ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΗΜΑΤΩΝ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΟΥ ΒΟΥΛΟΜΕΘΑ ZEIN ΨΕΥΔΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ" (Β΄ ΜΕΡΟΣ)

-Εν συνεχεία των όσων, πρό ημερών, ανεφέρθησαν εις την  προηγηθείσαν  ένστασιν κατά της κρινομένης εισηγήσεως επί του βιβλίου <<ού βουλόμεθα ζείν ψευδολογούντες>>, υπό της οποίας,(εισηγήσεως),σύν τοίς άλλοις,υφίσταται κατάφωρον αδικίαν,δεινήν κατασυκοφάντησιν και ασεβή απαξίωσιν ο ομολογιακός,δίκαιος και ως εκ τούτου,σύμφωνος με την διαχρονικήν εκκλησιαστικήν πράξιν,αγών των αντισταθέντων Ορθοδόξων Χριστιανών,κατά της εορτολογικής-ημερολογιακής και αντορθοδόξου καινοτόμου<<μεταρρυθμίσεως>>της,βιαίως επιβληθείσης,εν έτει 1924,επιβάλλεται η ὁλοκλήρωσις τῆς,-κατά τό δυνατόν -, προασπίσεως της αληθείας από την επιχειρουμένην άδικον και συκοφαντικήν διαστρέβλωσιν αυτής.Συνηγορεί,δε,και προτρέπει προς τούτο και ο λόγος του Χρυσορρήμονος Αγίου Πατρός Ιωάννου,κατά τον οποίον:<<Ο δυνάμενος κωλύσαι τον αδικούντα και μη τούτο ποιών, ούκ έλλατον του αδικούντος τας ευθύνας υφέξει>>.(Ε.Π.Ε.3,σελ.406).

-Ως εκ τούτου,θα παρατεθούν τμήματα της εισηγήσεως,τα οποία και θα σχολιασθούν,επί τη βάσει  Αγιοπατερικών  διδασκαλιών,και της εμπράκτου εκκλησιαστικής διαχρονικής δεοντολογίας,ως προς την ορθόδοξον αντιμετώπισιν παραβάσεων και αθετήσεων αιωνίων θεσμών της Εκκλησίας,ακόμη και αν ούτοι δεν έχουν δογματικόν χαρακτήρα.

-Αναφέρονται εις την,-εν λόγω-,εισήγησιν τα εξής:<<Η αλλαγή του Ημερολογίου ήταν ομολογουμένως ένα λάθος της τότε εκκλησιαστικής ηγεσίας.Λάθος που ευνοούσε τα κρυφά σχέδια των Παπικών,των Μασώνων και όσων υπογείως από τότε εκινούντο υπό την καθοδήγηση πονηρών πνευμάτων προς άλωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας>>.

-Κατ`αρχήν πρέπει να διασαφηνισθή πως η λέξις <<λάθος>>,(δωρικός τύπος του ρήματος<<λανθάνω>>,[=διαφεύγω της προσοχής]),υποδηλώνει το αποτέλεσμα κάποιας πράξεως,το οποίον καταλαμβάνει εξ απροόπτου τον ενεργούντα ταύτην,διότι αντιβαίνει εις τας επιδιώξεις αυτού.Και,όπως εξυπακούεται,κατά φυσικήν ακολουθίαν επίκειται η άμεσος,εί δυνατόν, αποκατάστασις αυτού,(του λάθους),επί το ορθόν,η διόρθωσίς του.

-Όμως εις την προκειμένην περίπτωσιν της καινοτόμου,αντορθοδόξου και με οικουμενιστι-κόν προσανατολισμόν,ανατροπής της Ιεράς Παραδόσεως:Ορθοδόξου Εορτολογίου-Ιουλιανού Ημερολογίου,έλαβε χώραν μία μεθοδευθείσα και ουχί λανθασμένη,-ως προς το, (επιδιωκόμενο), αποτέλεσμα αυτής-,αντορθόδοξος πράξις.

-Εκ της ως άνω θέσεως του συντάκτου της,υπό κρίσιν,εισηγήσεως,εξάγονται τα εξής συμπεράσματα:

-1).Διά της,κατ`επανάληψιν,διατυπώσεως:<<λάθος>>,επιχειρήται,υπ`αυτού,η απάμβλυνσις της αισθήσεως πως,-διά της,από πολλών ετών,προμελετηθείσης καινοτομίας του 1924-,επεδιώχθη με προδιαγεγραμένη σκοπιμότητα,με την συμβολήν της<<τότε εκκλησιαστικής ηγεσίας>>,η εισαγωγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την παναίρεσιν του Οικουμενισμού,γεγονός εις το οποίον δεν δυνάμεθα να προσδώσωμεν τον χαρακτήρα του<<λάθους>>,δηλαδή,του<<απροβλέπτου>>,του<<ακουσίου>>και,του<<τυχαίου>>αποτελέσματος,(αυτοί οι καινοτόμοι,εξ άλλου,ομολογούν πως ΕΠΕΔΙΩΧΘΗ,<<η εντύπωσις ήν θα παρήγαγεν εις τον πεπολιτισμένον κόσμον>>,η,διά της<<παραδοχής κοινού ημερολογίου,προσέγγισις αυτού>>),o οποίος,(χαρακτήρ),προσδίδεται εις το,ως άνω,γεγονός,υπό του συντάκτου της,υπό κρίσιν,εισηγήσεως,διά της εκφράσεως:<<το λάθος…ευνοούσε,(σ.σ.αντιθέτως των επιδιώξεων των διαπραξάντων τούτο το…<<λάθος>>;),τα κρυφά σχέδια,(σ.σ.άραγε πόσον <<κρυφά>>από τα εντεταλμένα όργανα της Μασωνίας,τους πρωτεργάτας της εορτολογικής-ημερολογιακής ανατροπής,Μελέτιον Μεταξάκη κ.λπ;),των Παπικών,των Μασώνων…>>!

-2).Η λέξις<<λάθος>>,(υπό τό ως άνω νόημα),με την ταυτόχρονον παραδοχήν πως τούτο,(το λάθος),<<…ευνοούσε τα κρυφά σχέδια των Παπικών,των Μασώνων,και όσων εκινούντο υπό την καθοδήγηση πονηρών πνευμάτων…>>,εν τοίς πράγμασιν αυτοαναιρείται,αυτοδιαψεύδεται και ταυτοχρόνως αντιφάσκει και προς εαυτήν και προς την ως άνω θέσιν,αφ’ενός μέν,ένεκα του γεγονότος της Μασωνικής ιδιότητος,του,εκ των πρωτεργατών της καινοτομίας,Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου Μεταξάκη,αφ’ετέρου δε,διότι,-όπως είναι τοίς πάσιν γνωστόν-,<<τα πονηρά πνεύματα,(ο Διάβολος και οι δαίμονές του),>>δεν υπαγορεύουν εις τα υπηρετούντα το θέλημά των,δυστυχή όργανα αυτών,τυχαίως,<<λάθος>>πράξεις με απρόβλεπτα αποτελέσματα,αλλά μεθοδευμένας,με προβλεπόμενον και προδιαγεγραμένον σκοπόν την άλωσιν,την καταρράκωσιν και,εν προκειμένω,την υποταγήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας,εις την αιρετικήν Δύσιν,εις το πλαίσιον της επικρατήσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού,όπως,ανωτέρω,παραδέχεται και αυτός ο ίδιος συντάκτης της κρινομένης εισηγήσεως αυτού.

-Αναφέρονται,εν συνεχεία,υπό του συντάκτου της,υπό κρίσιν,εισηγήσεως,αι κάτωθι,-επιεικώς χαρακτηριζόμεναι ως-,νοηματικώς ακατανόηται παραδοξολογίαι,αι οποίαι,καθίσταται δυνατόν να κριθούν και ως ενδεικτικαί συγχύσεως,από οιονδήποτε κατέχει,έστω και στοιχειωδώς,ολίγην γνώσιν της Εκκλησιαστικής διαχρονικής ιστορίας και ως εκ τούτου ,αντιλαμβάνεται και κρίνει ορθώς,τι υπαγορεύει η έμπρακτος διαχρονική εκκλησιαστική δεοντολογία,ως προς την ορθόδοξον αντιμετώπισιν,υπό των πιστών,ουχί μόνον των,κατά καιρούς,αναφυομένων αιρέσεων,αλλά και οιασδήποτε παραβάσεως,η οποία θα διεσάλευε αιωνίους εκκλησιαστικούς θεσμούς,οι οποίοι δεν έχουν κάν  δογματικόν χαρακτήρα:

-Α).<<Η αντίδραση ήταν επιβεβλημένη,αλλά έγινε με λάθος τρόπο,(!!!),και από λάθος ανθρώπους,(!!!),(τα θαυμαστικά ημέτερα),κατά μίας εκκλησιαστικής ηγεσίας που είχε αρχίσει να αλώνεται.Άνθρωποι χωρίς διάκριση,με<<ζήλο ού κατ’επίγνωσιν>>θεώρησαν ότι ήταν δυνατόν να σώσουν την κατάσταση με ενέργειες,πέραν εκείνων που μας διδάσκουν οι Άγιοι και οι ιεροί Κανόνες…Αντί γι’αυτό,το αποτέλεσμα των κυριαρχούμενων από φανατισμό ενεργειών τους,(!!!)(φανατισμός που κορυφώθηκε από τις εναντίον τους σκληρές αντιδράσεις της Ποιμαίνουσας Εκκλησίας)δεν ήταν η θεραπεία της καταστάσεως,αλλά η δημιουργία ενός σχίσματος!

-Β).<<…’Ηταν ολοφάνερο ότι οι Γ.Ο.Χ.είχαν μεγαλοποιήσει την αλλαγή του Ημερολογίου,που δεν ήταν δογματικό θέμα,και είχαν παραθεωρήσει και σμικρύνει την ουσία, που ήταν ο επεκτεινόμενος Οικουμενισμός>>.

-Γ).<<Αποτελεί αδιάψευστη αλήθεια…το γεγονός ότι,τις πρώτες δεκαετίες μετά την εισαγωγή του νέου Ημερολογίου οι Γ.Ο.Χ.,έβλεπαν ως μόνο πρόβλημα και άρα δικαιολογία της αποσχίσεώς τους από την Εκκλησία,το ημερολόγιο και την νηστεία!>>.

-Δ).<<…οι Γ.Ο.Χ. προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο για το ελλάσσον,το μικρότερο,…που δεν είχε άμεση σχέση με το δόγμα.Άρα δεν κηρρυσσόταν αίρεση <<γυμνή τη κεφαλή>>,ώστε να δικαιολογεί την απόσχισή τους από την Εκκλησία…Η μόνη αίρεση ήταν η ψεύτικη αίρεση που υπήρχε στο μυαλό τους,για να δικαιολογήσουν το σχίσμα τους:η αλλαγή του Ημερολογίου>>.

-[Α1].Αι κάτωθι διδασκαλίαι του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου,αναδεικνύουν τον αυθαίρετον,τον υποκειμενικόν,αλλά και τον,εξ Ορθοδόξου επόψεως,αψυχολόγητον και ακατανόητον χαρακτήρα  της θέσεως περί του<<λάθος τρόπου και από λάθος ανθρώπους>>,<<επιβεβλημένης αντιδράσεως>>,(!!!),αλλά<<με ενέργειες πέραν εκείνων πού μας διδάσκουν οι Άγιοι και οι Ιεροί Κανόνες>>,την οποίαν(θέσιν),παραλλήλως,  ανασκευάζουν  ορθοδόξως.Προτρέπει δε,ο Άγιος, με αυτάς τας διδασκαλίας του,εις αντίδρασιν,ουχί μόνον κατά των παραβατών τών  δογμάτων της πίστεως,αλλά και κατά οιασδήποτε παραβάσεως αιωνίων και,αμεταβλήτου χαρακτήρος,αγράφων και εγγράφων,εκκλησιαστικών παραδόσεων,όπως επί παραδείγματι,η άγραφος Ιερά Παράδοσις της προσκυνήσεως των Αγίων Εικόνων και των ιερών λειψάνων των Αγίων.Λέγει ο Άγιος:

-<<Εν τώ καιρώ τούτω,εν ώ ο Χριστός διώκεται ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΑΥΤΟΥ,ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων εστίν οφείλει διαγωνίζεσθαι,λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον,αλλάγάρ και εί μαθητού τάξιν επέχων είη,χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν>>.(Ρ.G. 99,1120 B).

-<<Εντολή γάρ Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως.Λάλει γάρ φησί,και μη σιώπα.Και,εάν υποστέλληται,ούκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ.Και εάν ούτοι σιωπήσωσιν,οι λίθοι κεκράξονται.Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος,ούκ έστιν ειπείν,εγώ τις ειμί;Ιερεύς; αλλ’ουδαμού.Άρχων;και ούδ’ούτως.Στρατιώτης;και πού;Γεωργός; και ούδ’αυτό τούτο.Πένης,μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος.Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου.Ουά,οι λίθοι κράξουσι,και σύ σιωπηλός και άφροντις; Η αναίσθητος φύσις Θεού επακήκοε,και αυτός λαιλαπιστής;…Και σύ ο μέλλων ευθύνεσθαι υπό Θεού εν καιρώ ετάσεως,και περί αργού ρήματος,κάν επαίτης εί,διδόναι λόγον,λέγεις αλογών,τις μοι εν τούτω φροντίς;…Ώστε και αυτός ο πένης πάσης απολογίας εστέρηται εν ημέρα κρίσεως μη τανύν λαλών ως κριθησόμενος και διά τούτο μόνον>>.(Ρ.G.,99,1321 B).

-Ως απόρροια των λόγων τούτων,εξάγεται το συμπέρασμα,πως τα κριτήρια επί τη βάσει των οποίων προέκυψεν ο,υπό του συντάκτου της,υπό κρίσιν,εισηγήσεως,χαρακτηρισμός…<<λάθος>>,και διά τον τρόπον της αντιδράσεως και διά το <<είδος>>(!!!)των αντισταθέντων Ορθοδόξων Χριστιανών,κατά της ημερολογιακής-εορτολογικής και εισαγωγικής εις τον Οικουμενισμόν καινοτομίας,ευρίσκονται εις την γνώσιν μόνου αυτού,(του συντάκτου),ευρισκόμενα δε,και εις πλήρη αντινομίαν με τα κριτήρια των Αγίων,οι οποίοι έχοντες υπ’όψιν τα αλάνθαστα,και ως εκ τούτου ασφαλή,<<κριτήρια>>του Κυρίου,-κατά τον λόγον του Αγίου Θεοδώρου:<<Εντολή γάρ Κυρίου…>>-,α’)Δεν θέτουν περιορισμένον,(κατά τα ανθρώπινα επισφαλή,και πιθανώς εμπαθή και εκ προκαταλήψεως εκπηγάζοντα κριτήρια),πλαίσιον-οριοθεσίαν αντιδράσεως,ουδέ αναθέτουν αυτήν εις κάποια<<επίλεκτα>>μέλη του σώματος της Εκκλησίας,εναρμονιζόμενοι και ως προς τούτο,με τον Αγιογραφικόν λόγον του Αγίου Αποστόλου Παύλου,ο οποίος διδάσκει πως,αν και<<…ού πολλοί δυνατοί,ού πολλοί ευγενείς,αλλά τα μωρά του κόσμου ΕΞΕΛΕΞΑΤΟ Ο ΘΕΟΣ ίνα τους σοφούς καταισχύνη,και τα ασθενή του κόσμου ΕΞΕΛΕΞΑΤΟ Ο ΘΕΟΣ ίνα καταισχύνη τα ισχυρά,και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα ΕΞΕΛΕΞΑΤΟ ΟΘΕΟΣ,και τα μη όντα,ίνα τα όντα καταργήση>>.(Α` Κορ.α’,26-29).Και β’),ταυτίζουν την Ορθόδοξον Πίστιν με τάς Ιεράς Παραδόσεις,έχοντες,(οι Άγιοι),βαθείαν την επίγνωσιν,πως Αύται αποτελούν φυσικήν απόρροιαν Αυτής,συμβάλλουσαι καθοριστικώς εις τήν διαμόρφωσίν Της,καθώς δεικνύει  η συνάφεια των φράσεων:<<…εν ώ ο Χριστός διώκεται ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ ΑΥΤΟΥ…λαλών και διδάσκων ΤΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΛΟΓΟΝ>>.

-Α2).Παραλλήλως με τας ανωτέρω Αγιοπατερικάς διδασκαλίας,κρίνεται ως απαραίτητος η παράθεσις,(δειγματοληπτικώς και εις μετάφρασιν),ενός περιστατικού από τον βίον του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου,διά του οποίου διδασκόμεθα πως και η έμπρακτος διδασκαλία των Αγίων,υπαγορεύει την αντίδρασιν,-δηλαδή τον<<μονόδρομον>>της διακοπής της εκκλησιαστικής κοινωνίας-,και διά παραβάσεις εκκλησιαστικών θεσμών μικροτέρας,θεωρουμένης,σημασίας,αν και,<<ού μικρόν εν τοίς περί Θεού το παραμικρόν>>,κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν και<<τα εν τη Εκκλησία ΔΟΓΜΑΤΑ και ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ,(σ.σ.δηλαδή και αι έγγραφαι και αι  άγραφαι παραδόσεις),…ΑΜΦΟΤΕΡΑ την αυτήν ισχύν έχει προς την ευσέβειαν>>κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν.Kαι:<<Ουδέν μικρόν εν τη του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού Εκκλησία>>,κατά τον Συμεών Θεσσαλονίκης.Αναφέρονται,εις αυτό το περιστατικόν τα εξής:

-<<Ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος ο από Γενικού ηθέλησε να επαναφέρη στην ιερωσύνη τον μοιχοζεύκτη ιερέα Ιωσήφ,τον οποίο πρίν από εννέα έτη είχε καθαιρέσει ο Άγιος Ταράσιος,λόγω της τελέσεως του παρανόμου γάμου του προηγουμένου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Στ’.Ο Πατριάρχης Άγιος Νικηφόρος,κατ’οικονομίαν τον εδέχθη πάλιν στην ιερωσύνη  διά να μην εξάψει τον τον θυμό του αυτοκράτορος και εκτραπεί ούτος στην εικονομαχία.Όμως ο Άγιος Θεόδωρος ακολουθών την ακριβή οδόν της Πίστεως,δεν εδέχθη την παρέμβασιν της πολιτειακής εξουσίας στα εκκλησιαστικά θέματα και μάλιστα επί παραβάσει των Ιερών Κανόνων και των θεσμών της Εκκλησίας,(σ.σ.:Ιδού πάλιν η παραδοχή πως,εκκλησιαστικοί θεσμοί οι οποίοι,αν και δεν έχουν δογματικόν χαρακτήρα,αποτελούν την φυσικήν απόρροιαν της Ορθοδόξου Πίστεως,εις αδιάσπαστον αλληλοπεριχώρησιν με αυτήν),…και ως εκ τούτου διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Πατριάρχη(ενν. τον Άγιον Νικηφόρον)και με όσους συνήργησαν στην αθώωση του ιερέως Ιωσήφ.Τότε ο αυτοκράτωρ εξόρισε τον Άγιον Θεόδωρον,τον αδελφόν του Άγιον Ιωσήφ και τον Άγιον Πλάτωνα(αδελφόν της μητρός του Αγίου Θεοδώρου),…και όλους τους  Μοναχούς της μονής του Στουδίου,(σ.σ.:διότι και τούτοι ήσαν ομόφρονες με τον Άγιον ηγούμενον αυτών),…ως παραβάτες των βασιλικών,και αρχιερατικών διαταγών>>.(<<Η αντιμετώπισις της αιρέσεως του Οικουμενισμού,κατά τον Όσιον Θεόδωρον τον Στουδίτην>>.Ιερομονάχου π.Ευθυμίου Τρικαμηνά,σ.165-166).

-Α3).Η αλλοπρόσαλλος<<διαπίστωσις>>του συντάκτου της,υπό κρίσιν,εισηγήσεως,πως<<οι ενέργειες>>των αντισταθέντων,Ορθοδόξων Χριστιανών, κατά της,εν λόγω,καινοτομίας,κατεστάθησαν αίτιον<<δημιουργίας σχίσματος>>εις την Εκκλησίαν,(με την γνωστήν εις πάντας έννοιαν),ανασκευάζεται και ανατρέπεται υπό του ιδίου π. Ευθυμίου,εις το προαναφερθέν σύγγραμμα αυτού,όπου,-κατά μίαν ορθήν εξ ορθοδόξου επόψεως ερμηνευτικήν προσέγγισιν η οποία επιχειρήται υπ’αυτού εις το προαναφερθέν περιστατικόν εκ του βίου του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου εις το οποίον συμπυκνούται συνοπτικώς άπασα η διαχρονική έμπρακτος ομολογιακή εκκλησιαστική ορθόδοξος δεοντολογία-,δίδεται η ορθή εννοιολογική ερμηνεία του <<σχίσματος>>,ως η διαχρονικώς επιβεβλημένη Ορθόδοξος Αποτείχισις από τους παραβάτας,-εκπροσώπους της εκάστοτε<<κρατούσης εκκλησίας>>-,πάντων των εκκλησιαστικών θεοπνεύστων θεσμοθεσιών και ουχί ως απόσχισις εκ της διαχρονικής Εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων,εις την οποίαν ,(απόσχισιν),διολισθαίνουν οι εκάστοτε παραβάται των Ορθοδόξων Δογμάτων,αλλά και των Ιερών Παραδόσεων ,αποχωρίζοντες εαυτούς εκ του σώματος Αυτής.

-Tούτο το γεγονός,(της Ορθοδόξου Αποτειχίσεως),αναδεικνύεται και κατοχυρούται,και  υπό του ΛΑ’,(31ου),Αποστολικού Ιερού Κανόνος,εν συναρτήσει με την ερμηνείαν αυτού και την πρώτην υποσημείωσιν του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου,εις τον ΙΕ’ Ιερόν Κανόνα της ΑΒ’ Ιεράς Συνόδου.Όπερ σημαίνει πως η διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας των Ορθοδόξων Χριστιανών με την<<τότε, λατινοφρονούσα,εκκλησιαστική ηγεσία>>, ένεκα της εορτολογικής-ημερολογιακής καινοτομίας,κέκτηται και Κανονικής κατοχυρώσεως.Λέγει ο ΛΑ’ Ιερός Κανών των Αγίων Αποστόλων:<<Εί τις Πρεσβύτερος,καταφρονήσας του ιδίου Επισκόπου,χωρίς συναγάγει,και θυσιαστήριον έτερον πήξει,ΜΗΔΕΝ ΚΑΤΕΓΝΩΚΩΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΝ ΕΥΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ,καθαιρείσθω ως φίλαρχος.Τύραννος γάρ εστιν.Ωσαύτως δε και οι λοιποί Κληρικοί,και όσοι εν αυτώ προσθώνται,οι δε λαϊκοί αφοριζέσθωσαν…>>. 

-Ερμηνεύει δε τούτον τον κανόνα ο Άγιος Νικόδημος ως εξής:<<…Όποιος Πρεσβύτερος ήθελε καταφρονήση τον ιδικόν του Επίσκοπον,και χωρίς να γνωρίση αυτόν πώς ΣΦΑΛΛΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ή εις τήν ευσέβειαν ,Ή ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ:ταυτόν ειπείν,χωρίς ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΗ ,ΑΥΤΟΝ πως είναι ΦΑΝΕΡΑ, ή αιρετικός, ή ΆΔΙΚΟΣ,ήθελε συμμαζώνη κατ’ιδίαν τους Χριστιανούς,και κτίσας άλλην εκκλησίαν ήθελε λειτουργή εις αυτήν ξεχωριστά,και χωρίς την άδειαν και γνώμην του Επισκόπου του,ο τοιούτος ως φίλαρχος άς καθαίρεται…>>.

-Εις την πρώτην,δε,υποσημείωσίν του εις τον ΙΕ’ Ιερόν Κανόνα της ΑΒ’ Ιεράς Συνόδου άναφέρει:<<Αγκαλά και ο λα’ Αποστολικός,ΑΝΕΥΘΥΝΟΝ ΚΡΙΝΗ και ΤΟΝ ΧΩΡΙΖΟΜΕΝΟΝ,εάν γνωρίζει αυτόν,(σ.σ.:τον Επίσκοπον), ΚΑΙ ΑΔΙΚΟΝ>>.(Πηδ.,σ.358).

-Εάν,λοιπόν και μόνον διά το γεγονός πως ὅταν  ο Επίσκοπος<<είναι φανερά άδικος>>,<<ο λα’ Αποστολικός Κανών,κρίνει ως ανεύθυνον,>>-δηλαδή ως αναίτιον προκλήσεως σχίσματος εις την Εκκλησίαν-,<<τον χωριζόμενον>> από τον<<φανερά άδικον>>Επίσκοπον,διά ποίον λόγον κατηγορούνται με υπέρμετρον ασέβειαν,προφανεστάτην εμπάθειαν,προκατάληψιν, και τόσον πολύ αδικούμενοι,οι αποτειχισθέντες Ορθόδοξοι Χριστιανοί,ώς υπαίτιοι σχίσματος εις την Εκκλησίαν,ενώ τούτο το ανοσιούργημα βαρύνει αποκλειστικώς τους<<τότε αρχιερείς>>,(εντολοδόχους των Μασωνικών στοών εις τάς οποίας υπήγοντο),τους ομόφρονας αυτών,Κληρικούς και λαϊκούς και τους μέχρι σήμερον,διαιωνίζοντας τούτο εν εαυτοίς; Και το οποίον χαρακτηρίζεται από:Την ασεβεστάτην αθέτησιν εγγράφων παραγγελμάτων Αγίων Πατέρων και Αγίων Οικουμενικών Συνόδων,από την προσβολήν κατά του δόγματος της Ορθοδόξου Ενότητος εις την Πίστιν και εις την Θείαν Λατρείαν,η οποία συνεπάγεται την αλλοίωσιν και αθέτησιν του άρθρου του Συμβόλου της Πίστεως: «Πιστεύω…εις ΜΙΑΝ…Εκκλησίαν»,από την υποδαύλισιν μίσους μεταξύ των Χριστιανών,από την έκχυσιν χριστιανικού αίματος,από την κατ’ επανάληψιν,βεβήλωσιν των Αχράντων Μυστηρίων, συμφώνως προς αδιαψεύστους μαρτυρίας,από την διαπόμπευσιν, τους βασανισμούς και τας εξορίας Κληρικών  και πολλών άλλων,σταλινικού τύπου,«σωφρονιστικών»,ανοσιουργημάτων;

-Επανερχόμενοι εις τα προηγούμενα,θα αναφερθούμε εις την προαναφερθείσαν ερμηνευτικήν προσέγγισιν,εις την οποίαν γράφονται τά εξής:

-<<Από το τμήμα αυτό του βίου του Οσίου βλέπομε τους μοναχούς της μονής του Στουδίου να προτιμούν την ενσωμάτωσίν των διά της Πίστεως,(σ.σ.:Ιδού και πάλιν η ιδιότης του χαρακτήρος των Ορθοδόξων Ιερών Παραδόσεων ως ισοδυνάμου αιτίου δι’αποτείχισιν,πρός τον  χαρακτήρα αυτής καθ’εαυτής της Ορθοδόξου Πίστεως),με την διαχρονική Εκκλησία και να μην αποδέχονται την εκκλησιαστική κοινωνία με τηνΕκκλησία,(σ.σ.:δηλαδή,με την «κρατούσα εκκλησία»της εποχής των),η οποία παρανομούσε αθετούσα μία ευαγγελική εντολή.(Σ.σ. και ουχί αθετούσα κάποιο Δόγμα της Πίστεως).Θά ηδυνάμεθα στο σημείο αυτό να ισχυρισθούμε,ότι αυτό το <<σχίσμα>>είναι κατ’επίφασιν…Δηλαδή υπάρχει ένας φαινομενικός χωρισμός,αλλά,(ουσιαστικώς υπάρχει), μία βαθύτερη ένωσις…(ενν. με την διαχρονικήν Εκκλησίαν των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων).

-Το σχίσμα,λοιπόν,θα το εννοήσωμε ως έναν χωρισμό από την Πίστη της διαχρονικής Εκκλησίας και ως μία παρέκκλιση από τους νόμους της και τους Ιερούς Κανόνες,χωρίς να υπάρχη σοβαρώτατος,(ορθότερον:σοβαρός),λόγος.Δηλαδή,(όταν),η παρέκκλισις αυτή γίνεται λόγω εγωισμού,δειλίας,και συμβιβασμού και οιασδήποτε άλλης σκοπιμότητος.Πάντως,εκεί όπου τηρείται η ακρίβεια της πίστεως,…εκεί υπάρχει η ομολογία,ο διωγμός και η αποδοχή του σταυρικού Ευαγγελίου>>.(Σ.σ.Ιδού η ακριβής εξεικόνισις,αφ’ενός μέν,της υπαγωγής των καινοτόμων και των ομοφρόνων αυτών,εις την κατάστασιν των  σχισματικών,αφ’ετέρου δε,της επιβεβλημένης υγειούς Ορθοδόξου ομολογιακής ενστάσεως των αντισταθέντων,Ορθοδόξων Χριστιανών,κατά της Οικουμενιστικής εορτολογικής-ημερολογιακής καινοτομίας).

-Κατόπιν των όσων μέχρι τούδε εγράφησαν,γίνεται αντιληπτόν εις κάθε εχέφρονα,ότι ματαιοπονούν αγωνιζόμενοι όλοι εκείνοι οι,-και εις τον χώρον των αποτειχισθέντων ευρισκόμενοι-,κληρικοί και λαϊκοί,αφ’ενός μέν,επιχειρούντες να δικαιολογήσουν,τρόπον τινά,την αντικανονικότητα και τον οικουμενιστικόν χαρακτήρα και προσανατολισμόν της ημερολογιακής-εορτολογικήςκαινοτομίας,την οποίαν υιοθέτησαν εν εαυτοίς,(όπως, κατά δυστυχίαν αυτού,είχεν υιοθετήσει πρό πολλών(;;;)ετών και ο γράφων,-ο Κύριος άς γίνει ίλεως!!-),αφ’ετέρου,δε,εθελοτυφλούντες,(ή,ασυναισθήτως,«λατινοφρονούντες»),εμμένουν  πεισμόνως εις την παραμονήν εις αυτήν,υπερμαχούντες υπέρ αυτής,μη συναισθανόμενοι πως τοιουτοτρόπως παραμένουν,(εν μέρει),εντειχισμένοι εις τον Οικουμενισμόν,αθετούντες,παραλλήλως,την ευαγγελικήν εντολήν:<<Εξέρχεσθε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε,λέγει Κύριος και ΑΚΑΘΑΡΤΟΥ ΜΗ ΆΠΤΕΣΘΕ>>!(=Μή εγγίζετε ουδέ διά των άκρων των δακτύλων σας)!>>.(Β’ ΚΟΡ.στ’,17).Διότι αποτελεί ψευδαίσθησιν εξόδου από την αίρεσιν το γεγονός,πως ενώ επιχειρήται η αποτείχισις εξ αυτής,ταυτοχρόνως διατηρείται η σύνδεσις, με αυτήν,(ΤΟ:ΑΠΤΕΣΘΕ),διά μέσου,έστω και ενός,εκ των όρων επί  των οποίων αυτή δομείται.

 -Κοινήν συνισταμένην τῶν, εἰς  τήν  πρώτην  σελίδα, προαναφερθεισῶν  παραγράφων: Β’, Γ’  καί Δ’,  ἀποτελεῖ  τό,( ἕνεκα ἐλλείψεως  ὁλοκληρωμένης  γνώσεως  τῶν, τότε  ἱστορικῶν  γεγονότων, ἤ  ἔνεκα  ἀδικαιολογήτου ἐμπαθούς  προκαταλήψεως;), αὐθαίρετον, ὑποκειμενικόν  καί, ὥς ἐκ τούτου, ἀνυπόστατον  συμπέρασμα  τοῦ  συντάκτου τῆς, ὑπό  κρίσιν,εἰσηγήσεως, πώς: <<οἱ… «ΓΟΧ»>>(!!!),δέν  ἠγωνίσθησαν ἐξ  ἀρχῆς καί  ἐν  ἐπιγνώσει, κατά τῆς   παναιρέσεως τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς καθ’ ἑαυτῆς,-διότι, ἀφ’ ἑνός  μέν, διακατείχοντο  ἀπό  ἄγνοιαν  ἀκόμη καί  τῆς, κατά τό γράμμα, διατυπώσεώς  της, ἀφ’ ἐτέρου  δέ, ἔχοντες <<… μεγαλοποιήσει τήν ἀλλαγή τοῦ  Ἡμερολογίου…τό ὁποῖον ἔβλεπαν ὡς μόνο πρόβλημα καί…δικαιολογία ἀποσχίσεώς τους ἀπό τήν Ἐκκλησία,(σ.σ.:προφανῶς ἐννοεῖ ὡς «Ἐκκλησία», τήν, καί ὑπό τῶν οἰκουμενιστῶν ἐννοουμένην, παρανομήσασαν ἱεραρχίαν τῶν «ἐκκλησιῶν»  τῆς  Ἑλλάδος καί  τῆς  Κωνσταντινουπόλεως),διά  τοῦτο,<<…προσπάθησαν  νά ξεσηκώσουν τόν κόσμο γιά τό ἐλάσσον…πού  δέν  εἶχε ἄμεση σχέση μέ  τό  δόγμα>>.

-Ἡ  τελευταία  φράσις, παραπέμπει  εἰς  τάς,- οἰκουμενιστικῆς  χροιᾶς  καί   νοοτροπίας-, ἐκφράσεις:<<δέν  εἶναι  δόγμα  τοῦτο>>, << δέν  εἶναι  δόγμα  τό  ἄλλο >>, <<ἐκεῖνο  δέν  ἀποτελεῖ  δογματικό  ζήτημα >> κ. ο. κ. Ἐκφράσεις  αἱ  ὁποῖαι, (κατά  τό  οἰκουμενιστικόν  φρόνημα ), ὑποδηλώνουν  πώς  ὅ,τι  δέν  ἀποτελεῖ  δόγμα  δύναται  νά  ὑποστῆ  μεταβολήν,(ὑπό  οἱουδήποτε  καί μάλιστα ἀναρμοδίως  καί  μονομερῶς)(;) (Ὄπως, εὐστόχως  ἀναδεικνύει, ὑπό  τύπον  ἐρωτήματος ,   ὁ  ἐκπαιδευτικός  κ.  Νικόλαος  Μάννης, εἰς  τήν, ἀναμφιβόλως, ἐξαιρετικήν  ἡλεκτρονικήν  ἔκδοσιν-βιβλίον  αὐτοῦ: << Ὁρός  τῆς  ἀληθείας >>, (σελ. 4 ),πώς  φρονοῦν  οἱ  οἰκουμενισταί   καί  οἱ  φιλοκαινοτόμοι .

-Διάψευσιν  καί  ἀνατροπήν  τῶν , ὡς  ἄνω ,συκοφαντικῶν  ψευδολογημάτων , αποτελεῖ  πλῆθος  δημοσιευμάτων , ἐκείνης  τῆς  ἐποχῆς ,(ἐκ τῶν ὁποίων  ὀλίγα ἀποσπάσματα  θά  παρατεθοῦν ,δειγματοληπτικῶς , κατωτέρω ),διά  τῶν  ὁποίων  ἀποδεικνύεται , πώς  παρά   τό  γεγονός  πώς  ὁ  Οἰκουμενισμός  ἦτο ἀκόμη  ἄγνωστος , ἀκόμη  καί  ὡς  ὅρος- διατύπωσις , ἐν  τούτοις  οἱ  Ὁρθόδοξοι  Χριστιανοί , ἀντελήφθησαν  ἐξ  ἀρχῆς  τά  ἐνωτικά  σχέδια  τῶν  καινοτόμων –οἰκουμενιστῶν ,δηλαδή  τήν  ὑποταγήν  τῆς  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας  εἰς  τήν  αἱρετικήν  Δύσιν ,-γεγονός  τό  ὁποῖον  ἀποτελεῖ  τήν  οὐσίαν  καί  τόν πυρῆνα  τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ -,καί  ἀντέδρασαν  κατ’ αὐτῶν , ποικιλοτρόπως , ἐντός  τοῦ  νομίμου  πλαισίου  τῆς  διαχρονικῆς  Ὀρθοδόξου καί  ἐμπράκτου, Ἁγιοπατερικῶς  ὑπαγορευθείσης, δεοντολογίας, καί  τῶν  Ἱερῶν  Κανόνων  τῆς  Ἐκκλησίας,(ὅπως, ἐκτενῶς καί  ἀρκούντως ἀπεδείχθη  διά  τῶν  μέχρι  τοῦδε  ἀναφερθέντων), δηλαδή:  καί  διά  τῆς  νομίμου, (ἐκκλησιαστικῶς), Ἀποτειχίσεως  καί  διά  τῆς  γραφίδος.(Ἄραγε  αὐτοῦ  τοῦ  εἴδους  αἱ  ἀντιδράσεις  χαρακτηρίσθηκαν  ὑπό  τοῦ συντάκτου  τῆς  κρινομένης εἰσηγήσεως, ὡς  ἀπορρέουσαι  ἐκ  φανατισμοῦ );

- Α).<< …Καί  οὐ  μόνον  τοῦτο ,ἀλλά  ἀποσχισθείσης  τῆς  Ἐκκλησίας  τῆς  Ἑλλάδος ,… τοῦ  Μεγάλου  Σώματος  τῆς  Ὀρθοδοξίας, ἐδημιουργήθη  καί  τό  κατά  τοῦ  Χριστιανισμοῦ,(σῶμα), μετά  τῶν  ἐκκλησιῶν  τῆς  Δύσεως  καί  οὐχί  συγχρόνως  μετά  τῶν Ὀρθοδόξων  Πατριαρχείων  καί  Ἐκκλησιῶν, παρασχοῦσα  οὕτω  εἰς  τούς  πολλούς  τήν  ἐντύπωσιν  ὅτι  ἀπεσχίσθη  τῆς  Ὀρθοδοξίας  διά  νά  προσεγγίση  πρός  τήν  ἐκκλησίαν  τῆς  Δύσεως>>.(Κ. Δ. ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ-Δικηγόρος-Παλαιόν  Φάληρον. 29/11/1926 ).(1).

-Β).<< Ὅταν  ὁ  σοφός  Σολομὼν  ἐν  ταῖς  Παροιμίαις  αὐτοῦ  ἔλεγεν: «Μή  μέταιρε  ὅρια  αἰώνια, ἃ  ἔθεντο οἱ  Πατέρες  σου», ἐκήρυσσε  πρῶτος  τόν  νόμον  τοῦ  σεβασμοῦ  πρός  τάς  Παραδόσεις. Καί  ὁ  νόμος  οὗτος  χαραχθείς  ἔκτοτε  εἰς  τάς  συνειδήσεις  τῶν  Χριστιανῶν  ἀπετέλει  τό  θεμέλιον  τῆς Πίστεως, θεμέλιον  παντός  γραπτοῦ  καί  θετοῦ  νόμου  ἰσχυρότερον.

Ἀλλ’ ὁ  ἀρχηγός  τῆς  Ἐκκλησίας  τῆς  Ἑλλάδος  μέ  ἀλαζονικήν  δοξησοφίαν  διεσκέλισεν  τά  «αἰώνια  ὅρια  ἃ  ἔθεντο  οἱ  Πατέρες»ἵνα  χωρήση (=προχωρήση)ἀδέσμευτος  πρός  τήν  ἐκκλησίαν  τῆς  Δύσεως>>!  (2).

-Γ ).Διά  τῆς  μεταβολῆς  τοῦ  Ἐκκλησιαστικοῦ  Ἡμερολογίου, ἡ  Ἐκκλησία  τῆς  Ἑλλάδος  ἀποσχισθεῖσα  ἀπό  τοῦ  σώματος  τῶν  λοιπῶν  Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν  ηὐτομόλησε  πρός  τῆς  Παπικῆς  ἐκκλησίας  τάς  προφυλακάς, χωριζομένη  ἀπό  τοῦ  ὅλου  στρατοπέδου  της  διά  τοῦ  τύπου  τοῦ  δόγματος  αὐτῆς. Ἀλλ’ ὅταν  χιλιετηρίδων  παραδόσεις  καί  ἱστορία  Ἱερῶν  Μαρτυρίων  καί  θυσιῶν  διεσκελίσθησαν, καί  φρούρια  ἰσχυρά  θείων  Κανόνων  καί  Συνοδικῶν  ἀποφάσεων  ἐκρημνίσθησαν, διά  νά  συντομευθῆ  ἡ  ἀπόστασις  ἡ  χωρίζουσα  τήν  ἐκκλησίαν  τῆς  Δύσεως  ἀπό  τήν  Ὀρθοδοξίαν, ὁ  τύπος  τῆς  δογματικῆς  διαφορᾶς  θά  σχισθῆ  αὔριον  ὑπό  τοῦ  αὐτοῦ  Ἀρχιεπισκόπου  Ἀθηνῶν  ἢ  ὑπό  ἄλλου  νεωτεριστοῦ  συναδέλφου  του  μετά  τῆς  αὐτῆς  ἐλαφρότητος  καί  εὐκολίας, μεθ’ ἧς  κατερρίφθησαν  τά  ὑπερήφανα  τείχη  τῶν παραδόσεων  καί   τῶν  κανόνων  τῆς  Ἀνατολικῆς  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας>>.(3).

-Δ)<<Ἀλλά  καί  ἀθετοῦντες  τά  δόγματα  ποίαν  θά  ἐπέφερον  μεγαλυτέραν  βλάβην  εἰς  τήν  Ἐκκλησίαν  ἀπό  τήν  ἐπενεχθεῖσαν  διά  τῆς  ἀθετήσεως  τῶν  Ἱερῶν  Παραδόσεων; Κρατοῦντες  τό  δόγμα  ἀλλ’ ἀθετοῦντες  τάς  Παραδόσεις  τί  διέσωσαν; Ἐκρήμνισαν  τό  ὅλον  οἰκοδόμημα  καί  κρατοῦσι  τούς  ἀκρογωνιαίους  λίθους αυτοῦ,ἵνα  τούς  ἐπιδεικνύουν  εἰς  τούς  ἁπλουστέρους, ἐνῶ  διά  τῆς  ἰσοπεδώσεως  τοῦ  πεδίου  ἐφ’ οὗ  ὑψοῦτο  τό  οἰκοδόμημα  ἤνοιξαν  τήν  δίοδον  προς  τήν  Παπικήν  ἐκκλησίαν  καί  τείνουν  προς  αὐτήν  τήν  χεῖρα  ἔτοιμοι  νά  τεθῶσιν  ὑπό  τό  κράτος  καί  τήν  εὐλογίαν,( σ. σ. δηλαδή  ὑπό  τήν  ἐξουσίαν), αὐτῆς>>.(4).                                                                                                                         

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-(1).<<Δέκα  ἄρθρα  γιά  τό  Ἡμερολογιακό, ἀπό  τήν  ἐφημερίδα «ΣΚΡΙΠ»(1925- 1930):Νικολάου  Μάννη, ἐκπαιδευτικοῦ.

-(2).<< Ἡ  πραγματική  ἀλήθεια  περί  τοῦ  Ἐκκλησιαστικοῦ  Ἡμερολογίου>>. {Μάρτιος  1928}.Γρηγορίου  Εὐστρατιάδου. Διευθυντοῦ  τῆς  ἐφημερίδος  «ΣΚΡΙΠ».(Σελ. 195).

-(3),  &  (4).Αὐτόθι. (Σελ.   196).

                                                    

                                    Α Ν  Τ  Ι        Ε  Π  Ι  Λ  Ο  Γ  Ο  Υ.                                            

-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ  ΕΚ  ΤΩΝ  ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΩΝ  ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ  ΣΟΦΟΥ  ΙΑΤΡΟΥ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ   ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ: «ΚΑΤΑ  ΕΝΩΤΙΚΩΝ»   ΚΑΙ   «ΤΟ   ΣΥΓΚΡΙΜΑ».

                                       « Τ  Ο     Π  Α  Λ  Α  Ι  Ο  Η  Μ Ε  Ρ  Ο  Λ  Ο  Γ  Ι  Τ  Ι  Κ  Ο  Ν» .                                

                                           

-<<Λίγοι  ἔχουν,  δυστυχῶς, ἐννοήσει  τήν  σημασία  τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ»,ὅπως  ὀνομάζεται, ζητήματος. Οἱ  περισσότεροι  ἀποδίδουν  σέ  στενοκεφαλιά  τοῦ  ἀγραμμάτου  λαοῦ  τήν  ἀντίδραση  τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν»,(σ. σ. τά  εἰσαγωγικά  ημέτερα), δεῖγμα  κι  αὐτό  τῆς  βαθειᾶς  περιφρονήσεως  πού  τρέφουν  οἱ  οἰηματίες  ἐγγράμματοι  πρός  τούς  ἀγραμμάτους. (Σ.σ.: Ἄραγε, κατά  τό  ἀλαζονικόν  φρόνημα  τῶν οἰηματιῶν  ἐγγραμμάτων, μήπως  μεταξύ  τῶν «ἀγραμμάτων» καί «… φανατικῶν  Γ.Ο.Χ.[!!!] », συγκαταριθμοῦνται  καί  οἱ, κατ’ἐκείνην  τήν  ἐποχήν, ἀντιδράσαντες κατά  τῆς  Ἡμερολογιακῆς - Ἑορτολογικῆς  καινοτομίας, καθηγηταί, νομικοί, κανονολόγοι, διευθυνταί  ἐφημερίδων,  δημοσιογράφοι, λόγιοι  Κληρικοί  καί  Μοναχοί  κ. λπ.); Ὅμως  οἱ ἀγράμματοι  αὐτοί, γιά  νά  ἀντιδράσουν  ὅπως  ἀντέδρασαν, θά  ἔπρεπε  νά  ἔχουν, ἄν  μή  τι  ἄλλο, θρησκευτικόν  ζῆλον  καί  ἐνδιαφέροντα  πνευματικά, πού  τά  ἐστερεῖτο  η μάζα  τῶν  ἀδιαφόρων  πού  ἀκολούθησαν, χωρίς  κἄν  νά  γνωρίζουν  πῶς  τίθεται  τό  πρόβλημα, τήν  πλειοψηφία  τῶν  ἱεραρχῶν>>.

-<<Εἶναι  γνωστό, ὅτι  καί  τά  δύο  Ἡμερολόγια  εἶναι  ἀνακριβῆ.  Οὔτε  οἱ «Παλαιοημερολογῖτες» ἐπέμειναν  στό  «παλαιό» Ἡμερολόγιο, οὔτε  οἱ  Νεοημερολογῖτες  ἔφεραν  τό  νέο  Ἡμερολόγιο  γιά  λόγους  ἀστρονομικῆς  ἀκριβείας. Ἡ  ἀλλαγή  τοῦ  Ἡμερολογίου  ἦταν  ἡ  πρώτη  πράξη  τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ, ἡ  πρώτη  ἐμπράγματη  ἐφαρμογή  του. Μέ  τήν  εἰσαγωγή  τοῦ  δυτικοῦ  ἑορτολογίου  στήν  Ἐκκλησία  τῆς  Ἑλλάδος  πραγματοποιήθηκε  ἡ  ἑορτολογική  ἕνωσή  της  μέ  τούς  Παπικούς  καί  τούς  Προτεστάντες>>.

-<<Μέ  τήν  ἀλλαγή  τοῦ  Ἡμερολογίου  ἐπήρχετο  διάσπασις  τῆς  λειτουργικῆς  συμπνοίας  μεταξύ  τῆς  ἑλληνικῆς  Ἑκκλησίας  καί  ὅλων  τῶν  ἄλλων  Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν, οἱ  ὁποῖες  διατηροῦν  μέχρι  σήμερα, (σ. σ.: ἐνν. τήν  δεκαετία  τοῦ  1960),τό  «παλαιό»Ἡμερολόγιο…Τόσοι  κόποι  τῶν  Πατέρων  μας, τόσαι  Σύνοδοι  χρειάσθηκαν γιά  νά  θεσπισθῆ  τό  ἑορτολόγιο. Καί  ὅλα  αὐτά  γιά  νά  ὑπάρξη  λειτουργική  εὐρυθμία  μεταξύ  τῶν  Χριστιανικῶν (Ὀρθοδόξων) Ἐκκλησιῶν.Γιατί  αὐτή  ἡ  εὐρυθμία  καί  σύμπνοια  ἐκφράζει  τήν  ἐσωτερική  λειτουργική  ἑνότητα  τῆς  Ἐκκλησίας. Αὐτή  εἶναι  πού  κάνει  τήν  Ἐκκλησία  ΚΑΙ  ΑΙΣΘΗΤΩΣ  ΜΙΑ…Δέν  εἶναι  διοικητική, πειθαρχική, οὔτε  ὀργανωτική  ἡ  ἑνότης  τῆς  Ἐκκλησίας, ἀλλά  λειτουργική. Γι’αὐτό  ἔχει  τόσο  μεγάλη  σημασία  τό  ἑορτολόγιο. Ἡ  ἑνότης  πού  πηγάζει  ἀπό  τήν  Θεία  Εὐχαριστία, τήν  μία  Πίστη  καί  τό  ἔνα  Βάπτισμα, παύει  νά  εἶναι  ἐξωτερικά  ἔκδηλη, ὅταν  ὑπάρχει  λειτουργική  ἀναρχία>>.

               Ν Ε Ο Η Μ Ε Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Τ Ι Σ Μ Ο Σ    Ι Σ Ο Ν     Ο Ι Κ Ο Υ Μ Ε Ν Ι Σ Μ Ο Σ.

         

-Οἱ  Νεοημερολογῖτες  ἰσχυρίζονται, ὅτι  διόρθωσαν  τό  ἡμερολόγιο  γιά  καθαρά  ἀστρονομικούς  λόγους. Ἦταν, λέγουν, ντροπή  νά  ἀκολουθοῦμε  ἕνα  λανθασμένο καί  ἀπηρχαιωμένο  ἡμερολόγιο. Πολύ  καλά. Τήν  Ἐκκλησία  βέβαια  δέν  τήν   ἐνδιαφέρει  ἡ  ἀστρονομική  ἀκρίβεια  τοῦ  ἡμερολογίου, τήν  ἐνδιαφέρει  μόνον  ἡ  λειτουργική  καί  ἑορτολογική  ἑνότητα  καί  τάξη  τῶν  κατά  τόπους  Ἐκκλησιῶν. Ἀλλά  ἔστω, ἄς  ὑποθέσουμε, ὅτι  πράγματι  γιά  τήν  ἐπιστημονική  ἀκρίβεια  ἀγωνιοῦσαν  οἱ  ἄνθρωποι  αὐτοί. Τότε,  γιατί  δέν  διώρθωσαν  πράγματι  τό  ἡμερολόγιο  μέ  βάση  τά  ἐπιστημονικά  δεδομένα  τοῦ  20^ου  αἰῶνος, ἀλλά  ἐφήρμοσαν  ἕνα  ἐπίσης  λανθασμένο  ἡμερολόγιο  χρονολογούμενο  ἀπό  τόν  16^ο  αἰῶνα, τό  ἡμερολόγιο  τοῦ  Πάπα  Γρηγορίου  τοῦ  ΙΓ’;

Γιατί  δέν  ἐφήρμοσαν  τό  τόσο  μελετημένο  τοῦ  Πέτρου  Δραγγίτς, πού  ὑπεβλήθη  στό  δῆθεν  πανορθόδοξο  συνέδριο  τῆς  Κωνσταντινουπόλεως  τοῦ  1923;

Διότι  ὁ  πραγματικός  σκοπός  δέν ἦταν  ἡ  ἐπιστημονική  διόρθωση  τοῦ  ἡμερολογίου, πρᾶγμα  ἐντελῶς  ἄχρηστο  ἀπό  ἐκκλησιαστικῆς  ἀπόψεως. Ὁ  πραγματικός  σκοπός  ἦταν  ἡ  ἑορτολογική  ἕνωση  τῶν «Ἐκκλησιῶν»,καί  αὐτή  δέν  μποροῦσε  νά  πραγματοποιηθῆ, παρά  μόνον  μέ   τήν  προσχώρηση  τῶν  Ὀρθοδόξων  στό  Γρηγοριανό  ἡμερολόγιο  τῶν  Παπικῶν  καί  τῶν  Προτεσταντῶν, γιά  νά  ἔχουν  ὅλοι  τό  ἴδιο  ἑορτολόγιο  καί  νά  ἀρχίση  ἀπό  κάπου  νά  πραγματοποιῆται τό  πρῶτο  στάδιο  τοῦ  Οἰκουμενισμοῦ: ἡ  ἕνωση  τῶν  Χριστιανικῶν  λεγομένων  Ἐκκλησιῶν.    

-Δέν  εἶναι  λοιπόν  ἀπό  παθολογική  ἀγάπη  πρός  δέκα  τρεῖς,(13),χαμένες  ἡμέρες, πού  οἱ «Παλαιοημερολογῖτες» διέκοψαν  τήν  ἐκκλησιαστική  κοινωνία  μέ  την  καινοτόμο  Ἐκκλησία, ἀλλά  γιά  νά  μείνουν  Ὀρθόδοξοι.

-Νεοημερολογιτισμός  ἴσον  Οἰκουμενισμός, ἴσον  ἄρνηση  τῆς  Ἀληθείας, ἄρνηση  τῆς  Μίας  καί  Ἁγίας  Ἐκκλησίας, ἄρνηση  τῆς  Ἱερᾶς  Παραδόσεως, ἄρνηση  τῆς  συνεχοῦς  παρουσίας  τοῦ  Ἁγίου  Πνεύματος  μέσα  στήν  Ἐκκλησία.

Οἱ  νεοημερολογῖται  ἐκήρυξαν  λανθασμένη  τήν  ἑορτολογική  τάξη  τῶν  Πατέρων  τῆς  Ἐκκλησίας, ἀνέτρεψαν  τήν  ἑορτολογική  σχέση  μεταξύ  Πασχαλίου  καί  ἀκινήτων  ἑορτῶν, κατήργησαν  νηστεῖες, μετέτρεψαν  ἀκίνητες  ἑορτές  σέ  κινητές,-π. χ.  τοῦ  Ἁγίου  Γεωργίου -,κατέστρεψαν  τήν  ἑορτολογική  ἀρμονία  καί  ἑνότητα  τῆς  Ἐκκλησίας  τῆς  Ἑλλάδος  καί  τῶν  ἄλλων  Ὀρθοδόξων  Ἐκκλησιῶν, πού  δέν  ἄλλαξαν  ἑορτολόγιο, καί  ὅλα  αὐτά  γιά  νά  συνεορτάζουν  μέ  τούς  αἱρετικούς  τῆς  Δύσεως. Προτίμησαν  νά  ἑορτάζουν, ὅταν  οἱ  ἄλλοι  ἀδελφοί  τους  Ὀρθόδοξοι  νηστεύουν, γιά  νά  πανηγυρίζουν  μέ  τούς  Παπικούς  καί  τούς  Προτεστάντες. Καί  τί  ἔγινε  μέ  τίς  ἀποφάσεις  τῶν  Συνόδων  τοῦ  1583, τοῦ  1587  καί  1593, οἱ  ὁποῖες  ἐπανειλημμένως  «εἶχον  ἀφορίσει, πάντας  ὅσους  θά  ἐδέχοντο  τήν  γρηγοριανήν  μεταρρύθμισιν»; Ἔκαναν, πώς  δέν  τίς  ἤξεραν, ἤ  τίς  περιφρόνησαν  μέ  τήν  μεγαλύτερη  ἀδιαντροπιά.

              

                                                Τ Ο  Μ Ι Κ Ρ Ο Ν     Π Ο Ι Μ Ν Ι Ο Ν.

-Ὁ  Οἰκουμενισμός  εἶναι  φωνή  ἀλλοτρίων. Οἱ  οἰκουμενισταί  ποιμένες, ὁσο  καί  ἄν  θέλουν  νά  φαίνωνται  Ὀρθόδοξοι, γιά  νά  ἐξαπατήσουν, εἶναι  στήν  πραγματικότητα «λύκοι  ἐν  προβάτου  δορᾶ  φθοράν  προβάτων  κατεργαζόμενοι».Τά  πρόβατα  τοῦ  Χριστοῦ  κατάλαβαν  μέ  ποιούς  ἔχουν  νά  κάνουν  καί  ἔφυγαν  μακρυά  ἀπό  τούς  λυκοποιμένες, κατά  τήν  ἐντολή  τοῦ  Χριστοῦ, τῶν  Ἀποστόλων, τῶν  Πατέρων. Καί  ἡ  παρεμβολή  τῶν  λυκοποιμένων  τούς  ὀνόμασε, χλευαστικά, «Παλαιοημερολογῖτες», ὅπως  ὀνόμαζαν  κάποτε, χλευαστικά, τούς  Χριστιανούς,«Ναζωραίους»…

- Ὁ  ἀγῶνας  τῶν «Παλαιοημερολογιτῶν» ἦταν  καί  εἶναι  γιά  τήν  Ὀρθοδοξία. Ἡ  ἀλλαγή  τοῦ  ἑορτολογίου  δέν  ἦταν  μόνον  μία  καταπάτηση  κανόνων. Ἦταν  ἡ  ἀρχή  τῆς  κατεδαφίσεως  τῶν  τειχῶν  τῆς  Ὀρθοδοξίας…Οἱ  «Παλαιοημερολογῖται» ποτέ  δέν  ἀγωνίστηκαν  γιά  δεκατρεῖς  ἡμέρες  καί  γιά  ἡμερολόγια. Ἡ  ἀστρονομική  ἀκρίβεια  ἦταν  ἡ δικαιολογία  τῶν  Νεοημερολογιτῶν. Οἱ  Ὀρθόδοξοι  στήν   Ἑλλάδα εἶδαν  νά  ἀνατρέπεται  ἡ  λατρευτική  ἀρμονία  τῆς  ἀνά  τόν  κόσμο  Ἐκκλησίας  τοῦ  Χριστοῦ, πού  βασίλευε  16  ὁλόκληρους  αἰῶνες.Εἶδαν  τήν  περιφρόνηση  πρός  τίς  παραδόσεις  τής  Ἐκκλησίας, εἶδαν  τήν  συγκρητιστική  ἐρωτοτροπία  μέ  τούς  αἱρετικούς  τῆς  Δύσεως, πού  ἦταν  ἡ  πραγματική  αἰτία  της  εἰσαγωγῆς  τοῦ  δυτικοῦ  καλενδαρίου, καί  τό  χειρότερο  ἀπ’ ὅλα, εἶδαν   ΤΗΝ  ΚΡΥΜΜΕΝΗ  ΑΡΝΗΣΗ  ΤΟΥ  ΑΛΑΘΗΤΟΥ  ΤΩΝ  ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ…(Σ.σ.: Εἴθε   οἱ ἀποτειχισμένοι  ἀδελφοί πού  ἀκολουθοῦν τήν  ἑορτολογική –οἰκουμενιστική  καινοτομία,νά  συνειδητοποιήσουν τόν κίνδυνον  τῆς  ἀπωλείας,τόν  ὁποῖον διατρέχουν  ἕνεκα  τῆς  πείσμονος  ἐμμονῆς  εἰς τήν, ὡς  ἄνω, ἄρνησιν  καί  βλάσφημον  ἀπαξίωσιν  τῆς  διαχρονικῆς  Ἐκκλησίας. ΓΕΝΟΙΤΟ!!).

-Ἔτσι  εἶδαν  τό  ἑορτολογικό  ζήτημα  οἱ «Παλαιοημερολογῖται» ΚΑΙ  ΟΙ  ΚΑΙΡΟΙ  ΕΔΕΙΞΑΝ  ΟΤΙ  ΕΙΔΑΝ  ΣΩΣΤΑ!!>>.  

Τ Ε Λ Ο Σ   Κ Α Ι   Τ Ω   Α Γ Ι Ω   Τ Ρ Ι Α Δ Ι Κ Ω     Θ Ε Ω     Δ Ο Ξ Α!!!

Κ Ω Ν Σ Τ Α Ν Τ Ι Ν Ο Σ      Γ Ε Ω Ρ Γ Ι Τ Σ Η Σ .