Τι είναι ο Οικουμενισμός - Αλεξάνδρου Καλόμοιρου (+1988)

      

Για όσους αγνοούν ακόμη τί είναι το παγκόσμιο ενωτικό κίνημα, που λέγεται Οικουμενισμός, υπάρχει ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο του αρχι-ενωτικού της Ελλάδος, καθηγητού Αμίλκα Αλιβιζάτου, στην εφημερίδα "Καθολική" της 10-2-1965, με τίτλο "Οικουμενική κίνησις από ορθοδόξου πλευράς". Ο κ. Αλιβιζάτος γράφει, χαρακτηριστικώς, τα εξής: "Μέσα εις την οικουμενικήν κίνησιν ούτε εγώ πρόκειται να γίνω Καθολικός ή Προτεστάντης, ούτε εκείνοι να γίνουν Καθολικοί ή Ορθόδοξοι. Αυτό θα ήτο ένας κακός και πανάθλιος οικουμενισμός. Ο αληθινός οικουμενισμός προσπαθεί να εύρη την αλήθεια, διά να προπαρασκευάση την μεγάλην ημέραν της χαράς της ενώσεως".

Μέσα στον οικουμενισμό, λοιπόν, όπως ομολογεί ο κ. Αλιβιζάτος, καμμιά Εκκλησία δεν ισχυρίζεται ότι ευρίσκεται εν τη αληθεία, καμμία Εκκλησία δεν πιστεύει ότι είναι η Εκκλησία του Χριστού. Μέσα στον Οικουμενισμό όλοι ομολογούν ότι έχουν χάσει την αλήθεια και όλοι μαζί προσπαθούν να την βρουν. Δεν νοείται συμμετοχή στο Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών ή σε όποιον δήποτε διάλογο, χωρίς αυτήν την βασική ομολογία και χωρίς αυτήν την αναζήτησι.

Οι Διαμαρτυρόμενοι, βεβαίως, ποτέ δεν πίστεψαν ότι ευρίσκονται εν τη αληθεία και ποτέ δεν έπαψαν να την αναζητούν, ο καθένας με τον τρόπο του, από συστάσεως της αιρέσεώς τους. Γι' αυτό και δεν ήταν καθόλου παράξενο το ότι ίδρυσαν το Οικουμενικό Συμβούλιο των Εκκλησιών. Οι Πάπαι, μέχρι χθες, έκαναν πως πιστεύουν ότι είναι αλάθητοι. Σήμερα ομολογούν και αυτοί εμμέσως την πλάνη τους, χωρίς βεβαίως να παραιτούνται των κυριαρχικών των απαιτήσεων, οι οποίες έχουν παρει τώρα οικουμενική ή μάλλον πανθρησκευτική μορφή. Να τί γράφει, εν συμπεράσματι, ο Παπικός ιερωμένος Ελπίδιος Στεφάνου, στο άρθρο του "Καθολική Εκκλησία και Οικουμενική κίνησις", στην ίδια εφημερίδα: "Ειλικρινώς και εμπράκτως η Καθολική Εκκλησία τείνει προς την ανανέωσιν, ίνα ανταποκριθή, όσον ένεστι τελειότερον", εις την φωνήν της χάριτος, της καλούσης ημάς διά των σημείων των καιρών". Όσοι από τους "Ορθοδόξους" συμμετέχουν στην Οικουμενική κίνησι, ομολογούν και αυτοί και διά μόνης της παρουσίας των, ότι, κατά την γνώμη τους, και η Ορθοδοξία έχει χάσει την αλήθεια και πρέπει να ψάξη μαζί με τις άλλες τις αιρέσεις να την βρη.

Εφ' όσον, λοιπόν, όλοι οι συμμετέχοντες στην Οικουμενική κίνησι πιστεύουν, ότι έχει χαθή η αλήθεια, είναι φυσικό να μη προσπαθούν να φέρη ο ένας τον άλλο στην "Εκκλησία" του. Ποιος ο λόγος αλήθεια, να θέλης να βγάλης τον άλλον από την πλάνη του, όταν ξέρης ότι δεν έχεις να του προσφέρης παρά μόνον μίαν άλλη πλάνη; Αντίθετα από ό,τι έκαμαν οι Απόστολοι, οι Πατέρες και οι Ισαπόστολοι μέχρι τις μέρες μας, οι Ενωτικοί δεν προσπαθούν να προσελκύσουν ανθρώπους προς την Εκκλησία, δεν προσπαθούν να αλιεύσουν ψυχές. Γι' αυτούς η Εκκλησίας του Χριστού δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν μόνον, σε κάθε "Εκκλησία", μερικά καλά και άγια εναπομέναντα στοιχεία, όπως τα κουρέλια ενός κατεστραμμένου  παλαιού χιτώνος, σκορπισμένα ανάμεσα σε άλλα πολλά κουρέλια που είναι κομμάτια φιλοσοφικών τριβώνων ή ράσων παλαιών και νέων αιρεσιαρχών. Αυτά τα "κομμάτια του χιτώνος" όπως τα ονομάζει στο ίδιο κείμενο ο κ. Αλιβιζάτος, προσπαθεί να συρράψη κατά ορθολογιστικό τρόπο ο Οικουμενισμός, αφού πρώτα, ύστερα από πολλές και επίπονες συνεδριάσεις, θα αποφασισθή ποια  από τα κουρέλια της κάθε "Εκκλησίας" ανήκουν στον χιτώνα του Χριστού και ποια όχι. Έτσι, όταν θα τελειώση η συρραφή των κουρελιών, και θα ξανασχηματισθή ο Χιτών του Χριστού, ο άρραφος, πλην όμως μπαλωμένος και κατατρυπημένος, και τότε πια θα εορτάσουν οι Χριστιανοί την μεγάλη ημέρα της ενώσεως!...

Ιδού το "πιστεύω" των ενωτικών. Ο κάθε άνθρωπος, φυσικά, έχει το δικαίωμα να πιστεύη ό,τι θέλει. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να προσποιήται τον Ορθόδοξο ή να ομιλή "από ορθοδόξου πλευράς" όταν έχη απαρνηθή και δημοσίως την Ορθοδοξία. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουν "εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν" και σ' αυτήν την Εκκλησία την νύμφη του Χριστού, που δεν έχει χάσει ποτέ την αλήθεια, που δεν χώρισε ούτε θα χωρισθή ποτέ από τον Νυμφίο της, εύχονται (οι Ορθόδοξοι) να επιστρέψουν όλα τα πλανημένα πρόβατα, που έχασαν την μάντρα τους. "Τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη αγία Σου καθολική και αποστολική Εκκλησίας (Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου).

Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ούτε ίχνος αληθείας, γιατί έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει ο Χριστός, υπάρχουν μόνο αντιλήψεις περί Χριστού. Η αλήθεια δεν τεμαχίζεται για να βρίσκη κανείς κομμάτια της εδώ κι' εκεί. Η αλήθεια είναι ο Χριστός και τον Χριστό τον βρίσκει κανείς μόνο μέσα στην Εκκλησία Του.

Η αληθινή αγάπη, όταν υπάρχη, μόνον ένα πράγμα υπαγορεύει στον χριστιανό: να κηρύξη την πίστι του, να καλέση στην μάντρα του Χριστού όλα τα πρόβατα που περιπλανώνται στην χωρίς νερό έρημο αυτού του κόσμου. Ο "Ορθόδοξος", που λέγει στους αιρετικούς: "μείνετε Προτεστάντες, μείνετε Παπικοί", μπορεί να κινήται από ευγένεια, που είναι μια κοσμική αρετή, που αποβλέπει στο να μη στεναχωρέσουμε τον άλλον, για να περνούμε όλοι καλά αυτήν την ζωούλα μας· δεν κινείται όμως από την αγάπη του Χριστού. Αυτός που αγαπάει δεν μπορεί να βλέπη τον αδελφό του στο σκοτάδι και να μη προσπαθή να τον ελκύση προς το φως. Δεν μπορεί να τον βλέπη να πεινάη και να διψάη, πείνα και δίψα λόγου Θεού και να μη του δίνη το ψωμί και το νερό, που έχει ο ίδιος άφθονο. "Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και ουκ εποτίσατέ με". Οι Ενώτικοι δεν κηρύσσουν την αγάπη, κηρύσσουν τρόπους καλής συμπεριφοράς. Ο Χριστιανός όμως δεν σκέπτεται τρόπους καλής συμπεριφοράς, όταν βλέπη τον αδελφό του να τον κρατούν στα ανήλια μπουντρούμια της ψευτιάς, όσοι έχουν συμφέρον γι' αυτό.

Ας αναλογισθούν λοιπόν ξανά, όσοι με επιπολαιότητα ήσαν μέχρι τώρα υπέρ της "ενώσεως των Εκκλησιών", τι σημαίνει να είναι Ενωτικός - και ας διαλέξουν τον δρόμο τους.  

(ΤΥΠΟΣ Ελληνικός-Ορθόδοξος, αρ. 51, Απρίλιος 1965)