Η Ορθόδοξος Ενορία του Προφήτου Ηλιού Βερδικούσσης Γ.Ο.Χ. (2ο ΜΕΡΟΣ)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)

Πιέσεις, ανακρίσεις και περιπέτειες

Η κατάστασις αυτή χωρίς Εκκλησία και ιερέα δικό τους, κράτησε έξι χρόνια περίπου. Ακολούθησαν πιέσεις, διά να ακολουθήσουν τον δρόμο της καινοτομίας του νέου ημερολογίου, πάρθηκαν ανακρίσεις, αλλά και δόθηκαν σοφές απαντήσεις, από τα «μωρά του κόσμου που ο Θεός εξελέξατο ίνα καταισχύνη τους σοφούς». Αυτά συνέβαιναν με την υπόδειξη του Μητροπολίτου Ελάσσονος, προκειμένου να σβήσει κάθε εστία Ορθοδόξου αντιδράσεως, και να παταχθούν οι χριστιανοί που αγαπούσαν το νόμο του Θεού. Θα αναφέρουμε μερικά περιστατικά από αυτά που συνέβησαν.

Με την εντολή του Μητροπολίτου Ελάσσονος, ήρθαν στην Βερδικούσσα δύο καθηγηταί, ο ένας μάλιστα Θεολόγος, για να εξετάσουν μήπως βρεθούν κατηγορίες για προσηλυτισμό. Αυτοί κάλεσαν στο γραφείο του Σχολείου πρώτα έναν ηλικιωμένον, τον κύριο Ευθύμιο Μπαργιώτα και του λένε: «Μπάρμπα-Ευθύμιε, όλο το κράτος είναι με το νέο ημερολόγιο. Τόσοι δεσποτάδες, δεν ξέρουν αυτοί ποιο είναι το σωστό, δεν είναι Ορθόδοξοι αυτοί, ποιος σας κρατάει και σας λέγει ότι είναι καλύτερο το παλαιό;». Ο ολιγογράμματος και απλοϊκός μπάρμπα-Ευθύμιος, σηκώθηκε από το κάθισμα και όρθιος άπαντα: «Κανένας δεν μας κρατάει, αλλά η αλλαγή αυτή του ημερολογίου μας φάνηκε πολύ στραβό πράγμα», και έκανε συγχρόνως και μία στραβή γραμμή με το χέρι του, για να δηλώση παραστατικά αυτό πού ήθελε να πη, ότι δηλαδή η αλλαγή δεν ήταν ορθόν πράγμα. Οι καθηγηταί έμειναν αμίλητοι μπροστά στην απάντηση αύτη, και είπαν στον γέρο-Ευθύμιο να αναχώρηση.

Έπειτα κάλεσαν έναν νέο δεκαοκτώ χρονών περίπου, τον Νικόλαο Νατσιούλα, κοιμήθηκε το 1999. Στο δρόμο πού πήγαινε για το Σχολείο, τον συνάντησε   ο   Γεώργιος   Σάκκας,    ο όποιος ακολουθούσε το νέο ημερολόγιο, και τού λέγει απειλητικά: «τώρα θα δής τι θα πάθης και τί παλαιό θ' ακολουθήσης εσύ!» Και ο νέος με απλότητα του άπαντα: «Ε, δεν θα με πάρουν και το κεφάλι μπάρμπα-Γιώργο!».

Φθάνωντας στο γραφείο τον δέχθηκαν με καλωσύνη οι Καθηγηταί και τον ρωτούν όπως και τον προηγούμενο: «παιδί μου με το παλαιό είσαι;». «Ναι», άπαντα. «Γιατί, του λένε, νέος άνθρωπος εσύ με μέλλον, να περιφρονής τα νειάτα σου, και να χλευάζεσαι με τους λίγους από το κοινό; Εμείς καθηγηταί είμαστε δεν ξέρουμε ποιό είναι το καλύτερο;». Και το παιδί τους λέγει: «Εγώ δεν ξέρω πολλά γράμματα, το δημοτικό Σχολείο μόνο έβγαλα εκείνο όμως που ξέρω, είναι αυτό που διαβάζω στον Απόστολο Παύλο που λέγει, ««στήκετε και κρατείται τας παραδόσεις», αυτές δηλαδή πού ακολουθεί η Εκκλησία επί δύο χιλιάδες χρόνια τώρα».

Οι καθηγηταί κοιτάχθηκαν για λίγο και λέγει ο ένας τον άλλο, απάντησε του εσύ τώρα! Ακολουθεί και δευτέρα ερώτηση προς τον νέο: «Και θα μείνης τώρα με το παλαιό, για να περάσης διωγμούς και τόσα άλλα δυσάρεστα;» «Οτιδήποτε να πάθω, με το νέο δεν γυρίζω», απάντησε με σταθερότητα εκείνος. Βλέποντας την παρρησία του οι καθηγηταί του λένε: «Μείνε λεβέντη σταθερός αυτού που είσαι». Αυτός τότε τους άπαντα: «Γιατί εσείς κάθεστε στο νέο;». Και η απάντησις αυτών: «Εάν γυρίσουμε εμείς με το παλαιό, θα χάσουμε τις θέσεις μας!»

Δια την τέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, οι πιστοί αυτοί συναντούσαν τρομερές δυσκολίες. Τα παρακάτω γεγονότα φανερώνουν τού λόγου το αληθές. Είχαν μία φορά να βαπτίσουν περί τα δέκα παιδιά. Τα μέτρα που είχε λάβει η νεοημερολογίτικη Εκκλησία, για τους ιερείς των παλαιοημερολογιτών που θα συλλαμβάνονταν να τελούν μυστήρια, ήταν πολύ αυστηρά. Πήραν έτσι την απόφαση να φέρουν από τον Βόλο, τον ιερομόναχο Χρυσόστομο Νασλίμη⁽³⁾. Τον παρέλαβαν από το Μεσοχώρι (Μηλόγουστα) για να τον μεταφέρουν με το μουλάρι στη Βερδικούσσα, διαδρομή διαρκείας δυόμισι περίπου ωρών, διότι δρόμος δεν υπήρχε τότε για αυτοκίνητα. Για να φέρουν λοιπόν τον παραπάνω ιερομόναχο, τον έκαναν «παραλλαγή», ώστε να μην φαίνονται ούτε τα γένεια του και γίνει αντιληπτός, και τότε αλλοίμονον! Έκανε τις βαπτίσεις την νύκτα, στο σπίτι του Δημητρίου Θάνου, και με τον ίδιο τρόπο έφυγε την επομένη.

Άλλη φορά όμως που βρισκόταν νύχτα σ' ένα σπίτι για να τελέση μυστήριον, ο ίδιος ο ιερομόναχος, έγινε αντιληπτός, οπότε κατέφθασε το όργανον της τάξεως, ο χωροφύλακας, για να τον συλλαβή. Και με το «συλλαμβάνεσαι» που του λέγει, ακούει τον ιερομόναχο να τού άπαντα: «Πώς παραβαίνεις τον νόμο και εισέρχεσαι νύκτα σε ξένο σπίτι;» Στο άκουσμα αυτό ο χωροφύλακας καταλαβαίνοντας την γκάφα του, ανεχώρησε!

Να πούμε εδώ ότι ο ανωτέρω ιερομόναχος σπούδαζε Θεολογία το 1946, αλλά ο καθηγητής κ. Παναγιώτης Τρεμπέλας δεν υπέγραφε την προαγωγή του, διότι ήταν «παλαιοημερολογίτης»!Προφορικώς δε του είπε «αν δεν γυρίσης με το Νέο ημερολόγιο, πτυχίο δεν σου δίδω», και αυτός του απάντησε ότι, δεν το προτιμά μπροστά στην φωνή της συνειδήσεώς του, και το παράτησε.

Αργότερα δέ, τήν 10^ην Οκτωβρίου του 1950. Η Θεολογική Σχολή Αθηνών, ομόφωνα εξέδωσε μία ανακοίνωση προς τους φοιτητάς, η όποια έλεγε, « δεν θα γίνωνται δεκτοί προς εξέτασιν όσοι ερχόμενοι του παλαιού ημερολογίου δεν ευρίσκονται εις κανονικάς σχέσεις προς τας νομίμους εκκλησιαστικάς αρχάς. Οι τυχόν μέχρι τούδε εις κατάστασιν τοιαύτην διατελούντες, δέον να υποβάλλουν προς την Σχολήν τον κανονικόν λίβελλον».

Αλλη μία φορά που ξαναγινόταν ομαδική βάπτισις, ιερέας ήταν ο Παπακώστας, από την περιοχή του Ολύμπου. Αυτή τώρα γινόταν στο σπίτι του Δημητρίου Τσόγια. Κατά την ώρα της βαπτίσεως κατέφθασε η Αστυνομία, άγνωστο από που πληροφορήθηκε για το γεγονός. Θέλησε να συλλαβή τον ιερέα, και ατρόμητος αυτός τους λέγει: «Το μυστήριον δεν διακόπτεται, θα τελειώσω και θα έλθω μόνος μου στό Σταθμό», όπως και έγινε. Από το Σταθμό τον πήγαν στην Ελασσόνα στο αυτόφωρο, όπου οι δικαστές τον άφησαν ελεύθερο.

Θα κλείσουμε αυτήν την περίοδο, που οι πιστοί αγωνιζόταν, χωρίς να έχουν ιερέα και Εκκλησία, αναφέροντας και το εξής περιστατικό. Ήλθε στο χωριό μία επιτροπή ιερέων και λαϊκών, με σκοπό να πείσουν τούς πιστούς πάση θυσία, να ακολουθήσουν και αυτοί το πλήθος των συγχωριανών τους, στο ζήτημα του εορτολογίου. Κάλεσαν τους προστάτας των οικογενειών και προσπαθούσαν να τούς αλλάξουν γνώμη.

Αλλά όταν οι πιστοί έχουν ορθόδοξον βίωμα, δεν μπορεί εύκολα ο πειρασμός να τους πλανέψη, ούτε με κολακείες, ούτε με απειλές. Έτσι ο καθένας με τον τρόπο του, απαντούσε ότι του φώτιζε ο Θεός. Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση του γέρο-Δημήτρη Μπλιάμπλια στην, μετά την απογοήτευσί τους, απειλή της επιτροπής: «Τί θα κάνετε τόσοι λίγοι αφού το πλήθος ακολουθεί το νέο ημερολόγιο;»

Το επιχείρημα αυτό που γι' αυτούς ήταν σπουδαίο, είναι σφόδρα αντιπαραδοσιακόν και αντιπατερικόν. Το πλήθος λοιπόν υπολογίσιμο, η αλήθεια όμως όχι υπολογίσιμη! Αυτά έλεγον παλιά και στον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και πήραν την απάντησι «είς και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία!».

Αυτό το σαθρό επιχείρημα δεν το υπολόγισε και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος όταν βρήκε στην Κων/λη μόνον 17 ορθοδόξους, μέσα σε δεκάδες χιλιάδες Αρειανούς. Αυτή η σιγουριά της πλειοψηφίας, έκανε, τόσο τους καγχάζοντας τον Νώε, όταν αυτός έκανε την Κιβωτό, όσο και τους ομοίους τους που απειλούσαν τον Λωτ, να πιάσουν με σιγουριά τον πάτο της υποβρύχιας γης! Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν προτιμούν υποβρύχιον πλήθος, αλλά την κιβωτό του Νώε με τους λίγους σωζόμενους.

Στα έσχατα, και σήμερα το σύνολον των Ορθοδόξων πιστεύουν ότι βρισκόμαστε σ' αυτά, αυτό θα είναι το επιχείρημα των ανθρώπων της αποστασίας έναντι των ελαχίστων ορθοδόξων χριστιανών: «είναι δυνατόν, θά λέγουν - και το λέγουν ήδη - να είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός, ο οποίος δημιούργησε τον σύμπαντα κόσμον εκ του μηδενός, αφού εσείς που το λέτε αυτό είστε τόσοι λίγοι;».

Να και η απάντηση του γέρο-Δημήτρη: «Θυμάμαι την μάννα μου που μου έλεγε, όταν ήμουν μικρό παιδί, «έλα παιδί μου να δης πώς με πενήντα δράμια προζύμι φουσκώνει όλο το ζυμάρι και μία σκάφη γεμίζει μεγάλη!». Αυτά είναι τα σοφά των αγραμμάτων, που χωρίς γνώσι και σοφία κοσμική, έχουν κάνει βίωμα την Ευαγγελική ζωή.

Ανέγερσις ιερού Ναού

Αυτά συνέβαιναν μέχρι το 1935, οπότε αλλάζει το σκηνικό. Τρεις ιεράρχαι μελετήσαντες το όλο ζήτημα του εορτολογίου, και βεβαιωθέντες περί του δικαίου του αγώνος των «παλαιοημερολογιτών», εγκατέλειψαν την Ελλαδική   Εκκλησία,   που   εκτροχιάσθηκε στο ζήτημα του εορτολογίου, διακόπτουν κάθε πνευματική κοινωνία μαζί της, και αναλαμβάνουν την διαποίμανση των επί ένδεκα έτη σθεναρώς αγωνιζομένων, άνευ Επισκόπων, πιστών. Αυτοί ήταν ο Δημητριάδος Γερμανός, ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος. Φρύαξε τότε ο διάβολος!

Οι πιστοί που είχαν ακολουθήσει από άγνοια τους νεωτερίσαντας ποιμένας, τους εγκαταλείπουν. Πλήθη εξ αυτών συρρέουν στους ακαινοτόμητους πιστούς. Ήταν τέτοια η επιστροφή, εκείνα τα έτη, των πιστών στο Ορθόδοξο εορτολόγιο, που ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος ο όποιος έκανε την αλλαγή αυτή, μετά από τόσα και τόσα γεγονότα, ικέτευε τον π. Φιλόθεο Ζερβάκο: «Πήγαινε εις τον πρόεδρον των Παλαιοημερολογιτών και ειπέ αυτώ να πάη εις την Κυβέρνησιν να είπη να με διατάξη και αύριο το πρωί να στείλω αγγελίαν εις όλας τας Εκκλησίας να επαναφέρουν το παλαιό ημεοολόγιον!» (π. Φιλόθεου Ζερβάκου, Το Νέον Παπικόν Ημερολόγιον, σ.35).

Τότε και άλλοι Βερδικουσσιώτες επέστρεψαν πίσω στο Ορθόδοξο εορτολόγιο και σχηματίστηκε μία μεγάλη Ενορία. Μετά από αυτά οι δύο δημοδιδάσκαλοι Χρήστος Βλάνδος και Ιωάννης Σούμας, μαζί με τους Δημήτριον Θάνον, Νικόλαον Σούμαν, Δημήτριον Μηλιώνην και Δημήτριον Μπλιάμπλιαν, αποφάσισαν να προχωρήσουν στην ανέγερση ιερού Ναού για την εξυπηρέτησι των αναγκών τους. Ο Ναός τους που έως το 1924 είχαν, πέρασε στα χέρια των καινοτόμων.

Επειδή τα μέτρα όμως ήταν αυστηρά, δεν κοινοποιήθηκε η απόφασις. Επέλεξαν το οικόπεδο και με πρόσχημα ότι κτιζόταν οικία στο οικόπεδο του Αθανασίου Νατσιούλα, ο Ναός προχωρούσε, μικρών βέβαια διαστάσεων. Αποπερατώθηκε με πολλές δυσκολίες και παρατηρήσεις, από την στιγμή που φάνηκε ότι κτίζεται Εκκλησία.

Ικανοποιημένοι οι πιστοί και χαρούμενοι συγκεντρώθηκαν και τέλεσαν την πρώτη Θεία Λειτουργία με τον προαναφερθέντα ιερομόναχο Χρυσόστομο, ο όποιος και τους εξυπηρέτησε επί έναν και πλέον χρόνο. Η Εκκλησία αφιερώθηκε στον Προφήτη Ηλία, παρ' όλο που και η παλαιά που έμεινε στα χέρια των νεοημερολογιτών, ήταν αφιερωμένη στον ίδιο άγιο. Είπαν όμως πως αν ποτέ ο Θεός ευδοκήση κα επιστρέψουν και οι άλλοι χωριανοί στο Ορθόδοξο εορτολόγιο, και ενωθούν όλοι, ετούτη η Εκκλησία να αφιερωθή στον Τίμιο Πρόδρομο, και μάλιστα στην Αποτομή του. Με τον κατά Θεόν ζήλον του ανωτέρου ιερομόναχου, η Ενορία μεγάλωνε και άνθιζε πνευματικώς.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

(3) Ο μετέπειτα Επίσκοπος Μαγνησίας.