Ένα θαύμα του Αγίου Νικολάου του Πλανά

Μαρτυρία του Ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Με το νέο ημερολόγιο σήμερα, 2 Μαρτίου, τιμάται η μνήμη του αγίου Νικολάου Πλανά. Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε θαύματα που έχουν συμβεί στην προσωπική μου ζωή . Είναι πολλά και ποτέ δεν απέδωσα στην τύχη αυτά που έζησα.

Σήμερα όμως, προς τιμήν του εορτάζοντος αγίου, θα αναφερθώ σε ένα, το οποίο σχετίζεται άμεσα με το ότι μπορώ και σας μεταφέρω αυτήν την διήγηση.

Το 1928 με ΄30 είχε ενσκήψει επιδημία τυφοειδούς πυρετού στην Αθήνα. Θεραπεία τότε δεν υπήρχε και όποιος γνωρίζει τι σημαίνει τυφοειδής πυρετός, η εξέλιξη της νόσου είναι θανατηφόρα (άνευ θεραπείας) σε πολύ υψηλό ποσοστό. Πολλοί πέθαναν τότε. Μεταξύ των ασθενών ήταν και η τότε 10ετής μητέρα μου. Νοσηλευόταν στο σπίτι μας.

Ένα μεσημέρι και ενώ ψηνόταν στον πυρετό, άνοιξε η πόρτα του δωματίου της και είδε τον παπα-Νικόλα Πλανά να μπαίνει μέσα, πήγε κοντά της, την σταύρωσε και της είπε : «ήρθα να σε κάνω καλά» και έφυγε. Αμέσως η μητέρα μου φώναξε την γιαγιά μου και μητέρα της, που ήταν στην κουζίνα : «Μαμά, μαμά, φώναξε τον παπούλη γιατί δεν του φίλησα το χέρι». Η γιαγιά μου απόρησε, βγήκε έξω και δεν είδε κανένα. Ύστερα έτρεξε στο απέναντι γειτονικό μας σπίτι της κας. Ουρανίας Παπαδοπούλου - μετέπειτα Μοναχής Μάρθας. Εκείνη παραξενεύτηκε και της είπε ότι ο "παπούλης" δεν είχε περάσει καθόλου από εκεί. Σημειώνω, η γιαγιά μου μαζί με την κα. Ουρανία Παπαδοπούλου και άλλες φίλες, δεχόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα τον παπά-Νικόλα Πλανά. Επισκεπτόταν την κα. Ουρανία και τους έλεγε διάφορα πνευματικά θέματα ή απαντούσε στις απορίες τους. Είχε έρθη και στο σπίτι μας και τον γνώριζε η μητέρα μου .

Μετά από λίγες ημέρες η μητέρα μου έγινε καλά.

Την διήγηση αυτή σας την μεταφέρω όπως ακριβώς μου την εκμυστηρεύτηκε η μητέρα, όταν μπήκα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μου είχε πει : «Αν δεν ήταν ο παπα-Νικόλας Πλανάς, ούτε εσύ θα ζούσες ούτε κι εγώ. Να το θυμάσαι αυτό.». 

Και το θυμάμαι πάντα.

Η Μοναχή Μάρθα στο παράθυρο του σπιτιού της