Βαρυσήμαντος ανοικτή επιστολή συνεργάτου μας (περί εκτρώσεων και Παιδείας)

Χαίρετε·

   Ἀναγινώσκοντες τὰ εἰς τὸ «Κρυφὸ σχολειό», μᾶς ἐγεννήθη ἡ ἐπιθυμία νὰ μοιραστοῦμε μαζί σας καὶ μὲ τοὺς ἀναγνῶστές σας δύο σκέψεις-προτάσεις.

   Κατ’ ἀρχάς, νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι αὐτὲς τὶς σκέψεις-προτάσεις τὶς συζητήσαμε μὲ διαφόρους ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ - κάποιοι ἐξ αὐτῶν ἤδη ἀνήσυχοι γιὰ τὰ θέματα αὐτά, ἐνῶ ἄλλοι ἀφοῦ «ἐπαναστατικοποιήθηκαν» μετὰ τὴν συζήτησι – συνεφωνήσαμε ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ κινηθοῦμε δραστικῶς, καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐντοπίζουμε τὸ πρόβλημα καὶ νὰ φιλοσοφοῦμε γύρω ἀπὸ αὐτό.

   Τὸ πρῶτο θὲμα εἶναι σχετικὸ μὲ τὶς ἐκτρώσεις, συγκεκριμένως δὲ μὲ τὴν ἐπιλογὴ γυναικολόγου. Λόγιος ἁγιορείτης μοναχός μοῦ ἔγραψε πρὸ ἐτῶν ὅτι «Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπιβάλλεται νὰ μὴ χρησιμοποιοῦν τοὺς ἐκτρωσάδες γιατρούς, μὲ ματωμένα χέρια καὶ μυαλά».

   Ὑπάρχουν, ἐνδεχομένως, αἱ ἐνστάσεις ὅτι οἱ γυναικολόγοι «κάνουν τὴν δουλειά τους καὶ ἐμεῖς τὴν δική μας», ὅτι «δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τοὺς κατακρίνωμε», ὅτι «δεικνύουμε ἔλλειψι ἀγάπης καὶ ἀποστροφὴ στὰ πρόσωπά τους ἀποφεύγοντάς τους» καὶ ἄλλα.

    Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος ἔγραφε εἰς τοὺς Κορινθίους· «μὴ συναναμίγνυσθαι (νὰ μὴ συναναστρέφεσθε) ἐὰν τὶς ἀδελφὸς ὀνομαζόμενος ἦ πόρνος ἢ πλεονέκτης ἢ εἰδωλολάτρης ἢ λοίδορος ἢ μέθυσος ἢ ἅρπαξ, τῷ τοιούτῳ μηδὲ συνεσθίειν (μὲ τέτοιον οὔτε νὰ συντρώγετε)» (Α΄ Κορ. ε, 11). Κατ’ ἀρχάς, ὁ ἅγιος ἀπόστολος ἐδῶ ἀναφέρεται σὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι λέγουν ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἀλλά, πλανεμένοι ὄντες, δὲν θεωροῦν μεμπτὸν νὰ εἶναι οἱ χριστιανοὶ πόρνοι, πλεονέκται, λοίδοροι, εἰδωλολάτραι, μέθυσοι, ἅρπαγες. Διὰ τί, ὅμως, κελεύει ὁ ἀπόστολος νὰ τοὺς ἀποφεύγωμε; Μήπως ζητῇ νὰ παύσωμε νὰ ἀγαπῶμε τοὺς ἁμαρτωλούς; Ἄπαγε!. Πῶς, ὅμως, θὰ ἀγωνισθῶμε νὰ ἐπανέλθουν ἀπὸ τὴν πλάνην τους, δεικνύωντας ἔτσι τὴν ἀγάπην μας; Ἂν συναναστρεφώμεθα μαζί τους, δεικνύωντας ἔτσι ὅτι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διαγωγή τους, τοὺς ὠφελοῦμε ἢ ἰσχυροποιοῦνται στὴν πλάνη τους; Ἐὰν, ὅμως, τοὺς ἀποφεύγουμε, ὡς κελεύει ὁ ἀπόστολος, προσευχόμενοι καὶ ἀλγοῦντες γιὰ τὴν πτῶσίν τους, ἐὰν αὐτοὶ δὲν εἶναι σκληροκάρδιοι καὶ πείσμονες, θὰ σταθοῦν καὶ θὰ διερωτηθοῦν: «Διὰ τί ὁ ἀδελφός μου μὲ ἀποφεύγει;». Σκεφθῆτε, λοιπόν, νὰ ἀπέφευγαν ὅλοι τοὺς ἰατροὺς ποὺ τελοῦν ἐκτρώσεις, προσευχόμενοι εἰλικρινῶς γιὰ αὐτούς! Τὸ πλέον πιθανὸν εἶναι ὅτι θὰ κανόνιζαν ἀλλοιῶς τὴν πορείαν τους… Ἐν πάσῃ περιπτώσει, πάντως, ἐμεῖς θὰ ἐκτελούσαμε τὸ, διὰ τοῦ ἀποστόλου ἐκπεφρασμένον, θέλημα τοῦ Θεοῦ.

   Ἐπίσης, οἱ ἅγιοι Πατέρες – ταὐτὸν εἰπεῖν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα - τῆς στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (κανὼν ια΄) προστάζουν ὅτι κανένας ἱερωμένος ἢ λαικός νὰ μὴ τρώγη τὰ ἰουδαϊκὰ ἄζυμα ποὺ τυχὸν πέμψουν πρὸς αὐτόν, ἀλλὰ οὔτε νὰ συμφιλιώνεται μὲ τοὺς Ἰουδαίους, ἢ ὅταν εὑρίσκεται ἀσθενής, νὰ μὴ προσκαλῇ αὐτοὺς γιὰ νὰ δεχθῇ τὴν ἰατρείαν τους (συμφώνως λέγει καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος νὰ μὴ πηγαίνει χριστιανὸς σὲ ἰατροὺς Ἑβραίους νὰ ἰατρεύηται), οὔτε νὰ συλλούεται μαζὶ μὲ αὐτοὺς εἰς τὰ δημόσια λουτρά. Εἶναι αὐτὴ ἡ ἀποφυγὴ συνανθρώπων κατάκρισις ἢ ἔλλειψις ἀγάπης; Τὸ ἀντίθετον μάλιστα. Εἶναι πόνος ψυχῆς διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ συνανθρώπου. Εἶναι ὑπεύθυνος στάσις, ποὺ διεγείρει εἰς τὸν πλανεμένον ἐρωτηματικὰ γιὰ τὸ ὀρθὸν τῆς πνευματικῆς του πορείας. Εἶναι ἔναυσμα μετανοίας. Εἶναι ὑπακοὴ εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δεῖγμα προσεκτικῆς ζωῆς, ἐν ταπεινώσει καὶ ἀγάπη. Εἶναι, ἐν προκειμένῳ, ἀποφυγὴ τοῦ φρικτοῦ μιάσματος τῆς Θεοκτονίας ὑπὸ τῶν ἀμετανοήτων Ἑβραίων. Εἶναι ἀντίστασις στὴν νεοεποχίτικη πνευματικὴ ἰσοπέδωσι καὶ ἀμέλεια τῶν ἐσχάτων καιρῶν μας.   

 

   Προκύπτει, βεβαίως, ἕνα ζήτημα πρακτικῆς φύσεως. Πῶς θὰ ἐντοπίσουμε τοὺς γυναικολόγους ποὺ δὲν τελοῦν ἐκτρώσεις καὶ ἐξωσωματικὲς γονιμοποιήσεις. Σκεφθήκαμε ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ δημιουργηθῆ μία διαδικτυακὴ σελίδα, στὴν ὁποία θὰ δύνανται νὰ ἐγγράφωνται οἱ ἐνσυνείδητοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ γυναικολόγοι, ποὺ δὲν τελοῦν ἐκτρώσεις καὶ ἐξωσωματικὲς γονιμοποιήσεις καὶ δὲν συνηθίζουν νὰ τελοῦν καισαρικές (τὰ ποσοστὰ ἐν Ἑλλάδι εἶναι τραγικῶς ἀδικαιολόγητα).

   Σκεπτόμαστε, ἐπίσης, μὲ ἕνα ὀρθόδοξο σύλλογο ἐδῶ στὴν Θεσσαλία νὰ ἀποστείλουμε προσωπικῶς ὀρθόδοξα κείμενα κατά τῶν ἐκτρώσεων καὶ τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποιήσεως, , ἴσως μαζὶ μὲ κάποιο ἄλλο ψυχωφέλιμο ἀνάγνωσμα, στοὺς ἐν Θεσσαλίᾳ γυναικολόγους. Ἐὰν μέχρι νὰ ἀποσταλλοῦν ἔχει δημιουργηθῆ καὶ ἡ διαδικτυακὴ σελίδα, θὰ τοὺς τὴν γνωστοποιήσουμε, ὥστε, ἐὰν συμφωνοῦν καὶ θέλουν, νὰ ἐγγαφοῦν σὲ αὐτήν.

   Τὸ δεύτερο ζήτημα, σοβαρὸ καὶ αὐτὸ μὲ τραγικὲς πνευματικὲς ἐπιπτώσεις γιὰ τοὺς Νεοέλληνες, εἶναι ἡ Παιδεία ἐν Ἑλλάδι σήμερα. Δὲν θὰ ἐπεκτείνουμε τὶς σκέψεις μας ἐπ’ αὐτοῦ, διότι ἔχουν γραφῆ πολλὰ μαχητικὰ ἄρθρα καὶ βιβλία, στὰ ὁποῖα σκιαγραφεῖται ἀρκούντως ἡ ἀντίχριστος καὶ ἀνθελληνικὴ διάστασι τοῦ σημερινοῦ σχολείου. Ἐμεῖς θὰ προτείνουμε δυὸ λύσεις, δυσκατόρθωτες μέν, ἀλλὰ πιστεύοντες στὸν Ἕνα Παντοδύναμο Θεόν μας καὶ ἀποβάλλοντες, σὺν Θεῷ, τὴν ἡττοπάθεια καὶ τὴν ἀμέλεια- ἀδράνεια, εἶναι «τὰ πάντα δυνατά».

   α. δημιουργία ἰδωτικῶν σχολείων μὲ χαμηλὰ δίδακτρα (συνεπείᾳ τοῦ ἐπιδιωκωμένου χαμηλοῦ κόστους λειτουργίας). Αὐτὸ δύναται νὰ ἐπιτευχθῆ, λόγου χάριν, μὲ χρῆσι βιοκλιματικῶν κτιρίων, μὲ πολὺ ἐθελοντισμό, μὲ χορηγήσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ εὐσεβεῖς χριστιανοὺς καὶ ἄλλα. Ὅσον ἀφορᾶ στὰ δημοτικὰ σχολεῖα, θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ λειτουργήσουν ὡς μονοθέσια (μὲ ἕνα δάσκαλο), ὁπότε τὸ κόστος λειτουργίας καὶ ἑπομένως τὰ ἐτήσια δίδακτρα θὰ εἶναι πολὺ χαμηλά. Ἐὰν δὲν ὑπάρχη ρητὴ ἀπαγόρευσι ἀπὸ τὸν νόμο γιὰ δημιουργία μονοθεσίου ἰδιωτικοῦ σχολείου, τότε προφανῶς εἶναι ἐπιτρεπτό. Ὅποιος γνωρίζει κάτι ἐπ’ αὐτοῦ, παρακαλοῦμε νὰ μᾶς τὸ γνωστοποιήσῃ.

   Πάντως, εἶναι κρῖμα καὶ πικρὸ νὰ ὑπάρχουν καλὰ ἰδιωτικὰ σχολεῖα μὲ χριστιανικὲς ἀρχές, ἀλλὰ νὰ ἀπευθύνωνται οὐσιαστικῶς σὲ εὐκατάστατες οἰκογένειες. Ὅταν χρειάζεται νὰ πληρώνης 300-450 εὐρὼ τὸν μῆνα γιὰ ἕνα παιδὶ δημοτικοῦ, ἐμεῖς οἱ φτωχότεροι αὐτομάτως ἀποκλειόμαστε καὶ ἀναγκαζόμαστε μὲ βαρεία καρδία νὰ στέλνουμε τὰ παιδιά μας στὰ ψυχοφθόρα δημόσια σχολεῖα.

   β. Συσπείρωσι καὶ ἀγὼν ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ καὶ ἐν Ἑλλάδι ἡ «κατ’ οἶκον ἐκπαίδευσι», ὅπως ἰσχύει σὲ πολλὰ κράτη τοῦ κόσμου. Ἔτσι, θὰ μπορούσαμε κάποιες οἰκογένειες μαζὶ νὰ μισθώνουμε ἕνα εὐσεβῆ δάσκαλο γιὰ νὰ διδάσκῃ τὰ παιδιά μας σὲ ἕνα σπίτι ἢ καὶ στὴν ἐνορία μας ἀκόμη, σὲ συνεργασία μὲ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχές. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῆ κάτι τέτοιο ἀπαιτεῖται κινητοποίησι ἐκ μέρους μας. Δυνάμεθα, λόγου χάριν, νὰ ἀπευθυνθοῦμε σὲ Ἐπισκόπους, ἱερεῖς καὶ ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες μὲ ἐπιρροὴ ὥστε νὰ ἀσκήσουν πιέσεις στὴν Πολιτεία ἢ νὰ ἀπευθυνθοῦμε σὲ γνωστούς μας ὑπουργοὺς καὶ βουλευτές, ὅπως συνηθίζουμε ὅταν ζητοῦμε «χάρες».

   Ὑπεράνω ὅλων, βεβαίως, ἀπαιτεῖται προσευχὴ καὶ ἐν Χριστῷ ζωὴ ἐν γένει. Ἂς μελετοῦμε, ἂς ἀνησυχοῦμε, ἂς προσευχώμαστε, ἂς κινητοποιηθοῦμε (ἐπιτέλους) καὶ «ἔχει ὁ Θεός μας».