25η Μαρτίου

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα έχω περισσότερους λόγους να λυπάμαι, παρά να χαίρομαι.

 

Αν και σκέφτομαι με συγκίνηση:

*Τις αγνές μορφές του Αγώνα, σαν τον Νικηταρά, τον Μακρυγιάννη, τον Μάρκο Μπότσαρη

*Τον πρώτο και τελευταίο Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια

 

Όμως σκέφτομαι με λύπη:

*Το αγγλικά δάνεια που οδήγησαν σε φιάσκο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με αποτέλεσμα από την Τουρκοκρατία να περάσουμε στην Αγγλοκρατία (η οποία κράτησε μέχρι το 1945, όπου με τη Συνθήκη της Γιάλτας περάσαμε στην Αμερικανοκρατία και σήμερα οδεύουμε στην παγκόσμια Σιωνιστοκρατία).

*Τον, εκ Δύσεως προερχόμενο, μύθο του έθνους, που περιόρισε την Ρωμαίικη Αυτοκρατορία, εντός πλαστών ορίων, ονομάζοντας τους εντός αυτών Ρωμιούς, Έλληνες και τους εκτός αυτών Ρωμιούς, ξένους.

*Τον διχασμό που επέφεραν οι μασονικές δημοκρατικές ιδέες, χωρίζοντας το λαό σε κόμματα και παρατάξεις, έναν διχασμό που κρατάει μέχρι και σήμερα.

*Το γεγονός ότι επί Τουρκοκρατίας με ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα, ελάχιστες επίσημες Σχολές και κυρίως Κρυφά Σχολειά, έβγαιναν Άγιοι και Μάρτυρες και Φιλόσοφοι και Ήρωες, ενώ στην "ελεύθερη" Ελλάδα, η Παιδεία πάει από το κακό στο χειρότερο, παράγωντας πληθώρα σκλάβων στα πάθη τους.

*Την 25η Μαρτίου του 1924 που για πρώτη φορά οι Έλληνες δεν γιόρτασαν ενωμένοι αφού ένας Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε και διέταξε την αλλαγή του ημερολογίου, διχάζοντας μέχρι σήμερα τον λαό.