ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ Γ.Ο.Χ. - ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΩΝ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ Γ.Ο.Χ. - ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΠΟΛΥΜΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚ ΠΑΤΡΩΝ.

                       

Προς τους εν Χριστώ αδελφούς του « Εκκλησιαστικού»

"Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί του «Εκκλησιαστικού» διάβασα την πρόσφατη ανακοίνωσή σας για τον Διάλογο μεταξύ της Συνόδου της Εκκλησίας ΓΟΧ και της Εκκλησιαστικής Κοινότητος των Ενιστάμενων, καθώς και το σχόλιό σας στα ερωτήματα του «Δασκάλου» που δημοσιεύθηκαν στο ιστολόγιο «Κρυφό σχολείο» και θα επιθυμούσα και εγώ, ως ένα ελάχιστο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού μας, να εκφράσω προς εσάς και πάντα άλλον ενδιαφερόμενο Πατέρα ή αδελφό κάποιες αδελφικές σκέψεις, αναλογιζόμενος, ότι ναι μεν οι Άγιοι Αρχιερείς μας και οι ευλαβέστατοι Πατέρες μας, και των δύο πλευρών, έχουν την κύρια ευθύνη του Διαλόγου και τους εμπιστευόμεθα απόλυτα σε αυτό το έργο, αλλά και εμείς έχουμε ομοίως ευθύνη, ως απλά μέλη της Εκκλησίας του Κυρίου, για τα Εκκλησιαστικά πράγματα, έκαστος αναλόγως των γνώσεων που έλαβε από την αγάπη του Χριστού μας. Δεν είναι ορθό να περιμένουμε από τους άλλους να μας λύνουν όλα τα προβλήματα, να κοπιάζουν μόνο εκείνοι, ενώ μπορούμε κάτι να συνεισφέρουμε και εμείς, έστω μία ελάχιστη ορθή σκέψη επί ενός θέματος ή προβλήματος και κατόπιν να ζητούμε πιθανόν και ευθύνες, εάν κάτι κατά την γνώμη μας δεν μας αρέσει στο τελικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα σε αυτή την χρονική φάση που δεν ξεκίνησε ουσιαστικά ακόμη ο Διάλογος, η διατύπωση ιδεών ,σκέψεων και απόψεων, καλοπροαίρετα πάντα, από τους πιστούς, αποδεικνύει ενδιαφέρον έμπρακτο, που χαροποιεί και πρέπει να χαροποιεί τους Αρχιερείς μας εκατέρων των πλευρών.

Ερχόμενος τώρα στο κείμενο και το σχόλιό σας, που δημοσιεύθηκαν, συμφωνώ σε πολλά από όσα γράφετε, όπως για παράδειγμα, ότι η ένωση των Ορθοδόξων είναι ιδιαίτερα σήμερα αναγκαιότητα των καιρών, επίσης συμφωνώ στο ότι θέλετε να γίνει μία αληθινή Ένωση, στηριγμένη σε αληθινή και όχι επίπλαστη Θεολογική συμφωνία, σύμφωνα με την Εκκλησιολογία των Αγίων Πατέρων. Στο σημείο αυτό έχω μία ένσταση, ότι αδικείτε, σε ένα βαθμό, τον κοινό μας Πατέρα πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, του οποίου η Εκκλησιολογία ήταν σύμφωνη με την Εκκλησιολογία των Αγίων Πατέρων, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που εσείς πρέπει καλύτερα να διερευνήσετε, ώστε να μη παρουσιάζεται το φαινόμενο να τιμάτε τον πρώην Φλωρίνης, ως Άγιο Ιεράρχη και ηγέτη του Αγώνα και παράλληλα να καταλήγετε σε Εκκλησιολογικά συμπεράσματα που διατύπωσαν και πρεσβεύουν εκείνοι που κατηγορούσαν και κατηγορούν τον κοινό μας Πνευματικό Πατέρα με τα χειρότερα λόγια. Συμφωνώ ακόμη μαζί σας στο ότι θέλετε με τον Διάλογο να γίνει το Θέλημα του Θεού και να επιτευχθεί συμφωνία εν αληθεία. Συμφωνώ ιδιαίτερα με αυτή σας την άποψη, και μάλιστα στους δύσκολους σημερινούς καιρούς πρέπει αυτή η αλήθεια, το Θεοφιλές αυτό θεμέλιο, να ευρεθεί, με προσευχή και ταπείνωση και των δύο αντιπροσωπειών και κατόπιν και των δύο Συνόδων, αφού δε ευρεθεί να ανακοινωθεί στους Ορθοδόξους όχι μόνο των δύο Εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών, αλλά όλων των καλοπροαίρετα αγωνιούντων Ορθοδόξων, χωρίς να υπολογισθεί κανένα Ποιμαντικό κόστος ή άλλη δήθεν Εκκλησιαστική σκοπιμότητα ή ανάγκη. Η ανάγκη να ακουσθεί η εν Χριστώ Αλήθεια ,σήμερα, είναι η πρώτη ανάγκη, γιατί η σύγχυση που επικρατεί στα Εκκλησιαστικά έχει απογοητεύσει τους ευσεβείς. Το θέλημα του Θεού και η αλήθεια, ιδού, τα δύο πραγματικά θεμέλια, που μπορούν να ξαναφέρουν την άνοιξη στην αδικημένη πολλές φορές και από εμάς τους ίδιους Εκκλησία μας.

Ερχόμενος κατόπιν στο κύριο, κατά την γνώμη μου θέμα της μέχρι σήμερα διαφωνίας Εκκλησίας ΓΟΧ και Εκκλησιαστικής Κοινότητος των Ενιστάμενων και με την υποσημείωση, ότι εκφράζω προσωπική καθαρά άποψη, θα επιθυμούσα, έχοντας υπόψη μου, το κατά δύναμιν, την Εκκλησιολογία των Αγίων Πατέρων να αναφέρω τα παρακάτω:

Η διαφωνία αυτή εστιάζεται στην αξιολόγηση του βαθμού και των συνεπειών της πνευματικής πτώσεως των Νεοημερολογιτών, (μονομερής αλλαγή εορτολογίου και Οικουμενισμός), καθώς και όσων Παλαιοημερολογιτών Κοινωνούν και συμφωνούν με τους Νεοημερολογίτες. Οι Άγιοι Πατέρες συνήθως άμεσα ή με κάποια μικρή κατ οικονομία χρονική καθυστέρηση, αντιδρούσαν όταν εκηρύττετο Δημόσια μία Αίρεση, διακόπτοντας την Κοινωνία στους Αιρετικούς, έως ότου αυτοί μετανοήσουν. Κατά αρχάς αυτή η διακοπή της Κοινωνίας εθεωρείτο προσωρινή, έως ότου φανεί τί θα πράξουν οι Αιρετικοί, αν θα μετανοήσουν δηλαδή ή όχι. Εάν οι Αιρετικοί ήταν Εκκλησιαστικά υπερκείμενα πρόσωπα, όπως για παράδειγμα Πατριάρχες κ.λπ., η προσωρινή καταρχάς διακοπή της Κοινωνίας, λόγω της Αιρέσεως, που είχε ήδη διακηρυχθεί, ήταν ένα είδος Επαινετού «Σχίσματος» . Εάν οι Αιρετικοί δεν μετανοούσαν, αλλά αντιθέτως προχωρούσαν στην επισημοποίηση του Αιρετικού Δόγματός τους, συνήθως με Συνοδικό τρόπο (Ψευδοσύνοδος), τότε ακολουθούσε το οριστικό « Σχίσμα» και οι Ορθόδοξοι τους Καθαιρούσαν και τους καταδίκαζαν Συνοδικά, αποκόπτοντας τους οριστικά από το Σώμα της Εκκλησίας με όλες τις πνευματικές και Εκκλησιαστικές συνέπειες. Οι δύο σημαντικές χρονικές στιγμές είναι η πρώτη Δημόσια διακήρυξη της Αιρέσεως και η Εκκλησιαστική Επισημοποίησή της από τους Αιρετικούς. Η κάθε μία στιγμή έχει διαφορετική βαρύτητα και διαφορετικές συνέπειες, η πρώτη είναι η είσοδος στην Εκκλησία του πνευματικού θανάτου της Αιρέσεως, ενώ η δεύτερη η κυριαρχία του πνευματικού θανάτου της Αιρέσεως. Και ερχόμεθα τώρα στην διαφορετική αξιολόγηση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε σήμερα.  Εάν κάποιος πιστεύει, ότι σήμερα η επίσημη Εκκλησία έχει με τρόπο πλήρη και οριστικό επισημοποιήσει την Αίρεση του Οικουμενισμού, τότε περιμένει από τους Επισκόπους του να  προχωρήσουν στην δημιουργία Εκκλησιαστικής Συνόδου με πλήρη δικαιώματα, να θεωρούν την Εκκλησία τους ως την Κανονική Εκκλησία, να έχουν Αρχιεπίσκοπο και Μητροπολίτες με τους τίτλους της τοπικής Εκκλησίας (Εκκλησίας της Ελλάδος) , αφού θα είναι η συνέχειά της, να αναμυρώνουν τους προσερχόμενους Νεοημερολογίτες κ.λπ.  Εάν όμως πιστεύει, ότι η ημέρα του οριστικού σχίσματος δεν έχει φθάσει ακόμη, ότι η πτώσης των Νεοημερολογιτών δεν είναι ακόμη πτώσης πλήρους πνευματικού θανάτου, ότι δεν έχουν επισημοποιήσει, ακόμη, με τρόπο πλήρη ,σαφή και ξεκάθαρο,  Συνοδικά, το Άθεο Δόγμα του Οικουμενισμού, δεν έχουν δηλαδή μέχρι σήμερα φθάσει, ως Εκκλησία, στην πνευματική κατάσταση που απαιτεί το οριστικό «Σχίσμα» με όλες τις συνέπειές του, τότε αυτός ο πιστός περιμένει από τους Αρχιερείς του να είναι συνεπείς στην επιλογή του προσωρινού  επαινετού «Σχίσματος» δημιουργώντας μία Σύνοδο, ως είδος Επισκοπικής Ηγεσίας του Ορθοδόξου Αγώνος, έχοντας ως Πρώτον ένα Τιτουλάριο Μητροπολίτη και τιτουλαρίους Επισκόπους για τις ποιμαντικές ανάγκες της Εκκλησίας, αληθινή έκφραση του Λόγου της Τοπικής Εκκλησίας (Εκκλησία της Ελλάδος), με προσωρινό χαρακτήρα, έως την ώρα του οριστικού Σχίσματος και περιορισμένα δικαιώματα, χωρίς αναμυρώσεις των προσερχόμενων από την  επίσημη Εκκλησία Πιστών και λοιπές ποιμαντικές Οικονομίες, όπου χρειάζονται, για το συμφέρον της Καθολικής Εκκλησίας και των ψυχών των Πιστών σε ευρύτερη έννοια. Η διάκριση του πού ευρισκόμεθα σήμερα σε ποια πνευματική κατάσταση δεν είναι απλά θέμα διαβάσματος βιβλίων και Κανόνων, που βεβαίως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τους αγνοούμε, αλλά πρόβλημα εξαιρετικά σοβαρό που πρέπει να αντιμετωπίζουμε με φόβο Θεού, μήπως πλανηθούμε είτε Δεξιά είτε Αριστερά. Χρειάζεται Προσευχή, Αρετή , Κόπος για να μας ελεήσει ο Κύριος και να πληροφορήσει τους περισσότερο υπεύθυνους και ιδιαίτερα τους Αγίους Αρχιερείς μας, ένθεν και ένθεν, ποια είναι η αλήθεια και ποιο το θέλημα  Του. Σήμερα δεν χρειαζόμεθα θορυβώδεις αγωνιστές και μάλιστα στο Επισκοπικό Λειτούργημα, αλλά συνετούς και φωτισμένους ανθρώπους, γιατί σε αυτούς έλαχε να εκφράσουν ελεύθερα τους Ορθοδόξους ,χωρίς σκοπιμότητες και κοσμικά συμφέροντα και μάλιστα σε μία εποχή που οι Οικουμενιστές ετοιμάζονται να προχωρήσουν σε μεγαλύτερα και πλέον ουσιαστικά βήματα συγκροτώντας την Φιλοοικουμενιστική «Αγία και Μεγάλη Σύνοδό» τους. Και εάν παρά την αληθινή προσπάθεια, παρά την εξέταση μέσω του Διαλόγου των θεολογικών αυτών διαφορών δεν επέλθει συμφωνία, διότι οι δύο μερίδες δεν αναπαύονται συνειδησιακά στο ίδιο συμπέρασμα, τότε προτιμότερο είναι, κατά την γνώμη μου, να μη γίνει επίπλαστη Ένωση, αλλά να μείνουμε προσωρινά Εκκλησιαστικά χωρισμένοι, όχι σαν εχθροί, αλλά περίπου σαν αδέλφια, έχοντας μεταξύ μας ακόμη και συνεργασία στον κοινό αγώνα, σεβόμενοι και ανεχόμενοι ο ένας την θεολογική άποψη του άλλου και περιμένοντας στο μέλλον να γεφυρωθεί η διαφορά μας, ίσως από τις πράξεις των Νεοημερολογιτών, που μπορεί να οδηγήσουν και εμάς στο να τους θεωρούμε ότι υπέπεσαν στο οριστικό Σχίσμα και να συμφωνήσουμε τότε μαζί σας. Καλά θα είναι οι δύο πλευρές να το παλέψουμε, όσο γίνεται μέσω του διαλόγου, μήπως λυθούν οι διαφορές μας, είναι μία μεγάλη ευκαιρία όχι μια μας, αλλά για την Εκκλησία του Χριστού μας και για την δικαίωση των κόπων και του Αίματος των Πατέρων μας, αλλά εάν δεν μπορέσουμε, παρά την εκατέρωθεν φιλότιμη προσπάθεια, ο χωρισμός μας ας γίνει προσωρινός και όχι οριστικός αίροντας τις μεταξύ μας Εκκλησιαστικές καταδίκες, αυτό βέβαια αφορά εσάς γιατί εμείς πάντα σας βλέπαμε σαν κομμάτι του εαυτού μας και πονούσαμε και εξακολουθούμε να πονούμε γι αυτό τον χωρισμό. Ευλογημένα Χριστούγεννα αδελφοί και Πατέρες, ο Θεός να δώσει του χρόνου να τα εορτάσουμε μαζί, σύμφωνα με την αλήθειά Του και το Θέλημά Του".

                                                                                         Πάτρα  13/12/2012    ( Εκκλ. Ημερολ.)

Μετά τιμής    

Πολυμενόπουλος Διονύσιος