Πρὸς τοὺς δοκοῦντας εἶναι... "πνευματοφόρους θεολόγους"

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ")

ΠΕΤΡΟΥ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
(ΤΜΗΜΑ ΧΗΜΙΚΩΝ-ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ)

Ἀγαπητέ μοι π. Σπυρίδων, "Οὐὰ οἱ λίθοι κεκράξουσι καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἂφροντις;" (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου).... Οἱ συλλογισμοί μας καὶ ἡ πίστις μας θὰ πρέπη πάντοτε νὰ δοκιμάζωνται ὡς πρὸς τὴν ἀντοχὴ τους στὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα βρίσκεται ἡ ποιότητα τῆς προαιρέσεως ἑνὸς ἑκάστου στὸ νὰ ἀποδεχθῆ τὴν ἀλήθεια, ὅποιο καὶ νὰ εἶναι τὸ κόστος. Θέλω νὰ πιστεύω, πὼς διαθέτουμε τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη πρὸς τὴν ἀλήθεια, στὸν βαθμὸ, ποὺ ἡ ἁμαρτωλότητά μας, βέβαια, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ δοῦμε.

          Μελετῶντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας συνειδητοποιοῦμε τὴν ἀβυσσαλέα πράγματι ἀμέλεια, ραθυμία καὶ ἁμαρτωλότητά μας. Συνειδητοποιοῦμε ὅτι στὸ φοβερὸ Βῆμα τοῦ Χριστοῦ μας δὲν θὰ ἔχουμε νὰ παρουσιάσουμε ἔργα ἀρετῆς, νηστεῖες, ἀγρυπνίες, χαμευνίες, ἐλεημοσύνες, ἐκεῖ ποὺ θὰ παρευρίσκονται πάντες οἱ Ἃγιοι, τῶν ὁποίων τὰ κατορθώματα μελετοῦμε, τῶν ὁποίων τὶς πανηγύρεις ἐπιτελοῦμε, πλὴν ὅμως τὰ ἔργα τους δὲν τὰ μιμούμεθα.

          Ἀπὸ ἔργα, λοιπόν, εἲμαστε ἀπεγνωσμένοι, δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα, (χωρὶς βέβαια νὰ ἀμφισβητοῦμε, οὐδέ κατ᾿ ἐλάχιστον, τὴν ἀναγκαιότητα καὶ τὴν ἀξία τῶν ἔργων μέχρι τελευταίας μας πνοῆς). Ἐλπίζουμε, ὅτι ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς θὰ μᾶς ἐλεήση, ἲσως καὶ λόγῳ τῆς ἐποχῆς ποὺ ζήσαμε. Αὐτὸ ὅμως γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν θὰ ἔχουμε κανένα, μὰ κανένα λόγο, ἀπολογίας θὰ εἶναι ἡ ἀπουσία ἀπὸ τὴν ζωή μας τῆς ὀρθῆς ὁμολογίας. ῾Η στροφὴ τῶν νώτων μας πρὸς τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

          Θὰ μποροῦμε, ὅμως, νὰ ποῦμε: Κύριε, τίποτε τὸ ἀξιόλογο δὲν ἔπραξα, λόγῳ τῆς ἀδυναμίας μου, λόγῳ τῆς ἐποχῆς ποὺ ἔζησα. Ὅμως τὴν πίστιν τὴν τήρησα, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωκες, μέσα σὲ καιροὺς  ἀδιαφορίας, συγχύσεως καὶ ἀποστασίας, ἀγάπησα τὴν ἀλήθειὰ Σου, τὴν ὡμολόγησα "ἐν λαῷ βαρεῖ", δέξαι με τώρα, ὅπως δέχτηκες τὸν ληστή, Ἐσὺ ποὺ εἶπες, ὅτι "ὃς ἂν ὁμολογήσῃ με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἄγὼ αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς".

          Ἂς πάρουμε, ὅμως, τὰ πράγματα μὲ τὴν σειρὰ, μὲ τὴν ὁποία πολλοὶ ἀπὸ σᾶς τοὺς "συνετοὺς θεολόγους" τοποθετεῖτε τὰ πράγματα.

          Ἐν πρώτοις, ἐπιτρέψτε μας νὰ ἐπιμένουμε καὶ στὴν λογικὴ καὶ στὴν ἔρευνα. Δέν εἲμαστε ἂλογα ἀλλὰ λογικὰ πρόβατα. Ὡς ἐκ τούτου καὶ οἱ ὑποχρεώσεις μας εἶναι ἀνάλογες:

           "Ἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκόν. Λογικὰ γάρ πρόβατα, οὐκ ἂλογα. Ἳνα μὴ εἲπῃ ὁ λαϊκὸς, ὅτι ὁ ποιμὴν ὂψεται, ὅτι ἐγὼ πρόβατον εἰμὶ καὶ οὐ ποιμήν. Ὣσπερ δὲ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὓτω καί τῷ τῷ πονηρῶ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόβατον πρόδηλον ἔχει τὸν θὰνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό. Διὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθορέων ποιμένων."[1].

          Καὶ ἀκόμη ἂς ἀκούσουμε καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου λέγοντος:

          "Ἐντολὴ γάρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Ὣστε, ὅτε περὶ πίστεως ὁ λόγος, οὔκ ἐστιν εἰπεῖν, ἐγὼ τὶς εἰμί; Ἱερεύς, ἂρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ὀὐδείς μοι λόγος καὶ φροντὶς περὶ τοῦ προκειμένου. Οὐὰ οἱ λίθοι κεκράξουσι καὶ σὺ σιωπηλὸς καὶ ἂφροντις;".

          Δέν θέτουμε, πάτερ μου, βαρειὰ θεολογικὰ θέματα καὶ δόγματα ὑπὸ τὴν ἐπιστημονικὴν ἔρευναν! Αὐτὸ πράγματι ἀπαιτεῖ καθαρότητα βίου καί γι᾿ αὐτὸ μελετοῦμε τὰ γραπτὰ τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἐδοξάσθησαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ προβάλλονται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἀπλανεῖς Διδάσκαλοι. Ἐμεῖς οἱ ἀμαθεῖς καὶ βραδεῖς τῆ καρδίᾳ, ἁπλᾶ προσπαθοῦμε νὰ χωρίσουμε "δυὸ γαϊδουριῶν ἂχυρα", τοὔτέστιν ἀπὸ τὰ γεγονότα νὰ ξεχωρήσουμε, ποιοὶ ποιμένες ὀρθοτομοῦν τὸν Λόγον τῆς Ἀληθείας, γιὰ νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε. Καὶ αὐτό, ἐπιτρέψτε μας νὰ πιστεύουμε, ὅτι ἃπτεται καί τῆς λογικῆς μας.

          Ἂλλως, τὶ ἀξία θὰ εἶχε ἡ ὀρθὴ πίστις μας, ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ δυνατότητα νὰ διακρίνουμε μεταξὺ ἀληθείας καὶ ψεύδους;

          Δέν θὰ εἲχαμε καμμία εὐθύνη γιὰ τὴν ὁποιαδήποτε πλάνη καὶ νὰ ἀκολουθούσαμε, ἂν ἔτυχε νὰ βρεθοῦμε σὲ αὐτὴν ἐξ ἀρχῆς! Μὴ μᾶς λέτε, λοιπόν, ὅτι δὲν εἲμαστε θεολόγοι μὲ τὴν πνευματικὴν καὶ ὂχι τὴν ἀκαδημαϊκὴν ἔννοιαν τοῦ ὅρου, γιατὶ τὸ ἲδιο ἀκριβῶς ἰσχύει καὶ γιὰ σᾶς!

          Πνευματοφόροι θεολόγοι δὲν εἶστε οὒτε ἐσεῖς.

          Γιαὐτὸ, πάλιν, ἂς ἀκούσουμε τὸν κατ᾿ ἐξοχὴν πνευματοφόρο θεολόγο Ἃγιο Θεόδωρο στὴν πρὸς μοναζούσας ἐπιστολὴν του: "...ἀλλ᾿ εἰδυῖαι, ὅτι οὒτε βίος δίχα πίστεως ὀρθῆς, οὒτ᾿ αὖ πίστις δίχα πράξεως θείας σώζειν δύναιτο, ἀμφοτέρωθεν εἲητε διηυγασμέναι εἰς δόξαν Θεοῦ, εἰς κλέος τῆς Ἐκκλησίας" [2].

          Λέτε, "ἀφοῦ μαζί μας ἔχουμε τοὺς πατέρες αὐτούς, τοὺς Πορφύριο, Παΐσιο καί Ἐπιφάνιο, ποὺ τοὺς δοξάζει τὸ Πανελλήνιο, -λὲς καὶ ἔχει σημασία ἡ δόξα τοῦ Πανελληνίου μᾶλλον παρὰ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ-, τότε καλὰ πᾶμε".

          ῾Η ἐπιχειρηματολογία αὐτοῦ τοῦ τύπου εἶναι ἕωλη καὶ διακρίνεται ἀπὸ συναισθηματικὴ προσκόλληση σὲ πρόσωπα. Ἐξ ἂλλου δὲν ἔχει ὑποπέσει στὴν ἀντίληψίν μας ἀνάλογη ἐπιχειρηματολογία Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι νὰ ἐπικαλοῦνται μὲ ἀνάλογο μὲ σᾶς τρόπο, τὴν συμπόρευσιν μὲ συγχρόνους τους πατέρας, γιὰ νὰ τεκμηριώσουν τὴν αὐθεντικότητα τῆς πίστεώς τους.

          Ὡστόσο, καὶ ἐμεῖς θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπικαλεστοῦμε τὴν ἁγιότητα πολὺ περρσσοτέρων ἀπὸ σᾶς παλαιοημερολογιτῶν ἀββάδων, δοκιμασμένου καὶ ἐγνωσμένου καὶ παγκοσμίου κύρους, ὅπως ὁ μεγάλος ἀββᾶς Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης (βλ. σχετικά Π. Μπότση, "Γέροντας Ἱερώνυμος, ὁ ἡσυχαστής τῆς Ἀἲγινας", Ἀθῆνα 1996) ἢ ὁ προσφάτως, (Ἰούνιος 1994), ἁγιοποιηθεὶς Ἀρχιεπίσκοπος Σὰν Φραντζίσκο Ἃγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς τῆς ὑπερορίου Ρωσσικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ὁποίου τὸ ἱερὸ λείψανο ἀνεκομίσθη ἂφθορο μετὰ ἀπό 27 ἔτη ἀπό τῆς κοιμήσεώς του καὶ παραμενει ἂφθορο μέχρι σήμερα, ἐνῶ πολλὰ εἶναι τὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα ἐπιτελοῦνται διὰ τῶν πρεσβειῶν του[3].

          Θὰ μπορούσαμε ἀκόμη νὰ ἐπικαλεστοῦμε τὴν μεγαλύτερη, ἲσως, ἐν Ἁγίῳ Ὄρει σύγχρονη μορφὴ τοῦ Ἡσυχασμοῦ Καλλίνικο τὸν ἡσυχαστή,[4] καὶ ὅλους ἐκείνους τοὺς ζηλωτὲς πατέρες, ποὺ καὶ ὁ δικός σας π. Παΐσιος ἐγκωμιάζει στὸ βιβλίο του,[5]  ὅπως ὁ Γερο-Πέτρος ὁ Πετράκης καὶ ὁ Γερο-Σάββας ὁ Ἐσφιγμενίτης, τοῦ ὁποίου εὐωδίασε τὸ λείψανο, ὅταν κοιμήθηκε, ὅπως καί τοῦ παπα-Εὐθύμιου τοῦ προηγουμένου τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ ἂλλων πολλῶν, παραλειπομένων τῶν σημερινῶν ζηλωτῶν Πατέρων, τῶν μὴ κοινωνούντων μεθ᾿ ὑμῶν καὶ τοῦ Λατινόφρονος πατριάρχου σας Βαρθολομαίου.

          Δέν ἀναφέρουμε τὰ ὀνόματὰ τους, γιατὶ θὰ προσκρούαμε στὴν ταπείνωσὶν τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ τοὺς προστατέψουμε ἀπὸ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, ὅσο ζοῦν καὶ γιὰ νὰ μὴ στερηθοῦν τοῦ μισθοῦ τους ἀπὸ τὸν Θεόν.

          Πρόκειται γιὰ Πατέρες, ποὺ δὲν ὑπολείπονται σὲ ἀρετὴν καὶ σὲ χάριν τῶν προγενεστέρων. Δέν προβάλλουμε τοὔλάχιστον σὲ αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν μας τοὺς συγχρόνους αὐτοὺς παλαιοημερολογῖτες ἀββάδες, ποὺ ἔλαμψαν στό Ὀρθόδοξο στερέωμα, γιὰ νὰ στηρίξουμε μὲ τὸ παράδειγμὰ τους, τὴν ἁγιότητὰ τους καὶ τὴν διδασκαλία τους, τὸ καθῆκον καὶ τὴν ὑποχρέωσιν τῆς ἀποτειχίσεως κάθε Ὀρθοδόξου ἀπὸ τὸν Νεοημερολογιτικὸ Οἰκουμενισμό, καὶ αὐτὸ, γιατὶ θέλουμε νὰ ἀποφύγουμε συναισθηματικὲς προσκολλήσεις σὲ πρόσωπα καὶ νὰ μείνουμε στὴν ἀμείλικτη κριτικὴ τῶν ἐπιχειρημάτων...

          Μισοῦμε, πάτερ μου, τὴν πλάνην καὶ ὂχι τοὺς πλανεμένους!

          Μᾶλλον μᾶς ἀποδίδετε τὴν συνεκδοχικὴ σημασία τῆς μισαλλοδοξίας, μιὰ καὶ ἡ ἀδιαλλαξία γιὰ τά τῆς Πίστεως ἢ ὁ ἐνθουσιασμὸς μέχρι μανίας, μᾶλλον ἐπιθυμητὰ πράγματα εἶναι. Ἴσως δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ μοντέρνοι θεολόγοι καὶ μή, μᾶλλον γιὰ φανατικοὺς θεωροῦν τὸν Ἃγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη, τὸν Ἃγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικὸ καὶ τὸν Ἃγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή.

          Ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ φανατισμένου, ἲσως εἶναι πολὺ κολακευτικὸς γιὰ μᾶς καὶ δὲν τὸν ἀποδεχόμαστε. Ἔχουμε ἀκόμη πολὺ δρόμο νὰ διανύσουμε, γιὰ νὰ γίνουμε φανατικοὶ Χριστιανοί, δηλαδὴ Ἃγιοι.

          Ἐμεῖς, πάτερ μου, ἤμαστε μέχρι πρὶν λίγα χρόνια ἐκεῖ ποὺ εἶστε. Ὅταν, ὅμως, ἡ φωνή τῆς συνειδήσεώς μας μᾶς ἤλεγξεν καὶ δὲν βρήκαμε ἱκανοποιητικὲς τὶς δικαιολογίες, δὲν διστάσαμε νὰ ἐγκαταλείψουμε τὶς ἐσφαλμένες θέσεις μας. Μήπως, λοιπὸν, σὲ λάθος κατέυθυνσιν ἐκτοξεύεται ἡ περὶ φανατισμοῦ γνωμάτευσις;

          ῾Η ἀναφορά μας, πάντως, στὸν Ἃγιο Μάξιμο δὲν ἔγινε τόσο γιὰ νὰ ταυτίσουμε τὴν στάσιν μας μὲ τὴν δικὴ Του, πρᾶγμα ποὺ, ὅπως φαίνεται, σᾶς ἔβαλε νὰ σκεφτῆτε: "βάζει κι ἡ μυλωνοῦ τὸν ἂντρα της μὲ τοὺς πραματευτάδες", ἀλλὰ μᾶλλον, γιὰ νὰ σᾶς θυμήσουμε τὶ ἔλεγαν οἱ πολέμιοί του καὶ νὰ συγκρίνετε τὴν πολεμικὴ αὐτῶν μὲ τὴν πολεμικὴ τῶν συγχρόνων "σωφρονιστῶν".

          Ἂς ἔρθουμε, τώρα, καὶ στὸ κεντρικὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ, τὴν σήμερον παρρησιαζομένην αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Νὰ ὁρίσουμε, τὶ εἶναι ἡ αἵρεσις καὶ νὰ δοῦμε, ποιοὶ εἶναι οἱ αἱρεσιάρχες τῆς σήμερον.

          Ὁ Ἅγιος Νικόδημος εἰς τὸ Πηδάλιον[6] ἀναφέρει:

          "Δι᾿ ὅ καὶ ὁ Γεώργιος ὁ Σχολάριος ἐν τῷ κατὰ σιμωνίας, αἱρετικος εἶναι, λέγει, κάθε ἓνας ὁποῦ ἢ κατ᾿ εὐθεῖαν ἢ πλαγίως πλανᾶται περί τι τῶν ἂρθρων τῆς πίστεως. Καὶ οἱ πολιτικοὶ νόμοι φασίν: Αἱρετικὸς ἐστι, καὶ τοῖς τῶν αἱρετικῶν ὑπόκειται νόμοις, ὁ μικρὸν γοὖν τι τῆς ὀρθῆς πίστεως παρεκκλίνων. Καὶ ὁ Ταράσιος ἐν τῆ α' πράξει τῆς ζ' Συνοδου λέγει: Τὸ ἐπὶ δόγμασιν εἲτε μικροῖς, εἲτε μεγάλοις ἁμαρτάνειν, ταὔτὸν ἐστι. Ἐξ ἀμφοτέρων γάρ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ἀθετεῖται. Καὶ ὁ Φώτιος, γράφων πρὸς τὸν Ρώμης Νικόλαον: καὶ γάρ ἐστιν ὂντως τὰ κοινὰ πᾶσιν ἃπαντα φυλάττειν ἐπάναγκες, καὶ πρό γε τῶν ἂλλων τὰ περὶ πίστεως. Ἔνθα καὶ τὸ παρεκκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν πρὸς θὰνατον. Διαφέρουσι δὲ οἱ αἱρετικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους, καθ᾿ ὅτι οἱ μέν αἱρετικοὶ δὲν φρονοῦσιν ὀρθῶς τὰ τῶν Χριστιανῶν, οἱ δὲ ἂπιστοι τελείως δὲν δέχονται τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ Λόγου οἰκονομίαν[7].        "῾Ηγετικὲς" φυσιογνωμίες, πάντως, Οἰκουμενιστῶν μποροῦμε ἀνενδοιάστως νὰ ὀνομάσουμε τοὺς Προύσσης Δωρόθεο, τὸν Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης, Μελέτιο Μεταξάκη, Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, Ἀθηναγόραν τὸν τυμπανιαῖον, Βαρθολομαῖον τὸν σημερινὸν πατριάρχην σας, Ἰάκωβον Κουκούζην, Στυλιανὸν Αὐστραλίας, Δαμασκηνὸν Ἑλβετίας, Αὐγουστῖνον Γερμανίας καὶ ἂλλους πολλοὺς συγχρόνους Οἰκουμενιστὰς, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ἂν γράφαμε ὅλα, δὲν θὰ μᾶς ἔφταναν οἱ σελίδες αὐτοῦ τοῦ ἐντύπου.

                   Ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενό του ὁ Οἰκουμενισμὸς διατυπώνεται στὸν ἀναθεματισμό τῆς ὑπερορίου Ρωσσικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς ἑξῆς: "Τοῖς βάλλουσι κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκουσι ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία μεμέρισται ἐν οὓτω καλουμένοις "κλάδοις", οἳτινες διαφέρουσιν ἀλλήλων ἐν διδασκαλίᾳ καὶ τρόπῳ ζωῆς, ἢ ὅτι ἡ ἐκκλησία οὐχ ὑφίσταται ὁρατῶς, ἀλλὰ ἀπαρτισθήσεται ἐν τῷ μέλλοντι, ὅταν ἃπαντες οἱ "κλάδοι" ἢ ὁμολογίαι ἢ προσέτι καὶ θρησκεῖαι ἑνωθῶσιν ἐν ἑνὶ σώματι, καὶ οἳτινες οὐ διακρίνουσι τὴν ἱερωσύνην καὶ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ταῦτα τῶν αἱρετικῶν, ἀλλὰ λέγουσιν, ὅτι τὸ βάπτισμα καὶ ἡ εὐχαριστία τῶν αἱρετικῶν εἰσιν ἱκανὰ πρὸς σωτηρίαν. Ὡσαύτως τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς προμνημονευθεῖσιν αἱρετικοῖς ἢ συνηγοροῦσιν ἢ διαδίδουσι ἤ ὑπεραμυνομένοις τῆς καινοφανοῦς αὐτῶν αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν προσχήματι ἀδελφικῆς ἀγάπης ἢ ὑποτιθεμένης ἑνώσεως τῶν διαχωρισθέντων Χριστιανῶν, Ἀνάθεμα." (Ἀὒγουστος 1983).

          Τὸ κείμενο τῆς Πατριαρχικῆς συνοδικῆς ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τὸ ὁποῖο προηγεῖται τῶν "ποιμαντικῶν μέτρων" εἶναι χαρακτηριστικό τῆς συνόδου ἡ ὁποία τὸ ὑπογράφει. Δυστυχῶς, πάτερ μου, εἶναι ὁμολογία πίστεως, ἐκτὸς ἂν οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημὰ τους.

          Τὸ σκεπτικό, λοιπόν, τῆς αἱρετικῆς Ἐγκυκλίου "Πρὸς τὰς ἀπανταχοῦ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας" ἔχει ὡς ἑξῆς:

          "... ῾Η καθ᾿ ἡμᾶς Ἐκκλησία, φρονοῦσα, ὅτι ἡ τῶν διαφόρων Χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν προσέγγισις πρὸς ἀλλήλας καὶ κοινωνία οὐκ ἀποκλείεται ὑπὸ τῶν ὑφισταμένων μεταξὺ αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν... νομίζομεν, δεύτερον:

ὅτι ἐπιβάλλεται, ἳνα ἀναζωπυρωθῇ καὶ ἐνισχυθῇ πρὸ παντὸς ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν, μὴ λογιζομένων ἀλλήλας ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ᾿ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ συγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ".

          Ἂν αὐτὸ τὸ κείμενο δὲν συνιστᾶ ἂρνησιν τῆς μοναδικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, τότε σὲ τὶ συνίσταται ἡ ἂρνησις;

          ῾Η Ἐκκλησία δὲ, δὲν εἶναι ἡ πηγὴ κάθε δόγματος;

          Δέν χρειάζεται ἰδιαιτέρα Θεοπτία καὶ νὰ εἶναι κανεὶς πνευματέμφορος θεολόγος, γιὰ νὰ καταλάβη τὴν σημασία αὐτοῦ τοῦ ἐξαμβλώματος! Αὐτὸς εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς, πάτερ μου, ὁ ὁποῖος ἔφερε στὴν μάνδρα τοῦ ΠΣΕ καὶ τὴν Ἑλλαδικὴν ἐκκλησίαν.

          Ὁ προφανὴς, λοιπὸν, ὁρισμὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι:

          τὸ κήρυγμα τῆς θεωρίας τῶν κλάδων καὶ ἡ ἀναίρεσις τῆς μοναδικότητος τῆς Ἐκκλησίας.

          ῾Η πρακτικὴ δὲ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ συγκρητισμός.   Δυστυχῶς, πάτερ μου, δὲν ἔχετε συνειδητοποιήσει τὴν σημασία τῆς ἂρσεως τῶν ἀναθεμάτων καὶ τὴν συμμετοχή τῆς Ἑλλαδικῆς ἐκκλησίας στὸ ΠΣΕ, τὰ ὁποῖα ἀντιπαρέρχεσθε μὲ τὸν διόλου πειστικὸν ἀφορισμόν σας "ἀνήκουν στὸν χῶρον τῶν δημοσίων σχέσεων".

          Ἐσεῖς, πῶς τεκμηριώνετε αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμόν σας Ἁγιογραφικῶς καὶ Πατερικῶς;

          Ποιὸς νἂλεγε στόν Μ. Ἀθανάσιο ἢ στὸν Ἃγιον Κύριλλον, ὅτι δὲν κάτεχαν ἀπὸ δημόσιες σχέσεις, μιὰ καὶ δὲν ἔλεγαν καὶ πολὺ καλὰ λόγια γιὰ τὸν Ἂρειο, τον Μακεδόνιο καὶ τοὺς Μονοφυσίτες!!!

          Πάτερ μου, μὴν πλανιέστε καὶ μὴν κρύβεστε πίσω ἀπὸ τὸ δάκτυλὸ σας. Δέν ἔχουμε πιὰ ἁπλὲς, μεμονωμένες συγκρητιστικὲς ἐκδηλώσεις ἀλλὰ ὀργανωμένο σχέδιο υἱοθετημένο συνοδικά!

          Πιὸ συγκεκριμένα, πάτερ μου, ἡ σύνοδὸς σας, γιὰ νὰ εἶναι ὀργανικὸ μέλος τοῦ ΠΣΕ ἔχει ὑπογράψει τὸ καταστατικὸ του, τοῦ ὁποίου τὸ πρῶτο ἂρθρο λέγει:

          "1. Βᾶσις: Τό ΠΣΕ εἶναι μία κοινωνία Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖες ὁμολογοῦν τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς Θεὸν καὶ Σωτῆρα, σύμφωνα μὲ τὶς Γραφὲς, καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν μαζὶ στὴν κοινὴ τους κλῆσιν πρὸς δόξαν τοῦ ἑνὸς Θεοῦ, Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος"[8] 

          Ὣστε, λοιπόν, Ἐκκλησίες ἡ πανσπερμία τῶν Προτεσταντῶν! Σίγουρα κάποιος πρέπει νὰ πάρη πρωτοβουλίες καὶ γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἀπηρχαιωμένου Συμβόλου τῆς Πίστεως. Τόσα ἔχουν ἀλλάξει, ἂλλη μιὰ ἀλλαγούλα, σὲ τὶ θὰ ἔβλαπτε; Ἔχουμε ἐξ ἂλλου πνευματικοὺς μεγάλου διαμετρήματος, γιὰ νὰ κλείσουν τὰ ἀπύλωτα στόματα τῶν φανατικῶν:

          Σωπᾶστε ἐσεῖς!

          Δέν ξέρει ὁ π. Πορφύριος καὶ ὁ π. Παΐσιος καὶ ξέρετε ἐσεῖς; "Μή τις τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν;

          Ὀ λαὸς οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον, ἐπικατάρατοί εἰσιν!"

          Ἀπίστευτη πιστότητα στὴν ἐπανάληψιν τῆς ἱστορίας!

          Ὣστε, λοιπὸν, κοινὴ κλῆσις μὲ τοὺς Προτεστάντας, οἱ ὁποῖοι ἀνερυθριάστως βλασφημοῦν τὴν ῾Υπεραγίαν μας Θεοτόκον, μὲ τοὺς κιναίδους Ἀγγλικανοὺς, ποὺ "παντρεύουν" ὁμοφυλόφιλες καὶ ὁμοφυλόφιλους καὶ χειροτονοῦν παπαδίνες!         Ὁ πάπας, τοὐλάχιστον, ὁ ὁποῖος μᾶς θεωρεῖ σχισματικούς, εἶναι πιὸ συνεπὴς καὶ δὲν εἶναι μέλος αὐτοῦ τοῦ τσίρκου. Ὅπως βλέπετε, πάτερ μου, δὲν μπαίνουμε σὲ λεπτὲς θεολογικὲς ἀναζητήσεις. Τὰ πολὺ βασικὰ καὶ θεμελιώδη κρίνουμε μὲ τὴν κοινὴ λογική...

          Ἐκεῖνο, πάλι, τὸ ὅτι οἱ Παπικοὶ γιορτάζουν "σωστά" τὸ Πάσχα τὶ τὸ θέλατε;

          Δέν σᾶς ἀρκεῖ ἡ μαρτυρία τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καὶ τὰ γραφόμενα στὸ "Πηδάλιον";[9]

          Ἀναφερει ὁ Ἅγιος καὶ περὶ Καλενδαρίου τῶν Λατίνων στὸ ἲδιο σημεῖο.

          Νομίζω, ὅτι εἲμαστε ἂρκετὰ σαφεῖς στὸ γράμμα μας:

          Δέν ἐνδιαφέρει τὴν Ἐκκλησία ἡ ἀκρίβεια τῶν ἡμερῶν! Δέν εἲμαστε ἡμερολάτρες, σὰν αὐτοὺς ποὺ τρέχουν γιὰ διορθώσεις...      Προσδοκῶμεν καινὸν οὐρανὸν καὶ καινὴν γῆν.

          Σημασία δὲν ἔχει ὁ χρόνος ἀλλὰ ὁ ἐξαγιασμός.

          Αἰῶνες χρειάστηκαν, ὄμως, γιὰ νὰ μεταβῆ ἀπὸ μίαν κατάστασιν ἀταξίας (ἑορτολογικῆς) ἡ Ἐκκλησία στὴν τάξιν, ἡ ὁποία ἐσφραγίσθη ὑπὸ τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

          Αἱ πανορθοδοξοι Σύνοδοι τοῦ 1583, 1587, 1593 γνώριζαν γιὰ τὶς ἀστονομικὲς ἀτέλειες τοῦ ἡμερολογίου. Ἀπέρριψαν, ὅμως, τὴν Γρηγοριανὴ μεταρρύθμισιν, μὲ τὸ σκεπτικὸ, ὅτι τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ἑορτολογικὴ ἑνότητα.

          Καὶ σὲ αὐτὲς τὶς Συνόδους, πάτερ μου, πρωτοστάτησε μιὰ μορφὴ, ποὺ ἀκούει στὸ ὂνομα Μελέτιος Πηγᾶς, πανεπιστήμων τῆς ἐποχῆς του, (περιλαμβανομένης καί τῆς ἀστρονομίας), ὁ ὁποῖος ἔδωσε μάχες, γιὰ νὰ μὴν περάση ὁ Νεωτερισμὸς "τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ πάπα".

          Καὶ ἔρχεσθε, τώρα, ἐσεῖς νὰ πῆτε -χωρὶς κανένα ἔρεισμα-, ὅτι πρόκειται περὶ ὂνου σκιᾶς;

          Πῶς ἔχετε ἀπαίτησιν νὰ εἰσακουσθῆτε;

          Ἐκεῖνο, πάλι, τὸν ἐπιχείρημα περὶ δυσαρμονίας κράτους-Ἐκκλησίας τὶ τὸ θέλατε πάλι;

          Εἰλικρινὰ, πιστεύετε ὅτι θὰ ὑπῆρχε πρόβλημα;

          Καὶ τό ΒΔ τοῦ 1923[10] -τὸ ὁποῖον σημειωτέον οὐδέποτε κατηργήθη- τὸ ὁποῖον προέβλεπε γιὰ τὸ κράτος τὸ Γρηγοριανὸ καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τό Ἰουλιανό;

          Δέν καταλάβαμε:

          Τὶ θὰ γινόταν, ἂν ἡ ἀργία τῶν Χριστουγέννων ἦταν στὶς 7 Ἰανουρίου;

          Ποιὸς σᾶς εἶπε, ὅτι πρέπει νὰ ἔχουμε τὶς ἲδιες ἀργίες μὲ τὴν Εὐρώπη;

          Ὅταν γιορτάζουμε ἐμεῖς Πάσχα, ὑπάρχει κανένα πρόβλημα, ἢ στὶς 14 Ἰουλίου, ὅταν οἱ Γάλλοι ἀργοῦν, λόγῳ ἐθνικῆς ἑορτῆς ἢ ὅταν κάποτε τὸν Μάιο ἀργοῦν οἱ Ὁλλανδοὶ γιορτάζοντας τὰ γεννέθλια τῆς Βασίλισσὰς τους δημιουργεῖται πρόβλημα;

          Ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἀστρονομικὴ πάντως ἂποψιν, σεῖς ποὺ ἔχετε καὶ γνώσεις φυσικῆς καὶ μαθηματικῶν δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ λέτε, ὅτι εἶναι σωστότερο!

          Ἤδη ἀπὸ τὸν 16ο αἰῶνα εἶχε καταδειχθῆ ἡ ἀνακρίβειὰ του. Ἐπ᾿ αὐτοῦ σᾶς παραπέμπουμε σὲ ἓνα κατατοπιστικὸ ἂρθρο: G. Moyer, The Gregorian Calender, Scientific American, 246 (5), 104-111 (1982), στὸ ὁποῖο θὰ δῆτε, ὅτι τὸ θέμα δὲν ἦταν μόνον ἀστρονομικὸ, ἀλλὰ ὑπέκρυπτε καί τὸν δόλο τοῦ Πάπα πρὸς ὑποταγὴ τῶν Προτεσταντῶν, ποὺ μόλις εἶχαν ἀποσχισθῆ, καὶ οἱ ὁποῖοι δὲν ἀπεδέχθησαν τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο!

          Στὸ συνέδριο τοῦ 1923 τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μήπως ὁ Πέτρος Δράγγιτς δὲν προέτεινε ἡμερολόγιο ὀρθότερο τοῦ Γρηγοριανοῦ;

          Μὴν γελιόμαστε, πάτερ μου! Δέν ἦταν οὒτε καὶ εἶναι θέμα ἀστρονομικῆς ἀκριβείας.

          Ὁ συνεορτασμὸς τοὺς νοιάζει!

          Τὰ περὶ ἀστρονομίας λέγονται γιὰ τοὺς ἀφελεῖς καί γι᾿ αὐτοὺς ποὺ βαριοῦνται νὰ ψάξουν τὰ πράγματα, θεωρῶντας τα δουλειὰ τῶν παπάδων.

          Τὸν Αὒγουστο τοῦ 1993 τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας κοινώνησε ἐπισήμως, καί δι᾿ ἐγκυκλίου του καθόρισε τὴν τάξιν στὰ μυστήρια μὲ τοὺς Μονοφυσίτες! Ὅσο γιὰ τὴν Μπελεμέντιο ἓνωσιν, αὐτὴ μᾶλλον ἦλθε νὰ ἐπισφραγίση τὴν πρακτικὴ τῶν "ὀρθοδόξων", οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν ἀβάπτιστο Πάπα ἀναγνωρίζουν ὡς ἔχοντα Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν, (λὲς καὶ ἡ Διαδοχὴ εἶναι μηχανιστική, κάτι σὰν τελετουργικὴ μαγεία), καὶ τοὺς παπικοὺς δὲν βαπτίζουν ὡς θὰ ἔδει, ὂχι λόγῳ οἰκονομίας, ἀλλὰ ἐπειδὴ τοὺς ἀναγνωρίζουν μυστήρια.

          Πρόσφατος δὲν εἶναι ὁ "διωγμός" τοῦ ἐκλεκτοῦ πρωτοπρεβυτέρου καθηγητοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ποὺ "τόλμησε", πρὶν δέκα χρόνια, νὰ βαπτίση παπικοὺς θολόγους, καὶ ὁ ὁποῖος διωγμὸς ὁδήγησε στὴν ἐκ μέρους του συγγραφὴ τοῦ ὡραιοτάτου πονήματος “Ὁμολογῶ ἓν Βάπτισμα" (Ἀθῆνα 1983); Καὶ σεῖς ἐπιμένετε, ὅτι δὲν ἔχει γίνει δεκτὴ ἡ συμφωνία τοῦ Μπέλεμεντ ὑπό τῆς συνόδου σας;

          Μήπως ἀπεδοκιμάσθησαν οἱ προσυπογράψαντες τὴν συμφωνίαν ἐκπρόσωποὶ της; Καὶ καλὰ τὸ νὰ ἐφησυχάζετε ἐσεῖς, δικαίωμὰ σας. Ἀλλὰ τὸ νὰ ἐπιβάλλετε τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ στὸ ποιμνιὸ δὲν εἶναι, πάτερ μου, λίαν ἐπικίνδυνο;

          Τέλος, ἀναφερθήκατε στήν Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ καὶ στὴν ἀκαταστασία τους.

          Πάτερ μου, ὅμως, στὸ σπίτι τοῦ κρεμασμένου δὲν μιλᾶνε γιὰ σχοινί. Δέν κοιτᾶτε στὸν δικό σας χῶρο, τὶ γίνεται; Κατσαμπάνης, (καθηρημένος κίναιδος ἐπανακάμψας ὡς δεξιὰ χεῖρα τοῦ Δωδώνης ἢ Ζακύνθου, τὸν ὁποῖο καὶ ὁ μητρ. Καντιώτης ἔχει καταγγείλει γιὰ τὴν μασωνική του ἰδιότητα, καὶ τελευταία τάχθηκε ὑπέρ τῶν προγαμιαίων σχέσεων!!!), Σπυρίδων Μπακαούκας, (ἀποσχηματισμένος ἀρχιμανδρίτης, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἦλθε εἰς γάμου κοινωνίαν ἐπανῆλθε ὡς πρωτοπρεσβύτερος εἰς τὴν Λαμίαν), Θεολογικοὶ καὶ Λαπικοί, Νικοδημικοὶ καὶ Παντελεημονικοὶ νά συμπλέκονται μὲ ἀστυνομικὲς δυνάμεις, ὅπως εἲδαμε στὰ κανάλια, καὶ σᾶς μάρανε ἡ ἀταξία τῶν παλαιοημερολογιτῶν;

          Καὶ νὰ σκεφθῆτε, ὅτι στοὺς Νεοημερολίτες ὑπάρχει καὶ τὸ μισθολόγιο καὶ ἡ κρατικὴ ἐξουσία τοῦ "ἐπισήμου".

          Ἂντε νὰ γίνη χωρισμός Ἐκκλησίας-Πολιτείας, καὶ τότε δὲν χρειάζεται προορατικὸ χάρισμα, γιὰ νὰ διακρίνη κανεὶς τὸ τὶ θὰ γίνη.

          Τέλος πάντων, ὅμως, αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ θέμα μας.

          Ἴσως κάποτε ἂλλοτε τὸ συζητήσουμε πιὸ σοβαρά.        Προφανῶς δὲν ἔχετε ὀρθὴν ἐνημέρωσιν καὶ δὲν τὰ λέτε σωστά.

          Ἐν κατακλεῖδι, πάτερ μου, ἂν ἔχουμε ἂδικο καὶ εἲμαστε φανατικοί, καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι μὲ τὸ μέρος τῶν Οἰκουμενιστῶν, καὶ ὁ Θεὸς δὲν δίνει σημασία σὲ "λεπτομέρειες", τότε δὲν θὰ ἔχουμε πρόβλημα. Θὰ μᾶς ἀνεχτῆ καὶ μᾶς τοὺς χοντροκέφαλους. Ἐδῶ χωρᾶνε οἱ αἱρετικοί, κι᾿ ἐμεῖς θὰ μείνουμε ἀπ᾿ ἔξω;

---

[1]          Ἀποστολικαὶ Διαταγαί, Βιβλ. Η', Κεφ. 19

[2]          ΡG 99 1245

[3]          Bλ. σχετικὰ "Blessed John the wonderworker,”  St. Herman of Alaska brotherhood, Platina, California, 1997, by Seraphim Rose

[4]          Βλ. Χερουβείμ Ἱερομονάχου Σύγχρονες Ἁγιορείτικες Μορφὲς, "Καλλίνικος ὁ ῾Ησυχαστής", Ἀθῆνα 1986), Ἀββακούμ τὸν ἀνυπόδητο, (βλ. Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, "Ἀββακούμ ὁ ἀνυπόδητος", Ἀθῆναι 1988

[5]          "Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί Ἁγιορείτικα", Θεσσαλονίκη 1993,

[6]          Ἒκδ. Ἀστέρος, Ἀλ. Παπαδημητρίου, 1970, σελ. 588

[7]          Μελέτιος, Ἐκκλησιαστική ἱστορία, σελ. 71

[8]       Βλ. Πρωτ. Γ. Τσέτση, Οἰκουμενικὰ Ἀνάλεκτα, Ἐκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 1987, σελ. 173, (οἱ ὑπογραμμίσεις ἡμέτερες).

[9]          Ἒκδ. Ἀ. Παπαδημητρίου 1970, σελ. 8,9.

[10]         Φύλλο Ἐφ. Κυβ., Ἀρ. φ. 24, Α΄ Τεῦχος, 25.01.1923.