ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ Γ.Ο.Χ. - ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΩΝ

ΣΧΟΛΙΟ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ": ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΠΟΥ ΑΣΚΕΙ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΠΡΕΠΩΣ ΕΚΦΡΑΖΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΟΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΣΤΙΣ ΑΡΜΟΔΙΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ. ΑΠΛΑ ΘΕΤΟΥΜΕ ΥΠΟΨΙΝ ΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΖΟΥΝ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΔΕΥΤΕΡΗ (Η ΠΡΩΤΗ ΕΔΩ) ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ.

   Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες,

   Ἐπειδὴ ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ πεθαίνουμε καὶ ὅπως γνωρίζετε μόνον ἡ ἀγάπη μένει, τώρα ποὺ ἐπεκτείνω λίγο τὶς σκέψεις μου, μή, σᾶς παρακαλῶ, σπεύσετε νὰ ἐναντιωθῆτε…

   Πιστεύω ὅτι ὅλοι γνωρίζετε ὅτι καὶ σὲ ἐπίπεδο Ἐπισκόπων, ἀλλὰ περισσότερο σὲ ἐπίπεδο ἱερέων καὶ λαϊκῶν, στὴν αὐτὴν (τὴν δική μας) Σύνοδο τοῦ Μακαριωτάτου Καλλινίκου, ὑπάρχει διαφορετικὴ προσέγγισι στὴν ἐν λόγῳ ἐκκλησιολογία. Ἐγὼ ὁ ἕρμος καὶ κουφόνους, ἁπλῶς σκέφθηκα ὅτι ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, στὴν δική μας ἐπιτροπὴ θὰ ἔπρεπε (ἐὰν δὲν συμβαίνει αὐτό) νὰ ὑπάρχουν πρόσωπα ποὺ ἀντιπροσωπεύουν καὶ τὶς δύο ἐκκλησιολογικὲς ἀπόψεις (ἢ καὶ τὴν τρίτη ἀκόμη, ποὺ ἀναφέρω στὸ πρῶτο κείμενο). Τοῦτο δέ, ἐκτὸς τοῦ ὅτι φαίνεται δίκαιο, θὰ χαροποιήσῃ καὶ τοὺς Ἐνισταμένους (οἱ ὁποῖοι, ὅπως μάθαμε, θὰ προτιμούσαν καὶ αὐτοὶ νὰ προστεθοῦν καὶ ἄλλοι κληρικοὶ στὴν ἐπιτροπή μας) καὶ θὰ προσδώσῃ ἄλλη ἐλπίδα στὸν διάλογο.

   Συζητούσα τηλεφωνικῶς μὲ ἱερέα τῆς Συνόδου μας, ποὺ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζω ἐκ τῶν προτέρων εἶναι ἀπὸ τοὺς οὐκ ὀλίγους ἱερεῖς μας ποὺ πρόσκεινται στὴν δευτέρα ἐκκλησιολογικὴ ἄποψι (βλέπε πρῶτο κείμενο) καὶ συμφωνήσαμε στὸ ὅτι μᾶς λείπει (οὕτως ἢ ἄλλως) ὁ προσωπικὸς ἀγῶν γιὰ κάθαρσι, φωτισμό, θέωσι. Ἀπὸ ἐκεῖ πηγάζουν καὶ οἱ ὅποιες διαφωνίες μας, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος ποὺ ἐκφραζόμαστε διαφωνοῦντες. Ἐὰν παραθέσωμε «πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν» στὸν Χριστὸν τὸν Θεόν μας εἶναι πλέον ἢ βέβαιον ὅτι θὰ φθάσωμε νὰ φρονοῦμε τὸ αὐτό. Ἐὰν ἀφήσουμε τὰ κακὰ μας θελήματα καὶ στραφοῦμε ἐν ἀληθείᾳ στὸ ἀσκητικό, ἡσυχαστικό, ἀγαπητικὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας μας, θὰ προσδώσουμε ἄλλη πνοὴ στὸν ὑπὲρ Ἀληθείας ἀγῶνά μας. Εἶναι παράδοξο τῆς ἐποχῆς μας τῶν ἐσχάτων χρόνων ὅτι ἀγωνιζόμαστε (πολλάκις δὲ ἄνευ συνεπείας) γιὰ τὴν δογματικὴ ἀκρίβεια, καθ’ ἢν στιγμὴν (ἐὰν εἴμεθα εἰλικρινεῖς, πρέπει νὰ παραδεχθοῦμε, πρῶτος ἐγώ) δὲν ἔχουμε ὀρθόδοξο βίωμα…

   Ἂς θέσουμε ἕνα ἐρώτημα ἀκόμη. Ἐὰν οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ κοινωνοῦντες μετ’ αὐτῶν εἶναι ἤδη καταδεδικασμένοι (ὡς αἱρετικοὶ μὲ ἄκυρα μυστήρια), ἀπὸ ποῖο ἀρμόδιο ὄργανο κατεδικάσθησαν (ἂν ὄχι ἀπὸ οἰκουμενικὴ Σύνοδο - «συνοδικὴ διάγνωσι», ὡς ῥητῶς ἀναγράφεται στὸν ιε΄ κανόνα τῆς ΑΒ΄) ἢ ἐὰν δὲν χρειάζεται συνοδικὴ καταδίκη, ἀπὸ ποία χρονικὴ στιγμὴ καὶ ἔπειτα θεωροῦνται αἱρετικοὶ μὲ ἄκυρα μυστήρια; Στὴν δευτέρα περίπτωσι, πρέπει νὰ ὁρίσουμε ἀκριβῆ ἡμερομηνία, ὥστε ἔπειτα ἀπὸ αὐτὴν νὰ δευτερώσουμε (ἐκτὸς ἐὰν οἰκονομήσουμε κάποιες περιπτώσεις) ἅπαντα τὰ μυστήρια τῶν προσερχομένων ἀπὸ αὐτοὺς σὲ ἐμᾶς (βάπτισμα, χρῖσμα, γάμο, ἱερωσύνη).

   Ἐννοεῖται δὲ ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ παύσουμε (ἐὰν θέλουμε νὰ εἴμαστε συνεπεῖς) νὰ δεχώμαστε νεοημερολογῖτες στὴν Ἐκκλησία, νὰ τοὺς δίδουμε ἀντίδωρο, νὰ τοὺς κοινωνοῦμε (ὅπως πράττουν κάποιοι, κατ’ οἰκονομίαν), νὰ τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ψάλλουν (πόσοι Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς μας κατόρθωσαν νὰ τὸ ἀποφύγουν αὐτό;), νὰ ἀκοὺμε ὁμιλίες καὶ ψαλμωδίες τους (ποῖος θὰ ἀνεχόταν νὰ ἀκούῃ ὁμιλίες καὶ ψαλμωδίες αἱρετικῶν;), νὰ πηγαίνουμε σὲ γάμους καὶ βαπτίσεις τους (δικαιολογούμενοι συχνάκις ὅτι δὲν παριστάμεθα στὸν ἱερὸ ναὸ, ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ αὐτόν), νὰ παύσουμε, ἐπίσης, νὰ δεχόμαστε τοὺς ἱερεῖς τους μὲ χειροθεσία, ἀλλὰ νὰ χειροτονοῦνται ἐξ ἀρχῆς (ἐὰν κριθοῦν ἄξιοι), καὶ τὰ τοιαῦτα. Αὐτοὶ οἱ ἱερεῖς ἆραγε θὰ θεωρηθοῦν παρθένοι, ἀφοῦ ὁ γάμος τους θεωρεῖται ἄκυρος καὶ κανονικῶς θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπαναληφθῇ;

   Ἐὰν πολλοὶ ἀπὸ ἐσάς ποὺ διαβάζετε σκεφθῆτε ὅτι σὲ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ θέματα χρησιμοποιεῖται ἡ οἰκονομία, ἐμεῖς ἰσχυριζόμαστε ὅτι τὸ πλέον ἀσφαλὲς καὶ ἁρμόδιο ὄργανο (σὲ τέτοιες περιπτώσεις) ποὺ θὰ ὁρίσῃ πότε θὰ κάνουμε χρῆσι τῆς ἀκριβείας καὶ πότε τῆς οἰκονομίας εἶναι μία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Μέχρι τότε καὶ ἐὰν εὐδοκήση ὁ Θεὸς νὰ γίνῃ, ἐμεῖς προτείνουμε ὡς σκέψι (τὸ ἐπαναλαμβανουμε) - ὥστε νὰ εὐοδωθῇ ὁ διάλογος μεταξὺ Γ.Ο.Χ. καὶ Ἐνισταμένων καὶ γιὰ νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε στὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον εἴμαστε «Χρυσοστομικοί» (ἀκόλουθοι, δηλαδή, τῆς «γραμμῆς» τοῦ ἀοιδίμου πρῴην Φλωρίνης Χρυσοστόμου) - νὰ θεωρηθῇ τὸ ζήτημα, ἐὰν αὐτὸ στέκῃ ἐκκλησιολογικῶς, ὡς τρόπον τινὰ «θεολογούμενον» τῆς ἐποχῆς μας (βλέπε τὴν πρότασι στὸ ἀρχικὸ κείμενο).

   Καὶ γιὰ νὰ μὴ κριθῶ ὡς ἐγκάθετος ἢ μεροληπτικὸς ἂς προσθέσω κάτι. Ἄκουσα ἀπὸ ἱερεὶς καὶ λαϊκοὺς διάφορες κατηγορίες (ἀπροσδιόριστες εἶναι ἡ ἀλήθεια) ὅτι οἱ Ἐνιστάμενοι ἔχουν κάποιους νεωτερισμούς. Ἂν αὐτὸ ἀληθεύῃ ἂς ἀνανήψουν καὶ ἐπανέλθουν στὴν Παράδοσι καὶ κανονικότητα. Ἐπίσης, οἱ Ἐνιστάμενοι ἔχουν τὴν ἐπίσημη θέσι ὅτι ὅλα τὰ θέματα ποὺ ἅπτονται τῆς «ἠλεκτρονικῆς δικτατορίας» ποὺ ανέτειλε στὶς ἡμέρες μας, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀπασχολοῦν (ἐὰν δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ θέσι τους, ἂς μὲ συγχωρήσουν ἐκ τῶν προτέρων). Ἕνα τέτοιο θέμα, κορυφαῖο σωτηριολογικὸ γιὰ πολλοὺς, θὰ ἔπρεπε νὰ τεθῇ στὸν διάλογο; Ἀποτελεῖ ἀγκάθι γιὰ τὸν διάλογο ἢ καὶ αὐτὴ ἡ Σύνοδός μας δὲν ἔχει ξεκάθαρη θέσι ἐπ’ αὐτοῦ; Πρέπει νὰ ἀγωνισθοῦμε, ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ, ζητοῦντες ἐπιμόνως τὴν φώτισι τοῦ Θεοῦ μας, νὰ προσεγγισθῇ σὲ ἐπίπεδο Ἀρχιερέων διαφορετικὰ τὸ ἐν λόγῳ ζήτημα, καὶ νὰ ἀναγνωρισθῇ έπισήμως ὁ μέγιστος κίνδυνος πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ, ἢ νὰ ἀφήσουμε μετέωρο τὸ ζήτημα καὶ ὁ καθεὶς νὰ ἀναλάβῃ τὴν ευθύνη του ὑπακούωντας στὸν πνευματικό του ἢ καὶ μόνον στὴν συνείδησί του (καθ’ ὅτι ὁ ἀτομικισμός καὶ οἱ φοβίες καὶ ἡ σύγχυσις τῆς ἐποχῆς μας μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ἀτομικὲς καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικὲς ἀποφάσεις καὶ λύσεις);            

   Ἂς βάλουμε μία ἄνω τελεία στὶς συζητήσεις καὶ ἂς ποῦμε ἕνα (τοὐλάχιστον) «Κύριε ἐλέησον», ὅπως μᾶς ζητοῦν οἱ ἐν διαλόγῳ Σύνοδοί μας.

   Συγχωρέστε με ποὺ διατηρῶ τὴν ἀνωνυμία μου. Προτιμῶ νὰ βλέπω ὅλους ἐσᾶς ποὺ ἔχουμε λίγο διαφορετικὴ ἄποψι σὲ αὐτά, χωρὶς νὰ νοιώθουμε τὰ ἀγκάθια μέσα μας νὰ κεντρίζουν καὶ τοὺς λογισμοὺς νὰ ἐξανίστανται… Εὔχεσθε!