Κατανυκτική προσευχή μπροστά στον Εσταυρωμένο - Ιερού Αυγουστίνου

 

Τί ἔκαμες, ὦ Χριστέ μου, διὰ τὸ ὁποῖον καὶ τοιαύτην δίκην πληρώνεις;

Τί, ὦ Κύριέ μου, ἵνα τὰ τοσαῦτα δεινὰ ὑποφέρεις;

Ποία ἡ ενοχή Σου! Ποία ἡ τοῦ θανάτου σου αἰτία; Ποία ἡ πρόφασις τῆς καταδίκης σου;

Ἐγὼ εἶμαι ἡ πληγὴ τοῦ ἄλγους Σου.

Ἐγὼ ὁ ὑπεύθυνος τῆς σφαγῆς Σου.

Ἐγὼ ἡ ἀφορμὴ τοῦ θανάτου σου καὶ τοῦ ἐγκλήματος διὰ τὸ ὁποῖον ἐγένετο ἡ ἐκδίκησις ἐπὶ Σοῦ.

Ἐγὼ τοῦ Πάθους Σου ὁ μώλωψ καὶ ὁ πόνος τῆς ὁδύνης Σου!

Ὦ κρίματος ξένου καὶ παραδόξου!

Ὦ διατάξεως μυστηρίου ἀνερμηνεύτου!

Ἀμαρτάνει ὁ παραβάτης, καὶ κολάζεται ὁ δίκαιος!

Πλημμελεῖ ὁ πταίστης, καὶ μαστιγοῦται ὁ ἀθῶος!

Προσκρούει ὁ ἄνομος, καὶ ὁ ὅσιος κατακρίνεται!

Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔπρεπε νὰ πάθῃ ὁ φαῦλος ὑπομένει ἀντ᾿ αὐτοῦ ὁ αγαθός.

Διὰ τὸ κακούργημα τοῦ δούλου, πληρώνει ὁ Κύριος.

Διὰ τὸ πταῖσμα τοῦ ἀνθρώπου, ὑποφέρει ὁ Θεός.

Ὦ πόσον, ὦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, πόσον ἐπεξετάθη ἡ ταπείνωσίς σου, συγκαταβᾶσα!

Πόσον ἔνθερμος ἐδείχθη ἡ ἀγάπη Σου!

Πόσον ὑπερπλεόνασε τὸ ἔλεός Σου!

Πόσον ἐμεγαλύνθη ἡ ἀγαθότης Σου!

Πόσον ἄπειρος ἐδείχθη ἡ στοργή Σου!

Πόσον οἱ οἰκτιρμοί Σου ἐφάνησαν ἀνεξάντλητοι!

Αὐτὸς μὲν ἐγὼ ἡμάρτησα, Σὺ δὲ ἀντ᾿ ἐμοῦ κατεδικάσθης.

Ἐγὼ τὸ πονηρὸν ἔπραξα, Σὺ δὲ κατεκρίθης.

Ἐγὼ ἡμάρτησα, καὶ Σὺ ἐμαστιγώθης.

Ἐγὼ ὑπερηφανεύθην, καὶ Σὺ ἐταπεινώθης.

Ἐγὼ ἐν τῇ ἀλαζονείᾳ ὑπερήρθην, καὶ Σὺ ἐν τῇ χλεύῃ ἐξουθενήθης.

Ἐγὼ παρήκουσα, καὶ Σὺ εἰς τὸν Πατέρα ὑπακούσας ἐπλήρωσες τὸ πταῖσμα τῆς παρακοῆς μου.

Ἐγὼ ἀκρατὴς ἐδείχθην καὶ ἔφαγον ἐκ τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ, καὶ Σὺ ἐπείνασας.

Ἐμὲ τὸ ξύλον τοῦ παραδείσου πρὸς τὴν ἀθέμιτον ἔθελξεν βρῶσιν, Σὲ δὲ ἡ τελεία ἀγάπη ἐπὶ τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ ἀνεβίβασε.

Ἐγὼ τῆς τρυφῆς ἀπολαύω, Σὺ δὲ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὀδυνᾶσαι.

Ἐγὼ καθηδυπαθῶ, Σὺ δὲ διασπαράττεσαι διὰ τῶν ἥλων.

Ἐγὼ ὑπὸ τῆς γλυκύτητος τοῦ καρποῦ ηὐφράνθην, Σὺ δὲ τῆς πικρᾶς χολῆς ἐγεύθης.

Μετ᾿ ἐμοῦ συντρυφᾷ προσγελῶσα ἡ Εὔα, εἰς Σὲ δὲ σπαράσσεται ὁλοφυρομένη καὶ συναλγοῦσα ἡ πάναγνός Σου Μήτηρ.

Ἰδοῦ ὑπερένδοξε Βασιλεῦ, φανερὰ εἶναι ἡ ἑμὴ ἀνοσιουργία, καὶ ἡ ἐν Σοὶ εὐσπλαγχνία, 

καὶ ἡ ἀδικία ἡ ἰδική μου, καὶ ἡ ἰδική Σου δικαιοσύνη!

Τί λοιπόν, ὦ Βασιλεῦ μου καὶ Θεέ!

Τί νὰ Σοῦ ἀνταποδώσω περὶ πάντων, ὦν ἀνταπέδωκάς με;

Οὐδὲ δύναται νὰ εὕρῃ τις ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι θὰ ἦτο τῳόντι ἄξιον νὰ ἀνταποδοθῆ ὑπὸ τοιοῦτων χαρίτων!

Μεγαλύνομεν τὸ ἔλεός Σου τὸ ἄπειρον, Κύριέ μου.

Δοξάζομέν Σου τὴν ἀνείκαστόν Σου ἀγαθωσύνην καὶ βοῶμέν Σοι.

Ὁμολογοῦμεν τὴν χάριν Σου.

Οὐ κρύπτομεν τὸ ἔλεός Σου. 

Κηρύττομεν τὴν εὐεργεσίαν Σου.

Προσκυνοῦμεν Σου τὰ Πάθη, Χριστέ.

Δείξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν

καὶ εἰρήνευσον τὴν ἁγίαν Σου Ἐκκλησίαν εἰς δόξαν Σου. Ἀμήν.