ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στο προηγούμενο μέρος (εδώ) εξηγήσαμε τον όρο "δυνάμει και ενεργεία" και μιλήσαμε για την αναγκαιότητα της Συνοδικής Κρίσεως.
Στο παρόν, τρίτο και τελευταίο μέρος, θα αναφερθούμε σε μια εντελώς κακόδοξη θέση, που αφορά την αιτιολόγηση της κοινωνίας με αιρετικούς, που δεν έχουν κριθεί υπό Συνόδου, επειδή δεν τυγχάνουν "ενεργεία" αιρετικοί.
Ισχυρίζονται λοιπόν ορισμένοι πως δεν επιβάλλεται διακοπή κοινωνίας με όσους δεν έχουν καταδικαστεί υπό Συνόδου. Παρερμηνεύουν δηλαδή το "δυνάμει και ενεργεία" που αναφέρεται στις ποινές των Ιερών Κανόνων και πρεσβεύουν πως αφού δεν υπάρχει καταδίκη των παραβατών, δεν πρέπει να χωριζόμαστε από αυτούς.
Η θέση αυτή όμως είναι λάθος και έρχεται σε αντίθεση με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥ ΘΕΣΕΩΣ
1. Όταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος κήρυξε αίρεση, ο όσιος Υπάτιος, ηγούμενος της Μονής Ρουφιανών στην Κωνσταντινούπολη, διέκοψε κατευθείαν το μνημόσυνο του Νεστορίου. Τότε ο επίσκοπος Ευλάλιος έλεγξε τον Υπάτιο με τα εξής λόγια: "Διατί περιείλες το όνομα αυτού, μη γινώσκων το αποβησόμενον;", δηλαδή "Γιατί έσβησες το όνομά του, πριν να δεις τι θα γίνει;" [1], πριν δηλαδή συνέλθη Σύνοδος να καταδικάσει τον Νεστόριο. Όμως αυτό δεν εμπόδισε τον όσιο Υπάτιο να διακόψει ΑΜΕΣΩΣ την κοινωνία με τον "δυνάμει" αιρετικό Πατριάρχη [2].
2. Όταν, μετά την ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας (1439), μεγάλο μέρος των ορθοδόξων κληρικών λατινοφρόνησαν και δέχτηκαν την ένωση με τους παπικούς, οι ορθόδοξοι, όπως και σε κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση αντέδρασαν και διέκοψαν ΑΜΕΣΩΣ την κοινωνία με τους λατινόφρονες. Ο Ιωάννης Πλουσιαδηνός, ένας από τους πιο επιφανής ουνίτες της εποχής εκείνης κατηγορούσε τους ορθοδόξους "ότι προ του γενέσθαι Σύνοδον Οικουμενικήν και αποκηρύξαι ημάς, ημείς αποστρέφεσθε και μισείτε ως ετεροδόξους" [3]. Παρόμοια έγραψε και στο έργο του "Ιωάννου πρωθιερέως διάλεξις", όπου και πάλιν απευθυνόμενος στους ορθοδόξους γράφει: "Σύνοδον οικουμενικήν, ώσπερ εν εκάστη αιρέσει εγένετο, και διαλεχθήναι και όρον εκθείναι, και κατ' αυτόν αποφήναι, και τότε ως αιρετικούς αποστρέφεσθαι. Ου δοκεί δίκαιον είναι, αλλά μάλλον ασεβές και απάνθρωπον, αποβάλλεσθαι αδελφούς ομοπίστους δίχα καθολικού και οικουμενικού κριτηρίου" [4].
3. Μετά την ημερολογιακή Καινοτομία, ορθόδοξοι της Ελλάδος, ζηλωτές των Πατρίων Παραδόσεων, οι οποίοι είδαν στην καινοτομία αυτή την αίρεση του παπισμού, άρχισαν να διακόπτουν την κοινωνία με την καινοτομήσασα Ιεραρχία. Τότε υπερασπιστές της Καινοτομίας, όπως ο αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Βήττος Δανιηλίδης και οι μνημονευτές πατέρες της Μεγίστης Λαύρας χρησιμοποίησαν το αυτό επιχείρημα. Και ο μεν Δανιηλίδης έγραφε: "Ποία Οικουμενική Σύνοδος μετά την καινοτομίαν ταύτην απεφάνθη κατ' αυτής, αιρετικήν, διά τούτο, ανακηρύξασα ταύτην;" [5]. Οι δε Λαυριώτες μνημονευτές κατηγορούσαν τους Ζηλωτές και αναρωτιόντουσαν "διά ποίον λόγον αποσχίζονται από τους αδελφούς αυτών τους μνημονεύοντας και αναμένοντας την απόφασίν της εκκλησίας" [6].
4. Ακριβώς αυτή η κακόδοξος θέση, έγινε η κεντρική ιδέα της εκκλησιολογικής αιρέσεως του Επιφανίου Θεοδωροπούλου [7], συμφώνως με την οποία δεν επιτρέπεται γενικώς (παρά μόνο ως έσχατο βήμα και υπό πλειάδα αυθαιρέτων προϋποθέσεων) η διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικά φρονούντες προ συνοδικής διαγνώμης, για να μην γίνει δήθεν σχίσμα [8]. Γράφει χαρακτηριστικά: "Δεν υπάρχει κίνδυνος να μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφ' όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε, πολλώ μάλλον, δεχόμενοι σε κοινωνία τους μνημονεύοντας αυτώ" [9]. Και πάλιν: "Εφ' όσον η Εκκλησία δεν προέβη εις καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνον αυτών" [10].
Προς το ανωτέρω πεπλανημένο φρόνημα οι Άγιοι Πατέρες αντιτάσσουν την ορθόδοξη αντιμετώπιση όσων, εκ της Εκκλησίας, αρχίζουν να κηρύττουν αίρεση ή κοινωνούν με αυτούς. Από την τεράστια γραπτή παρακαταθήκη τους αντλούμε ολίγα τινά προς αναίρεση της κακοδοξίας.
(Για να φανεί μάλιστα έτι περισσότερο το μέγεθος της πλάνης των κακοδόξων, παρουσιάζουμε στις παρενθέσεις την διαστρέβλωση της διδασκαλίας των Αγίων, αν αποδεχόντουσαν την παραπάνω αντορθόδοξη θέση).
1. Ο Μέγας Βασίλειος: "Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσιν, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον ακοινώνητους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν" [11].
(Σύμφωνα με τους κακοδόξους ο Άγιος έπρεπε να έλεγε:
"Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσιν, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον αδελφούς ονομάζειν, αλλά μηδέ ακοινώνητους έχειν" και θα προέτρεπε να αναμείνουμε Σύνοδο!).
2. Ο ίδιος Άγιος: "Οι ουδ' αν προς ώραν αυτών εδεξάμεθα την συνάφειαν, ει σκάζοντας αυτούς περί την πίστιν εύρομεν" [12].
("Ούτε καν μια ώρα, λέγει ο Άγιος, δεν δεχόμαστε την συνάφεια με αυτούς που χωλαίνουν στην πίστη", "άχρι καιρού" λένε οι κακόδοξοι και προτρέπουν να αναμείνουμε την σύγκληση Συνόδου!).
3. Ο Άγιος Κύριλλος συνιστούσε στους Ορθοδόξους της Κωνσταντινουπόλεως να μην κοινωνούν με τον τότε Πατριάρχη Νεστόριο. Την σύσταση αυτή την έκανε ΠΡΙΝ συνέλθει η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος που τελικά καθαίρεσε τον Νεστόριο. Γράφει σε επιστολή του προς τους Ορθοδόξους: "Ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσαντες, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος" [13].
(Να τι έπρεπε να έλεγε ο Άγιος Κύριλλος για να δικαιωθούν οι κακόδοξοι: "Ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσαντες, κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, ως διδασκάλω προσέχοντες, και ας μένει λύκος αντί ποιμένος" και απλά αναμείνατε σύγκληση Συνόδου!).
4. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το "πείθεσθε τοις ηγουμένοις" γράφει: "ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών" [14].
(Οι κακόδοξοι διδάσκουν πως ακόμη και για θέματα πίστεως, να μην φεύγουμε από αυτούς, αλλά να αναμένουμε την σύγκληση Συνόδου!).
5. Ο Μέγας Φώτιος γράφει: "Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; λύκος εστί, φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει, μηδ' απατηθήναι και προσελθείν, καν ήμερον περισαίνειν δοκή· φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως" [15].
(Τι μας λένε σήμερα οι κακόδοξοι: "Αιρετικός εστί ο ποιμήν; Μείνε με αυτόν, μην φεύγεις από την κοινωνία του και ανέμενε να γίνει Σύνοδος!").
6. Οι Αγιορείτες Πατέρες του ΙΓ΄ αιώνος συνέταξαν επιστολή προς τον αυτοκράτορα, που τους πίεζε να μνημονεύσουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο (ο οποίος ήταν λατινόφρων, αλλά ΔΕΝ είχε καθαιρεθεί ακόμη από Σύνοδο). Σε αυτήν διαβάζουμε: "Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται;" [16].
(Ουδέν σχόλιον!).
6. O Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είπε τα εξής συγκλονιστικά, και λίαν αποκαλυπτικά, την ημέρα της κοιμήσεώς του: "Βούλομαι πλατύτερον τήν ἐμήν γνώμην εἰπεῖν, εἴπερ ποτέ καί νῦν ἐν τῷ ἐγγίζειν τήν τελευτήν μου, ἵνα σύμφωνος ὧ ἐμαυτῷ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, καί μή δόξῳ τισίν ὅτι ἄλλα μέν ἔλεγον, ἄλλα δέ ἔκρυπτον ἐν τῇ διανοίᾳ, ἅ εἰκός ἦν ἐλεγχθῆναι τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως. Λέγω δέ περί τοῦ Πατριάρχου, μήπω δόξῃ αὐτῷ προφάσει τάχα τιμᾶν τῆς πρός ἐμέ ἐν τῇ κηδείᾳ τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος, ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ, ἤ ἄλλως τῶν κοινωνούντων αὐτῷ τινά συνεύξασθαι, ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐξ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι τοῖς πρός τά τοιαῦτα παρακληθεῖσι δοξάσῃ ὡς οἱωδήποτε τρόπῳ προσιέναι κἄν ἐν τῷ κρυπτῶ τήν αὐτοῦ κοινωνίαν. Καί ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασιν τινά ὑπονοῆσαι παρέξῃ τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τόν ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ ἤ τῶν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν, ἕνωσιν, καί τά Δόγματα τά Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, καί ὐπέρ τοῦ διαφενδεύειν ταῦτα, καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατε ἐπί καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιἰσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις πατράσι καί θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας· ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς ᾿Εκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν· καί ἐξορμῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου· ἀλλ᾿ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τούτου μέρους ἡμῶν ὥστε συμφορεύειν ἐπιχειρῆσαι, καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστί τό "τά ἄμικτα μίγνυσθαι". Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῶ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς ᾿Εκκλησίας αὐτοῦ" [17]. Σημειωτέον πως ο τότε Πατριάρχης Γρηγόριος Μαμμής, με τον οποίο δεν είχε κοινωνία ο Άγιος Μάρκος δεν είχε καταδικαστεί από Σύνοδο (αυτό έγινε τελικά το 1450, δηλαδή πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου Μάρκου· η Σύνοδος καθαίρεσε τον Γρηγόριο και εξέλεξε Πατριάρχη τον αντιπαπικό Αθανάσιο τον Β΄).
(Τι έχουν να πουν οι κακόδοξοι για τα όσα λέγει ο Άγιος; Το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι πως αν ζούσαν στην εποχή του, θα τον έλεγαν "σχισματικό" και "φανατικό". Αξίζει όμως να δούμε τι έλεγαν οι λατινόφρονες εκείνης της εποχής, από το προαναφερθέν έργο του ουνίτου Πλουσιαδηνού [18]:
Λατινόφρων: Και τις έμεινεν εν τη των Γραικών πίστει, ω συ την ευλάβειναν αποδίδως;
Ορθόδοξος: Ειπόν σοι, ότι μόνος ο Εφέσου αρχιερεύς έμεινεν εν τη ορθοδόξω πίστει, ω υποτάσσομαι, και διδάσκαλον έχω.
Λατινόφρων: Ειπόν σοι καγώ, ότι ου δει τω ενί έπεσθαι, αλλά τοις πολλοίς. Πρώτα μεν, ότι εις άνθρωπος ου ποιεί Εκκλησίαν· έπειτα δε, ότι δεισιδαίμων και σεσεισμένος τον νουν εκείνος υπήρχεν".
Παρόμοιους χαρακτηρισμούς δεν χρησιμοποιούν και σήμερα οι κακόδοξοι εναντίον όσων δεν έχουν κοινωνία με τους αιρετικούς;).
7. Ο ίδιος Άγιος τέλος συνοψίζει την πατερική διδασκαλία: "Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι και πάσαι αι θείαι Γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονες παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι" [19].
(Οι κακόδοξοι θιασώτες της επικίνδυνης αυτής πλάνης διακηρύττουν σε ημερίδες, σε ομιλίες και σε βιβλία, πως το να διακόψει κανείς την κοινωνία με τον αιρετικό είναι έγκλημα και πως πρέπει να κάνει αγώνα "μέσα από την Εκκλησία", θεωρώντας την κοινωνία με τον αιρετικό ως τεκμήριο ότι δεν είμαστε "εκτός Εκκλησίας"! Και απλά να αναμένουμε "άχρι καιρού"...).
Ο μακαριστός Ηγέτης του Ιερού Αγώνος των Γνησίων Ορθοδόξων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος κατηγορήθηκε αδίκως πως με την χρησιμοποίηση του όρου περί "δυνάμει και ενεργεία", συντασσόταν με την ανωτέρω κακόδοξη θέση.
Είδαμε όμως πως δεν ήταν το "δυνάμει και ενεργεία" η αιτία για την θέση αυτή, αλλά η λανθασμένη ερμηνεία του.
Ο πρ. Φλωρίνης, ως γνήσιος διάδοχος των Αγίων Πατέρων, υπήρξε υπέρμαχος της διακοπής της κοινωνίας με τους παραβάτες ΠΡΟ Συνοδικής Κρίσεως.
Οι Ουνίτες του ΙΕ΄ αιώνος, και οι καινοτόμοι νεοημερολογίτες, σαν τον Αθανάσιο Δανιηλίδη Βήττο (αλλά και τον Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο αργότερα), χρησιμοποίησαν ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ την αρχή του «δυνάμει και ενεργεία» για τελείως διαφορετικό λόγο, ήτοι για να ενισχύσουν την ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ θέση τους, ότι δεν επιτρέπεται διακοπή κοινωνίας από όσους δεν έχουν καταδικαστεί ως αιρετικοί από Σύνοδο και για να χτυπήσουν την ορθόδοξη διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία οι Ορθόδοξοι οφείλουν ΑΜΕΣΑ να αποστρέφονται και να αποκηρύττουν τους κακοδόξους.
Το «δυνάμει και ενεργεία» όμως, το χρησιμοποίησε ο πρ. Φλωρίνης, για να στηλιτεύσει το φρόνημα περί αυτόματης (από την στιγμή της παραβάσεως) απωλείας της Θείας Χάριτος των παραβατών και όχι για να υποστηρίξει ότι οι παραβάτες δεν ήταν πράγματι παραβάτες και ότι τάχα δεν έπρεπε να διακοπεί η κοινωνία μαζί τους.
Τρανή απόδειξη, ότι ο πρ. Φλωρίνης από το 1935 που αποκήρυξε τους καινοτόμους, έμεινε πιστός στην Ομολογία του ως την κοίμησή του και δεν κοινώνησε ποτέ μαζί τους.
Σήμερα 90 χρόνια μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία, η οποία μία και μόνο κεφαλή της Λερναίας Ύδρας του Οικουμενισμού αποτελούσε, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσους συνεχίζουν να έχουν κοινωνία με τους νεωτεριστές, οικουμενιστές, μασώνους, λατινόφρονες και γενικώς όλους τους ετερόφρονες.
Αύριο, και για άλλη μια φορά, ο αιρετικός Πατριάρχης θα υποδεχθεί στον θρόνο του σβησμένου Φαναρίου το δικέρατο θηρίο της Ρώμης.
Είναι χρέος όλων όσων θέλουν να λέγονται Ορθόδοξοι, να διακόψουν την κοινωνία με τους οικουμενιστές και τους κοινωνούντες με αυτούς και να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες των ριψάσπιδων που πρόσφατα μάλιστα, σε ημερίδα-παρωδία για το θέμα, απέδειξαν εαυτούς αναξίους να φέρουν τον τίτλο των "αγωνιστών της Ορθοδοξίας". Ευχόμαστε να τους δώσει ο Κύριος μετάνοια...
Διακοπή κοινωνίας λοιπόν με τους αιρετικούς, ένωση όλων των υγιών ορθοδόξων δυνάμεων και αγώνας για σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου των πραγματικά Ορθοδόξων, η οποία θα διακηρύξει τα Ορθόδοξα Δόγματα, θα νουθετήσει τους πεπλανημένους και θα αποκόψει ως σεσηπότα μέλη, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, τους αμετανοήτους αιρετικούς.
Όπως είναι προφανές όμως, μια τέτοια Σύνοδος μόνο οι μη έχοντες κοινωνια με τους αιρετικούς Επίσκοποι μπορούν να συγκαλέσουν.
Ειδάλλως ποιοι θα δικάσουν τους αιρετικούς; Αυτοί που παραμένουν ενωμένοι μαζί τους; Μα τότε πρέπει πρώτους από όλους να καταδικάσουν τους εαυτούς των!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]Βλέπε στα έργα του Ιερομονάχου Θεοδωρήτου "Μοναχισμός και αίρεσις" (Αθήνα 1977, σελ. 42) και "Το αντίδοτον" (Αθήνα 1990, σελ. 109).
[2] Η πράξη των Ορθοδόξων να διακόπτουν ΑΜΕΣΩΣ την κοινωνία με όσους κηρύττουν αίρεση επικυρώθηκε και έγινε Κανόνας από την Πρωτοδευτέρα Σύνοδο. Ο ΙΕ΄ Κανόνας αυτής είναι ξεκάθαρος: "Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται".
[3] Ελευθερίου Γκουτζίδη "Ἡ θέσις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τό 1924 ἔως το 1935" (5/18-3-1991).
[4] P. G. 159, 969
[5] Η διόρθωσις του ημερολογίου ή η μετακίνησις του εορτολογίου, Αθήνα 1926, σελ. 45
[6] Οι εν Αγίω όρει μνημονεύοντες και οι Ζηλωταί, Θεσσαλονίκη 1933, σελ. 52
[7] Η αίρεση αυτή, την οποία πρέπει να αναθεματίσει η Εκκλησία στο μέλλον, ευθύνεται για το οικτρό και πρωτοφανές κατάντημα που βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια, να ανέχονται δηλαδή ορθόδοξοι (ψευδορθόδοξοι κατά βάθος) να κοινωνούν και να μνημονεύουν τους αιρετικούς οικουμενιστές, όχι απλά άνευ ουδεμίας τύψεως, αλλά και θεωρώντας τους εαυτούς τους τάχα "λέοντες της Ορθοδοξίας" και ως δήθεν "ποιμένες της Εκκλησίας". Που ακούστηκε όμως ποιμένες να συντρώγουν με τους λύκους και τι είδους τροφή είναι αυτή αν δεν είναι τα ίδια τα ποίμνιά τους;
[8] Ο Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος θεωρεί την αποτείχιση από τους αιρετικούς ως απόσχιση από την Εκκλησία, και την διακοπή κοινωνίας προ της Συνόδου ως σχίσμα. Ακριβώς τα αντίθετα όμως διδάσκει η πράξη της Εκκλησίας και ο, εξ αυτής πηγαζόμενος, ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας, που είδαμε παραπάνω.
[9] Τα δύο άκρα, Αθήνα 1986, σελ. 91
[10] Βλέπε Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Το αντίδοτον, Αθήνα 1990, σελ. 53 (όπου και αναίρεση αυτής της θέσεως).
[11] P. G. 160, 101
[12] P. G. 32, 993-996
[13] Mansi 4, 1096
[14] P. G. 63, 231
[15] Φωτίου Λόγοι και Ομιλίαι, Κωνσταντινούπολη 1900, τόμος Α΄, σελ. 268
[16] Καλλίστου Βλαστού, Δοκίμιον ιστορικόν περί του σχίσματος της Δυτικής Εκκλησίας από της Ορθοδόξου Ανατολικής, Αθήνα 1896, σελ. 108
[17] P. O. 17, 484-486
[18] P. G. 159, 980. Οι χαρακτηρισμοί "Λατινόφρων" και "Ορθόδοξος", είναι δικοί μας, με βάση τις ιδέες που εκφράζονται από τα φανταστικά πρόσωπα στον διάλογο αυτόν, στον οποίο ο Πλουσιαδηνός υποτίθεται ότι πείθει στο τέλος τον ορθόδοξο να λατινοφρονήσει.
[19] P. G. 160, 101
2. Όταν, μετά την ψευδοσύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας (1439), μεγάλο μέρος των ορθοδόξων κληρικών λατινοφρόνησαν και δέχτηκαν την ένωση με τους παπικούς, οι ορθόδοξοι, όπως και σε κάθε άλλη παρόμοια περίπτωση αντέδρασαν και διέκοψαν ΑΜΕΣΩΣ την κοινωνία με τους λατινόφρονες. Ο Ιωάννης Πλουσιαδηνός, ένας από τους πιο επιφανής ουνίτες της εποχής εκείνης κατηγορούσε τους ορθοδόξους "ότι προ του γενέσθαι Σύνοδον Οικουμενικήν και αποκηρύξαι ημάς, ημείς αποστρέφεσθε και μισείτε ως ετεροδόξους" [3]. Παρόμοια έγραψε και στο έργο του "Ιωάννου πρωθιερέως διάλεξις", όπου και πάλιν απευθυνόμενος στους ορθοδόξους γράφει: "Σύνοδον οικουμενικήν, ώσπερ εν εκάστη αιρέσει εγένετο, και διαλεχθήναι και όρον εκθείναι, και κατ' αυτόν αποφήναι, και τότε ως αιρετικούς αποστρέφεσθαι. Ου δοκεί δίκαιον είναι, αλλά μάλλον ασεβές και απάνθρωπον, αποβάλλεσθαι αδελφούς ομοπίστους δίχα καθολικού και οικουμενικού κριτηρίου" [4].
3. Μετά την ημερολογιακή Καινοτομία, ορθόδοξοι της Ελλάδος, ζηλωτές των Πατρίων Παραδόσεων, οι οποίοι είδαν στην καινοτομία αυτή την αίρεση του παπισμού, άρχισαν να διακόπτουν την κοινωνία με την καινοτομήσασα Ιεραρχία. Τότε υπερασπιστές της Καινοτομίας, όπως ο αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Βήττος Δανιηλίδης και οι μνημονευτές πατέρες της Μεγίστης Λαύρας χρησιμοποίησαν το αυτό επιχείρημα. Και ο μεν Δανιηλίδης έγραφε: "Ποία Οικουμενική Σύνοδος μετά την καινοτομίαν ταύτην απεφάνθη κατ' αυτής, αιρετικήν, διά τούτο, ανακηρύξασα ταύτην;" [5]. Οι δε Λαυριώτες μνημονευτές κατηγορούσαν τους Ζηλωτές και αναρωτιόντουσαν "διά ποίον λόγον αποσχίζονται από τους αδελφούς αυτών τους μνημονεύοντας και αναμένοντας την απόφασίν της εκκλησίας" [6].
4. Ακριβώς αυτή η κακόδοξος θέση, έγινε η κεντρική ιδέα της εκκλησιολογικής αιρέσεως του Επιφανίου Θεοδωροπούλου [7], συμφώνως με την οποία δεν επιτρέπεται γενικώς (παρά μόνο ως έσχατο βήμα και υπό πλειάδα αυθαιρέτων προϋποθέσεων) η διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικά φρονούντες προ συνοδικής διαγνώμης, για να μην γίνει δήθεν σχίσμα [8]. Γράφει χαρακτηριστικά: "Δεν υπάρχει κίνδυνος να μολυνθώμεν, ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφ' όσον ακόμη δεν κατεδικάσθη), ούτε, πολλώ μάλλον, δεχόμενοι σε κοινωνία τους μνημονεύοντας αυτώ" [9]. Και πάλιν: "Εφ' όσον η Εκκλησία δεν προέβη εις καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνον αυτών" [10].
Η ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΟΥ ΘΕΣΕΩΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ
Προς το ανωτέρω πεπλανημένο φρόνημα οι Άγιοι Πατέρες αντιτάσσουν την ορθόδοξη αντιμετώπιση όσων, εκ της Εκκλησίας, αρχίζουν να κηρύττουν αίρεση ή κοινωνούν με αυτούς. Από την τεράστια γραπτή παρακαταθήκη τους αντλούμε ολίγα τινά προς αναίρεση της κακοδοξίας.
(Για να φανεί μάλιστα έτι περισσότερο το μέγεθος της πλάνης των κακοδόξων, παρουσιάζουμε στις παρενθέσεις την διαστρέβλωση της διδασκαλίας των Αγίων, αν αποδεχόντουσαν την παραπάνω αντορθόδοξη θέση).
1. Ο Μέγας Βασίλειος: "Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσιν, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον ακοινώνητους έχειν, αλλά μηδέ αδελφούς ονομάζειν" [11].
(Σύμφωνα με τους κακοδόξους ο Άγιος έπρεπε να έλεγε:
"Οίτινες την υγιή ορθόδοξον πίστιν προσποιούντες ομολογείν, κοινωνούσι δε τοις ετερόφροσιν, τους τοιούτους, ει μετά παραγγελίαν μη αποστώσιν, μη μόνον αδελφούς ονομάζειν, αλλά μηδέ ακοινώνητους έχειν" και θα προέτρεπε να αναμείνουμε Σύνοδο!).
2. Ο ίδιος Άγιος: "Οι ουδ' αν προς ώραν αυτών εδεξάμεθα την συνάφειαν, ει σκάζοντας αυτούς περί την πίστιν εύρομεν" [12].
("Ούτε καν μια ώρα, λέγει ο Άγιος, δεν δεχόμαστε την συνάφεια με αυτούς που χωλαίνουν στην πίστη", "άχρι καιρού" λένε οι κακόδοξοι και προτρέπουν να αναμείνουμε την σύγκληση Συνόδου!).
3. Ο Άγιος Κύριλλος συνιστούσε στους Ορθοδόξους της Κωνσταντινουπόλεως να μην κοινωνούν με τον τότε Πατριάρχη Νεστόριο. Την σύσταση αυτή την έκανε ΠΡΙΝ συνέλθει η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος που τελικά καθαίρεσε τον Νεστόριο. Γράφει σε επιστολή του προς τους Ορθοδόξους: "Ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσαντες, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος" [13].
(Να τι έπρεπε να έλεγε ο Άγιος Κύριλλος για να δικαιωθούν οι κακόδοξοι: "Ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσαντες, κοινωνούντες τω μνημονευθέντι, ως διδασκάλω προσέχοντες, και ας μένει λύκος αντί ποιμένος" και απλά αναμείνατε σύγκληση Συνόδου!).
4. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το "πείθεσθε τοις ηγουμένοις" γράφει: "ει μεν πίστεως ένεκεν, φεύγε αυτόν και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών" [14].
(Οι κακόδοξοι διδάσκουν πως ακόμη και για θέματα πίστεως, να μην φεύγουμε από αυτούς, αλλά να αναμένουμε την σύγκληση Συνόδου!).
5. Ο Μέγας Φώτιος γράφει: "Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; λύκος εστί, φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει, μηδ' απατηθήναι και προσελθείν, καν ήμερον περισαίνειν δοκή· φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν ομιλίαν ως ιόν όφεως" [15].
(Τι μας λένε σήμερα οι κακόδοξοι: "Αιρετικός εστί ο ποιμήν; Μείνε με αυτόν, μην φεύγεις από την κοινωνία του και ανέμενε να γίνει Σύνοδος!").
6. Οι Αγιορείτες Πατέρες του ΙΓ΄ αιώνος συνέταξαν επιστολή προς τον αυτοκράτορα, που τους πίεζε να μνημονεύσουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο (ο οποίος ήταν λατινόφρων, αλλά ΔΕΝ είχε καθαιρεθεί ακόμη από Σύνοδο). Σε αυτήν διαβάζουμε: "Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα θεία τούτους ηγήσεται;" [16].
(Ουδέν σχόλιον!).
6. O Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός είπε τα εξής συγκλονιστικά, και λίαν αποκαλυπτικά, την ημέρα της κοιμήσεώς του: "Βούλομαι πλατύτερον τήν ἐμήν γνώμην εἰπεῖν, εἴπερ ποτέ καί νῦν ἐν τῷ ἐγγίζειν τήν τελευτήν μου, ἵνα σύμφωνος ὧ ἐμαυτῷ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, καί μή δόξῳ τισίν ὅτι ἄλλα μέν ἔλεγον, ἄλλα δέ ἔκρυπτον ἐν τῇ διανοίᾳ, ἅ εἰκός ἦν ἐλεγχθῆναι τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως. Λέγω δέ περί τοῦ Πατριάρχου, μήπω δόξῃ αὐτῷ προφάσει τάχα τιμᾶν τῆς πρός ἐμέ ἐν τῇ κηδείᾳ τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος, ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ, ἤ ἄλλως τῶν κοινωνούντων αὐτῷ τινά συνεύξασθαι, ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐξ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι τοῖς πρός τά τοιαῦτα παρακληθεῖσι δοξάσῃ ὡς οἱωδήποτε τρόπῳ προσιέναι κἄν ἐν τῷ κρυπτῶ τήν αὐτοῦ κοινωνίαν. Καί ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασιν τινά ὑπονοῆσαι παρέξῃ τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τόν ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ ἤ τῶν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν, ἕνωσιν, καί τά Δόγματα τά Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, καί ὐπέρ τοῦ διαφενδεύειν ταῦτα, καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατε ἐπί καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιἰσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις πατράσι καί θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας· ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς ᾿Εκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν· καί ἐξορμῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου· ἀλλ᾿ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τούτου μέρους ἡμῶν ὥστε συμφορεύειν ἐπιχειρῆσαι, καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστί τό "τά ἄμικτα μίγνυσθαι". Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῶ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς ᾿Εκκλησίας αὐτοῦ" [17]. Σημειωτέον πως ο τότε Πατριάρχης Γρηγόριος Μαμμής, με τον οποίο δεν είχε κοινωνία ο Άγιος Μάρκος δεν είχε καταδικαστεί από Σύνοδο (αυτό έγινε τελικά το 1450, δηλαδή πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου Μάρκου· η Σύνοδος καθαίρεσε τον Γρηγόριο και εξέλεξε Πατριάρχη τον αντιπαπικό Αθανάσιο τον Β΄).
(Τι έχουν να πουν οι κακόδοξοι για τα όσα λέγει ο Άγιος; Το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι πως αν ζούσαν στην εποχή του, θα τον έλεγαν "σχισματικό" και "φανατικό". Αξίζει όμως να δούμε τι έλεγαν οι λατινόφρονες εκείνης της εποχής, από το προαναφερθέν έργο του ουνίτου Πλουσιαδηνού [18]:
Λατινόφρων: Και τις έμεινεν εν τη των Γραικών πίστει, ω συ την ευλάβειναν αποδίδως;
Ορθόδοξος: Ειπόν σοι, ότι μόνος ο Εφέσου αρχιερεύς έμεινεν εν τη ορθοδόξω πίστει, ω υποτάσσομαι, και διδάσκαλον έχω.
Λατινόφρων: Ειπόν σοι καγώ, ότι ου δει τω ενί έπεσθαι, αλλά τοις πολλοίς. Πρώτα μεν, ότι εις άνθρωπος ου ποιεί Εκκλησίαν· έπειτα δε, ότι δεισιδαίμων και σεσεισμένος τον νουν εκείνος υπήρχεν".
Παρόμοιους χαρακτηρισμούς δεν χρησιμοποιούν και σήμερα οι κακόδοξοι εναντίον όσων δεν έχουν κοινωνία με τους αιρετικούς;).
7. Ο ίδιος Άγιος τέλος συνοψίζει την πατερική διδασκαλία: "Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι και πάσαι αι θείαι Γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονες παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι" [19].
(Οι κακόδοξοι θιασώτες της επικίνδυνης αυτής πλάνης διακηρύττουν σε ημερίδες, σε ομιλίες και σε βιβλία, πως το να διακόψει κανείς την κοινωνία με τον αιρετικό είναι έγκλημα και πως πρέπει να κάνει αγώνα "μέσα από την Εκκλησία", θεωρώντας την κοινωνία με τον αιρετικό ως τεκμήριο ότι δεν είμαστε "εκτός Εκκλησίας"! Και απλά να αναμένουμε "άχρι καιρού"...).
ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΔΙΚΙΑΣ
Είδαμε όμως πως δεν ήταν το "δυνάμει και ενεργεία" η αιτία για την θέση αυτή, αλλά η λανθασμένη ερμηνεία του.
Ο πρ. Φλωρίνης, ως γνήσιος διάδοχος των Αγίων Πατέρων, υπήρξε υπέρμαχος της διακοπής της κοινωνίας με τους παραβάτες ΠΡΟ Συνοδικής Κρίσεως.
Οι Ουνίτες του ΙΕ΄ αιώνος, και οι καινοτόμοι νεοημερολογίτες, σαν τον Αθανάσιο Δανιηλίδη Βήττο (αλλά και τον Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο αργότερα), χρησιμοποίησαν ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ την αρχή του «δυνάμει και ενεργεία» για τελείως διαφορετικό λόγο, ήτοι για να ενισχύσουν την ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ θέση τους, ότι δεν επιτρέπεται διακοπή κοινωνίας από όσους δεν έχουν καταδικαστεί ως αιρετικοί από Σύνοδο και για να χτυπήσουν την ορθόδοξη διδασκαλία, σύμφωνα με την οποία οι Ορθόδοξοι οφείλουν ΑΜΕΣΑ να αποστρέφονται και να αποκηρύττουν τους κακοδόξους.
Το «δυνάμει και ενεργεία» όμως, το χρησιμοποίησε ο πρ. Φλωρίνης, για να στηλιτεύσει το φρόνημα περί αυτόματης (από την στιγμή της παραβάσεως) απωλείας της Θείας Χάριτος των παραβατών και όχι για να υποστηρίξει ότι οι παραβάτες δεν ήταν πράγματι παραβάτες και ότι τάχα δεν έπρεπε να διακοπεί η κοινωνία μαζί τους.
Τρανή απόδειξη, ότι ο πρ. Φλωρίνης από το 1935 που αποκήρυξε τους καινοτόμους, έμεινε πιστός στην Ομολογία του ως την κοίμησή του και δεν κοινώνησε ποτέ μαζί τους.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Σήμερα 90 χρόνια μετά την Ημερολογιακή Καινοτομία, η οποία μία και μόνο κεφαλή της Λερναίας Ύδρας του Οικουμενισμού αποτελούσε, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για όσους συνεχίζουν να έχουν κοινωνία με τους νεωτεριστές, οικουμενιστές, μασώνους, λατινόφρονες και γενικώς όλους τους ετερόφρονες.
Αύριο, και για άλλη μια φορά, ο αιρετικός Πατριάρχης θα υποδεχθεί στον θρόνο του σβησμένου Φαναρίου το δικέρατο θηρίο της Ρώμης.
Είναι χρέος όλων όσων θέλουν να λέγονται Ορθόδοξοι, να διακόψουν την κοινωνία με τους οικουμενιστές και τους κοινωνούντες με αυτούς και να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες των ριψάσπιδων που πρόσφατα μάλιστα, σε ημερίδα-παρωδία για το θέμα, απέδειξαν εαυτούς αναξίους να φέρουν τον τίτλο των "αγωνιστών της Ορθοδοξίας". Ευχόμαστε να τους δώσει ο Κύριος μετάνοια...
Διακοπή κοινωνίας λοιπόν με τους αιρετικούς, ένωση όλων των υγιών ορθοδόξων δυνάμεων και αγώνας για σύγκληση της Μεγάλης Συνόδου των πραγματικά Ορθοδόξων, η οποία θα διακηρύξει τα Ορθόδοξα Δόγματα, θα νουθετήσει τους πεπλανημένους και θα αποκόψει ως σεσηπότα μέλη, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, τους αμετανοήτους αιρετικούς.
Όπως είναι προφανές όμως, μια τέτοια Σύνοδος μόνο οι μη έχοντες κοινωνια με τους αιρετικούς Επίσκοποι μπορούν να συγκαλέσουν.
Ειδάλλως ποιοι θα δικάσουν τους αιρετικούς; Αυτοί που παραμένουν ενωμένοι μαζί τους; Μα τότε πρέπει πρώτους από όλους να καταδικάσουν τους εαυτούς των!
Νικόλαος Μάννης
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]Βλέπε στα έργα του Ιερομονάχου Θεοδωρήτου "Μοναχισμός και αίρεσις" (Αθήνα 1977, σελ. 42) και "Το αντίδοτον" (Αθήνα 1990, σελ. 109).
[2] Η πράξη των Ορθοδόξων να διακόπτουν ΑΜΕΣΩΣ την κοινωνία με όσους κηρύττουν αίρεση επικυρώθηκε και έγινε Κανόνας από την Πρωτοδευτέρα Σύνοδο. Ο ΙΕ΄ Κανόνας αυτής είναι ξεκάθαρος: "Οἱ γὰρ δι' αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ' ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, ΠΡΟ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται".
[3] Ελευθερίου Γκουτζίδη "Ἡ θέσις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τό 1924 ἔως το 1935" (5/18-3-1991).
[4] P. G. 159, 969
[5] Η διόρθωσις του ημερολογίου ή η μετακίνησις του εορτολογίου, Αθήνα 1926, σελ. 45
[6] Οι εν Αγίω όρει μνημονεύοντες και οι Ζηλωταί, Θεσσαλονίκη 1933, σελ. 52
[7] Η αίρεση αυτή, την οποία πρέπει να αναθεματίσει η Εκκλησία στο μέλλον, ευθύνεται για το οικτρό και πρωτοφανές κατάντημα που βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια, να ανέχονται δηλαδή ορθόδοξοι (ψευδορθόδοξοι κατά βάθος) να κοινωνούν και να μνημονεύουν τους αιρετικούς οικουμενιστές, όχι απλά άνευ ουδεμίας τύψεως, αλλά και θεωρώντας τους εαυτούς τους τάχα "λέοντες της Ορθοδοξίας" και ως δήθεν "ποιμένες της Εκκλησίας". Που ακούστηκε όμως ποιμένες να συντρώγουν με τους λύκους και τι είδους τροφή είναι αυτή αν δεν είναι τα ίδια τα ποίμνιά τους;
[8] Ο Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος θεωρεί την αποτείχιση από τους αιρετικούς ως απόσχιση από την Εκκλησία, και την διακοπή κοινωνίας προ της Συνόδου ως σχίσμα. Ακριβώς τα αντίθετα όμως διδάσκει η πράξη της Εκκλησίας και ο, εξ αυτής πηγαζόμενος, ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας, που είδαμε παραπάνω.
[9] Τα δύο άκρα, Αθήνα 1986, σελ. 91
[10] Βλέπε Θεοδωρήτου ιερομονάχου, Το αντίδοτον, Αθήνα 1990, σελ. 53 (όπου και αναίρεση αυτής της θέσεως).
[11] P. G. 160, 101
[12] P. G. 32, 993-996
[13] Mansi 4, 1096
[14] P. G. 63, 231
[15] Φωτίου Λόγοι και Ομιλίαι, Κωνσταντινούπολη 1900, τόμος Α΄, σελ. 268
[16] Καλλίστου Βλαστού, Δοκίμιον ιστορικόν περί του σχίσματος της Δυτικής Εκκλησίας από της Ορθοδόξου Ανατολικής, Αθήνα 1896, σελ. 108
[17] P. O. 17, 484-486
[18] P. G. 159, 980. Οι χαρακτηρισμοί "Λατινόφρων" και "Ορθόδοξος", είναι δικοί μας, με βάση τις ιδέες που εκφράζονται από τα φανταστικά πρόσωπα στον διάλογο αυτόν, στον οποίο ο Πλουσιαδηνός υποτίθεται ότι πείθει στο τέλος τον ορθόδοξο να λατινοφρονήσει.
[19] P. G. 160, 101
Ἀριστούργημα! Συγχαρητήρια, δάσκαλε! Ἄν καί σέ μᾶς εἶναι γνωστά ὅσα ἀναφέρεις, ἐντούτοις εἶναι χρήσιμο νά ξαναγράφωνται, κυρίως γιά Ὀρθοδόξους Ν/Ητας πού δέν τά γνωρίζουν ὅλ' αὐτά καί κοινωνοῦν ἀπό ἄγνοια μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστάς, ἀλλ' ἀνησυχοῦν καί διψοῦν γιά τήν Ἀλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιἰσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις πατράσι καί θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας·» (άγιος Μάρκος Ευγενικός)
ΑπάντησηΔιαγραφή