Παραπονεμένη φιλαλήθεια

 

Σχόλια εἰς τὴν Ἡμερίδα τοῦ Πειραιῶς.

   Στὴν ἡμερίδα τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς περὶ τῆς ἑτοιμαζομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», ἀκούστηκαν, κατὰ τὴν γνώμη μας, πολλὰ ὡραῖα, καὶ κάποια λίγα ὄχι τόσο. Μία γενικὴ εἰκόνα ποὺ ἀπεκομίσαμε εἶναι ἕνα «θὰ δοῦμε τί θὰ κάνουμε», χωρὶς ξεκάθαρες θέσεις γιὰ τὸ τί δέον γενέσθαι, καὶ ὅποτε ἀκούσθηκαν τέτοιες πολὺ φοβούμεθα ὅτι δὲν θὰ τεθοῦν σὲ ἐφαρμογή, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ ἐλαχίστους, οἱ ὁποίοι θὰ εἶναι ἄνθρωποι ἕτοιμοι νὰ ἐπωμισθοῦν τὸ ὄνειδος τοῦ «περιθωριακοῦ». Σχετικῶς πρόσφατο παράδειγμα ποὺ δικαιολογεῖ τὸν φόβο αὐτό εἶναι ἡ ἐνυπόγραφη ἐπίσημη ἀνακοίνωσι (ἔτος 2006) ἀρκετῶν μνημονευόντων τὸν Πατριάρχη ἁγιορειτῶν ποὺ περιέχει μία ἄκρως ὁμολογιακὴ θέσι, ἡ ὁποία δυστυχῶς ἀποδεικνύεται μέχρι τὶς ἡμέρες μας, δέκα χρόνια μετά, «μπλόφα»: Διεκήρυξαν λίαν εὐστόχως ὅτι ἐφόσον συνεχισθοῦν τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα «τὸ μόνο, ποὺ θὰ εὐφράνῃ τοὺς ὀρθοδόξους καὶ θὰ καταισχύνῃ τοὺς κακοδόξους, εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου  καὶ τῶν ἁπανταχοῦ συμφωνούντων ἢ σιωπούντων Ἐπισκόπων» (Ορθόδοξος Τύπος, 26-1-2007 - ὁλόκληρη ἡ ἐπιστολὴ τῶν ἁγιορειτῶν ἐδῶ) . «Μπλοφάρουμε» στὴν Ὀρθοδοξία; Δὲν μιλῶ ἐπιθετικῶς, ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ ἐκστατικὴ ἀπορία...

   Ἀπεστείλαμε γραπτὲς ἐρωτήσεις στοὺς ἐκλεκτοὺς ὁμιλητὲς τῆς Ἡμερίδος. Οἱ ἐρωτήσεις ἐγράφησαν μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε οἱ ὁμιλητὲς νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπροκατάλυπτα, καὶ νὰ μὴ τὶς ἀπορρίψουν αὐτομάτως ὡς προϊὸν «περιέργων Παλαιοημερολογιτῶν». 

   Μία ἀπευθυνόταν στὸν Ἐπίσκοπο Γλυφάδος. Ἔλεγε περίπου: «Εἴπατε ὅτι ἐὰν ἡ Μεγάλη Σύνοδος δὲν συμφωνεῖ κατά τι μὲ τὶς προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Συνόδους θὰ ἀπορριφθῇ. Πρακτικῶς, πῶς θὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ ἀπόρριψι;». Ἡ ἀπάντησι ἤταν ἕνα «Θὰ δοῦμε». Σεβαστή. Εὐχόμεθα αὐτὸ τὸ «θὰ δοῦμε» νὰ μὴ μεταβληθῇ ἀπὸ πολλοὺς μετὰ τὴν Σύνοδο σὲ: «Ἐντάξει, δὲν προχώρησαν πολὺ οἱ οίκουμενιστὲς· νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα «ἐντὸς Ἐκκλησίας»· μακριὰ ἀπὸ τὰ σχίσματα· νὰ δοῦμε πρώτα πῶς θὰ ἐφαρμόσουν τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου καὶ μετὰ «θὰ δοῦμε» πάλι· ὅ,τι κάνουμε νὰ τὸ κάνουμε ὅλοι μαζί...

   Μία ἄλλη ἐρώτησι, ποὺ ἀπευθυνόταν στὸν πατέρα Σαράντη Σαράντο, ἔγραφε:   

«Πολλοὶ ἐκ τῶν ὁμιλητῶν, ὅπως καὶ ἐσεῖς, ἀνεφερθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ ὄντως μεγάλου Θεολόγου τῆς ἐποχῆς μας καὶ ὁσίας βιοτῆς πατρὸς Ἰουστίνου Πόποβιτς. Γνωρίζετε ὅτι στὶς ἐσχατιὲς τοῦ βίου του, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε γιὰ πόσο χρονικὸ διάστημα, «διέκοψε πᾶσαν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν» μετὰ τοῦ τότε Σέρβου Πατριάρχου, ὅπως σημειώνεται σὲ ἄρθρο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου» (Ορθόδοξος Τύπος, 15-7-1971).
 

   Πάτερ Σαράντη, νὰ γνωρίζετε ὅτι ἡ ἐκτιμησί μου στὸ πρόσωπό σας εἶναι μεγάλη, ἀλλὰ στενοχωρήθηκα πολὺ ὅταν ἀναφερθήκατε στὴν ὡς ἄνω ἐρώτησι τελείως ἐπιγραμματικῶς, καὶ μάλιστα χωρὶς ἀναφορὰ στὸ ἄρθρο τοῦ Ο.Τ. ὥστε νὰ ἐνημερωθῇ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀρχίσῃ νὰ σκέπτεται λίγο διαφορετικά. Νομίζω ὅτι θὰ ἤταν ὡραία νὰ διαβάζατε τὴν ἐρώτησι ὡς εἶχε, νὰ λέγατε ὅτι ἔχουμε αὐτὴν τὴν πληροφορία, τὴν ὁποία δὲν γνωρίζαμε, καὶ θὰ τὴν διασταυρώσουμε καὶ ἐμεῖς, ὥστε νὰ τὴν διακηρύττουμε. Νομίζω ὅτι αὐτὸ ἀπαιτεῖ ἡ φιλαλήθεια καὶ ἡ ἀπροκατάληπτη ἐκτίμησι τῶν ἱστορικῶν γεγονότων. 

   Στείλαμε στὸν πατέρα Πέτρο Heers τὴν ἑξῆς ἐρώτησι:  

   «Ἐπειδὴ τὶς τελευταῖες δεκαετίες παρατηρεῖται σημαντικὴ ἀλλοίωσι στὸν τύπο τοῦ βαπτίσματος (στὴν τριτὴ κατάδυσι) ὥστε κάποιοι λίγοι Παλαιοημερολογῖτες νὰ προβαίνουν σὲ ἀναβαπτισμούς, θὰ μπορούσαμε νὰ κάνουμε κάτι ὥστε νὰ ἐπανέλθουμε στὴν κανονικὴ τάξι καὶ νὰ βαπτίζουμε ὀρθά; Θὰ μπορούσαμε ἐπίσης νὰ ἀγωνισθοῦμε καὶ γιὰ τὴν ὀρθὴ τήρησι καὶ ἄλλων μυστηρίων καὶ ὄχι νὰ περικόπτουμε ἀσύστολα εὐχὲς καὶ ἄλλα, κάτι ποὺ ἀποτελεῖ δεῖγμα ἐκκοσμικεύσεως;»

   Ἡ ἐρώτησι δὲν διαβάστηκε. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἀναφερόμαστε καὶ στὸ τί συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα. Ὁ λίαν συμπαθὴς π. Πέτρος προετίμησε νὰ ἀναφερθῇ μόνον στὸ ἐξωτερικὸ καὶ δὴ σὲ σλαυικὲς Ἐκκλησίες ὅπου πράγματι ἡ ἀλλοίωσι εἶναι προκλητικὴ, καὶ ἀπέφυγε νὰ κάνῃ ἀναφορὰ στὴν πρακτικὴ τῆς πλειοψηφίας τῶν ἐν Ἑλλάδι (καὶ τῶν ἁπανταχοῦ πλέον) Ἀρχιερέων-ἱερέων, ποὺ δὲν βαπτίζουν μὲ τριτὴ ὡλοκληρωμένη κατάδυσι, ὅπως προβλέπεται ρητὰ καὶ ἀδιαμφισβήτητα ἀπὸ τὴν Πίστι μας, καὶ ὅπως ἤταν ἡ γενικὴ πρακτικὴ ἐν Ἑλλάδι μέχρι καὶ πρὶν, χονδρικῶς, πενῆντα χρόνια. Γιὰ τὴν γενικωτέρα ἐκκοσμίκευσι οὐδεὶς λόγος...

   Μία ἄλλη ἐρώτησι ἀπευθυνόταν στὸν  ἀξιόλογο καὶ ἀνδρεῖο (ὑπ’ ὄψιν ὅτι δὲν ὁμιλῶ κολακευτικῶς περὶ τῶν προσώπων, ἀλλ’ ἐκφράζω τὴν γνώμη μου, ἡ ὁποῖα εὔχομαι να εἶναι δίκαιη) κύριο Δημήτριο Τσελεγγίδη:

«Κάπου διαβάσαμε ὅτι ὑπῆρχε κάποια περίοδος κατὰ τὴν ὁποία ὁ σύγχρονος ἅγιος Παΐσιος εἶχε ἐπικοινωνία μόνον μὲ τοὺς διακόψαντες γιὰ κάποιο διάστημα τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Τὸ ἐπιβεβαιώνετε αὐτό;».

   Ἡ ἐρώτησι δὲν διαβάστηκε, οὔτε ἀκούστηκε ἀπὸ κάποιον ὡς ἱστορικὸ γεγονός. Παρακαλῶ, ὅποιος βρῆ τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο ποὺ τὸ ἀναφέρει (καὶ δυστυχῶς δὲν θυμόμαστε τώρα) νὰ τὸ δημοσιεύσῃ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἐὰν κάποιος τὸ διαψεύδῃ ἂς δημοσιεύσῃ τὴν ἀντίρρησί του μὲ ἀποδείξεις. Προφανῶς, καὶ γιὰ διαφόρους λόγους, πολλοὶ δὲν θὰ θέλανε νὰ ἀκουσθῇ καὶ αὐτὴ ἡ πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ Πατρὸς Παϊσίου, ὅπως καὶ ἄλλοι, ποὺ ἐπίσης τὸν τιμοῦν ὡς Ἁγιο, δὲν θέλουν νὰ ἀκοῦνε καὶ νὰ διαδίδεται ὅτι ὁ Γέρων ἀνησυχοῦσε ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν ἐπικειμένη ἠλεκτρονικὴ σκλαβιὰ καὶ τὶς ὀλέθριες πνευματικὲς ἐπιπτώσεις ἀπὸ αὐτήν.

   Στείλαμε, έπίσης, καὶ τὴν κάτωθι ἐρώτησι, γιὰ νὰ ἀπαντηθῇ ἀπὸ τὸν προηγούμενο Μονῆς Μετεώρων, πατέρα Ἀθανάσιο:

«Γνωρίζουμε πολλοὺς Παλαιοημερολογῖτες, ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἑνωθοῦμε, ἐφόσον, ἐπανερχόμενοι στὴν Ἱερὰ Παράδοσι, ἀποτειχισθοῦμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς κοινωνικοὺς μετ’ αὐτῶν. Νὰ γίνῃ, δηλαδὴ, συνεπὴς ἀποτείχισι, ὅπως ἀκριβῶς ἀπείλησαν ἐνυπογράφως πολλοὶ μνημονεύοντες τὸν Πατριάρχη ἁγιορεῖτες τὸ 2006 σὲ ἐπίσημη ἀνακοίνωσί τους, καὶ δυστυχέστατα ἀκόμη δὲν τὸ ἐνήργησαν, καθ’ ἣν στιγμὴν οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἔχουν ὑποχωρήσῃ κάπου, ἀλλὰ μάλιστα συνεχίζουν καὶ ἀκάθεκτοι. Το σχόλιό σας.»

   Δὲν διαβάστηκε. Ἁπλῶς ἔγινε λόγος γιὰ μία ἐρώτησι ποὺ γράφει γιὰ «ἀποτείχισι» καὶ δὲν δόθηκε συγκεκριμένη ἀπάντησι ἀπὸ τὸν ὄντως φλογερὸ πατέρα Ἀθανάσιο. Πιθανῶς, δὲν ἤθελε νὰ θίξῃ τοὺς ἀγαπητοὺς ἁγιορείτας. Εἶναι κακὸ ὅμως νὰ ὑπενθυμίσουμε τὴν ὑπόσχεσι-ἀπειλή τους; Εἶναι κακὸ νὰ μάθῃ ὁ κόσμος ὅτι ἔγραψαν περὶ ἀποτειχίσεως ἁγιορεῖτες μνημονευτὲς μοναχοί; Εἶναι κακὸ νὰ μάθῃ ὁ κόσμος ὅτι δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζῃ ἡ «ἀποτείχισι», ὅπως προσπαθοῦν δεκάδες χρόνια τώρα νὰ ἐμπνεύσουν στὸν κόσμο οἱ οἰκουμενιστές καὶ κάποιοι ἀκούσιοι συνεργάτες τους. «Νῦν ἐπέστη ὁ καιρός», πατέρες καὶ ἀδελφοί (ἀκοῦτε καὶ σεῖς, γέροντα Ἐφραὶμ στὴν Ἀριζόνα;). Ἐν ἀποτειχίσει, ἀλλ’ ἐν ταπεινώσει, νὰ εὑρεθοῦμε ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ νὰ συναγωνισθοῦμε κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τῆς Νέας Ἐποχῆς, κατὰ τῆς ἐκκοσμικεύσεως, κατὰ τῶν ἀθέων γραμμάτων τῆς συγχρόνου Παιδείας, κατὰ τοῦ σεσηπότος πολιτικοῦ κατεστημένου, κατὰ τῶν ὑπούλων σχεδίων τῶν ὀπαδῶν τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς ἀποορθοδοξοποιήσεως τῆς Ἑλλάδος μας, κατὰ τοῦ ἐπερχομένου Ἀντιχρίστου... 

Νεόφυτος Βάτος