Περί μιας θέσεως του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου

Στο ιστολόγιο "Τρελογιάννης" (συγκεκριμένα εδώ) είδαμε να αναρτάται, για χιλιοστή φορά, το "Ευαγγέλιο" των Νεοημερολογιτών κατά των Παλαιοημερολογιτών, ήτοι η γνωστή επιστολή προς Νικόδημο, από το βιβλίο "Τα δύο άκρα" του π. Επιφανίου Θεοδωρόπουλου. Δεν είναι όμως ο, κατά τα άλλα αξιόλογος και συμπαθέστατος, "Τρελογιάννης", ο μόνος που επιλέγει να αναπαράγει τέτοιες θέσεις. Είναι πολλοί εκείνοι που εδώ και χρόνια επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια αυτά επιχειρήματα (δείτε για παράδειγμα εδώ, εδώ, εδώ και αλλού).
Σε όλους αυτούς που αναπαράγουν τις επικίνδυνες για την υγεία της Ορθοδοξίας θέσεις, που δυστυχώς εξέμεσε η ιοβόλος κάλαμος του π. Επιφανίου, συνιστούμε το ήδη εδώ και πολλά έτη κυκλοφορηθέν φάρμακο υπό του μακαριστού θεολόγου π. Θεοδωρήτου Μαύρου  το οποίο τιτλοφορείται ευστόχως ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ

Επιθυμούμε όμως να προσφέρουμε στους αναγνώστες που αγαπούν την αλήθεια, ένα ακόμη φάρμακο κατά του ψεύδους, εξετάζοντας μια συγκεκριμένη άποψη του π. Επιφανίου, που πηγάζει από το παρακάτω απόσπασμα της επιστολής του:

 

"Όχι! Κραυγάζουν οι Παλαιοημερολογίτες! Η διάσπαση της εορτολογικής ομοιομορφίας (πότε όμως η Εκκλησία γνώρισε απόλυτη εορτολογική ομοιομορφία;) στέρησε από την Εκκλησία την Χάρη, κατέστησε (άκου και φρίξε!) άκυρα τα Μυστήριά της και επομένως οι Νεοημερολογίτες είναι εκτός Χάριτος, δηλαδή εκτός σωτηρίας!!
Αυτός ο φρικαλέος ισχυρισμός, αδελφέ Νικόδημε, αποτελεί φοβερή αίρεση και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Προβίβασαν οι ταλαίπωροι σε Δόγματα πίστεως, σε όρους σωτηρίας, στοιχεία...ημερολογιακά και εορτολογικά!... κανείς βεβαίως δεν θεωρεί καλό πράγμα την ύπαρξη δύο ημερολογίων στο χώρο της ανά την Οικουμένη Ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας. Κακώς, κάκιστα έγινε η αλλαγή του Ημερολογίου. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να δούμε τα ημερολόγια ως...Δόγματα πίστεως και να εξαρτήσουμε από αυτά το κύρος των Μυστηρίων και την επίτευξη της σωτηρίας, η απόσταση είναι αβυσσαλέα.
Ας κρατούσαν οι Παλαιοημερολογίτες το παλιό ημερολόγιο, αλλά ας διατηρούσαν την κοινωνία προς την Εκκλησία. Τότε δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος. Αυτοί όμως έφτασαν στο σημείο να αποκοπούν από την Εκκλησία, για να μη...χάσουν την Χάρη και τη σωτηρία!... δεν αγνοώ ότι υπάρχουν Παλαιοημερολογίτες, που δεν δέχονται αυτές τις βλασφημίες, αλλά ποιο το όφελος, εφόσον υπάρχουν άλλοι - και μάλιστα η ηγεσία τους - που υποστηρίζουν αυτές τις αιρετικές θέσεις;"

 

Σύμφωνα με τα παραπάνω ο π. Επιφάνιος ισχυρίζεται ξεκάθαρα ότι η θέση των Παλαιοημερολογιτών (έστω και ορισμένων από αυτών) περί ακύρων Μυστηρίων και απώλειας της Θείας Χάριτος των Νεοημερολογιτών, αποτελεί αίρεση.

 

Το επιχείρημα αυτό φαίνεται τόσο ισχυρό, που οι Νεοημερολογίτες, ακόμη και 45 χρόνια μετά τη συγγραφή αυτής της επιστολής, το χρησιμοποιούν συνεχώς, όπως διαπιστώνουμε (πάνω σε αυτό το επιχείρημα μάλιστα βασίστηκε και η θεωρία των "δύο άκρων"). 

Όταν μάλιστα τους παραπέμπει κανείς στο προμνημονευθέν έργο "Το Αντίδοτον", είτε το αγνοούν, είτε εθελοτυφλούν μη θέλοντας να παραδεχθούν την αλήθεια και το δίκαιο, είτε αρνούνται να το δημοσιεύσουν (όπως έγινε και με το ιστολόγιο "Τρελογιάννης").

 

Εξέταση αυτής της θέσεως:

Αν η θέση περί ακύρων Μυστηρίων και απώλειας της Θείας Χάριτος (την οποία σημειωτέον απορρίπτουμε για άλλο λόγο) αποτελεί αίρεση, τότε πρώτοι και καλυτέροι θιασώτες αυτής της αιρέσεως ήταν και είναι οι Νεοημερολογίτες! Δείτε για ποιους λόγους:
 

1. Διότι πρώτοι οι Νεοημερολογίτες εξέφρασαν την θέση αυτή.
Συγκεκριμένα στις 16-4-1926 (νέο ημερολόγιο) η νεοημερολογιτική Σύνοδος εξαπέλυσε την υπ' αριθμόν 2389/2203 Εγκύκλιο, κατά των Παλαιοημερολογιτών, σύμφωνα με την οποία:
"Αι αποφάσεις της Εκκλησίας είναι απολύτως υποχρεωτικαί, ο δε μη υπακούων, δεν ανήκει πλέον εις αυτήν, στερείται των μέσων της θείας χάριτος, αποσχίζεται και αποκόπτεται αυτής και υπόκειται εις αιώνιαν κόλασιν"[1].
Με αυτήν την εγκύκλιο (στην οποία βλέπουμε να συγχέεται εσκεμμένα η έννοια της καθόλου Εκκλησίας με την Ιεραρχία μιας Τοπικής Εκκλησίας, της οποίας οι αποφάσεις πολλές φορές συμβαίνει να μην συμφωνούν με όσα πιστεύει η Εκκλησία, όπως φανερώνουν τα ευαγγελικά, συνοδικά και πατερικά της κείμενα, αλλά και η Ιερά Παράδοση), διακηρύσσεται περίτρανα το περί απωλείας της Θείας Χάριτος φρόνημα, αφού θεωρούνται ως στερημένοι της θείας χάριτος και υποκείμενοι στην αιώνια κόλαση, όσοι δεν αποδέχτηκαν την απόφαση για την αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου!

2. Διότι πάνω στην θέση αυτή βασίστηκαν οι διωγμοί των Παλαιοημερολογιτών και ο αποσχηματισμός των Κληρικών τους από τους Νεοημερολογίτες.
Από τη Μαύρη Βίβλο της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας κατά των Παλαιοημερολογιτών τι να πρωτοαναφέρουμε[2]; Ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις, χτυπήματα με γκλομπ, κατάβρεξη με πυροσβεστικές αντλίες, εισβολές στα σπίτια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Σαλαμίνα, Μάνδρα, Χαλκιδική, Μεσορόπη και αλλού. Μέχρι και φόνους είχαμε (με γνωστότερο της Αικατερίνης Ρούττη).
Οι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοί θεωρήθηκαν ως μη έχοντες την Χάρη της Ιερωσύνης και παραπέμφθηκαν σε ποινικά δικαστήρια με πιο συνηθισμένη κατηγορία την αντιποίηση ασκήσεως υπηρεσίας λειτουργού της Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας. Δεκάδες κληρικοί φυλακίσθηκαν και εξορίσθηκαν, ενώ τα υπόγεια των Μητροπόλεων γέμισαν με ράσα και καλυμμαύχια.

Ειδικά το παρακάτω φρικτό περιστατικό φανερώνει ξεκάθαρα και στην πράξη το πόσο πιστεύαν σε αυτή την θέση:
Το 1935 στη Δεσφίνα Φωκίδος ο τότε δεσπότης Ιωακείμ Αλεξόπουλος εισήλθε μετά κουστωδίας στην εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών εν ώρα της Θείας Λειτουργίας, λειτουργούντος του Ιερομονάχου Θεωνά, άρπαξε από τα χέρια του το Άγιο Ποτήριο, από το οποίο έριξε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας καταγής και Τα καταπάτησε. Ύστερα άρπαξε από τα γένια τον εν λόγω Ιερομόναχο, του τα ξερίζωσε και άρχισε να τον κλωτσάει μανιωδώς. Ο π. Θεωνάς λίγο αργότερα απεβίωσε [3].

3. Διότι πάνω σε αυτήν την θέση βασίστηκε η επανάληψη των Μυστηρίων των Παλαιοημερολογιτών από τους Νεοημερολογίτες.
Έτσι είχαμε, και έχουμε μέχρι σήμερα, δεκάδες αναβαπτίσεις, αναχειροτονίες [4] και εν γένει επαναλήψεις Μυστηρίων, που τελέσθηκαν από Παλαιοημερολογίτες Κληρικούς, ασχέτως αν η Πολιτεία πλέον τα αναγνωρίζει.
Η Νεοημερολογιτική Εκκλησία θεωρούσε τα Μυστήρια των Παλαιοημερολογιτών ως μη γενόμενα [5].

Αλλά ας μην πάμε μακριά. Ακόμη και σήμερα κηρύττει αυτή την αίρεση (κατά τον π. Επιφάνιο) των ακύρων Μυστηρίων, όπως διαβάζουμε εδώ: 
"Τά Μυστήρια τῶν Παλαιοημερολογιτῶν θεωροῦνται ὡς μή γενόμενα καί θά πρέπει νά ἐπαναλαμβάνονται ἐξ ὑπαρχῆς"!

Μετά από τα παραπάνω ας μας πούνε οι τίμιοι αναγνώστες είχε δίκαιο να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο π. Επιφάνιος, όταν άκουγε τον "φρικαλέο ισχυρισμό" ενίων Παλαιοημερολογιτών που θεωρούσαν άνευ Θείας Χάριτος τους Νεοημερολογίτες, ενώ προφανώς είχε γνώση των απόψεων και της δράσεως των τελευταίων απέναντι στους πρώτους; Είχε δίκαιο να κατηγορεί ως αιρετικούς τους Παλαιοημερολογίτες γι' αυτήν την θέση, που ήταν και είναι η επίσημη θέση της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας;
Δεν υπάρχουν "δύο άκρα" λοιπόν όπως τα παρουσίασε ο π. Επιφάνιος. Υπάρχει Οικουμενισμός / αίρεση / απώλεια και Ορθοδοξία, Αλήθεια και Σωτηρία. Ας επιλέξουμε σωστά.

Νικόλαος Μάννης

 

Υ.Γ. Στους καλοπροαίρετους αδελφούς συνιστούμε και το έργο του αειμνήστου θεολόγου Αριστοτέλους Δελήμπαση "Πάσχα Κυρίου", στο οποίο έχει γράψει σχετικά στις σελίδες 767 κ. εξ.



ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, τόμος β΄, σελ. 1405-1409
[2] Τα ντοκουμέντα για όλα τα αναφερόμενα γεγονότα βρίσκονται στη διάθεση όποιου αναγνώστη επιθυμεί.
[3] "Η Ορθοδοξία νικά", Σπυρίδωνος Αγιορείτου, Λευκωσία 1976, σελ. 12 και "Το νέον παπικόν ημερολόγιον", π. Φιλοθέου Ζερβάκου, σελ. 9-10
[4]  Μόνο μια αναφορά, για να μην κουράζουμε τον αναγνώστη, στο "Το νέον παπικόν ημερολόγιον", π. Φιλοθέου Ζερβάκου, σελ. 10
[5] Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία, Αρχιμανδρίτου Θεοκλήτου Στράγκα, τόμος δ΄, σελ. 2556