Περί "παραλλήλων" Επισκόπων (Γ΄ - Η περίπτωση των "Ιωσηφιτών")

Σύναξη "Ιωσηφιτών" στην Αγία Πετρούπολη (1929). Διακρίνεται στο κέντρο με την ράβδο ανά χείρας ο Αρχιεπίσκοπος Γκντόβ Δημήτριος Λουμπίνοφ (+1935) και δεξιά του (αριστερά όπως κοιτάμε) ο Επίσκοπος Νάρβας Σέργιος Ντράζινιν (+1937).

Στο προηγούμενο άρθρο επί του θέματος (http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2018/12/blog-post_52.html) είχα γράψει μεταξύ άλλων τα εξής: "Με την περίφημη "Διακήρυξη" υποταγής του Μητρ. Σεργίου το 1927 προς την Σοβιετική Κυβέρνηση του Στάλιν, οι αληθινοί Ορθόδοξοι Αρχιερείς αντέδρασαν έως θανάτου χωρίς να περιμένουν την καθαίρεση του Σεργίου, η οποία άλλωστε ποτέ δεν ήρθε. Και άλλοι διέκοψαν την κοινωνία μαζί του, άλλοι χειροτόνησαν κρυφά Ιερείς, αλλά και Αρχιερείς για να ποιμαίνουν το διωκόμενο ποίμνιο, άλλοι έκαναν και Συνόδους ακόμη (με γνωστότερη την του Ιερομάρτυρος Ιωσήφ Πετρουπόλεως, οι ακόλουθοι του οποίου ονομάστηκαν "Ιωσηφίτες")".

Ο Ιερομάρτυς Ιωσήφ (περί του οποίου βλ. και εδώ: http://krufo-sxoleio.blogspot.com/2022/11/blog-post_20.html) ηγήθηκε ξεχωριστής Συνόδου, η οποία αναγνώριζε ως επικεφαλή της τον Τοποτηρητή του Πατριαρχείου Ρωσίας, τον Μητροπολίτη Κρουτίτσης Πέτρο (ο οποίος όμως ήταν εξόριστος), και όχι τον Αναπληρωτή Τοποτηρητή, Μητροπολίτη Σέργιο Στραγκορόντσκι, που αναγνώριζε το Κράτος). Η Σύνοδος των "Ιωσηφιτών" (όπως ονομάστηκαν περιφρονητικά), προέβησαν συνολικά σε 28 τουλάχιστον γνωστές χειροτονίες Επισκόπων [1], σε κάποιες από αυτές μάλιστα ενώ ήδη υπήρχαν ορθόδοξοι Επίσκοποι (δεν αναφερόμαστε σε "Ανακαινιστές" και άλλους σχισματοαιρετικούς) που δεν είχαν καθαιρεθεί.

Ας δούμε ενδεικτικά τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις, που αποδεικνύουν ότι και αλλού οι αποτειχισμένοι προέβησαν, χάριν του Αγώνος, σε χειροτονίες Επισκόπων σε μη κενές έδρες: 

α) Επισκοπή Σέρπουκοφ

Από τις 15 Απριλίου 1928 έως τις 31 Ιανουαρίου 1930 επίσημος Επίσκοπος Σέπρουκοφ (πόλη νότια της Μόσχας) ήταν ο Μανουήλ Λεμεσέφκσι [2], συνεργάτης του Μητροπολίτη Σεργίου Στραγκορόντσκι. 

Στις 12 Οκτωβρίου 1928 χειροτονήθηκε κρυφά στην Αγία Πετρούπολη ο Μάξιμος Ζιζιλένκο [3], ως Επίσκοπος Σέπρουκοφ, κατόπιν αιτήσεως πολυάριθμων πιστών της πόλης, που δεν είχαν κοινωνία με τον Μανουήλ, και οι οποίοι κατείχαν τις μισές εκκλησίες. Την χειροτονία τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Γκντόβ Δημήτριος Λουμπίνοφ με τον Επίσκοπο Νάρβας Σέργιο Ντράζινιν, αμφότεροι συνεργάτες του Ιωσήφ Πετρουπόλεως και μετέπειτα Ιερομάρτυρες και οι ίδιοι.

Ο "παράλληλος" Επίσκοπος Σέρπουκοφ Ιερομάρτυς Μάξιμος (+1931)

Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί προσφάτως (11 Μαρτίου 2020) και η επίσημη Ρωσική Εκκλησία αναγνώρισε την αγιότητα του Μαξίμου Ζιζιλένκο και του Σεργίου Ντράζινιν [4], ήδη αναγνωρισμένων ως αγίων από την Εκκλησίας της Ρωσικής Διασποράς το 1981 [5].

β) Επισκοπή Πσκοφ

Από τις 16 Σεπτεμβρίου 1927 έως τις 12 Νοεμβρίου 1935 επίσημος Επίσκοπος - Αρχιεπίσκοπος συγκεκριμένα - Πσκοφ (πόλη νοτιοδυτικά της Αγίας Πετρούπολης κοντά στα σύνορα με την Εσθονία) ήταν ο Θεοφάνης Τουλιακόφ [6]. 

Στα τέλη του 1928 χειροτονήθηκε μυστικά ως Επίσκοπος Πσκοφ ο Ιωάννης Λόσκοφ, φίλος του προαναφερθέντος Σεργίου Ντράζινιν [7].

Ο, συμμετέχων στις χειροτονίες των "παραλλήλων" Επισκόπων, Επίσκοπος Νάρβας Ιερομάρτυς Σέργιος (+1937).

 

γ) Επισκοπή Κρονστάνδης

Από τις 28 Αυγούστου 1920 μέχρι τις 16 Ιουνίου 1933 επίσημος Επίσκοπος Κρονστάνδης (νησιωτική πόλη πλησίον της Αγίας Πετρούπολης) ήταν ο Βενέδικτος Πλότνικοφ [8].

Το 1930 χειροτονήθηκε μυστικά ως Επίσκοπος Κρονστάνδης ο Αλέξιος Τερεσίχιν [9] από τον προαναφερθέντα Επίσκοπο Σέργιο και τον Επίσκοπο Καργκοπόλεως Βασίλειο Ντοχτόροφ [10].

Ο "παράλληλος" μυστικός Επίσκοπος Κρονστάνδης Ιερομάρτυς Αλέξιος (1937) ως Αρχιμανδρίτης.

Σκοπός του παρόντος σύντομου άρθρου δεν είναι η "κατατρόπωση" των αδελφών, αλλά η παραδοχή της αλήθειας, διότι είναι κρίμα οι αποτειχισμένοι εκ της αιρέσεως του Οικουμενισμού να εφευρίσκουν νέους λόγους για διαφωνία, και να στερούνται "τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις" που αξιώνοται μόνο όταν "οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι". 

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι το πρόβλημα με τους λεγόμενους Γ.Ο.Χ. δεν είναι οι χειροτονίες "παραλλήλων" Επισκόπων, όσο η απεμπόληση της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας που δικαιολογούσε  τις χειροτονίες αυτές (ως πράξεις Οικονομίας για την ποιμαντική εξυπηρέτηση των αγωνιζομένων Ορθοδόξων), αλλά και η υιοθέτηση της αιρετικής εκκλησιολογίας του Ακραίου Ζηλωτισμού, η οποία είναι αυτή που καθιστά τις χειροτονίες - παραλλήλων ή μη - Επισκόπων (αλλά και κάθε άλλη ενέργεια) καταδικαστέα, ως αντιβαίνουσα στον σκοπό του αντιαιρετικού Αγώνος (ο οποίος ξεκινά με την Αποτείχιση, προχωρά με την Ορθόδοξη Ένσταση και Μαρτυρία και ολοκληρώνεται με την σύγκληση της αρμόδιας αληθούς Πανορθοδόξου Συνόδου).

Νικόλαος Μάννης

[1] https://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Petrovyh/mitropolit-iosif-petrovyh-i-iosifljanskoe-dvizhenie/

[2] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BD%D1%83%D0%B8%D0%BB_(%D0%9B%D0%B5%D0%BC%D0%B5%D1%88%D0%B5%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9)

[3] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D1%81%D0%B8%D0%BC_(%D0%96%D0%B8%D0%B6%D0%B8%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BA%D0%BE)

[4] http://www.patriarchia.ru/db/text/5605576.html

[5] https://sinod.ruschurchabroad.org/Arh%20Sobor%201981%20spisok%20novomuchenikov.htm

[6] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B5%D0%BE%D1%84%D0%B0%D0%BD_(%D0%A2%D1%83%D0%BB%D1%8F%D0%BA%D0%BE%D0%B2)

[7] http://true-orthodox.narod.ru/library/history/bf1.html

[8] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BA%D1%82_(%D0%9F%D0%BB%D0%BE%D1%82%D0%BD%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%B2)

[9] http://true-orthodox.narod.ru/library/shkarovsky/priests/tereshihin.html και http://histor-ipt-kt.org/KNIGA/len.html

[10] https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D0%B9_(%D0%94%D0%BE%D1%85%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%BE%D0%B2)