"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΜΑΤΘΑΙΪΚΩΝ ΠΛΑΝΩΝ (Μέρος Β΄)


(ΤΟ Α΄ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ)


Περί τῶν ὃρων «δυνάμει» καί «ἐνεργείᾳ»

   Διεξερχόμενοι πλεῖστες ἀναφορές ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων περί τῶν ὃρων «δυνάμει» καί «ἐνεργείᾳ», διαπιστώσαμε σέ πολλές μία σύγχυση προερχόμενη ἐκ τοῦ τρόπου θεωρήσεως τῶν ὃρων ὡς ἑξῆς:
α. Ὃτι οἱ ὃροι δέν ἒχουν ἐφαρμογή περί τά θεῖα.
β. Ὃτι «ἐν δυνάμει» αἱρετικός εἶναι ἐκεῖνος πού ἒχει τήν αἳρεση μόνο στό νοῦ του, «ἐνεργείᾳ» δέ λέγεται ὃταν τήν κηρύσσει καί δημοσίως.
   Στήν πρώτη περίπτωση ὁ λόγος ἀληθεύει ὃταν προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσει τό Τριαδολογικό ἢ τό Χριστολογικό δόγμα, ἐκ τῶν πραγμάτων ἀδύνατο καί ἀσφαλῶς ὂχι ἀκίνδυνο.
   Στή δεύτερη ἀληθεύει ὡς ἀτομική πεποίθηση τῆς αἱρετικῆς θέσεως αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ πλανωμένου, σέ ἀναφορά μέ τήν δραστηριότητά του νά τήν μεταδώσει καί σέ ἂλλους πιστούς.
   Οἱ περιπτώσεις αὐτές μᾶς εἶναι ἀδιάφορες, ἀφοῦ τό ζητούμενο στήν ὑπόθεσή μας εἶναι ἡ θεώρηση τοῦ αἱρετίζοντος (κληρικοῦ ἢ λαϊκοῦ) ἀναφορικά μέ τό Κανονικό Δίκαιο, τό ὁποῖο προαπαιτεῖ τήν σύσταση ἁρμοδίου διαδικαστικοῦ ὀργάνου προκειμένου νά τόν ἐξετάσει ἐάν ἀληθεύει ἢ ὂχι καί νά ἐπιβάλλει κατ’ αὐτοῦ τό ἐπιτίμιο πού προβλέπουν οἱ Κανόνες ἐπί τῶν παραβάσεων. Δύναται ὃμως τό ἁρμόδιο τοῦτο δικαστικό ὂργανο νά ὑπάρχει μέν, ἀλλά νά μήν ἐφαρμόζει τήν προσταγή, εἲτε γιά λόγους οἰκονομίας, εἲτε γιά λόγους ἀδυναμίας (λ.χ. ἓνεκα πολιτικῆς ἢ ἐκκλησιαστικῆς ἀκαταστασίας). Δύναται ἐπίσης νά συσταθεῖ μέν ἀλλά λόγῳ ὑποδικίας ἐπί αἱρέσει, αὐτοῦ τοῦ σώματος τῶν ἐπισκόπων νά μην ὀρθοτομεῖ τήν ἀλήθεια, γεγονός πού ἒχει νά μᾶς ἐπιδείξει φορές ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας.
   Ὁ παραβάτης κληρικός λοιπόν κάποιου  κανόνα, ὁ ὁποῖος κανόνας ὁρίζει πάντοτε κάποια συγκεκριμένη ποινή ὃταν παραβαίνεται (λ.χ. καθαίρεση), μέχρι νά ἐφαρμοσθεῖ ἐπ’ αὐτοῦ, ὑπό τοῦ αὐθεντικοῦ ἁρμοδίου ὀργάνου ἡ προσταγή τοῦ κα­νόνα, θεωρεῖται ὡς ὑπόδικος ἐνώπιον αὐτοῦ τούτου τοῦ δικαστικοῦ ὀργάνου, δηλ. τῆς συνόδου τῶν ζώντων ἐπισκόπων. Ἡ ἐπιστημονική(1) ἒκφραση τῆς ὑποδικίας αὐτῆς εἶναι ὃτι ὁ παραβάτης κληρικός θεωρεῖται ἐν δυνάμει καθηρημένος.
   Ἐάν ἡ παράβαση γίνεται σέ δογματικό ζήτημα, δηλαδή ἒχουμε αἳρεση, τότε θεωρεῖται ἐν δυ­νάμει αἱρετικός (ὡς ἀκαθαίρετος ὑπό τῆς συνόδου). Γιά ἰάσιμο ἐκκλησιαστικό ζήτημα, θεωρεῖται ἐν δυνάμει σχισματικός.
   Ἀντίστοιχα ὃταν ὁ κληρικός καθαιρεθεῖ ὑπό τῆς συνόδου θεωρεῖται ἐν ἐνεργείᾳ καθηρημένος, ἐν ἐνεργείᾳ αἱρετικός ἢ σχισματικός.
   Ἐάν ἐκληφθεῖ ἡ ἂλλη ἐκδοχή (βλ. β’ περίπτωση), ὃτι οἱ ἂκριτοι αἱρετικοί ἢ σχισματικοί εἶναι ὂχι δυνάμει ἀλλά ἐνεργείᾳ, τά ἐπακόλουθα αὐτῆς ἒρχονται σέ ἀπ’ εὐθείας σύ­γκρουση μέ τήν πράξη τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν προτρεπτική ἰδιότητα τῶν ἱερῶν κανόνων πού προστάζουν τήν μετέπειτα σύνοδο τῶν ζώντων ἐπισκόπων νά ἐκδικάσει τούς ὑποδίκους. «Οἱ κανόνες προστά­ζουν τήν σύνο­δον τῶν ζώντων ἐπισκόπων, νά καθαίρουν τούς ἱερεῖς, ἢ νά ἀφορίζουν ἢ νά ἀναθεματίζουν τούς λαϊκούς, ὁποῦ παραβαίνουν τούς Κανόνας» λέγει ξεκά­θαρα ὁ ἃγιος Νικόδημος. Καταργεῖται ἐπίσης ἢ ἀπαξιώνεται ὁ θεσμός τοῦ συνοδικοῦ συστήματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἁρμόδιο δικαστικό ὂργανο αὐτῆς καί «θεσμοθετεῖται» ἡ τελείως ἀνεδαφική καί ἀπονενοημένη αὐτενεργός (!) ποινική ἀξίωση τῶν ἱερῶν κανό­νων.
   Ἐάν δέν ὑφίσταται ἡ ἐν δυνάμει καθαίρεση τοῦ ψευδοκληρικοῦ, τότε οὒτε περί ὑποδικίας μπορεῖ νά γίνει λόγος οὓτως ὣστε νά ἐπισπευθεῖ ἡ καθαίρεσή του. Μᾶλλον, οὒτε πρόκειται νά καθαιρεθεῖ (ἀφοῦ δέν θά θεωρεῖται ὑπόδικος), ὁπότε παραμένει ἐλεύθερος στόν θρόνο του καί ἀπτόητος.
   Ἐάν ἐπίσης δέν ὑφίσταται τό δυνάμει αἱρετική(2) περί τῆς ἱεραρχίας μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας ὃταν αὓτη παρεκτρέπεται σέ αἳρεση, τότε οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί οὒτε καί ὑπόδικοι ἐνώπιον τῆς μελλούσης μείζονος συνό­δου θεωροῦνται. Ἂρα οὒτε δικάζονται, ὁπότε συνεχίζουν ἐλεύθεροι καί ἀνενόχλητοι νά λυμαίνο­νται τό ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας.
    Αὐτές εἶναι οἱ ἂτοπες συνέπειες τῶν ἀμφισβητήσεων τῶν ὃρων τού­των. Καί ὃμως οἱ ἐνιστάμενοι αὐτοί ἐπιμένουν ἀκόμα καί σήμερα, μή ἀντιλαμβανόμενοι ὃτι εἶναι ἀδύνατο νά συμβιβασθεῖ ἡ ἀδόκιμη θεωρία τους μέ τή πράξη τῶν ἁγίων συνόδων. Ἐπί τέλους πότε θά κατανοήσουν ὃτι αὐτές οἱ ἀδυναμίες εἶναι ἡ «ἀχίλλειος πτέρνα» τῶν ἐνισταμένων πα­λαιοημ/τῶν, καί ὃτι οἱ ἀντίδικοι νεοημ/τες καί μνημονευτές ἀγιορεῖτες ἐκμεταλλεύθηκαν καί ἐκμεταλλεύονται(3) κατά κόρον αὐτές γιά νά ρίξουν στάχτη στά μάτια τῶν καλο­προαιρέτων νεοημ/τῶν;
   Μιά ἁπλή ἀνάγνωση στό ἀπαράδεκτο βιβλίο τοῦ π. Ἐπιφ. Θεοδωροπού­λου «Τά δύο ἂκρα» εἶναι ἱκανή νά πείσει τούς πάντες περί τῆς ἀληθείας τῶν λεγομένων. Ἐκεῖ ὀρθά μέν λέγει περί τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὃτι εἶναι τό ἓνα ἂκρο, ἀλλά ἡ θέση του περί τῶν ἐνισταμένων γενικῶς ὡς τοῦ ἂλλου ἂκρου, εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἂστοχη καί ἀπορριπτέα. Ὃμως εἶχε ὑπ’ ὂψιν του τήν ἀδόκιμη θεωρία τοῦ αὐτοματισμοῦ. Ἀλλά ἐκεῖνο τό ὁποῖο διέφυγε τόν π. Ἐπιφάνιο εἶναι ὃτι ἡ δυνητικότητα πού ὑποστήριξε ὁ ἲδιος καί ὁ αὐτοματισμός ἀποτελοῦν τά δύο ἑρμηνευτικά ἂκρα τοῦ ιε’ κανόνα τῆς ΑΒ’ συνόδου. Δύο θεωρίες ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες. Ἀποδεχόμενοι τήν πρώτη ἐφησυχάζουμε ἀκόμη καί στίς πιό καταφανεῖς προδοσίες τῆς ὀρθοδόξου πί­στεως, ὑπ’ αὐτῶν τῶν προκαθημένων ἐπισκόπων καί πρεσβυτέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποδεχόμενοι τήν δεύτερη ἀναθεματίζουμε καί καταδικά­ζουμε στόν πνευματικό θάνατο, ἐκτός τῶν ὑπευθύνων κληρικῶν καί τῶν ἐν γνώσει κοινωνούντων αὐτούς πρό συνοδικῆς καταδίκης αὐτῶν, καί πολλούς ἀνευθύνους οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν αὐτούς καλῇ τῇ πί­στει χωρίς νά γνωρίζουν ἢ ἒχουν κατανοήσει τήν κατακριτέα πορεία τους. Καί ἀσφαλῶς μᾶς ἀφαιρεῖται τό δικαίωμα νά ἐπικαλούμαστε ὡς ἐνιστάμενοι τόν ιε’ κανόνα, διότι ἡ ἀποδοχή τῆς θεωρίας τοῦ αὐτοματισμοῦ εἶναι ἀντιφατική μέ τόν ὃρο «ἐνιστάμενοι». Ἐπιπλέον προκαταλαμβάνουμε ἁρμοδιότητες πού ἀνήκουν μόνο σέ μείζονα σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «ὁ ἒσχατος κριτής πά­ντων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων, καί εἰς αὐτήν ἀναβιβάζεται ἃπασα ἒκκλητος»(4).
    Ἀποτελεῖ δέ τό πλέον ἀτοπώτερο, ὃτι τό ἁρμόδιο ἐκκλησιαστικό δικαστικό ὂργανο, δηλ. ἡ σύνοδος τῶν ζώντων ἐπισκόπων, ἡ ὁποία προστάζεται ἀπό τούς κανόνες πού παραβαίνονται νά ἐκδικάσει τούς πα­ραβάτες, χάνει τήν δικαστική ἁρμοδιότητά του καί δέν ἒχει λόγον ἡ σύγκλησή του. Ὃμως μή δυνάμενοι νά ἀντιπαρέλθουν τήν σύ­σταση τόσων συνόδων τῆς Ἐκκλησίας, τοπικῶν καί οἰκουμενικῶν, τήν ἑρμήνευσαν λέγοντες τά ἑξῆς ἐξωπραγματικά καί ἐξωφρενικά!!! «Ὃτι ἡ σύνο­δος θά ἒλθει νά κατονομάσῃ τήν αἳρεση» καί ὃτι «ἡ ἀπόφασις τῆς συνόδου τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διαπίστωσις ὃτι ὁ καθ’ οὗ ἡ ἀπόφασις εἶναι ἢδη ἐκτός Ἐκκλησίας»(5). (sic)
   Ἐρωτοῦμε λοιπόν αὐτούς εὐθέως. Ὣστε ἐάν συγκληθεῖ εὐδοκίᾳ Θεοῦ μία Πανορθόδοξη σύνοδος γιά νά δικάσει τόν σημερινό οἰκουμενισμό, θά συγκληθεῖ μόνο γιά νά τόν κατονομάσει; Καί τί ἒχουν νά φοβηθοῦν οἱ οἰκουμενιστές ἀπό μία τέτοια σύνοδο; Ποιός θά τούς καθαιρέσει ἀπό τούς θρόνους τους καί θά τούς ἀπελάσει ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Καί ἐάν γίνει ἡ καθαίρεση ἢ ὁ ἀφορισμός αὐτῶν ὑπό τῆς συνόδου θά εἶναι ἡ «διαπίστωσις ὃτι εἶναι ἢδη ἐκτός Ἐκκλησίας»; Τότε ἀπό ποῦ θά καθαιρεθοῦν ἢ θά ἀφορισθοῦν;
   «Οὐδείς αἱρετικός κινδυνεύει ἐκ τῶν γεγραμμένων καί εἰς τό Πηδά­λιον εὑρισκομένων ἱερῶν Κανόνων, ἐάν δέν ὑπάρχει ζῶσα Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων ἡ ὁποία καί θά ἐφαρμόσει αὐτούς»(6). Θά ἐφαρμόσει αὐτούς σέ παρεκτραπέντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας καί ὂχι νά διαπιστώσει ὃτι «εἶναι ἢδη ἐκτός Ἐκκλησίας». Ὃλες οἱ τοπικές καί Οἰκουμενικές σύνοδοι, πρῶτα διέ­γνωσαν τίς αἱρέσεις ἢ τά σχίσματα, ὓστερα τίς κατέγνωσαν (κατεδίκα­σαν) καί τέλος καθαίρεσαν ἢ ἀπέλασαν τούς αἱρετικούς ἢ σχισματικούς ἐκ τῆς Ἐκκλησίας· καί δέν τίς κατο­νόμασαν ἁπλά ἒτσι καί ἐλλειμματικά.
   Ποιός νουνεχής ἂνθρωπος θά περίμενε νά δικασθεῖ ἢ μᾶλλον νά φυλακισθεῖ, λ.χ. ὁ φονιάς τοῦ υἱοῦ του, ἀπό τόν νόμο καί μόνο, χωρίς τήν δι­αμε­σολάβηση τοῦ εἰσαγγελέα, τῶν δικαστῶν καί τῶν λοιπῶν ἁρμοδίων ὀργάνων τῆς δημοσίας τάξεως; Ἡ δέ ἁγία Γραφή διά στόματος τοῦ Νικο­δήμου προειδοποιεῖ· «Μή ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τόν ἂνθρωπον, ἐάν μή ἀκούσῃ παρ’ αὐτοῦ πρότερον καί γνῷ τί ποιεῖ;» (Ἰω. ζ΄ 51)
   Ἂς ἀναλογισθεῖ ὁ καθένας πόση εἶναι ἡ εὐθύνη τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐκείνων πού πρεσβεύουν αὐτή τήν πλάνη καί ἐνεργοῦν ἀνάλογα, ἀκόμα καί γιά μία ψυχή «ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε». Ἡ ὁποία θεωρεῖ μέν ὃτι εἶναι σωστό νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν οἰκουμενίζουσα νεοημ/κή Ἐκκλησία, ἀλλά δυ­σκο­λεύεται νά προσέλθει σέ κάποια παράταξη τῶν παλαιοημ/τῶν, καί μόνο πού ἀκούει ὃτι θά τόν ἀναβαπτίσουν ἣ θά τόν ἀναμυρώσουν. Ἀφήνουμε τό πῶς οἰκονομοῦνται τά ὑπόλοιπα μυστήρια. Ἡ συνέπεια τῶν λόγων τους ἀπαιτεῖ τοὐλάχιστον καί αὐτῶν τήν ἐπανάληψη. Καί τόσα ἂλλα ἂτοπα, ἐπακόλουθα τῆς θεωρίας τους.

   Περί τοῦ Α’ Κανόνος τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
   «...εἲ τις Μητροπολίτης τῆς ἐπαρχίας, ἀποστατήσας τῆς ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, προσέθετο τῷ τῆς ἀποστασίας συνεδρίῳ ἢ μετά τοῦτο προστεθείη, ἢ τά τοῦ Κελεστίου ἐφρόνησεν ἢ φρονήσει, οὗτος κατά τῶν τῆς Ἐπαρχίας Ἐπισκόπων διαπράττεσθαί τι οὐδαμῶς δύναται, πάσης Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἢδη ὑπό τῆς Συνόδου ἐκβεβλημένος καί ἀνενέργητος ὑπάρχων. Ἀλλά καί αὐτοῖς τοῖς τῆς Ἐπαρχίας Ἐπισκόποις καί τοῖς πέριξ Μητροπολίταις... ὑποκείσεται, εἰς τό πάντῃ καί τοῦ βαθμοῦ τῆς Ἐπισκοπῆς ἐκβληθῆναι».
   Περί τῆς ἰδίας ὑποθέσεως διαλαμβάνουν καί οἱ β΄, γ΄, δ΄ κανόνες τῆς ἰδίας Συνόδου.
   Ἀδυνατοῦμε νά παρατρέξουμε τήν ἑρμηνευτική κακοποίηση τούτου τοῦ κα­νόνα ἀπό τόν γνωστό συγγραφέα τῆς (Ἀ)συμφωνίας, γιά τόν λόγο ὃτι πα­ρερμη­νευόμενος θεωρήθηκε ἡ αἰχμή τοῦ δόρατος τῆς θεωρίας τῆς ἀπωλείας τῆς χάρι­τος τῶν μυστηρίων τῶν ἀκρίτων αἱρετικῶν.
   Ἀφοῦ ἡ Τρίτη Οἰκουμενική σύνοδος καθαίρεσε καί ἀναθεμάτισε τόν δυσσεβῆ Νεστόριο «μετά τρεῖς ἡμέρας ἦλθε καί ὁ Ἀντιοχείας Ἰωάννης αὐτός μετά Θεοδωρήτου καί Ἲβα, καί τριάκοντα ἐπισκόπων, οἳτινες ἢ λυ­πηθέντες δι­ατί δέν ἒμεινε τόν ἐρχομόν τους ἡ Σύνοδος (ἢ καί διατί εἶχον φιλίαν μέ τόν Νε­στό­ριον) ἐκατηγόρησαν τήν τοῦ Νεστορίου καθαίρεσιν ὡς μή εὒλογον»(7). Ἒφθασαν σέ τόση ρήξη μεταξύ τους πού μέ συνοδικές ἀποφάσεις «ἐκάθηραν τούς περί τόν Κύριλλον» καί «οἱ περί τόν ἃγιον Κύριλλον ἐκάθηραν τούς περί τόν Ἰωάννην»(7).
        Σ’ αὐτή ἀκριβῶς τήν ὑπόθεση ἀναφέρεται ὁ κανόνας καί συγκε­κριμένα ὀνομάζει «συνέδριον ἀποστασίας» τήν παράνομη σύνοδο τοῦ Ἰωάννου Ἀντιοχείας μαζί μέ τούς περί αὐτόν τριάκοντα ἐπισκόπους. Σαφῶς ὁ κανόνας ἀποτείνεται πρός τούς τῆς ἐπαρχίας ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ἐκείνους πού δέν ἦταν παρόντες στήν Γ΄ Οἰκουμενική σύ­νοδο. Ὁ ὁποῖος δηλοποιεῖ πρός αὐτούς ὃτι· «ὃποιος Μητροπολίτης τῆς ἐπαρχίας συνετάχθη ἢ καί στό μέλλον θά συνταχθεῖ μέ αὐτούς πού κατε­δίκασε ἡ Οἰκουμενική Σύνο­δος» δηλαδή τούς περί τόν Ἰωάννην ἐπισκόπους τοῦ ἀποστατικοῦ συνεδρίου, αὐτός δέν ἒχει καμμία ἐξουσία «νά πράξῃ τι κακόν κατά τῶν Ἐπισκόπων (τῆς ἐπαρχίας του), ἢ καί κατά τῶν λαϊκῶν, τῶν ὀρθοδόξων δηλαδή, μέ τό νά ἒγινεν ἀπόβλητος ἀπό τήν Σύνοδον ταύτην κάθε ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί ἱεροπραξίας, καί μέ τό νά ἒχῃ νά γίνεται πάντη ἀπόβλητος εἰς τό ἑξῆς τοῦ τῆς Ἐπισκοπῆς βαθμοῦ, καί ἀπό αὐτούς ἀκόμη τούς ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, καί τούς πέριξ ὂντας Μητροπολί­τας»(8).  Γνωστοποιεῖ δηλαδή ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνο­δος στούς τότε μή παρόντες ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, νά ἀποστασιοποιηθοῦν ἀπό τόν μητροπολίτη πού συντάχθηκε ἢ θά συνταχθεῖ μέ τήν παράνομη σύνοδο τοῦ Ἰωάννου Ἀντιοχείας διότι ὁ μητροπο­λί­της αὐτός, μέ ἀπόφασή της, στε­ρήθηκε τοῦ δικαιώματος τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί ἱεροπραξίας, θέτο­ντάς τον σέ ἀργία. Καί δέν ἀναφέρεται ὃπως λανθασμένα σημειώνει ὁ συγγρα­φέας, στήν ὁριστική καί τετελεσμένη ἀποβολή αὐτοῦ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας «ἂνευ ἀνάγκης ἀποφάσεως ἑτέρας Συνόδου»(9). Ὁλόκληρη ἡ φράση εἶναι «τό τονιζό­μενον λεπτόν σημεῖον τοῦ ἱεροῦ κανόνος ἂνευ τοῦ ὁποίου ἀδύνατον εἶναι νά δοθῇ ὀρθῶς ἡ ἑρμηνεία»(9)  καί ὂχι ἀπομονωμένο τό λῆμμα «ἐντεῦθεν ἢδη», ὃπως διαλαμβάνει ὁ ἲδιος ἑρμηνεύοντας τελικά τόν κα­νόνα μέ περίσσεια συμ­φεροντολογική σκοπιμό­τητα.
       Ἡ δέ ἀνάγκη καθαιρέσεως δι’ «ἀποφάσεως ἑτέρας Συνόδου» τονίζεται σα­φέ­στατα στή συνέχεια τοῦ κανόνα· «Άλλά καί αὐτοῖς τοῖς τῆς ἐπαρχίας Ἐπισκόποις καί τοῖς πέριξ Μητροπολίταις τοῖς τά τῆς ὀρθοδοξίας φρονοῦσιν ὑποκείσεται, εἰς τό πάντῃ καί τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς ἐκβληθῆναι». Ὃπου ἡ ἐνέργεια τοῦ μελλοντικοῦ ρήματος «ὑποκείσεται» εἶναι ἀδύνατη καί ἀνυπόστατη ἐάν ἑρμηνεύσουμε τό «ἐντεῦθεν ἢδη» κατά τόν συγγραφέα. Οὒτε πάλι μπορεῖ νά ταυτισθεῖ μέ αὐτό, οὐσιαστικά ἀνῆκον στό πα­ρελθόν, ἐάν λάβουμε ὑπ’ ὂψιν τόν ἃπαξ ὑπό τῆς Γ΄ συνόδου ἐκδοθέντα κανόνα. Ἑπομένως ἡ ἐνέργεια τοῦ «ὑποκείσεται» παραπέμπει στόν ἐνδεικνυόμενο ἀπό τόν κανόνα «πάσης ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἐντεῦθεν ἢδη ἐκβεβλημένον καί ἀνενέργητον ὑπάρχοντα», ὡς ὑπόδικο (τρίτο πρό­σωπο), μετά τήν ἒκδοση τοῦ συγκε­κριμένου κανόνα, πρός ὁριστική καί τελε­σίδικη καθαίρεση ἐκ «τοῦ βαθμοῦ τῆς ἐπισκοπῆς» ὑπ’ «αὐτοῖς τοῖς τῆς ἐπαρχίας Ἐπισκόποις καί τοῖς πέριξ Μη­τροπολίταις».
        Ἐπίσης τό «εἰς τό πάντῃ» ἀναφέρεται στό «ὑποκείσεται» καί προσι­διάζει ἑρμηνευόμενο, ὡς ἐπί τρόπου·(10) «ὑποκείσεται» δηλαδή κατά πάντα τρόπον, πα­ντοιοτρόπως, καί δέν συμφωνεῖ μέ κανένα τρόπο ὁ ἃγιος Νικό­δημος μέ τόν συγγραφέα. Διότι τό «τετελεσμένον γεγονός»(11) τοῦ συγγραφέα εἶναι ἡ ἐκβολή «ἂνευ ἀνάγκης ἀποφάσεως ἑτέρας Συνόδου»,  ὃπως λέγει ὁ ἲδιος ἐννοῶν βέβαια σύμφωνα μέ τό φρόνημά του τήν αὐτενεργό καθαίρεση ἀπό τόν κανόνα τοῦ ἀποστατήσαντος κληρικοῦ. Ἀλλά τήν ὑπό τῶν «τῆς ἐπαρχίας Ἐπισκόπων», δηλαδή διά ζώσης συνόδου, καθαίρεση τοῦ ἀποστατήσαντος ἐκ «τοῦ βαθμοῦ τῆς Ἐπισκοπῆς» μή δυνάμενος νά ἀντιπαρέλθει καί περισφιγγό­μενος ἀπό τήν ἀκρίβεια τοῦ κανόνα ἒπρεπε ὁπωσδήποτε νά βρεῖ κάποια διέ­ξοδο. Καί θαυμάστε! «Θά συνέλθουν» λέ­γει, «προκειμένου νά ἐπικυρώσουν τήν ὁλοκληρωμένην καί τελικήν ἒκπτωσιν τοῦ Μητροπολίτου ἐκ τοῦ θρόνου του...»(12). Δηλαδή ἐννοεῖ νά ἐπικυρώσουν τήν καθαίρεση, τήν ὁποία γιά νά προ­σπεράσουν οἱ ἀναγνῶστες του «ἀβρόχοις ποσί», καθότι ἡ καθαίρεση ὡς πράξη εἶναι ἀκόμη ἀτέλεστος(13), τήν μετονόμασε «ὁλοκληρωμένην καί τελικήν ἒκπτωσιν».       
   Πράγματι λοιπόν ἡ ἑρμηνευτική αὐτή εἶναι πέρα γιά πέρα ἂστοχη. Κατα­λήγει δέ σέ ἐναντίωση τοῦ πνεύματος τοῦ ἱεροῦ κανόνα, ὁ ὁποῖος δίνει χρόνο στόν αἱρετίζοντα ἢ τόν κοινωνοῦντα μέ αὐτόν νά μετανοήσει γιά τήν πτώση του, μέ­χρι νά ἀποβληθεῖ ὁριστικά καί τελεσίδικα πλέον «τοῦ τῆς ἐπισκοπῆς βαθμοῦ», ἢδη εἲπαμε, ὂχι δυνάμει τῆς ἰσχύος τοῦ κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει μόνο τήν ποινή, ἀλλά ὑπό τῆς συνόδου τῶν ζώντων ἐπισκόπων.
        Τό αὐτό πνεῦμα τῆς φιλανθρωπίας διαφαίνεται σέ ὃλους τούς ἱερούς κανό­νες, ὃσοι ἒχουν προστακτικό χαρακτῆρα καί ὁρίζουν συγκεκριμένες ποινές πρός τούς παραβαίνοντες αὐτούς. Ἀντιθέτως ἡ ἂστοχη αὐτή ἑρμηνευτική ἀποδιώκει τό φιλάνθρωπο πνεῦμα τῶν κανόνων ἢ μᾶλλον τῶν ἁγίων πατέρων τῶν συντα­ξάντων αὐτούς, καταργεῖ τήν προστακτική ἰδιότητα αὐτῶν πρός τή σύνοδο τῶν ζώντων ἐπισκόπων, χωρίς τήν ὁποία σύ­νοδο «ἀργοῦσιν οἱ νόμοι μή διεκδικούμε­νοι», κατά τόν ἃγιο Χρυσό­στομο, καί παραμένουν οἱ ὑπεύθυνοι στό διηνεκές ἀτιμώρητοι.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
 1. Ὁ χαρακτηρισμός τῶν ὃρων ὡς ἐπιστημονικῶν χρησιμοποιήθηκε ὑπό τοῦ πρ. Φλωρί­νης. Ἐξ ὁρισμοῦ καί μόνον ὁ χαρακτηρισμός αὐτός δηλώνει ἀβίαστα τό ἀλάνθαστο καί ἀμετάθετο τοῦ ζητήματος περί τοῦ ὁποίου ἀναφέρονται.
«Ἐπιστήμη ἐστίν ἡ τῶν καθόλου ἂπταιστος γνῶσις καί ἀμετακίνητος. Ἀπταίστως γάρ γι­νώσκει τά γινωσκόμενα, διά τό αὐτῶν ἂρρευστόν τε καί ἀναλλοίωτον» (Ν. Βλεμμίδη P.G. 712 Κεφ.Γ΄θ).
«Ἐπιστήμη εἶναι τό ἐπίστασθαί τι καλῶς». (Λεξικόν Ἰ. Σταματάκου).
2. Ὃπου ἀναφερόμαστε περί μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας ὃτι εἶναι δυνάμει σχισματική ἢ αἱρετική, ἢ ἁπλῶς αἱρετίζουσα ἢ οἰκουμενίζουσα, πάντοτε ἐννοοῦμε ὃτι ἐκπεσόν εἶναι τό Ἱερατεῖο της καί ὃσοι κοινωνοῦν μέ αὐτό. Στό προκείμενο θέμα ἡ ἱεραρχία εἶναι ὑπεύθυνη καί ὑπόδικη, καί δέν χαρακτηρίζεται ἡ τοπική αὐτή Ἐκκλησία αἱρετική ψευδο­εκκλησία, ὃπως ἀδιακρίτως μεγαλορρημονοῦν καί βλασφημοῦν σήμερα ἀρκετοί ἐκκλησιαστικοί ἐπικριτές.    
3. «Ἐπειδή γάρ οὐκ ἐν τοῖς ἑαυτῶν δόγμασιν ἒχουσι τήν ἰσχύν, ἐν τοῖς ἡμετέροις σαθροῖς ταύτην θηρεύουσι, καί διά τοῦτο, ὣσπερ αἱ μυῖαι τοῖς τραύμασιν, οὓτω τοῖς ἡμετέροις ἐπιτίθενται, εἲτε ἀτυχήμασι χρή λέγειν, εἲτε ἁμαρτήμασιν». (Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου. Λόγος θεολογικός Α’ πρός Εὐνομιανούς - Προδιάλεξις).
4. Πηδάλιον. Ὑποσημ. 2 τοῦ ζ΄ καν. τῆς Β΄ Οἰκ. Συνόδου. – σελ.161.
5. Κ.Γ.Ο. –σελ.449.
6. Τό ἡμερολογιακόν σχίσμα δυνάμει ἢ ἐνεργείᾳ;
(Θεοδωρήτου Ἱερ/χου Ἁγιορείτου. 1973. σελ.6).
7. Πηδάλιον. Ὑποσημ.2 τοῦ α΄ κανόνα.
8. Πηδάλιον. Ἑρμηνεία τοῦ ἁγ. Νικοδήμου.
9. Ἡ συμφωνία τῶν ἁγ. πατέρων... Σεβ/του Μακαρίου. σελ.62,63.   
10. Λεξικόν. Ἰ. Σταματάκου.
11. Ἡ συμφωνία... Στό ἲδιο.
12. Ἡ συμφωνία...  Στό ἲδιο.
13. Εἶναι σαφές ὃτι τό «τετελεσμένον γεγονός» τοῦ συγγραφέα καί τό «ὑποκείσεται» τοῦ κανόνα εἶναι χρονικά ἀσυμβίβαστα.


ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ

21 σχόλια:

  1. " Ἐάν ἡ παράβαση γίνεται σέ δογματικό ζήτημα, δηλαδή ἒχουμε αἳρεση, τότε θεωρεῖται ἐν δυνάμει αἱρετικός (ὡς ἀκαθαίρετος ὑπό τῆς συνόδου). Γιά ἰάσιμο ἐκκλησιαστικό ζήτημα, θεωρεῖται ἐν δυνάμει σχισματικός." Τίποτε πιό ἀθεολόγητο ἀπό αὐτό (πού περιλαμβάνεται στό ἀνωτέρω ἀτυχέστατο καί ψευδεπίγραφο ἄρθρο) δέν ἔχει διατυπωθεῖ μέχρι σήμερα. Τό ὅλο πλαίσιο καί ἡ προσέγγιση εἶναι ἀθεολόγητα καί κυρίως ἄκρως ἐπιζήμια γιά νά κατατοπίσουν ἕναν πιστό, ὁ ὁποῖος χρειάζεται εἰδικῶς σήμερον νά προστατευθεῖ ἀπό τά σχίσματα καί ἀπό τίς αἱρέσεις. Τούς αἱρετικούς τούς καθιστοῦν αἱρετικούς οἱ αἱρέσεις των καί ΟΧΙ οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας. Καταλάβετέ το! Τά σχίσματα προκαλοῦνται καί δημιουργοῦνται ἐν τῆ πράξει καί ὄχι ἐπειδή ἀντιμετωπίζονται ὡς τέτοια ὑπό τῶν Συνόδων. Αὐτά εἶναι ἡ ἀλφαβήτα στά Δογματικά, Θεολογικά καί κανονικά ζητήματα. Οἱ Συνοδικές κρίσεις καί ἀποφάσεις διαπιστώνουν πράγματα, δέν τά δημιουργοῦν! Πότε θά γίνει κατανοητό αὐτό πού εἶναι τό στοιχειῶδες; Λυπᾶμαι εἰλικρινῶς γιά τήν διολίσθηση τοῦ καλοῦ ἱστολογίου στόν κατήφορο τῆς ὑποκειμενικότητος, τῆς σκοπιμότητος καί τῆς ἐμπαθείας. Πολλοί τοῦ χώρου σας, κ. Μάννη, νά γνωρίζετε ὅτι καί ἔχουν ἐνοχληθεῖ ἀπό τίς ἀπρόκλητες ἐπιθέσεις σας καί κυρίως τήν αὐθαιρεσία σας νά θεολογεῖτε μέ αὐτό τόν τρόπο ἐκτιθέμενος συνεχῶς, δηλώνουν δέ ὅτι δέν ἐκφράζουν οἱ ἀπόψεις σας τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἱεραρχῶν, Κληρικῶν καί πιστῶν στό χῶρο σας. Θέτουν καί δημιουργοῦν μάλιστα τά συστηματικῶς τελευταίως γραφόμενά σας ζήτημα περί ἀναβιώσεως τῶν θεωριῶν τῶν πρώην ἐνισταμένων ("Κυπριανιτῶν"), οἱ ὁποῖες ἀνέκαθεν ἐθεωροῦντο ὡς ἐκκλησιολογικές θέσεις παντελῶς ξένες πρός τόν χῶρο τῶν "παλαιοημερολογιτῶν" καί σαφῶς οἰκουμενίζουσες. Κρίμα. Ξανασκεφθεῖτε, παρακαλῶ, τήν ἀναληφθεῖσα, ἀνεξήγητο γιατί, ἄχαρη ἐκστρατεία ἀπομειώσεως μέ ἀθεολόγητα καί σαθρά ἐπιχειρήματα τῶν διαφωνούντων μέ τήν προσωπική σας τοποθέτηση. Τά περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία τά ἔχει κονιορτοποιήσει ὁ μακαριστός λόγιος μοναχός καί συγγραφέας Παῦλος μοναχός ὁ Κύπριος(+1994), ὁ συνασκητής τοῦ ὁσίου ἀσκητοῦ Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (μέ τό ἀδιάφθορον ὁλόσωμο σκήνωμα). Ἐάν θέλετε, εὐχαρίστως νά σᾶς τήν στείλω μέ τή δέσμευση νά τήν δημοσιεύσετε πρός πληρέστερη ἐνημέρωση τῶν ἀναγνωστῶν σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ κ. Κάτσουρα, χαίρετε!
    1. Το άρθρο αυτό δεν είναι ψευδεπίγραφο και αυτό θα το διαπιστώσετε σύντομα, αν και θα έπρεπε ήδη να είχατε ρωτήσει και να πληροφορηθεί περί του συγγραφέως, πριν προβείτε στην διατύπωση μια τέτοιας κατηγορίας. Επειδή δε, εμμέσως πλην σαφώς, με κατονομάζεται ως συντάκτη του άρθρου (με το οποίο άρθρο βεβαίως και συμφωνώ), σας ενημερώνω πως δεν υπήρχε κάποιος λόγος να χρησιμοποιήσω ψευδώνυμο, για να εκφράσω αυτό που είναι γνωστό τοις πάσι, ότι πρεσβεύω ευθαρσώς και επωνύμως.
    2. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι «τούς αἱρετικούς τούς καθιστοῦν αἱρετικούς οἱ αἱρέσεις των καί ΟΧΙ οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας», αλλά μόνο ΔΙΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΕΝΕΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, όπως κανείς δεν αμφιβάλλει ότι «τούς φονιάδες τούς καθιστοῦν φονιάδες οἱ φόνοι των καί ΟΧΙ τὰ Δικαστήρια τῆς Πολιτείας», αλλά μόνο ΔΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΕΝΕΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ. Απορώ πως ένας μορφωμένος άνθρωπος όπως εσείς δεν μπορεί να κατανοήσει ένα τόσο απλό πράγμα.
    3. Το μόνο που φοβάμαι, αγαπητέ κ. Κάτσουρα, είναι να μη στεναχωρήσω τον Θεό με τις απόψεις και τις πράξεις μου και όχι «πολλούς του χώρου μου», γι’ αυτό και δεν θεολογώ αφ’ εαυτού μου, αλλά αντιγράφω τους αληθείς θεολόγους της εποχής μας, κάποιων από τους οποίους οι φωτογραφίες διακρίνονται στα δεξιά του ιστολογίου. Επίσης το τι δηλώνουν κάποιοι σε σας, περί των φρονημάτων του μεγαλύτερου μέρους του χώρου μας, οφείλω να σας ενημερώσω πως αν καθόριζε το προσωπικό μας φρόνημα το τί φρονεί «το μεγαλύτερο μέρος» (αν ισχύει βέβαια αυτό) σήμερα ίσως ήμασταν όλοι ομόφρονες με το «ακόμη μεγαλύτερο μέρος» …τους νεοημερολογίτες. Περί δε των Ορθοδόξων απόψεων (οι οποίοι δεν είναι «των Ενισταμένων», αλλά των Πατέρων, τις οποίες πρέσβευαν, εκτός άλλων, και οι Ενιστάμενοι) δεν νομίζω ότι είναι δόκιμος ο όρος «αναβίωση», διότι ποτέ δεν απεβίωσαν!
    4. Ο μακαριστός π. Παύλος έκανε και αυτός τον αγώνα του και τον τιμούμε, δεν υπήρξε όμως αλάθητος. Στο Εκκλησιολογικό αυτό ζήτημα (όπως και στο Ευχαριστιακό) έπεσε έξω. Όσον για την αναφορά σας, ότι υπήρξε συνασκητής Οσίου με αδιάφθορο λείψανο, την θεωρώ περιττή. Διότι αν η συσχέτιση με Άγιο, που αξιώθηκε τέτοιας δωρεάς, μετέφερε στον σχετιζόμενο μεθ’ αυτού την Αγιότητα, τότε θα έπρεπε και οι Ματθαιϊκοί Επίσκοποι να αγίαζαν, μιας και έλαβαν χειροθεσία (την οποία ύστερα από λίγο απέρριψαν) από Άγιο Επίσκοπο με αδιάφθορο λείψανο (Ρίτσμοντ Κωνσταντίνος) από Σύνοδο στην οποία προέδρευε έτερος Άγιος με αδιάφθορο σκήνωμα (Άγιος Φιλάρετος). Άλλωστε ούτε τον π. Παύλο, ούτε τους Ματθαιϊκούς Επισκόπους είδαμε να έχουν οι ίδιοι αδιάφθορα λείψανα ή άλλα σημεία που να πιστοποιούν την αγιότητά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ἀγαπητέ μου κ. Μάννη, σοῦ ἀνταπαντῶ δι' ὀλίγων. Πρῶτον,ψευδεπίγραφο ἐχαρακτήρισα τό ἄρθρο διότι ὁμιλεῖ περί "Ματθαιϊκῶν πλανῶν", οἱ ὁποῖες δέν ὑφίστανται παρά μόνο στόν εὐφάνταστο νοῦ καί τήν ἀθεολόγητη διάνοια τοῦ συντάκτου. Καμμία ὑπόνοια γιά ἐσένα. Δεύτερον, δέν ἀπαντᾶς στίς ἐπισημάνσεις μου μέ τό νά ἀναφέρεσαι στίς ποινές καί τούς Κανόνες. Ὅταν κάποιος εἶναι αἱρετικός φεύγεις ἀπ' αὐτόν ὡς ἀπό ὄφεως. Δέν περιμένεις καμμία ποινή καμμιᾶς Συνόδου γιά νά διακόψεις κοινωνία μέ τόν αἱρετικό καί τήν αἵρεσή του. Καί μάλιστα ἡ Συνοδική κρίση καί ποινή παρέλκουν ὅταν ἡ αἵρεση εἶναι κατεγνωσμένη. Μή συγχέεις τίς ποινές γιά κανονικά καί τυχόν ἠθικά παραπτώματα, πρό τῶν ὁποίων ὁ Ἱερεύς ἐπί παραδείγματι ἔχει ἀκόμη ἐνεργό τήν Ἱερωσύνη του. Ἄν καί πάλι σέ πολλές περιπτώσεις ἐσύ (ὁ καθείς) ἔχεις τή δυνατότητα καί τό δικαίωμα νά ἀπομακρυνθεῖς ἀπό τόν καθαιρετέο κατά τούς Κανόνας. Τά περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία ἐκ τῶν σχολίων τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου ἀφοροῦν σέ τέτοιες περιπτώσεις καί ὄχι σέ θέματα Πίστεως.Τρίτον, οἱ πάλαι ποτέ ἐνιστάμενοι "ἀπεβίωσαν" διότι αὐτοδιελύθησαν ὡς αὐτόνομος χῶρος καί ἑνώθησαν μετά τῶν Ἀκακιακῶν (καί ὄχι Φλωρινικῶν, διότι οἱ μόνοι "Φλωρινικοί" εἶναι, λόγω παραδοθείσης Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, οἱ λεγόμενοι "Ματθαιϊκοί"). Τέταρτον, ἡ ἐπίκληση τοῦ μακαριστοῦ Παύλου μοναχοῦ τοῦ Κυπρίου ἔγινε διότι ἐκτός τῶν ἄλλων εἶχε (ὅπως πάρα πολλοί στό χῶρο μας καί τοὔμπαλιν, βεβαίως, κάποιοι σέ σᾶς, μέ διαφορά στά κίνητρα καί τό σκοπό) περάσει ἀπό τούς λεγομένους Φλωρινικούς καί δέν ἀνεπαύθη, ὅπως καί ὁ μακαριστός ἐπίσης Βασίλειος Σακκᾶς. Ἡ συνοδευτική ἀναφορά στόν ὅσιο Ἰωάννη ἔγινε διότι κατά διασταυρωμένες πληροφορίες καί τή μαρτυρία τοῦ Γέροντος Παύλου, ὁ ὅσιος αὐτός ἀσκητής θεωροῦσε ὀρθή τήν ἐκκλησιολογική στάση τοῦ ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου. Τά περί μεταφορᾶς ἁγιότητος εἶναι φθηνά νά λέγονται μεταξύ μας. Τά δέ περί σημείων ἁγιότητος (παρότι ὅταν ὁμιλοῦμε περί Πίστεως εἶναι σαφῶς δευτερεύοντα,ὅπως καί ὅλα τά περί θαυμάτων, κατά τή διδασκαλία τῶν Πατέρων), πού ἀναφέρεις ὅσον ἀφορᾶ "Ματθαιϊκούς" Ἐπισκόπους προέρχονται ἀπό τήν ἴσως δικαιολογημένη ἄγνοιά σου. Πολύ δέ περισσότερο ἐάν μιλήσουμε καί γιά τά ὑπόλοιπα μέλη τῆς Ἐκκλησίας πέραν τῶν Ἐπισκόπων. Μπορεῖ νά μήν ὑπάρχει βεβαίως ἀφιάφθορο σκήνωμα, ἀλλά σημεῖα ἁγιότητος, πρός δόξαν Θεοῦ, ὑπάρχουν. Περί Ἐπισκόπων γνωρίζω προσωπικῶς δύο περιπτώσεις: Τοῦ ἀειμνήστου Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, μαθητοῦ τοῦ νεοασκητοῦ τῆς Καλαμάτας Ἠλία Παναγουλάκη, καί τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος, τοῦ πρώτου ὑφ' ἑνός χειροτονηθέντος ὑπό μόνου τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Ὅλη ἡ ζωή τοῦ τελευταίου εἶναι πλήρης ἐξαισίων θαυμάτων. Ἦτο μεγάλος ἀσκητής καί εἶχε διατελέσει Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ξενοφῶντος Ἁγίου Ὄρους. Πέραν ὅμως τῶν Ἐπισκόπων, τό συναξάριο τῶν μετά τό νεοημερολογιτικό σχίσμα μεμαρτυρημένων ὁσίων στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι πλουσιώτατο: Γέρων Μωϋσῆς (+1946), μαθητής ὁσίου Παχωμίου τῆς Χίου, Γέρων Γεννάδιος(+1983), μαθητής τοῦ ὁσίου Παρθενίου Κρήτης -ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε προορατικῶς ἀναφερθεῖ στήν "αἵρεση" τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, κοιμηθείς μερικά χρόνια πρό τοῦ 1924- τρεῖς περιπτώσεις διά Χριστῶν σαλῶν μέ ἐκπληκτικό-συνταρακτικό βίο, ἤτοι ὁ Χαραλάμπης τῆς Καλαμάτας, ὁ Ἱερεύς Λεόντιος τῆς Σάμου(κοιμήθηκε πρίν λόγα χρόνια) καί ἡ Ταρσώ τῆς Κερατέας(+1986), ὁ Ἱερομόναχος π. Ἰγνάτιος Μπέτσης(+1971), ἡ μοναχή Σαλώμη τῆς Λαρίσης μέ εὐωδιάζοντα λείψανα καί ἄλλοι πολλοί. Γιά κάποιους ἀπό αὐτούς κυκλοφοροῦν ἀπό ἐτῶν βιβλία μέ ὄλα τά σχετικά στοιχεῖα καί εἶναι καταλυτική ἡ ὑπέρ τῆς ἁγιότητος αὐτῶν μαρτυρία τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν στά μέρη ὅπου ἔζησαν ἤ ἀσκήτευσαν οἱ προαναφερθέντες. Στήν δέ ἐν κοινωνία μετά τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας εὑρισκομένη Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία Κύπρου ὑπάρχουν ἀρρήτως καί διαρκῶς εὐωδιάζοντα τά λείψανα μιᾶς Γεροντίσσης καί ἑνός μοναχοῦ σφαγιασθέντων ὑπό τῶν Τούρκων κατά τή διάρκεια τῶν ἐκεῖ διακοινοτικῶν ταραχῶν. Ἄς εἴμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί μή καί Θεομάχοι καί ἁγιομάχοι εὑρεθῶμεν. Χαῖρε!

      Διαγραφή
    2. Αγαπητέ κ. Κάτσουρα, χαίρετε! Παρατηρώ ότι κάνετε μια συγκεντρωτική επίδειξη των επιχειρημάτων σας. Άραγε σας ενδιαφέρει η αλήθεια; Ελπίζω πως ναι.
      1. Αν διαβάζατε προσεκτικά το Α΄ μέρος θα βλέπατε ότι ο μ. Δαμιανός ομιλεί για «Ματθαιϊκές πλάνες» που ευρίσκονται μέσα στο βιβλίο του "Αρχ/που" Μακαρίου Καβακίδη "Η συμφωνία των Αγίων Πατέρων περί του τρόπου αποδοχής αιρετικών" (Αθήνα 2004). Επομένως δεν υπήρχε λόγος να εκραγείτε και να το πάρετε τόσο προσωπικά. Έχουμε κάθε δικαίωμα να προφυλάξουμε τον χώρο μας (καταχρηστικώς "Φλωρινικοί", λόγω φρονημάτων, διότι λόγω Αποστολικής Διαδοχής θα ήταν οι Ματθαιϊκοί, αν δεν την απεμπολούσε ο Ματθαίος με τις παράνομες χειροτονίες του) από κακόδοξες επιρροές.
      2. Με λύπη μου παρατηρώ πως μεταθέτετε το θέμα ακριβώς προς την ίδια κατεύθυνση προς την οποία το μεταθέτουν και οι κοινωνούντες με τους Οικουμενιστές! Επανειλημμένως έχει εξηγηθεί ότι το «δυνάμει και ενεργεία» αφορά τις συνέπειες (ενεργοποίηση ποινών) και ουδέν άλλο! Διαπρυσίως πρεσβεύουμε πως ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΕΘΑ να απομακρυνθούμε από τους καινοτόμους και κηρύττοντες κακοδοξίες και αιρέσεις (αυτό δεν έπραξε και ο πρ. Φλωρίνης άχρι τέλους;), ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ο αναθεματισμός τους. Επίσης, αναφορά στην κακόδοξη αυτή θέση των μνημονευτών (ότι άνευ καταδίκης Συνόδου, δεν επιτρέπεται η αποτείχιση) έχει γίνει και εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/11/blog-post_29.html Την ποινή λοιπόν δεν την περιμένει κανείς για να φύγει (αυτό το κάνει με την κήρυξη της αιρέσεως). Η ποινή έρχεται, από την αρμόδια Σύνοδο, ως συνέπεια της εμμονής στην πτώση (καινοτομία, σχίσμα, αίρεση κλπ.), εμμονή την οποία και διαπιστώνει αυτή αύτη η Σύνοδος! Εμείς λοιπόν λόγω του ότι πρεσβεύουμε το «δυνάμει και ενεργεία» αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε για την σύγκληση Συνόδου, εσείς δε οι απορρίπτοντες αυτό έχετε επαναπαυτεί και παραιτηθεί από αυτόν τον "Ιερό Αγώνα" (όπως τον ονόμασαν οι κοινοί μας πρόγονοι πριν την απόσχισή σας).
      3. Η αυθαίρετη διάκριση παραπτωμάτων σε δογματικά/θέματα πίστεως και κανονικά/ηθικά δεν μαρτυρείται πουθενά και έχει αναιρεθεί ήδη ικανοποιητικά από τον συγγραφέα του παρόντος άρθρου. Σας ερωτώ κι εγώ: Σε ποιο κανονικό/ηθικό παράπτωμα πίπτει εκείνος που συμπροσεύχεται με τους αιρετικούς (ΜΕ΄ Αποστολικός) ή εκείνος που αποδέχεται το βάπτισμα των αιρετικών (ΜΣΤ΄ Αποστολικός); Βλέπετε λοιπόν πως ακόμη και για τα θέματα πίστεως προστάζεται το «ΚΑΘΑΙΡΕΙΣΘΩ» (δηλαδή ΝΑ καθαιρεθεί, και όχι είναι ήδη καθηρημένος).
      4. Επαναλαμβάνω πως τα φρονήματα των Ενισταμένων δεν ήταν δικά τους δημιουργήματα, αλλά αυτή αύτη η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Επομένως, και προ της δημιουργίας της Ιεράς Συνόδου των Ενισταμένων και μετά την ένωση Αυτής με την Ιερά Σύνοδο των Γ.Ο.Χ. υπό τον Αρχιεπίσκοπο μας Καλλίνικο, δεν έπαψαν να υπάρχουν, διότι υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που τα πρεσβεύουν.
      5. Το ποιος πέρασε από τους Φλωρινικούς και δεν ανεπαύθη και το ποιος, και σε ποιον χώρο, αγίασε, είναι εντελώς εκτός θέματος. Οι Πατέρες μας δίδαξαν να πιστεύουμε τα διατεταγμένα (ορθόδοξη διδασκαλία) και ότι «πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, κάν' τε αξιόπιστος η, καν νηστεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, καν προφητεύει, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος».

      Διαγραφή
    3. Ἀγαπητέ μου Δάσκαλε, μέ πρόλαβες! Ὀρθότατα ἐπεσήμανες τόν ἀκραῖον παραλογισμόν, ὅτι μέ τό "δυνάμει καί ἐνεργείᾳ" ἐμεῖς δῆθεν ὁμιλοῦμε γιά τήν διακοπήν τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς! Καί λέγω "παραλογισμόν," διότι, ἐφόσον ἔχουμε διακόψει τήν κοινωνίαν, πῶς θά ὑπεστηρίζαμε ὅτι ἡ διακοπή θά πρέπῃ νά γίνῃ μετά τήν Συνοδικήν καταδίκην, ὅταν δηλαδή τό σχίσμα καταστῇ ἐν ἐνεργείᾳ; Αὐτό καί μόνον δείχνει τήν σύγχυσιν τῶν Ματθαιϊκῶν γιά τά δύο κρίσιμα ζητήματα: (1) διακοπή κοινωνίας πρό Συνοδικῆς καταδίκης, και (2) ἀπώλεια Χάριτος πρό Συνοδικῆς καταδίκης. Τό πρῶτον εἶναι ἐντολή τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων, ἐνῷ τό δεύτερον εἶναι πλάνη!

      Διαγραφή
    4. Η παρέμβασή σας μάλλον δικαιώνει τίς θέσεις του κ. Κάτσουρα πού έχουν συνοχή και συνέπεια και αλληλουχία. Αυτό δε που αναφέρετe περί απωλείας χάριτος προ Συνοδικής καταδίκης, εάν εννοείται ότι μόνο μετά τη Συνοδική καταδίκη εγκαταλείπει η Θεία Χάρις τους σχισματικούς και αιρετικούς, είναι η πραγματική πλάνη και το κακό θεμέλιο του θεολογικά αδόκιμου "δυνάμει και ουχί ενεργεία". Εδώ δε, φαίνεται ότι κολλάει η κατηγορία σας κατά των δήθεν Ματθαιϊκών πλανών, περί αυτομάτου απωλείας κλπ., κλπ. Όμως η πλάνη είναι όλη δική σας γιατί αναντίρρητα κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας η αίρεση επιφέρει αμέσως την έκπτωση της Χάριτος, αφού αίρεση είναι εκπτωση από την αλήθεια που είναι ο Χριστός η πηγή της Χάριτος! Για προσέξτε λίγο τί γράφετε. Άλλο οι ποινές και οι διαπιστώσεις. Αλλοίμονο εάν η αίρεση και η Χάρις μπορούν να συνυπάρχουν! Αυτό είναι βλασφημία. Βαθύτερα θεολογικά η κήρυξη αιρέσεως φανερώνει πνευματική ασθένεια και στρεβλή πνευματική κατάσταση. Η αίρεση είναι δαιμονική κατάσταση. Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ίσως και να προηγείται η εγκατάλειψη της Χάριτος για να φθάσει ο πιστός να κηρύξει αίρεση! Οι Ματθαιϊκοί τα λένε πολύ καλά και καθαρά κυρίως, έτσι όπως τα λένε και οι Άγιοι Πατέρες και μαρτυρείται στη ζωή τους. Διαβάστε το βίο του Αγίου Σάββα του Βατοπαιδινού και εκεί θα βρείτε ότι ακαριαία η κήρυξη της αιρέσεως επιφέρει την απώλεια της Χάριτος του Θεού. Η θεωρία περί δυνάμει και ενεργεία ταιριάζει μόνο στους σιγονταροοικουμενιστές, όχι σε γνησίους ορθοδόξους.

      Διαγραφή
    5. Από την φρασεολογία σας υποθέτω ότι είστε Τρικαμηνικός (ή Νεοματθαιϊκός, μιας και ο Τρικαμηνάς άλλωστε θυμίζει έντονα τον Ματθαίο – αυτοπροβολή ως μόνου ορθοδόξου, παρουσίαση ως προδοτών και πλανεμένων όλων των υπολοίπων, προσωπολατρεία από τους οπαδούς του και παρουσίασή του ως αγίου, ακραίες θέσεις στην θεωρία και παράβαση τους στην πράξη κλπ.). Οι θέσεις που εκφράζετε εδώ είναι εκτός τόπου και χρόνου, διότι συγχέετε πράγματα και καταστάσεις. Η αίρεση αποξενώνει από τον Θεό εκείνον μόνο που την κηρύττει, ο οποίος φυσικά και στερείται ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ την Θεία Χάρη. Πουθενά δεν μαρτυρείται από τους Πατέρες ότι όταν κάποιοι κληρικοί πέφτουν σε μια αίρεση, καθίσταται αιρετική Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ. Ο ίδιος ο κληρικός μπορεί με την αίρεση του να έχει χάσει προσωπικώς την Θεία Χάρη, τα Μυστήρια όμως που τελεί δεν εξαρτώνται από την δική του κατάσταση, αλλά από την Εκκλησία, όσο βεβαίως είναι συνδεδεμένος με Αυτήν, έστω και τυπικώς. Γι’ αυτό και γίνεται διάκριση των αιρετικών σε ακρίτους (που δεν αποβλήθηκαν από την Εκκλησία) και κεκριμένους (που κατακρίθηκαν και αποβλήθηκαν από Αυτήν). Έτσι μόνο θα καταλάβετε πως όταν ο Άγιος Ταράσιος έλεγε στην Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο ότι «δεχώμεθα τους από αιρετικών χειροτονηθέντας», αναφερόταν στους ακρίτους αιρετικούς. Ειδάλλως, σύμφωνα με την θεωρία σας, ούτε ο Άγιος Μελέτιος Αντιοχείας είχε χειροτονία, ούτε ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν βαπτισμένος, ούτε τόσες άλλες περιπτώσεις τελέσεως Μυστηρίων από αιρετικούς (προ της καταδίκης και αποβολής αυτών από την Εκκλησία) θα ήταν έγκυρες.

      Διαγραφή
    6. Ποίες είναι οι ακραίες θέσεις του Πατρός Ευθυμίου και ποία η παράβαση;

      Διαγραφή
    7. Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς είναι ομόφρων με τους Ματθαιϊκούς στο περί "δυνάμει και ενεργεία". Ιδού τί γράφει: "Οἱ ἱεροί ὅμως Κανόνες εἶναι σαφεῖς καί στίς αἱρέσεις καί στά σχίσματα καί ἄρα τό περιβόητο «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» προφανῶς ἰσχύει γιά ὅλα τά ἄλλα παραπτώματα καί ἁμαρτήματα πλήν τῆς αἱρέσεως καί τῶν σχισμάτων" ( https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/09/blog-post_18.html ). Ενώ όμως θεωρεί ως ενεργεία αιρετικούς τους Οικουμενιστές, συστήνει σε πνευματικά του παιδιά να εξυπηρετούνται "κατ' οικονομίαν" από τους Οικουμενιστές! Ιδού τι αποκαλύπτει πνευματικό του τέκνο: "Θυμηθείτε και εμάς εδώ στην οικουμενιστική έρημο της Αυστραλίας, που στενάζουμε κάτω από την τυρρανία του βλασφήμου (και βαρέως ασθενούντος) Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού. Όπως κάνατε και εσείς, προς δόξαν Θεού, παύσαμε και εμείς εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του. Κατ’ άκραν δε οικονομίαν, κατ’ άγνοιαν παιδικήν και μικροτάτην ηλικίαν, κοινωνούμε τα τέκνα μας σε αραιά διαστήματα, κατόπιν ευλογίας του πνευματικού μας, ίνα λάβωσιν χάριν και έλεος" ( http://agiosioannisprodromos.blogspot.gr/2016/08/blog-post_23.html ). Ἐτσι ο π. Ε.Τ. που διακηρύττει πως η Θεία Κοινωνία των Οικουμενιστών είναι "φάρμακο μελαίνον και σκοτίζον την ψυχή", πέφτει σε αντίφαση συστήνοντας στον γονιό να κοινωνάει τα παιδιά του για να λάβουν "χάρη και έλεος"! Και μετά απορούν ορισμένοι (εκλαμβάνοντάς το ως αδυναμία), γιατί εδώ και χρόνια, έχουμε σταματήσει κάθε διάλογο μαζί του.

      Διαγραφή
  3. κ. Κάτσουρα η πιό κατάλληλη απάντηση για την ενοχλημένη συνείδησή σου, είναι εκείνη του Μ. Βασιλείου προς τον Ιουλιανό τον παραβάτη.
    "Ει και ανέγνως, ουκ έγνως.
    Ει έγνως, ουκ άν κατέγνως."
    Κρίμα.
    Δαμιανός μοναχός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Τά σχίσματα προκαλοῦνται καί δημιουργοῦνται ἐν τῇ πράξει καί ὂχι ἐπειδή ἀντιμετωπίζονται ὡς τέτοια ὑπό τῶν Συνόδων."
    Εἶναι φανερό ὃτι ὁ κ. Κάτσουρας ἐννοεῖ τούς ὃρους δυνάμει καί ἐνεργείᾳ σύμφωνα μέ τήν β' περίπτωση τοῦ ἂρθρου. Καί ἐνῶ ὁ συγγραφέας ξεκαθαρίζει τά πράγματα, διότι ἐξηγεῖ πῶς ἀληθεύουν οἱ ὃροι ἒτσι ἐκλαμβανόμενοι, καί ὃτι ἡ περίπτωση αὐτή εἶναι ἀδιάφορος σέ ἀναφορά μέ τό Κανονικό Δίκαιο, δέν ἐννοεῖ (δέν θέλει μᾶλλον) νά ξεκολλήσει ἀπό τήν πλάνη του.
    "Καί μάλιστα ἡ Συνοδική κρίση καί ποινή παρέλκουν ὃταν ἡ αἳρεση εἶναι κατεγνωσμένη."
    Ἐδῶ ἀπαντᾶ ὁ ἲδιος ιε' κανόνας τῆς ΑΒ' Συνόδου. "...οἱ γάρ δι' αἳρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων, ΚΑΤΕΓΝΩΣΜΕΝΗΝ, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἳρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος... οἱ τοιοῦτοι ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ἑαυτούς... ἀποτειχίζοντες... τῆς πρεπούσης τιμῆς ἀξιωθήσονται". Ξεκάθαρα ὁ κανόνας ὁμιλεῖ ξανά γιά συνοδική διάγνωση, ὃταν ἡ αἳρεση εἶναι ἢδη κατεγνωσμένη ἀπό παλαιότερη Σύνοδο. Καί αὐτό φυσικά γίνεται ὃταν ἀπό κάποιο μέλος τῆς Ἐκκλησίας κηρύσσεται πάλι δημόσια ἡ ἲδια αἱρετική θέση πού εἶχε καταδικαστεῖ παλαιότερα. Πιό λιανά δέν γίνεται.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρειάζεται μεγαλυτέρα προσοχή, ἀγαπητέ μου. Στήν κατεγνωσμένη αἵρεση ἡ ἀκολουθοῦσα Συνοδική διάγνωση δέν ἀφορᾶ στήν ἤδη κατεγνωσμένη αἵρεση, ἀλλά στόν κηρύττοντα αὐτήν καί τήν καταδίκη του. Ἀφῆστε πού φαίνεται ὅτι δέν σᾶς προβληματίζει καθόλου καί τό σημαντικό περί ὑπό Πατέρων κατεγνωσμένην, ὅπερ φανερώνει τό ἐνδιαφέρον γιά πνευματική ἀσφάλεια καί βασιμότητα καί ὄχι γιά ἐναπόθεση πάντων στίς ἐνίοτε καί μετά ἀπό αἰῶνες ἐκφερόμενες Συνοδικές κρίσεις. Ἑπομένως μέ τήν παρατήρησή σας παραβιάζετε ἀνοικτές θύρες.

      Διαγραφή
  5. Ἀγαπητέ θεολόγε, ἡ Σύνοδος πού θά κάνει τή διάγνωση, πρῶτα θά ἀσχοληθεῖ μέ τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ κηρύττοντος (τί πιό αὐτονόητο;), γιά νά ἀνανεώσει, ἐπικυρώσει, γνωστοποιήσει καί πάλι στό ὀρθόδοξο πλήρωμα τήν ὀρθή θέση ἐπί τοῦ ζητήματος, ἀκριβῶς γιά νά προφυλάξει τούς πιστούς ἀπό τήν αἳρεση, ἓστω καί κατεγνωσμένη (αὐτό γράφει ὁ κανόνας), καί ὓστερα νά καταδείξει μέ τή σειρά του τόν κηρύττοντα τήν αἳρεση καί νά τόν καταδικάσει ἐάν δέν μετανοήσει ἐνώπιον αὐτῆς τῆς Συνόδου. Διότι ἀπάντησέ μου ἂν μπορεῖς, τί νόημα εἶχαν οἱ δύο Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 1587 καί 1593, ἐφόσον ἡ ἀλλαγή τοῦ παπικοῦ Πασχαλίου κατεγνώσθη τό 1582;
    Ἑπομένως ὁ ιε' κανόνας τῶν Πατέρων τῆς ΑΒ' Συνόδου συνετάχθη γιά νά ὑπάρχει συνεχές καί ἀδιάπτωτο ἐνδιαφέρον ἀπό τούς ζώντας Ἐπισκόπους, ὣστε νά μή νοθεύεται ἡ διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί γιά τήν ἀσφαλῆ καί νόμιμη ἀντιμετώπιση τῶν πιστῶν ἀπό τόν μολυσμό τῆς αἱρέσεως.
    Ἐνῶ ἡ ματθαιϊκή πλάνη (αὐτοματισμός), ὂχι μόνο δέν ἐναποθέτει τά ζητήματα στίς μετά ἀπό αἰῶνες ἐκφερόμενες Συνοδικές κρίσεις, ὃπως γράφετε, ἀλλά οὐδέποτε τά καταδικάζει Συνοδικῶς. Ἀλίμονο ἐάν σκέφτονταν ἒτσι οἱ μεγάλοι Πατέρες τῶν Συνόδων.
    Τελικά τό "οὐ μέ πείσεις, κἂν μέ πείσεις" προσβάλλει πολύ τήν ἰδιότητά σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Ανώνυμος2 Οκτωβρίου 2016 - 11:38 μ.μ. Γράφεις: "κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας η αίρεση επιφέρει αμέσως την έκπτωση της Χάριτος." Μπορεῖς, σέ παρακαλῶ, νά κάνῃς συγκεκριμένες παραπομπές σέ Πατερικά συγγράμματα, κανόνες κ.λπ.;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ζητώ συγγνώμη από τον φίλο Δημήτρη(Κάτσουρα, αλλά

    1.δε βλέπω να σχολιάζει την τελευταία πρόταση της απάντησης του δάσκαλου για τον Άγιο Μελέτιο
    2.μπορεί να μας απαντήσει ευθέως (για να μιλήσουμε και πιο πρακτικά)εάν π.χ. ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως οι νεοημερολογίτες είναι ήδη κολασμένοι ;

    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ανωτέρω ισχύουν και για τον φίλο «Ανώνυμο 2 Οκτωβρίου 2016 - 11:38 μ.μ.»

      Ε.Γ.

      Διαγραφή
  8. Αγαπητοί φίλοι,
    απο τα παραπάνω γραφόμενα δημιουργείται σύγχυση στο πλήρωμα της εκκλησίας για θέματα που έχουν ήδη λήξει μετά την έκδοση του εκκλησιαστικού κειμένου.
    Υπ΄ αυτή την έννοια, θα πρότεινα στον π. Δαμιανό να ρωτήσει τους πρώην Κυπριανίτας - οι οποίοι μετέβαλαν τη θέση που ασπάζεται - ποιο ήταν το επιχείρημα που τους έπεισε; Φαντάζομαι πως δε θα αρνηθούν να σας απαντήσουν.
    Επανερχόμενος στο θέμα θα επισημάνω τα εξής: Όταν ο Αγιος Φλωρίνης ομιλούσε περί του όρου "δυνάμει και ενεργεία" καλώς έπραττε για την εποχή. Εάν ζούσε σήμερα θα είχε και αυτός, ως ο Άγιος Φιλάρετος, προβεί στο γνωστό Ανάθεμα κατά του Οικουμενισμού. Σημειωτέον ότι ο Άγιος Φιλάρετος πριν το Ανάθεμα έιχε αποστείλει τις γνωστές επιστολές πόνου προς όλους τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων εκκλησιών, έγραψε κείμενο για την Ομολογία Θυατείρων και κάθε φορά η προσφώνησή του ήταν: Πρὸς τὰς Αὐτῶν Ἁγιότητας!!! καὶ Μακαριότητας!!! τοὺς Προκαθημένους
    τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας,
    Ἀρχιεπισκόπους καὶ Ἐπισκόπους, αναμένοντας κάποια υγιή αντίδραση αλλά εις μάτην. Γι΄ αυτό προέβη εις το Ανάθεμα.
    Το αυτό έπραξε και ο Αγιος Φλωρίνης. Με σύνεση και πραότητα αλλά και γερό θεολογικό υπόβαθρο ήλεγξε τα δρώμενα αναμένοντας κάποια υγιή αντίδραση. Αλλά εις μάτην.
    Όστις πιστεύει ότι έχει αγιαστική χάρη ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ κουστωδία, δε νομίζω ότι εμποδίζεται από το να του βάλει μετάνοια και να του μιλήσει για τα λάθη του. Άλλωστε μη ξεχνάτε, ότι οι κατά τόπους Μητροπολίται της ελλαδικής εκκλησίας και όχι μόνον, αυτό που ζητούν επισκεπτόμενοι εκκλησίες και ιερές μονές μας, είναι το να τους μνημονεύσουν και ας κρατήσουν το παλαιό, θρησκευτικός αχταρμάς δηλαδή.
    Προσοχή λοιπόν στο τι πρεσβεύουμε αλλά κυρίως στο τι διαλαλούμε προς τα έξω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Φίλε, χαίρετε! Σας ευχαριστώ για το σχόλιό σας.
      Επιτρέψτε μου λίγες παρατηρήσεις, πριν τοποθετηθεί, αν θέλει, ο π. Δαμιανός:
      1. Το επιχείρημα περί «συγχύσεως του πληρώματος» (το οποίο συνήθως παρουσιάζεται όταν δεν υπάρχουν επιχειρήματα), δεν μπορεί να γίνει δεκτό, διότι η πατερική διδασκαλία δεν φέρνει ποτέ σύγχυση. Σύγχυση φέρνει η υπερηφάνεια, όσων αρνούνται να την αποδεxτούν.
      2. Δεν ξέρω από πού αντλείτε την πληροφόρησή σας περί «μετανοημένων» Κυπριανιτών (διότι εγώ έχω άλλες πληροφορίες), αλλά ακόμη και αν υποτεθεί ότι οι πρώην Ενιστάμενοι απέρριψαν την πατερική διδασκαλία και πλέον έγιναν ματθαιϊκοί στο φρόνημα και πάλι εμείς δεν θα μεταβάλουμε τις απόψεις μας. Αυτό όμως που έκαναν οι πρώην Ενιστάμενοι - προς τιμήν τους -, είναι ότι δεν θεώρησαν πλέον λόγο ακοινωνησίας, την διαφορετική εκκλησιολογική θεώρηση, ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΟΜΟΦΡΟΝΟΥΜΕ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ/ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ. Αυτό πιστεύαμε και πιστεύουμε και εμείς, γι’ αυτό και δεν είμαστε εμείς εκείνοι που δεν θέλουν την ένωση με τους Ματθαιϊκούς (άλλωστε ανεχόμαστε τους δικούς μας ματθαιΐζοντες, χωρίς να φοβόμαστε μη... μολυνθούμε). Η ένωση όμως προϋποθέτει την αποδοχή του Κοινού Εκκλησιολογικού Κειμένου το οποίο ξεκάθαρα μιλεί για αναγκαιότητα Συνοδικής κρίσεως (η Οποία θα διαπιστώσει την εμμονή των οικουμενιστών και θα διαβεβαιώσει πλέον περί του κύρους των Μυστηρίων αυτών).
      (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

      Διαγραφή
    2. (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
      3. Περί του τι θα έκανε ή δεν θα έκανε ο πρ. Φλωρίνης, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε και σίγουρα δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε υποθέσεις. Μίλησε όμως ξεκάθαρα, πολύ ξεκάθαρα, και για την περίπτωση αιρέσεως, και όχι μόνο σχίσματος: «…οἱ κανόνες δίδουν εἰς τὰ ἄτομα τὸ δικαίωμα μόνον ν’ ἀποκηρύξουν τὸν Πρῶτον ἐξερχόμενον τῶν ὁρίων τῶν παραδόσεων καὶ νὰ διακόψωσι πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετ’ αὐτοῦ καὶ πρὸ συνοδικὴς διαγνώμης καὶ νὰ καταγγείλωσιν αὐτὸν εἰς πανορθόδοξον Σύνοδον, μόνην ἁρμοδίαν νὰ δικάσῃ καὶ νὰ καταδικάσῃ αὐτὸν καὶ νὰ κηρύξῃ ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ἢ σχισματικόν… Κατὰ τὴν θεμελιώδη ταύτην τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἀρχήν, μία Ἐκκλησία τότε μόνον ἔχει κῦρος καὶ τὰ μυστήρια αὐτῆς ἁγιαστικὴν χάριν καὶ ἐνέργειαν, ὅταν αὕτη συστηθῇ ἢ ἀναγνωρισθῇ ὑπὸ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τότε μόνον αὕτη ἀπόλλυσι τὸ κῦρος αὐτῆς καὶ τὴν ἁγιαστικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν τὰ Μυστήρια Αὐτῆς, ὅταν Αὕτη διὰ μίαν κακοδοξίαν κηρυχθῇ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ἢ Σχισματικὴ ὑπὸ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, ἧς τὴν ἔγκυρον γνώμην καὶ τελεσίδικον ἀπόφασιν διερμηνεύει ἡ Οἰκουμενικὴ καὶ Πανορθόδοξος Σύνοδος (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Θεοφιλέστατον ἐπίσκοπον Κυκλάδων κυρὸν Γερμανὸν Βαρυκόπουλον – Ἀθῆναι 9/11/1937)
      «Τοιαύτην γνώμην ἀκυρώσεως Μυστηρίων καὶ ἐπαναλήψεων τούτων δὲν δικαιοῦνται νὰ ἔχωσι καὶ ἀποφαίνωνται, οὐ μόνον μεμονωμένα ἄτομα ᾿Επισκόπων, μηδεμίαν ἁρμοδιότητα καὶ μηδὲν κῦρος ἐχόντων πρὸς τοῦτο, ἀλλ᾿ ἀκόμη καὶ μία ἐπὶ μέρους ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρῇ τὴν ἐγκυρότητα τῶν Μυστηρίων ἄνευ τῆς γνώμης τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας, ῟Ης καὶ μόνον ἀποκλειστικὸν δικαίωμα εἶναι νὰ ἀφαιρῇ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, τοὺς περιπίπτοντας εἰς ΑΙΡΕΣΙΝ καὶ μὴ μετανοοῦντας καὶ ἀποπτύοντας αὐτήν, τὸ δικαίωμα τοῦ ἐγκύρως καὶ ἀνυσίμως τελεῖν τὰ Μυστήρια· διότι, ὅστις δὲν ἔχει τὴν δύναμιν νὰ δίδῃ μίαν θείαν δωρεάν, δὲν ἔχει συνεπῶς καὶ τὸ δικαίωμα νὰ ἀφαιρῇ ταύτην… Καὶ ἂν οἱ Κανόνες θεωροῦν ἱεροσυλίαν τὸν ὑποβιβασμὸν τοῦ Μυστηρίου τῆς ῾Ιερωσύνης, πόσῳ μᾶλλον θεωροῦνται ἱερόσυλοι οἱ τολμῶντες ἄνευ οὐδεμιᾶς ἁρμοδιότητος καὶ ἐκκλησιαστικοῦ κύρους νὰ κηρύττωσιν ἄκυρα τὰ Μυστήρια μιᾶς ἀνεγνωρισμένης ᾿Εκκλησίας, ἔστω καὶ ὑποδίκου ἀπέναντι τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας διὰ τὴν αὐθαίρετον εἰσαγωγὴν μιᾶς καινοτομίας; ᾿Ιδοὺ ὁ λόγος, δι᾿ ὅν ἡμεῖς ἀπέχομεν νὰ ἀποφανθῶμεν περὶ κύρους Μυστηρίων, ὁμολογοῦντες, ὅτι πρὸς τοῦτο οὐδεμίαν ἁρμοδιότητα καὶ
      δικαίωμα ἔχομεν ὑπὸ τῶν θείων καὶ ῾Ιερῶν Κανόνων, συναισθανόμενοι δὲ τὴν μηδαμινότητα καὶ τὴν ἁμαρτωλὸν ἡμῶν κατάστασιν ἀπέναντι τῆς ἱερότητος καὶ τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος καὶ δυνάμεως τῶν θείων καὶ ἱερῶν Μυστηρίων, ἐπαφίεμεν τοῦτο εἰς τὴν γνώμην καὶ τὴν κρίσιν τῆς ὅλης ᾿Εκκλησίας (Ποιμαντορική Εγκύκλιος, Ἀθῆναι 1-6-1944).
      «Ἐντεῦθεν συνάγομεν τὸ συμπέρασμα, ὅτι μία ἀνεγνωρισμένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τότε μόνον ἀπόλλυσι τὴν ὀρθόδοξον ἔννοιαν καὶ τὸ κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων, ὅταν ἀναγνωρισθῇ καὶ αὕτη ΑΙΡΕΤΙΚΗ ἢ σχισματικὴ ὑπὸ Πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης νὰ ἀφαιρέσῃ ἐξ αὐτῆς τὴν Χάριν καὶ τὸ Θεῖον κῦρος τῶν Μυστηρίων, διότι καὶ μόνη Αὕτη δικαιοῦται νὰ παρέχῃ ταῦτα εἰς Αὐτήν. Κατὰ ταῦτα, ἐπειδὴ τὴν ἁγιαστικὴν Χάριν καὶ τὸ κῦρος τῶν θείων Μυστηρίων δὲν παρέχει ὁ τελῶν ταῦτα ᾿Επίσκοπος ἢ ὁ ῾Ιερεύς, ὅστις εἶναι μόνον ἁπλοῦν μέσον καὶ ὄργανον μεταδοτικὸν τῆς Χάριτος, ἀλλ᾿ ἡ ὀρθόδοξος ἔννοια τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν ὀνόματι τῆς ὁποίας τελοῦνται ταῦτα, ἡ τυχὸν ἀντορθόδοξος ἀντίληψις εἴς τινα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἰάσιμα κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐφ᾿ ὅσον αὕτη δὲν κρίνεται καὶ δὲν καταδικάζεται ὑπὸ ἐγκύρου Συνόδου, δὲν δύναται νὰ μειώσῃ, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ ἀφαιρέσῃ, τὴν
      ὀρθόδοξον ἔννοιαν τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ τὸ κῦρος τῶν ἐν ὀνόματι ταύτης τελουμένων μυστηριακῶν πράξεων …Τὸ δὲ δημοκοπικὸν καὶ ἐκμεταλλευτικὸν τῆς ἀντιθέτου γνώμης ἔγκειται, ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὴν ἐλπίδα νὰ προσηλυτίσωσι καὶ ἄλλους ὀπαδοὺς εἰς τὸ Πάτριον Ἑορτολόγιον, ἐπισείοντες ὡς φόβητρον τὴν ἀκυρότητα τῶν Μυστηρίων τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀφ’ ἐτέρου δὲ εἰς τὴν συγκράτησιν τῶν ὀπαδῶν αὐτῶν, καὶ δὴ τῶν εὐπίστων καὶ χλιαρῶν εἰς τὸν ἱερὸν Ἀγῶνα ἡμῶν» (Διασάφησις Ποιμαντορικής Ἐγκυκλίου, Ἀθῆναι, 18-1-1945).
      ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ;
      (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

      Διαγραφή
    3. (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
      4. Το Ανάθεμα του Αγίου Φιλαρέτου, ήταν ανάθεμα δοξασίας. Δεν αναθεμάτισε ονομαστικώς τους αιρετικούς (Κων/πόλεως Δημήτριο, Αμερικής Ιάκωβο κλπ.), το οποίο μόνο μια Γενική Σύνοδος Ορθοδόξων θα μπορούσε να πράξει. Παρόμοια περίπτωση έχουμε επί Νεστοριανισμού, όταν ο Ρώμης Κελεστίνος αναθεμάτισε μεν τις δοξασίες του Νεστορίου, τον οποίο όμως μόνο μια Γενική Σύνοδος είχε την αρμοδιότητα να αναθεματίσει και να καθαιρέσει (συγκεκριμένα το έπραξε η Γ΄ Οικουμενική).
      5. Η φράση σας «Όστις πιστεύει ότι έχει αγιαστική χάρη ο Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ κουστωδία, δε νομίζω ότι εμποδίζεται από το να του βάλει μετάνοια και να του μιλήσει για τα λάθη του», πέραν της αχρείαστης ειρωνείας, καταδεικνύει δύο φοβερές πλάνες. Πρώτον, ότι η παροχή της αγιαστικής Χάριτος του Θεού, εμποδίζεται από τον άνθρωπο και δεύτερον, πως όπου υπάρχει Θεία Χάρις, απαγορεύεται η διακοπή κοινωνίας. Σχετικά με το πρώτο, πρέπει να γνωρίζετε πως τα Μυστήρια τελούνται στο όνομα της Εκκλησίας και όχι στο όνομα του Βαρθολομαίου, του Ιερωνύμου ή οποιουδήποτε άλλου ακρίτου αιρετικού. Και όσο ο Βαρθολομαίος παραμένει ΤΥΠΙΚΩΣ στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τελεί εξ ονόματός Της τα Μυστήρια, τότε τελούνται όντως Μυστήρια (πρβλ. χειροτονία Μελετίου Αντιοχείας υπό αρειανοφρόνων, βάπτισμα Μεγάλου Κωνσταντίνου υπό Ευσεβίου Νικομηδείας κ.α.). Ως προς την δεύτερη πλάνη, σας παραπέμπω στα δύο κείμενα του π. Θεοδωρήτου προς τον π. Μάρκο Χανιώτη (συγκεκριμένα εδώ: goo.gl/3iBpdX σελ. 8-12 και εδώ goo.gl/htCFfC στην 2η σελίδα).

      Διαγραφή
  9. Ὁ φίλος μας καί οἱ ὁμοϊδεάτες του δέν ἐννοοῦν νά κατανοήσουν ὃτι ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπό τούς καινοτόμους ἀρχιερεῖς, δέν ἒγιναε χάριν τῆς ἐγκυρότητος ἢ μή τῶν μυστηρίων, ἀλλά ἦταν μία ἐν τῆ πράξει (δι' ἀποτειχίσεως) διαμαρτυρία κατά τῆς ἀντικανονικῆς ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς. Ἡ ὁποία ἀποτείχιση βέβαια δικαιώθηκε ἀφοῦ ἀποδείχθηκε ὃτι ἦταν οἰκουμενιστικῆς προοπτικῆς.
    Ἡ ἐπισήμανση τοῦ ὀνόματος τοῦ Βαρθολομαίου ἀναφορικά μέ τήν ἁγιαστική χάρη, εἶναι παλαιό πανοῦργο τέχνασμα διότι γίνεται διά νά προκαταλάβει τούς ἀδαείς ἀλλά περισσότερους πιστούς.
    Οἱ τοιαύτες προσφωνήσεις τῶν ὀρθοδόξων Προκαθημένων πρός τούς ἐξάρχους τῶν οἱρέσεων (κατέχοντας ὃμως θρόνους ὀρθοδόξων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν), ἐπιβάλλονται διότι τούς καλοῦν "καλῆ τῆ πίστει" εἰς διόρθωσιν τῶν ἐσφαλμένων τους, τῶν ὁποίων ἐσφαλμένων ἐξάλλου πάντοτε γίνεται μνεία στίς ἐπιστολές. Γι'αὐτό ὁ ἃγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀποκαλοῦσε τόν αἱρεσιάρχη Νεστόριο εὐλαβέστατο. Τό αὐτό ἒπραξε καί ὁ πρ. Φλωρίνης.
    Τίς ὑπόλειπες ἐνστάσεις τίς κονιορτοποίησε πλήρως ὁ ἁγαπητός δάσκαλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή