ΑΛΛΟ "ΣΥΡΟΥ", ΑΛΛΟ "ΤΥΡΟΥ": ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΥΡΟΥ κ. ΔΩΡΟΘΕΟΥ

"Οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσι·

καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσὶν"

(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

Ο κ. Δωρόθεος δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεώς του (διαβάστε το εδώ) ένα άρθρο με τίτλο "l'église c'est moi" ("Η Εκκλησία είμαι εγώ"), στο οποίο στηλιτεύει την "νοοτροπία και πρακτική ενίων Χριστιανών, Κληρικών  και Λαϊκών" να ασκούν κριτική στον Επίσκοπο και έτσι να υποκαθιστούν, κατά την γνώμη του συγγραφέως, την Εκκλησία.

Το άρθρο αυτό περιλαμβάνει τις προσωπικές απόψεις του κ. Δωροθέου, οι οποίες όμως δεν υποστηρίζονται από καμία σχετική γραφική ή πατερική παραπομπή, πέραν δύο ευαγγελικών ρήσεων, άσχετων με το θέμα, και ενός ατυχούς παραλληλισμού, ο οποίος μάλλον αποβαίνει εναντίον του, όπως θα δούμε παρακάτω.

Κακίζει λοιπόν ο κ. Δωρόθεος όσους ασκούν κριτική για θέματα πίστεως και δεν αναγνωρίζει ένα τέτοιο δικαίωμα σε όσους το κάνουν γιατί τάχα "δεν είναι, ούτε μπορούν να λέγονται, Ορθόδοξοι όσοι διεκδικούν για τον εαυτό τους το Παπικό αλάθητο και διέπονται από την  προτεσταντική  αντίληψη ότι ο κάθε ένας φωτίζεται απευθείας από το Άγιο Πνεύμα!".

Επομένως συνιστά τη σιωπή των Ορθοδόξων, αφού σε αντίθετη περίπτωση "αναιρούν αυτό τούτο το Συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας, το οποίο θεόπνευστοι Οικουμενικές Σύνοδοι και Θεοφόροι Πατέρες θέσπισαν, και οικειοπούνται ρόλο, έργο και λόγο υπερ-Εκκλησίας και υπέρ-Συνόδου!".

Ας δούμε όμως τι λένε οι Θεοφόροι Πατέρες περί του θέματος.

Ο Μέγας Βασίλειος: "πας φιλόθεος άνθρωπος προς διδασκαλίαν αυτεπάγγελτος" (P.G. 32, 1037).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: "Ταύτα και λαϊκοίς νομοθετώ, ταύτα και πρεσβυτέροις εντέλλομαι, ταύτα και τοις άρχειν πεπιστευμένοις. Βοηθήσατε τω λόγω πάντες όσοις το δύνασθαι βοηθείν εκ Θεού" (P.G. 36, 308).

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:

"Εντολή γάρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως... Ώστε, ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ εστιν ειπείν, εγώ τίς ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά οι λίθοι κεκράξουσι και συ σιωπηλός και άφροντις;» (P.G. 99, 1321).

Δηλαδή "Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπούμε όταν κινδυνεύει η πίστης... Συνεπώς, όταν πρόκειται για την πίστη, δεν πρέπει να πει κανείς: ποιός είμαι εγώ; Ιερέας, άρχοντας, στρατιώτης, γεωργός, πτωχός; Δεν μου πέφτει εμένα λόγος και φροντίδα για το ζήτημα. Τι λες, οι πέτρες θα φωνάξουν, και συ θα μείνεις σιωπηλός και άπραγος;".

Ο Άγιος Θεόδωρος μάλιστα αναφερόμενος στο "φοβερόν της σιωπής κρίμα" (P.G. 99, 1072) προειδοποιεί ότι "και αυτός ο πένης πάσης απολογίας εστέρηται εν ημέρα κρίσεως, μη τανύν λαλών, ως κριθησόμενος και διά τούτο μόνον" (P.G. 99, 1321).

Επιπροσθέτως, επαινεί την ομολογία ακόμη και μιας γυναίκας.  Γράφει στην πατρικία Ειρήνη: "Δια τούτο σού υπενθυμίζω να μη ξεφύγης καθόλου από την ένστασι, συ που έχεις στηριχθή πάνω στην ασάλευτη πέτρα της Ορθοδοξίας, μήτε να γίνης ευκολοπτόητη και διχόγνωμη, εξ αιτίας των πτώσεων [στην αίρεσι] είτε λαϊκών είτε μοναστών και όσων νομίζουν ότι είναι κάτι, η γενικώς οποιουδήποτε άλλου. Αυτοί είναι ψευδάδελφοι, ψευδαπόστολοι, που έχουν μόρφωσιν  ευσεβείας, αλλά έχουν αρνηθή τη δύναμί της [Β΄Τιμ. 3, 5]. Πολλοί δοκησίσοφοι και «αρχιεροφανείς» [φαινομενικοί αρχιερείς] και «αγιόδοκοι» [φαινομενικοί άγιοι] νικήθηκαν  στις παλαιές γενεές· αντιθέτως, έλαμψαν ως φωστήρες εν τω κόσμω [Φιλιπ. 2, 15] ολίγοι και αληθινοί σοφοί, οι οποίοι διαβιούν με φόβο Θεού, επειδή αρχή σοφίας είναι το να βοβήται κάποιος τον Κύριο [Ψαλμ. 110, 10], μολονότι δεν έχουν θεωρηθή και σπουδαίοι, επειδή ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, αλλά ο Θεός στην καρδιά" (Επιστολή (156) Ειρήνη Πατρικία, εν Theodori Studitae Epistulae, τόμ. Β΄,  εκδ. De Gruyter, Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Berolinensis 31, Berlin 1992, σελ. 276.277 - μεταγλωττισμένο εδώ: 

http://www.impantokratoros.gr/769A2154.el.aspx ).

Αυτό είναι το φρόνημα των Αγίων Πατέρων, παντελώς διαφορετικό από του κ. Δωροθέου.

Τι θα έλεγε άραγε ο κ. Δωρόθεος αν ήταν στη θέση του Επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου το 429, σαν έβλεπε έναν λαϊκό (τον Ευσέβιο) να τοιχοκολλεί έναν λίβελο εναντίον του, στον οποίο τον κατηγορούσε ως αιρετικό; Θα έγραφε ένα άρθρο σαν αυτό που σχολιάζουμε (αγνοώντας το ότι τελικά ο Νεστόριος καταδικάστηκε και ο Ευσέβιος -έπειτα Επίσκοπος Δορυλαίων- και όλοι όσοι διέκοψαν την κοινωνία με τον Νεστόριο δικαιώθηκαν) ή θα αποκήρυττε την αίρεση για την οποία είχε κατηγορηθεί; Διότι ως γνωστόν ο κ. Δωρόθεος κατηγορείται στην εποχή μας ότι ακολουθεί την παναίρεση του Οικουμενισμού (δείτε εδώ την κατηγορία, εξαιτίας της οποίας επήλθε και η διακοπή του μνημοσύνου του ονόματός του από τον π. Ευθύμιο Χαραλαμπίδη).

Ενώ όμως δεν απάντησε καθόλου στην κατηγορία του αποτειχισθέντος ιερομονάχου, κατηγορεί όλους όσους "βλέπουν παντού εχθρούς της Ορθοδοξίας", "διυλίζουν λόγια και κινήσεις, παρερμηνεύουν λέξεις και φράσεις, επιστρατεύουν και επικαλούνται κατά το δοκούν Κανόνες και Πατερικές απόψεις" και αποτειχίζονται από τον "Κανονικό τους Επίσκοπο".

Ο Απόστολος Παύλος όμως φρόντισε να προειδοποιήσει τους πιστούς: "ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ο παρελάβετε, (καν άγγελος εξ ουρανού), ανάθεμα έστω" (Γαλ. α΄, 8-9).

Έτσι λοιπόν όταν βλέπουμε κάποιον που χαρακτηρίζεται "Επίσκοπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας", και δεν διδάσκει την Αλήθεια της Ορθοδοξίας, δεν είναι ούτε Επίσκοπος, ούτε της Εκκλησίας, με την ουσιαστική έννοια, και  φυσικά ως υπόδικος (αφού Αποτείχιση δεν σημαίνει καταδίκη - η οποία είναι έργο Ορθοδόξου Συνόδου έναντι των αμετανοήτων -, αλλά καταγγελία, και έτσι κανείς αποτειχιζόμενος δεν πιστεύει ότι "είναι η Εκκλησία" με την προτεσταντική έννοια, όπως προσπαθεί να αποδείξει ο κ. Δωρόθεος) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι κατήγορος όσων τον έχουν ήδη καταγγείλει επί αιρέσει.

Πάλι ο Απόστολος Παύλος μας έχει προετοιμάσει: "Αγαπητοί, μη παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν, ότι πολλοί ψευδοπροφήται εξεληλύθασιν εις τον κόσμον" (Α΄ Ιω. δ΄, 1).

Με την ευχέρεια που μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι ένας Ναΐτης σταυροφόρος και ένας εθελοντής νοσοκόμος, αν και φέρουν και οι δύο λευκή στολή με κόκκινο σταυρό, διαφέρουν ξεκάθαρα (αφού ο ένας δημιουργεί πληγές, ενώ ο άλλος τις επουλώνει), με την ίδια ευχέρεια πρέπει να καταφέρει κανείς (σε αυτό βοηθάνε οι Άγιοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας) βλέποντας και τους Επισκόπους, που φέρουν ακριβώς την ίδια στολή, ότι υπάρχει πιθανότητα ο ένας να μην έχει καμία σχέση με τον άλλο, σε σημείο που ο μεν πρώτος (π.χ. Επίσκοπος Εφέσου Άγιος Μάρκος Ευγενικός) να εκφράζει την Ορθοδοξία κηρύττοντας "φεύγετε τους παπικούς ως φεύγει τις από του όφεως", ο δε έτερος (π.χ. Επίσκοπος Σύρου λατινόφρων Δωρόθεος) να αποδεικνύεται θιασώτης της κακοδοξίας φωνάζοντας "Άξιος!" σε "χειροτονία" παπικού "επισκόπου" (δείτε εδώ).

 

 

 

 

 

Και δεν φθάνουν όλα αυτά, αλλά κλείνει το άρθρο του ο κ. Δωρόθεος με ένα μέγιστο ατόπημα. Προσπαθεί να παραλληλίσει τον εαυτό του με τον Άγιο Δωρόθεο Τύρου. Αξίζει να μεταφέρουμε το απόσπασμα αυτό: "Αναφέρεται για τον Άγιο Ιερομάρτυρα Επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο ότι όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών. Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός. Όταν πέρασε η θύελλα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων. Είναι βέβαιο ότι εάν ζούσαν τότε οι σημερινοί “απολογητές” και “πρόμαχοι” της Ορθοδοξίας, θα κατηγορούσαν και αυτόν ως δειλό και ως προδότη της πίστεως, και με περηφάνεια περισσή θα “διέκοπταν το μνημόσυνό του”...”ίνα μη μιανθώσι, αλλ` ίνα φάγωσι το Πάσχα”...".

Πριν σχολιάσουμε, αξίζει να αναφέρουμε έναν διδακτικό μύθο, που, ως πνευματικοί απόγονοι του Αισώπου, συνθέσαμε για την περίσταση.

Ήταν ένας Λιβανέζος πραματευτής, ο οποίος πούλαγε γλυκά και ζαχαρωτά, στο καράβι που έκανε το δρομολόγιο Πειραιάς-Σύρος. Κάποια στιγμή τον πλησιάζει ένας επιβάτης και του ζητάει να αγοράσει τα περίφημα για τη νοστιμιά τους λουκούμια Σύρου. ο Λιβανέζος τον κοιτάει, διαπιστώνει ότι είναι αγαθός και του δίνει ένα πακέτο με λουκούμια. Όταν ο επιβάτης έφθασε στο σπίτι του, άνοιξε το πακέτο με τα λουκούμια και έφαγε ένα. Διαπίστωσε όμως ότι ήταν σκληρά και με άθλια γεύση. Παρατηρώντας τότε την συσκευασία είδε ότι κάτω από το αυτοσχέδιο αυτοκόλλητο "Λουκούμια Σύρου", έγραφε στα αραβικά "Λουκούμια Τύρου". Και τότε, καταλαβαίνοντας την απάτη, κούνησε το κεφάλι του και μονολόγησε: "Εμ, άλλο Σύρου και άλλο Τύρου".

Έτσι λοιπόν αντιστρόφως τι σχέση θα μπορούσε να έχει ο Δωρόθεος Σύρου ο οικουμενιστής με τον Δωρόθεο Τύρου τον Γνήσιο Ορθόδοξο; Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο συγγραφέας αυτό το επιχείρημα μόνο στην περίπτωση που ο Άγιος Δωρόθεος Τύρου, θα πήγαινε στην "χειροτονία" κάποιου αρειανού ή σαββελιανού ή άλλου αιρετικού επισκόπου της εποχής, και θα του πρόσφερε δώρο μια μίτρα, αναφωνώντας του το "Άξιος!", όπερ και δεν εγένετο, διότι αν γινόταν τέτοιο πράγμα θα κινδύνευε όχι από τον Διοκλητιανό ή τον Ιουλιανό (επί της εποχής του οποίου μαρτύρησε τελικώς), αλλά από τους Ορθοδόξους πιστούς της εποχής, που τότε ήταν όντως Γνήσιοι Ορθόδοξοι και δεν ανεχόντουσαν ποιμένα που πρεσβεύει αιρετικά φρονήματα...