Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2020
Τρίτη, 11 Φεβρουαρίου 2020
Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2020
ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ (ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ)
Με αγάπη Χριστού και σύμπνοια, Κληρικοί και Λαϊκοί της Αρχιεπισκοπής Αθηνών με επικεφαλής τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο μας κ. Καλλίνικο, συγκεντρωθήκαμε σήμερα, σε αίθουσα του Ι. Ν. Αγ. Αποστόλων Δάφνης, για την κοπή της Βασιλόπιτας.
Σύντομες πλην σημαντικές ομιλίες εκφώνησαν, τόσο ο Πανοσιολογιώτατος π. Καλλίνικος Ηλιόπουλος, όσο και ο Πανοσιολογιώτατος π. Ευθύμιος Μπαρδάκας, καθώς και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Καλλίνικος.
Ενωμένοι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι της Αρχιεπισκοπής μας δίνουν την καλή μαρτυρία με διάθεση συνεργασίας με όλες τις υγιείς δυνάμεις και αδιαφορώντας για τα φθοροποιά παράσιτα που πάντοτε θα υπάρχουν στον αγρό της Εκκλησίας μέχρι της συντελείας.
Καλή και αγωνιστική χρονιά και πολλά τα έτη του Μακαριωτάτου!
Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου 2020
Θαῦμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἐπιβεβαιωτικὸν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος - The Miracle of St. Anthony the Great which Confirms our Sacred Struggle
Εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, φυλάσσεται φορητὴ Εἰκὼν μεγάλου μεγέθους τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μὲ τὴν ἀφιερωματικὴν σημείωσιν κάτω δεξιά: «Ἀφιέρωσις Ἱερέως Κωνσταντίνου Παπαντωνίου ἁμαρτωλοῦ, εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν».
Ποῖα ὅμως εἶναι ἡ ἀφορμὴ διὰ τὴν ἔκφρασιν τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ Μακαριστοῦ καὶ μάλιστα ἰδιαιτέρως φιλανθρώπου Ἱερέως τῆς Ἐκκλησίας μας; (Ἔμεινε γνωστὸς ὡς «ρακοσυλλέκτης» προκειμένου νὰ βοηθῇ τοὺς πτωχούς).
Ἡ ἱστορία ἔχει ὡς ἑξῆς: Κατὰ τὸν φοβερὸν διωγμὸν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τοῦ 1951-1953 ὁ ἀείμνηστος π. Κωνσταντῖνος συνελήφθη, ἀπεσχηματίσθη βιαίως καὶ ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς «Χατζηκώστα». Ἡ Πρεσβυτέρα αὐτοῦ Αἰκατερίνη ἀπέμεινε μόνη καὶ ἀβοήθητη διὰ νὰ θρέψῃ τὰ τρία (τότε) τέκνα της. Οἱ γονεῖς τῆς Πρεσβυτέρας, νεοημερολογῖται ὄντες, προσεπάθουν νὰ τὴν πείσουν νὰ μεταβῇ εἰς τὴν φυλακὴν καὶ νὰ μεταπείσῃ τὸν π. Κωνσταντῖνον νὰ ἀποδεχθῇ τὴν Καινοτομίαν προκειμένου νὰ ἐλευθερωθῇ. Ἔλεγον εἰς αὐτὴν τὰ γνωστά: «Λυπήσου τὰ τέκνα σου. Πῶς θὰ ζήσουν;».
Ἐν τέλει ἡ Πρεβυτέρα ἐπείσθη καὶ ἔπραξε κατὰ τὴν λανθασμένην καθοδήγησιν τῶν γονέων της. Ὁ π. Κωνσταντῖνος ἀκούσας τὴν προτροπὴν τῆς Πρεβυτέρας καὶ τὸν κίνδυνον τῶν τέκνων του, ἐλυπήθη μέν, ἀλλὰ δὲν ἔδωσεν ἀπάντησιν ἀμέσως, ζητήσας ὀλίγον χρόνον διὰ νὰ σκεφθῇ ἐπ᾽ αὐτοῦ. Ἦτο παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, καὶ τὸ ἑσπέρας παρεκάλει προσευχόμενος τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον νὰ φωτίσῃ αὐτὸν τὶ νὰ πράξῃ.
Ἀποκοιμηθεὶς τὴν νύκτα ἐκείνην, εἶδε τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον νὰ τοῦ λέγει: «Μεῖνε ἐκεῖ ποὺ εἶσαι, καὶ ἐγὼ θὰ σὲ βγάλω ἀπὸ τὴν φυλακήν!».
Τὴν ἑπομένην, ἄγνωστός τις προσῆλθε εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἐζήτησε νὰ πληρώσῃ τὴν ἐξαγορὰν τῆς ποινῆς τοῦ π. Κωνσταντίνου. Ὁ ἐλευθερωθεὶς ἐζήτησε νὰ γνωρίσῃ τὸν ἄγνωστον αὐτὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν ἠρώτησε τὸ ὄνομα τῶν γονέων του διὰ νὰ τοὺς μνημονεύῃ. Ὁ ἄγνωστος δὲν ἀπήντησεν. Τότε ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐζήτησε νὰ μάθῃ τουλάχιστον τὸ ἰδικόν του ὄνομα διὰ νὰ μνημονεύῃ ἐκεῖνον. Ὁ ἄγνωστος ἀπήντησεν: «Ἀντώνιος» καὶ ἐξηφανίσθη!
Ἔκτοτε ὁ π. Κωνσταντῖνος ἐτέλει κατ᾽ ἔτος Ἀγρυπνίαν κατὰ τὴν Ἑορτὴν τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου τοῦ καὶ Θαυματουργοῦ καὶ ἔλεγεν εἰς τὰ πνευματικά του τέκνα ὅτι: «Ἐγὼ εἶμαι στὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον ἀπὸ τὸν Ἅγιον Ἀντώνιον!». Παρήγγειλε δὲ τὴν ἁγιογράφησιν τῆς προαναφερθείσης μεγάλων διαστάσεων ἱερᾶς Εἰκόνος.
Στὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου Δάφνης ἐξακολουθεῖ νὰ ἑορτάζεται λαμπρῶς ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἐτησίως καὶ ἐφέτος ἐτελέσθη ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία.
ΠΗΓΗ: https://www.ecclesiagoc.gr/index.php/%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%83%CE%B7/%E1%BC%84%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC/1585-8auma-agiou-antoniou-epivevaiotikon-ierou-agonos
In the Church of the Holy Apostles Peter and Paul in Daphne, in the Archdiocese of Athens, there is preserved a large, portable icon of St. Anthony the Great with the following dedication on the bottom right: “An offering of gratitude by the sinful Priest Constantine Papantoniou.”
What is the reason for this expression of gratitude by the ever-memorable and particularly philanthropic Priest of our Church? (He remains known as a “ragman” who scavenged in order to help the poor).
The story is as follows: During the severe persecution of the Old Calendarists in 1951-1953, the late Fr. Constantine was arrested, violently stripped of his clerical garb, and was thrown into the “Chatzikostas” Prisons in Athens. His Presbytera Catherine was left alone and helpless to nourish her (then) three children. Presbytera’s parents, being New Calendarists, tried to persuade her to go to jail and pressure Fr. Constantine to accept the New Calendar innovation that he may be freed from prison. They told her the usual: “Have pity on your children. How will they live? ”
In the end, she was persuaded and acted according to the bad counsel of her parents. Fr. Constantine, hearing Presbytera’s words concerning the danger for his children, although he was sorrowful he did not answer her immediately, asking for a little time to think about it. It was the eve of St. Anthony the Great’s Feast Day according to the Patristic Calendar, and at evening he prayed, supplicating St. Antony to enlighten him as to what he should do.
Falling asleep that night he saw St. Anthony who said to him: “Remain where you are and I will get you out of prison!”
On the next day, a certain unknown man paid Fr. Constantine’s bail. Once he was freed, Fr. Constantine met with that unknown man and asked him what his parents’ names are so he can commemorate them. The unknown man did not answer. Then Fr. Constantine sought to learn at least his name so he can commemorate him. The unknown man answered: “Anthony” and he disappeared!
Since then, Fr. Constantine served a Vigil each year on the Feast of St. Anthony the Great: the Wonderworker. He used to tell his spiritual children: “I am with the Patristic Calendar because of St. Anthony!” He ordered the previously mentioned large Icon to be painted.
At the Church of the Holy Apostles Peter and Paul in Daphne, St. Anthony continues to be celebrated brilliantly every year, and this year a Hierarchical Divine Liturgy was celebrated.
ΠΗΓΗ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ: https://goctoronto.org/the-miracle-of-st-anthony-the-great-which-confirms-our-sacred-struggle/
Σάββατο, 25 Ιανουαρίου 2020
Τεθολωμένα καὶ δηλητηριώδη ὕδατα Περὶ Ψυχολογίας Συνέχεια κβ΄
ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ
τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη, Καθηγητοῦ
Ποιμαντικῆς Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
«Ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ»
(Ἀποστόλου Ἰακώβου).
[Σημείωσι τοῦ συντάκτου τῆς ἐργασίας, Ἀ. Ἀ.: Παρενθετικῶς πάλι, παραθέτουμε ἕνα κείμενο τοῦ ἀειμνήστου Ἰωάννου Κορναράκη, δι’ οὗ ἀποδεικνύεται τὸ σφαλερὸ καὶ ἐπικίνδυνο νὰ συνδυάζῃ ἕνας κληρικὸς ἢ λαϊκὸς τὴν ταυτότητα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ καὶ αὐτὴν τοῦ «ψυχοθεραπευτοῦ» (ψυχολόγου, ψυχιάτρου κ.λπ.). Διαβάζοντας τὰ κάτωθι θὰ γίνῃ κατανοητὸ ὅτι ἡ χρῆσι τῆς ψυχολογίας ἀπὸ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς μας, γίνεται πρὸς ζημίαν δική τους (τὸ κάτωθι κείμενο ἐπικεντρώνεται στὶς ἐπισυμβαίνουσες ἐσωτερικὲς συγκρούσεις, καθὼς οἱ ἰδιότητες χριστιανοῦ καὶ «ψυχοθεραπευτοῦ» εἶναι, ἐν πολλοῖς, ἀσυμβίβαστες), καθὼς καὶ τοῦ ποιμνίου (γιατί, ἀγαπητοί μου, νὰ βάζουμε τοὺς ἑαυτούς μας σὲ τέτοια ταλαιπωρία;!).
Ἐπειδὴ στὸν τίτλο τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου χρησιμοποιεῖται ὁ σύγχρονος κοινωνιολογικὸς ὅρος «μετανεωτερικότητα», ἂς σημειώσουμε ὀλίγα τινὰ περὶ τούτου, τονίζοντας ὅτι δὲν ὑπάρχει διεθνῶς ἀκριβὴς καὶ κοινῶς ἀποδεκτὸς ὁρισμός. «Μετανεωτερικότητα», λοιπόν, εἶναι, σὺν τοὶς ἄλλοις: ὁ ἔκδηλος μετασχηματισμὸς τοῦ πολιτισμοῦ μας (κυρίως ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970), ποὺ ἐντοπίζεται «τόσο σὲ πολιτισμικές, κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς πρακτικές, ὅσο καὶ σὲ μία νέα κουλτούρα σκέψης» (βλ. «οἱ ἔννοιες τῆς νεωτερικότητας καὶ τῆς μετανεωτερικότητας καὶ ἡ σχέση τους μὲ τὴ γνώση: μία κοινωνιολογικὴ προσέγγισι», σελ. 103). Κατὰ κάποιους, διὰ τῆς μετανεωτερικότητος «ἀπονομιμοποιοῦνται» οἱ «μεγάλες ἀφηγήσεις» (δηλαδὴ οἱ φιλοσοφικὲς ἀπόπειρες συνολικῆς ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, ὅπως εἶναι ὁ θετικισμὸς ἢ ὁ μαρξισμός, ἀλλὰ καὶ οἱ θρησκεῖες). Ἐπίσης «ἡ μετανεωτερικότητα συνδέεται μὲ τὸν περιορισμὸ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, μὲ τὴν παγκοσμιοποίησι τῆς κουλτούρας καὶ μὲ τοὺς εὐέλικτους τρόπους συσσώρευσης κεφαλαίου (ὅπ, π. σελ. 104). Σὲ πνευματικὸ-θρησκευτικὸ δὲ ἐπίπεδο ἔχει διαμορφωθῆ μία «νέα θρησκευτικὴ συνείδηση», διὰ τῆς ὁποίας ἀμφισβητεῖται «ἡ αὐθεντία τῶν θεσμικῶν φορέων τῆς πίστεως», ἡ δὲ θρησκεία μεταβάλλεται «σὲ αὐστηρὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση» «μυστικῆς ἐμπειρίας» μὲ «συγκρητιστικὸ περιεχόμενο» (βλ. «Μετανεωτερικότητα, θρησκεία καὶ ὀρθόδοξη θεολογία», Δ. Μπεκριδάκη). Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε ὅτι γιὰ τὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἐπίπεδο ἡ μετανεωτερικότητα εἶναι ἡ, ἐντονώτερη πλέον, εἰσβολὴ τῶν μηνυμάτων-τεχνικῶν-νοοτροπίας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οἱ βιαστικοί, παρακαλοῦμε πολύ, ἂς διαβάσουν μόνον τὶς προτάσεις μὲ ἕντονα γράμματα. Ὑπ’ ὅψιν ὅτι ἐμᾶς προσωπικῶς δὲν μᾶς ἀναπαύουν οἱ ὅροι «ὑποσυνείδητο» καὶ «ἀσυνείδητο», ὅπως χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχιάτρους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ στὸ κατωτέρω ἄρθρο. Διαβάζοντας τὴν ἑπομένη μας συνέχεια, ὅταν δημοσιευθῇ, σὺν Θεῷ, ἴσως θὰ συμφωνήσετε καὶ σεῖς.]
Γράφει, λοιπόν, ὁ ἀείμνηστος καθηγητής:
«Ἡ πληροφορία τοῦ πρώτου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ (Ἰούνιος 2011, τεῦχος 1, σελ. 156 ἑξ.), ὅτι «Ἡ τελευταία δεκαετία εἶδε νὰ ἀνατέλλει μιὰ καινούργια πρωτοβουλία στὸ στάδιο τῆς συνάντησης ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν Ἐπιστημῶν», εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἐκ πρώτης ὄψεως.
Συγκεκριμένα, ἡ ἐν λόγῳ πληροφορία δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν συζυγία Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν ἐπιστημῶν, καλεῖται ἡ πρώτη ‒ μὲ τὴν παρουσία της σὲ διεθνεῖς χώρους καὶ περιβάλλοντα ἐπιστημονικὰ ‒ νὰ δώσει τὰ δικά της μηνύματα στοὺς σχετικοὺς ἀνθρώπινους προβληματισμούς, μέσῳ ἑνὸς μεγάλου πλήθους ἐκπροσώπων της, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκφράζουν ‒ ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο ‒ τὰ θεολογικὰ αὐτὰ μηνύματα καί, μάλιστα, ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς βιούμενης προσωπικῆς ὀρθόδοξης πίστης τους, ἀλλὰ καὶ ἀνάλογα, βεβαίως, καὶ μὲ τὴν θεολογική τους κατάρτιση.
Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ εἶναι ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, ἡ δυνατότητα προσφορᾶς θεολογικοῦ μηνύματος ἀπὸ ὀρθοδόξους ψυχοθεραπευτές κινδυνεύει νὰ ἐμπλακεῖ στὸ πρόβλημα τοῦ κάθε ψυχοθεραπευτῆ νὰ χειρίζεται καὶ νὰ διαχειρίζεται ἐποικοδομητικὰ δύο ταυτότητες: τοῦ ὀρθόδοξου πιστοῦ (κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ) καὶ τοῦ ἐπαγγελματία ἐπιστήμονα.
Οἱ δυὸ αὐτὲς ταυτότητες, ὑφιστάμενες σὲ ἕνα ἄτομο, διακρίνονται ἐμφανῶς γιὰ τὶς οὐσιαστικὲς λειτουργικὲς καὶ ἄλλες διαφορές τους, ὅπως αὐτὲς γίνονται διακριτὲς ἀπὸ τοὺς διαφορετικοὺς κοινωνικούς τους ρόλους. Δὲν εἶναι, συνεπῶς, δυνατὸν νὰ ταυτίζονται λειτουργικῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἰσοζυγίζονται ἀξιολογικῶς.
Πέραν, ὅμως, αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ‒ ὡς ἐνυπάρχοντος στὸ ἴδιο ἄτομο, στὸν ἴδιο φορέα ‒ οἱ δύο αὐτὲς ταυτότητες βρίσκονται ὑποχρεωτικῶς ὑπὸ τὴν κηδεμονία ἑνὸς ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ. Βρίσκονται, δηλαδή, ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν, ὄχι μόνον τοῦ συνειδητοῦ, ἀλλὰ ‒ τὸ χειρότερο ‒ καὶ ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν τοῦ ἀσυνειδήτου ψυχισμοῦ. Ἰδιαίτερα ἐμπλέκονται, οὕτως ἢ ἄλλως, σὲ ὑποσυνείδητες ἐνδοψυχικὲς συναρτήσεις, οἱ ὁποῖες διαταράσσουν τὴν σχέση τοῦ φορέα τους μὲ τὴν ὀφειλομένη θεραπευτικὴ πρακτική!
Τὰ ἀκόλουθα δύο παραδείγματα στηρίζουν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.
1. Κληρικὸς ψυχίατρος πρότεινε ‒ ὡς θέμα πρὸς συζήτηση ἀπὸ ὁμάδα ψυχιάτρων, ψυχολόγων καὶ θεολόγων ‒ προσωπικό του πρόβλημα, τὸ ὁποῖο συνειδητοποίησε κατὰ τὴν συμβουλευτική του συζήτηση μὲ τοὺς γονεῖς ἑνὸς ἀλλόθρησκου παιδιοῦ, τὴν θεραπευτικὴ φροντίδα τοῦ ὁποίου εἶχε ὁ ἴδιος ἀναλάβει: ἐνῶ ἤθελε νὰ μιλήσει στοὺς γονεῖς αὐτούς, ὡς κληρικός, γιὰ τὴν θρησκευτικὴ πλευρὰ τῆς συγκεκριμένης περιπτώσεως, κάποια ἐσωτερικὴ ἀναστολὴ τὸν ἐμπόδισε νὰ ἀρθρώσει τὸν λόγο ποὺ ἐπιθυμοῦσε. Τὴν ἑπόμενη Κυριακή, ὡστόσο, στὸ κήρυγμά του, μίλησε ἐλεύθερα ἐπὶ τοῦ θρησκευτικοῦ αὐτοῦ θέματος.
Ἐξετάζοντας τὸ ζήτημα, ἡ ὁμάδα κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐν προκειμένῳ, ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς ψυχίατρος ἐνήργησε μὲ δύο ταυτότητες, ἡ μία ἐκ τῶν ὁποίων ‒ ἡ ψυχιατρικὴ ταυτότητα ‒ ἀπώθησε τὴν ἄλλη ‒ τὴν ἱερατικὴ ταυτότητα ‒ ἡ ὁποία θὰ μείωνε πιθανῶς, στὰ μάτια τῶν γονέων, τὸ κῦρος τῆς ἰατρικῆς του εἰκόνας. (Σημειωτέον ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια ἀπώθηση, δὲν ἀπουσιάζει μιὰ νύξη ἐσωτερικῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴν ἀπώθηση τῆς ἱερατικῆς του συνειδήσεως).
2. Ἀντίθετο περισταστικὸ ἐντοπίσθηκε σὲ αἴθουσα ἀναμονῆς ψυχιατρικοῦ ἰατρείου: ὁ ψυχίατρος (λαϊκὸς μὲ θεολογικὸ πτυχίο) ὑποχρέωνε τοὺς ἀναμένοντας ἀσθενεῖς νὰ κρατοῦν κομποσχοίνι μέχρις ὅτου νὰ ἔλθει ἡ σειρά τους νὰ ἐξετασθοῦν. Ὁ παθὼν ποὺ ἔδωσε τὴν πληροφορία, ἐκράτησε τὸ κομποσχοίνι ἐπὶ δύο ὧρες!!!
Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος ‒ μὲ ἔντονη θρησκευτικὴ συνείδηση (καὶ ἱεραποστολικὴ δράση) ‒ συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν θρησκευτική του αὐτοσυνειδησία, ἀπώθησε τὴν ψυχιατρική του ταυτότητα.
Τὰ δύο αὐτὰ παραδείγματα δείχνουν τὸ πόσο προβληματικός ἢ ἐπικίνδυνος μπορεῖ νὰ ἀποδεικνύεται, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, ὁ ὅρος ἢ ὁ τίτλος ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτής, σὲ κάποιες περιπτώσεις πρακτικῆς θεραπευτικῆς.
Ἀλλά, στὸ ἴδιο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ καὶ στὴν ἴδια σελ. 156, ὁ συντάκτης του ‒ ἐξαίροντας τὰ «νέα ἀνοίγματα» ποὺ ἐπιτυγχάνει ἡ μετανεωτερικότητα ‒ ἐπισημαίνει μὲ ἱκανοποίηση ὅτι: «ἡ ἐν γένει καθυστέρηση στὴ συνάντηση Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ μετανεωτερικότητας δὲν εἶχε ἀποδώσει στὸν ὀρθόδοξο κόσμο παρόμοιους καρπούς».
Κατὰ τὸν συντάκτη, δηλαδή, ἡ ἐμφάνιση τοπικῶν καὶ διεθνῶν συνεδρίων ὀρθόδοξων ψυχοθεραπευτῶν ὀφείλεται στὴν συνάντηση τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας μὲ τὴν μετανεωτερικότητα, ἡ ὁποία «ἀπέδωσε καρπούς». Ἀλλά, ποιούς ἀκριβῶς «καρπούς»; Ἂς δοῦμε τοὺς «καρποὺς» αὐτοὺς στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, μέσῳ τῶν παρακάτω στοιχείων ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα μας.
Α. Λαϊκὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς δημοσιεύει, στὸ περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Ψυχανάλυση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Θεολογικῶς, αὐτὸ σημαίνει ψυχανάλυση τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς στὸ Μυστήριο αὐτὸ εἶναι ζῶν ὁ Χριστός!!!
Β. Λαϊκός, ἐπίσης, ὀρθόδοξος ψυχίατρος δημοσιεύει, σὲ περιοδικὸ Μητροπόλεως, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Εὐλογία τῆς Παγκοσμιοποίησης». Τὸ ἐν λόγῳ κείμενο ἔχει σαφῶς θριαμβικὸ χαρακτῆρα καὶ δείχνει τὴν εὐφροσύνη τοῦ συντάκτη του, ὁ ὁποῖος χαίρεται γιατὶ θὰ ἔλθει ἡ Παγκοσμιοποίηση ὡς λαίλαπα καὶ θὰ καύσει ὅλες τὶς παραδόσεις (καί, φυσικά, τὴν χριστιανικὴ παράδοση), γιὰ νὰ προέλθει, τελικῶς, «κάτι νέον»!!!
Γ. Κληρικὸς ψυχοθεραπευτὴς ‒ ἑταῖρος σὲ ἡμερίδα μὲ θέμα «Ποιμαντικὴ Ψυχολογία καὶ Ἐξομολογητική» ‒ ὅταν καλεῖται σὲ κάποια στιγμή νὰ ἐκφράσει τὴν θέση του ὡς ἐξομολόγος, διαρρηγνύει τὰ ράσα του ὅτι δὲν εἶναι ἐξομολόγος, ἀλλὰ ψυχοθεραπευτής!!!
Δ. Κληρικὸς ψυχίατρος εἶχε ἐγκαταστήσει στὸν ἐνοριακὸ Ναό, στὸν ὁποῖο ὑπηρετοῦσε, ψυχιατρικὸ ἰατρεῖο. Ὅταν μιὰ κυρία ἀπὸ τὴν Σερβία τηλεφώνησε γιὰ νὰ πάει νὰ ἐξομολογηθεῖ, στὸ τηλέφωνο βγῆκε ἡ ψυχιατρικὴ βοηθός του, ἡ ὁποία εἶπε στὴν κυρία ὅτι, γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ περάσει ἀπὸ ἰατρικὴ ἐξέταση ‒ πού τότε στοίχιζε 20.000 δραχμὲς ‒ καὶ μετὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ.
Ε. Ὁ ἴδιος κληρικὸς ψυχίατρος, μέτοχος σὲ τηλεοπτικὴ συζήτηση γιὰ τὸν διάβολο, δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του νὰ μιλήσει καὶ νὰ εἰπεῖ τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας πάνω στὸ θέμα αὐτό. Ἦταν μὲν παρών, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικῶς ἀπών. Σχολιάστηκε δυσμενῶς ἀπὸ πολλοὺς τηλεθεατές!
ΣΤ. Ὁ ὑποφαινόμενος ἐγγυήθηκα σὲ φιλικὸ ζευγάρι τὸ χριστιανικὸ ἦθος λαϊκοῦ ψυχιάτρου, ἐραστῆ τῶν μοναστηριῶν, προκειμένου αὐτὸς νὰ ἀναλάβει τὴν ψυχοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς θυγατέρας τους. Ὕστερα ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, πληροφορήθηκα ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος προέτρεψε τὴν θυγατέρα τους νὰ δοκιμάσει μιὰ παθολογικὴ ἐκτόνωση μὲ ἐλεύθερες σχέσεις, προτροπὴ ποὺ τὴν ταλαιπώρησε καὶ ποὺ ἐνέπλεξε ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια σὲ μακροχρόνια προβλήματα.
Καὶ μόνον αὐτὰ τὰ περιστατικὰ εἶναι ἐνδεικτικὰ τῶν «καρπῶν» ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψουν ἀπὸ ὀρθόδοξους ψυχοθεραπευτές οἱ ὁποῖοι εἶναι φορεῖς ἑνὸς διπλοῦ τίτλου, τὸ ἀξιολογικὸ βάρος τοῦ ὁποίου πέφτει κυρίως στὴν πρώτη ταυτότητα. Ἀσυνεπεῖς καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν χριστιανική τους ταυτότητα, εὐτελίζουν μαζὶ καὶ τὸ ἐπαγγελματικό τους ἦθος.
Τὸ πρόβλημα, δηλαδή, ποὺ προκαλεῖ ἡ συνύπαρξη δύο ταυτοτήτων σὲ ἕνα ἄτομο εἶναι φανερὸ καὶ αὐτονόητο! Διότι κάθε ταυτότητα ἔχει τὶς δικές της ἀξιώσεις λειτουργίας καὶ συνεπαίρνει, μὲ τὴν δική της ψυχοδυναμική, ὁλόκληρο τὸν φορέα ποὺ τὴν ἐνστερνίζεται. Μοιάζει μὲ μιὰ ψυχή στὴν ὁποίαν, ὅμως, συνυπάρχουν δύο ταυτότητες, δηλαδή δύο ψυχές. Ἐδῶ βγαίνει ἀληθινὸς ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ὅταν ἐπισημαίνει: «Ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ».
Ἡ μεγαλύτερη, ὅμως, σύγχυση καὶ διαταραχὴ τῆς προσωπικότητας παρατηρεῖται στὴν περίπτωση τοῦ ὀρθόδοξου ψυχοθεραπευτῆ ὁ ὁποῖος ἔχει περιπτυχθεῖ τρυφερὰ τὴν μετανεωτερικότητα (σ.σ. ἢ ἂν εἶναι ἐκκοσμικευμένοι καὶ ἔχουν ἀπωλέσει τὸ ἀσκητικὸ-ἡσυχαστικὸ φρόνημα). Καὶ τοῦτο διότι, ἀπὸ δεκαετίας καὶ πλέον, ἡ μετανεωτερικότητα μάχεται τὴν ὀρθοδοξία τῆς χριστιανικῆς μας παραδόσεως, εἰδικώτερα δὲ τὴν πατερικὴ θεολογία.
Ἐν προκειμένῳ, ὑπενθυμίζουμε ὅτι, ἤδη τὸ 2003, ἡ μετανεωτερικότητα εἰσέβαλε στὸν χῶρο τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, μὲ κείμενο στὸ περιοδικὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μὲ τίτλο «Τὸ Θεολογικὸ Ὑπόβαθρο τῆς Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης». Στὸ κείμενο αὐτό, ἡ μετανεωτερικότητα ἀξίωνε διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς ταυτότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μὲ κριτήριο τὶς ἐξελίξεις τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς τεχνολογίας!!! Ἂν ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Μυστήριον εἶναι ὁ ζῶν Χριστός, ἀξίωναν ‒ λίγο-πολὺ ‒ τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ Χριστοῦ! Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, εἶχε καταγγελθεῖ ἐπισήμως στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ὡς διανοίγουσα δρόμο «ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ἁγιωτάτης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν σαρωτικὴ τῶν ἀξιῶν λαίλαπα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στὴν ζωὴ τοῦ κόσμου!».
Κατὰ συνέπεια, ὅταν θεοποιεῖ τὴν μετανεωτερικότητα, ὁ μετανεωτερικὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀντιφάσκει ἔναντι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ, διότι ἀντιφάσκει ἔναντι τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς του. Πρόκειται ἐδῶ γιὰ ἕνα εἶδος ἐνδοψυχικῆς συγκρούσεως καὶ ἀντιφάσεως, ποὺ ἐγγίζει τὰ ὅρια μιᾶς σχιζοφρένειας!!!
Ὀρθόδοξος, ἐναντίον τοῦ ὀρθόδοξου(;) ἑαυτοῦ του!
Μὲ τὴν εὐλογία τῆς μετανεωτερικότητας, ὁ ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀρνεῖται τὸ ἁγιοπνευματικὸ κῦρος τῆς θρησκευτικῆς του ταυτότητας. Καὶ μὲ τὶς θεωρίες καὶ τὶς θέσεις του ἐπιδιώκει τὴν κατασκευὴ μιᾶς «ὀρθόδοξης θεολογίας», ἡ ὁποία καταντᾶ φάντασμα τῆς ὑπολανθάνουσας, στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του, ἀνορθοδοξίας!!!
Ἂς ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὰ τοπικὰ καὶ διεθνῆ συνέδρια τῶν ὀρθοδόξων ψυχοθεραπευτῶν ὁ πρῶτος χαρακτηρισμὸς τῶν συνέδρων: «ὀρθόδοξος». Καὶ τότε, ἂς γράφουν κι ἂς κηρύττουν ὅ,τι θέλουν.
Ἂς μὴ διαπομπεύεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν ὅρον αὐτόν!
Τοὺς «ἀγλαοὺς καρποὺς» τῶν μετανεωτερικῶν αὐτῶν συνεδρίων ἂς τοὺς κρατήσουν γιὰ τὴ δική τους ἀνορθοδοξία! Ἰδίως οἱ παροικοῦντες ἐν Ἑλλάδι ψυχοθεραπευτὲς ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπαρκῶς ἀποδείξει τὴν δική τους ἀνορθοδοξία!!!
(Πηγή: Περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τχ. 10, 2011). Βλ. καὶ: ἰστοσελίδα «Ἀκτῖνες».
Ἐπειδὴ στὸν τίτλο τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου χρησιμοποιεῖται ὁ σύγχρονος κοινωνιολογικὸς ὅρος «μετανεωτερικότητα», ἂς σημειώσουμε ὀλίγα τινὰ περὶ τούτου, τονίζοντας ὅτι δὲν ὑπάρχει διεθνῶς ἀκριβὴς καὶ κοινῶς ἀποδεκτὸς ὁρισμός. «Μετανεωτερικότητα», λοιπόν, εἶναι, σὺν τοὶς ἄλλοις: ὁ ἔκδηλος μετασχηματισμὸς τοῦ πολιτισμοῦ μας (κυρίως ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970), ποὺ ἐντοπίζεται «τόσο σὲ πολιτισμικές, κοινωνικὲς καὶ οἰκονομικὲς πρακτικές, ὅσο καὶ σὲ μία νέα κουλτούρα σκέψης» (βλ. «οἱ ἔννοιες τῆς νεωτερικότητας καὶ τῆς μετανεωτερικότητας καὶ ἡ σχέση τους μὲ τὴ γνώση: μία κοινωνιολογικὴ προσέγγισι», σελ. 103). Κατὰ κάποιους, διὰ τῆς μετανεωτερικότητος «ἀπονομιμοποιοῦνται» οἱ «μεγάλες ἀφηγήσεις» (δηλαδὴ οἱ φιλοσοφικὲς ἀπόπειρες συνολικῆς ἑρμηνείας τοῦ κόσμου, ὅπως εἶναι ὁ θετικισμὸς ἢ ὁ μαρξισμός, ἀλλὰ καὶ οἱ θρησκεῖες). Ἐπίσης «ἡ μετανεωτερικότητα συνδέεται μὲ τὸν περιορισμὸ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, μὲ τὴν παγκοσμιοποίησι τῆς κουλτούρας καὶ μὲ τοὺς εὐέλικτους τρόπους συσσώρευσης κεφαλαίου (ὅπ, π. σελ. 104). Σὲ πνευματικὸ-θρησκευτικὸ δὲ ἐπίπεδο ἔχει διαμορφωθῆ μία «νέα θρησκευτικὴ συνείδηση», διὰ τῆς ὁποίας ἀμφισβητεῖται «ἡ αὐθεντία τῶν θεσμικῶν φορέων τῆς πίστεως», ἡ δὲ θρησκεία μεταβάλλεται «σὲ αὐστηρὰ ἰδιωτικὴ ὑπόθεση» «μυστικῆς ἐμπειρίας» μὲ «συγκρητιστικὸ περιεχόμενο» (βλ. «Μετανεωτερικότητα, θρησκεία καὶ ὀρθόδοξη θεολογία», Δ. Μπεκριδάκη). Ἐμεῖς θὰ προσθέταμε ὅτι γιὰ τὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἐπίπεδο ἡ μετανεωτερικότητα εἶναι ἡ, ἐντονώτερη πλέον, εἰσβολὴ τῶν μηνυμάτων-τεχνικῶν-νοοτροπίας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στὸ παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οἱ βιαστικοί, παρακαλοῦμε πολύ, ἂς διαβάσουν μόνον τὶς προτάσεις μὲ ἕντονα γράμματα. Ὑπ’ ὅψιν ὅτι ἐμᾶς προσωπικῶς δὲν μᾶς ἀναπαύουν οἱ ὅροι «ὑποσυνείδητο» καὶ «ἀσυνείδητο», ὅπως χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς ψυχολόγους καὶ ψυχιάτρους, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ στὸ κατωτέρω ἄρθρο. Διαβάζοντας τὴν ἑπομένη μας συνέχεια, ὅταν δημοσιευθῇ, σὺν Θεῷ, ἴσως θὰ συμφωνήσετε καὶ σεῖς.]
Γράφει, λοιπόν, ὁ ἀείμνηστος καθηγητής:
«Ἡ πληροφορία τοῦ πρώτου τεύχους τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ (Ἰούνιος 2011, τεῦχος 1, σελ. 156 ἑξ.), ὅτι «Ἡ τελευταία δεκαετία εἶδε νὰ ἀνατέλλει μιὰ καινούργια πρωτοβουλία στὸ στάδιο τῆς συνάντησης ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν Ἐπιστημῶν», εἶναι ἐνδιαφέρουσα ἐκ πρώτης ὄψεως.
Συγκεκριμένα, ἡ ἐν λόγῳ πληροφορία δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν συζυγία Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ψυχολογικῶν ἐπιστημῶν, καλεῖται ἡ πρώτη ‒ μὲ τὴν παρουσία της σὲ διεθνεῖς χώρους καὶ περιβάλλοντα ἐπιστημονικὰ ‒ νὰ δώσει τὰ δικά της μηνύματα στοὺς σχετικοὺς ἀνθρώπινους προβληματισμούς, μέσῳ ἑνὸς μεγάλου πλήθους ἐκπροσώπων της, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐκφράζουν ‒ ὁ καθένας μὲ τὸν δικό του τρόπο ‒ τὰ θεολογικὰ αὐτὰ μηνύματα καί, μάλιστα, ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς βιούμενης προσωπικῆς ὀρθόδοξης πίστης τους, ἀλλὰ καὶ ἀνάλογα, βεβαίως, καὶ μὲ τὴν θεολογική τους κατάρτιση.
Ὡστόσο, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ εἶναι ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση, ἡ δυνατότητα προσφορᾶς θεολογικοῦ μηνύματος ἀπὸ ὀρθοδόξους ψυχοθεραπευτές κινδυνεύει νὰ ἐμπλακεῖ στὸ πρόβλημα τοῦ κάθε ψυχοθεραπευτῆ νὰ χειρίζεται καὶ νὰ διαχειρίζεται ἐποικοδομητικὰ δύο ταυτότητες: τοῦ ὀρθόδοξου πιστοῦ (κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ) καὶ τοῦ ἐπαγγελματία ἐπιστήμονα.
Οἱ δυὸ αὐτὲς ταυτότητες, ὑφιστάμενες σὲ ἕνα ἄτομο, διακρίνονται ἐμφανῶς γιὰ τὶς οὐσιαστικὲς λειτουργικὲς καὶ ἄλλες διαφορές τους, ὅπως αὐτὲς γίνονται διακριτὲς ἀπὸ τοὺς διαφορετικοὺς κοινωνικούς τους ρόλους. Δὲν εἶναι, συνεπῶς, δυνατὸν νὰ ταυτίζονται λειτουργικῶς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἰσοζυγίζονται ἀξιολογικῶς.
Πέραν, ὅμως, αὐτοῦ τοῦ γεγονότος ‒ ὡς ἐνυπάρχοντος στὸ ἴδιο ἄτομο, στὸν ἴδιο φορέα ‒ οἱ δύο αὐτὲς ταυτότητες βρίσκονται ὑποχρεωτικῶς ὑπὸ τὴν κηδεμονία ἑνὸς ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ. Βρίσκονται, δηλαδή, ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν, ὄχι μόνον τοῦ συνειδητοῦ, ἀλλὰ ‒ τὸ χειρότερο ‒ καὶ ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν τοῦ ἀσυνειδήτου ψυχισμοῦ. Ἰδιαίτερα ἐμπλέκονται, οὕτως ἢ ἄλλως, σὲ ὑποσυνείδητες ἐνδοψυχικὲς συναρτήσεις, οἱ ὁποῖες διαταράσσουν τὴν σχέση τοῦ φορέα τους μὲ τὴν ὀφειλομένη θεραπευτικὴ πρακτική!
Τὰ ἀκόλουθα δύο παραδείγματα στηρίζουν τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.
1. Κληρικὸς ψυχίατρος πρότεινε ‒ ὡς θέμα πρὸς συζήτηση ἀπὸ ὁμάδα ψυχιάτρων, ψυχολόγων καὶ θεολόγων ‒ προσωπικό του πρόβλημα, τὸ ὁποῖο συνειδητοποίησε κατὰ τὴν συμβουλευτική του συζήτηση μὲ τοὺς γονεῖς ἑνὸς ἀλλόθρησκου παιδιοῦ, τὴν θεραπευτικὴ φροντίδα τοῦ ὁποίου εἶχε ὁ ἴδιος ἀναλάβει: ἐνῶ ἤθελε νὰ μιλήσει στοὺς γονεῖς αὐτούς, ὡς κληρικός, γιὰ τὴν θρησκευτικὴ πλευρὰ τῆς συγκεκριμένης περιπτώσεως, κάποια ἐσωτερικὴ ἀναστολὴ τὸν ἐμπόδισε νὰ ἀρθρώσει τὸν λόγο ποὺ ἐπιθυμοῦσε. Τὴν ἑπόμενη Κυριακή, ὡστόσο, στὸ κήρυγμά του, μίλησε ἐλεύθερα ἐπὶ τοῦ θρησκευτικοῦ αὐτοῦ θέματος.
Ἐξετάζοντας τὸ ζήτημα, ἡ ὁμάδα κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐν προκειμένῳ, ὁ ἐν λόγῳ κληρικὸς ψυχίατρος ἐνήργησε μὲ δύο ταυτότητες, ἡ μία ἐκ τῶν ὁποίων ‒ ἡ ψυχιατρικὴ ταυτότητα ‒ ἀπώθησε τὴν ἄλλη ‒ τὴν ἱερατικὴ ταυτότητα ‒ ἡ ὁποία θὰ μείωνε πιθανῶς, στὰ μάτια τῶν γονέων, τὸ κῦρος τῆς ἰατρικῆς του εἰκόνας. (Σημειωτέον ὅτι, σὲ μιὰ τέτοια ἀπώθηση, δὲν ἀπουσιάζει μιὰ νύξη ἐσωτερικῆς ἐνοχῆς γιὰ τὴν ἀπώθηση τῆς ἱερατικῆς του συνειδήσεως).
2. Ἀντίθετο περισταστικὸ ἐντοπίσθηκε σὲ αἴθουσα ἀναμονῆς ψυχιατρικοῦ ἰατρείου: ὁ ψυχίατρος (λαϊκὸς μὲ θεολογικὸ πτυχίο) ὑποχρέωνε τοὺς ἀναμένοντας ἀσθενεῖς νὰ κρατοῦν κομποσχοίνι μέχρις ὅτου νὰ ἔλθει ἡ σειρά τους νὰ ἐξετασθοῦν. Ὁ παθὼν ποὺ ἔδωσε τὴν πληροφορία, ἐκράτησε τὸ κομποσχοίνι ἐπὶ δύο ὧρες!!!
Εἶναι προφανὲς ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος ‒ μὲ ἔντονη θρησκευτικὴ συνείδηση (καὶ ἱεραποστολικὴ δράση) ‒ συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν θρησκευτική του αὐτοσυνειδησία, ἀπώθησε τὴν ψυχιατρική του ταυτότητα.
Τὰ δύο αὐτὰ παραδείγματα δείχνουν τὸ πόσο προβληματικός ἢ ἐπικίνδυνος μπορεῖ νὰ ἀποδεικνύεται, γιὰ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία, ὁ ὅρος ἢ ὁ τίτλος ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτής, σὲ κάποιες περιπτώσεις πρακτικῆς θεραπευτικῆς.
Ἀλλά, στὸ ἴδιο ἄρθρο τοῦ περιοδικοῦ ΨΥΧΗΣ ΔΡΟΜΟΙ καὶ στὴν ἴδια σελ. 156, ὁ συντάκτης του ‒ ἐξαίροντας τὰ «νέα ἀνοίγματα» ποὺ ἐπιτυγχάνει ἡ μετανεωτερικότητα ‒ ἐπισημαίνει μὲ ἱκανοποίηση ὅτι: «ἡ ἐν γένει καθυστέρηση στὴ συνάντηση Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ μετανεωτερικότητας δὲν εἶχε ἀποδώσει στὸν ὀρθόδοξο κόσμο παρόμοιους καρπούς».
Κατὰ τὸν συντάκτη, δηλαδή, ἡ ἐμφάνιση τοπικῶν καὶ διεθνῶν συνεδρίων ὀρθόδοξων ψυχοθεραπευτῶν ὀφείλεται στὴν συνάντηση τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας μὲ τὴν μετανεωτερικότητα, ἡ ὁποία «ἀπέδωσε καρπούς». Ἀλλά, ποιούς ἀκριβῶς «καρπούς»; Ἂς δοῦμε τοὺς «καρποὺς» αὐτοὺς στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, μέσῳ τῶν παρακάτω στοιχείων ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα μας.
Α. Λαϊκὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς δημοσιεύει, στὸ περιοδικὸ τῆς Ἐκκλησίας ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Ψυχανάλυση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας».
Θεολογικῶς, αὐτὸ σημαίνει ψυχανάλυση τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ἧς στιγμῆς στὸ Μυστήριο αὐτὸ εἶναι ζῶν ὁ Χριστός!!!
Β. Λαϊκός, ἐπίσης, ὀρθόδοξος ψυχίατρος δημοσιεύει, σὲ περιοδικὸ Μητροπόλεως, ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ Εὐλογία τῆς Παγκοσμιοποίησης». Τὸ ἐν λόγῳ κείμενο ἔχει σαφῶς θριαμβικὸ χαρακτῆρα καὶ δείχνει τὴν εὐφροσύνη τοῦ συντάκτη του, ὁ ὁποῖος χαίρεται γιατὶ θὰ ἔλθει ἡ Παγκοσμιοποίηση ὡς λαίλαπα καὶ θὰ καύσει ὅλες τὶς παραδόσεις (καί, φυσικά, τὴν χριστιανικὴ παράδοση), γιὰ νὰ προέλθει, τελικῶς, «κάτι νέον»!!!
Γ. Κληρικὸς ψυχοθεραπευτὴς ‒ ἑταῖρος σὲ ἡμερίδα μὲ θέμα «Ποιμαντικὴ Ψυχολογία καὶ Ἐξομολογητική» ‒ ὅταν καλεῖται σὲ κάποια στιγμή νὰ ἐκφράσει τὴν θέση του ὡς ἐξομολόγος, διαρρηγνύει τὰ ράσα του ὅτι δὲν εἶναι ἐξομολόγος, ἀλλὰ ψυχοθεραπευτής!!!
Δ. Κληρικὸς ψυχίατρος εἶχε ἐγκαταστήσει στὸν ἐνοριακὸ Ναό, στὸν ὁποῖο ὑπηρετοῦσε, ψυχιατρικὸ ἰατρεῖο. Ὅταν μιὰ κυρία ἀπὸ τὴν Σερβία τηλεφώνησε γιὰ νὰ πάει νὰ ἐξομολογηθεῖ, στὸ τηλέφωνο βγῆκε ἡ ψυχιατρικὴ βοηθός του, ἡ ὁποία εἶπε στὴν κυρία ὅτι, γιὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ περάσει ἀπὸ ἰατρικὴ ἐξέταση ‒ πού τότε στοίχιζε 20.000 δραχμὲς ‒ καὶ μετὰ νὰ ἐξομολογηθεῖ.
Ε. Ὁ ἴδιος κληρικὸς ψυχίατρος, μέτοχος σὲ τηλεοπτικὴ συζήτηση γιὰ τὸν διάβολο, δὲν ἄνοιξε τὸ στόμα του νὰ μιλήσει καὶ νὰ εἰπεῖ τὴν θέση τῆς Ἐκκλησίας πάνω στὸ θέμα αὐτό. Ἦταν μὲν παρών, ἀλλὰ ἐκκλησιαστικῶς ἀπών. Σχολιάστηκε δυσμενῶς ἀπὸ πολλοὺς τηλεθεατές!
ΣΤ. Ὁ ὑποφαινόμενος ἐγγυήθηκα σὲ φιλικὸ ζευγάρι τὸ χριστιανικὸ ἦθος λαϊκοῦ ψυχιάτρου, ἐραστῆ τῶν μοναστηριῶν, προκειμένου αὐτὸς νὰ ἀναλάβει τὴν ψυχοθεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς θυγατέρας τους. Ὕστερα ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, πληροφορήθηκα ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ψυχίατρος προέτρεψε τὴν θυγατέρα τους νὰ δοκιμάσει μιὰ παθολογικὴ ἐκτόνωση μὲ ἐλεύθερες σχέσεις, προτροπὴ ποὺ τὴν ταλαιπώρησε καὶ ποὺ ἐνέπλεξε ὁλόκληρη τὴν οἰκογένεια σὲ μακροχρόνια προβλήματα.
Καὶ μόνον αὐτὰ τὰ περιστατικὰ εἶναι ἐνδεικτικὰ τῶν «καρπῶν» ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψουν ἀπὸ ὀρθόδοξους ψυχοθεραπευτές οἱ ὁποῖοι εἶναι φορεῖς ἑνὸς διπλοῦ τίτλου, τὸ ἀξιολογικὸ βάρος τοῦ ὁποίου πέφτει κυρίως στὴν πρώτη ταυτότητα. Ἀσυνεπεῖς καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὴν χριστιανική τους ταυτότητα, εὐτελίζουν μαζὶ καὶ τὸ ἐπαγγελματικό τους ἦθος.
Τὸ πρόβλημα, δηλαδή, ποὺ προκαλεῖ ἡ συνύπαρξη δύο ταυτοτήτων σὲ ἕνα ἄτομο εἶναι φανερὸ καὶ αὐτονόητο! Διότι κάθε ταυτότητα ἔχει τὶς δικές της ἀξιώσεις λειτουργίας καὶ συνεπαίρνει, μὲ τὴν δική της ψυχοδυναμική, ὁλόκληρο τὸν φορέα ποὺ τὴν ἐνστερνίζεται. Μοιάζει μὲ μιὰ ψυχή στὴν ὁποίαν, ὅμως, συνυπάρχουν δύο ταυτότητες, δηλαδή δύο ψυχές. Ἐδῶ βγαίνει ἀληθινὸς ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ὅταν ἐπισημαίνει: «Ἀνὴρ δίψυχος, ἀκατάστατος ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ».
Ἡ μεγαλύτερη, ὅμως, σύγχυση καὶ διαταραχὴ τῆς προσωπικότητας παρατηρεῖται στὴν περίπτωση τοῦ ὀρθόδοξου ψυχοθεραπευτῆ ὁ ὁποῖος ἔχει περιπτυχθεῖ τρυφερὰ τὴν μετανεωτερικότητα (σ.σ. ἢ ἂν εἶναι ἐκκοσμικευμένοι καὶ ἔχουν ἀπωλέσει τὸ ἀσκητικὸ-ἡσυχαστικὸ φρόνημα). Καὶ τοῦτο διότι, ἀπὸ δεκαετίας καὶ πλέον, ἡ μετανεωτερικότητα μάχεται τὴν ὀρθοδοξία τῆς χριστιανικῆς μας παραδόσεως, εἰδικώτερα δὲ τὴν πατερικὴ θεολογία.
Ἐν προκειμένῳ, ὑπενθυμίζουμε ὅτι, ἤδη τὸ 2003, ἡ μετανεωτερικότητα εἰσέβαλε στὸν χῶρο τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, μὲ κείμενο στὸ περιοδικὸ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μὲ τίτλο «Τὸ Θεολογικὸ Ὑπόβαθρο τῆς Λειτουργικῆς Ἀναγέννησης». Στὸ κείμενο αὐτό, ἡ μετανεωτερικότητα ἀξίωνε διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τῆς ταυτότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, μὲ κριτήριο τὶς ἐξελίξεις τῶν κοινωνικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς τεχνολογίας!!! Ἂν ἡ ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ Μυστήριον εἶναι ὁ ζῶν Χριστός, ἀξίωναν ‒ λίγο-πολὺ ‒ τὸν διαρκῆ ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ Χριστοῦ! Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, εἶχε καταγγελθεῖ ἐπισήμως στὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, ὡς διανοίγουσα δρόμο «ἐντὸς τοῦ χώρου τῆς Ἁγιωτάτης ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν σαρωτικὴ τῶν ἀξιῶν λαίλαπα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων στὴν ζωὴ τοῦ κόσμου!».
Κατὰ συνέπεια, ὅταν θεοποιεῖ τὴν μετανεωτερικότητα, ὁ μετανεωτερικὸς ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀντιφάσκει ἔναντι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ, διότι ἀντιφάσκει ἔναντι τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς του. Πρόκειται ἐδῶ γιὰ ἕνα εἶδος ἐνδοψυχικῆς συγκρούσεως καὶ ἀντιφάσεως, ποὺ ἐγγίζει τὰ ὅρια μιᾶς σχιζοφρένειας!!!
Ὀρθόδοξος, ἐναντίον τοῦ ὀρθόδοξου(;) ἑαυτοῦ του!
Μὲ τὴν εὐλογία τῆς μετανεωτερικότητας, ὁ ὀρθόδοξος ψυχοθεραπευτὴς ἀρνεῖται τὸ ἁγιοπνευματικὸ κῦρος τῆς θρησκευτικῆς του ταυτότητας. Καὶ μὲ τὶς θεωρίες καὶ τὶς θέσεις του ἐπιδιώκει τὴν κατασκευὴ μιᾶς «ὀρθόδοξης θεολογίας», ἡ ὁποία καταντᾶ φάντασμα τῆς ὑπολανθάνουσας, στὸν ἀσυνείδητο ψυχισμό του, ἀνορθοδοξίας!!!
Ἂς ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὰ τοπικὰ καὶ διεθνῆ συνέδρια τῶν ὀρθοδόξων ψυχοθεραπευτῶν ὁ πρῶτος χαρακτηρισμὸς τῶν συνέδρων: «ὀρθόδοξος». Καὶ τότε, ἂς γράφουν κι ἂς κηρύττουν ὅ,τι θέλουν.
Ἂς μὴ διαπομπεύεται ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὸν ὅρον αὐτόν!
Τοὺς «ἀγλαοὺς καρποὺς» τῶν μετανεωτερικῶν αὐτῶν συνεδρίων ἂς τοὺς κρατήσουν γιὰ τὴ δική τους ἀνορθοδοξία! Ἰδίως οἱ παροικοῦντες ἐν Ἑλλάδι ψυχοθεραπευτὲς ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπαρκῶς ἀποδείξει τὴν δική τους ἀνορθοδοξία!!!
(Πηγή: Περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τχ. 10, 2011). Βλ. καὶ: ἰστοσελίδα «Ἀκτῖνες».
Σὲ ἑπομένη συνέχεια, σὺν Θεῷ, θὰ παραθέσουμε διάφορες περίεργες μέχρι ἀνορθόδοξες θέσεις-σκέψεις καὶ ἀπὸ ἕνα τέτοιο «ὀρθόδοξο ψυχοθεραπευτή» (σὰν αὐτοὺς ποὺ περιγράφονται στὸ ἀνωτέρω ἄρθρο), τοῦ ὁποίου ἄρθρο φιλοξενεῖται ἀκόμη καὶ σὲ ἰστοσελίδα τοῦ χώρου τοῦ Πατρίου (!).
Συνεχίζεται...
Δευτέρα, 13 Ιανουαρίου 2020
Αφήστε με να ζήσω! Όχι στους φασίστες και ρατσιστές δολοφόνους και νοσταλγούς του Ηρώδη!
Μετά την απαγόρευση των αφισών, που αναρτήθηκαν ενάντια στη δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων αγέννητων συνανθρώπων μας, οφείλουμε όλα τα ιστολόγια που σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή και τους δολοφονηθέντες συνανθρώπους μας να αναρτήσουμε την εν λόγω αφίσα και να δηλώσουμε την συμπαράστασή μας στο ανθρωπιστικό Κίνημα "Αφήστε με να ζήσω", ενάντια στο Μεσαίωνα των δολοφόνων νοσταλγών του Ηρώδη!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)