«Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ» (1914 – 1991) - ΤΟΥ κ. ΝΙΚΟΥ ΣΑΚΑΛΑΚΗ

ΣΧΟΛΙΟ Κ.Σ.: Το παρακάτω άρθρο του κ. Σακαλάκη αποδομεί πλήρως τον ισχυρισμό γνωστής σέχτας νεοαποτειχισμένων πως τάχα ο Οικουμενισμός εμφανίστηκε επί του νυν Πατριάρχου και την Αποτείχιση την ξεκίνησαν εκείνοι!

Αναμφίβολα, ο κύκλος περί τον Πατριάρχη Δημήτριο που δημιουργήθηκε στα χρόνια της Πατριαρχείας του δεν αντέδρασε στην παναίρεση του οικουμενισμού.

Η οικουμενιστική ιστορική – πνευματική πίεση που ασκήθηκε από τον Αθηναγόρα στο Ορθόδοξο πλήρωμα, βρήκε τη συνέχειά της στον Πατριάρχη Δημήτριο. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός έχει καταγράψει, ότι ο Πατριάρχης Δημήτριος πέπτωκε (εξ αρχής) δια του ενθρονιστηρίου λόγου του: «Και διαδηλούμεν την πρόθεσιν ημών, όπως εν πιστότητι προς την άχρι τούδε γραμμήν του Οικουμενικού Πατριαρχείου ακολουθήσωμεν την αγίαν και μεγάλην γραμμήν του μεγάλου προκατόχου ημών, του αοιδίμου Πατριάρχου Αθηναγόρα του Α»!

Δύο παρατηρήσεις:

- Από την αρχή υιοθέτησε την κακόδοξη και αιρετική πορεία του Αθηναγόρα.

- Αυτή την κακόδοξη – αιρετική πορεία την τιτλοφόρησε ως «αγία».

Να θυμηθούμε, ότι η πίστις η καθαρή και γνησία, είναι η κύρια οφειλή των κληρικών προς τον Θεόν και την Εκκλησίαν του σύμφωνα με τη Γραφή: «Σκοπόν δέδωκάσε τω οίκω Ισραήλ» (Ιεζ. Γ, 16).

Ερώτημα: Τι σκοπός, φύλακας, μπορεί να είναι ένας επίσκοπος, όταν μολύνει με την αίρεσιν την αγίαν παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας, των Πατέρων του;

Καταβάλλονται παρεμβατικές προσπάθειες από επώνυμους και «ανώνυμους» σχολιαστές σε πολλά ιστολόγια, για να συνθέσουν πτυχές της πατριαρχικής παρουσίας του Δημητρίου, σε επιλεγμένα σημεία της, ως πιστοποίηση (τάχα) ενιαίου ειρμού ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, που συνείχε τον Πατριάρχη Δημήτριο (Κων/λεως). Παρακάμπτουν, βέβαια, οι σχολιαστές, την σφαιρική πρακτική των πανοραμικών οικουμενιστικών κατοπτεύσεων του Πατριάρχη και την πεμπτουσία των λόγων του, που θα αναφέρουμε περιεκτικά και εν συντομία (πιο κάτω).

Φυσικά, αυτά τα σημειώνουμε σήμερα συνειδητοποιώντας με θλίψη μια ακόμη ιστορική οικουμενιστική τομή σε βάρος της Ορθοδοξίας. Θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα «εγκωμίων» προς τον Πατριάρχη Δημήτριο, ως παράδοξη συμβίωση οικουμενισμού και ορθοδοξίας, ορθοδόξου «νεορομαντισμού» και οικουμενιστικής θετικιστικής σκέψης, που είναι το νέο «αντι-οικουμενιστικό» πρόσωπο της εποχής μας.

- «Ο Πατριάρχης Δημήτριος ήταν ένας ταπεινός και αθόρυβος ιερουργός του μυστηρίου της Εκκλησίας» (Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης – Μάιος 2013 - Βιβλιοκριτική).

- «Ήταν οραματιστής. Δεν θριαμβολόγησε ποτέ για τους ενδόξους προγόνους μας και τους αειμνήστους προαπελθόντας, αλλά έπραξε έργα αντάξια αυτών» (Γέρων Δέρκων Απόστολος – 23/12/2017).

- «Ο σεμνός Πατριάρχης που στρίμωξε την Τουρκία και έβαλε μετάνοια στον Γέροντα Παΐσιο» (Π. Τελεβάντος – 10/9/2011).

- «Ο δε νυν Βαρθολομαίος μαθήτευσε δίπλα σε έναν καταπληκτικό για τα δεδομένα του αιώνα μας Πατριάρχη, αληθέστατο στην πίστη…» (Vas019, 13/6/19, 5.49 π.μ., στην «Πατερική Παράδοση» σχόλιό του).

Η κεντρική φιλοσοφία των εγκωμίων διαψεύδεται από τα ίδια τα λόγια του Πατριάρχου Δημητρίου:

«Εκατέρα των Εκκλησιών (Ορθόδοξη και παπική) έχει παραλάβει και τελεί τα αυτά ιερά μυστήρια. Αναγνωρίζομεν τον Πάπαν ως διάδοχον των Αποστόλων, όπως ημείς είμεθα διάδοχος των Αποστόλων» (Ενθρονιστήριος λόγος – περιοδικό «Επίσκεψις», 15.6.87).

Να θυμίσουμε, επίσης, τον έπαινο του Δημητρίου προς το Π.Σ.Ε. για την 25 ετή δράση του.

Τι σημαίνει έπαινος προς το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;

Σημαίνει, ότι: «όλες οι Χριστιανικές εκκλησίες (και η ορθόδοξη) κατέχουν μέρος μόνο της αποκαλυφθείσης υπό του Χριστού Αληθείας» δηλ. «ανήκουσαι εν ίσω μέτρω εις την μίαν αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν» και μόνον δια της μεταξύ των ενώσεων θα γίνουν κάτοχοι της πλήρους!

Επίσημα (γυμνή τη κεφαλή), ο Πατριάρχης Δημήτριος διακήρυξε, ότι ο πάπας είναι «σεβάσμιος αδελφός», «πρώτος εν τη καθόλου Εκκλησία του Χριστού», καθ’ ό «ομότροπος και ομόζηλος των πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου» (Επίσκεψις, 15.12.1977, Επίσκ. Νο 214 και Νο 161, 139, 159).

Το 1979 (30/9), όταν λειτουργούσε στον Πατριαρχικό Ναό, τότε χοροστατούσε και ο Πάπας, όπου έψαλλαν τη φήμη του, ως επισκόπου Ρώμης, και στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», ο Δημήτριος εξήλθε του ιερού και έδωσε λειτουργικό ασπασμό στον αμετανόητο και αμετακίνητο στις αιρέσεις του Πάπα.

Ο άγιος επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος, σε ανοικτή επιστολή του προς τον Πατριάρχη Δημήτριο, που δημοσιεύθηκε και στην «Χριστιανική Σπίθα» (Αριθμ. 438, Μάρτιος – Απρίλιος 1975), μεταξύ άλλων γράφει: «…είχον παύσει παλαιότερον το μνημόσυνον του προκατόχου σας, πως είναι δυνατόν, λέγω, τώρα, ότε τα ανοίγματα προς τους έξω κατέστησαν ευρύτερα και πλέον επικίνδυνα, να εξακολουθώ να μνημονεύω του ονόματός σας ως ορθοτομούντος τον λόγον της αληθείας;».

Αυτές οι αλήθειες του π. Αυγουστίνου κονιορτοποιούν τις αναλήθειες των εγκωμίων που προανέφερα και οι αλήθειες αυτές του π. Αυγουστίνου, αναπαράγονται μέσα στο κατηγοριακό πλαίσιο ενός σχολίου στο βιβλίο του «Η ορθοδοξία έναντι του οικουμενισμού», σελ. 143 – 144, όπου διαβάζουμε:

«παρά την αλλαγήν όμως προσώπου εις την κορυφήν της Ορθοδοξίας και παρά το ομολογουμένως φιλήσυχον και ταπεινόν του διαδεχθέντος τον Αθηναγόραν Παναγιωτάτου κ. Δημητρίου, η ακολουθουμένη γραμμή ουδόλως ήλλαξε. Ενετάθησαν μάλιστα αι οικουμενιστικαί δραστηριότητες και παραβάσεις των Ι. κανόνων μέχρι σημείου, ώστε όλοι οι πονούντες δια την Ορθοδοξίαν να γίνωνται εναγώνιοι και να προσανατολίζονται προς ενεργείας απευκταίας, ως ήτο η υπό τριών εν ενεργεία επισκόπων υπαγομένων εις τας νέας χώρας (του αειμνήστου μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κ. Αμβροσίου, του μητροπολίτου Παραμυθίας κ. Παύλου και του υποφαινομένου) διακοπή του μνημοσύνου του ονόματος του Πατριάρχου Αθηναγόρου από του έτους 1970 κ.ε.».

Τα ανωτέρω ενδεικτικά εγκώμια προς τον Πατριάρχη Δημήτριο εκφράζουν μια «επικοινωνιακή» ορθοδοξότητα και αντανακλούν τη διαβρωτική εισβολή του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Βλέπουμε, ακόμη, την αντιπαλότητα (εκ φύσεως) του ορθού εκκλησιαστικού λόγου (π. Αυγουστίνος) με την «επικοινωνιακή» ορθοδοξότητα, που αναδύεται από την διαστρέβλωση της Πατερικής διδασκαλίας και πρακτικής.

Ερωτήματα: Από το 1973 η Ι. κοινότητα του Αγ. Όρους εν συνεργασία με την Πατριαρχική Εξαρχία (του Δημητρίου) αποφασίζει: … «όπως του λοιπού μη χορηγούνται Καλύβαι και εξαρτήματα εις δεδηλωμένους ζηλωτάς υπό των Ι. Μονών» (Πρακτικόν ΣΑ, συνεδρία της 26/9/73).

Ποια ταυτότητα, ποια ακεραιότητα διασφαλίζεται και ποιους κινδύνους αποτρέπει η απόφαση αυτή; Με απλά λόγια, η απόφαση αυτή διασώζει την ταυτότητα του Αγ. Όρους ως προπύργιο Ορθοδοξίας ή διευκολύνει την οικουμενιστική διάβρωσή του; Ασφαλώς το δεύτερο! Δανειζόμενοι την φιλοσοφική σκέψη του Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου (Μαθήματα φιλοσοφίας της Ιστορίας και του Πολιτισμού – Αθήνα 1968), ας προσεγγίσουμε το Ιστορικό – Εκκλησιολογικό Αγιορειτικό γίγνεσθαι με τον συλλογισμό: Βυθίζουμε το νου μας μέσα στο χρόνο, από τότε (1973) μέχρι σήμερα (Κολυμπάρι) και παρακολουθούμε τα γεγονότα, όπως ένας κολυμβητής που παρακολουθεί την ρυθμικότητα – κυματισμό που έχει η θάλασσα. Ακούγοντας τη ρυθμικότητά της κατανοούμε τη στοιχείωσή της, προς τα πού πηγαίνει. Διαπιστώνουμε, έτσι, ότι η σημερινή κατεύθυνση του Αγίου Όρους, σε επίπεδο εκκλησιολογίας και μη αντίδρασης στην αίρεση, είναι καρπός κάποιας βαθιάς οικουμενιστικής εκλογής, που αντανακλάται και στα Πατριαρχικά κατασταλτικά μέτρα που χρησιμοποίησε το Πατριαρχείο (Δημήτριος) σε συνεργασία με την Ι. κοινότητα και όχι μόνο. Όπως έγινε σαφές, υπάρχει θεωρητική και πρακτική διασύνδεση του Πατριάρχου Δημητρίου με τον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, η οποία ερμηνεύει τις σημερινές διώξεις των Αγιορειτών που δεν κλείνουν γόνυ στον οικουμενισμό. Ίσως οι εγκωμιαστικές αναφορές προς τον Πατριάρχη Δημήτριο να είχαν κάποιο (θεολογικό) βάρος αν έλλειπαν οι πράξεις του, που ήταν ένσκοπες, δηλ. δραστηριότητες (οικουμενιστικές), που συνιστούν εκδήλωση πρόθεσης και επιδίωξη πραγμάτωσής των.

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ