Ταπεινοί και καταφρονεμένοι οι στυλοβάτες της πίστεως

Ο Οικουμενισμός, η παναίρεση αυτή των εσχάτων χρόνων και νομιμοποίηση όλων των αιρέσεων, αποτελεί το επιστέγασμα μιας μακραίωνης προσπάθειας αλλοίωσης της ορθόδοξης διδασκαλίας και διάβρωσης των παραδόσεων.

Ανάχωμα σε αυτές τις επιθέσεις κακοδοξίας υπήρξε πάντα ο πιστός λαός. Ακόμη και σε περιόδους όπου οι επίσκοποι και οι πνευματικοί διδάσκαλοι αμελούσαν το έργο τους, απλοί ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί, έδιναν τον καλό αγώνα της ομολογίας.

Οι απλοϊκοί αυτοί άνθρωποι βρίσκονταν πάντοτε στο στόχαστρο των αιώνιων Φαρισαίων, των λυκοποιμένων ψευδοπροφητών. Και κακοποιήθηκαν, διώχθηκαν, λοιδορήθηκαν,  και στιγματίστηκαν με περιφρονητικά ονόματα στις εκάστοτε εποχές: αποσυνάγωγοι, εικονολάτρες, κολλυβάδες, παλαιοημερολογίτες…

Το μεγάλο σκάνδαλο για τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους κάθε εποχής ήταν το γεγονός ότι «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς» (Α΄ Κορινθ., 1, 27). Να πως περιγράφει ο Ρώσος συγγραφέας Μερεσκόφσκυ στο έργο του «Λεονάρντο ντα Βίντσι» τις σκέψεις αυτές βάζοντας τες στο στόμα του Μακιαβέλι: «Ακούστε, φίλε μου, το προφητικό όνειρο που είδα κάποτε. Με οδήγησαν σε έναν τόπο όπου είχαν μαζευτεί βρωμεροί πεινασμένοι ζητιάνοι, καλόγεροι, πόρνες, σκλάβοι, σακάτηδες και ηλίθιοι και μου είπαν πως αυτοί ακριβώς ήταν εκείνοι που γι’ αυτούς είχε ειπωθεί: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών. Ύστερα με πήγαν σε έναν άλλο τόπο, όπου είδα μαζεμένους ανθρώπους μεγαλοπρεπείς, όμοιους με αρχαίους συγκλητικούς. Ήταν εκεί στρατηγοί, αυτοκράτορες, πάπες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, - Όμηρος, Μέγας Αλέξανδρος, Πλάτων, Μάρκος Αυρήλιος. Συζητούσαν για επιστήμη, τέχνη, πολιτική και μου είπαν πως εκεί ήταν η κόλαση κι αυτές οι ψυχές των αμαρτωλών, που τις είχε αποδιώξει ο Θεός, γιατί είχαν αγαπήσει την επιστήμη του αιώνα, που είναι παραφροσύνη ενώπιον του Κυρίου. Με ρώτησαν που ήθελα να πάω, στην κόλαση ή στον παράδεισο; Στην κόλαση, στην κόλαση το δίχως άλλο φώναξα, μαζί με τους σοφούς και με τους ήρωες».

Οι «σοφοί» και οι «μορφωμένοι» δεν μπορούν να δεχθούν πως κάποιοι «κατώτεροι» είναι οι εκλεκτοί. Πως οι αγράμματοι ψαράδες γίνονται παγκόσμιοι κήρυκες της Αληθείας και κριτές του ανθρωπίνου γένους.

Πως απλοί ιερείς και μοναχοί ελέγχουν Πατριάρχες και Αυτοκράτορες και ακόμη κι αν τους κόψουν το χέρι ή τη γλώσσα αυτοί θεραπεύονται θεία δυνάμει. Πως «απολίτιστοι» ασκητές του Άθωνα, ορθώνουν τείχη αντίστασης ενάντια στους άθεους «διαφωτιστές» συντρίβοντας τις ψευδογνώσεις τους. Πως γριές και γυναικόπαιδα υψώνουν ιερά λάβαρα, ποδοπατημένα από τους ίδιους τους σημαιοφόρους δεσποτάδες και καθηγητάδες και πως αυτοί οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι άνθρωποι αποτελούν το ακαινοτόμητο πλήρωμα της Εκκλησίας, το μικρό ποίμνιο.

Μα τι λέμε. Ο ίδιος ο Θεός μας καταδέχθηκε να γεννηθεί σε ένα στάβλο και καταδέχθηκε να περάσει τα πάνδεινα για τη σωτηρία μας. Η άκρα ταπείνωσις ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός είναι ο οδοδείκτης μας. Δεν χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω.