ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν δυναμικό Ιεράρχη του παλαιού εορτολογίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ο οποίος ποιμαίνει φτωχές και αδύναμες περιοχές του λεκανοπεδίου. Πρόκειται για τον Μητροπολίτη Αττικοβοιωτίας ( Γ.Ο.Χ.) Χρυσόστομο, έναν ξεχωριστό άνθρωπο και Ιεράρχη, χωρίς τα συνήθη πλέγματα που ακολουθούν ανθρώπους που κάνουν κάτι διαφορετικό και κυρίως τους Ιεράρχες μας. Ο Χρυσόστομος είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την ιερή αποστολή του και γιαυτό ευρίσκεται πάντα κοντά στον συνάνθρωπο με καλή διάθεση και με το χαμόγελο στα χείλη.
Είναι αλήθεια ότι έχει περάσει πολλές φορές και από το δικό μου μυαλό αυτή η σκέψη: να μην υπήρχε ούτε νέο, ούτε παλαιό ημερολόγιο!
Και η Εκκλησία μας να ήταν μία και ενιαία χωρίς την πολυδιάσπαση που υπάρχει σήμερα.
Και η σκέψη αυτή γίνεται εντονότερη όταν συναντώ κληρικούς με τον δυναμισμό και το ταπεραμέντο του παραπάνω ιερωμένου ο οποίος με τις πενιχρές του δυνάμεις και τα λίγα μέσα που διαθέτει σε σχέση με την επίσημη Εκκλησία, επιτελεί σημαντικότατο πνευματικό έργο και ανακουφίζει τη ζωή των ανθρώπων που ποιμαίνει.Υπέρ πάσης ψυχής Χριστιανών θλιβομένης και καταπονουμένης, ελέους Θεού και βοηθείας επιδεομένης. Ανεξαρτήτως ημερολογίου και εορτολογίου. Μακάρι να είχε η επίσημη Εκκλησία μας Ιεράρχες όπως ο Χρυσόστομος που δεν δίνει σημασία στο φαίνεσθαι αλλά στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο.
Και η Εκκλησία μας να ήταν μία και ενιαία χωρίς την πολυδιάσπαση που υπάρχει σήμερα.
Και η σκέψη αυτή γίνεται εντονότερη όταν συναντώ κληρικούς με τον δυναμισμό και το ταπεραμέντο του παραπάνω ιερωμένου ο οποίος με τις πενιχρές του δυνάμεις και τα λίγα μέσα που διαθέτει σε σχέση με την επίσημη Εκκλησία, επιτελεί σημαντικότατο πνευματικό έργο και ανακουφίζει τη ζωή των ανθρώπων που ποιμαίνει.Υπέρ πάσης ψυχής Χριστιανών θλιβομένης και καταπονουμένης, ελέους Θεού και βοηθείας επιδεομένης. Ανεξαρτήτως ημερολογίου και εορτολογίου. Μακάρι να είχε η επίσημη Εκκλησία μας Ιεράρχες όπως ο Χρυσόστομος που δεν δίνει σημασία στο φαίνεσθαι αλλά στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο.
Από πληροφορίες που έχουμε αυτή την εποχή ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος έχει αναλάβει με προσωπικά του έξοδα και μάλιστα εξ ολοκλήρου τις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως , οι οποίες είναι σε δραστηριότητα για όλο το καλοκαίρι. Τα πάντα παρέχονται εντελώς δωρεάν στα παιδιά.Και οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ευγνωμονούν την Εκκλησία τους για την προσφορά της.
Ο εν λόγω Ιεράρχης έχει πλήρη επίγνωση ότι διακονεί φτωχές περιοχές που έχουν ανάγκη και προσπαθεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων αυτών. Μάλιστα το αφιέρωμα στις κατασκηνώσεις εφέτος είναι για τη Μακεδονία μας, προκειμένου να δημιουργήσουν από αυτή την τρυφερή ηλικία στα παιδιά εθνική συνείδηση και αγάπη για την Μακεδονία μας που αυτοί που μας κυβερνούν την έβγαλαν στα ζάρια της διεθνούς διπλωματίας.
Με την ευκαιρία αυτή να πούμε ότι την Πέμπτη 16 Αυγούστου, ο Σεβ. Αττικοβοιωτίας Χρυσόστομος έκλεισε 19 χρόνια Αρχιερατείας στην υπηρεσία της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.19 ολόκληρα χρόνια κοντά στον πάσχοντα συνάνθρωπο των περιοχών που ποιμαίνει και μάλιστα με αθόρυβο και διακριτικό τρόπο, παρά τον πόλεμο που δέχεται από την επίσημη Εκκλησία.
Στην κατακλείδα των σκέψεων αυτών να πω κάτι που το θεωρώ σημαντικό, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Ήμουν και παραμένω πάντα κοντά στο παλαιό εορτολόγιο. Αυτό άλλωστε αποτέλεσε κάποτε και σημείο τριβής μου με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ο οποίος αρχικά είχε αντίθετη γνώμη. Ακόμη και όταν ήλθε στη Νέα Υόρκη όπου σπούδαζα μου ζήτησε να μην εκκλησιάζομαι στους παλαιοημερολογίτες. Με τα χρόνια όμως άλλαξε απόψεις. Και είχε σχέδιο που θα έλυνε αυτό το πρόβλημα, θα σταματούσε τον διχασμό και θα ανακούφιζε τους ανθρώπους που ευρίσκονται στο δίλημμα τί να κάνουν. Δυστυχώς τα διέκοψε όλα αυτά ο απρόσμενος επισκέπτης: ο θάνατος! Προσωπικά έμαθα να αγαπώ το παλαιό ημερολόγιο από την Μακαριστή γιαγιά μου, η οποία χωρίς να είναι παλαιοημερολογίτισα πήγαινε τακτικά σε ναούς και Μοναστήρια της Χίου που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες ως μαθητής σε Μονές του νησιού που ανήκουν στο παλαιό, όπως οι Άγιοι Πατέρες με τον σεβαστό μας Γέροντα Θεόδουλο αρχικά και στη συνέχεια με τον αγαπημένο μου Γέροντα Αμβρόσιο που έφυγε τόσο νωρίς.
Αλλά και στη Μονή των Ταξιαρχών στα Νένητα, με την Μοναχή Θεονύμφη μία λογία και φωτισμένη Μοναχή, κινητή Βιβλιοθήκη, που μου έκανε μάθημα στην Έκθεση και στα Πατερικά κείμενα της Εκκλησίας μας.
Τέλος στο διαμάντι του Ορθοδόξου Μοναχισμού της Ελλάδος, τον Άγιο Κωνσταντίνο, με το αυστηρό τυπικό και τον ιδιαίτερο κανονισμό που κάνει την Μονή αυτή μοναδική πανορθοδόξως. Είναι όχι μόνον «άβατη τοις ανδράσι», αλλά και οι Μοναχές που ασκούνται εκεί δεν μπορούν να εξέλθουν πλέον ισοβίως της Μονής.
Αυτά είναι τα πανάγια προσκυνήματα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων που γαλούχησαν πνευματικά και θωράκισαν την πίστη μου και με έκαναν να πιστεύω αυτό που αποτελεί μέχρι και σήμερα την πεποίθησή μου: όταν οι κληρικοί μας και οι Μοναχοί μας είναι σωστοί και ενάρετοι άνθρωποι δεν έχει σημασία αν ανήκουν στο νέο ή στο παλαιό ημερολόγιο. Στα μάτια ενός απλού Χριστιανού σημασία έχει η ποιότητα και η πνευματικότητα που εκπέμπει ένας κληρικός ή ένας μοναχός.
Ο εν λόγω Ιεράρχης έχει πλήρη επίγνωση ότι διακονεί φτωχές περιοχές που έχουν ανάγκη και προσπαθεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων αυτών. Μάλιστα το αφιέρωμα στις κατασκηνώσεις εφέτος είναι για τη Μακεδονία μας, προκειμένου να δημιουργήσουν από αυτή την τρυφερή ηλικία στα παιδιά εθνική συνείδηση και αγάπη για την Μακεδονία μας που αυτοί που μας κυβερνούν την έβγαλαν στα ζάρια της διεθνούς διπλωματίας.
Με την ευκαιρία αυτή να πούμε ότι την Πέμπτη 16 Αυγούστου, ο Σεβ. Αττικοβοιωτίας Χρυσόστομος έκλεισε 19 χρόνια Αρχιερατείας στην υπηρεσία της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.19 ολόκληρα χρόνια κοντά στον πάσχοντα συνάνθρωπο των περιοχών που ποιμαίνει και μάλιστα με αθόρυβο και διακριτικό τρόπο, παρά τον πόλεμο που δέχεται από την επίσημη Εκκλησία.
Στην κατακλείδα των σκέψεων αυτών να πω κάτι που το θεωρώ σημαντικό, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
Ήμουν και παραμένω πάντα κοντά στο παλαιό εορτολόγιο. Αυτό άλλωστε αποτέλεσε κάποτε και σημείο τριβής μου με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ο οποίος αρχικά είχε αντίθετη γνώμη. Ακόμη και όταν ήλθε στη Νέα Υόρκη όπου σπούδαζα μου ζήτησε να μην εκκλησιάζομαι στους παλαιοημερολογίτες. Με τα χρόνια όμως άλλαξε απόψεις. Και είχε σχέδιο που θα έλυνε αυτό το πρόβλημα, θα σταματούσε τον διχασμό και θα ανακούφιζε τους ανθρώπους που ευρίσκονται στο δίλημμα τί να κάνουν. Δυστυχώς τα διέκοψε όλα αυτά ο απρόσμενος επισκέπτης: ο θάνατος! Προσωπικά έμαθα να αγαπώ το παλαιό ημερολόγιο από την Μακαριστή γιαγιά μου, η οποία χωρίς να είναι παλαιοημερολογίτισα πήγαινε τακτικά σε ναούς και Μοναστήρια της Χίου που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο. Έχω περάσει ατελείωτες ώρες ως μαθητής σε Μονές του νησιού που ανήκουν στο παλαιό, όπως οι Άγιοι Πατέρες με τον σεβαστό μας Γέροντα Θεόδουλο αρχικά και στη συνέχεια με τον αγαπημένο μου Γέροντα Αμβρόσιο που έφυγε τόσο νωρίς.
Αλλά και στη Μονή των Ταξιαρχών στα Νένητα, με την Μοναχή Θεονύμφη μία λογία και φωτισμένη Μοναχή, κινητή Βιβλιοθήκη, που μου έκανε μάθημα στην Έκθεση και στα Πατερικά κείμενα της Εκκλησίας μας.
Τέλος στο διαμάντι του Ορθοδόξου Μοναχισμού της Ελλάδος, τον Άγιο Κωνσταντίνο, με το αυστηρό τυπικό και τον ιδιαίτερο κανονισμό που κάνει την Μονή αυτή μοναδική πανορθοδόξως. Είναι όχι μόνον «άβατη τοις ανδράσι», αλλά και οι Μοναχές που ασκούνται εκεί δεν μπορούν να εξέλθουν πλέον ισοβίως της Μονής.
Αυτά είναι τα πανάγια προσκυνήματα των παιδικών και νεανικών μου χρόνων που γαλούχησαν πνευματικά και θωράκισαν την πίστη μου και με έκαναν να πιστεύω αυτό που αποτελεί μέχρι και σήμερα την πεποίθησή μου: όταν οι κληρικοί μας και οι Μοναχοί μας είναι σωστοί και ενάρετοι άνθρωποι δεν έχει σημασία αν ανήκουν στο νέο ή στο παλαιό ημερολόγιο. Στα μάτια ενός απλού Χριστιανού σημασία έχει η ποιότητα και η πνευματικότητα που εκπέμπει ένας κληρικός ή ένας μοναχός.
Και τότε σίγουρα είναι που σκέφτεσαι : μακάρι ναί, να μην υπήρχε ούτε νέο, ούτε παλαιό!
Ευχής έργο να ήταν η Εκκλησία ενωμένη. Όλοι λέμε το θέλουμε, όποιον κι αν ρωτήσεις δε θα πει το αντίθετο. Και τότε γιατί δε το κάνουμε πράξη? Τι μας εμποδίζει να ενώσουμε τα μέλη του σώματος του Χριστού? Είναι τόσο απλό να συμβεί..Τι υπάρχει που να εμποδίζει αυτή την ένωση, την συνοχή, τη σύμπνοια όλων εν ονόματι του Χριστού? Τα πάθη μας, η αρρώστια μας, η φιλαυτία μας. Την οποία πριμοδοτεί και ενισχύει το πονηρό πνεύμα. Μα θα πουν οι νεωτεριστές, ελάτε σε μας, είμαστε οι πολλοί, πάμε και με την επιστήμη που αποδεικνύει τη λάθος μέτρηση του χρόνου. Όμως κάνουν ένα λάθος μέσα στην ορθολογιστική πρακτική τους. Ότι ο Θεός ενεργεί και κατευθύνει πέραν του 'χρόνου' το κόσμο που κατασκεύασε, ο χρόνος μέτρησης είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα για να διευκολύνει τις δραστηριότητες των ανθρώπων, να βάζει μια τάξη τα ανθρώπινα του παρελθόντος και του παρόντος. Περι του μέλλοντος είναι μια άδηλη προοπτική, έφυγε το παρελθόν, βιώνουμε το παρόν κι αυτό ως στιγμιαία κατάσταση, με το κλείσιμο του ματιού έγινε παρελθόν. Τα θεολογικά πράγματα κατά συνέπεια της Εκκλησίας δε πρέπει να συγχέονται με τα κοσμικά, άλλη η ροή του χρόνου των κοσμικών κι άλλη της Εκκλησίας που φέρει εν εαυτώ δια Χριστού αειδιότητα και αιωνιότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα ο Κύριός μας εν σοφία εποίησεν !!!!!!!!!!! Και το ημερολόγιον και αυτό εν Αγίω Πνεύματι δημιουργήθει. Τώρα επειδή ο άνθρωπος δεν θέλει να απεκδυθεί τον παλαιό άνθρωπο, με τα πάθη του και τις αμαρτίες του, δεν νομίζω είναι ορθό να λέμε να μήν υπάρχει ούτε παλαιό ούτε νέο. Συμμερίζομαι όμως την άποψη του αγίου Αττικοβοιωτίας ότι το λέγει κατά το ανθρώπινο... Λοιπόν για να εκλείψουν όλα τα θέματα εντός και εκτός Εκκλησίας που ταλανίζουν τον λαό του Θεού, πρέπει να μετανοούμε συνεχώς, να ζούμε μυστηριακή ζωή και να φυλάγουμε και πράττουμε τας εντολάς Του.
ΑπάντησηΔιαγραφή