Τεθολωμένα καὶ δηλητηριώδη ὕδατα (Περὶ ψυχολογίας) Μέρος ΙΕ΄

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)

ι΄. Θὰ ἦταν ὀρθὸ νὰ ὑπεστήριζε/ἐδήλωνε κάποιος ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες δὲν τὰ εἶπαν ὅλα, καὶ ὅτι ἔχουν ψευδαίσθησι ὅσοι ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ εἶπαν ὅλα; Ἐμεῖς φρονοῦμε ὅτι: οἱ σύγχρονοι πατέρες (καὶ ἀδελφοί) ἀκολουθοῦντες τὸ παράδειγμα τῶν παλαιῶν Ἁγίων πατέρων μας, δηλαδὴ τὴν διδασκαλία τους καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τους, παρατηρώντας τὰ διαρκῶς ἀναφυόμενα νέα δεδομένα (π.χ. σύγχρονες μεγαλουπόλεις) φωτίζονται καὶ διδάσκουν τὰ δέοντα, βάσει τοῦ παντοτε ἐπικαίρου λόγου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἐκπεφρασμένου στὴν Ἁγία Γραφή, τὶς Ἅγιες Συνόδους καὶ τὰ συγγράμματα τῶν Ἁγίων μας[1].

ια΄.  Εἶναι ἀληθὲς ὅτι οἱ Πατέρες χρησιμοποίησαν φιλοσοφικοὺς ὅρους  (προσαρμοσμένους στὴν Χριστιανικὴ Ἀλήθεια) καὶ ὅτι ἐδίδασκαν ὅτι δυνάμεθα νὰ ὡφεληθοῦμε ἀπὸ κάποια ὄντως ὡφέλιμα παραδείγματα ἀρχαίων, μὴ χριστιανῶν, φιλοσόφων, πολιτικῶν καὶ ἄλλων. Ὑπάρχουν ὅμως μαρτυρίες ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ Πατέρες μας καλοῦσαν  φιλοσόφους γιὰ νὰ κάνουν ὁμιλίες-διαλέξεις στὸ ποίμνιό τους; Ἐμεῖς πῶς δικαιολογούμεθα νὰ καλοῦμε φιλοσόφους-ψυχολόγους νὰ μᾶς μιλήσουν, ποὺ καὶ διαφορετικὴ θεωρητικὴ προσέγγισι ἔχουν, καί, συχνάκις, δὲν ζοῦν συνεπῆ χριστιανικὴ ζωή (ἄσκησι, ταπείνωσι, μετάνοια, ἐξομολόγησι, θεία κοινωνία κ.λπ.);[2]  

ιβ΄. Διαφημίζοντας τὴν Ψυχολογία καὶ τοὺς ψυχολόγους μέσα στὴν Ἐκκλησία (καλῶντας τους σὲ ὁμιλίες καὶ συνάξεις), φανερώνουμε ὅτι ὑποστηρίζουμε ὅτι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ μποροῦν νὰ ἀπευθύνωνται σὲ ὁποιονδήποτε ψυχολόγο γιὰ κάποια προβλήματά τους; Ἐὰν ὄχι σὲ ὁποιονδήποτε, ἀλλὰ σὲ συγκεκριμένους, ποιὰ εἶναι τὰ κριτήρια διαφοροποιήσεώς τους; Ἀρκεῖ ἡ πίστι τους στὸν Θεό, καθ’ ἣν στιγμὴν ἡ «ἐπιστήμη» τους βρίθει ἀπὸ θεωρίες, ἀπόψεις καὶ τεχνικὲς ποὺ δὲ εἶναι κατὰ Θεόν, καὶ ποὺ προφανῶς αὐτὰ εἶναι ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουν στοὺς πελάτες τους;

 

ιγ΄. Κοινωνιολόγοι παραδέχονται ὅτι οἱ πατέρες-ἱδρυτὲς τῆς «ἐπιστήμης» τους ἐπεδίωξαν νὰ δημιουργήσουν μία «θετικὴ ἐπιστήμη», ἡ ὁποία θὰ ὑπερβῇ τὴν θεολογία, ὥστε αὐτὴ ἡ τελευταία νὰ τεθῇ στὸ περιθώριο ἢ νὰ ἐξαφανισθῇ. Μὲ τὰ ὅσα ἐτέθησαν στὴν παροῦσα ἐργασία, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ὑποθέσουμε ὅτι καὶ τῶν Ψυχολόγων ἡ ἐπιδίωξι εἶναι παρομοία (μένει νὰ ἀποδειχθῇ μιὰ τοιαύτη ὑπόθεσι – ὡς πρὸς τοῦτο δέ, ζητοῦμε τὴν συνδρομὴ τῶν ὀξυδερκῶν μελετητῶν); Νὰ ἐξοβελισθῇ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ζωή μας, νὰ ἐξοστρακισθοῦν οἱ ἱερεῖς, νὰ λησμονηθῇ ἡ ἱερὰ ἐξομολόγησι καὶ πᾶν ὅ,τι θυμίζει Θεό;[3]

ιδ΄. Ἐρωτοῦμε τοὺς ἀγαπητοὺς ψυχολόγους (καὶ σὺν αὐτοῖς τοὺς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ συμπαθοῦντες τὴν σύγχρονη Ψυχολογία): Τί θέσι ἔχει στὸ ἔργο τῶν ψυχολόγων  ἡ ῥῆσι τοῦ Χριστοῦ μας: «τοῦτο δὲ τὸ γένος (τῶν δαιμόνων) οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Μτθ. ιζ΄, 21); Σημειωθήτω δὲ ὅτι τὰ δύο αὐτὰ «ὅπλα», δηλαδὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς νηστείας, εἶναι ἀπὸ τὰ κορυφαῖα γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ἀνθρώπων. Τὰ χρησιμοποιοῦν αὐτὰ οἱ ψυχολόγοι ἢ ἀντιθέτως τὰ ἀπορρίπτουν; Ἢ ἀντ’ αὐτῶν προτείνουν δαιμονικὰ καὶ κοσμικὰ ὑποκατάστατα, ὅπως τὸν βουδιστικὸ διαλογισμὸ καὶ τὴν γιόγκα; Ἐπίσης, τί θέσι ἔχει στὸ ἔργο τῶν ψυχολόγων ἡ ῥῆσι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» (Ρωμ. ιβ΄, 15); Ἀσκοῦν οἱ ψυχίατροι-ψυχολόγοι τὴν ἀγάπη διὰ τὸ συμπάσχειν (=μὲ τὸ νὰ συμπάσχουν) μὲ τοὺς «ἀσθενεῖς» πελάτες τους;  

    

Συνεχίζεται…

---

[1] Σχόλιον ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἰ. Ν. Κ.: Διά τούς γνώστας τῆς ἀληθείας εἶναι ἀπολύτως ὀρθόν νά λέγουν καί νά πιστεύουν ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἶπαν τά πάντα, ὅ,τι χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται ἕν καί μόνον πρᾶγμα: τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του, τήν ἀπόκτησιν τοῦ ἀπολεσθέντος Παραδείσου. Διά τῶν λόγων των, τῶν ἔργων των καί διά τοῦ βίου των ἐπέτυχαν οἱ Πατέρες ἡμῶν τοῦ ἀπωτάτου σκοποῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἡγιάσθησαν. Πρᾶγμα, τό ὁποῖον δέν ἠμπορεῖ νά ἐπιτευχθῇ μέ τίποτε ἄλλον, εἴτε ἐπιστημονικόν ἤ πρακτικόν τρόπον, διότι εἰς αὐτάς τάς μεθόδους δέν ὑπάρχει ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια. Εὑρίσκονται ἅπαντες οἱ τῆς κοσμικῆς σοφίας εἰς μίαν ψευδαίσθησιν, πλάνην καί ἐγωϊστικήν γνῶσιν πραγμάτων κατωτέρας ἀξίας καί ἀμφιβόλου προελεύσεως.

[2] Σχόλιον ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἰ. Ν. Κ.: Κάποιος, ὁ ὁποῖος δέν γιγνώσκει τήν πραγματικήν γνῶσιν, τήν ἀποκαλυφθεῖσαν ἀλήθειαν, δέν ἠμπορεῖ νά κληθῇ νά ὁμιλήσῃ εἰς τό ποίμνιον, διότι αἱ γνώσεις του εἶναι ἀτελεῖς, σχετικαί, μερικαί καί ἐπικίνδυνοι, ὥστε νά δημιουργήσῃ προβλήματα εἰς τό ἀκροατήριον, ἀντί νά τούς βοηθήσῃ καί νά τούς ὠφελήσῃ πνευματικά. Ὁ μή Ὀρθόδοξος φιλόσοφος, ἐπιστήμων ἤ ψυχολόγος ἔχει μόνον μερικήν κοσμικήν ἐμπειρικήν γνῶσιν, ἡ ὁποία εἶναι ἀτελής. Σ.σ. Καὶ ὅταν εἶναι ὀρθόδοξος ἡ προκληθεῖσα σύγχυσι εἶναι μεγαλυτέρα, καθ’ ὅτι ἀναμιγνύονται τὰ ἄμικτα (τὰ μὴ ἐπιδεχόμενα μείξεως). 

[3] Σχόλιον ὑπὸ τοῦ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἰ. Ν. Κ.:  Ἅπαντες οἱ «ἐπιστήμονες» (σ.σ. οἱ καταχρηστικῶς ἀποκαλούμενοι ἐπιστήμονες, αὐτοὶ ποὺ ἀσκοῦν ἐπιστήμη γιὰ τὴν ἐπιστήμη, καὶ ὄχι πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ὠφέλειαν ἀνθρώπων· αὐτοὶ ποὺ ἀπορρίπτουν πᾶν ὅ,τι πνευματικὸ καὶ θεῖο) θεωροῦν τούς ἑαυτούς των ὡς παντογνώστας καί φυσικά ἡ ἑωσφορική των αὕτη ὑπερηφάνεια τούς ἔχει καταστήσει ἄκρως ἐπικινδύνους (σ.σ. ὁ κύριος καθηγητὴς ὁμιλεῖ ἐκ πολυχρονίου πείρας, καθὼς συναναστρέφεται σχεδὸν ἀποκλειστικῶς μὲ τοιούτους ἀνθρώπους, στὸ πλήρως ἀντιπνευματικὸ καὶ ἐκκοσμικευμένο περιβάλλον τῆς ἀλλοδαπῆς χώρας, ὅπου διαμένει). Φυσικά ἔχουν ἀπορρίψει καί τόν Θεόν. Ἐξ ἄλλου γνωρίζουν περισσότερα πράγματα καί ἀπό τόν Θεόν! Οἱ κοινωνιολόγοι, οἱ ψυχολόγοι καί οἱ ἄλλοι κοινωνικοί ἐπιστήμονες ἔχουν ἀποδεχθῆ τήν πλάνην τῶν «θετικῶν ἐπιστημῶν» ὡς σοφίαν καί δέν ὑπάρχει ἐλπίς νά σώσουν τόν ἑαυτόν των, πόσον μᾶλλον νά προσφέρουν κάτι θετικόν καί ἐποικοδομητικόν εἰς τούς πάσχοντας πνευματικῶς συνανθρώπους των. Αὕτη εἶναι ἡ παιδεία των, ἄθεος καί ἀντίχριστος. Ἄρα, ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλειαν.

   Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς γίνεται μόνον ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μας, διά τῆς ἐξομολογήσεως. Ἡ Ψυχολογία εἶναι ἄθεος ψευδο-ἐπιστήμη τῆς Νέας Ἐποχῆς, μέ σκοπόν νά ἀποφεύγουν τήν ἐξομολόγησιν οἱ ἄνθρωποι καί νά ἀπωλέσουν τήν ψυχήν των, τήν αἰώνιον βασιλείαν, τόν Παράδεισον.

    Σ.σ. Καὶ κάτι σχετικὸ μὲ τοὺς ἀπίστους, ποὺ ἀφορᾷ ἰδιαιτέρως καὶ τοὺς ἀπίστους ἐπιστήμονες (σὰν τοὺς «πατέρες» τῆς συγχρόνου Ψυχολογίας καὶ τοὺς περισοτέρους ἀκολούθους τους). Λέγει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στὸ βιβλίο του «Τὸ γνῶθι σαὐτόν» (σελ. 32, νεοελληνικὴ μετάφρασι ὑπὸ π. Διονυσίου Τάτση, ὀλίγον τροποποιημένη ὑπὸ τοῦ συγγραφέως τῆς παρούσης ἐργασίας): «ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ ἀπίστου δὲν εὑρίσκει στὴν δημιουργία τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Φύσι ποὺ δρᾷ. Ἡ λαμπρὴ εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ καὶ τὸ θαυμάσιο κάλλος της μένουν γιὰ αὐτὸν καλυμμένα καὶ ἀνεξερέυνητα. Τὸ βλέμμα του πλανᾶται ἀσκόπως στὸ χάος τῆς δημιουργίας καὶ πουθενὰ δὲν εὑρίσκει τὸ κάλλος τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Πουθενὰ δὲν ἀνακαλύπτει τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, τὴν θεία Πρόνοια, τὴν δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη τοῦ Δημιουργοῦ πρὸς τὴν δημιουργία. Ὁ νοῦς του δὲν δύναται νὰ ἀναχθῇ πάνω ἀπὸ τὸν ὁρατὸ κόσμο καὶ πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ αἰσθητοῦ. Ἡ καρδιά του μένει ἀναίσθητη μπροστὰ στὸ ἀπεικόνισμα τῆς θείας σοφίας καὶ δυνάμεως, ποὺ εἶναι ἡ φύσι. Κανένα συναίσθημα λατρείας δὲν ἀναπτύσσεται μέσα του. Τὰ χείλη του εἶναι κλεισμένα. Τὸ στόμα του δὲν δύναται νὰ ἀρθρώσῃ λόγο. Ἡ γλῶσσα του μένει ἀκίνητη. Καμμιὰ φωνὴ δὲν ἐκπέμπεται ἀπὸ τὰ στήθη του γιὰ νὰ ὑμνήσῃ καὶ νὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Θεό».