Ευχής έργον, δικά της σχολεία η Εκκλησία
Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος
Συνεχείς ανατροπές στα απ` αιώνων φυσιολογικά, λογικά, δημιουργικά, ευγενικά, όμορφα και μαγικά πράγματα της ζωής του ανθρώπου. Όλα πλέον εκτός τροχιάς του προορισμού τους. Ταχύτατη ολίσθηση, χωρίς αντιστάσεις και χωρίς αντικειμενικό σκοπό. Όλα για χάρη του κακού. Και, ω της απονοίας, χαρακτηριζόμενα ως καλά, ως ακίνδυνα, ως ωφέλιμα για την περαιτέρω πορεία της ανθρωπότητας. Ξηλώνονται εκ θεμελίων όλα όσα χτίστηκαν με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα επί αιώνες και γίνεται «ανανέωση» με σαθρά υλικά όχι απλώς «επί την άμμον» αλλά «επί την κόπρον». Πού θα οδηγηθεί αυτός ο κόσμος; Όταν βλέπεις ένα αφηνιασμένο άλογο να τρέχει προς τον γκρεμό και ο καβαλάρης του δεν είναι σε θέση να το ελέγξει, είναι δύσκολο να φανταστείς το αποτέλεσμα;
Ο άνθρωπος του Θεού, αυτός που αγωνιά για την πίστη του και θέλει και είναι έτοιμος για την ομολογία της, δεν ξέρει από πού να πρωτοφυλαχτεί. Βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση άμυνας. Νιώθει να περιορίζεται ο χώρος που έχει ανάγκη ακόμη και να αναπνεύσει. Χτίζεται μια πραγματικότητα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα ουράνια και θεϊκά πράγματα, αυτά για τα οποία είναι πλασμένος. Τώρα είναι απλώς η αρχή.
Ας μη θεωρηθεί υπερβολή. Χτίζεται ένας κόσμος δώρο στο διάβολο. Με άλλα λόγια ένας κόσμος, στον οποίο δε θα υπάρχουν προϋποθέσεις για χριστιανική ζωή. Σαν να λέμε: Είναι δυνατόν να βάλεις έναν άνθρωπο με κανονικές διαστάσεις να μπει σε σπίτι για νάνους, να καθίσει σε καρέκλα και τραπέζι για νάνους και να κοιμηθεί στο κρεβάτι τους; (+Στέργιος Σάκκος). Σε τέτοια μορφή θα είναι όλα τα δεδομένα για το Χριστιανό. Κάτι ανάλογο των χρόνων των διωγμών, αλλά ασύγκριτα φοβερότερο. Διότι διαθέτει τα μέσα να επιβάλει τις «αρχές του» και να ελέγχει ανά πάσα στιγμή την εφαρμογή τους. Όποιοι δε θέλουν να συμμετάσχουν σ` αυτήν την πραγματικότητα, θα απομονώνονται, θα εξουθενώνονται. Διαβάζουμε για τις κατακόμβες και μας φαντάζουν παραμύθι. Όχι. Είναι μια ιστορική πραγματικότητα με εμφανή στοιχεία και σήμερα επαναβίωσής τους.
Έρχονται δύσκολα χρόνια για τους θέλοντες ευσεβώς ζην. Δυσκολότερα δε για την παιδεία των νέων ανθρώπων , που θα είναι αναγκασμένοι να παρακολουθούν μαθήματα σε σχολεία ειδικά οργανωμένα για ζωή χωρίς Θεό. Για άθεους και αντίθεους. Να συμμετέχουν, θέλοντας και μη, σε εκδηλώσεις και δραστηριότητες που θα υβρίζουν, θα απαξιώνουν το Χριστό, την πίστη και τους αγίους, κάτι που ήδη από τώρα συμβαίνει κατά καιρούς σε σχολεία και σε διάφορες επιστημονικές, κοινωνικές και πολιτιστικές και άλλες ομάδες, όπου γίνονται ενέσεις με ισχυρό δηλητήριο αποχριστιανοποίησης των παιδικών ψυχών. Σε σχολεία, όπου η ίδια η φυσική πορεία των πραγμάτων της ζωής θα είναι παρελθόν πλήρως απαξιωμένο. Σε σχολεία, που, γιατί όχι, θα υμνείται ακόμη και ο Σατανάς. Πώς θα αντέξει η ψυχή του νέου ανθρώπου και μάλιστα του μικρού παιδιού μια τέτοια πνιγηρή κατάσταση;
Ακόμη ελπίζουμε στις «ευαισθησίες» των υπουργών και των λοιπών κρατούντων; Ακόμη ελπίζουμε στο κράτος, που μετατράπηκε σε νεκροθάφτη κάθε ιερής μνήμης και αξίας και ασχολείται επίσημα και σοβαρά με νόμους περί πρωκτολογίας; Ακόμη τους μιλάμε ευγενικά και φιλόφρονα, για τα άγια, που από καιρό τα υβρίζουν και τα χλευάζουν; Ακόμη θα τους παρακαλάμε να μας κάνουν το χατίρι; Ακόμη θα γλείφουμε το χεράκι τους για κανένα ξεροκόμματο; Πού θα οδηγήσει αυτό; Δε φτάνει πια η επαιτεία;
Είδαμε κανένα πρόσωπο ανάμεσα στους κυβερνώντες και στους πολιτικάντηδες να σηκώνεται, να ομολογεί παρρησία Χριστό, να διεκδικεί παλικαρίσια την ευαγγελική αλήθεια, να συγκρούεται με την κρατούσα αχρίστιανη κατάσταση και εν τέλει, αν χρειαστεί, να διωχθεί, να χάσει ακόμη και τη θέση του; Είδαμε να αλλάζει τίποτε προς το καλύτερο εδώ και πολλές δεκαετίες στη στάση του κράτους έναντι της Εκκλησίας; Ένα συνεχές γκρέμισμα. Από τους «χριστιανούς» πολιτικούς βλέπουμε μια ανακυκλούμενη υποκριτική στάση, μια στάση «νερόβραστη» στα θέματα της πίστεως και μια ξεκάθαρα απαξιωτική, εχθρική στάση από τους αθέους. Αυτό θα εισπράττει ασταμάτητα η Εκκλησία και θα συνεχίσει να εισπράττει αναμένοντας «άχρι καιρού».
Ο κόσμος χωρίστηκε πλέον. Δυο δρόμοι χαραγμένοι: Ο μεν στο Χ (το κεφαλαίο), ο δε στο χ (το μικρό). « Ή Χριστός ή χάος», έγραφε σ` ένα τοιχογράφημα. Είναι καιρός να ξεχάσουμε το παρελθόν και μάλιστα ακόμη και το πρόσφατο και να το πάρουμε απόφαση. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως οι πνευματικοί οδηγοί αιθεροβατούν, περισσότερο δε πως αδιαφορούν. Δεν αμφιβάλλουμε πως έχουν γνώση οι φύλακες, πως αγωνιούν και παρακολουθούν τα πράγματα οι πνευματικώς υπεύθυνοι ιεράρχες.
Λέμε πως η κρίση είναι πνευματική και όντως έτσι συμβαίνει. Ποιος είναι όμως ένας από τους ισχυρότερους παράγοντες- μηχανισμούς, που μπορεί να ανατρέψει μια τέτοια κρίση; Δεν είναι το σχολείο; Ένα τέτοιο όμως σχολείο, που θέλει να «χτίσει» το σημερινό κράτος, συμφωνεί να συντρέξει στην αντιμετώπιση της κρίσης, όπως την εννοεί η Εκκλησία και το Ευαγγέλιο; Καταφανέστατα όχι.
Δεν είναι καιρός λοιπόν, να σκεφτεί πολύ σοβαρά η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας και να σπεύσει, ναι, κυριολεκτικά να σπεύσει, πριν είναι πολύ αργά, να αρχίσει τη λειτουργία σχολείων δικών της κατά Μητροπολιτική επαρχία; Δεν επείγει η κατάσταση και δεν πρέπει να ξεκινήσει τώρα η οργάνωση και λειτουργία εκκλησιαστικών σχολείων; Πάση θυσία. Με κάθε νόμιμο μέσο. Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστέρηση. Νομίζουμε πως αυτή η αγωνία κατέχει μέγα μέρος του πληρώματος της Εκκλησίας, και όχι μόνο, και δε χρειάζεται να χαρακτηριστεί ως ιδιαίτερα προορατική η σκέψη ή το τόλμημα, διότι η πραγματικότητα μιλάει μόνη της.
Είναι βέβαιο, πως με την πρώτη αναγγελία μιας τέτοιας απόφασης, θα βρεθούν οι άνθρωποι, οι οποίοι θα δώσουν λύση σε δυσκολίες, που λογικά θα προκύψουν. Θα βοηθήσουν και μάλιστα «πηγές» από τις οποίες ούτε καν θα το φανταζόμασταν, διότι θα είναι ένα μεγάλο τόλμημα με οφέλη πνευματικά και ο Θεός δε θα αφήσει. Θα ανασάνουν ψυχές και μέρα με τη μέρα αυτό θα γίνεται καταφανέστερο.
Ο κάθε αγωνιζόμενος γονέας θα έκανε τα πάντα, για να ασφαλίσει την πνευματική πορεία του παιδιού του, αρκεί να υπήρχαν οι παρόμοιες προϋποθέσεις. Αλλά και άνθρωποι, που δεν θα έχουν ιδιαίτερη σχέση με την Εκκλησία, αλλά θα τους ενδιαφέρει η υγιής ανατροφή και παιδεία των παιδιών τους, θα τρέξουν να γράψουν τα παιδιά τους, να τα ασφαλίσουν, διότι θα βρεθούν εγκλωβισμένοι, μη έχοντας πού αλλού να τα στείλουν.
Χρειάζεται απόφαση και οργάνωση κατά Μητρόπολη. Ένα ξεκίνημα προσεκτικό, διακριτικό και θα πάρει μπροστά. Νέα παιδιά, με εκκλησιαστικό φρόνημα, σπουδαγμένα σε ανάλογες επιστήμες που ούτως ή άλλως παραμένουν χωρίς απασχόληση, γιατί να τα εκμεταλλεύεται ο κάθε επιχειρηματίας με ευτελείς αποδοχές; Ας τα αξιοποιήσει η Εκκλησία πάνω στην ειδικότητά τους κι από την άλλη θα τους δώσει τη χαρά να προσφέρουν τις γνώσεις τους και τις πνευματικές εμπειρίες τους στο φυσικό τους χώρο. Αλλά και συνταξιούχοι δάσκαλοι και καθηγητές μπορούν να κάνουν το ίδιο.
Ίσως είναι τελείως εξωπραγματικό όλο το σκεπτικό μας. Οι ιθύνοντες τα γνωρίζουν καλά. Αλλά, αν όχι σ` αυτήν την περίπτωση, σε ποια άλλη σοβαρότερη θα επικαλούμαστε και θα περιμένουμε το θαύμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου