Περὶ Θείας Λειτουργίας, Θείας Εὐχαριστίας καὶ ῾Ιερωσύνης

Θαυμαστὲς ᾿Αποκαλύψεις τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ

Ἡ ὀργή: τεκμήριον ἀναξιότητος τοῦ λειτουργοῦντος

᾿Εν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐγνώρισα καὶ τὸν ῾Ιερομόναχον Γερμανόν. Οὗτος κατήγετο ἐκ Κερκύρας. ᾿Ησπάσθη δὲ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας τὸν Μοναχικὸν βίον. ῞Οτε ἐγνώρισα αὐτὸν εἶχεν εἴκοσιν ἔτη ἐν τῇ Μονῇ τοῦ ῾Αγίου Σάββα καὶ ἦγε τὸ πεντηκοστὸν πέμπτον ἔτος τῆς ἡλικίας του. ῾Απλοῦς, ἄκακος, ἀπονήρευτος, μειλίχιος, ταπεινὸς καὶ τύπος ἀληθινοῦ Μοναχοῦ. 

Κατὰ δὲ τὴν τετάρτην Κυριακὴν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς τὸ ἔτος 1888 ἱερούργει ἐν τῷ Καθολικῷ Ναῷ ὁ ῾Ιερομόναχος Γερμανός. ᾿Εγὼ δὲ ἤμην ἐν τῷ δεξιῷ χορῷ μετὰ τῶν ψαλτῶν. Πλησίον μου ἵστατο ὁ ῾Ιερομόναχος Κύριλλος, ᾿Αδελφὸς τῆς Μονῆς καὶ ἑβδομηκοντούτης τὴν ἡλικίαν. 

᾿Αφοῦ ἔγινεν ἡ Μεγάλη Εἴσοδος καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ Θυσιαστήριον μετὰ τῶν Τιμίων Δώρων ὁ λειτουργὸς ῾Ιερομόναχος Γερμανός, ἔσυρεν ὁ νεωκόρος τὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ἁγίας Τραπέζης παραπετάσματα. 

῞Οτε δὲ ἐξῆλθεν εἰς τὴν βασιλικὴν θύραν, ἵνα εὐλογήσῃ ὁ ἱερουργῶν Γερμανὸς τὸ ἐκκλησίασμα, μοὶ ἐφάνη τὸ πρόσωπόν του ὡς φλὸξ πυρός. 

Νομίσας δέ, ὅτι δυσάρεστόν τι συνέβη εἰς αὐτόν, μετὰ συγκινήσεως εἶπον πρὸς τὸν πλησίον μου ἱστάμενον ῾Ιερομόναχον Κύριλλον: 

«Τί ἔπαθεν ὁ παπα-Γερμανός»; 

Λέγει μοι: «Σιῶπα, ἡ θεία Χάρις ἀφήρπασεν αὐτόν. Δὲν διατρίβει πλέον πνευματικῶς ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εὑρίσκεται πνευματικῶς εἰς τὸν οὐρανόν!... Δὲν βλέπεις ὅτι μηχανικῶς καὶ ὡς ἀφῃρημένος ποιεῖ τὰς κινήσεις»; 

Λέγω αὐτῷ: «Πρώτην φορὰν ἔπαθε τοῦτο, ἢ καὶ ἄλλοτε»; 

«Πάντοτε ὅταν ἱερουργῇ, τοῦτο συμβαίνει ἐν αὐτῷ»... 

῎Εκτοτε παρετήρουν καὶ πάντοτε, ὅτε ἱερούργει, ἡρπάζετο ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος. Δὲν ἐτόλμων ὅμως νὰ εἴπω εἰς αὐτὸν τίποτε... 

* * * 

Μετὰ τὴν συνάντησιν τῆς ἐρημίτιδος Φωτεινῆς, ἐφαινόμην πάντοτε σκεπτικὸς καὶ σύννους. 

Μία τῶν ἡμερῶν λέγει μοι ὁ ῾Ιερομόναχος Γερμανός: 

«Πάτερ ᾿Ιωακείμ, ἐὰν ἡ συνάντησις, ὡς λέγουσι, τοῦ ἐρημίτου σὲ μετέβαλε τοσοῦτον, πόσον, ἐὰν ὡς λέγουσι διὰ τὸν ῞Αγιον Σπυρίδωνα, “ ᾿Αγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι”...»; «Πάτερ Γερμανέ», εἶπον αὐτῷ, «παρακαλῶ, εἰπέ μοι, παρίστανται ῎Αγγελοι κατὰ τὸν καιρὸν τῆς θείας ῾Ιερουργίας»; 

«Μάλιστα», λέγει μοι, «παρίστανται μετ᾿ εὐλαβείας καὶ ἀπείρου σεβασμοῦ. Καὶ ἐὰν μέν ἐστιν ἄξιος ὁ λειτουργὸς αἰσθάνεται τὴν παρουσίαν τῶν ᾿Αγγέλων καὶ πνευματικῶς ἐν τῷ βάθει τῆς καρδίας ἀκούει τὴν ἀγγελικὴν μελωδίαν, δι᾿ ἧς ὑμνοῦσι τὸ Πανάγιον ῎Ονομα τῆς Παναγίας Τριάδος. Τὸ δὲ πνεῦμα τοῦ λειτουργοῦντος πληροῦται θείας εὐφροσύνης καὶ ἀφαρπάζεται ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος εἰς πνευματικὴν θεωρίαν καὶ νοερῶς αἰσθάνεται τὸ οὐράνιον ἐκεῖνο Φῶς, τὸν Θεόν. Οἱ δὲ ἐν τῷ Θυσιαστηρίῳ θεῖοι ῎Αγγελοι ὑποβοηθοῦσι νοερῶς τὸ πνεῦμα τοῦ ἱερουργοῦντος εἰς τὸ νὰ φαντάζεται τὰ οὐράνια κάλλη καὶ τὸ ὕψος τῆς θυσίας». 

Τὴν στιγμὴν ἐκείνην ἠλλοιώθην πνευματικῶς. ῾Ο δὲ Γερμανὸς ἐδάκρυσε καὶ μετὰ πολλῆς συγκινήσεως λέγει μοι· 

«Πάτερ ᾿Ιωακείμ, ἐὰν ἐγνωρίζομεν ὁποίαν δόξαν καὶ πνευματικὴν εὐφροσύνην παρέχει εἰς ἡμᾶς ἡ Κοινωνία τῶν θείων Μυστηρίων, τὰ πάντα θὰ ἐθυσιάζομεν καὶ αὐτὴν τὴν ζωὴν ἡμῶν, ὅπως ἀξίως κοινωνήσωμεν. ῾Η θεία Κοινωνία ἑνώνει, ἢ κάλλιον εἰπεῖν, συνταυτίζει ἡμᾶς μὲ τὸν Χριστόν, ὥστε καθιστᾷ ἡμᾶς οὐχὶ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ χάριν υἱοὺς Θεοῦ, κατὰ τὸ “ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ”»!...

«Ναί, πάτερ Γερμανέ, ἀλλ᾿ ἐγνώρισα ῾Ιερεῖς καὶ ᾿Αρχιερεῖς, οἵτινες κατὰ τὸν καιρὸν τῆς θείας ῾Ιερουργίας ὀργίζονται καὶ στενοχωροῦνται»! «῎Ω!... Οἱ τοιοῦτοι δὲν εἶναι ἄξιοι τὴν ἡμέραν ἐκείνην διὰ τὸ Θυσιαστήριον. ῾Η θεία Χάρις ἀποστρέφεται αὐτοὺς καὶ οἱ ἐν τῷ Θυσιαστηρίῳ θεῖοι ῎Αγγελοι λυποῦνται τρόπον τινὰ διὰ τὴν τόλμην αὐτῶν καὶ μένουσιν ἀμέτοχοι καὶ δὲν ἐπιβοηθοῦσι πνευματικῶς αὐτούς, ὥστε ἐστερημένοι τῆς θείας Χάριτος καὶ τῆς βοηθείας τῶν θείων Νόων, ἐξάπτονται καὶ ὀργίζονται ἄνευ αἰτίας κατὰ τοῦ νεωκόρου, κατὰ τῶν ψαλτῶν καὶ πολλάκις κατὰ τῶν ἐκκλησιαζομένων· ὥστε, ἐὰν θελήσωσι νὰ ἑρμηνεύσωσι τὸ Εὐαγγέλιον, μεταχειρίζονται ἀναρμόστους φράσεις καὶ προφέρουσι λέξεις οὐχὶ ἀγαθὰς εἰς τὴν ἀκοήν, ὡς τάχα ἐξάπτονται κατὰ τῶν ἁμαρτανόντων καὶ ὀργίζονται ἐν τῷ λόγῳ μετὰ θυμοῦ οὐχὶ εὐαρέστου, τάχα ὅτι τὰ σφάλματα τῶν Χριστιανῶν στενοχωροῦσιν αὐτούς. 

»῎Οχι, ὄχι! ῾Ο Χριστός μας ἐστὶν ἡ Αὐτοαγάπη, ἡ Μακροθυμία καὶ ἡ Εἰρήνη. ῞Οτε παρέδιδε τὸ Μέγα Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, εἶχεν ἐνώπιόν Του τὸν προδότην ᾿Ιούδαν, ἀλλὰ δὲν ὠργίσθη ἐναντίον αὐτοῦ, ἀλλὰ μετὰ γλυκύτητος καὶ συγκινήσεως παρέδωκε καὶ εἰς αὐτὸν ἐκ τοῦ ἄρτου, ὅνπερ ηὐλόγησε καὶ μετέβαλεν εἰς Σῶμα ἑαυτοῦ, καὶ ὡς πρὸς φίλον καὶ ἀγαπητὸν εἶπεν αὐτῷ, “ὅ ποιεῖς, ποίησον τάχιον”. ῾Ο λειτουργὸς λοιπὸν τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας ὀφείλει νὰ εἶναι πρᾶος, ἡσύχιος καὶ μετὰ πρᾳότητος, συγκινήσεως καὶ γλυκύτητος ὀφείλει νὰ ὁμιλῇ πρὸς τοὺς Χριστιανούς... 

»᾿Αλλ᾿ εἴπομεν, ὅτι ἡ ἀνευλάβεια πρὸς τὸ ὑψηλὸν Μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ ἡ ἀπροετοιμασία φέρει τὰ λυπηρά, περὶ ὧν ὡμιλήσαμεν ἀποτελέσματα. Τὸ τρανότερον δὲ τεκμήριον τῆς ἀναξιότητος τοῦ ἱερουργοῦντός ἐστιν ἡ ὀργὴ κατὰ τὸν καιρὸν τῆς Λειτουργίας. “ ῾Εταῖρε”, λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ θεία Χάρις, “πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;”»... 

῞Οτε δὲ ἀνεχώρησα διὰ τὰς ᾿Αθήνας, ὑπῆρχεν ἔτι ἐν τῇ ζωῇ ὁ ρηθεὶς ῾Ιερομόναχος Γερμανός. 

(*) Περιοδ. «Ἅγιος Κυρπιανός», ἀριθμ. τεύχους 327 / Ἰούλιος-Αὔγουστος 2005, σελ, 210-211. Ἀρχιμανδρίτου ᾿Ιωακεὶμ Σπετσιέρη, ᾿Απομνημονεύματα, Τόμος Α´: ῞Αγιον ῎Ορος -῾Ιεροσόλυμα, σελ. 62-63, 64-65, ᾿Αθῆναι 1931. ● Ἐπιμέλ. ἡμετ. ΠΗΓΗ: https://www.hsir.org/pdfs/2018/09/02/20180902aEmpiria-Theia-Leitoyrgia.pdf