμεινε ιδία θελήσει και έψαλε από την θέση του Πρωτοψάλτου μέχρι τέλους. Εν συνεχεία διεκομίσθη εσπευσμένα σε καρδιολογική μονάδα Νοσοκομείου και νοσηλεύτηκε έως την ημέρα που εκοιμήθη στις 6/19.11.2018.

Η εξόδιος Ακολουθία του εψαλη στις 8/21.11.2018, Εορτη των Ταξιαρχων, στον Ι. Ναό Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου. Παρεστησαν οι Αρχιερείς: Πειραιώς και Σαλαμίνος κ. Γερόντιος, Αττικής και Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος και Δημητριάδος κ. Φώτιος, όπως και Ιερείς μετά του Εφημερίου Αρχιμ. Νικηφόρου Νάσσου. Εψαλε Χορός Ιεροψαλτών που προσήλθαν από Ναούς των Μητροπόλεων Αθηνών, Αττικής, Πειραιώς και Αχαϊας & Πελοπονήσου. Ο νεκρός ετάφη στο Κοιμητήριο Περιστερίου.

Το Τεσσαρακονθημερο Μνημόσυνό του ετελέθη με το πέρας της Θ. Λειτουργίας το Σάββατο, 9/22.12.2018, στον Ι. Ναό Μεγάλου Αθανασίου από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Καλλίνικο.

Είθε ο Κύριος να αναπαύει την ψυχή του μετά των δικαίων!

ΠΗΓΗ: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%CE%BD%CE%AD%CE%B1/1343-vasileios-marineas-2018