Η Εκκλησία της Ρωσίας και οι Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδος

(ΠΡΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: https://entoytwnika1.blogspot.com/2019/10/blog-post_49.html)

Νικολάου Μάννη, εκπαιδευτικού

Η αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών από την Εκκλησία της Ελλάδος (η οποία τελικώς ανακοινώθηκε χθες, όπως αναμενόταν), θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών Ρωσίας και Ελλάδος, αλλά και την πιθανή αναγνώριση, εκ μέρους της Μόσχας, της Εκκλησίας των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, είναι έτοιμοι να συνταχθούν με την Ρωσική Εκκλησία, αρκεί βεβαίως και η τελευταία να λάβει ξεκάθαρη θέση σχετικά με τα ζητήματα για τα οποία οι πρώτοι διαχώρισαν την θέση τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (δηλαδή το Ημερολογιακό Ζήτημα και την αίρεση του Οικουμενισμού).

Οι Παλαιοημερολογίτες βεβαίως δεν σκοπεύουν να ενωθούν με τη Μόσχα χωρίς προϋποθέσεις. 

Πρέπει αρχικά να συγκληθεί Πανορθόδοξος (Οικουμενική) Σύνοδος, με πρωτοβουλία της Ρωσίας, η οποία αποτελεί σήμερα το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος. Διότι, κατά τον, έγκριτο Κανονολόγο, Άγιο Νικόδημο, "ἰδίωμα ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν εἶναι τὸ νὰ συναθροίζωνται διὰ προσταγῶν, οὐχὶ τοῦ Πάπα, ἢ τοῦ δείνος Πατριάρχου, ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶν" [1]. 

Κατά την περίοδο των 7 Οικουμενικών Συνόδων το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος στην οικουμένη ήταν η λεγόμενη Βυζαντινή (Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία, της οποίας ο αυτοκράτορας έδινε την προσταγή για την σύγκλησή τους. Μετά την πτώση της όμως (1453) το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος, και τρόπον τινά διάδοχός της, είτε αρέσει σε ορισμένους, είτε όχι [2], είναι η Ρωσία, για αυτό και οι δύο Μεγάλες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι του 1593 και του 1666 συνεκλήθησαν με την πρωτοβουλία των Ρώσων αυτοκρατόρων, η μεν πρώτη "ἐν ἡμέραις τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ θεοστέπτου βασιλέως Μοσκόβου καὶ αὐτοκράτορος πάσης Ρωσσίας Θεοδώρου Ἰωάννου" [3], ενώ η δεύτερη "θεσπίσματι τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ γαληνοτάτου μεγάλου Αὐθέντος, βασιλέως ἡμῶν καὶ μεγάλου κνέζη Ἀλεξίου Μιχαήλοβιτζη, πάσης Μεγάλης, Μικρᾶς τε καὶ Λευκῆς Ρωσσίας αὐτοκράτορος τοῦ νέου Κωνσταντίνου" [4]. 

Η Μεγάλη αυτή Γενική Σύνοδος οφείλει να εξετάσει όλα τα ζητήματα που απασχολούν στην εποχή μας την Ορθόδοξη Εκκλησία. Και αυτά δεν περιορίζονται μόνο στο Ουκρανικό Ζήτημα ή την πανθομολογούμενη Βατικανοποίηση του Φαναρίου. 

Πρώτον, επιβάλλεται να εξεταστεί το Ημερολογιακό Ζήτημα, όπως εξ αρχής είχαν συμφωνήσει όλες οι Τοπικές Εκκλησίες (ακόμη και αυτές που υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο), το οποίο θεωρείται ακόμη μετέωρο και ανοικτό. Στην Σύνοδο αυτή πρέπει να ληφθεί μία σαφή θέση απέναντι στην Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924 (η οποία προκάλεσε σχίσματα και έριδες στην Εκκλησία), με βάση όχι μόνο τις προγενέστερες πανορθόδοξες αποφάσεις (1582/3, 1593), αλλά και την σχετική ομόφωνη διδασκαλία των Πατέρων, από τον Άγιο Μελέτιο Πηγά, τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων και τον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μέχρι τον πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο, τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς και τον Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο [5].

Δεύτερον, και σημαντικότερον, είναι απολύτως απαραίτητο να επανεξεταστεί η συμμετοχή των Τοπικών Εκκλησιών στη λεγόμενη "Οικουμενική Κίνηση", η οποία, όπως αποδείχτηκε, κάθε άλλο παρά "ορθόδοξη μαρτυρία" αποτελεί, αλλά μάλλον "αποτυχία των ορθοδόξων"· παράλληλα δε να καθοριστούν με ορθόδοξα κριτήρια οι προϋποθέσεις του "Διαλόγου" με τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους, με βάση τα πατερικά πρότυπα (Διάλογος Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με Μωαμεθανούς, Ιερεμία του Τρανού με Λουθηρανούς κλπ.). Ειδικότερα επιβάλλεται η απομάκρυνση από το λεγόμενο "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών" και η καταδίκη της αιρέσεως του Οικουμενισμού με παράλληλο αναθεματισμό δοξασίας, αλλά και προσώπων, για την προστασία του Πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Βασικός οδηγός δε, προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να είναι η, κατά του "Οικουμενικού Κινήματος" και της συμμετοχής στο Π.Σ.Ε., απόφαση του Πανορθοδόξου Συνεδρίου της Μόσχας το 1948 [6], την οποία αργότερα δυστυχώς αθέτησε το Πατριαρχείο Μόσχας, αλλά και η καταδίκη του Οικουμενισμού από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς το 1983 [7], όπως και η σχετική αντιοικουμενιστική διδασκαλία των Πατέρων της εποχής μας (π.χ. Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς, Συρακουσών Αβερκίου, π. Σεραφείμ Ρόουζ κ.α.). 

Επιστέγασμα δε αυτής της Συνόδου θα είναι η καταδίκη της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης [8] και της νέας εκκλησιολογίας που θεσμοθέτησε.

Σε μια τέτοια αληθινά Αγία και Μεγάλη Σύνοδο λοιπόν, είναι δυνατόν να προσέλθει και η Ιεραρχία των κανονικών Παλαιοημερολογιτών και, αφού διαπιστωθεί η αδιαμφισβήτητη Αποστολική Διαδοχή της, να αναγνωρισθεί πλέον ως η αυθεντική συνέχεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, όχι μόνο από το Πατριαρχείο Μόσχας, αλλά και από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες που θα συμμετάσχουν, και οι Οποίες ομοθυμαδόν θα αποκηρύξουν τους Ουκρανούς, Φαναριώτες, Έλληνες και λοιπούς Σχισματικούς.

Την Εκκλησία αυτή των Ελλήνων Ορθοδόξων (η οποία κατά ευτυχή συγκυρία έχει και απόλυτη νομική κάλυψη με τον Νόμο 4301/14) είναι σίγουρο ότι θα πλαισιώσουν χιλιάδες ακόμη πιστοί συμπατριώτες μας, κληρικοί και λαϊκοί, οι οποίοι ήδη έχουν σταματήσει από σήμερα να εκκλησιάζονται στους ναούς της επίσημης Εκκλησίας, που αναγνώρισε και κοινωνεί με τους Σχισματικούς. 

[1] Πηδάλιον, Περί της Αγίας και Οικουμενικής Α΄ Συνόδου προλεγόμενα.

[2] Οι Ρωμανιδικοί (Ναυπάκτου Ιερόθεος στην επίσημη Εκκλησία και Αθανάσιος Σακαρέλλος στην Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών) υιοθετούν με φανατισμό την άποψη του μέντορά τους, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία εποφθαλμιά το "ρωμαίικο πατριαρχείο" μας (βέβαια το ότι από το 1948 και μετά το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έχει γίνει "CIAκο" το παραβλέπουν)...

[3]  Νικολάου Μάννη, Διπλούς πέλεκυς κατά του Γρηγοριανού ημερολογίου (Επίσημα έγγραφα και επιστολές των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου του Τρανού και Αλεξανδρείας Μελετίου του Πηγά), Αθήνα, 2017, σελ. 125.

[4]  Καλλινίκου Δελικάνη, Πατριαρχικών Εγγράφων τόμος γ΄, Κωνσταντινούπολη, 1905, σελ. 127.

[5] Υπάρχει πάρα πολύ πλούσια βιβλιογραφία για το θέμα και - δυστυχώς - πάρα πολύ μεγάλη προχειρότητα ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζεται.

[6] https://entoytwnika1.blogspot.com/2017/08/1948_18.html

[7] http://orthodoxinfo.com/ecumenism/ecum_anath.aspx

[8] Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο στη σύγκληση της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, όσο και στην αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών, είχε ενεργή ανάμειξη το κράτος των Η.Π.Α., του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούν απροκάλυπτα οι Σχισματικοί Ουκρανίας, Κωνσταντινουπόλεως, Ελλάδος κλπ.