ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ

Οι εκλογές (ξανα)πλησιάζουν και θέλω να καταθέσω λίγες ακόμη σκέψεις ως συμπλήρωμα σε προηγούμενο άρθρο μου.

Αφορμή για αυτές είναι οι φρούδες ελπίδες πολλών αδελφών ότι θα αλλάξει το διεφθαρμένο σύστημα με τις εκλογές και όχι με την κάθαρση των ψυχών μας από τα πάθη.

Αν πίστευα μόνο σε τούτην εδώ την ζωή θα ξερα τον τρόπο να αλλάξω την κοινωνία και να ανατρέψω το σάπιο κατεστημένο. Και αυτός ο τρόπος σίγουρα δεν είναι οι εκλογές και ο αστικός κοινοβουλευτισμός, η ψευδοδημοκρατία. Κι όμως άνθρωποι που θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί, ουρανοπολίτες δηλαδή, αγωνιούμε μέχρι θανάτου για το τι μέλλει γενέσθαι περί των πολιτικών, αναμένουμε επίγειους σωτήρες εκ δεξιών ή αριστερών. Αντί η ελπίδα μας να είναι στον ουρανό, περιμένουμε τον ουρανοκατέβατο από μηχανής θεό, προετοιμαζόμενοι έτσι ψυχολογικά για τον ερχομό του πιο «δίκαιου» όλων των πολιτικών του κόσμου, όπως θα μας τον παρουσιάσουν, του «μεσσία» και «λυτρωτού» φαινομενικά, του ίδιου του Αντιχρίστου.

Να ξυπνήσουμε επιτέλους! Μόνο με τη βία αλλάζουν τα πράγματα. Ποια βία; Τη βία κατά των παθών μας, κατά των θανατηφόρων συνηθειών μας.

Οι ιδεολογίες είναι υποκατάστατα της αληθινής και μόνης θεραπείας, που είναι η Ορθοδοξία.

Οι μέχρι πρότινος «βολεμένοι» πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η εποχή των παχιών αγελάδων τελείωσε. Ας μην αγανακτούν που ο μισθός τους από υπερβολικός κατήλθε στα φυσιολογικά, την εποχή που ακόμη άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. «Μα πήραμε δάνεια, κάναμε προγραμματισμό, πώς θα ανταπεξέλθουμε τώρα;». Να δοξάζετε το Θεό που σας λυπήθηκε και σας έδωσε αυτό το σκαμπίλι. Ιδού καιρός μετανοίας!

Οι «χριστιανοδεξιοί» συσπειρώνονται φοβούμενοι ότι θα χαθούν τα κεκτημένα. Φοβούνται μάλιστα ότι οι αριστεροί θα διώξουν τον Θεό. Όχι δεν θα μας διώξουν τον Θεό οι αριστεροί. Τον Θεό τον έχουμε διώξει ήδη εδώ και πολλά χρόνια και στη θέση του βάλαμε τα υλικά αγαθά, γι’ αυτό και τώρα που τα υλικά αγαθά φεύγουν, πηδάμε από τα παράθυρα ή κόβουμε τις φλέβες μας.  

Οι «εθνικιστές» (με την δυτική αντίληψη του εθνικισμού που περιορίζει την Ρωμιοσύνη μέσα στα στενά εθνικά όρια των συνόρων) έχουν βάλει στη θέση του Χριστού το «έθνος». Ποιο το κέρδος αν φύγουν όλοι οι Πακιστανοί από την Ελλάδα ή αν η Κωνσταντινούπολη γίνει πάλι ελληνική, αν οι Έλληνες θα συνεχίζουν να ζουν στην ασωτία, να διάγουν τη ζωή τους μέσα στον φθόνο, στην κατάκριση, στον τζόγο, να πορνεύουν ο ένας με την γυναίκα του αλλουνού, να βρίζουν την Παναγία μας από το πρωί μέχρι το βράδυ;

Οι «αριστεροί», που πολύ πιθανόν να είναι και κυβέρνηση, αποκαλύπτονται όλο και περισσότερο στον πολύ κόσμο. Ο Θεόδωρος Καζίνσκι, γνωστός ως «Unabomber», στο εξαιρετικό έργο του «Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της» δίνει τα χαρακτηριστικά της ψυχολογίας του υλιστή αριστερού: δίψα για εξουσία και μίσος (για τον εαυτό του πρώτα και έπειτα για τους άλλους).  Γράφει σχετικά (εκδ. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ):

«§20. Παρατηρήστε τη μαζοχιστική τάση της τακτικής των αριστερών. Οι αριστεροί διαδηλώνουν ξαπλώνοντας μπροστά σε αυτοκίνητα, προκαλούν επίτηδες τους αστυνομικούς και τους ρατσιστές ώστε να υποστούν κακοποίηση κλπ. Οι παραπάνω τακτικές μπορεί συχνά να είναι αποτελεσματικές, αλλά πολλοί αριστεροί τις χρησιμοποιούν όχι μόνο ως μέσο για την επίτευξη των στόχων τους, αλλά επειδή ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ τις μαζοχιστικές τακτικές. Το μίσος για τον εαυτό του είναι ένα στοιχείο του αριστερού».

« §220. Υποθέστε ότι ζητήσατε από τους αριστερούς να συγκροτήσουν μία λίστα ΟΛΩΝ των κακώς κειμένων της κοινωνίας και μετά υποθέστε ότι θεσμοθετήσατε ΚΑΘΕ κοινωνική αλλαγή που ζήτησαν. Είναι βέβαιο ότι μέσα σε μερικά χρόνια η πλειοψηφία των αριστερών θα βρει κάτι καινούριο να παραπονιέται,  κάποιο νέο κοινωνικό «κακό» προς διόρθωσιν, διότι για μια ακόμη φορά ο αριστερός δεν υποκινείται από την απέχθειά του προς τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, αλλά από την ανάγκη του να ικανοποιήσει, με το να επιβάλλει τις λύσεις που προτείνει στην κοινωνία, τη δίψα του για εξουσία».

Η μόνη αληθινή (επ)ανάσταση είναι η Παιδεία του Παιδαγωγού Ιησού Χριστού.

Οι δε εκλογές είναι μια κατάφορη κοροϊδία, μία νομιμοποίηση της δικτατορίας των ολίγων, μία ψευδαίσθηση ελευθερίας, όσο ελευθερία μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός μια πόρνη να ψηφίζει ποιος θα την εκδίδει.

Ο τελευταίος πρωθυπουργός του  ψευτορωμαίικου, κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας (1831-1941) Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος στο τέλος δολοφονήθηκε και αυτός από τους Άγγλους , έγραφε για τις εκλογές:  

«Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία – ή Democracy – είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός  κυριαρχεί πάνω στην λαϊκή μάζα. Είναι όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνει τη θέλησή του ως λαϊκή βούληση.

Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζονται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια. Επομένως μόνον οι κάτοχοι του μεγάλου κεφαλαίου ή τα όργανά τους μπορούν να κάνουν τέτοιους αγώνες. Άνθρωποι ή και ομάδες ανθρώπων χωρίς κεφάλαια όσο μεγάλα και αν είναι τα ιδανικά που υπερασπίζονται, είναι προωρισμένοι να χάσουν. Όταν δε έχει κανείς τις εφημερίδες τότε μορφώνει και την Κοινή Γνώμη όπως θέλει. Και ακόμα υπερασπίζεται πράγματα που γυμνά θα τα απεστρέφετο ο λαός τα σκεπάζει με τέτοιο δημοσιογραφικό μανδύα ώστε τα καταπίνει ο λαός. Ή και εάν  δεν τα καταπίνει, βάζει να γράφουν τις εφημερίδες ότι τα κατάπιε. Και τότε ο καθένας πιστεύει ότι οι όλοι άλλοι  τα κατάπιαν. Και υποτάσσεται και αυτός.

Λοιπόν η Δημοκρατία είναι το μονογενές και γνήσιον τέκνον του Καπιταλισμού, και το όργανό του που επιβάλει τη θέλησή του κάνοντας τηνε να φαίνεται ως λαϊκή θέληση».

Αποχή λοιπόν από τις εκλογές και μέριμνα για επαναφορά του εαυτού μας στο αρχαίο κάλλος.

Σατιρική αφίσα του δευτέρου μισού του ΙΘ΄ αιώνος. 150 χρόνια τα ίδια καραγκιοζιλίκια