"Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· καὶ διὰ τοῦτο τὸν πραῢν μαχητὴν ὁπλίζει τὸ Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον" Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΑΣ ΤΟΥ (328-373)

(ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ)


1.      Παρά την καταδίκη του Αρείου από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325) η αίρεση του με διάφορες μορφές και παραλλαγές βρήκε πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί μέσα στην Εκκλησία και αρκετοί Επίσκοποι έγιναν φορείς της, χωρίς όμως να παραδέχονται ότι ακολουθούν τον Άρειο («Ἡμεῖς οὕτε ἀκόλουθοι Ἀρείου γεγόναμενˑ πῶς γὰρ Ἐπίσκοποι ὅντες, ἀκολουθήσωμεν Πρεσβυτέρῳ; Οὕτε ἅλλην τινὰ πίστιν παρὰ τὴν ἑξ ἀρχῆς παραδοθεῖσαν ἐδεξάμεθα», P.G. 26, 720). Όλοι αυτοί οι λεγόμενοι Αρειανόφρονες Επίσκοποι (με τις υποδιαιρέσεις τους σε Ανομοίους, Ομοίους, Πνευματομάχους κλπ.) καταδικάστηκαν από την Εκκλησία με την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 381. Όπως θα δούμε, ο Μέγας Αθανάσιος (ο οποίος έζησε προ της Β΄ Οικουμενικής) ΔΕΝ είχε καμία εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους, παρόλο που εκείνοι δεν είχαν ακόμη καταδικαστεί!
   2. Σταδιακά οι Αρειανόφρονες, και με την βοήθεια της πολιτικής εξουσίας, άρχισαν να καταλαμβάνουν όλο και περισσότερους επισκοπικούς θρόνους και έτσι έφθασε η Εκκλησία σε σημείο να έχει πάνω από τους μισούς Επισκόπους της Αρειανόφρονες, ενώ σε πολλές περιοχές υπήρχαν και παραπάνω από ένας Επίσκοποι στην ίδια πόλη, μιας και οι Αρειανόφρονες Αυτοκράτορες (όπως ο Κωνστάντιος) τοποθετούσαν και αναγνώριζαν ομόφρονες Επισκόπους. Στον βίο του Μεγάλου Αθανασίου από τον Μεταφραστή διαβάζουμε τα εξής: «Μίγδην (=ανακατεμένοι) γὰρ ἦσαν οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν ἔξαρχοι, ὀνόματι μὲν Χριστιανοὶ καλούμενοι, τῇ δὲ ἐπιμειξίᾳ τῆς κοινωνίας τῶν αἱρετικῶν μηδὲν διαφέροντες. Οὐ σπονδαῖς γὰρ εἰδώλων τὴν παράβασιν ἔπραττον, ἀλλ᾿ ἐν προσχήματι Χριστιανισμοῦ τὸ βλάσφημον Ἀρείου δόγμα κρατύνειν ἐσπούδαζον. Ὁ δὲ βασιλεὺς Κωνστάντιος καὶ ἤδη μὲν πρῶτον συνεκρότει τὴν Ἀρειανὴν δόξαν… προστάξας τοὺς μὴ βουλομένους ὑπογράφει αὐτῇ έξωθεῖσθαι τῶν Ἐκκλησιῶν, καὶ εἰς τοὺς τόπους αὐτῶν ἑτέρους ἀντικαθίστασθαι» (P.G. 25, CCXL).
   3. Αρχικά οι Αρειανόφρονες Επίσκοποι κατάφεραν με σκευωρία να εκδιώξουν από τον επισκοπικό θρόνο της Αντιοχείας τον Άγιο Ευστάθιο, τον μεγαλύτερο υπερασπιστή του «Ομοουσίου». Με κέντρο την Αντιόχεια έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο εκδιώξεως του ετέρου μεγάλου υπερασπιστού του «Ομοουσίου», του Μεγάλου Αθανασίου, Επισκόπου Αλεξανδρείας.
    4. Το 335 έγινε Σύνοδος στην Τύρο στην οποία προήδρευσε ο Επίσκοπος Αντιοχείας Φλάκιλλος. Η εν Τύρω Σύνοδος προσπάθησε με σκευωρία (παρόμοια με εκείνη που χρησιμοποιήθηκε για τον Άγιο Ευστάθιο) να καταδικάσει τον Μέγα Αθανάσιο, αλλά ο Άγιος κατέρριψε τις συκοφαντίες. Παρόλα αυτά οι Αρειανόφρονες πέτυχαν αρχικά την εξορία του στην Γαλλία, ενώ το 338 με νέα Σύνοδο καθήρεσαν τον Άγιο και στη θέση του στην Αλεξάνδρεια εξέλεξαν αρχικά τον Πιστό και μετέπειτα τον Γρηγόριο (αμφότεροι Αρειανόφρονες). Το ίδιο έτος εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο (ηγέτης των Αρειανοφρόνων) από Νικομηδείας Ευσέβιος. Έτσι την περίοδο εκείνη ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ένας «καθηρημένος» και «εκτός Εκκλησίας» Επίσκοπος τον οποίο δεν αναγνώριζε η Πολιτεία και η «επίσημη Εκκλησία» και δεν είχε εκκλησιαστική κοινωνία τουλάχιστον με τρεις πατριαρχικούς θρόνους και δεκάδες επισκοπικούς, στις οποίες υπήρχαν Αρειανόφρονες Επίσκοποι.
   5. Το 341 στην Σύνοδο της Αντιοχείας ανανεώθηκε η «καθαίρεση» του Μεγάλου Αθανασίου. Αξίζει να σημειωθεί πως τους Κανόνες (όχι όμως τους δογματικούς Όρους ή τις αποφάσεις, όπως την «καθαίρεση» του Αγίου) της Συνόδου αυτής η Εκκλησία τους αποδέχτηκε (συμπεριελήφθησαν και στο «Πηδάλιον»), διότι όπως είπαμε οι Αρειανόφρονες Επίσκοποι ήταν ακόμη άκριτοι, ήτοι μη καταδικασμένοι, και επομένως τυπικώς ακόμη έφεραν το αξίωμα του Επισκόπου. Αυτό φανερώνει ξεκάθαρα πως οι Ορθόδοξοι διέκοπταν την εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετίζοντες Επισκόπους ακόμη και ΠΡΟΤΟΥ οι τελευταίοι να καταδικαστούν από Σύνοδο. Αντιθέτως διατηρούσαν εκκλησιαστική κοινωνία με ΑΔΙΚΩΣ καθηρημένους.
   6. Το 343 αποφασίστηκε από τους συναυτοκράτορες Ανατολής Κωνστάντιο και Δύσης Κώνστα (τη εισηγήσει του Μεγάλου Αθανασίου) να γίνει Οικουμενική Σύνοδος. Αυτή σχεδιάστηκε να γίνει στην Σαρδική (σημερινή Σόφια της Βουλγαρίας) με την συμμετοχή 170 Επισκόπων (76 Αρειανοφρόνων και 94 Ορθοδόξων). Οι Αρειανόφρονες βλέποντας πως ήταν μειοψηφία αποχώρησαν και η Σύνοδος διασπάστηκε στα δύο. Στην Σαρδική συγκάλεσαν Σύνοδο οι Ορθόδοξοι (με τους οποίους συντάχθηκαν και δύο εκ των Αρειανοφρόνων), ενώ οι Αρειανόφρονες μετέβησαν στην Φιλιππούπολη και συγκάλεσαν Σύνοδο υπό την προεδρία του Αντιοχείας Στεφάνου, στην οποία και πάλι καταδικάστηκε ο Μέγας Αθανάσιος!
    7. Παρόλα αυτά ο Αρειανόφρων Κωνστάντιος αποδέχτηκε την επάνοδο του Μεγάλου Αθανασίου στην Αλεξάνδρεια, εξαιτίας των πιέσεων του αδελφού του Κώνστα, ο οποίος ήταν Ορθόδοξος. Ο Άγιος προτού φθάσει στην Αλεξάνδρεια πέρασε από την Αντιόχεια το έτος 346, στην οποία βρισκόταν ο Κωνστάντιος, για να τον συναντήσει, αποφεύγοντας κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον τότε Αντιοχείας Λεόντιο. Εκεί διεξήχθη μεταξύ του Αγίου και του Κωνσταντίνου ένας σημαντικός διάλογος. Ο Κωνστάντιος είπε στον Άγιο: «ἐπειδὴ δὲ εἰσὶν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ τινες τοῦ λαοῦ διακρινόμενοι τὴν πρός σε κοινωνίαν, μίαν ἐν τῇ πόλει ἐκκλησίαν ἔασον ἔχειν αὐτούς» (Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 256). Του ζήτησε δηλαδή να παραχωρήσει έναν ναό στην Αλεξάνδρεια σε εκείνους που δεν είχαν κοινωνία μαζί του, δηλαδή τους Αρειανόφρονες. Ο Μέγας Αθανάσιος δέχτηκε και ζήτησε να παραχωρήσει και ο αυτοκράτορας έναν ναό στην Αντιόχεια, στους Ορθοδόξους εκείνους που είχαν διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Αρειανόφρονες Επισκόπους Αντιοχείας («Μίαν γὰρ καὶ αὐτὸς ἐκκλησίαν ἀπονεμηθῆναι ἠξίου καθ' ἑκάστην πόλιν τοῖς διακρινομένοις πρὸς τὴν τῶν Ἀρειανιζόντων κοινωνίαν», αυτόθι), τους αποκαλούμενους «Ευσταθιανούς». Συγκεκριμένα του απάντησε: «Καὶ μάλα, βασιλεῦ, δίκαιον καὶ ἀναγκαῖον τοῖς σοῖς προστάγμασι πείθεσθαι, καὶ οὐκ ἀντερῶ: ἐπεὶ δὲ καὶ ἀνὰ τήνδε τὴν Ἀντιόχειαν πόλιν εἰσὶν οἱ τὴν κοινωνίαν τῶν ἑτεροδόξων ἡμῖν ἀποφεύγοντες, παραπλησίαν αἰτῶ χάριν ὥστε καὶ αὐτοὺς μίαν ἔχειν ἐκκλησίαν καὶ ἀδεῶς ἐν ταύτῃ συνιέναι» (Σωζομενός, Εκκλησιαστική Ιστορία, P.G. 67, 1099). Το ίδιο διαφωτιστικότατη είναι και η μαρτυρία του Σωζομενού, του εκκλησιαστικού ιστορικού της περιόδου εκείνης: «Λεόντιος τότε τὴν ἐπισκοπὴν διεῖπεν. Ὃν ὡς ἑτερόδοξον παρῃτεῖτο Ἀθανάσιος, τοῖς δὲ καλουμένοις Εὐσταθιανοῖς ἐκοινώνει ἐν ἰδιωτῶν οἰκίαις ἐκκλησιάζων» (αυτόθι). Καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τον (Αρεινόφρονα μεν, αλλά άκριτο, μη καταδικασμένο υπό Συνόδου) Επίσκοπο Αντιοχείας Λεόντιο, δεν είχε ο Μέγας Αθανάσιος, αντιθέτως κοινωνούσε με τους («σχισματοαιρετικούς» για την επίσημη Εκκλησία) «Ευσταθιανούς», οι οποίοι δεν είχαν ναούς και λειτουργούσαν σε σπίτια! [Μια τέτοια ευλογημένη εμπειρία είχε και ο γράφων μικρός, όταν συμμετείχε σε μια Λειτουργία που έγινε μυστικώς σε σπίτι στις Σπέτσες μετά τον διωγμό του αειμνήστου Γέροντος Χρυσοστόμου Σπύρου, τον οποίο εκδίωξε από τη Μονή του, ο Ύδρας και Σπετσών Ιερόθεος, επειδή ο Γέροντας διέκοψε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, λόγω της αιρέσεως του Οικουμενισμού].
     8. Τρία χρόνια μετά την επιστροφή του Μεγάλου Αθανασίου στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας (Οκτώβριος 346) και συγκεκριμένα στις αρχές του 350 δολοφονήθηκε ο προστάτης του Κώνστας και οι Αρειανόφρονες ξεκίνησαν νέο γύρο αγώνων εναντίον του. Αρχικά με την Σύνοδο του Σιρμίου (351) επανέλαβαν τις παλαιές κατηγορίες εναντίον του, ενώ με τις Συνόδους της Αρελάτης (353) και Μεδιολάνων (355) τον καταδίκασαν εκ νέου! Ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος έστειλε στα τέλη του 355 απεσταλμένους να συλλάβουν και να απομακρύνουν τον Μέγα Αθανάσιο, αλλά ο λαός εξεγέρθηκε και ματαίωσε τα σχέδιά του, με αποτέλεσμα ο Κωνστάντιος να στείλει τον στρατό! Στις 9 Φεβρουαρίου 356, σε αγρυπνία που προΐστατο ο Άγιος στο ναό του Αγίου Θεωνά ο αυτοκρατορικός στρατός πολιόρκησε την εκκλησία. Οι στρατιώτες έσπασαν τις πόρτες και ξυλοκόπησαν τους προσευχόμενους [παρόμοιες σκηνές βιώσαν οι παππούδες μας μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924, στον Άγιο Θεράποντα στο Γουδί, στους Αγίους Θεοδώρους Νέας Σμύρνης, στον Άγιο Γεώργιο Παλαιού Φαλήρου κ.α.]. Ο Μέγας Αθανάσιος φυγαδεύτηκε με τη βία, από πνευματικά του παιδιά και ο Αυτοκράτορας διέταξε να συνεχιστεί η καταδίωξή του. Νέος Επίσκοπος Αλεξανδρείας τοποθετήθηκε ο Γεώργιος ο οποίος ενθρονίστηκε στις αρχές του 357. Ο πιστός λαός, που ΔΕΝ κοινωνούσε με τον Γεώργιο, αλλά αναγνώριζε τον Αθανάσιο ως γνήσιο Ποιμενάρχη του, επαναστάτησε και κατάφερε τον Οκτώβριο του 358 να εκδιώξει τον Γεώργιο από την πόλη.
   9. Όπως παρατηρούμε (βλ. Πίνακα), το 358 ο Μέγας Αθανάσιος ΔΕΝ κοινωνούσε με ΚΑΜΙΑ επίσημη Εκκλησία στον κόσμο, διότι όλοι οι Προκαθήμενοί τους ήταν Αρειανόφρονες, ενώ η πλειοψηφία των Ορθοδόξων Επισκόπων ήταν στην εξορία!
  10. Το 361 ο νέος Αυτοκράτορας Ιουλιανός, οπαδός της εθνικής θρησκείας, με διάταγμά του όρισε την επιστροφή των εξορίστων Επισκόπων, αλλά άφησε και τους αιρετίζοντες στην θέση τους, με σκοπό να δημιουργηθούν έριδες, μάχες και σύγχυση, ώστε να υπάρχει σκανδαλισμός και επιστροφή του λαού στην ειδωλολατρεία.
    11. Το 362 δημιουργείται στην Αντιόχεια το γνωστό Σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων που έχουν πλέον δύο Επισκόπους, τον Άγιο Μελέτιο και τον Παυλίνο. Ο Μέγας Αθανάσιος κοινωνεί με τον Παυλίνο, διότι έχει την εσφαλμένη εντύπωση πως ο Μελέτιος είναι Αρειανόφρονας. [Τελικά ο Μέγας Βασίλειος με πολύ κόπο θα καταφέρει να πείσει τον Μέγα Αθανάσιο, ότι ο Άγιος Μελέτιος είναι Ορθόδοξος, αλλά λίγο προτού να υπάρξει εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ τους ο Μέγας Αθανάσιος θα κοιμηθεί].
  12. Το 365 διατάσσεται από τον Αρειανόφρονα Αυτοκράτορα Ουάλη, νέα εξορία του Αγίου, αλλά μπροστά στην επανάσταση του λαού, ο Αυτοκράτορας αναγκάζεται να την ανακαλέσει και το 366 ο Άγιος επιστρέφει από την τελευταία εξορία του. Προσπάθεια των Αρειανοφρόνων το επόμενο έτος να τοποθετήσουν τον Αρειανόφρονα Λούκιο, ως Επίσκοπο Αλεξανδρείας, δεν ευδοκίμησε. 
   13. Στις 2 Μαΐου 373 (Ιουλιανό Ημερολόγιο) κοιμήθηκε ο Μέγας αυτός Ομολογητής και Αγωνιστής Άγιος Αθανάσιος. Είναι δε λίαν επίκαιρη και η, συμπεριληφθείσα στο «Πηδάλιον», επιστολή του προς τον Ρουφιανιανό. Αξίζει να μελετηθεί και να αξιολογηθεί, διότι πραγματεύεται το ζήτημα της κατάκριτης εκκλησιαστικής κοινωνίας των Ορθοδόξων μετά των αιρετιζόντων και τον τρόπο θεραπείας αυτής. Κλείνοντας πρέπει να ειπωθεί πως ειλικρινά αξίζει να εντρυφήσει κανείς στην αφορώσα την μεταξύ των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων Εκκλησιαστική Ιστορία (μία περίοδο που έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ κοινά με την εποχή μας), διότι θα λάβει σημαντικότατα διδάγματα.

Νικόλαος Μάννης

ΠΗΓΕΣ
MIGNE, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ, ΤΟΜ. 25 και 67
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΑΘΑ, ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΕΞΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, ΠΗΔΑΛΙΟΝ

(Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ PDF ΕΔΩ: https://drive.google.com/file/d/0B3tuH122XTsxT2IzS044aVFnVzA/view )

7 σχόλια:

  1. Χρησιμώτατον ἄρθρον, διδακτικώτατον γιά τήν παρομοίαν ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν πού βιώνουμε σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ1 Αυγούστου 2017 στις 7:45 μ.μ.

    Τα συγχαρητήριά μου δάσκαλε για το άρθρο αυτό. Θα πρέπει να το μελετήσουν εκείνοι εκ των Αντιοικουμενιστών και μερικοί εκ των Αποτειχισμένων, για να διαπιστώσουν ότι η ιστορική έρευνα δεν επιβεβαιώνει πολλά από τα επιχειρήματά τους για τον αγώνα των Ορθοδόξων σε καιρό Αιρέσεως. Ιδού στο ιστορικό αυτό άρθρο αποδεικνύεται σαφάστατα η ύπαρξη, εν πολλοίς, παραλλήλων Επισκόπων σε καιρό Αιρέσεως. Και τίθεται το ερώτημα αυτοί οι υπάρχοντες Ορθόδοξοι παράλληλοι Επίσκοποι σε τόπους που υπήρχαν παράλληλα και Αιρετικοί Επίσκοποι, συνήθως επίσημα αναγνωρισμένοι οι Αιρετικοί από φιλαιρετικούς Αυτοκράτορες , δεν συναντιόντουστε οι Ορθόδοξοι, έστω και άτυπα ή μυστικά, για την λύση διαφόρων προβλημάτων και αυτές οι συναντήσεις τί ήταν στην ουσία κάτι διαφορετικό από Σύνοδο Αρχιερέων, έστω και άτυπη για την αποφυγή του διωγμού από τον Αυτοκράτορα; Επίσης μία σκέψη από το άρθρο σχετική με την τακτική των φιλιοικουμενιστών που αγωνίζονται να αποδείξουν ότι δήθεν αδίκως φωνάζουν οι Αντιοικουμενιστές για την "Σύνοδο της Κρήτης" διότι αυτή δεν αναγνώρισε στην πραγματικότητα Εκκλησιαστικότητα στους ετεροδόξους με το κείμενο που αποδέχθηκε. Ιδιαίτερα ο Επίσκοπος Αβύδου σε μακροσκελέστατη εργασία του επιμένει να μας πείσει για κάτι τέτοιο. Σεβασμιώτατε κ Κύριλλε την ίδια τακτική ακολουθούσαν οι φιλαιρετικοί όλων των εποχών προφασίζονταν τους Ορθοδόξους μέχρι που ευρισκόταν Ορθόδοξη Σύνοδος και τους έβαζε στην θέση που τους άξιζε. Εάν πράγματι η " Σύνοδος της Κρήτης " δεν αναγνωρίζει Εκκλησιαστικότητα στους ετεροδόξους για Σας και Αιρετικούς για Εμάς, ας αφήσει τα ασαφή και διπλής ή και πολλαπλής ερμηνείας κείμενα και διατυπώσεις και ας δηλώσουν διευκρινιστικά, έστω και τώρα, οι δέκα Προκαθήμενοι με σαφή τρόπο ότι δεν αναγνωρίζουν Εκκλησιαστικότητα στους ετεροδόξους και όχι να το λέτε και γράφετε Εσείς ενεργώντας στην ουσία ως το βαρύ πυροβολικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε θεωρητικό επίπεδο, εναντίον των Αντιοικουμενιστών. Και κάτι τελευταίο στο παρελθόν παράλληλα με σχόλια που έφεραν το όνομά μου χρησιμοποιούσα σε σχόλια τα ονόματα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ή ΕΛΑΧΙΣΤΟς ΑΔΕΛΦΟΣ ή τα αρχικά μου Δ.Π. αλλά εδώ και δύο περίπου μήνες γράφω σχόλια μόνο με το όνοματεπώνυμό μου, επειδή δε πρόσφατα εμφανίσθηκαν στο διαδύκτιο σχόλια που γράφουν είτε το ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΙΣΤΟΣ είτε το Δ.Π. και με ερωτούν αδελφοί εάν είναι δικά μου δηλώνω με σαφήνεια ότι τα σχόλα αυτά δεν είναι δικά μου παρά μόνο όσα έχουν το ονοματεπώνυμό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ἀγαπητέ μου Διονύσιε, γράφεις ὅτι προκύπτει σαφέστατα ἀπό τό ἄρθρον ὅτι ὑπῆρχαν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι παραλλήλως μέ αἱρετικούς. Βλέπω κι ἐγώ στόν παρατιθέμενο πίνακα μερικά τέτοια παραδείγματα, κάποια ἀπό τά ὁποῖα ἀνέφερε ὁ Ν. Μάννης σέ σχετικόν ἄρθρον του πού ἀνήρτησε πρό μηνῶν. Ὅμως, ἐδῶ δέν εἶναι γιά μένα σαφές ἄν Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι πήγαιναν ὡς ἀληθινοί ποιμένες σέ πόλεις ὅπου οἱ θρόνοι εἶχαν προηγουμένως καταληφθῆ ἀπό αἱρετικούς. Διότι ἄν σέ μίαν πόλιν ὁ θρόνος δέν εἶχε πέσει στούς αἱρετικούς, δηλαδή κατείχετο ἀπό Ὀρθόδοξον Ἐπίσκοπον, καί πήγαιναν σ' αὐτήν τήν πόλιν καί αἱρετικοί "ἐπίσκοποι" νά ποιμάνουν τά δικά τους ποίμνια, τότε δέν νομίζω ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρουν αὐτές οἱ περιπτώσεις. Οἱ ΓΟΧ κατηγοροῦνται, διότι, ἐνῷ οἱ θρόνοι ἀνά τήν Ἑλλάδα ἦσαν ἤδη κατειλημένοι ἀπό Ν/Ητας, τό 1935 οἱ Π/Ηται ἐγκατέστησαν σέ κάποιες πόλεις δικούς τους Ἐπισκόπους. Γιά ὅποιον γνωρίζει καλῶς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν, θά ἦτο ἐξαιρετικῶς χρήσιμον νά τό διευκρινίσῃ αὐτό τό σημεῖον μέ νέα παραδείγματα.

      Διαγραφή
    2. Το 1935 οι Παλαιοημερολογίτες κανέναν Επίσκοπο δεν εγκατέστησαν σε καμία πόλη και μάλιστα με τον ίδιο τίτλο (οι τέσσερις Επίσκοποι που χειροτόνησαν φέραν ψιλούς τίτλους, ήταν δηλαδή Τιτουλάριοι). Αντιθέτως οι Νεοημερολογίτες ήταν αυτοί που εγκατέστησαν παράλληλο Επίσκοπο και συγκεκριμένα στον Βόλο τον Ιωακείμ, στη θέση του αδίκως "καθαιρεθέντος" Δημητριάδος Γερμανού.

      Διαγραφή
    3. Δέν ἔχει σημασίαν ἄν ἡ ἐγκατάστασις δικῶν μας ἐπισκόπων ἔγινε τό 1935 ἤ ἀργότερον. Σημασίαν ἔχει ὅτι ἔγινε καί, κατά τόν π. Ε. Τρικαμηνᾶν καί τούς ὁμόφρονάς του, ἡ τακτική αὐτή ἦτο καινοφανής. Συνεπῶς, θά ἦτο ἐξαιρετικῶς χρήσιμον, γιά μένα καί τούς ἄλλους ἀναγνῶστες πού δέν γνωρίζουμε καλῶς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν, νά εὑρεθοῦν παραδείγματα πού δείχνουν σαφῶς ὅτι Ὀρθ. Ἐπίσκοποι πῆγαν καί ἐποίμαναν Ἐπίσκοποι σέ πόλεις ὅπου ὁ θρόνος ἤδη κατείχετο ἀπό αἱρετικόν "ἐπίσκοπον." Αὐτό εἶναι πού κατηγοροῦν σέ μᾶς οἱ τοῦ π. Εὐθυμίου.

      Διαγραφή
    4. ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ2 Αυγούστου 2017 στις 6:36 μ.μ.

      Αδελφέ Δημήτριε ένα παράδειγμα για αυτό που ζητάς μου έρχεται άμεσα στο νου και είναι η περίπτωση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που ποίμανε ως Αρχιερέας, κατ αρχάς τους λίγους Ορθοδόξους της Κωνσταντινουπόλεως που κατείχετο Εκκλησιαστικά από τους Αιρετικούς τους οποίους ανεγνώριζε ο Αυτοκράτορας. Ο Αγιος στάλθηκε από Ορθόδοξη τοπική Σύνοδο, ουσιαστικά υπερόρια, για να στηρίξει το μικρό Ορθόδοξο ποίμνιο της Βασιλεύουσας. Την συνέχεια της Ιστορίας με την επικράτηση των Ορθοδόξων την γνωρίζεις. Όσο για τους Αποτειχισμένους που συνεχώς επιμένουν στα επιχειρήματά τους ενάντια στην Σύνοδό μας και τους Αρχιερείς μας το πρόβλημά τους δεν ευρίσκεται, κατά την γνώμη μου, στα όσα επιχειρηματολογούν, άλλωστε οι ίδιοι παρακαλούν Επισκόπους του Νέου να βγούν στην Αποτείχιση, εάν έβγαιναν στην Αποτείχιση Επίσκοποι του Νέου τί θα έκαναν; Ποιός άραγε πιστεύει ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα προχωρούσαν σε συγκρότηση Συνόδου η οποία θα κατεδίκαζε τους Φιλοοικουμενιστές; Εκείνη την Σύνοδο να είσαι σίγουρος ότι θα την ακολουθούσαν "αγαλλομένω ποδί". Το πρόβλημά τους είναι, ότι δεν αντέχουν τον ονειδισμό του "Παλαιοημερολογίτη" και επίσης δεν αντέχουν στην παραδοχή της ιστορικής δικαίωσης του Αγώνα των Ορθοδόξων του Πατρίου, παρά τα ανθρώπινα λάθη που έγιναν σε αυτό τον αγώνα. Αδελφέ τόσα χρόνια ύβρεις, κατηγορίες, υποβιβασμοί, διώξεις κ.λ.π. έκαναν την ιδιότητα του " Παλαιοημερολογίτη " στα μάτια ανθρώπων που εξακολουθούν, τουλάχιστον σε ένα βαθμό, να δίνουν σημασία στην γνώμη του " Κόσμου " πολύ βαρειά για τα δικά τους μέτρα. Η Εκκλησία αγαπητέ έχει πάντοτε κάθε δικαίωμα να υπερασπίζει αποτελεσματικά τον εαυτό της και το ποίμνιό της και να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο μέσο γι αυτό, πόσο μάλλον να εγκαθιστά Ορθοδόξους Επισκόπους για να ποιμάνει τους Ορθοδόξους και να τους προστατεύσει από τους Αιρετικούς φανερούς ή καμουφλαρισμένους, όπως επίσης και να διοικεί το Ποίμνιό της με Σύνοδο Αρχιερέων Ορθοδόξων, οι οποίοι να ηγούνται στον αγώνα της Πίστεως, όπου χρειάζεται και είναι αναγκαίο. Τα δικαιώματα της Εκκλησίας δεν θα έπρεπε από εμάς ή δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην περίπτωση που βρισκόμαστε σε πλάνη στην γνώμη μας ότι οι Φιλοοικουμενιστές είναι από χρόνια κατ αρχάς καμουφλαρισμένοι και σταδιακά φανεροί πραγματικοί στην ουσία Αιρετικοί και αντίπαλοι στο λυτρωτικό έργο Της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά σε αυτό το θέμα δεν πλανόμεθα, γνωρίζεις ότι έχουμε την αλήθεια. Το αληθινό πρόβλημά μας αδελφέ δεν είναι η έλλειψη νομιμότητος, που δήθεν έχουμε, κατά τα επιχειρήματα των νέων "ομολογητών", αλλά ίσως το γεγονός ότι και σε εμάς δεν υπάρχουν, στον αναγκαίο για τις περιστάσεις που βιώνουμε βαθμό, οι γνώσεις και τα κότσια για να βαστάξουμε στους ώμους μας το βάρος τόσο μεγάλου Αγώνα. Ο Κύριος να μας στηρίξει και να μας καθοδηγήσει στις δύσκολες αυτές εποχές.

      Διαγραφή
  3. Ἀδερφέ μου Διονύσιε, σ' εὐχαριστῶ γιά τήν ἀπάντησίν σου, μέ τήν ὁποίαν συμφωνῶ ἀπολύτως. Τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τό ἐγνώριζα. Ὡστόσον, ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς γράφει στό γνωστόν βιβλίον του "Ἡ Διαχρονική Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιά τό Ὑποχρεωτικό τοῦ 15ου Κανόνος ..." (σελ. 248-256) ὅτι ἡ ἐκ μέρους μας χρῆσις αὐτοῦ τοῦ παραδείγματος ἀποτελεῖ ... "παραποίησιν τῆς Ἱστορίας" (σ. 249), διότι "ὁ ἅγιος δέν ῆλθε διά νά κάνῃ τόν Ἐπίσκοπο εἰς τήν πρωτεύουσα" (σελ. 250) καί ἄλλα φαιδρά. Ἔχω διαβάσει τό βιβλίον τοῦ ἀειμνήστου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Ἀθηνῶν Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου μέ τίτλον "Πληγωμένος Ἀετός" (ἤ κάπως ἔτσι) καί γνωρίζω ὅτι τό παράδειγμα αὐτό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου εἶναι ἀποστομωτικόν γιά τίς ἀνοησίες πού γράφει ὁ π. Εὐθύμιος. Ἄν ἐνθυμοῦμαι καλῶς, ὁ Στ. Παπαδόπουλος γράφει ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δέν ἤθελε νά παραμείνῃ στήν Κων-πολιν διότι ἐπεθύμει τήν ἡσυχίαν, ἐνῷ ὁ π. Εὐθύμιος γράφει (στήν σελ. 252) ὅτι "δέν ἠθέλησε νά ἐνθρονισθῇ ὡς ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Προφανῶς ἐπερίμενε τήν σύγκλησι τῆς Συνόδου." Ὁ π. Εὐθύμιος παραθέτει καί ἕν ἀπόσπασμα τοῦ βιογράφου τοῦ Ἁγίου, ἀπό τό ὁποῖον ὅμως δέν προκύπτει τό "προφανῶς," πού γράφει ὁ π. Εὐθύμιος. Μᾶλλον ἡρμήνευσεν τά γεγονότα ὅπως τόν συμφέρει καί ὄχι μέ ἀντικειμενικότητα. Κατόπιν αὐτῶν, ὅπως ὁ ἐπίσης ἀείμνηστος Θεολόγος Ν. Σωτηρόπουλος ἀντιμετώπιζε τούς "Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ" μέ κείμενα πού παρεδέχοντο κι ἐκεῖνοι, ἔτσι κι ἐγώ θά ἤθελα νά ἔχω καί ἄλλα παραδείγματα σ' αὐτό τό ζήτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή