"Τὸ μεγαλεῖον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως εἶναι ἡ ἐνότης καὶ ταυτότης πίστεως κυρίως, ἀλλὰ καὶ μορφῆς, τύπων ἐκφραστικῶν τῆς οὐσίας, τῶν μεταγενεστέρων πρὸς τοὺς Πατέρας καὶ ἀντιστρόφως. Κατάργησιν τῆς Ἱ. Παραδόσεως ἔχομεν εἰς τοὺς Προτεστάντας, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦτο ἔγιναν πολυκέφαλον τέρας αἱρέσεων ὅχι ἁπλῶς ἀντιχριστιανικῶν, ἀλλὰ καὶ προσβλητικῶν τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας ("εὐλογοῦν"! γάμον ὀμοφυλοφύλων, χειροτονοῦν γυναῖκας ἀσέμνως ἐνδεδυμένας, ἐκτελοῦν χοροὺς ἐντὸς τῶν "ναῶν" των, ἐννοεῖται μεικτοὺς - πάρτυς κ. ἀ.). Αὐξομειώσεις δὲ συνεχεῖς καὶ ἀλλοίωσιν τῆς Ἱ. Παραδόσεως ἔχομεν εἰς τοὺς παπικοὺς Ῥωμαιοκαθολικούς, οἱ ὁποῖοι ἑγέννησαν τοὺς Προτεστάντας καὶ εἰς πολλὰ τοὺς ὑπερτεροῦν. Ὄχι ἁπλῶς καταχρηστικῶς ὀνομάζονται "ἐκκλησίαι" χριστιανικαί, ἀλλ' εἶναι μόνον ἀντίχριστοι καὶ ἀντίθεοι, ἐπειδὴ ἡ περὶ Θεανθρώπου Χριστοῦ πίστις εἶναι μία, ἡ παραδοθεῖσα καὶ ἑρμηνευθεῖσα ὀρθοδόξως ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ φυλασσομένη, θείᾳ χάριτι, ὑπὸ τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱ. Παραδόσεως. Ὅτι δῆθεν οἱ Παπικοὶ καὶ Προτεστάνται δὲν εἶναι αἱρετικοί, τοῦτο εἶναι "θεολογικὸν" εὐφυολόγημα ἢ μᾶλλον μωρολογία "νεωτεροποιῶν φρενῶν", δυτικοθρέπτων καὶ δυτικοπλήκτων κυρίως".
(Μεγάλου Βασιλείου Ἄπαντα, Ἑλληνικὸς Ἐκδοτικὸς Ὀργανισμός [εἰδικὸς ἐπιμελητὴς Νικόδημος Νεοσκητιώτης - Μπιλάλης], Ἀθῆναι, 1972, σελ. 52, ὑπ. 25)
Ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι τά πράγματα, ὅπως τά περιγράφει ὁ μακαριστός π. Νικόδημος.
ΑπάντησηΔιαγραφή