"ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΔΕ ΦΥΛΑΚΤΕΟΝ ΗΜΙΝ..." - ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

« ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΔΕ ΦΥΛΑΚΤΕΟΝ ΗΜΙΝ, ΜΗ ΠΡΟΦΑΣΕΙ ΜΙΑΣ ΕΝΤΟΛΗΣ

ΕΤΕΡΑΝ ΦΑΝΩΜΕΝ ΚΑΤΑΛΥΟΝΤΕΣ»

Ἀγαπητὴ Μαρία, χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

 Καὶ τὸ νέο σου γράμμα μοῦ προκάλεσε ἀθυμία, διότι δὲν μπόρεσες μέχρι σήμερα νὰ ἐκτιμήσης δεόντως τὴν ἀξίαν τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ τοῦ καθαροῦ θυσιαστηρίου της, ποὺ δὲν τὸ μολύνει ἡ  κ ο ι ν ω ν ί α  μὲ τὴν αἵρεσιν. Στὴν ἐποχή μας αὐτὸ τὸ θυσιαστήριον λάμπει ὅπως ἡ καθαρότης τῆς παρθενίας, ἐνῶ ἡ ἀδιάφορος κοινωνία μετὰ τῶν οἰκουμενιστῶν ὁμοιάζει μὲ τὸν γάμον ποὺ μολύνει ἡ τοῦ τρίτου προσώπου παρεμβολή...
 Θὰ προσπαθήσω ὅμως μὲ τάξη νὰ ἐκθέσω τὶς σκέψεις μου, διότι τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ καὶ ἀπαιτεῖται πολλὴ προσοχὴ ἐκ μέρους σου προκειμένου ν΄ἀντιληφθῆς τὴν σοβαρότητα τῆς πτώσεως τῶν κληρικῶν, ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὴν σύγχρονη αἵρεσιν, τὸν οἰκουμενισμόν.
 Πολλοὶ κληρικοὶ στὶς ἡμέρες μας μὲ βίον ἐνάρετον καὶ ἀξιόλογον δρᾶσιν, ἐνῷ ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ ἐκκλησία τους δὲν πορεύεται καλῶς, συνεχῶς ἐναγκαλιζομένη τὴν αἵρεσιν καὶ ἀδελφοὺς θεωροῦσα τοὺς αἱρετικούς, ἐν τούτοις παραμένουν «ἐντός» τῆς ἐκκλησίας, ὡς λέγουν, διότι μακρὰν αὐτῆς πιστεύουν ὅτι δὲν θὰ μπορέσουν νὰ προσφέρουν καμμία διακονία στὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ.
 Ἐν πρώτοις «ἐντός» ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ κοινωνῶν μὲ ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, ἀλλὰ ὁ ἐν ἀληθείᾳ Ὀρθοδοξίας πορευόμενος.« Ο ἱ  τ ῆ ς  ἀ λ η θ ε ί α ς  τ ῆ ς  Ἐ κ κ λ η σ ί α ς   ε ἰ σ ί », γράφει ὁ μέγας Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Συνεπῶς ὅταν μία ἐκκλησία κοινωνεῖ μὲ τὴν κακοδοξίαν ποὺ εἶναι ψεῦδος, ὁ κληρικὸς καὶ ὁ πιστὸς ποὺ θέλει νὰ παραμείνη μακρὰν τῆς αἱρέσεως, π ρ έ π ε ι  νὰ διακόψη τὴν μετ΄αὐτῆς κοινωνίαν. Αὐτὸ προστάσσουν οἱ ἱεροὶ Κανόνες καὶ ἡ σεβασμία τῆς Ὀρθοδοξίας παράδοσις. Ὁ ἁγ.Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς συνοψίζει ὡς ἑξῆς τὰ λεχθέντα: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Συνόδοι, πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι». (P.G. 160, 105 C).
 Ἂν τοὺς ἐρωτήσης τοὺς κληρικοὺς αὐτοὺς τί  π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο ν  θέλουν νὰ δοῦν (ὥστε νὰ διακόψουν κοινωνίαν), ἀπ΄ὅ,τι ἔχει γίνει μέχρι σήμερα στὶς οἰκουμενικὲς συναντήσεις καὶ προδοτικὲς κοινὲς ἀποφάσεις μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν καὶ μονο-φυσιτῶν, θὰ δῆς ὅτι δὲν ἔχουν τί νὰ ἀπαντήσουν. ΟΛΑ  ΕΧΟΥΝ  ΓΙΝΕΙ. Τὸ συλλείτουργο ποὺ ἀπομένει εἶναι δ ε υ τ ε ρ ε ῦ ο ν  μπροστὰ στὶς ΚΟΙΝΕΣ ὁμολογίες πίστεως ποὺ ἔχουν ὑπογράψει καὶ διακηρύξει ὅτι  ΔΕΝ  ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ  καθόλου Ἀνατολικοὶ καὶ Δυτικοὶ καὶ ὅτι οἱ  δ ύ ο  μ α ζ ὶ  ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ! Τὸ νὰ  συνεχίζουν κατόπιν αὐτῶν νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς οἰκουμενιστὰς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς ποὺ ἐνεργοῦν τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ καὶ τοὺς λοιποὺς ποὺ μὲ σιγὴ τὰ ἀποδέχονται, συνιστᾶ προδοσίαν τῆς ἀληθείας καὶ ἀπώλειαν τοῦ ποιμνίου των. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος εἶναι σαφέστατος ἐν προκειμένῳ: «Οὐδ΄ἂν ὅλα τὰ χρήματα τοῦ κόσμου παρέξει τις καὶ κοινωνῶν εἴη τῇ αἱρέσει, φίλος Θεοῦ οὐ καθίσταται, ἀλλ΄ἐχθρός». (1205 Α). Ἀκοῦς τί λέει ὁ Ἅγιος; Καμμιὰ ἐλεη-μοσύνη δὲν σὲ σώζει, ἐφ΄ὅσον κοινωνεῖς μὲ τὴν αἵρεσιν! Συνεπῶς ὅ,τι καὶ ὅσο κοινωνικὸν ἔργον νὰ κάνη ἕνας ἱερεὺς ἐφ΄ὅσον συνεχίζει συγχρόνως νὰ κοινωνῆ μὲ τὴν αἵρεσιν, τὸ μόνο ποὺ κατορθώνει εἶναι νὰ ὁδηγῆ τὸ ποίμνιό του στὸν πνευματικὸν θάνατον! Μὴν ἀπορεῖς. Στὸν πιστὸν πάντοτε «μετράει» τὸ παράδειγμα, ὁ βίος. Ἐφόσον ὁ ποιμένας του προσκυνεῖ καὶ μνημονεύει τοῦ ἐπισκόπου του, ὁ ὁποῖος ἐπίσκοπος ἀποδέχεται σιωπηρῶς, ἢ πολὺ χειρότερον, ἐπικροτεῖ μὲ λόγον ἢ ἔργον τὴν αἵρεσιν, τὸ ποίμνιον εἰρηνεύει, διότι πιστεύει ὅτι ὅλα πηγαίνουν καλά. Ἔτσι ἡ διαγωγὴ τοῦ ἱερέως αὐτοῦ γίνεται αἰτία δύο κακῶν: ἀφ΄ἑνὸς μὲν νὰ συμμαχῆ πρὸς τὴν ἀντικανονικὴν πορείαν τοῦ ἐπισκόπου του καὶ ἀφ΄ἑτέρου νὰ διατηρῆ ἑαυτὸν καὶ τὸ ποίμνιόν του  ἐ ν τ ὸ ς  τῆς κακοδοξούσης ἐκκλησίας!
 Προσοχὴ ἐπίσης στὸ ἑξῆς. Ὁ Θεὸς οὐδέποτε θέλει νὰ παραβαίνωμε μίαν ἐντολήν του προκειμένου νὰ τηρήσωμε μιὰ ἄλλη. «Πανταχοῦ δὲ φυλακτέον ἡμῖν», γράφει ὁ Μ.Βασίλειος, «μή, προφάσει μιᾶς ἐντολῆς, ἑτέραν φανῶμεν καταλύοντες». (ΒΕΠΕΣ, 53, 163). Ὁ Θεὸς δὲν θέλει ἐλεημοσύνην ἀπὸ κλοπιμαῖα χρήματα, οὔτε πραότητα ποὺ γίνεται αἰτία νὰ προοδεύη τὸ κακόν. Ἔτσι καὶ ἐδῶ. Ἡ διακονία τῶν ἀνωτέρω κληρικῶν εἶναι σὰν τὴν θυσίαν τοῦ Κάϊν ἐφ΄ὅσον κοινωνοῦν μὲ τὴν κακοδοξίαν. Οἱ ὁμολογηταὶ τῆς πίστεως τότε ἐδοξάσθησαν καὶ τὸ κήρυγμά τους διέτρεξε τὴν οἰκουμένην, ὅταν ἐδάρησαν καὶ ἐφυλακίσθησαν. Δὲν ἐνήργησαν μὲ ὑπολογισμούς. Μόλις συνειδητοποιοῦσαν τὴν κακοδοξίαν, διέκοπτον τὴν μετ΄αὐτῆς κοινωνίαν. Τὸ ἔπραττον αὐτὸ μετὰ χαρᾶς καὶ δὲν ἐσκέπτοντο τί θὰ γίνη τὸ ποίμνιόν των ἢ τὸ ὡραῖο Μοναστήρι τους ποὺ εἶχαν κάνει μὲ θυσίες καὶ κόπους πολλούς. «Διότι βλέπετε ποῦ εὑρίσκεσθε», γράφει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος. «Δὲν εἶσθε ἐν ἐξορίᾳ καὶ διωγμῷ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ; Δὲν λάβατε καὶ προηγουμένως πεῖραν φυλακῶν; Δὲν χύσατε αἷμα ἕνεκα ραβδισμῶν καὶ μαστιγώσεως; Μήπως δὲν ἀπέθανον θάνατον μαρτυρικὸν μερικοὶ ἐκ τῶν ἀδελφῶν μας; Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δῶρον τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς» (Κατ. 72).
 Ἔχει μεγάλη σημασία ἐν προκειμένῳ ἡ πρόθεσις τοῦ ἀνθρώπου, τὸ κίνητρον δηλαδὴ τὸ ἐσωτερικὸν κάθε μας ἐνεργείας. Πρέπει νὰ εἶναι καθαρὸν, ἄδολον, εἰλικρινές. «Καὶ ὁ Κάϊν δῶρα προσέφερε», γράφει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, «καὶ τὰ δῶρα του ἦσαν τὰ πρῶτα ποὺ γεννήθηκαν στὸ ποίμνιό του. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς προσέχων στὴν κακή του γνώμην καὶ ὑστεροβουλίαν δὲν τὰ ἐδέχθη». (P.G. 78, 325). Καὶ ὁ ἅγιος Βαρσανούφιος: «Ὀφείλει τὸ ἔργον εἶναι πάντοτε καθαρόν· ἐὰν οὖν ἔχη τὸ γινόμενόν τι  τ ο υ  ἰ δ ί ο υ   θ ε λ ή μ α τ ο ς  τοῦ ποιοῦντος,  ἐ ρ ρ υ π ώ θ η  τ ὸ  ἔ ρ γ ο ν  καὶ οὐκ ἔστιν ἀρεστὸν τῷ Θεῷ» (ἀποκρ. 401). Καὶ πράγματι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ προσβλέπη ὁ Θεὸς εὐαρέστως σὲ μιὰ διακονία ποὺ γίνεται αἰτία νὰ μεγαλύνεται ἡ αἵρεσις καὶ οἱ πιστοὶ νὰ πέφτουν ὡς πτηνὰ στὴν παγίδα της ἐξ αἰτίας τοῦ ποιμένος των;
 Γι΄αὐτό, ἀγαπητὴ Μαρία, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπικροτήσω τὴν διαγωγὴν τῶν ἀ-νωτέρω κληρικῶν καὶ ἀσφαλῶς οὔτε τὴν δραστηριότητα τοῦ Ἁγιορείτου ἱερομονάχου π. Ἐφραὶμ στὶς Ἡν.Πολιτεῖες τοῦ Καναδᾶ, τὴν δημιουργίαν δηλ. Μονῶν ὑπὸ τοὺς κακοδόξους ποιμένας τῶν περιοχῶν. Καὶ τοῦτο διότι ἡ διακονία τοῦ ποιμένος πρέπει νὰ ἔχη τὴν  π λ η ρ ό τ η τ α  ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ Θεός: νὰ κηρύσση ἔργῳ καὶ λόγῳ τὸν ὀρθὸν βίον καὶ τὸ ἀληθὲς δόγμα. Ἐὰν εἰς ἕνα ἀπὸ τὰ δύο ἀποτύχη, τὸ ἀποτέλεσμα θὰ εἶναι ὁ πνευματικὸς θάνατος τοῦ ποιμνίου του. Ἰδοὺ ἡ ἐν προκειμένῳ φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας. «Προσήκει γάρ, εἰ βουλοίμεθα καὶ γεέννης ἐλευθερωθῆναι καὶ βασιλείας ἐπιτυχεῖν, ἀμφοτέρωθεν κασμεῖσθαι, καὶ δογμάτων ὀρθότητι καὶ βίου ἐπιμελείᾳ» (Ἰω.Χρυσ. ὁμ. ιγ΄ εἰς Γεν.)  
 Θὰ μοῦ ἀντείπης, ἴσως, ὅτι δὲν βλέπεις νὰ κηρύττουν κανένα στρεβλὸν δόγμα οί ἐπίσκοποι τοῦ νέου. Συμφωνῶ, ὅτι διὰ τὸν μὴ ἔχοντα θεολογικὲς γνώσεις δὲν εἶναι εὔκολον ν΄ἀντιληφθῆ τὴν αἵρεσιν. Ὑπάρχει ὅμως καὶ τὸ θέμα τῆς κοινωνίας μὲ «ἐκκλησίες» διεφθαρμένων δογμάτων, ὁπότε εὔκολα φαίνεται ἡ πτῶσις τῶν κοινωνούντων μὲ αὐτές. Διότι, ὅταν ἐγκωμιάζουν τὸν παπισμὸν μὲ τὶς δεκάδες τῶν κακοδοξιῶν, οἱ δῆθεν ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι τοῦ νέου, καὶ ἐν συνεχείᾳ συμπροσεύχονται μετ΄αὐτοῦ, οἱ δὲ ἱερεῖς των τοὺς ἀκολουθοῦν ἀδιαμαρτύρητα καὶ ὁ λαὸς ἀκολουθεῖ τοὺς ἱερεῖς, αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ προδοσίαν τῆς ἀληθείας; Εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἀνεύθυνοι οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ ποὺ ὁδηγοῦν τὸ ποίμνιόν τους στὸ στόμα τοῦ λύκου; Γράφει σχετικῶς ὁ ἅγιος Θεόδωρος: «Ὅσοι διὰ  π ρ ώ τ η   φ ο ρ ὰ ν  ἀνεκαλύφθησαν ὅτι ἐκοινώνησαν μὲ τὴν αἵρεσιν, ἐὰν μὲν εἶναι ἱερωμένοι, ἀπεφασίσθη νὰ σταματήσουν νὰ λειτουργοῦν... Διότι πῶς θὰ φανῆ ἡ διαφορὰ τῶν  π ρ ο δ ο σ ά ν τ ω ν  τὴν ἀλήθειαν καὶ μή; τῶν ἀγωνισθέντων γενναίως καὶ τῶν μὴ ἐπιθυμούντων  ο ὐ δ ὲ ν  κ α κ ὸ ν  ν ὰ  π ά θ ο υ ν  ὑ π ὲ ρ  τ ο ῦ  κ α λ ο ῦ;» (1636 D).
  Β λ έ π ε ι ς  ὅ τ ι  ἡ  κ ο ι ν ω ν ί α  σ υ ν ι σ τ ᾶ  π ρ ο δ ο σ ί α ν  π ί σ τ ε ω ς      κ α ὶ  ἔ ν τ α ξ ι ν  σ τ ὸ  σ τ ρ α τ ό π ε δ ο  τ ῆ ς  α ἱ ρ έ σ ε ω ς ;
 Πολὺ ἐπίσης τονίζεις στὴν ἐπιστολή σου τὴν πραότητα τοῦ π. Ἐφραὶμ καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Δὲν ἀμφιβάλλω. Ἀλλὰ οἱ ἀρετὲς αὐτὲς γίνονται κακίες, ὅταν διακονοῦν τὴν αἵρεσιν! Τὸ διατὶ περιγράφεται ὡραῖα σ΄ἕνα πρόσφατο βιβλίο. Σοῦ ἀντιγράφω τὴν σχετικὴν θέσιν.
 «Ἐνταῦθα θὰ πρέπει νὰ ἀναφερθῶμεν ἐν συντομίᾳ καὶ εἰς μίαν ἑτέραν κατηγορίαν ἡγουμένων καὶ «θεοφορουμένων» μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι μὴ ἀρκούμενοι εἰς τὰς ἐνταῦθα ὑποχρεώσεις των, περιέρχονται ἐσωτερικόν τε καὶ ἐξωτερικόν, κ α ὶ  μ ά λ ι σ τ α  ὅ π ο υ  ἀ ν θ ε ῖ  τ ὸ  π α λ α ι ο η μ ε ρ ο λ ο γ η τ ι κ ὸ ν  σ τ ο ι χ ε ῖ ο ν, ὥστε νὰ προκαλέσουν καὶ ἐκεῖ φθορὰν καὶ σύγχυσιν στοὺς ἁπλοϊκοὺς ἀφοῦ καὶ ἐκεῖνοι «μὲ τὸ παλαιὸν πᾶνε», καταδικάζουν τὸν Οἰκουμενισμόν, ἀλλὰ δὲν διακόπτουν τὸ μνημόσυνον καὶ τὴν κοινωνίαν μὲ τὸ πατριάρχην, διὰ νὰ μὴ βρεθοῦν «ἐκτὸς Ἐκκλησίας»...
 Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ξέρουν νὰ λέγουν ὡραῖα καὶ ἀληθινὰ πράγματα γιὰ τὴν ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκήσεως, ἀλλὰ ὅταν τοὺς ρωτήση κανεὶς γιὰ ζητήματα πίστεως λέγουν, ὅτι τὰ θέματα αὐτὰ δὲν κάνουν καλὸ στὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ ὅτι οἱ χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ἀσχολοῦνται μὲ αὐτά. Σὰ νὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξη χάρις Θεοῦ χωρίς ὀρθόδοξο φρόνημα...  Α ὐ τ ο ὶ  κ ά ν ο υ ν  τ ὸ  μ ε γ α λ ύ τ ε ρ ο  κ α κ ὸ  σ τ ὶ ς  ἁ π λ ὲ ς  κ α ὶ  κ α λ ο π ρ ο α ί ρ ε τ ε ς  ψ υ χ έ ς, τὶς ὁποῖες πείθουν νὰ κλείσουν  τὰ μάτια καὶ νὰ ἀκολουθοῦν χωρὶς ἐρωτήσεις «τὸν πατριάρχη» καὶ τὴν «Ἐκκλησία». Α ὐ τ ο ὶ  ε ἶ ν α ι  ο ἱ  π ι ὸ  ἀ π ο τ ε λ ε σ μ α τ ι κ ο ὶ  σ ύ μ μ α χ ο ι  τ ο ῦ  Ο ἰ κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ῦ. Ἡ φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ πιάση ρίζες χωρὶς αὐτούς,     γ ι α τ ὶ  α ὐ τ ο ὶ  ἀ φ ο π λ ί ζ ο υ ν  α ὐ τ ο ὺ ς  ἀ κ ρ ι β ῶ ς  π ο ὺ  θὰ  μ π ο ρ ο ῦ σ α ν  ν ὰ  ε ἶ ν α ι  ο ἱ  π ι ὸ  ζ ω ν τ α ν ο ὶ  μ α χ η τ α ὶ  τ ῆ ς  Ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α ς. (Α΄.Καλόμοιρου, Τὸ Σύγκριμα, σ. 16).
 Συνεπῶς, ἀγαπητὴ Μαρία, ἐν καιρῷ αἱρέσεως, τὸ μόνο ποὺ ἔχει σημασία μαζὶ μὲ τὸν ὀρθὸ βίον εἶναι ἡ ὀρθὴ πίστις  κ α ὶ  ἡ  μ ὴ  κ ο ι ν ω ν ί α  μ ε τ ὰ  τ ῆ ς  α ἱ ρ έ σ ε ω ς. Τὰ κηρύγματα, αἱ ἐλεημοσύναι, ἡ πραότης κ.λ.π. δὲν ἔχουν καμμία θέσιν, ἐφ΄ὄσον δι΄αὐτῶν προδίδεται ἡ ἀλήθεια· ἀντιθέτως ἀπὸ ἀρεταὶ γίνονται κακίαι ποὺ ὁδηγοῦν εἰς τὴν αἰωνίαν κατάκρισιν! Ταῦτα πρὸς τὸ παρὸν καὶ σοῦ ὑπόσχομαι νὰ ἀπαντήσω στὶς τυχὸν ἀπορίες σου.

                                                                                 (Ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Ἁγιορείτης», Φεβρ. 1994)