Ο ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΟΥ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΥΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΒΟΥΡΙΔΟΥ (7-9-1955 Π. Η.) ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

 

"Δεν ηυτύχησα να γνωρίσω προσωπικώς τον σύγχρονον ομολογητήν της Ορθοδοξίας πρώην Φλωρίνης κυρόν Χρυσόστομον, τον αναστήσαντα ημέρας Στουδιτικής παρρησίας και ομολογίας εν μέσω εικοστώ αιώνι. Τον εγνώρισα όμως από τας συγγραφάς του και τους συνεργάτας του, και το σπουδαιότερον, εκ της εμπράκτου πείρας του κηρύγματός του, ακολουθήσας ελέει Θεού, την πορείαν που ηκολούθησε και ο αοίδιμος κατά τα έτη 1935-1955, ότε ηγείτο του ιερού κινήματος των Παλαιοημερολογιτών. Καίτοι ο Θεός τον επροίκησε με πολλά χαρίσματα και τον εκόσμησε με πλείστας αρετάς, τας οποίας επολλαπλασίασε διά της προσωπικής εκ νεότητας αυτού εμπόνου εργασίας εν τω μυστικώ αμπελώνι του Κυρίου, εν τούτοις αι δύσκολοι συνθήκαι τας οποίαν αντιμετώπισεν ως ηγέτης των Γ.Ο.Χ., και προ παντός, το εν πολλοίς ακατάλληλον των κληρικών συνεργατών του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τον απέδειξαν ένα θλιμμένον και προδομένον εκκλησιαστικόν ηγέτην.

Τα ανωτέρω γράφομεν εν πλήρει γνώσει τελούντες της θλιβεράς και ηρωικής άμα εικοσαετούς ποιμαντορίας του ανδρός, εν τη οποία πολλά "πικρά ποτήρια" έπιε υπό συνεργατών και αντιπάλων του, μόνην αμοιβήν και παρηγορίαν έχων την πληροφορίαν της συνειδήσεώς του, ότι επιτελεί το καθήκον του ως ιεράρχης της Εκκλησίας του Χριστού.

Και τας μεν θλίψεις εκ των αδίκων εξοριών του και της διψύχου και δειλής στάσεως των συναδέλφων του ιεραρχών, στάσις ήτις έφθασε μέχρι του σημείου της πλήρους εγκαταλείψεως και εχθρότητος διά του Ματθαιϊκού σχίσματος (1937), περιέγραψε ικανώς εις εκ των πλέον εμπίστων συνεργατών του, ο αγωνιστής εν Χριστώ αδελφός Σταύρος Καραμήτσος εν τω γνωστώ έργω του: "Η αγωνία εν τω κήπω της Γεθσημανή".

Τας άλλας όμως περιπετείας του ανδρός, που τον ηκολούθησαν μέχρι τον θάνατόν του, τας προερχομένας εκ των μικροτήτων και παρεξηγήσεων των αδυνάτων θεολογικώς και πνευματικώς συνεργατών του, μόνον ο Θεός γνωρίζει και οι πολύ εγγύς αυτού. Τα διήλθεν όμως όλα ήρεμος και γαλήνιος, μετά οσιακής πραότητος και ομολογιακής σταθερότητος. Μόνον όποιος έχει ακολουθήσει τα ίχνη της ομολογίας του εις τας ημέρας μας είναι δυνατόν να αντιληφθή τι σημαίνει να ηγήσαι ενός τοιούτου ιερού κινήματος χωρίς τους ενδεδειγμένους συνεργάτας, βαλλόμενος υπό εχθρών και "φίλων" και παρά ταύτα διατηρών συνεχώς την νηφαλιότητα του πιστεύοντος εις το δίκαιον του αγώνος του.

Δι' ημάς, τους νεωτέρους πιστούς και ακολούθους του ιερού του προσκλητηρίου, ο κυρός Χρυσόστομος θ' αποτελή φαεινόν μετέωρον ορθοδόξου ομολογίας, διό και μετά βαθυτάτου σεβασμού κλίνωμεν γόνυ ψυχής και σώματος ενώπιόν του, επικαλούμενοι τας προς τον Θεόν μεσιτείας του, προς συνέχισιν του ιερού αγώνος, την σκυτάλην του οποίου μας παρέδωκε "μετά πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας".

Ιερομόναχος Θεοδώρητος

Ησυχαστήριον Θείας Αναλήψεως Πάρου 

 

Το παραπάνω κείμενο του αειμνήστου π. Θεοδωρήτου (+2007) γράφτηκε λίγο πριν το 1990 και δημοσιεύθηκε στο βιβλίο "Ο σύγχρονος ομολογητής της Ορθοδοξίας" (σελ. 71-72) του επίσης κεκοιμημένου θεολόγου Σταύρου Καραμήτσου. 

Με την ευκαιρία παραθέτουμε από την εφημερίδα "Ελληνική Ημέρα" (22-4-1952) ένα απόκομμα ως ένα ακόμη τεκμήριο ορθοδόξου ομολογίας του συκοφαντημένου Ηγέτου μας.