ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ: Ὁ ἐφησυχασμός (Μέρος Δ΄)

(ΜΕΡΟΣ Α΄: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/06/blog-post_75.html

ΜΕΡΟΣ Β΄: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/06/blog-post_15.html

ΜΕΡΟΣ Γ΄: http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/06/blog-post_17.html)

 

        Ὃσοι τοὐλάχιστον διαφεύγουν τήν δυνητική πλεκτάνη, τό μόνο ἐπιχείρημα πού φέρουν (καί τό λέγουν δεκαετίες τώρα), εἶναι τό «οὓπω καιρός ἐστιν» μέ τό πρόσχημα ὃτι πρέπει νά ἐνημερωθεῖ κατάλληλα ὁ λαός καί ὓστερα νά γίνει ἡ ἀποτείχιση ἀπό τούς ψευδοποιμένες τοῦ οἰκουμενισμοῦ γιά νά μή δημιουργηθεῖ, λέγουν, σχίσμα στήν Ἐκκλησία.

        Ἀλλά εἶναι ἀπορίας ἂξιο πῶς δέν ἀντιλαμβάνονται ὃτι τοῦτο εἶναι μία ἀπάτη καί ὑποβολιμιαῖο τέχνασμα πρός διαρκῆ ἀναβολή τῆς καλῆς ὁμολογίας; Ὃτι εἶναι ἀνώφελο νά περιμένουν νά πληροφορηθεῖ ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ, γιατί ὁ πλεῖστος λαός (ἐκτός ὀλίγων ἐξαιρέσεων) σέ τέτοιου εἲδους ἐκκλησιαστικές κι­νήσεις πάντοτε θά πε­ριμένει τούς ἡγήτορες; Πῶς ἐπίσης δέν ἀντιλαμβάνονται ὃτι τό «οὓπω και­ρός ἐστιν», ὃσον ἀφορᾶ τήν Μοναδικότητα τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ ὁποία κατέχει τόν θη­σαυρό τῆς ἀληθείας, ἐπειδή ἀμφισβητεῖται ἀπροκάλυπτα πλέον, δέν ἒχει κα­νένα Κανονικό ἒρεισμα ἒστω καί «κατ’ ἂκραν οἰκονομίαν»; Τί περισσότερο πε­ριμένουν νά δοῦν, καί ἓως πότε θά ψευτοθεραπεύουν τήν τύψη τῆς συνειδήσεώς τους μέ τόν «χαρτοπόλεμο»;

        Ἀλλά ποιός ἀμφιβάλλει στούς ἰσχυρισμούς τους ὃτι τό ἰδανικώτερο εἶναι νά προχωρήσει στήν ἀποτείχιση σύσσωμος, κλῆρος καί λαός, ἰδιαίτερα ὃλοι οἱ ἐπίσκοποι; Μόνο ἒτσι θά ἀποφευχθοῦν οἱ δυσχερεῖς συνέπειες πού συνήθως ἐπακολουθοῦν μετά ἀπό μία τέτοια ἀληθινή ὁμολογία. Μήπως ὃμως ἡ ἐπιχειρηματολογία γιά τό «ἂχρι καιροῦ» ἢ τήν δυνητικότητα, κρύβει μία λανθάνουσα δειλία ἀπέναντι στίς συνέπειες αὐτές; Οἱ ἃγιοι πατέρες ὃμως ἐπισημαίνουν ὃτι «Ἡ ἀληθής πίστις ἀγνοεῖ τήν δειλίαν».

        Γιά νά εἲμαστε εἰλικρινεῖς, ὀρθώτερο εἶναι νά ποῦμε ὃτι γνωρίζουν τί πρέπει νά πράξουν, γνωρίζουν τίς δυσχερεῖς συνέπειες, γνωρίζουν ὃτι καί τό «οὓπω καιρός ἐστιν» εἶναι καταφύγιο ψευδοαπολογίας. Δέν γνωρίζουν ὃμως «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα». Διά τοῦτο καί μόνο θά ἒπρεπε νά σπεύσουν πρῶτοι καί νά εἶναι βέ­βαιοι ὃτι οἱ εὐσεβεῖς καί καλοπροαίρετοι πιστοί θά τούς ἀκολουθήσουν. Γιά τούς ἀδιάφορους «χριστιανούς» δέν ἰσχύει οὒτε ἡ ἐνημέρωση, οὒτε τά ἒργα. Γι’ αὐτό κατά συντριπτική πλειοψη­φία δέν θά τούς ἀκολουθήσουν. Πολ­λοί δέ καί θά τούς πολεμήσουν. Περί τοῦ κλήρου ἐπίσης, ἡ ἐκκλησιαστική ἱστορία μᾶς ὁδηγεῖ στή διαπίστωση ὃτι τοὐλάχι-στον μέχρι τήν καταδίκη τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ περισσότεροι θά ἀκολου-θήσουν τούς κα­τέχοντες τούς θρόνους, ὃποιοι καί ἂν εἶναι.

        Ἑπομένως σφάλλουν μεγάλως ὃσοι λέγουν ὃτι πρέπει νά πληροφορηθοῦν οἱ πιστοί καί μετά νά προχωρήσουν ὃλοι μαζί, κλῆρος καί λαός, στήν ἀποτείχιση. Πρός ἀποφυγή παρεξηγήσεων, δέν ἀρνούμαστε τά θετικά μιᾶς προσπαθείας γιά ἐνημέρωση, πλήν ὃμως τά ἀναφέραμε αὐτά γιατί πιστεύουμε ὃτι οἱ ἐνδιαφερόμενοι πιστοί εἶναι ἐνημερωμένοι καί ἀναμένουν πλέον νά δοῦν ἒργα, ἀπό τούς ποιμέ­νες, τούς ἡγουμένους, τούς θεολόγους, μάλιστα τούς Ἁγιορεῖτες μονα­χούς.

        Τέλος γιά τό ἐπιχείρημα ὃτι μέ τήν ἀποτείχιση ἐπέρχεται «σχίσμα» στήν Ἐκκλησία, ἒχουμε νά ποῦμε ὃτι ὁπωσδήποτε δέν ἐνέχονται. Ὁ ἲδιος ὁ ιε΄ κα­νόνας συντάχθηκε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες τῆς ΑΒ΄ Συνόδου, γιά νά ἀπαντήσει στούς τότε δυτικούς καί δυτι­κίζοντες (φιλενωτικούς) ἐπισκόπους πού κατηγοροῦσαν τούς ἀνατολικούς, ὃτι ἒσχιζαν τήν Ἐκκλησία. Διότι πῶς εἶναι δυνατόν ὁ κανόνας ἀφ’ ἑνός μέν, νά ἐπαινεῖ τούς «ἑαυτούς διαστέλλοντες» ἀπό τῆς «πρός τόν πρόεδρον κοινω­νίας», τοῦ «τήν αἳρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος», καί συγχρόνως νά τούς θεωρεῖ ὑπεύθυνους περί τοῦ σχίσματος;

        Νά διευκρινίσουμε ὃμως καί αὐτό πού ἀναφέραμε στό Β’ μέρος τῆς ἑνότητας ΕΣΧΑΤΗ ΩΡΑ, ὃτι οἱ μή ἀποτειχιζόμενοι ἐάν δέν δημιουργοῦν, τοὐλάχιστον ἑδραιώνουν σχίσματα. Ποιά εἶναι τά σχίσματα καί οἱ μερι­σμοί στά ὁποῖα ἀναφέρεται ὁ ιε΄ κανόνας ἀπό τά ὁποῖα οἱ ἀποτειχιζόμενοι σπουδάζουν νά ἐλευθερώσουν τήν Ἐκκλησία; Ἐπίσης πῶς νοεῖται τό ἀναφερόμενο γιά τούς ἀποτειχιζομένους ὃτι «...οὐ σχί­σματι τήν Ἐκκλησίαν κατέτεμον», δεδομέ­νου καί πάλιν ὃτι φαίνεται νά γίνεται πράγματι κατατομή καί κατά ἀλήθειαν σχίσμα;

        Ἀληθῶς ἡ φαινομένη ἀκεραιότητα τῆς διοικητικῆς καί συνοδικῆς δομῆς τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας ἀπό τό ἓνα μέρος, καί τό ὁρατό «σχίσμα» τῶν ἐνισταμένων ἀπό τό ἂλλο, ἒγιναν ἀφορμή καί αἰτία γιά μία παρανόηση ἡ ὁποία ἒπαιξε κα­θοριστικό ρόλο γιά τό σημερινό κατά­ντημα τῆς κοινωνίας τῆς οἰκουμενιστικῆς ἀποστασίας, ἀλλά καί τοῦ ἐφησυχασμοῦ.

        Οἱ ἑρμηνευτές ὃμως τοῦ ιε’ κανόνα δέν ἒδωσαν καμμία βαρύτητα στήν ἀκεραιότητα τῆς συνοδικῆς καί διοικητικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνο στήν ἀπόκλιση ἐκ τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέ­ρων· ὃπως σαφῶς διαλαμβάνει καί ὁ κανόνας. Ἀποκαλοῦν καί αὐτοί τούς ἀποκλίνοντες ἐπισκόπους, ψευδοδιδασκάλους καί ψευδεπισκόπους γιατί ἀποσχίζονται ἐκ τῆς ἑνιαίας ὀρθοδόξου ἀληθείας, διδάσκοντες «τήν αἳρεσιν δημοσίᾳ», καί ἀσφαλῶς τοῦτο συνιστᾶ θεω­ρητικό σχίσμα, τό ὁποῖο ἐάν δέν ἀποκατασταθεῖ στή βάση τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας, θά ἐπιφέρει ἀργά ἢ γρήγορα καί τό πραγματικό σχίσμα, μᾶλλον σχίσματα. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές ὑπενθυμίζουμε τό μεγάλο σχίσμα τῆς ἀνατολικῆς καί δυτικῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο ἒλαβε τήν ἀρχή ἀπό τήν αἱρετική καί βλά­σφημη διδασκαλία τοῦ filioque, θεωρητικά στήν ἀρχή καί πρα­κτικά καί τελεσίδικα ἀργότερα. Ἀκριβῶς αὐτό εἶχαν κατά νοῦν ὁ Μέγας φώτιος καί οἱ συνοδικοί πατέρες τῆς ΑΒ΄ οἰκουμενικῆς συνό­δου, οἱ ὁποῖοι ὃπως προαναφέραμε συνέταξαν τόν προκείμενο κανόνα.

        Ἑπομένως ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ψευδοδιδασκάλους ὑποσκάπτει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἑνότητα κατά κύριον λόγο, συ­νίσταται στήν καθολική ἀποδοχή τῶν δογμάτων τῆς ἀληθείας, μή ἐπιδεχόμενη ξένα καί ἀλλότρια διδάγματα ἀπό τήν ἱερά Παράδοση. Ἒτσι ἒβλεπε τά πράγματα καί ὁ πολύς ἃγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ὃταν ἒγραφε γιά τούς κοινωνοῦντες τήν αἳρεση ὃτι· «...οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογι-σμοῖς οὐ κατεποντίσθη­σαν, ὃμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυ­νται» (1), καί δέν ἧταν καθόλου ὑπερβολικός.

        Ἐνῶ τό φαινόμενο «σχίσμα» τῶν ἀποτειχιζομένων, ὃχι μόνο δέν ὑποσκάπτει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὂχι μόνο δέν εἶναι κατακριτέο, ἀλλά εὒκολα κατανοεῖ κανείς πλέον μετά τήν ἒκθεση τῶν παραπάνω ἐξηγήσεων, γιατί ὃλοι οἱ ἑρμηνευτές τό θεωροῦν ἐπαινετό καί σωτήριο.

        Πι­στεύουμε ὃτι «ἡ ὣρα ἢδη παρῆλθεν» καί ὃτι τό «οὓπω καιρός» δέν ἒχει θέση σή­μερα. Ἀλλά οὒτε καί εἶχε ποτέ θέση ὃταν κηρύσσονταν ἀπρο-κάλυπτα ἡ αἳρεση. «Στενά» λοιπόν «πανταχόθεν σφόδρα» γιά τούς λέγοντες τό «οὓπω καιρός ἐστιν» καί ματαία καί ψυχοφθόρος γι’ αὐτούς ἡ ἀναμονή μέχρι νά ἐνημερωθοῦν ὃλοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί.

        Μᾶς εἶναι ἀδύνατο ὃμως νά ἀντιπαρέλθουμε μία σχετικά πρόσφατη δήλωση τοῦ Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἀπό ἓνα σχόλιο στήν εἰσήγηση ἐν ὂψει τῆς Μεγάλης Συνόδου, τοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στις 29-8-2015 πρός τούς ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Γιά τόν ἀκατάσχετο κατήφορο τοῦ Πατριάρχου, ὃσοι παρακολουθοῦν τά ἐκκλησιαστικά δρώμενα, καί γνωρίζουν, καί δέν ἐκπλήσσονται πλέον. Γιά δέ τήν δήλωση τοῦ Πειραιῶς, κυριολεκτικά πέσαμε ἀπό τά σύννεφα. Ἒτσι ἀναγκάζεται κανείς νά ἀναθεωρήσει πρόσωπα καί πράγματα στά ὁποῖα εἶχε ἐναποθέσει κάποιες ἐλπίδες. Ἡ δήλωση  εἶναι ἡ ἑξῆς:

        «Τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, πού πρόκειται νά ἐξετάσει ἡ Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι κολοσσιαίας σημασίας, διότι μία σύνοδος, ὃπως τήν προσδιορίζει ὁ Παναγιώτατος, μέ οἰκουμενιστικές προδιαγραφές καί προϋποθέσεις, δέν μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί συγκεκριμένως τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκου-μενικῆς Συνόδου τῶν ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἂν αὐτό συμβεῖ, τότε νά προετοιμαζόμεθα γιά νέο παλαιοημερολογητικό σχίσμα, πού θά ἒχει δυστυχῶς καί κανονική θεμελίωση. (ὑπογρ. ἡμ.)

        Δέν μποροῦμε νά ὑποθέσουμε κάτι ἂλλο παρά μόνον ὁ,τι, ὁ  Πειραιῶς εἶναι συνειδητά ταγμένος στήν ὑπηρεσία τοῦ «νά κατασιγάζει τούς δικαιολογημένους φόβους» τῶν καλοπροαιρέτων πιστῶν. Νά τί γράφει ἡ Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Στεφάνου Μετεώρων σέ κάποια ἐπιστολή της πρός τόν ἲδιο. «Ἡ παρέμβαση ἑνός Ἱεράρχου, καί μάλιστα τοῦ δικοῦ Σας ἐγνωσμένου κύρους, ἒχει ἰδιαίτερη βαρύτητα, διότι κατασιγάζει τούς δικαιολογημένους φόβους, μέ τήν αἲσθηση ὃτι οἱ ταγοί τῆς Ἐκκλησίας καί φύλακες τῆς Ἀληθείας ἀγρυπνοῦν...».  Βαυκαλίζεται ὃτι ἒτσι ὑπηρετεῖ τήν Ἐκκλησία ἐνῶ οὐσιαστικά καταφέρεται κατά τῆς Ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας καί γίνεται ἒτσι ὁ καλύτερος συνήγορος τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Κρίνοντες αὐτόν μέ βάση τά διαλαμβανόμενα περί ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας, ἐντάσσεται στούς «ἐν γνώσει», κατ᾿ ἀπόλυτη ἒννοια, κοινωνοῦντες τήν αἳρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέ ὃσες ἀρνητικές πνευματικές προεκτάσεις συνεπάγεται αὐτό. Τι ἒχει νά φοβηθεῖ ὁ οἰκουμενισμός ἀπό τέτοιους Ἱεράρχες; Πράγματι ἂλλα τά λόγια καί ἂλλο ἡ πράξη. Ἀείμνηστε Κορναράκη πόσο δίκαιο εἶχες !

        Βέβαια ἀπευχόμεθα τήν δημιουργία ἑνός νέου παλαιοημερολογητικοῦ σχίσματος, ἐννοοῦμε νέας παρατάξεως (2), ἀκριβῶς διότι ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα, ἐάν ἐπιτευχθεῖ, ὂχι μόνο δικαιώνει τίς ἀνησυχίες τῶν ἢδη ἐνισταμένων ἀπό τό 1924, καί ὡς ἐκ τούτου δέν ὑφίσταται ἀνασύσταση νεοενισταμένων, ἀλλά «δυστυχῶς» γιά τόν Πειραιῶς ἡ de facto καί ἐμφανέστατη πλέον «Κανονική θεμελίωση» τῶν παλαιοημ/τῶν (ἀφοῦ προσπέρασε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τήν ἀντικανονικότητα τῆς ἡμερολογιακῆς ἀλλαγῆς) θά τοῦ γίνει μεγάλος πονοκέφαλος. Τώρα τό πῶς μποροῦν νά συνυπάρχουν καί νά συμβιβάζονται οἱ ὃροι «σχίσμα» (ὃπως τό ἐννοεῖ) καί «Κανονική θεμελίωση», μόνο ὃποιος δέν θέλει νά δεῖ τήν ἀλήθεια κατάματα, δέν μπορεῖ νά κατανοήσει. Διότι ὃταν οἱ Κανόνες καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν γιά ἑπαινετό καί σωτήριο «σχίσμα» ἀποτειχιζομένων, αὐτοί κωφεύουν. Περιττεύει δέ νά ἀναφέρουμε ὃτι ἐάν δέν ὑπῆρχαν οἱ ἐνιστάμενοι παλαιοημ/τες, ὡς ἂλλη τροχοπέδη, ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα, καί ὂχι μόνο, θά εἶχε συντελεσθεῖ πρό πολλοῦ.

 

(1)  Θεοδώρου Στουδίτου. «Ἐπιστολαί». Ἑλληνική Πατρολογία Migne. Τόμος 99ος – 1164Α.

(2)  Γιά τόν παραταξιασμό τῶν παλαιοημ/τῶν ἒχουμε νά ποῦμε ὁτι, προῆλθε κυρίως ἀπό τήν ἀκραία θέση πού φρονοῦσαν καί φρονοῦν πολλοί ὁτι τά μυστήρια τῶν νεοημ/τῶν εἶναι ἂκυρα. Εἰδικά ἡ πρώτη παράταξη τῶν Ματθαιϊκῶν ἀποσχίσθηκε ἀπό τόν ἃγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο ἀκριβῶς γι’ αὐτόν τόν λόγο. Πράγματι ἡ πλάνη αὐτή ὑπῆρξε ἡ «ἀχίλλειος πτέρνα» τοῦ παλαιοημερολογητισμοῦ καί ἐξ αἰτίας της ἀμαυρώθηκε ὁ δίκαιος ἀγώνας του καί ἒτσι ἡ ἒνστασή του κατά τῆς ἑορτολογικῆς μεταρρυθμίσεως, δέν ἀπέδωσε τούς ἐκκλησιολογικούς καρπούς πού ὑπόσχονταν. Περί τοῦ θέματος τούτου ὃμως θά ἐπανέλθουμε.                

 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Δ.Μ.