Στον χώρο της Εκκλησίας, διαμορφώνονται διάφορες κατηγορίες ποιμενομένων. Ανάλογα με την στάση και συμπεριφορά τους έναντι των Ποιμένων τους, και κυρίως των Επισκόπων, διακρίνουμε δύο τύπους που αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή και οι οποίοι είναι οι εξής:
Α. Απειθείς
Μια κατηγορία ποιμαινομένων είναι οι απειθείς, δηλαδή οι μονίμως επικριτικοί έναντι των ποιμένων τους. Αυτοί βλέπουν πάντοτε με καχυποψία τους ποιμένες, τους παρακολουθούν σε κάθε τους βήμα για να βρουν κάτι που θεωρούν επιλήψιμο (αγνοώντας φυσικά τον τυχόν ποιμαντικό σκοπό μια κατάστασης), δεν τους εμπιστεύονται, δεν τους αγαπούν κατά βάθος, και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τους αποκηρύξουν, κυρίως όταν θεωρήσουν ότι οι ποιμένες τους εξέπεσαν από την Ορθοδοξία.
Οι απειθείς εκκλησιολογικώς προτεσταντίζουν, θεωρούν δε τις απόψεις τους ως αλάθητες και απαιτούν από τους υπόλοιπους, ποιμένες και ποιμαινόμενους, να τις αποδέχονται.
Αιτία της ύπαρξης αυτής της κατηγορίας δεν είναι μόνο η υπερηφάνεια των προσώπων που την απαρτίζουν, αλλά και το φαινόμενο της προχειρίσεως στην Ιερωσύνη αναξίων προσώπων. Ο αριθμός μάλιστα των αναξίων ποιμένων καθορίζει και τον αριθμό των απειθών. Αλλά και το γεγονός της υπάρξεως αναξίων ποιμένων οφείλεται και στην αναξιότητα των ποιμαινομένων . Η σχέση δηλαδή είναι αμφίδρομη ( Πρβλ. Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου «Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων» http://www.impantokratoros.gr/peri-anaksion-arxonton.el.aspx ).
Οι ποιμένες στους απειθείς πρέπει να φέρονται με ταπείνωση, υπομονή και πολύ αγάπη για να καταφέρουν να τους μαλακώσουν την, εκ της υπερηφάνειας, σκληρότητα της καρδίας τους.
Πρέπει να σημειωθεί τέλος πως στην κατηγορία των απειθών δεν ανήκουν όσοι διαπιστώνοντας την εμμονή του ποιμένα τους σε κακοδοξία, κατεγνωσμένη όμως υπό Συνόδων ή Αγίων Πατέρων, απομακρύνονται από αυτόν.
Μια κατηγορία ποιμαινομένων είναι οι απειθείς, δηλαδή οι μονίμως επικριτικοί έναντι των ποιμένων τους. Αυτοί βλέπουν πάντοτε με καχυποψία τους ποιμένες, τους παρακολουθούν σε κάθε τους βήμα για να βρουν κάτι που θεωρούν επιλήψιμο (αγνοώντας φυσικά τον τυχόν ποιμαντικό σκοπό μια κατάστασης), δεν τους εμπιστεύονται, δεν τους αγαπούν κατά βάθος, και είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τους αποκηρύξουν, κυρίως όταν θεωρήσουν ότι οι ποιμένες τους εξέπεσαν από την Ορθοδοξία.
Οι απειθείς εκκλησιολογικώς προτεσταντίζουν, θεωρούν δε τις απόψεις τους ως αλάθητες και απαιτούν από τους υπόλοιπους, ποιμένες και ποιμαινόμενους, να τις αποδέχονται.
Αιτία της ύπαρξης αυτής της κατηγορίας δεν είναι μόνο η υπερηφάνεια των προσώπων που την απαρτίζουν, αλλά και το φαινόμενο της προχειρίσεως στην Ιερωσύνη αναξίων προσώπων. Ο αριθμός μάλιστα των αναξίων ποιμένων καθορίζει και τον αριθμό των απειθών. Αλλά και το γεγονός της υπάρξεως αναξίων ποιμένων οφείλεται και στην αναξιότητα των ποιμαινομένων . Η σχέση δηλαδή είναι αμφίδρομη ( Πρβλ. Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου «Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων» http://www.impantokratoros.gr/peri-anaksion-arxonton.el.aspx ).
Οι ποιμένες στους απειθείς πρέπει να φέρονται με ταπείνωση, υπομονή και πολύ αγάπη για να καταφέρουν να τους μαλακώσουν την, εκ της υπερηφάνειας, σκληρότητα της καρδίας τους.
Πρέπει να σημειωθεί τέλος πως στην κατηγορία των απειθών δεν ανήκουν όσοι διαπιστώνοντας την εμμονή του ποιμένα τους σε κακοδοξία, κατεγνωσμένη όμως υπό Συνόδων ή Αγίων Πατέρων, απομακρύνονται από αυτόν.
Β. Κόλακες
Στον αντίποδα της παραπάνω κατηγορίας βρίσκεται η κατηγορία των κολάκων. Πρόκειται για άτομα που έχουν θεοποιήσει τον ποιμένα τους και έχουν ταυτίσει την ψυχική τους σωτηρία με την σωτηρία αυτού.
Περιστρέφονται ως πλανήτες κυρίως γύρω από έναν πνευματικό (ενισχύοντας το φαινόμενο της γεροντολατρείας) ή από έναν επίσκοπο (ενισχύοντας το φαινόμενο της δεσποτοκρατίας). Δεν εκφράζουν ποτέ (με τον επιβάλλοντα σεβασμό και τον πρέποντα διακριτικό τρόπο βεβαίως) τις σκέψεις τους ή τις τυχόν αντιθέσεις τους, ακόμη και για εξώφθαλμες αντικανονικότητες και Κανονικές, ή ακόμη και Δογματικές, παραβάσεις.
Δεν έχουν δική τους γνώμη και κρίση, αλλά υπακούουν τυφλά στον επί γης θεό τους. Μάλιστα όσοι τολμήσουν να διατυπώσουν αντίθετη με τον ποιμένα τους γνώμη, όσο τεκμηριωμένη και αν είναι, τους πολεμούν με μένος και είναι έτοιμοι να παραβούν ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις ευαγγελικές εντολές για χάρη του ινδάλματός τους.
Η αντιμετώπιση των κολάκων μπορεί να γίνει μόνο από τα ίδιους τους ποιμένες που γίνονται αντικείμενο λατρείας. Αυτοί πρέπει να δεικνύουν πως είναι αντιχριστιανική μια τέτοια στάση, είτε σκυθρωπάζοντας όταν ακούνε κολακείες, είτε με νουθεσίες, είτε ακόμη και επιτιμώντας και απομακρύνοντας από κοντά τους τους κόλακες όταν εκείνοι δεν σταματούν το ψυχοφθόρο, πρώτα για τους ποιμένες, αλλά και για τους ιδίους, έργο τους.
Εννοείται πως στην κατηγορία των κολάκων δεν περιλαμβάνονται οι απλοϊκοί εκείνοι χριστιανοί που είτε για λόγους ευγένειας, είτε από υπερβολική αγάπη, εκφράζονται με υπερβολικές εκφράσεις προς τους ποιμένες (αν και πρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις να ελέγχονται από τους δεχόμενους την ευγένεια αυτή για να μην κινδυνέψουν από τους λογισμούς της υπερηφανείας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου