Περί της ΡΟΕΔ στα κατεχόμενα της Κύπρου

Μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε από τα αμερικανοκίνητα μέσα ενημερώσεως κατά της Ρωσικής Εκκλησίας για δήθεν προκλητικές ενέργειες αυτής στην Εκκλησία της Κύπρου, αποκαλύφθηκε τελικά ότι η εν λόγω "ΡΩΣΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΥΠΡΟ" (РУССКАЯ ПРАВОСЛАВНАЯ ЦЕРКОВЬ НА СЕВЕРНОМ КИПРЕ) ανήκει στην ΡΟΕΔ (Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία της Διασποράς), η οποία, ως γνωστόν, δεν αναγνωρίζει, ούτε έχει εκκλησιαστική κοινωνία με τις λεγόμενες επίσημες Εκκλησίες, λόγω των αιρέσεων του Οικουμενισμού, Μοντερνισμού, Σεργιανισμού κλπ..

Και τίθεται πλέον το ερώτημα. Έχει δικαίωμα η ΡΟΕΔ να συστήσει εκκλησιαστική κοινότητα στα κατεχόμενα της Κύπρου; Ή ας θέσουμε αλλιώς το ερώτημα. Έχουν δικαίωμα οι Ρώσοι πολίτες, που καλώς ή κακώς ζούνε και εργάζονται στα κατεχόμενα, να εκκλησιάζονται και να τελούν τα Μυστήρια ορθοδόξως ή όχι; 

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε στους Αποστόλους: "πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη". Σε όλα τα έθνη, όχι μόνο στα ευγενή, δίκαια και πολιτισμένα. Οι Επίσκοποι ως διάδοχοι των Αποστόλων οφείλουν να δημιουργούν εκκλησιαστικές ενορίες και ιεραποστολές οπουδήποτε στον κόσμο, ακόμη και σε κράτη βάρβαρα, εφόσον αυτό είναι εφικτό.

Στην περίπτωσή μας εγείρονται όμως και κάποια πιο συγκεκριμένα ερωτήματα:

1. Πρόκειται άραγε για εισπήδηση σε έδαφος άλλης Εκκλησίας; 

Σαφέστατα, όχι, αφού η λεγόμενη "Εκκλησία της Κύπρου" δεν εκπροσωπείται κανονικώς και νομίμως από την νυν φερόμενη - και αναγνωριζόμενη από το κράτος - ως Ιεραρχία της, εφόσον βαρύνουν αυτήν:

α. Η παράνομος και αυθαίρετος ημερολογιακή καινοτομία του 1924.

β. Η αντικανονική δίωξη κλήρου και λαού από τον Παποκαίσαρα καθηρημένο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο κατά την δεκαετία του 1970, και

γ. Η συμμετοχή και αναγνώριση της αιρετικής Ψευδοσυνόδου της Κρήτης το 2016.

Όταν λοιπόν αποκατασταθεί η τάξη στην Εκκλησία της Κύπρου και τεθεί πραγματικά Ορθόδοξη Ιεραρχία, τότε σαφώς η ΡΟΕΔ οφείλει να συνεργαστεί μεθ᾿ Αυτής για την μετάβαση των εκεί ενοριών της στην ποιμαντικής δικαιοδοσία της πρώτης. Ως τότε έχει κάθε δικαίωμα να δρα αυτόνομα και μάλιστα αυτό είναι και ευεργετικότατο για την Ορθοδοξία εφόσον εμποδίζει με την δράση της να μετατραπούν οι ναοί που χρησιμοποιεί, και εκείνοι ως τζαμιά ή κάτι άλλο, όπως δηλαδή και οι υπόλοιποι ναοί στα κατεχόμενα.

2. Τίθεται θέμα αναγνώρισης της εισβολής και επιδοκιμασίας αυτής;

Ξεκάθαρα, όχι, διότι δεν πρόκειται για κληρικούς που συνεργάστηκαν με τους εισβολείς και εγκαταστάθηκαν εκεί άμα τη καταλήψει των εδαφών αυτών, αλλά για εκκλησιαστική κοινότητα που ιδρύθηκε 40 χρόνια μετά την εισβολή. Είναι δυνατόν να θεωρούνται συνένοχοι των εγκλημάτων που διεπράχθησαν από άλλους; Με την ίδια λογική τότε θα έπρεπε να θεωρείται συνένοχο των εγκλημάτων των Τούρκων, και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που υφίσταται κανονικώς από το 1453 και μετά, όπερ άτοπο!

3. Τίθεται ζήτημα προδοσίας της εθνικής συνειδήσεως με την αναγνώριση του ψευδοκράτους;

Βεβαίως, όχι, μιας και δεν πρόκειται για εκκλησιαστική κοινότητα  Ελλήνων, αλλά αλλοεθνών. Είναι λογικό να ζητούμε από Ρώσους να έχουν ελληνική εθνική συνείδηση; Εδώ όταν πολλοί Έλληνες καλά καλά (με πρώτους τους πολιτικούς μας), δεν έχουν εθνική συνείδηση  και αναγνωρίζουν π.χ. την "Βόρεια Μακεδονία", δεν είναι υποκριτικό να κακίζουμε μη Έλληνες επειδή αναγνωρίζουν την "Βόρεια Κύπρο". "Μα είναι κατακτητές!" θα αντιτάξει κανείς. Σωστά. Είναι κατακτητές όπως ακριβώς και οι Ρωμαίοι ήταν κατακτητές της Ιουδαίας, αλλά ο Κύριος δεν ασχολήθηκε με την "εθνική απελευθερωτική επανάσταση" των Εβραίων (όπως ακριβώς ήθελαν τον "Μεσσία" οι Ιουδαίοι εθνικιστές). Κατά συνέπεια (είτε αρέσει είτε όχι στους "ελληνορθοδόξους εθνικιστές"), δεν είναι έργο της Εκκλησίας Του η σωτηρία κάποιου έθνους, αλλά η σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων κάθε έθνους.

Ας κλείσουμε με το εξής:

Το 1912 οι Σέρβοι εισέβαλαν και κατέκτησαν από τους Τούρκους το ελληνικότατο Μοναστήρι (νυν Μπίτολα), ενώ προέβησαν σε φοβερότατες διώξεις κατά του ελληνικού πληθυσμού (λεηλασίες, βιασμούς, αρπαγές σπιτιών και ναών κ.α.) και εκδίωξαν τον τελευταίο Έλληνα Μητροπολίτη Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο.

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε δύο από τους μεγαλύτερους Ομολογητές της εποχής μας, τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς και τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ως καθηγητές του Θεολογικού Σεμιναρίου Μοναστηρίου το 1933. Μπορεί κανείς νοήμων να θεωρήσει υπευθύνους τους Αγίους αυτούς για τα εγκλήματα των Σέρβων εναντίον των Ελλήνων στην ελληνική αυτή περιοχή που κατέλαβαν;

  

Ας είμαστε λοιπόν ψύχραιμοι, λογικοί και κυρίως ανεπηρέαστοι από την αντιρωσική υστερία των ενταύθα πολιτικών και εκκλησιαστικών οργάνων των Η.Π.Α..