Η αρκούδα και οι λύκοι

(Ποίημα για την επίσκεψη του οικουμενιστού πατριάρχου Βαρθολομαίου στο κέντρο "Αρκτούρος")

Ως ποιητών απόγονος και του δασκάλου Αισώπου,

με στίχους θα σας διηγηθώ τον μύθο ενός τόπου.

Είναι ένας μύθος που μιλά για μια φτωχή αρκούδα,
που στου Νυμφαίου τα βουνά, στης Καστοριάς τη λίμνη,
φαΐ δεν βρίσκει να γευτεί η δόλια της μουσούδα,
και αντηχούνε στην κοιλιά, της πείνας της οι ύμνοι.

Οι άνθρωποι φοβήθηκαν, να μην τους φάει το βιός,
-όχι ότι θα τους έτρωγε όσα ο πρωθυπουργός-
μόνο μια λύση σκέφτηκαν, πρέπει να τη σκοτώσουν,
μα τότε εμφανίστηκαν οι λύκοι να την σώσουν.

Οι λύκοι τούτοι ήταν σοφοί και απ' όλους δοξασμένοι,

γιατί ένα τρόπο είχαν βρει, να είναι χορτασμένοι.

Το κόσμο κυβερνούσαν μέσα από τις στοές,

σε Ανατολή και Δύση παντού είχαν εξουσία,

μέσα σε δημαρχεία, μέσα σε εκκλησιές,

αλλά είχαν και χιούμορ μες στην υποκρισία.

 

Το ποίμνιό τους έτρωγαν, ακόμη και νηστεία,

-για άσκηση ενίοτε τρώγαν μόνο ξιφία-,

μες στη λυκοφιλία τους, αλλάζαν και στολές,

που τις φοράγαν με χαρά κάτω από τις προβιές.

Όλα τα ζώα τα αγαπούν, κι ολόκληρη τη πλάση,

εκτός αν είναι πρόβατο που θέλει να αντιδράσει.

Σαν βρήκαν την αρκούδα τρέξανε με χαρά

της είπαν και της τάξανε λαγούς με πετραχήλια

όσο για το φαΐ της: "Να μη φοβάσαι πια, 

έχουμε πρόβατα πολλά να φαν θηρία χίλια"

Κι ένα χαρτί υπόγραψαν, διά το θεαθήναι,

πως δήθεν συμφωνήσανε φιλόζωοι ως είναι,

να μη σκοτώνουν τα θεριά, οι βάρβαροι Ρωμιοί,

αλλά να κάνουν στους βοσκούς τυφλή υπακοή.

Η αρκούδα δεν συμφώνησε κι ας ήταν θεριό,
γιατί είχε απ' τους ανθρώπους περσότερο μυαλό.

"Ακούστε αγριόλυκοι και σεις λυκοποιμένες,
εμένα είναι στη φύση μου να τρώω για να ζήσω,
όμως τις σκέψεις σας αυτές τις διαστρεβλωμένες,
με φόβο τις παρατηρώ και δεν θα συμμαχήσω".

Οι λύκοι θύμωσαν πολύ, την στείλαν σε τσαντήρι,
και οι γύφτοι την γυρόφερναν σε κάθε πανηγύρι.
Ύστερα διακήρυξαν την ένωση ποιμνίου,
με του της Αποκάλυψης εκ δεξιών θηρίου.