Περὶ τοῦ μακαριστοῦ Ἁγιορεῖτου Γέροντος Γαβριήλ τῆς Προβάτας (α΄)

Μέρος α΄

(ὑπὸ Ν. Β.)

 Κάποτε ἐπισκέφθηκα τὸ ἱερὸ Κελλίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Προβάτας στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πλὴν τῶν ἄλλων πατέρων ἀντίκρυσα, γιὰ ὀλίγες μόνον στιγμές, ἕνα σεβαστὸ καὶ σιωπηλὸ γέροντα. Ἤταν ὁ γέρων τοῦ Κελλίου, ὁ παπα-Γαβριήλ...

   2015. Ὁ γέρων ἐκοιμήθη. Ὀλίγους μῆνες μετὰ ἐπισκεφθήκαμε τὸ Ἱερὸ Κελλίο μὲ νέους ἀπὸ τὸ Κατηχητικὸ, γιὰ νὰ δρέψουμε ἡσυχαστικοὺς καρπούς. Ἐκεῖ συνεζήτησα ἐκτενῶς μὲ τὸν ὑποτακτικὸ (ἐπὶ 25ετία) τοῦ μακαριστοῦ γέροντος, πατέρα Ἰ. Συνεφωνήσαμε νὰ ἑτοιμάσουμε, μὲ τὴν συνδρομὴ καὶ ἄλλων πατέρων καὶ ἀδελφῶν, ἕνα βιβλιαράκι εἰς μνήμην τοῦ παπα-Γαβριήλ.

   Τὸ βιβλίο τελικῶς ἐξεδόθη στὶς ἀρχὲς τοῦ 2017 ἐπιμελημένο καλαισθήτως ἀπὸ δύο ἐκλεκτοὺς ἀδελφούς, ποὺ προετίμησαν τὴν ἀνωνυμία. Τίτλος βιβλίου: «Τὸ ταξίδιον εἰς τοὺς οὐρανοὺς» (διανέμεται δωρεὰν ἐκ τοῦ ἱεροῦ κελλίου Ἁγίου Γεωργίου Προβάτας Ἁγίου Ὄρους). Περιλαμβάνει κεφάλαια περὶ τοῦ μεγαλείου τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ προορισμοῦ αὐτοῦ, καθὼς καὶ περὶ θανάτου, συγκεκριμένως δὲ περὶ τοῦ τελωνισμοῦ  τῆς ψυχῆς, περὶ τοῦ τόπου ἔνθα μεταβαίνει ἡ ψυχὴ ἄχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας, περὶ τῆς προετοιμασίας τῶν κεκοιμημένων, καὶ τῶν καθηκόντων ἡμῶν τῶν ζώντων ἔναντι αύτῶν. Περιλαμβάνει, ἐπίσης, παράρτημα μὲ σχετικὰ καὶ ἄλλα ψυχωφέλιμα κείμενα. Μέσῳ τοῦ βιβλίου τούτου κατηχούμαστε, διὰ τῆς γραφίδος Ἁγίων Πατέρων καὶ ἄλλων Ὀρθοδόξων, σὲ κάποια ζητήματα, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε ὡς χριστιανοὶ νὰ γνωρίζουμε, ἀλλὰ ἡ ἄγνοια, ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ λήθη, αὐτοὶ οἱ ἀρχαῖοι ἐσωτερικοὶ ἐχθροί μας, ποὺ ὑποκινοῦνται καὶ ἐπικροτοῦνται ἀπὸ τὸν προαιώνιο ἐχθρό μας διάβολο, μᾶς ὑστεροῦν αὐτὴν τὴν πολύτιμη γνῶσι.

   Θὰ παραθέσουμε κάτωθι τὴν σύντομη βιογραφικὴ σκιαγράφησι τοῦ μακαρίου αὐτοῦ Γέροντος Γαβριὴλ, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στὴν αῤχὴ τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου. Βασίζεται σὲ προφορικὲς διηγήσεις τοῦ ὑποτακτικοῦ του π. Ἰ., ἐπιμελημένες ἀναξίως ὑπὸ τοῦ ὑπογράφοντος.

   Ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσῃ τὸν Γέροντα, τοὺς ὑποτακτικούς του καὶ ὅλους ἐμᾶς.

Σύντομη βιογραφικὴ σκιαγράφησι

τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Γαβριὴλ ἱερομονάχου.

   Ὁ γέρων Γαβριήλ, κατὰ κόσμον Δημήτριος Σβολίμης, ἐγεννήθη στὶς 26  Ἰουλίου 1926, καὶ ἀνετράφη στὸ χωριό του Ἀνοιξιάτικο Αἰτωλοακαρνανίας, ἀπὸ τοὺς γονεῖς του Γεώργιο καὶ Σοφία.

   Τὸ 1957, ἔπειτα ἀπὸ φανέρωσι τῆς Παναγίας μας σὲ ὄνειρό του,  ἀνεχώρησε – χωρὶς νὰ στρέψῃ τὸ πρόσωπό του νὰ ἰδῆ γιὰ τελευταία φορὰ τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς του – γιὰ τὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ συνεδέθη γιὰ κάποιο διάστημα μὲ τὸν μετέπειτα Ἐπίσκοπο Ταλαντίου τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου Ἀκάκιο Παππᾶ καὶ τὸν θεολόγο Σταῦρο Καραμῆτσο. Ἔπειτα, κατὰ τὸ ἴδιο ἔτος, ἀνεχώρησε γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου κατέληξε στὸ Ἱερὸ Κελλίο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στὴν ἡσυχαστικὴ περιοχὴ τῆς Προβάτας. Ἐκεῖ ἤδη ἐγκαταβιοῦσαν ὁ Γερο-Γαβριὴλ, ὁ Γερο-Ἰωάσαφ καὶ ὁ παπα-Γεώργιος. Ἀργότερα προσήλθαν καὶ ὁ πατὴρ Εὐθύμιος, ὁ πατὴρ Καλλίνικος (ἔτι ζὼν), ὁ πατὴρ Βαρθολομαῖος, καὶ ἀργότερα ἄλλοι νεώτεροι.

   Τὸ 1977 ἐχειροτονήθη ἱερέας ἀπὸ τὸν τότε Ἐπίσκοπο Θεσσαλονίκης Χρυσόστομο Κιούση.

   Τὸ 2015, 6 Μαρτίου, ἔπειτα ἀπὸ ὀλιγόμηνο χειροτέρευσι τῆς ἀσθενείας του, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ (στὸ κελλάκι στὸ ὁποῖο πρωτοτοποθετήθηκε ἀπὸ τὸν μακαριστὸ πρῶτο γέροντά του), ἔπειτα ἀπὸ 58 ἔτη ἀσκητικῶν παλαισμάτων.

Ἠ βαθειὰ πίστι τοῦ Γέροντος.

   Ἡ μεγάλη του εὐλάβεια, ἰδιαιτέρως πρὸς τὸ τιμιώτατο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἤταν ἔκδηλη. «Ἡ Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν», συνήθιζε νὰ τὴν ἀποκαλῇ. «Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερη παράκλησι (παρηγοριά). Καὶ ἐμεῖς ἰδιαιτέρως οἱ μοναχοὶ ἔχουμε τὴν μεγαλύτερη παράκλησι, ποὺ μᾶς έπισκέπτεται καὶ μᾶς ἐπισκιάζει ἡ Χάρις της». Ὁτιδήποτε τοῦ συνέβαινε ἔλεγε: «Ὅπως θέλει ἡ Παναγία». Εὐκαιρίας δοθείσης, ἔψαλε μὲ τὴν καρδιά του τροπάριά της· «Τὴν Τιμιωτέραν...», «Τῇ Ὑπερμάχῳ...», «Τὴν Ὡραιότητα». Μάλιστα δὲ οἱ «Χαιρετισμοί» της δὲν ἔλειπαν ἀπὸ τὸ στόμα του. Ὅποτε μετέβαιναν σὲ ἐργασίες ἢ μετεκινοῦντο γιὰ προσκύνημα ἢ ἀγρυπνίες σὲ ἄλλα Κελλιά, ἤταν συνήθως ὁ πρῶτος ποὺ παρεκίνει τοὺς ὑπολοίπους νὰ ἀρχίσουν τοὺς «Χαιρετισμούς», ὥστε νὰ προσεύχωνται καὶ νὰ μὴ ἀργολογοῦν.

   Ἀξιομίμητη ὄντως συμπεριφορά!  Ὑπόδειγμα ἱερὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ὀλιγοπίστους, ποὺ, «στεγνοὶ» ὄντες ἀπὸ εὐλάβεια καὶ ταπείνωσι, ἐναποθέτουμε τὶς ἐλπίδες μας σὲ ἄλλα πλὴν τοῦ Μόνου ἀξιεράστου Θεοῦ. Σὲ χρήματα, σὲ κτήματα, σὲ φιλίες καὶ γνωριμίες... Στὰ τοῦ κόσμου τοῦτου... Καὶ γιὰ τὴν ἀργολογία μας τί νὰ εἴπωμε; Ἡ τάσι μας νὰ ἀργολογοῦμε καὶ νὰ ἀσχολούμαστε κατὰ κόρον μὲ κοσμικὰ πράγματα, κοσμικῷ τῷ τρόπῳ, κατήντησε πρωτεύον χαρακτηριστικό μας. Καὶ ἔχουμε τόσο σπουδαῖα θέματα, μὲ τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχολούμαστε...

Συνεχίζεται...

Νεόφυτος Βάτος