ΜΑΘΗΤΕΥΟΝΤΕΣ ΣΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ - ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

Ἡ ἐπίσκεψις τοῦ πάπα στήν Ἑλλάδα εἶναι γεγονὸς ὅτι προκάλεσε πολλὲς ἀντιδράσεις, τόσες ποὺ ποτὲ ἄλλοτε δὲν εἶχαν σημειωθῆ, καίτοι εἶχαν συντελεσθῆ βαρύταται προδοσίαι πίστεως. Δὲν τὸ κακίζομεν αὐτό. Θλιβόμεθα μόνον διὰ τὴν μετὰ ταῦτα πολιτικὴν τῶν ἀντιδρασάντων.

Σταμάτησαν στὰ λόγια. Κανείς τους δὲν τόλμησε νὰ διακόψη κοινωνίαν μετὰ τοῦ λατινόφρονος Χριστοδούλου καὶ τῆς Συνόδου του. Καὶ ἐνῶ διακηρύττουν ὅτι «ζοῦμε χειρότερη περίοδο ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία», ἐν τούτοις δὲν μιμοῦνται κανένα εἰκονόφιλον ὁμολογητήν! Ἀρκοῦνται σὲ μερικὲς ἀπειλὲς καὶ «προκηρύξεις», σὰν ἐκεῖνες τῶν Ἁγιορειτῶν τοῦ 1964. Καὶ τὸ χειρότερον! Διακηρύσσουν ὅτι μιμοῦνται ὅλους τοὺς κορυφαίους ὁμολογητὰς τοῦ παρελθόντος, ὅπως Μάξιμον τὸν Ὁμολογητήν, Θεόδωρον Στουδίτην, Μᾶρκον Εὐγενικόν, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἰσχυρίζονται, ἠγωνίσθησαν μέσα ἀπὸ τήν ’Εκκλησίαν κατὰ τῆς αἱρέσεως, ὅπως κάνουν αὐτοὶ τώρα!

’Επίσης δὲν δειλιάζουν νὰ προσκαλέσουν τοὺς παλαιοημερολογίτας νὰ ἔλθουν καὶ πάλιν στὴν Ἐκκλησίαν, ὥστε νὰ ἀγωνισθοῦν μαζί τους, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν αὐτὴν τὴν φοράν!

Μὲ ἄλλα λόγια ἔχομε ἐπανάληψιν τῶν γνωστῶν ἀπὸ τὸ 1969 θέσεων τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τὰς ὁποίας μετὰ πολλῆς τῆς εὐφροσύνης ἠκολούθησαν οἱ Ἁγιορεῖται καὶ οἱ Ἑλλαδικοὶ ἐπίσκοποι.

1. Ἀφορμὴν διὰ τὸ παρὸν ἄρθρον ἔδωσε ἡ γενομένη εἰς Λάρισαν (24 Μαρτ.) ὁμιλία τοῦ γνωστοῦ καθηγητοῦ καὶ ἱερέως π. Θεοδώρου Ζήση. Εἰς αὐτὴν κυριαρχεῖ ἡ ἑξῆς «Ἐπιφάνειος» θέσις: «Ἀντίδρασις ναί, ἀλλὰ οὐδέποτε σχίσμα. Ὁ ἀγὼν θὰ γίνη μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν». Καὶ τοῦτο διότι κατὰ τὸν π. Θ.Ζ. αὐτὴν τὴν στάσιν ἐτήρησαν καὶ οἱ κορυφαῖοι ὁμολογηταὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ἅγιος Μάξιμος ὁμολογητής, ἅγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός. Παραθέτομεν τοὺς ἰδίους αὐτοῦ λόγους. «Θὰ μείνωμε μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ θὰ ἀγωνισθοῦμε. Αὐτὸ ποὺ οὐδέποτε θὰ κάνωμε εἶναι νὰ σχίσωμε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ προκαλέσωμε σχίσμα. Οὔτε ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, οὔτε ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, κανεὶς δὲν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. Οὔτε ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καὶ νὰ κάνη δικές του Συνόδους... Ἂς μᾱς καθαιρέσουν, ἂς μᾶς ὑβρίσουν... Νὰ ἔχουμε τὴν συνείδησίν μας ἥσυχη ὅτι ἀκολουθοῦμε τοὺς ἁγίους»!

’Εδῶ ἐπαναλαμβάνεται αὐτὸ ποὺ ὑπεστήριξαν ἐσφαλμένως καὶ σοφιστικῶς οἱ πρὸ τοῦ π. Θ.Ζ. γράψαντες, καὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἔχουμε ἀφιερώσει δεκάδας σελίδων, ἀναιροῦντες τὰς πεπλανημένας αὐτῶν θέσεις. Ἂν εἶχε τὸ ἐνδιαφέρον νὰ τὶς διαβάσει ὁ π. Θ.Ζ. δὲν θὰ ἐκήρυττε τώρα αὐτὰ τὰ ἐντελῶς ἀνιστόρητα καὶ τόσον προσβλητικὰ διὰ τοὺς ἁγίους. Γράφομεν αὐτό, διότι αἱ ἀνωτέρω σημειωθεῖσαι θέσεις του εἶναι καταφανῶς ἐναντίαι πρὸς τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, τὴν πατερικὴν διδαχήν, ἀλλὰ καὶ τὴν βιωτὴν τῶν τριῶν, κορυφαίων δὲ ὁμολογητῶν Πατέρων.

Οὕτως ὁ ΙΕ´ Κανὼν τῆς ΑΒ´ Συνόδου ἐπαινῶν τοὺς διακόπτοντας κοινωνίαν πρὸ Συνοδικῆς διαγνώμης πρὸς τὸν κηρύσσοντα αἵρεσιν, θεωρεῖ αὐτοὺς σωτῆρας τῆς Ἐκκλησίας! Ὁ δὲ ἅγ. Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ὅταν ἠρωτήθη μὲ ποίαν Ἐκκλησίαν κοινωνεῖ, ἀφοῦ ὅλες κοινωνοῦν μὲ τὴν κακόδοξον Κων/λιν, ἀπήντησεν: «Καθολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς Αὐτὸν πίστεως ὁμολογίαν... ὁ τῶν ὅλων Θεὸς εἶναι ἀπεφήνατο». (Ρ.G. 90, 132). Τοῦ ἀρκοῦσε τὸ ὅτι ἐκράτει τὴν ὀρθὴν πίστιν μὴ κοινωνῶν τῇ αἱρέσει. Δὲν τὸν ἐφόβιζε ἡ σκέψις μήπως μείνει μόνος. ’Εφ᾽ὅσον ἦτο μὲ τὴν ἀλήθειαν, ἦτο καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησίαν!

Αὐτὸν τὸν φόβον τὸν ἔχουν οἱ παπικοί, ποὺ ἔχουν κάνει κέντρον ζωηφόρον τῆς Ἐκκλησίας τὸν πάπαν, παρ᾽οὗ πᾶσα ἱερωσύνη καὶ χάρις ἐκπορεύεται, καὶ παρ᾽ἡμῖν οἱ ὀπαδοὶ τῆς «Ἐπιφανείου σχολῆς», οἱ ὁποῖοι καὶ μόνον στὴν σκέψιν ὅτι δὲν θὰ κοινωνοῦν μὲ τὰ ρωμέϊκα πατριαρχεῖα -ἔστω καὶ κακοδοξοῦντα- τοὺς προκαλεῖ ναυτίαν...

Τέλος, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης θεωρεῖ «προδοσίαν τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας» νὰ παραμένη κάποιος ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξοῦντα ἐπίσκοπόν του! (Ρ.G. 99, 1365 Α). «Τρισάθλιον» δὲ ἀποκαλεῖ ἄλλον ἡγούμενον ποὺ συνεχίζει τήν «ὀλεθρίαν κοινωνίαν» μὲ τοὺς εἰκονομάχους, χαρακτηρίζων αὐτὸν «ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπὴν ἀπωλείας... (Αὐτ, 1337C). Καὶ προσθέτει ἀλλαχοῦ τὸ κλασικόν: «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιοίτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο». (1Ο49Α). Ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἅγιον Μᾶρκον τὸν Εὐγενικόν, ὁ βίος καὶ οἱ λόγοι του ἀποτελοῦν ἀληθῆ καταπέλτην γιὰ ὅσους ἰσχυρίζονται ἀναπόδεικτα, ὅτι μετὰ τήν Σύνοδον τῆς Φλωρεντίας ἐκοινώνει μὲ τοὺς λατινόφρονας τῆς Κων/λεως. Ἰδοὺ οἱ ἀθάνατοι λόγοι του: «Φεύγετε καὶ ὑμεῖς ἀδελφοὶ τὴν πρὸς τοὺς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τὸ μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἴδε ἐγὼ Μᾶρκος ὁ ἁμαρτωλὸς λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ πάπα ὠς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχός ἐστι πάντα τὰ τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καὶ ὁ λατινοφρονῶν μετὰ τῶν Λατίνων κριθήσεται καὶ ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται»! (Ρ.G. 160, 1097 D), 1100 Α).

          Εἶναι θλιβερώτατον νὰ ἰσχυρίζεται ὁ π. Θ.Ζ. ὅτι «ὁ ἅγιος Μᾶρκος ἔμεινε μὲ λατινόφρονα πατριάρχην» ἀγωνιζόμενος! Οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου δὲν ἐπιτρέπουν καμμίαν παρερμηνείαν.

«Περιωρίσθην παρὰ τοῦ Βασιλέως. Ἀλλ᾽ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται, τρέχει δὲ μᾶλλον καὶ εὐοδοῦται καὶ οἱ πλείονες τῶν ἀδελφῶν τῇ ἐμῇ ἐξορίᾳ θαρροῦντες βάλλουσι τοῖς ἐλέγχοις τοὺς ἀλιτηρίους καὶ παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ τῶν πατρικῶν θεσμῶν καὶ ἐλαύνουσι πανταχόθεν αὐτοὺς ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς Χριστιανῶν»! (Αὐτ, 1097 ΑΒ).

Ἡ ἀντιπατερικὴ θέσις «ἀγώνας μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» ἀποτελεῖ ἀντιπαραδοσιακὸν καὶ ἀντιφατικὸν σύνθημα, ἀφοῦ ὁ πραγματικὸς ἀγὼν ἀρχίζει ἀπὸ τὴν στιγμὴν ποὺ ὁ πιστὸς διακόπτει πᾶσαν κοινωνίαν πρὸς τὴν κακοδοξίαν, ὥστε νὰ μὴ θεωρῆται τοῦ λοιποῦ συνυπεύθυνος ὀπαδός της, ἀλλὰ πραγματικὸς ἀντίπαλός της. Τότε γίνονται δύο τινὰ κατὰ τοὺς λόγους τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: Οἱ ἀντιδρῶντες «ἐλευθερώνουν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων» τους, αὐτοὶ δὲ ἀξιοῦνται «τοῖς πρεπούσης τιμῆς ὡς Ὀρθόδοξοι»! Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐν προκειμένῳ θέσις τῆς Ὁρθοδοξίας· ὅλα τἄλλα ἀποτελοῦν παρερμηνείαν καὶ ἠθελημένην διαστροφὴν αὐτῆς!

2. Περὶ τὸ τέλος τῆς ὁμιλίας του ἀναγκασθεὶς ὑπὸ τοῦ ἀκροατηρίου νὰ ὁμιλήση καὶ γιὰ τοὺς παλαιοημερολογίτας, εἶπε τὰ ἑξῆς τραγικὰ καὶ ἀναληθῆ. «Ἐκτιμῶ βαθύτατα τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου... Νὰ ἀφήσουν τὰ πόσα σχίσματα ἔχουν (ἔχουνε 12 Συνόδους! πόσας ἔχουν;) καὶ νὰ ἐπανέλθουν ἐδῶ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ὅλοι μαζί.

Τὸ θέμα δὲν εἶναι ἂν εἴμεθα μὲ τὸ παλιὸ ἢ τὸ νέο, ἀλλὰ ἂν θὰ σώσουμε τὴν ψυχήν μας. Καὶ τὴν ψυχή μας τὴν σώζουμε μέσα στήν Ἐκκλησίαν»!!

Ἀσφαλῶς καὶ σωζόμεθα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ ἐκτὸς αὐτῆς «σωτηρία δὲν ὑπάρχει», ἀλλὰ ποίαν Ἐκκλησίαν; Αὐτὴ ποὺ κοινωνεῖ μὲ τὴν αἵρεσιν; ποὺ συλλειτουργεῖ μὲ τοὺς παπικούς; ποὺ ἀποδέχεται ὅτι καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας ὑπάρχει σωτηρία; ποὺ βλασφημεῖ εἰς τὴν μοναδικότητά της διὰ τῆς συμμετοχῆς της εἰς τὸ Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν; ποὺ πιστεύει καὶ κηρύττει ὅτι ἔχουν θείαν Χάριν Μονοφυσῖται, παπικοὶ καὶ Ἀγγλικανοί; Ἁσφαλῶς ὄχι! Μυριάκις ὄχι! Ἀντιθέτως σωζόμεθα μόνον ὅταν δὲν κοινωνοῦμε μὲ μιὰ τέτοια Ἐκκλησίαν! Διότι τότε εἴμεθα καὶ κατὰ τὸν μέγαν Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶ «τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας». Ἀντιθέτως οἱ κοινωνοῦντες τῇ αἱρέσει καὶ ὡς ἐκ τούτου «μὴ ὄντες τῆς ἀληθείας οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσίν» κατὰ τὸν ἴδιον ἅγιον. (Ἅπαντα, 2, 627).

Πολλοὶ πολλάκις ἐκατηγόρησαν τὴν ἱερωσύνην τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ἀλλὰ τὰ χειροτονητήρια αὐτῶν τοὺς διέψευσαν πλήρως. (Πρβλ. Σταύρου Καραμήτσου: Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπὸ κανονικῆς ἐπόψεως. Ἀθῆναι 1997, σσ. 110).

Τὸ ἀσθενὲς σημεῖον τους εἶναι αἱ διαιρέσεις τους ποὺ εἰρωνεύεται ὁ π. Θ. Συμφωνοῦμε. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ παραθεωρῆται ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ νεοημερολογίται ἐδημιούργησαν τὶς σπουδαιότερες ἐξ αὐτῶν, προκειμένου νὰ τοὺς διαλύσουν!..

Μήπως καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς εἰκονομαχίας δὲν παρετηρήθησαν διαιρέσεις στὸ σῶμα τῶν ὀρθοδόξων εἰκονοφίλων; Γράφει σχετικῶς ὁ μέγας Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐπειδὴ ἔμαθον παρὰ τοῦ γραμματηφόρου, ὦ καλὲ ἀδελφέ, ὅτι ἔριδες ἀνεφάνησαν μεταξύ σας... μετὰ λύπης μου ἐδέχθην τὰ νέα αὐτά, γνωρίζων ὅτι εἶναι σποραὶ τοῦ Διαβόλου ποὺ προκαλοῦν σχίσματα καὶ σ᾽αὐτὸ τὸ ὑγιαῖνον μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ εἶναι χαρoποιὸν γεγονὸς γιὰ τοὺς ὑπεναντίους (= εἰκονομάχους), οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὰ δικά μας ἀσθενήματα ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ δική τους ἀσέβεια ἔχει καλῶς». (1285 D).

Ἔτσι καὶ τώρα· μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν διάφοροι Σύνοδοι παλαιοῦ ἡμερολογίου, ἀλλ᾽αὐτὸ δὲν ἅπτεται τῆς οὐσίας τοῦ κατὰ πάντα παραδοσιακοῦ ἀγῶνος των, οὔτε δημιουργεῖ δικαιολογίαν στοὺς νεοημερολογίτας νὰ παραμένουν ἐν τῇ κακοδοξίᾳ. Ἂς τολμήσουν τὴν ἀποτείχισιν καὶ ἂς μὴν ἑνωθοῦν μετ᾽αὐτῶν. Τότε καὶ μόνον τότε θὰ διαπιστώσουν πόσον δύσκολον εἶναι ἡ ἑνότης σὲ τέτοιους ἀγῶνες. Τώρα αἱ κρίσεις των ὁμοιάζουν μὲ νουθεσίες καλοντυμένου φιλάθλου ἀπὸ κερκίδες σταδίου πρὸς ἱδρωμένον πλὴν νικηφόρον ἀγωνιστὴν στίβου...

Τὸ θέμα λοιπὸν δὲν εἶναι ἡ πολυσυνοδικότης τοῦ παλαιοῦ, ἀλλά ἡ ὑπεναντία πρὸς τὴν ὀρθόδοξον παράδοσιν πίστις τῶν νεοημερολογιτῶν ὅτι: α) δὲν πρέπει νὰ διακόψουν ποτὲ κοινωνίαν πρὸς τοὺς ἐπισκόπους τους, διότι θὰ εὑρεθοῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ σωτηρίας καὶ β) οἱ παλαιοημερολογίται ποὺ ἐτόλμησαν νὰ τὸ πράξουν ἔγιναν σχισματικοὶ καὶ συνεπῶς παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν!..

 

Ἀμφότεραι αἱ θέσεις τυγχάνουν τελείως ἀντιπαραδοσιακαί, μὴ μαρτυρούμεναι ἀπὸ τὰς πηγὰς τῶν ἁγίων πατέρων. Δὲν ἀναφέρομαι στὴν τρίτην καὶ σοβαρὰν αἰτίαν, τήν ἔλλειψιν ἀγωνιστικότητος καὶ πνεύματος θυσίας ποὺ χαρακτηρίζει τὸν κλῆρον τοῦ νέου...

Διὰ λεπτομερείας παραπέμπομεν εἰς τὰς ἑξῆς ἐργασίας μας: «Διάλογοι τῆς ἐρήμου περὶ Οἰκουμενισμοῦ», «Ἀντίδοτον» καὶ «Ὅταν οἱ φύλακες προδίδουν».

3. Τέλος, προκειμένου νὰ καθησυχάση μερικοὺς ζωηροὺς ἀκροατὰς ποὺ ἐπεθύμουν μίαν ἄμεσον ἀντίδρασιν, εἶπε: «Δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι οἱκουμενισταί... Τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ τώρα μπροστὰ εἶναι... Ὑπάρχουν πολλοὶ καπετάνιοι. Μὴ κάνετε καπετανάτα ὅλοι σας».

Ποίους θεωρεῖ καπετάνιους τὸ ἔγραψε προηγουμένως στὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», ὅταν ἐχαρακτήρισε τὸν ἡγούμενον τῆς Μονῆς Γρηγορίου ὡς «σοφὸν καὶ ὁμολογητήν»! (Φύλλ. 8.2.)

Τριάντα χρόνια νὰ κοινωνῆς μὲ τρεῖς κακοδόξους πατριάρχας τῆς Κων/λεως, Ἀθηναγόραν, Δημήτριον καὶ Βαρθολομαῖον καὶ νὰ εἶσαι καὶ ὁμολογητής!! Αὐτὸ σημαίνει πάρα πολλά, τὰ ὁποῖα ἐπιφυλασσόμεθα νὰ σχολιάσωμεν προσεχῶς. Βεβαίως τὴν στάσιν τοῦ καθηγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου τηροῦν ὅλοι οἱ καθηγούμενοι τῶν Ἁγιορειτικῶν Μονῶν, πλὴν τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου. Παρὰ ταῦτα διὰ τὸν π. Θ.Ζ. τὸ Ἅγιον Ὄρος «εἶναι μπροστὰ καὶ τώρα», ἐννοῶν στὸν κατὰ τῆς αἱρέσεως ἀγῶνα! Ὁποία παραποίησις τῆς πραγματικότητος!!

Ἐμεῖς μίαν ὑπεροχὴν καὶ ἓν πρωτεῖον διακρίνομεν εἰς τὴν στάσιν τοῦ Ἁγ.Ὄρους, ὅτι προηγεῖται στὴν κατάκριτον κοινωνίαν μετὰ τῆς κηρυττομένης αἱρέσεως τοῦ Φαναρίου, ὑπόδειγμα ἀπωλείας ὑπάρχον δι᾽ἐπισκόπους, κλῆρον καὶ λαὸν τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Τελειώνοντας πρέπει νὰ προσθέσω, ὅτι δὲν ἔχω κανένα προηγούμενον μὲ τὸν π. Θεόδωρον. Ἀντιθέτως μάλιστα δι᾽ἐπιστολῆς μου, ὅταν ἀντέδρασεν διὰ τὸν πάπαν, τοῦ ἐτόνισα ὅτι «λίαν εὔφρανε τοὺς ὀρθοδόξους» μὲ τὴν συμπεριφορά του ἐκείνη. Τὸν ἐπεσκέφθην μάλιστα καὶ τὸν συνεχάρην καὶ προσωπικῶς. Σήμερα ὅμως διαφωνῶ πλήρως μὲ τοὺς λόγους καὶ τὴν τακτικήν του καθώς καὶ μὲ τοὺς συνεργάτας του. Δὲν ἐκφράζει τὴν πατρική μας κληρονομιά. Ἀντιθέτως ὁ λόγος του γίνεται ἐμπόδιον στὶς ψυχὲς ποὺ διψοῦν τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Συγχρόνως ὅμως γίνεται καὶ ὑποστηρικτὴς τοῦ ἀρχιεπισκόπου, τοῦ ὁποίου μία εἶναι ἡ μέριμνα, νὰ μὴ μεγαλώση ἡ παρεμβολὴ Κυρίου, ἡ τῶν γνησίων Ὀρθοδόξων ὁμήγυρις, τοὺς ὁποίους συνεχῶς κατηγορεῖ.

Πιστεύω, τέλος, ὅτι ἀπαιτεῖται δαψιλὴς μελέτη καὶ προκαταλήψεων ἀπαλλαγὴ προκειμένου νὰ μιμηθῆ πιστῶς τοὺς ἁγίους πατέρας, εἴς τε τὸν βίον καὶ τὴν διδασκαλίαν των, ὅπερ καὶ εὔχομαι εἰλικρινῶς ἐκ καρδίας.

 

Ἱερομόναχος Θεοδώρητος, Ἁγιορείτης

Ε´ Κυριακή Νηστειῶν 2002