ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΠΑΠΙΣΜΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

"Ο σύγχρονός μας παπισμός της Κωνσταντινουπόλεως ευρίσκεται ακόμη σε εμβρυώδη κατάσταση. Στο σύντομο χρονικό διάστημα των τελευταίων δύο τριών δεκαετιών ασφαλώς και αναζητεί το έδαφός του. Αναπτυσσόμενος εξαιρετικά γοργά, σε αντίθεση με την βραδεία μακραίωνη ανάπτυξη του παπισμού της Ρώμης, ο οποίος έφθασε στο τελευταίο του στάδιο μόνον προσφάτως (1870), ο παπισμός της Κωνσταντινουπόλεως πολλές φορές άλλαξε ήδη το πρόσωπό του και γι᾽ αυτό δεν κρίνεται ακόμη εφικτός ο σαφής χαρακτηρισμός του. Οι Ρώσοι θιασώτες του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως σχεδόν όλοι γεωγραφικά ευρίσκονται εντός των ορίων της Γαλλίας. Μέχρι το 1948 δεν είδαμε σε αυτούς ούτε τη θεολογική, αλλά ούτε και την κανονική επίγνωση της θέσεώς τους. Κατά την ιδική αυτών ομολογία, ευρίσκονταν σε αναζήτηση και αναζητούσαν μάλιστα πρωτίστως την «κανονική θεμελίωση», προκειμένου να μην αποκοπούν από το σώμα της Οικουμενικής Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά την αποκοπή από την Μητέρα Ρωσική Εκκλησία. Με αυτόν τον σκοπό πρώτα αποδέχθηκαν την πρωτοκαθεδρία της δικαιοδοσίας του Κωνσταντινουπόλεως, «διότι έχει πρωτεία στην Οικουμενική Εκκλησία» (;). Στη συνέχεια άρχισαν να κατοχυρώνουν στην Κωνσταντινούπολη το δικαίωμα να λειτουργεί ως ανώτατο εφετείο επί της Οικουμενικής Εκκλησίας, λησμονώντας τον μακραίωνα αγώνα της τελευταίας κατά των διεκδικήσεων του δικαιώματος αυτού από τον Ρώμης. Λησμονώντας ότι ακριβώς αυτές οι διεκδικήσεις του Ρώμης οδήγησαν στη μεγάλη και τελική διαίρεση των Εκκλησιών (1054). Λησμονώντας ότι στη Σύνοδο της Φλωρεντίας η Ρώμη περισσότερο όλων διεκδικούσε από την Ανατολή την αποδοχή αυτής ως ανώτατου εφετείου στην Οικουμενική Εκκλησία. Λησμονώντας πολλούς κανόνες των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, που αρνούνται τέτοιο δικαίωμα σε οποιαδήποτε Τοπική Εκκλησία. Λησμονώντας τον αγώνα της ίδιας της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία μονίμως υπερασπιζόταν την Ορθόδοξη θέση, όταν χρειαζόταν να αποκρούσει τις διεκδικήσεις της Ρώμης...

Ας περάσουμε τώρα στην τελευταία και πλέον σημαντική έκφραση του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως, την Εγκύκλιο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, που εκδόθηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1950. Εδώ διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερη προσομοίωση με την Πρώτη Ρώμη. Κατ᾽ ουσία τη σκέψη ότι εάν εξέπεσε η Πρώτη Ρώμη, τη θέση της καταλαμβάνει η Δευτέρα με τα ίδια δικαιώματα και την ίδια τεκμηρίωση. Στην προαναφερθείσα Εγκύκλιο ο Πατριάρχης Αθηναγόρας χαρακτηρίζει το θρόνο του, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, «στύλο φωταυγή», «λαμπρό προμαχώνα της Ορθοδοξίας και θεόκτιστο βράχο», «κρίκο, που συνδέει όλη την ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας», «Οικουμενικό Θρόνο και Κέντρο, στο οποίο είναι στραμμένα τα όμματα όλου του καθοδηγουμένου από τον Θεό κύκλου Εκκλησιών, ένα κέντρο, το οποίο συγκεντρώνει και συνέχει όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες αυτοδιοικούνται σύμφωνα με την εκκλησιαστική κανονική άδεια… «οι οποίες μόνον μέσω αυτής της Μητρός Εκκλησίας, δηλαδή μέσω της κοινωνίας και επαφής με αυτήν… ενώνονται με το σώμα της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας»… «Η Μητέρα Εκκλησία, όλη η ύπαρξη της οποίας ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας για την διαφύλαξη της πίστεως και της αρετής των προγόνων, για την ευστάθεια των Αγίων του Θεού Εκκλησιών και τη σωτηρία κάθε χριστιανικής κοινότητας, έχει πλήρες δικαίωμα να απαιτεί έναντί της την πρέπουσα ευλάβεια των τέκνων της και να αναμένει την εκούσια και ολόκληρη εκτέλεση των καθηκόντων τους έναντί της». Προσδίδοντας θεολογικό τύπο σ᾽ αυτήν την νεώτατη φάση του παπισμού της Κωνσταντινουπόλεως, μπορούμε να την κατατάξουμε ως παράλληλη με τον υιοθετισμό του Τερτυλλιανού. Ο Τερτυλλιανός δεν αρνείται το ομοούσιο του Πατέρα και του Υιού, αλλά στην στωική αντίληψή του για την ουσία την νοεί διαιρετή και μάλιστα κατά άνισο τρόπο: ο Πατήρ είναι το παν, ενώ ο Υιός είναι μέρος. Έτσι και η Κωνσταντινούπολη. Δεν προβάλλει ακόμη το ετεροούσιό του έναντι των άλλων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, αλλά τις νοεί πλέον ως ελλιπείς έναντί της: η Κωνσταντινούπολη είναι το πάν, είναι η Οικουμενική Εκκλησία, ενώ ο υπόλοιπες είναι μερίδες και ανήκουν στην Οικουμενική Εκκλησία μόνον και μόνον επειδή συνδέονται με την Κωνσταντινούπολη. Χρειάζεται άραγε να αναφερθεί ότι και αυτή η μορφή παπισμού, είναι επίσης μια εκκλησιολογική αίρεση, όπως και ο παπισμός της Ρώμης; Χρειάζεται ακόμη να αναφερθεί ότι όταν εφαρμόζεται στη ζωή της Εκκλησίας αναποφεύκτως θα οδηγήσει στην αλλοίωση όλης της πνευματικής εικόνας της υπάρξεώς μας; Συνδέοντας όπως η Πρώτη Ρώμη με την τοπικότητα (ως προς την Κωνσταντινούπολη πρέπει να προστεθεί και με την εθνικότητα, την ελληνική φυλή) τα αποκλειστικά δικαιώματα εξουσίας και διδασκαλίας στην Εκκλησία, μας επαναφέρει στους χρόνους, για τους οποίους διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο: «Οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν ῾Ιεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν» (Ιω. 4. 20). Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας θέτει την ιδιότητα του μέλους της Οικουμενικής Εκκλησίας σε εξάρτηση από το σύνδεσμο με την Κωνσταντινούπολη...

Αγωνιζόμενοι κατά του εμφανισθέντος στους κόλπους της Αγίας μας Εκκλησίας νεοπαπισμού, αγωνιζόμαστε μόνον υπέρ της αληθείας με την εκκλησιαστική και διαχρονική έννοια της λέξεως. Απορρίπτουμε κάθε «Ρώμη», και την Πρώτη, και τη Δεύτερη, και την Τρίτη, εάν πρόκειται για την καθιέρωση της αρχής της υποταγής στην ύπαρξη της Εκκλησίας μας. Απορρίπτουμε ως εκκλησιολογική αίρεση, που αλλοιώνει το χριστιανισμό, και εκείνον της Ρώμης, και της Κωνσταντινουπόλεως, και της Μόσχας, και του Λονδίνου, και των Παρισίων, και της Νέας Υόρκης και κάθε άλλο παπισμό.

Εάν στην παρούσα Εγκύκλιό του ο Παναγιώτατος Πατριάρχης της Δεύτερης Ρώμης Αθηναγόρας πραγματεύεται τη σχέση με το θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως και την υποταγή σε αυτόν ως απαραίτητη προϋπόθεση παραμονής στην Οικουμενική Εκκλησία, τότε ποιος από τους γνήσιους χριστιανούς, οι οποίοι προσκυνούν «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», θα δεχθεί αυτόν τον λόγο; Και εάν υποθέσουμε ότι εξαιτίας α´ ή β´ καταστροφής εξαφανισθούν από προσώπου γης η Πρώτη και η Δεύτερη Ρώμη, δηλαδή τί, ο κόσμος θα μείνει χωρίς αληθινή σχέση με τον Θεό, διότι εξαφανίσθηκαν οι κρίκοι που μας συνδέουν με Εκείνον; Όχι, είναι «τῶν ἀλλοτρίων ἡ φωνή» (Ιω. 10. 5). Δεν είναι η χριστιανική μας πίστη".

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ:

https://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/34322-i-enotita-tis-ekklisias-kata-to-protupo-tis-enotitas-tis-agias-triados