ΠΡΟΣ ΤΟΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ" - ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ

   Ἀγαπητοὶ συντάκται τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξος Τύπος», Χριστὸς Ἀνέστη·

   Περιῆλθεν εἰς τάς χεῖράς μας τὸ ὑμέτερον πόνημα «Τὸ ἡμερολογιακὸν ζήτημα – μικρὰ συμβολὴ εἰς τὴν ἐπίλυσίν του».

   Λυπούμεθα· φρονοῦμεν ὅτι ἠστοχήσατε.

   Δὲν ἔχομεν σκοπὸν νὰ ἀσκήσωμεν ἄγονον πολεμικὴν μήτε νὰ προκαλέσωμεν περισσοτέραν ταραχὴν καὶ σύγχυσιν εἰς τάς πονηρὰς ταύτας ἡμέρας. Εὐχόμεθα μόνον νὰ συμβάλωμεν, σὺν Θεῶ, εἰς τὴν ὀρθὴν τοποθέτησιν τοῦ ζητήματος.

   Ὁ λόγιος ἁγιορείτης ἱερομόναχος Θεοδώρητος Μαῦρος, ὁ σύγχρονος οὗτος ὁμολογητὴς καὶ ἀπολογητής, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ. Ἄς προβληματισθοῦν καὶ ἂς ἀνασυνταχθοῦν οἱ ἐγκρατεῖς τῶν Γραφῶν καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ ἐν ταπεινώσει διάγοντες, ὥστε νὰ ἀναλάβουν καὶ νὰ συνεχίσουν ἐπαξίως τὸ κεχαριτωμένον ἔργον ἀναιρέσεως βλασφημιῶν καὶ ἀστοχιῶν.

Α. Ὀλίγα περὶ τοῦ ἡμερολογίου καὶ τῆς ἀλλαγῆς του.

   Κατηγορούμεθα, ἡμεῖς οἱ διακόψαντες τὸ μνημόσυνον τῶν καινοτόμων καὶ οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων ἀκολουθοῦντες τὸ πάτριον ἐορτολόγιον ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὡς ἡμερολάτραι, προσκεκολλημένοι δῆθεν εἰς ἕνα «ἀνακριβές» ἡμερολόγιον. Πιστεύομεν ὅτι ἡ πάνυ ἄδικος αὕτη κατηγορία πρέπει νὰ ἐκλείψῃ. Εἶναι μάλιστα λυπηρότερον νὰ ἐξαπολύεται ἀπὸ γνωρίζοντας.

   Δὲν εἶναι, βεβαίως, τὸ ἡμερολόγιον τὸ κυρίως ζητούμενον, πολὺ περισσότερον δὲ δὲν εἶναι τὸ «κινδυνευόμενον». Καὶ ἐὰν ὑποθέσωμεν ὅτι τὸ ζητούμενον εἷναι μόνον αὐτό, τὶ λέγουν αὐτοὶ τούτοι οἱ γέροντες, αἱ γνῶμαι τῶν ὁποίων εὑρίσκονται εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον σας;

  α. Ὁ π. Γαβριὴλ Διονυσιάτης (†), ἐπισημαίνει ὅτι ἡ ἀπόφασις τῆς «Ἐκκλησίας» «δὲν ἐλήφθη καλῶς καὶ κανονικῶς» (σελ. 26). Θέτομεν τὸ Ἐκκλησία εἰς εἰσαγωγικά, καθ’ ὅτι, ὡς καλῶς γνωρίζετε, ἡ ὁριστικὴ ἀπόφασις ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη μονομερῶς ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῇ συνευδοκίᾳ μόνον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθ’ ἣν στιγμὴν διεφώνουν τὰ λοιπὰ Πατριαρχεία, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον «ἀπέκρυψεν ἐπιμελῶς» ἀπὸ τὴν Ἰερὰν Σύνοδον (βλ. πρακτικὰ Συνόδου εἰς «Ἱστορία Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας», Θεοκλήτου Στράγγα) ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, μετὰ τὴν ἀντικανονικὴν ἐπιβολὴν τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι.  Η ἀρχικὴ, μάλιστα, απόφασις ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἡ ὁποία ἐλήφθη εἰς τὸ ψευδο-πανορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923, ηὔφρανε καὶ προτεστάντην «Ἐπίσκοπον», ὁ ὁποῖος ἐδήλωσεν ὅτι, πλὴν τῆς ἀναγνωρίσεως ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων τῆς χειροτονίας τῶν Ἀγγλικανῶν, καὶ αὐτὴ αὕτη ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου θὰ ἐπισπεύσῃ τῆν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Ἐρωτῶμεν: Τοιουτοτρόπως λαμβάνονται αἱ ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας; Εἰς τοιαύτην ἀπόφασιν θέλετε νὰ ὑπακούσωμεν;

   β. Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (†) σημειοῖ, ὡσαύτως, ὅτι «κακῶς ἐγένετο ἡ ἡμερολογιακὴ μεταῤῥύθμισις» (σελ. 39). Ἀλλαχοῦ δὲ ἐπιμένει ὅτι «κακῶς διεσαλεύθη - πλειστάκις ἔχομεν διακηρύξει τοῦτο – ἡ ὑπάρχουσα περὶ τὸν ἐορτολογικὸν κύκλον ὁμοιομορφία καὶ εἴθε συντόμως νὰ ἀποκατασταθῇ αὕτη» (σελ. 66). Εἶναι ὅμως τοῦτο δυνατόν εἰς τὸν σημερινὸν οἰκουμενιστικὸν κατήφορον καὶ τὴν ἐλλειψιν τόλμης διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας ἢ διὰ τὴν «ἀποτείχισιν»; Ἂς μὴ γίνωνται, τοὐλάχιστον οἱ γνωρίζοντες τὰ τῆς πίστεως, ἐμπόδιον εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ κρατήσουν Θερμοπύλας διωκόμενοι, παρηγκωνισμένοι, άμισθοι…

  γ. Ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος (†) τονίζει ὅτι «ἡ καινοτομία τοῦ ἐορτολογίου δὲν ἔπρεπε νὰ γίνῃ» (σελ. 43).

   Ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ ἀλλαγή, φανερούται καὶ ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐνέμειναν τότε εἰς τὸ πάτριον  ἐορτολόγιον ἡ πλειοψηφία τῶν Πατριαρχείων καὶ Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

Β. Οὐσία τοῦ θέματος ὁ οἰκουμενισμός.

   Ἂς προχωρήσωμεν καὶ εἰς τὰ οὐσιωδέστερα, καθ’ ὅτι, ἐπαναλαμβάνωμεν, δὲν εἴμεθα ἡμερολάτραι. Ἡμερολάτραι, μάλιστα, ἐφαίνοντο νὰ ἦσαν οἱ ποθοῦντες νὰ διορθώσουν τὴν ἡμερολογιακὴν ἀνακρίβειαν, παραθεωροῦντες τὴν δογματικὴν καὶ ἐκκλησιολογικὴν ἀκρίβειαν περὶ ἀπὸ κοινοῦ καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι λήψεως ἀποφάσεων, περὶ συνεορτασμοῦ τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, περὶ μὴ συμμετοχῆς μασσώνων, αἱρετικῶν καὶ πολιτικῶν εἰς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας.

   Μετὰ βαθυτάτης πικρίας, διεπιστώσαμεν ὅτι εἰς τὸ πόνημά σας δὲν ὑπάρχει σχεδὸν οὐδαμοῦ ἀναφορὰ περὶ τῆς τρομερᾶς λαίλαπος τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία τείνει νὰ κατασπαράξῃ τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας καὶ νὰ δημιουργήσῃ τὸ κατάλληλον κλίμα πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐπίσης, τὸ καὶ οὐσιωδέστερον, ἀποφεύγεται ἡ κατάδειξις τῆς άμέσου σχέσεως  τοῦ οἰκουμενισμοῦ μὲ τὴν ὀρθόδοξον ἔνστασιν καὶ ἀποτείχισιν τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν». Ἐνετοπίσαμεν μίαν καὶ μόνον ἀναφορὰν εἰς τὸν οἰκουμενισμόν, καὶ μὲ αὐτὴν ἐπιχειρεῖτε μάλιστα νὰ μειώσετε τὴν σημασίαν τοῦ μείζονος τούτου θέματος. Γράφετε: «… ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ἂς μὴ δίνῃ ἀφορμὲς μὲ τυχὸν ἀνοίγματα πρὸς τὴ δύση…». «Τυχὸν ἀνοίγματα» εἶναι αἱ ἀναρίθμητοι ἐπίσημοι βλάσφημοι καὶ προδοτικαὶ ἀποφάσεις, ἐνέργειαι καὶ δηλώσεις τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν, καὶ δὴ Προκαθημένων, μὲ τὰς ὁποίας μάλιστα γεμίζετε κάθε φοράν τὴν ἐφημερίδα σας;

  α. Περὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου:          

   Κατ’ ἀρχάς, ὡς καλῶς γνωρίζετε, τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ π. Ἐπιφανίου ἔχουν κατάῤῥιφθῆ ἀπὸ τὰ ἀντεπιχειρήματα τοῦ π. Θεοδωρήτου, τὰ ὁποῖα κυρίως περιέχονται εἰς τὰ βιβλία του «Τὸ ἀντίδοτον» καὶ «Οἱ διάλογοι τῆς ἐρήμου περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Φρονοῦμεν, ὅτι ἐὰν θέλετε νὰ εἶσθε συνεπεὶς ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, θὰ ἦτο καλὸν νὰ προβάλλετε τὰ ὡς ἄνω βιβλία, ἐπιτρέποντες τοιουτοτρόπως εἰς τοὺς καλοπροαιρέτους χριστιανοὺς νὰ ἐπιλέξουν, διὰ προσευχῆς καὶ μελέτης, τὴν Ἀλήθειαν.

   Ἂς σημειώσωμεν μόνον τοῦτο: Ὁ π. Ἐπιφάνιος ἐθεωροῦσε ὡς ὀρθὸν τὸ δυνητικὸν τοῦ ΙΕ΄ κανόνος τῆς ΑΒ΄ Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημοσύνου τῶν αἱρετικὰ φρονούντων καὶ κηρυττόντων Ἐπισκόπων. Συνιστοῦσε δὲ ὅτι εἶναι καλὸν νὰ γίνη μία συγκατάβασις, μία οἰκονομία εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μὲ οἰκουμενιστὰς ποιμένας «ἄχρι καιροῦ». «Ἄχρι καιροῦ» ὅμως! Δὲν ἀπέκλειε τὸ ἐνδεχόμενον διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου, ὡς πράττουν νεώτεροι πατέρες, ἐφευρέται μιᾶς νέας θεωρίας «ἐντὸς τῶν τειχῶν – ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδὴ «οὐδέποτε διακοπὴ κοινωνίας». Ἡ Ἐκκλησία, πατέρες καὶ ἀδελφοὶ συντάκται, κατεσκεύασε «νοητὰ τείχη» (δηλαδὴ συνέταξε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, δόγματα, ἱεροὺς κανόνας καὶ λοιπά) ὥστε, σὺν τοῖς ἄλλοις, νὰ ἀποτρέπῃ τοὺς νοητοὺς λύκους (αἱρετικούς) νὰ εἰσβάλλουν εἰς τὴν «μάνδραν τοῦ Χριστοῦ» καὶ νὰ δράσουν. Τὰ «τείχη» διαφυλάττουν τὴν Ἀλήθειαν· εἶναι ἀδύνατον νὰ περιβάλλουν ὁμοῦ ἀλήθειαν καὶ ψεῦδος, φῶς καὶ σκότος, «πρόβατα» καὶ «λύκους», ὀρθοδόξους καὶ αἱρετικούς. Ὅπου ἡ Ἀλήθεια ἐκεῖ καὶ ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὅπου ἡ Ἐκκλησία ἐκεῖ καὶ ἡ Ἀλήθεια! Οἱ αἱρετικὰ φρονοῦντες θέτουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας (ὡς τονίζει καὶ ὁ καθηγητὴς Ἰ. Κορναράκης), οἱ δὲ πιστοὶ ὀφείλομεν νὰ ἀποτειχιζόμεθα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς λυκοποιμένας, συμφώνως πρὸς τοὺς κανόνας καὶ τὴν πρακτικὴν τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀναμένοντες τὴν σύγκλησιν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι Συνόδου πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς εἰρήνης ἐν τῇ Ἐκκλησία. 

  β. Περὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ π. Πορφυρίου:

   Ὁ γέρων Πορφύριος, πιθανῶς ἢ προφανῶς ἐπηρεασμένος ἐκ τῆς ὠργανωμένης προπαγάνδας κατὰ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν», «συνήθιζε νὰ ἀπαντάει ὅταν τὸν ῥωτούσαν γι’ αὐτὸ τὸ ζήτημα ὅτι αὐτὸ εἶναι ἐπιστημονικὸ θέμα. Νὰ πᾶτε νὰ ῥωτήσετε τοὺς ἐπιστήμονες νὰ σᾶς πούν». Σᾶς ἐρωτῶμεν, ἀγαπητοὶ συντάκται: Εἶναι θέμα ἐπιστημονικόν; Ἁγνοοῦμεν τὴν αἱρετικὴν ἐγκύκλιον τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἔτους 1920, τὸν «καταστατικὸν χάρτην τοῦ οἰκουμενισμοῦ», ὡς εὐστόχως ὠνομάσθη ὑπό τινων; Εἰς αὐτὴν δὲν διαλαλεῖται πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι διὰ νὰ συμβῇ ἡ πολυπόθητος προσέγγισις μὲ τάς «ἀδελφὰς Ἐκκλησίας», δηλαδὴ τοὺς αἱρετικοὺς τῆς Δύσεως, ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ προβοῦν εἰς ἕνδεκα ἐνεργείας, πρώτη ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι «ἡ παραδοχὴ ἑνιαίου ἡμερολογίου»; Ὁ οἰκουμενισμὸς, ἑπομένως, ἦτο ἡ αἰτία ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου. Καλὸν θὰ ἦτο - καλοπροαιρέτως γράφομεν - νὰ μὴ ἀναπαράγετε ἀστόχους ἀπόψεις οἱωνδήποτε γερόντων.

   Ἂς σημειωθῇ, ἐπίσης, ὅτι αἱ ἀπόψεις τοῦ π. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου, τὰς ὁποίας ἐπαναδημοσιεύετε τώρα εἰς τὴν ἐφημερίδα σας, περὶ πασχαλίου κανόνος καὶ μεταθέσεων ἑορτῶν, εἶναι, ἐπίσης, ἄστοχοι. Ἐμπνέουν ἕνα σχετικισμὸν εἰς τὴν ἡμερομηνία τελέσεως τῶν ἑορτῶν, ὅτι, δηλαδή, δὲν ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν ἡ τέλεσις τῶν ἑορτῶν κατὰ τὴν καθωρισμένην ἡμερομηνίαν. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, ἔχει συντάξει εἰδικὸν «Τυπικὸν» διὰ τὴν τέλεσιν τῶν ἑορτῶν. Εἰς αὐτὸ μάλιστα σημειούται μία καὶ μοναδικὴ περίπτωσις μεταθέσεως ἑορτῆς (αὐτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, ὅταν συμπέσῃ Μεγάλη Παρασκευὴ ἢ Μέγα Σάββατον)· καθωρισμένη, ὄχι τυχαία. Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος γράφει (Ἱ. Πηδ., σελ. 9) ὅτι τὸ γεγονὸς ὅτι «εὐαρεστεῖται ὁ Θεὸς εἰς τὴν τάξιν τοῦ πασχαλίου καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, τοῦ καλανδαρίου (ἡμερολογίου) τοῦ ἐδικοῦ μας (Ἰουλιανοῦ, «παλαιοῦ»), παρὰ εἰς τὴν ἀκρίβειαν τοῦ πασχαλίου καὶ καλανταρίου (γρηγοριανοῦ, νέου ἡμερολογίου) τῶν Λατίνων, φανερὀν εἶναι ἀπὸ τὰ θαύματα ὅπου ἔδειξε, καὶ δεικνύει ἕως τώρα δι΄ αὐτό». Καὶ ἀναφέρει τρία θαύματα, τὸ ἕνα σχετικόν μὲ τὸ πασχάλιον, τὰ δὐο ἄλλα σχετικὰ μὲ ἀκινήτους ἑορτάς. Τί λοιπόν; Νὰ ἀγνοήσωμεν τὴν ἀργίαν τοῦ προφήτου Ἠλιοὺ (συμφώνως πρὸς τὸ Ἰουλιανὸν, «παλαιόν», ἡμερολόγιον) καὶ νὰ ζυμώσωμεν; Καὶ νὰ γίνῃ πέτρα τὸ προζύμι, ὡς συνέβη εἰς τὸ θαῦμα (τὸ ὁποῖον ἀναφέρει ὁ ἁγιος) μὲ τὴν γυναῖκα, ἡ ὁποῖα ἠκολούθει τὸ παπικὸν ἡμερολόγιον; Νὰ ἀγνοήσωμεν τὸ θαῦμα τῆς ἁγίας Νεφέλης (Μεταμόρφωσις) καὶ νὰ ἐπιτελῶμεν ἄλλοτε τὴν ἑορτήν;         

  γ. Περὶ τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς:

   Ἀναφέρετε μίαν ἑρμηνείαν τοῦ ὄντως μεγάλου αὐτοῦ γνησίου ὀρθοδόξου θεολόγου τῶν ἐσχάτων χρόνων εἰς τὸ ἀποκαλυπτικὸν «Χρόνος οὐκέτι ἔσται» (ι΄, 6). Συγχωρέστε μας, ἀλλὰ φρονοῦμε ὅτι ἡ ἑρμηνεία του αὕτη οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου. Πεῖτε μας: τὸ χωρῖον τοῦτο δὲν ἀναφέρεται εἰς τοὺς ἀποκαλυπτικοὺς καιροὺς τῶν ἐσχάτων, καὶ, ἐπίσης, ἰσχύει καὶ διὰ τὸν χρόνον μετὰ τὴν Δευτέραν Παρουσίαν;

   Ἐπίσης, ἀφοῦ ἀναφέρεστε εἰς τὸν π. Ἰουστῖνον, γιατὶ δὲν μᾶς ὑπενθυμίζετε ὅτι «διέκοψε πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν» μετὰ τοῦ κακοδόξου Πατριάρχου Σερβίας, ἐπιβεβαιῶν τὴν ἁγιοπατερικὴν κανονικὴν πρακτικὴν διακοπῆς μνημοσύνου τῶν αἱρετικὰ κηρυττόντων; Μήπως θὰ ἦτο καλὸν νὰ ἀναδημοσιεύσετε τὸ σχετικὸν ἄρθρον τοῦ φύλλου 144 τῆς ὑμετέρας ἐφημερίδος; Ὁ π. Ἰουστῖνος ἔπραξεν αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ὁποῖον ἐσεῖς, διὰ τῶν ἄρθρων σας, συνηθίζετε νὰ ἀποτρέπετε τοὺς πιστοὺς νὰ πράξουν.

  δ. Περὶ τῶν ἀπόψεων τῶν Διονυσιατῶν πατέρων Γαβριὴλ προηγουμένου καὶ Θεοκλήτου:

   Ἀρκούμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι οἱ πατέρες οὕτοι γράφουν ὡς νὰ ἀγνοοῦν τὰ κυριώτερα, δηλαδὴ τὸν οἰκουμενισμόν, τὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1920, τὸ ψευδο-ορθόδοξον Συνέδριον τοῦ 1923, τὸν σκοτεινὸν ῥόλον τῶν μασσώνων καὶ τῶν αἱρετικῶν εἰς τὰ τεκταινόμενα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, τάς ἀναριθμήτους προδοσίας τῆς πίστεως ἐκ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν. Ὡς ἐκ τούτου, οὐδεμίαν ἰσχὺν ἔχουν αἱ βολαί των κατὰ τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν», οἱ ὁποῖοι διὰ λόγους πίστεως δὲν ἔχουν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μὲ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστάς, ἀλλὰ καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτούς, ὡς σιωπῶντας ἢ συνευδοκούντας συνενόχους.

  ε. Περὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ π. Φιλοθέου Ζερβάκου:

   Θέλετε νὰ εἶστε περισσότερον ἀμερόληπτοι; Ἂς μᾶς ὑπενθυμίσετε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ π. Φιλόθεος, κατόπιν θερμῆς προσευχῆς, ἤκουσε θείαν φωνὴν λέγουσα περὶ τῆς ὀρθότητος καὶ ἀνἀγκης ἐπαναφορᾶς τοῦ πατρίου ἑορτολογίου καὶ, ἐπίσης, ὅτι ἔζησε τὰς τελευταίας φρικτὰς στιγμὰς τῶν «διορθωσάντων» τὸ ἡμερολόγιον, μασσώνων Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου Μεταξάκη καὶ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, κατὰ τάς ὁποίας ὡμολόγουν ὅτι «ἔσχισαν τὴν Ἐκκλησίαν» καὶ διὰ τοῦτο βασανίζονται. Αὐτὰ τὰ ἔγραψε ὁ ἴδιος ὁ π. Φιλόθεος! Τὸ γνωρίζετε (βλέπε «Τὸ παπικὸν ἡμερολόγιον καὶ οἱ καρποὶ αὐτοῦ»). Ποῦ, λοιπόν, νὰ σταθοῦν αἱ κατηγορίαι ἐναντίον μας ὅτι εἴμεθα σχισματικοί; «Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς», εἶπεν ὁ Κύριός μας…

   Κλείετε τὸ πόνημά σας μὲ τὴν εὐχήν: «Ἂς μιμηθοῦμε τοὺς ἀδελφούς μας ὀρθοδόξους Πολωνοὺς (εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Πολωνίαν ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον ἐνῶ εἰς τὴν Δυτικὴν τὸ Νέον) οἱ ὁποῖοι […] συνυπάρχουν, Παλαιοημερολογῖται καὶ Νεοημερολογῖται ὡς ἕνα σῶμα, μία Ἐκκλησία, ὅπως πραγματικὰ εἶναι, ὑπὸ τὸν αὐτὸν Ἐπίσκοπον».

   Ἀγαπητοὶ συντάκται, κατανοεῖτε ὅτι μᾶς ζητεῖτε νὰ «συνυπάρχωμεν», κοινωνοῦντες, μὲ τὴν πληθὺν τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν καὶ δι’ αὐτῶν μὲ τὴν πανσπερμίαν τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων καὶ εἰδωλολατρῶν, τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς εἶναι μολυσμός, ψυχικὸς θάνατος, χωρισμὸς ἀπὸ τὸν Θεόν, κόλασις;

   Τὸ ἐπιχείρημα περὶ ὑπάρξεως πολλῶν παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων (ἕνεκα ἐγωισμῶν καὶ ἀταξιῶν – φαινόμενα τὰ ὁποῖα καὶ ἄλλοτε ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ διωγμῶν ὑπῆρχον), εὐχόμεθα να μὴ ἀποτελῇ ἐμπόδιον εἰς τὴν ὑπακοήν σας εἰς τὰ κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας περὶ διακοπῆς μνημοσύνου τῶν αἱρετικὰ κυρηττόντων. Ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι τὸ παμπρόβλημα, πατέρες καὶ ἀδελφοί. Ὀφείλομεν να τοποθετηθῶμεν ὀρθῶς ἔναντι αὐτοῦ, ἐγκαταλείποντες δικαιολογίας καὶ προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Ἂς εὐχόμεθα, ἐπίσης, ὡς ἐπεθύμει καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος, νὰ ἀποκατασταθῇ συντόμως ἡ ἑορτολογικὴ ὁμοιομορφία καὶ ἑνότης καὶ, τὸ οὐσιωδέστερον, νὰ προσηλωθῶμεν εἰς τὴν ἀμώμητον, τὴν ἀκαινοτόμητον Ὀρθοδοξίαν τῆς ἀκριβείας καὶ τῆς κατὰ Θεὸν οἰκονομίας καὶ ὄχι τῆς παρανομίας.    

   Συγχωρέστε μας ἐὰν κάπου ἀκουσίως ἠστοχήσαμεν ἢ ἐὰν προεκαλέσαμεν ψυχικὴν ταραχήν.

   «Ἤδη ἤρχισεν ἡ ὥρα τοῦ πειρασμοῦ», ἔγραφεν όλίγον πρὸ τῆς κοιμήσεώς του ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ὁ δὲ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος έκήρυττεν μεγαλοφώνως ὅτι ζοῦμε εἰς τὰ έσχατα τῶν έσχάτων. Ἂς κάνωμεν μίαν ἀνδρείαν προσπάθειαν, σὺν Θεῷ, νὰ ἀπαρνηθῶμεν τὸν κόσμον, τὴν δεινὴν ἐκκοσμίκευσιν, ἡ ὁποία εἰσῆλθε «καλπάζουσα» καὶ εἰς αὐτὸν τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, καὶ νὰ ἀγαπήσωμεν τὸν μόνον Σωτῆρα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν Μίαν Ἀλήθειαν. Δὲν δικαιολογούμεθα νὰ ἀποκρύπτωμεν ἢ νὰ παραποιῶμεν Αὐτήν. Ὁ Θεὸς ἂς μᾶς ἐλεήσῃ καὶ ἂς μᾶς φωτίσῃ! Ἀμήν. Γένοιτο.  

Ἐκ τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἠλία Βερδικούσσης