"ΈΝΩΣΙΝ Ή ΔΙΑΙΡΕΣΙΝ;" - ΠΑΥΛΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ (+1994)

                          

                              

Ουδείς συνετός άνθρωπος καταστρέφει το σπίτι του χάριν ξένων, ή διαιρεί τους δικούς του διά χιμαιρικήν «ένωσιν» με τους αδιστάκτους αιωνίους πολεμίους του, που δεν έκρυψαν ποτέ τας διαθέσεις των, ούτε έδειξαν ποτέ ότι αυτές οι διαθέσεις μετεβλήθησαν.

Εδόθη, κατά τους τελευταίους καιρούς, «αφορμή» (πόσοι άραγε ξέρουν από πού και ποίους «πηγάζει»;) και έδειξαν πολλοί ορθόδοξοι αν γνωρίζουν «τι πιστεύουν», αν τους ενδιαφέρη ή Ορθοδοξία και κατά πόσον υπερασπίζονται την πίστιν «των». «Λόγος γίνεται» περί «ενώσεως» με τον παπισμόν. Πολύ καλά.

Όποιος εναντιούται εις την ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ένωσιν είναι θεομάχος. Τοιαύτη ένωσις επιτηδεύεται; Πρόκειται περί ενώσεως θρησκευτικής. Πώς εννοούν λοιπόν την ένωσιν; Αδιαφόρως προς τον Χριστόν, την Αλήθειαν, την πίστιν ως εξ αρχής παρεδόθη; Τότε τί ανακατεύονται εις αυτά τα πράγματα αυτοί οι κύριοι; Οι γυρεύοντες ένωσιν έκτος Ορθοδοξίας είναι προδότες και της πίστεως και του έθνους, του οποίου, ως βεβαιώνουν και οι ιστορικοί, στηριγμός και σωτηρία υπήρξεν η Ορθοδοξία.

Μήπως ενόμισαν, ότι ο παπισμός τους κάμνει την παραχώρησιν (ύπαρχει έστω και μία τοιαύτη περίπτωσις;) να εννοή ένωσιν όπως ίσως νομίζουν αυτοί; Αλλ’ οι εκπρόσωποι του παπισμού, απαντώντες εις «επισήμους» ορθοδόξους, δηλώνουν: «Εμείς εννοούμεν την ένωσιν υπό ένα Πάπαν»! ( Η στενότης του χώρου δεν επιτρέπει την παράθεσιν αμετρήτων σχετικών λεπτομερειών). Τι λέγουν αυτοί οι «δημοκράτες»; βούλονται να γίνουν δούλοι του πλέον στυγνού δικτατορικού καθεστώτος, που εγνώρισαν οι αιώνες;

Βλέπων τις τα κείμενα μερικών επιστολογράφων, διερωτάται κατά πόσον ενδιαφέρονται «διά την πίστιν των», πόθεν αντλούν τας γνώσεις των, αν έμαθαν το «πιστεύω» των. Μερικών τα λόγια είναι τοιαύτα, πού αν ενηργούντο οι Νόμοι της Εκκλησίας, θα ήσαν αφωρισμένοι, και μόνον ορθόδοξοι δεν είναι· έκτος αν εξέβαλον εαυτούς της εκκλησίας, οπότε με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν «απ' έξω»; Το να παραμερίζη κάνεις τον Θεόν και φθέγγεται μόνον «ανθρωπιστικώς», δεν είναι των Χριστιανών.

Οι τόσο καλοπροαίρετοι εις τα περί «ενώσεως· θρησκευτικής είναι τάχα αγιώτεροι, συμπαθέστεροι και σοφώτεροι από τους αγίους Πατέρας, λόγου χάριν τον άγιον Γρηγόριον Θεολόγον, λέγοντα: «Κρείσσων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού», ή τον άγιον Κύριλλον, λέγοντα: «Την ειρήνην αρπάζομεν, εάν ομολογηθή η πίστις η ορθή», η τον Γεράσιμον Αλεξανδρείας, λέγοντα: «Την τοιαύτην σφαλεράν ένωσιν θεωρούμεν χείρονα της επαινετής διαστάσεως», διά ν' άρκεσθώμεν εις αυτούς; (Τότε διατί δεν πάνε στον Αττίλα να γίνουν δούλοι και κάμουν ειρήνην και ένωσιν; Η πίστις δεν είναι «μεταχείρισμα» του καθενός. Είναι κτήμα προσωπικόν του κάθε πιστού θεοπαράδοτον και πατροπαράδοτον. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να επέμβη εις αυτό. Όχι μόνον αυτοί οι κύριοι, αλλ’ ούτε επίσκοπος, ούτε πατριάρχης έχει δικαίωμα να το παζαρεύη και το ξεπουλά, ούτε αυτή η Οικουμενική Σύνοδος, η οποία απλώς το βεβαιώνει, δεν το αλλοιώνει. Δι’ αληθινήν ένωσιν χρυσούς κανών είναι το του αγίου γρηγορίου θεολόγου: «Ουδέν ούτως ισχυρόν εις ομόνοιαν ως η περί Θεού συμφωνία». Πάσα «ένωσις» εκτός Ορθοδοξίας είναι αντίθεος και πρόξενος μυρίων κακών. 

Και αν ολίγιστοι ήσαν οι αντιδρώντες εις αυτάς τας ψευδενώσεις, που δεν είναι κατά Θεόν, και πάλιν δεν θα εσύμφερε να διαιρή κανείς το σπίτι του διά τάχα ένωσιν με τους έξω· πόσο μάλλον, ότι εις αυτάς αντιδρούν όλοι οι Χριστιανοί οι έχοντες συνείδησιν της πίστεώς των και ότι οι μεθ’ ων γυρεύεται ένωσις δεν έδειξαν ποτέ σημείον ειλικρινείας και αλλαγής των αιωνίων υπούλων διαθέσεων. Αυτά δεν γράφονται μόνον δι’ εκείνους τους ανιδέους, που εισχωρούν «αβρόχοις ποσίν», αλλά και δι’ αρχηγούς, εκκλησίας και πολιτείας, που οφείλουν να προβλέψουν ότι την διαίρεσιν και όχι την ένωσιν επιφέρουν με αυτάς τας αφυσίκους «ενώσεις»· και γνωστόν αν προξενούν καλόν αι τοιαύται διαιρέσεις. Ας είναι προμηθείς οι Έλληνες· όχι αιωνίως επιμηθείς.